‘Vrouwen moeten eindelijk eens uit de kast komen’… Het was al een stuk na middernacht toen ik ( na het laatavondjournaal begin van de week) eindelijk onder mijn dons kon kruipen en traditiegetrouw al zappend nog even ‘ter zake’ kwam…

“Straffe madammen”, daarvoor wil ik nog wel even mijn elektrische beddenbodem rechten.

‘Wie zijn ze, waar komen ze vandaan, wat doen ze’… ooit dé quote van pieken Paultje…

Om nieuwsberichten die duiding vereisen, vakkundig te stofferen, doet men geregeld beroep op een expert ‘ter zake’: een deskundige in een bepaald vakgebied, waarvan men kennis en ervaring op dat bepaald terrein mag verwachten. Initieel kwamen mensen enkel in contact met een expert bij schadegevallen, waarvoor op tussenkomst van de verzekering kon gerekend worden. Blik- en andere schade in de garage, voor of onder de brug vaststellen en van een prijsetiket voorzien, mannen wisten waarom... 

Daar kwam inmiddels verandering in met ‘een expert’ voor 'je kan het zo gek niet bedenken'… waarbij ik me wel eens afvraag of men in het bos de boom nog ziet... Een expert is gedoemd te veralgemenen, statistisch te oordelen, feiten te ordenen volgens procenten... Daarbij is een specifiek geval gedoemd 'de uitzondering te zijn die de regel bevestigt'...  Zijn materiële brokstukken desnoods te lijmen, psychisch leed, zeker aan kinderen, zijn misdadig...   

Is het al kwestie om voor duiding de juiste ‘man’ op de juiste plaats te vinden, in een vervrouwelijkte maatschappij is het de hoogste tijd dat ook haar visie in het maatschappelijk debat luider klinkt. Politiek en in alle domeinen van de samenleving. 

Laat daar nu net het ‘glazen schoentje’ of is dat intussen 'de louboutin' wringen…  Het statement waarmee de 'straffe madammen' die dag het nieuws haalden. Een uitgelezen (of is het meer uitgekookt) groepje dames op bezoek bij de VRT, profileren zich als experts in diverse domeinen. Zij gaan dus in de nabije toekomst kunnen aangezocht worden om duiding te geven bij tal van onderwerpen. Hun 'vakkennis' is gestoffeerd met hun persoonlijkheid als vrouw, echtgenote, moeder, oma... wat een gedifferentieerde kijk en een groter inlevingsvermogen levert, naast het typische en té vaak onderschatte 6de zintuig...   

Wie voor duiding allerhande een expert aanspreekt, krijgt in eerste instantie vaak een deskundige vrouw aan de lijn. Volgt daarop de vraag om dezelfde duiding voor camera of micro te herhalen, duikt plots een man op. Mogelijk nog hiërarchisch bepaald, maar wie de boodschap zichtbaar brengt, wordt doorgaans als dé expert (h)erkend. En daarom vindt de organisatie ‘straffe madammen’ het niet kunnen dat vrouwen expert ZIJN, maar niet als dusdanig op het voorplan komen. Hoog tijd om hen onder de korenmaat uit te halen. Hoe was het ook weer van de haver en het paard... 

Niemand wordt als expert geboren, je wordt ervaringsdeskundig door … ervaring. Een pak kennis wordt opgepikt als ‘boekenwijsheid’, maar maakt je nog geen expert. Wat je leert, toetsen aan de realiteit, boekenwijsheid praktiseren, bekritiseren, corrigeren, redigeren en in verbeterde versie toepassen en implementeren…  zijn de aspecten die van een kenner een expert KUNNEN maken. Oefening baart kunst. 

Expert en carrière.

Niet zelden is er een discrepantie tussen carrière en expertise in de brede zin van het woord, zoals hierboven geformuleerd. Werken in functie van een carrière stelt een kandidaat vaak voor de verscheurende keuze: to be or not to be… In een relatie lang geen evidente keuze. Capaciteiten van de ene en opportuniteiten voor de ander, durven botsen. Veel relaties sneuvelen in dat duel. Is de man van nature geneigd zichzelf hoog in te schatten...vrouwen die het écht kunnen, houden zich vaak gedeisd. 

Zeer confronterend om vast te stellen dat de moeizame klim naar de top, mensen zodanig in een keurslijf wringt en hen vervolgens meedogenloos meesleurt in een bestaand systeem.  Hopen om met de verworven macht te sleutelen aan het systeem, wordt vaak snel in de kiem gesmoord, inclusief het idealisme.  Jammer, maar helaas. Is er een oorzakelijk verband waarom vrouwen, expert zijnde, passen om schatplichtig te worden aan alle treden op de ladder? Zijn vrouwen geprogrammeerd zichzelf te verloochenen ten voordele van de ander? 

Uit jezelf voor het voetlicht treden, voelt (zeker voor wat oudere vrouwelijke ervaringsdeskundigen) ongemakkelijk.  Vele generaties lang stelden 'straffe madammen' zich tevreden met het etiket dat 'achter elke succesvolle man een sterke vrouw staat...' Dat durft wel eens zuur opbreken...  daarom wil de vereniging van 'straffe madammen' in samenwerking met VRT, vrouwen triggeren 'uit de kast' te komen met de eigen capaciteiten... en zo krijgt de uitdrukking een extra dimensie 

Het is een teken des tijds, dat groeiend zelfvertrouwen ook uitstralen en zal zijn waarde nog moeten bewijzen, maar wachten tot je ‘kunde’ in het oog springt, is als wachten op Godot…

Niet aan woorden, maar aan werken kan men iemands liefde merken en met een beetje eerbied voor mijn grijze haren, geef ik met valse bescheidenheid een greep uit een boekdeel van mijn curriculum prijs:

Bijna een halve eeuw trouwe echtgenote, moeder van drie formidabele kinderen waarvan er twee met hemelse status, pedagogisch diploma, oud- leerkracht, oud- journaliste, oma 'aan de top', manusje en toeverlaat in een dorp in de stad, permanente thuiszorg voor een actieve, sociaal geëngageerde, doch verlamde patiënt… huis, tuin en keukenmanager, voorvechter voor een rechtvaardige samenleving waar rechten én plichten geen onderscheid maken  … expert in justitieel falen en alles met ‘ a touch of Rose’ , maar ook af en toe  met ‘a loud sound of Chris’… En heel serieus: ondervoorzitter van de expertencommissie voor overheidscommunicatie!   

Vrouwendag met de kr8 van 8, de zon hoog aan de hemel… mijn hart en mijn kastdeur wagenwijd open, denk ik vandaag voortdurend aan die straffe madam, 49 maanden van hier, maar zo nabij...  en dankbaar voor het super lieve kleinood van Ann- Marie en haar 2 toekomstige sterke madammen gekregen als presentje voor vandaag ... 

20 maanden sinds die ongelooflijke 15de juni...."mama, zorg dat ik hier weg kan, zelfs als het slecht moet aflopen, dan op mijn plek, met m'n vrienden in m'n nieuwe zetel, kijkend naar de lichtjes van de Schelde... Niet met al die rommel aan bed in een ziekenhuis..."

