Ouders in conflictsituaties onderschatten soms het belang van de veilige constante, die grootouders in het leven van hun kinderen zijn. Vanaf het eerste vermoeden van hun ontstaan veroveren ze een unieke plaats in hun hart en leven. Als het huwelijk van hun ouders echter spaak loopt, zijn grootouders vaak een belangrijke veilige haven, waar de hoge baren minder geweldig aankomen. Zij zijn degenen waar de kinderen vertrouwd blijven thuiskomen, waar -in ons specifiek geval- ze ook hun mama blijvend geliefd weten, ze nooit echt helemaal weg hoeft te zijn. Waar ze heerlijke momenten met haar beleefden en waar het verdriet om haar verheven werd tot een warm gevoel van dankbaarheid, bij iedere knuffel van oma die aan haar herinnert.
In onze honderden contacten met grootouders in vergelijkbare situaties met zoveel verdriet en wanhoop, wordt de de stille hoop verwoord, dat dit 'gekend en gevolgd' verhaal, de aandacht vestigt op dat stille vernietigende hartzeer en er iets ten goede zal veranderen.
Door het doordachte manipuleren van een achterhaalde wetgeving, werden wij als grootouders voorlopig helemaal buiten spel gezet. Onder het mom van een volledige omerta moet het deksel op de doofpot blijven, terwijl men anderzijds massaal oproept de ogen niet te sluiten voor misbruik en pesten.
Ons rest voorlopig enkel de kr8 en de m8 van geloof, hoop en liefde bij duizenden grootouders om samen te ijveren de bestaande wetgeving aan te passen aan de reële situaties vandaag.
Kinderen hebben recht op hun grootouders, misschien zelfs meer dan vice versa, om de noodzakelijke brug tussen verleden en toekomst te leggen. De basis van elke identiteit. Een ijk- en vergelijkpunt voor normen en waarden.
In het ergste scenario, als mama overlijdt, blijven de kinderen toch onlosmakelijk deel van haar familie uitmaken....
Dat een duidingsprogramma als Telefacts dit maatschappelijk debat wil aanzwengelen, is een belangrijke stap naar een écht debat 'in het belang van de kinderen'...
Een aanrader, die hopelijk veel zal losmaken en tot veranderingen ten goede zal leiden... En dat o p de vooravond dat onze oudste kleinzoon 'tiener' wordt... weldra gaat hij kritisch zelf op zoek naar de dingen zoals ze zijn... niet zoals ze zeggen dat ze zijn... en dan zal hij opnieuw sterk voelen wat hij weet: dat we hen doodgraag zien... 
