Zaterdag 26 augustus 1972.
De tweede van de drie prachtdagen die papa en ik mochten beleven: de geboorte van ons tweede dochtertje, een zusje voor Ann- Marie…
Met in ons hoofd een paar jongens- en meisjesnamen -in die tijd was het nog wachten tot het moment suprême om te weten of je een jongen of een meisje verwachtte- volstond één blik en de bewondering van zuster Célestine: ‘nooit zo’n prachtig pasgeboren kindje gezien’ om de juiste naam te kiezen. Een Roosje...
Zoals ook in onze namen allemaal Marie voorkomt, werd die traditie ook bij onze kinderen verder gezet met het geloof en de hoop hen onder de bijzondere bescherming van de Moeder Gods te stellen… Marie-Rose... de vlag die de lading dekt...
Wonderkind, zondagskind -hoewel geboren op een zaterdag- bron van vreugde, trots, warmte, genegenheid, verbondenheid voor velen, zelfs over de dood heen…
Zoals niemand haar onberoerd liet en ze voor elk onrecht op de bres sprong, heeft ze zelf weinigen die haar leerden kennen, onberoerd gelaten…
'Happy Birthday to you'... 'Lang zal ze leven... nu letterlijk 'in de gloria'...
38 keer konden we het voor je zingen... evenveel keren straalde je... waren we getuige van ons heerlijk kind dat opgroeide tot een verstandige, zelfbewuste, ondernemende jonge vrouw en last but not least een moeder uit de duizend... dank u voor die heerlijke herinneringen die de meest pijnlijke in de schaduw zetten...
Vandaag 42 jaar na die wondermooie dag, voelen we nog meer dan alle andere dagen, ‘a touch of Rose’.
Gelukkige verjaardag, lieveling. We rekenen erop dat onze Chris achter de virtuele draaitafel plaats neemt en 'let's dance' aanraadt... PLH...
Geen zelfgemaakte kroon meer van je prinsjes vandaag, maar één blik in hun ogen verraadt de onmiskenbare 'touch of Rose' ... je mooiste kroontje...
Eigen recente foto's van hen, zijn er voorlopig niet meer... maar dank aan de updates van begripvolle mensen, zien we onze prinsjes, kereltjes worden en de gelijkenis met beiden is treffend. Bijna een jaar sinds de laatste keer dat we hen nog in ons midden mochten hebben, maar nog geen moment uit ons hart!
"ik ben blij dat ik je niet vergeten ben, dat ik nog zoveel kleine dingen van je ken, omdat ik steeds ben blijven hopen, dat het ooit zover zou komen, ben ik blij dat ik je niet vergeten ben... "
"Zonder geheugen, geen toekomst" ... en dat geheugen is overal... !
Gelukkige verjaardag, mama, in naam van je twee prinsjes die het ooit van de daken zullen schreeuwen...