Mijn hele mama-leven leek het of ik alles kon oplossen. Met geloof, hoop en liefde leek alles haalbaar...  Mijn kinderen, mijn alles... Niets was ooit belangrijker. Niets kon ooit voorrang krijgen op jullie.

Alle stadia hebben we samen doorlopen: van het kusje op de buil, de moederkenszalf op de kapotte knie, de windel rond de verstuikte pols, de plaaster rond de overgestampte enkel... het verdriet voor een mislukking, de euforie bij elke triomf... kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen.... onbekende wendingen...

Geen zee te diep, geen berg te hoog of we overwonnen hem, niet altijd zonder slag of stoot, maar overtuigd dat 'het goede' uiteindelijk triomfeert. Daarin willen we blijven geloven.  

Dat ons, tussen diagnose en overlijden, amper 10 dagen gegund werden, om afscheid van elkaar te nemen, is nog steeds niet te vatten.  Maar als verdriet de kop opsteekt, zoals vandaag, dan probeer ik dankbaar te zijn voor de 'genadige korte' lijdensweg. Onze Chris: onverwoestbaar met z'n 1m90, sterk, sportieveling, lopen, tennissen, zwemmen, skiën, voetballen... levensgenieter pur sang... gebeten door de reismicrobe, beroerd door muziek, literatuur en poëzie.... 

Maar o zo teleurgesteld door de manier waarop hij als Meester in het Recht, enkel lijdzaam kon toezien hoe onrechtvaardig het systeem werkt. Geen compromis voor hem. Na een aantal jaren Balie, gaf hij zijn toga het nakijken... en schudde meewarig het hoofd om ons geloof dat gerechtigheid van deze wereld is.

Wat je wel voor ons verborgen hield, zoon-lief, maar we van je vrienden vernamen, is de enorme knak die je kreeg toen ons Rose ons ontviel. Met ons wilde je er nauwelijks over praten, we mochten er niet aan ten onder gaan. "Je bent het ons en zeker Alexander en Marnix verplicht, te blijven leven", zei je streng...  

Toen ik zo verdrietig was door het verlies van één van de drie diamantjes in een ring die ik bij jouw geboorte van papa kreeg, kreeg ik een knuffel:  "Het is niet ons Roosje, mama, haar steentje staat in het midden"...  Op geen enkel moment kwam de gedachte bij me op dat het jouw- of Ann- Marie haar steentje was... al zeker niet meer toen ik het ook nog eens terugvond en het voelde of ik je weer alle drie dicht bij me had. 

Met dat nooit aflatende 'opgeven is geen optie', heb ik je vaak de bomen ingejaagd, dat besef ik nu. Anderzijds hoor ik steeds weer je boodschap terug, al was het soms van heel hoog uit de kruin van je boom ... 'you know, I love you mams...' Ben nog steeds ontroerd en dankbaar dat ik telkenmale zei: 'dat weet ik toch, kerel...' Duizend keer zal wel een overdrijving zijn, zeker? Maar het troost me dat het ALTIJD was... 

Lieveling, met ons Rose, Vake en Moeke rekenen we op jullie om vanuit 'als ik dood zal zijn, dan zal ik alles weten' de juiste energie op te wekken om mensen te inspireren recht te doen geschieden. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk...  Dient dit immens offer om de strijd voor recht aan te zwengelen, om leugens en bedrog bloot te leggen en zo kwetsbare mensen er voor te beschermen? Zou kunnen... 

Kinderen daarboven, weet dat we jullie in ons hart meedragen, elk moment van ons leven. Dat jullie niet los te denken zijn van al wat we hier beneden nog moeten afhandelen voor het ook voor ons volbracht zal zijn. Help ons geloof, hoop en liefde levend te houden om het door te geven aan wie het nodig zal hebben...

Met deze foto van jou en onze knappe kleindochter Amélie, denken we terug aan de tedere momenten, speciaal nu onze oudste lieveling op 26 februari, 16 kaarsjes mag uitblazen...

Met 'a sound of Chris' en 'a touch of Rose' zetten we allen samen haar heerlijke stap naar 'sweet sixteen'... en we dromen er haar twee neefjes voorlopig gewoon bij...  

“Daar gaat de bal…

En duizend paar ogen volgen in de lucht de mooie boog van zijn vlucht en gissen waar hij dalen zal.

Twee, drie spelers reppen de lichte voeten, het wordt een hard ontmoeten van schouder tegen schouder aan …”

Bijna een halve eeuw geleden leerde ik mijn klas dit gedicht voordragen, ‘declameren’ op de beklijvende toon van de toenmalige radio sportjournalisten.

Klank die beeld én beleving teweegbracht. ‘Je papa moet de match ZIEN zonder beeld… was het criterium”.

En of ze hun best deden… een a-typisch presentje voor Vaderdag 19 maart, positieve anti-rookactie, de gangbare opgesmukte asbakken, luciferdoosjes, sigarethouders of het gebreide kleedje voor de ‘fles’, een hak zettend. Preventie in tempore non suspecto???

Bijna een halve eeuw sinds toen … borrelen de woorden van het gedichtje op, terwijl ik warm ingeduffeld bij valavond aan het voetbalterrein sta waar de mini- miniemen van Ossmi hun langverwachte competitiematch spelen.

Nauwelijks opgelapt na de week ziekenhuis, wil ik dit heerlijke moment voor de ploeg waarin ook onze oudste kleinzoon aantreedt, niet missen.  Voor opa in zijn rolstoel jammer genoeg geen haalbare locatie. Bij mijn vertrek moet ik hem verzekeren bestand te zijn tegen mogelijke emotionele ravage… Of mijn glimlach volstaat als  geruststelling, betwijfel ik… en heb alle begrip voor zijn bekommernis. Voor je mobiliteit afhankelijk zijn, is voor een man van zijn kaliber die de wereld zijn dorp kon noemen, méér dan een opdracht. Bovendien beseffen we dat de kwantiteit van ons gezin, omgekeerd evenredig is aan de verantwoordelijkheid er voor elkaar te zijn…  

Maar ik ben er en mijn adem vermengt zich met de vele kleine warme wolkjes in de koude buitenlucht en het voelt goed samen te zijn met supporters van al dat jeugdig sportief geweld. Prettig de ouders en grootouders waar ik tussen sta, te horen vertellen hoe ze allemaal naar deze competitie toeleefden en luidop dromen van kwalificatie voor de kwartfinale. Ik kan het me levendig voorstellen en het stemt me intens gelukkig voor hen. Dat is kind zijn, mogen dromen en geloven dat ze uitkomen.

En dan eindelijk.

De scheidsrechter geeft de jonge trappelende veulens in rood en blauw het startsein en

‘daar gaat de bal en (minder dan) duizend paar ogen volgen in de lucht de mooie boog van zijn vlucht en gissen waar hij dalen zal. Twee, drie spelers reppen de lichte voeten, het wordt (gelukkig g)een hard ontmoeten van schouder tegen schouder aan … ‘

Vibes van vrijgemaakte gezonde spanning laten ook de supporters aan de zijlijn niet onberoerd en een ontlading van engagement, empathie en voelbare liefde stroomt het veld rond.

Met mij supportert een gelijkgezinde opa, die monkelend bekent dat zijn kleinzoon niet opgesteld is (door overaanbod aan talent hanteert de ploeg een beurtrol) maar die getuigt hoe  belangrijk hij het vindt dat ook als bankzitter, zijn kleinzoon er moet zijn en het team aanmoedigen. Normen en waarden… een opa naar mijn hart. Met veel respect bewonderen we de inzet van trainers en scheidsrechters die ‘het toch maar doen’, zo’n ploeg jonge spelertjes op sleeptouw nemen en leren dat leven en spelen veel gemeen hebben….

Vele jaren lang, stonden we als supporters wekelijks langs de zijlijnen , zelfs in het buitenland toen onze ‘goalgetter’ in de nationale jeugdploeg van het KSV meedraaide.

De ‘mini- microbekens’, zoals de trainer ze lachend noemde, doorgroeiden de hele hiërarchie, terwijl de wasmama’s de maten van de shirts zagen meegroeien…

Maar nooit meer was voetbal zo vertederend als toen onze Chris als klein manneke in zijn eentje op de goal in onze tuin afstevende, in de onbemande goal zijn zoveelste doelpunt scoorde om dan geknield al glijdend een spoor in het gazon te trekken en het denkbeeldig stadion met opgeheven armen te danken voor het gejuich.

Hoe vaak heb ik hem in stilte vanachter mijn keukenraam gadegeslagen… mijn Enzo Scifo…

Zalig hoe diezelfde warme gloed door me heen gaat, als ik dat frêle kereltje, ons Roosje haar oudste prinske, zijn goal zie verdedigen als zijn burcht.

Mooi sportief spel, met relatief weinig werk voor doel, perfect gepakt als nodig, hoop ik dat hij het toch niet te koud heeft.

De wedstrijd gaat gelijk op, de eerste helft neemt rood de bovenhand, na het half-time appelsientje… is dat nog wel steeds een half appelsientje-  belagen de blauwen meer de goal. Maar mijn kleine held laat er geen één binnen.

Maar dan, of het nu een wereldclub of mini- miniemen zijn, wordt het pleit beslecht door strafschoppen.  Als uitgesproken TEAMsport geven penalties, man tegen man, een wrang gevoel. Het is altijd zo’n klein beetje sterven. ‘In uw keeperhandschoenen beveel ik mijn geest’. 

Om beurten houdt elke keeper het leder buiten, tot …keihard op de paal botsend de bal bij de ene keeper besluit buiten neer te vallen en bij de andere, mijn keeperke, binnenkant doel kiest…

Het pleit is beslecht. Het verschil tussen winnen en verliezen is mini- miniem…

Is tot het winnend kamp behoren zeker leuker, de keerzijde leert misschien meer waar je een leven lang wat aan hebt.  

“Ja, jammer van die ene, maar toch schitterend gekept, lieveling… eervol verliezen is geen schande, hoor. Het was een sportieve wedstrijd. Niet getreurd, volgende keer staat ook dat tikkeltje ‘geluk’ aan jullie kant… Kom, we gaan een lekker warme chocomelk drinken, oma trakteert,  een opwarmertje met de ploegmaats  zal deugd doen…”

Dat zou ik zeker allemaal gezegd hebben, had ik de kans gekregen.

Terwijl alle spelertjes verbroederen, de overwinning vieren, de teleurstelling samen verteren, de essentie van TEAMSPIRIT… wordt ons keepertje te velde door de vader opgepakt. Horend zonder klank, zien we hoe hij links en rechts speurend bevestiging zoekt van de boodschap die hem in allerijl gegeven wordt … voor hij onverwijld in de auto verdwijnt…

Ja, lieveling, oma staat wel degelijk aan het veld… Of je mijn liefde kon voelen, of in mijn ogen kon lezen, kan ik enkel hopen, maar weet dat ik je té graag zie om voor een dilemma te plaatsen. Het is goed als kind loyaal te zijn, dat hebben we ook altijd zo voorgehouden en voorgeleefd. Kritisch mag je worden als je er ook iets mee aankan. Tot zolang willen we je vooral ‘a touch of Rose’ doorgeven…

Als opa weer eens van een topmatch op groot scherm snoept, samen met nonkel Guy een Saint Omerke ceremonieel degusterend…droom ik dat ze ooit samen, elk met hun twee kleinzonen het nog kunnen overdoen…

Bij die hoopvolle gedachte, ‘voel ik op mijn (gehavende) lippen, die goedheid lijk een avondzoen…  ’t is goed in ’t eigen hert te kijken en zo zijn ogen toe te doen…’ (A. Nahon)     

PS: sorry voor de mini-minieme 'kwaliteit' van de foto, schril contrast met die van de gelijknamige spelertjes 

Terwijl ik opa’s avondmaal bereid, staat het TV- scherm in de keuken, mijn trouwe niets eisende compagnon in eenzame momenten, aan.

Sinds papa afwisselend liggend en zittend moet leven, om doorlig- en/of doorzitwonden als gevolg van de verlamming van zijn onderlichaam te vermijden, stemmen we ’s avonds af op hetzelfde programma op twee schermen. Zo valt het nauwelijks op dat ik permanent pendel tussen zijn op- maat- ingerichte en optimaal- uitgeruste kamer, zijn bureau en de keuken.

Of opa, meestal verdiept in één van zijn dossiers of naslagwerken, een aandachtig kijker kan genoemd worden, durf ik betwijfelen, maar niettemin geeft het –zij het met enkele seconden tijdsverschil tussen beide schermen- het gevoel ‘samen’ met hetzelfde bezig te zijn.

Terwijl ik de boodschappentassen uitlaad en een paar borrelhapjes zonder borrel, het souper laat voorafgaan, word ik geveld door het ‘oma- format’ bij ‘Iedereen beroemd’ op Eén.

Een fiere, verzorgde tachtigjarige oma, met een cameraploeg in haar kielzog, verrast haar  kleinzoon aan de universiteit en eet met hem op kot …

Mijn hart bonst en mijn ogen branden door niet terug te dringen tranen… wat een heerlijk moment voor beiden.

Super als oma haar kleinzoon schalks vraagt of hij niet liever zijn ‘Merel’ had verwelkomd… en hij beaamt oma’s bezoek super te vinden.

De omhelzing ter bezegeling doet me even naar adem happen en zo stil mogelijk -opa wil geen opwinding want slecht voor mijn zona- kan ik niet anders dan mijn tranen de vrije loop laten.

“Merel”, Roosjes nickname in Leuven, heerlijke herinneringen aan de keren dat ik haar op kot verraste met een blitsbezoekje en ze me altijd 'dringend' iets moest laten zien in de stad… meestal bij een of andere antiquair…

Diverse keren resulteerde dat in een extra rit de dag erop met mijn vader en een aanhangwagentje om weer een van haar ‘ontdekkingen’ op te halen… 

Een heel moeilijke dag vandaag.

Die niet- aflatende zeurende pijn van de gordelROOS, synoniem voor zona in mijn aangezicht, flakkert bij elke nervositeit of emotie terug op als een vlam die mijn aangezicht pijnlijk likt.

Een geladen dag waarin ik me de vooravond van die laatste dag van ons Roosje midden ons, als de dag van vandaag herinner.  8 februari, al vier jaar geleden. Hoe vaak heb ik getr8, kr8 te putten om de pr8 van 'a touch of Rose' mee te delen, ondanks de onm8 om onrecht, pijn en lijden halt toe te roepen. "Vluchten kan niet meer, schuilen kan nog wel, heel dicht bij elkaar..." het klinkt soms fatalistisch, maar biedt troost...

Dat ervaren we dezer dagen alweer, want we zijn niet de enigen die eraan denken, hoe goed we het voor mekaar ook proberen te verhullen… Een massa berichtjes, kaarten, bloempjes... bedoeld als troost en bewijs dat Roosje leeft in de harten van velen. Het voelt aan als één grote warme gloed van alles waar die prachtdochter voor stond: levenslust, wijsheid, inzet, schoonheid naar lichaam en ziel, doorzettingsvermogen en bovenal een ongelooflijke liefde voor het leven, belichaamd in haar twee aanbeden prinsjes. Het is dan ook met een grote dankbaarheid dat die troost ons gegund wordt en die we van ganser harte delen met al wie hem kan gebruiken... de velen die we voor altijd in ons hart meedragen.                                                                                                                     

Bij haar urne en die van onze Chris, brandt het eeuwige kaarsje naast de foto van Alexander en Marnix, inmiddels al anderhalf jaar sinds ze de laatste keer hier konden zijn. Een schandvlek op het juridisch blazoen, waar zonder enig ernstig onderzoek naar de manipulaties en de gevolgen ervan, meedogenloze “ouders” twee kinderen ongestoord kunnen gijzelen en onthouden van de basisingrediënten om gelukkig te worden: geloof, hoop en liefde. De kans ontzeggen om emotioneel in het reine te komen met het ergste wat een kind kan overkomen: mama verliezen... en dat verlies om te zetten in liefedevolle kr8, om 'mens' te zijn...

Dat iedereen het hiaat ziet, weet en ook –zij het voorzichtig-  laat weten, vergemakkelijkt niet de manier waarop ingrijpen zonder bijkomende ontreddering kan, het Salomonsoordeel indachtig… ‘wijze’ Salomon, met niet- vertroebeld inzicht in de menselijke psyche. De witte raaf?

Bewust en ter goeder trouw, lieten we -zowel Roosje als heel onze familie- de gelegenheden voorbij gaan om ook maar met één negatief woord over hun vader en zijn entourage tegenover de kinderen te reppen, toen bleek dat het huwelijk onherstelbaar ontwricht was. Zo anders ging het er aan de andere kant aan toe. Zolang de wisselweken er waren bleef de pogingen tot destructie zonder succes, gezien de wekelijks desintoxicatie en de overvloed aan positieve input.

Toen echter het hoera- geroep om Roosjes dood luid weerklonk en de contacten met onze familie geboycot werden, was het lot voor de kinderen beslecht. Verschrikkelijk te zien hoe elk gelukkig moment hier, dat ze vol enthousiasme mee naar hun vader namen, de grond werd ingeboord. Het ging zelfs zover dat ze vroegen in het begin van de straat even halt te houden om afscheid te nemen, zodat elke blijk van hartelijkheid niet zou gezien worden en hen daarna parten zou spelen…

Duidelijk dat zoals ze hier in volle vertrouwen over de gang van zaken in de Valkenlaan vertelden, dat ook in omgekeerde richting gebeurde.

Onze waardering voor al wat ze daar leuk vonden, bleek in schril contrast te staan met de appreciatie voor hun gelukkige momenten hier beleefd… Gevaarlijke voedingsbodem om spontaniteit en eerlijkheid te fnuiken. Je ziet het met lede ogen. Iets wat spontaan verteld werd, werd met een klets op elkaars mond, geknipt.   

Blijkbaar konden velen de toekomst voorspellen, nu de geschiedenis wordt geschreven, maar feit is dat de vele verhalen over iedereen uit zijn nabijheid, waarmee hij zich zo graag in de belangstelling vertelde, nu bedreigend zijn voor de nieuwe versies. Alleen zijn eerder beproefde contactstop kon in theorie, die dreiging afwenden.

Wij hebben totaal geen behoefte om moeder, broers of zusters te verdrieten met zijn openbaringen. Of ze kloppen, is relatief onbelangrijk, al moet me van het hart dat de karikatuur die hij jaren ten tonele voerde van Denise en haar gezin, zijn latere advocaat, bangelijk levensecht bleek, toen we haar op de rechtbank bezig zagen. Of zoals de politie bij de bekeuring opmerkte “mijnheer, er is een rasechte komediant aan u teloor gegaan…”

Een ‘toevallige’ ontmoeting op straat, waarbij in één beweging de hartelijke groet en aankomende knuffel verstomt, omdat mijn kleinzoon van 10, met panische angst in de ogen verwittigt dat ‘oma’ daar niet mag zijn van de rechter… vreselijk...

In lijn met de aantijging door hun vader, dat twee jongetjes, toen 3 en 6, die –tussen haakjes-  nog niet eens konden lezen, getormenteerd werden door het lezen van oma’s blog.  Die blog vertelde hoe geprobeerd werd het verlies van die onmisbare mama een plaats te geven in een evenwichtig rouwproces…en hoe op meedogenloze, barbaarse wijze, dat mooie beeld van mama als fonkelende ster aan de hemel, die we ’s avonds een avondzoentje konden toewerpen, werd neergehaald.  'Oma, papa zegt dat je een leugenaar bent, want sterren zijn hemellichamen en er hangen geen doden in de lucht’…

Het zou niet bij die ene, van- alle- empathie- ontdane ontluistering blijven. Elke avond als ik even de blik te hemel richt, zeg ik er nog steeds 'sorry, lieveling' voor... Die blogs zijn nu de beste garantie dat alles door hen kan geconsulteerd worden als ze op zoek gaan... en de vraag ze in boekvorm uit te geven, is brandend actueel.

Waar we als familie toen de moed bleven halen om zonder hem in diskrediet te brengen, de kinderen gerust te stellen, ‘dat ze het niet juist verstaan hadden, dat papa zoiets niet zegt’… is ons nu een raadsel.  Zouden we het opnieuw doen? Waarschijnlijk wel, uit liefde voor hen.

Bedoeld als hart onder de riem, lieten enkele ‘oude’ vrienden van weleer weten met hoeveel respect en bewondering ze opkeken naar de wijze waarop we de pesterijen van het duo Schellemans- Kegels doorstonden, sommigen zelfs het niet begrepen en zeker niet zouden nadoen…

Het voelt niet als balsem te vernemen hoe de zelfdestructie zich voltrekt, hoe de luchtbel waarin ze zichzelf oplaten, keer op keer stuk springt en de kinderen opgroeien met het verwijt dat het altijd de anderen zijn….Hoe graag zouden we het anders gezien hebben. Maar het is de realiteit. Iets dat we dachten te kunnen keren.

Het doet zo’n pijn Roosjes prinsen onvoldoende het geloof, de hoop en de liefde  te kunnen aanreiken. Hen de rijkdom van eerlijk, waardig, trouw, toegewijd en moedig… als bagage te kunnen meegeven.

Maar misschien, héél misschien komt ooit de dag, dat de prinsjes met voldoende aanmoediging en herwonnen zelfvertrouwen, in staat zijn het onderscheid te maken, belust zullen zijn op kennen door leren, door onderzoeken, om door deductie de essentie te filteren en dan tot grote vreugde ontdekken dat de liefde geen moment week. Dat ze aldoor de stille kracht bleef, door de stormen heen, die we uit liefde voor hen trotseerden. Dat geen mogelijkheid onbenut werd gelaten om de onkunde van wie geacht wordt kundig te zijn, aan te kaarten. Dat geen geweten onberoerd werd gelaten te getuigen van wat oorzaak en gevolg was, de waarheid bloot te leggen. Dat de pijn van die ontdekking later, misschien, heel misschien plaats maakt voor een immens vertrouwd gevoel van liefde en warmte die tijd en ruimte trotseert… als oma van 80 (?) zij het zonder cameraman, aan de aula op hen wacht met ‘a touch of Rose’…

Daarom droom ik dat ze me dan in hun armen nemen en laten voelen wat ik nu geloof en hoop: “diep van binnen hebben we het altijd geweten, oma….idem dito voor opa … " : we love you...  we too...

Jaren geleden, bij de moeizame start van een door de gemeenschap gedragen leefbaarheids pact in één van de vele kwetsbare woonprojecten in Antwerpen,werden we voor het eerst geconfronteerd met de discrepantie tussen droom en daad, waar geen praktische- maar juridische bezwaren samenlevingsopbouw in de weg staan.

Het overgeorganiseerde juridisch systeem kreunt en kraakt onder bergen nodeloze dossiers die, buiten tewerkstelling van een leger juristen, geen enkele toegevoegde waarde opleveren aan een betere samenleving, in tegendeel.

Politiek en justitie, gescheiden machten, zijn toch gedoemd om elkaar te bevruchten. Het is uiteraard de politiek, democratisch verkozen, die de samenlevingsmodaliteiten opstelt en het is justitie die de naleving ervan moet helpen waarmaken. Uiteraard binnen de deontologische regels van de grondwet, waarvan tot nader order: ‘iedereen gelijk voor de wet’, de enig verdedigbare is, zelfs in het achterhaalde wij- zij- verhaal.

De wereld globaliseert, open grenzen met vrij verkeer van- en naar-, nopen tot duidelijke afspraken, om spook- en aanrijden te voorkomen… Deelnemen is aanvaarden en wederzijds vertrouwen blijft enkel overeind in standvastigheid, met resultaatsverbinding.   

Na deze algemene beschouwing, verwijs ik naar een recent voorbeeld.

Verloederd, vervallen, herleid tot een bidonville, op de grote noord- zuid verbinding, dwars door de stad, werden de handen in elkaar geslagen om een studio- complex uit handen van meedogenloze huisjesmelkers, notoire pooiers en malafide beheerders aan te pakken en er een levensvatbare respectvolle samenleving op poten te zetten. Eénkamer studio’s herbergen bij uitstek mensen voor korte periodes, vaak op doorreis, onbekend in een nieuwe stad of wie genoeg heeft met hier en nu, zonder kelder en/of zolder vol overtollig ballast…

Het maakt dergelijke grote wooneenheden tot een bonte verzameling van mensen die in hun diepste binnenste alvast één ding gemeen hebben: thuis komen. Alleen mogelijk als iedereen dat van iedereen respecteert.  

Een belangeloze onderneming waar veel goede wil, uitputtend veel energie en volgehouden daadkracht door mensen van goede wil, de strijd aanbond en na meer dan 12 jaar inmiddels, het pleit dagelijks wint. Het betekent nooit versagen om de wisselende bewoning altijd weer te motiveren en consequent de gelijkberechtiging te hanteren. Die rechtszekerheid is de beste vorm voor integratie en vertrouwen en mensen ervaren dagelijks dat het werkt... 

Doorgedreven communicatie, blijvend overleg, onophoudelijk volgehouden belangeloze inzet van bewoners en vrijwilligers, duidelijke en gerespecteerde afspraken… resulteren in een ‘dorp in de stad’ waar normen en waarden ieders privacy waarborgen en waar ieder individu in zijn waardigheid bevestigd wordt om zich als deel van het geheel, gedragen en verantwoordelijk te weten.

Voor alle duidelijkheid, even de praktische zaak uit 'het dorp in de stad" voorstellen, waar u met velen de 'verhalen uit de builk van Antwerpen' mee op de voet volgde in het gelijknamige boek...  

Een woonblok waar het beheer door mede- eigenaars volledig transparant en gratis wordt gedaan, waar 2 keer per jaar enkel de gemeenschappelijke meterstanden van water, gemeenschappelijke elektriciteit, gas, onderhoudscontract liften en verzekering, gedeeld worden door het aantal studio’s.  Dat bedrag wordt door de mede- eigenaars gestort op rekening van de vereniging van mede- eigenaars, van waaruit de facturen correct en tijdig betaald worden. Geen nalatigheids intresten, geen erelonen, geen bonussen, geen percenten… de som gedeeld door het aantal mede- eigenaars en al het administratief werk door mensen die kennen aan kunnen koppelen.

Zo eenvoudig is dat. Elk jaar ligt het facturenboek open en bloot op tafel van de algemene vergadering en iedere eigenaar kan optellen en delen om te weten wat een fantastisch, kostenbesparend systeem dit wel is.

Om dergelijk efficiënt systeem uit te bouwen, zijn er duidelijk afspraken nodig, conform de richtlijnen van de overheid; zoals de registratie van bewoning, het aanbrengen van namen op bellen en bussen, het correct gesorteerd aanbieden van huisvuil dat door de stadsreiniging wordt opgehaald mits de betaling van de contributies voor container ophaling.

Twaalf jaar inmiddels wordt gestaag en met groeiend succes verder gewerkt.

Inmiddels werden de krachten verenigd, de aanwezige kennis bij de tientallen eigenaars gebundeld, wat resulteert in een vakkundig degelijk gerenoveerd gebouw. Een huis wordt een thuis door er te leven en daarvoor zijn alle ingrediënten geïntegreerd. De goede bewoning bleef niet uit. Mensen op zoek naar een thuis en bereid daar zelf loyaal toe bij te dragen. Win-win in de letterlijke betekenis.

Valse noot als een paar maand geleden een nieuwe partner van een vruchtgebruikster van twee studio’s een opgemerkte intrede maakt en het geoliede systeem van tafel probeert te blazen. Registreert huurders onder valse namen, draagt niet bij in de vaste gemeenschappelijke kosten, ontvangt handje- contantje de huur van bewoners die hem betalen voor- en gebruik maken van de gemeenschappelijke voorzieningen als water, verwarming, electriciteit... en niet doorbetaalt aan de leveranciers.

De basisakte van het gebouw, anno eind jaren ’60, voorziet dat in geval eigenaars in gebreke blijven van betaling van de gemeenschappelijke kosten, de vereniging van mede-eigenaars de huur kan innen ten bedrage van het verschuldigde bedrag.  Alleen nauwelijks uit te leggen aan wie er verblijft, maar niet de aangegeven bewoner blijkt te zijn en bovendien taal onmachtig is.

Dan rest de vereniging van mede- eigenaars enkel de omslachtige weg via advocaat en rechtbank.

Pijnlijk voor het vele vrijwilligerswerk om een provisie te moeten betalen en alweer een onzinnig dossier op het bureau van de ‘overbelaste rechter’ te deponeren.

De "vrede"rechter, opmerkelijk dat een in het circuit gecontesteerde naam in dergelijke materie hier andermaal opdoemt, vindt het registreren van bewoners inbreuk op de privacy. Controle op het verplicht sorteren van huisvuil, inbreuk op de privacy is. Dat de unaniem genomen beslissing van de Algemene Vergadering om wie de regels niet respecteert, een bijdrage aan de gemeenschap op te leggen, inbreuk op de privacy is. 

Ter verduidelijking: voor de 1100 liter containers koopt de VVM jaarlijks voor 1400 euro taksstickers bij de Stad Antwerpen waarvoor één keer per week de container wordt opgehaald door de stedelijke reinigingsdienst, echter op voorwaarde dat er correct gesorteerd werd. Zo niet blijft hij volgeladen staan. Met 118 wooneenheden hoeft er zeker geen tekening bij wat niet- leegmaken betekent… Een gemeenschapsdienst ter ondersteuning van het stedelijk beleid ter zake.

Met een indrukwekkende sensibilisatie, duidelijke affichering via ‘uit het leven gegrepen pictogrammen’, in meerdere talen sorteerfolders van de Stad zelf… en hulp voor iedere pas aangekomene… diverse sorteerafvalbakjes in de studio, wordt iedereen ook via het huurcontract en het huisreglement afdoend op de hoogte gebracht dat niet- naleving van deze spelregel, die bewaakt wordt door een door de privacy commissie goedgekeurde camera… leidt tot een forfaitaire schadevergoeding van 100 euro aan de vereniging van mede- eigenaars.

Als een rechter nu eens zou oordelen met kennis van zaken en zich zou vergewissen van de realiteit vooraleer de regels van de democratie gelegaliseerd te laten overtreden. Wat bezielt haar om in een stad die steen en been klaagt over sluikstort, over onbewoonbare, onveilige, geterroriseerde woonblokken, die handenvol geld moet investeren om de boel in sommige buurten te saneren… door een domme, niet gefundeerde uitspraak, malafide huisjesmelkers een alibi te verschaffen om de inzet van mensen die er samen werk van maken, te ondermijnen. Dat de beslissing zelfs door betrokkene als een zoveelste 'Belgenmop' wordt gecatalogeerd, bewijst de idiotie ervan.

Bij deze nodig ik de vrederechter uit om eerst eens te komen zien en dan te geloven… want wat baten kaars en bril als de uil niet zien en wil en daarmee alle inspanningen voor goed beheer van een Stad, "illegaliseert". Zijn we dan goed bezig...  

is niet hetzelfde als zot 'zijn'...  en opgeven is géén optie ...   

Unchained, 

Een in recordtempo zwellende hand bracht de verlossing na 6 dagen eenzame- in dank aanvaarde- geketende opsluiting. Infusen afgekoppeld.

Een ziekenhuisopname, confronterend bewijs dat het illusie is te denken dat energie onuitputtelijk is. Zeker de menselijke. Kon ik altijd al beroep doen op mijn sterke herlaadbare batterijen, met een parasiterende virus verstekeling aan boord, sputterde de laadpaal. En daar had ik niet op gerekend, juist nu, alsof er ooit een geschikt moment is waarop het wel goed uitkomt.... 

Maar voor alles is een eerste keer. Dat lieten onze ‘twee daarboven’ en die ene hier beneden, vorige week in een gezamenlijk offensief weten. Als opgeven geen optie is, tenzij je erbij neervalt, dan is neervallen géén optie. En dus werd even op de rem getrapt. 

Heeft een boodschap op de spiegel iets Hollywoodiaans, op de mijne verscheen een horrorbeeld, toen ik zaterdagochtend oog in oog stond met mijn verwrongen spiegelbeeld. Eufemistisch zou je van een “schoon attackske” kunnen gewagen. Maar dat een dagenlange zeurende oor- en/of tandpijn op één nacht tijd in staat blijkt een griezel als deze te reflecteren in het spiegeltje aan de wand, deed opa naar de telefoon grijpen: ons Ann-Marie…

Doortastend als steeds toetst ze haar diagnose aan die van de bevriende specialist ter zake en mijn vonnis is beslecht. Opname voor intraveneuze behandeling … de tijd dringt om blijvende schade te voorkomen, heet het en dus is roespeteren tijdverlies.  

‘Gordelroos’ manifesteert zich toch rond de gordel, wil ik mijn zeer beperkte kennis op dat vlak, even etaleren… Wel degelijk 'beperkte' kennis, want mijn alarm ging af, recht in mijn aangezicht.

GordelROOS… a touch of Rose???

Als puber gespaard van ontsierende puistjes lacht mijn tweede- of is het derde jeugd me toe vanuit een behoorlijk gehavend 'smoeltje' en ik zucht: 'Wat waren die rimpels van gisteren toch mooi !' 

De accurate haarscherpe diagnose en de doortastendheid waarmee ik met enkel een pijama, peignoir en pantoffels wordt ‘ontvoerd’, maakt dat ik nu al lijd aan het Stockholm syndroom.

Mijn agenda wordt dichtgeklapt, het ‘tante Fawie-nonkel Guy’- team stormt toe en het mag een mirakel heten dat ik er in de rush alsnog in slaag de farde van het gebouw en mijn PC uit mijn beroemde ‘Louis Vuitton’ mee te ritsen. 

Snelle interventie en behandeling bieden de beste kans om blijvende verlamming van de aangezichtspieren te voorkomen, klinkt het en was mijn gezwollen gelaat niet zo pijnlijk, ik zou lachen om de ernst van mijn buddy’s. Het verwijt dat zo diep en lang je reserves aanspreken dit soort tijdbommen activeert, had de klank van een smeekbede...

Binnen de kortste keren ben ik aangesloten op een wirwar van doorschijnende slangen, drupt vocht in mijn aderen, om wat mij onder het mom van virus belaagt, een lesje te leren. 

Nacht. Ziekenhuisgangen. Zoveel deuren waar sluipende drama’s los doorheen gaan, wegebbende stappen van vertwijfeling over de afwikkeling van het medisch dossier, waaruit bloed, noch tranen druipen maar de hele wereld van mensen op z’n kop zet.  De zalvende, troostende handen en harten van verpleging, de technische vaardigheid van de ene die het gouden hart van de ander aanvult, stralen geen witte woede-, maar witte kracht uit. Voor elkaar op de bres... hartverwarmend.  

In de schaduw van het lieflijke touch of Rose huis, een uit mijn dochters kabinet geïmporteerd schemerlampje en het dagelijks na- schoolse bezoekje van twee supermeiden, maken er ondanks alles een heel bijzondere tijd van … met ontbijt op bed en opa aan de lijn.    

Toch duurt het een kleine week eer die virusmormels de eerste tekenen van verslagen vijand vertonen, al kan de zenuwpijn in het gezicht me nog lang parten spelen. Beslist niet toevallig dat mijn ‘super georganiseerde’ dochter pas dan haar handtasspiegeltje terugvindt, waar ik al dagen om vraag…  

Na een ‘luisterbezoek’ wordt ‘s namiddags een rolletje met roze strik afgegeven: met de pakkende zin: “Als de jongens diep vanbinnen de fijngevoeligheid hebben van hun mama, dan komt het goed… “

Vergezeld van dat prachtig gedicht van Henriette- Roland Holst (1869-1952)

De zachte krachten zullen zeker winnen 
in ’t eind -- dit hoor ik als een innig fluistren 
in mij: zoo ’t zweeg zou alle licht verduistren 
alle warmte zou verstarren van binnen.

De machten die de liefde nog omkluistren 
zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen, 
dan kan de groote zaligheid beginnen 
die w’als onze harten aandachtig luistren

in alle teederheden ruischen hooren 
als in kleine schelpen de groote zee. 
Liefde is de zin van ’t leven der planeten

en mensche’ en diere’. Er is niets wat kan storen 
’t stijgen tot haar. Dit is het zeekre weten: 
naar volmaakte Liefde stijgt alles mee.

Aandoenlijke apotheose van gedichtendag. 

De gezwollen, scheefgetrokken en tot verlamming uitgedaagde lippen, plooien alweer gemakkelijk tot een glimlach… en daarvan moet ik 'glimlachen'... Geloof, hoop en liefde. 

Een in recordtempo zwellende hand bracht de verlossing na 6 dagen eenzame- in dank aanvaarde- geketende opsluiting. Infusen afgekoppeld.

Een ziekenhuisopname, confronterend bewijs dat het illusie is te denken dat energie onuitputtelijk is. Zeker de menselijke. Kon ik altijd al beroep doen op mijn sterke herlaadbare batterijen, met een parasiterende virus verstekeling aan boord, sputterde de laadpaal. En daar had ik niet op gerekend, juist nu, alsof er ooit een geschikt moment is waarop het wel goed uitkomt.... 

Maar voor alles is een eerste keer. Dat lieten onze ‘twee daarboven’ en die ene hier beneden, vorige week in een gezamenlijk offensief weten. Als opgeven geen optie is, tenzij je erbij neervalt, dan is neervallen géén optie. En dus werd even op de rem getrapt. 

Heeft een boodschap op de spiegel iets Hollywoodiaans, op de mijne verscheen een horrorbeeld, toen ik zaterdagochtend oog in oog stond met mijn verwrongen spiegelbeeld. Eufemistisch zou je van een “schoon attackske” kunnen gewagen. Maar dat een dagenlange zeurende oor- en/of tandpijn op één nacht tijd in staat blijkt een griezel als deze te reflecteren in het spiegeltje aan de wand, deed opa naar de telefoon grijpen: ons Ann-Marie…

Doortastend als steeds toetst ze haar diagnose aan die van de bevriende specialist ter zake en mijn vonnis is beslecht. Opname voor intraveneuze behandeling … de tijd dringt om blijvende schade te voorkomen, heet het en dus is roespeteren tijdverlies.  

‘Gordelroos’ manifesteert zich toch rond de gordel, wil ik mijn zeer beperkte kennis op dat vlak, even etaleren… Wel degelijk 'beperkte' kennis, want mijn alarm ging af, recht in mijn aangezicht.

GordelROOS… a touch of Rose???

Als puber gespaard van ontsierende puistjes lacht mijn tweede- of is het derde jeugd me toe vanuit een behoorlijk gehavend 'smoeltje' en ik zucht: 'Wat waren die rimpels van gisteren toch mooi !' 

De accurate haarscherpe diagnose en de doortastendheid waarmee ik met enkel een pijama, peignoir en pantoffels wordt ‘ontvoerd’, maakt dat ik nu al lijd aan het Stockholm syndroom.

Mijn agenda wordt dichtgeklapt, het ‘tante Fawie-nonkel Guy’- team stormt toe en het mag een mirakel heten dat ik er in de rush alsnog in slaag de farde van het gebouw en mijn PC uit mijn beroemde ‘Louis Vuitton’ mee te ritsen. 

Snelle interventie en behandeling bieden de beste kans om blijvende verlamming van de aangezichtspieren te voorkomen, klinkt het en was mijn gewollen gelaat niet zo pijnlijk, ik zou lachen om de ernst van mijn buddy’s. Het verwijt dat zo diep en lang je reserves aanspreken dit soort tijdbommen activeert, had de klank van een smeekbede...

Binnen de kortste keren ben ik aangesloten op een wirwar van doorschijnende slangen, drupt vocht in mijn aderen, om wat mij onder het mom van virus belaagt, een lesje te leren. 

Nacht. Ziekenhuisgangen. Zoveel deuren waar sluipende drama’s los doorheen gaan, wegebbende stappen van vertwijfeling over de afwikkeling van het medisch dossier, waaruit bloed, noch tranen druipen maar de hele wereld van mensen op z’n kop zet.  De zalvende, troostende handen en harten van verpleging, de technische vaardigheid van de ene die het gouden hart van de ander aanvult, stralen geen witte woede-, maar witte kracht uit. Voor elkaar op de bres... hartverwarmend.  

In de schaduw van het lieflijke touch of Rose huis, een uit mijn dochters kabinet geïmporteerd schemerlampje en het dagelijks na- schoolse bezoekje van twee supermeiden, maken er ondanks alles een heel bijzondere tijd van … met ontbijt op bed en opa aan de lijn.    

Toch duurt het een kleine week eer die virusmormels de eerste tekenen van verslagen vijand vertonen, al kan de zenuwpijn in het gezicht me nog lang parten spelen. Beslist niet toevallig dat mijn ‘super georganiseerde’ dochter pas dan haar handtasspiegeltje terugvindt, waar ik al dagen om vraag…  

Na een ‘luisterbezoek’ wordt ‘s namiddags een rolletje met roze strik afgegeven: met de pakkende zin: “Als de jongens diep vanbinnen de fijngevoeligheid hebben van hun mama, dan komt het goed… “

Vergezeld van dat prachtig gedicht van Henriette- Roland Holst (1869-1952)

De zachte krachten zullen zeker winnen 
in ’t eind -- dit hoor ik als een innig fluistren 
in mij: zoo ’t zweeg zou alle licht verduistren 
alle warmte zou verstarren van binnen.

De machten die de liefde nog omkluistren 
zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen, 
dan kan de groote zaligheid beginnen 
die w’als onze harten aandachtig luistren

in alle teederheden ruischen hooren 
als in kleine schelpen de groote zee. 
Liefde is de zin van ’t leven der planeten

en mensche’ en diere’. Er is niets wat kan storen 
’t stijgen tot haar. Dit is het zeekre weten: 
naar volmaakte Liefde stijgt alles mee.

Aandoenlijke apotheose van gedichtendag. 

De gezwollen, scheefgetrokken en tot verlamming uitgedaagde lippen, plooien alweer gemakkelijk tot een glimlach… en daarvan moet ik 'glimlachen'... Geloof, hoop en liefde. 

“als ik later op de vraag van mijn kleinkind ‘opa wat heb jij gedaan voor de wereld’ kan vertellen over mijn leven en zeggen dat ik een steentje in de rivier heb verlegd… dan is het goed geweest.”

Bij die woorden van Wouter Torfs in ‘Reyers laat’ vanavond, kreeg deze opa hier naast mij,  méér dan een krop in de keel.

De kleinkinderen met mondjesmaat deelgenoot maken aan zijn belevenissen, hen boeien met verhalen uit andere werelden en zonder belerend te zijn, hen inzicht geven in de wereldorde, vertrouwd maken met andere culturen…  het is de wijze waarop opa zijn kleinkinderen een onbetaalbare kostbare erfenis zou meegeven.

foto: Opa vertellend over verre reizen voor een duidelijk enthousiast kleinzoontje. 

De traditie –dankbaar overgenomen van Moeke en Vake- om ’s zondags met kinderen en kleinkinderen samen te komen in de ouderlijke thuis was het wekelijkse hartelijk moment er te zijn voor elkaar.

Na het overlijden van Roosje werd dat samenzijn voor de kinderen door de rechtbank herleid tot één weekend per maand. Ook dan nog was het voor de vier kleinkinderen heerlijk elkaar terug te vinden en hun hartje op te halen. Samen blijven slapen, samen ontbijten… feest ! 

Toen de afspraak enkele keren werd geboycot veranderde het dossier in een ‘problematisch opvoedingsdossier’ en werden de jongens onder toezicht van de jeugdrechtbank geplaatst. Daar zijn grootouders ‘geen partij’ meer. Opgeruimd staat netjes, wat ook de consequenties zijn voor de jonge kinderen zijn en hoe een evenwichtig verwerkingsproces kansloos wordt.  

Kleinkinderen Morel onder toezicht van de jeugdrechter... het moest de ultieme vernedering worden, ongeacht wat het voor het cv van de kinderen betekent. Intriest.  

De plannen van opa en oma om na het hectisch leven en ondanks het voortijdig afscheid van een dochter en zoon, toch voor quality time borg te staan voor en met de kleinkinderen, werd zo op een meedogenloze wijze in de kiem gesmoord. 

Gekluisterd aan zijn rolstoel, maar nog steeds gedreven om zijn kennis en ervaring in te zetten voor algemeen welzijn, getuigt opa nog elke dag van de enorme wilskracht die hem al een leven lang tekent. De handicap, de fysische ongemakken en beperkingen zijn niets in vergelijking met de pijn om dit verschrikkelijk onrecht dat onze kleinzonen wordt aangedaan door de uitdrukkelijke wens van hun mama hen ook haar normen en waarden mee te geven, niet te kunnen nakomen.

Het was voor opa hard om als jonge manager altijd klaar te staan op zoek naar contracten die werk voor duizenden gezinnen genereerden en daardoor zoveel missend van het eigen gezinsleven hier. Altijd weer afscheid nemen, vertrekken naar landen waar geen hotelaccomodatie bestond zoals de wereldreizigers die nu kennen, terwijl in zijn Ganzenhof zijn drie kinderen snel opgroeiden tot bekwame verstandige universitair gevormde volwassenen. Zijn trots.

Dat ze later vaststelden nooit het gevoel te hebben gehad ‘zonder papa’ op te groeien, voelt toch wel als erkenning van mijn pedagogische kwaliteit. In al wat we deden of zeiden, kwam papa voor en was hij met ons verbonden, ondanks dat skype, sms of internet niet bestonden…

Na het overlijden van Roosje bleven we voor de jongens de gezelligheid van de zondagse samenkomst –zij het beperkt tot dat ene weekend per maand- garanderen. Dat mama daardoor in hun leven een vooraanstaande plaats bleef innemen, was een doorn in het oog van stiefmoeder en vader.

Alle vier onze kleinkinderen, want ook voor Amélie en Eline was die leuke familie met tante Rose plots verdwenen-  wisten zich op te trekken aan die paar dagen per maand samen.

Om de overdracht op zondagavond, waar de jongens zo tegen opzagen, draaglijk voor hen te maken, werden ze daar vanaf de late namiddag heel positief zonder enige negatieve bijklank, op voorbereid zodat verdriet omgezet werd in blijde verwachting. Wellicht deden de enthousiaste verhalen hen de das om...

De niet- aflatende knuffel en smekende oogjes toch zeker terug te mogen komen, zijn in ons hart gegrift en onze drijfveer om de wereld plat te 'lopen', opdat geen enkel kind dit nog ooit zal moeten doormaken. 

Terwijl ik hier naast het bed van opa dit blogje maak, hoop ik dat zijn kleinzonen alsnog de kans krijgen levende herinneringen aan deze formidabele man op te bouwen… en niet later met spijt op internet of waar dan ook ontdekken welke kans hen werd onthouden…   

Wouter Torfs wensen we 'a touch of Rose' bij zijn algeheel herstel, om later als trotse opa zijn boeiend verhaal aan zijn kleinkinderen te vertellen. 

Je suis Charlie….

Parijs, op amper 3 uur rijden, een raid op de voltallige redactieraad van een weekblad en bij uitbreiding op ieders recht op vrijheid van meningsuiting.

Decennia lang poseren duizenden op la Place du tertre in Montmartre voor een karikaturaal portret. Haakneus, grote puist, lodderoog, hanglip of brede smile…  je beeltenis door het oog van de tekenaar. Jaren later vertelt de bewaarde tekening van le temps ailleurs…    

De journalist- cartoonist is nog meer dan een goed tekenaar. Hij verstaat de kunst, beheerst het vakmanschap om 1000 woorden in een paar weloverwogen pennentrekken te vatten.

“Als de vrijheid om te zeggen waar het op staat, wordt afgenomen, dan moet de boodschap nog luider klinken”… is wat de hele vrije wereld uitschreeuwt.

Terreur in naam van een profeet… al verkondigde die dat het doden van een mens, de mensheid doden is, roept zoveel vragen op. Wie of wat indoctrineert die jongeren? Hoe kan een samenleving afwijkend gedrag detecteren of voorkomen? Waar zitten ouders en opvoeders of geestelijke leiders in dit proces? Is geloof oorzaak of drogreden?

Welke cartoonist kan, nu de meesters geliquideerd zijn, al deze vragen in een cartoon ver’woorden’?

Een dag van internationale rouw, vele zware minuten stilte om het recht op ‘spreken’ te vrijwaren, het recht op vrijheid van meningsuiting te garanderen.

Pen ten overstaan van kalasjnikov… wie is de moordenaar?

En morgen?  

Als katholieken afhaken door wangedrag en hypocrisie binnen het instituut kerk…stel ik mij de vraag of moslims zich nu over de relatie tot hun godsdienst en de beleving ervan, beraden?

Zullen moslima- moeders de kans krijgen of het lef hebben om in het gezin over de invulling van het geloof te praten, hun kinderen te wijzen op oorzaken en gevolgen van hun daden.  

Misschien kunnen cartoons zelfs bijdragen om in één oogopslag te voelen waar het schoentje wringt. Wie zijn kinderen geïntegreerd wil weten, kansen wil zien grijpen en slagen in gelukkig zijn, die weet dat een plaats in de samenleving ‘verdiend’ wordt… en niet enkel materieel of financieel. Er zijn gelukkig zoveel meer waarden om aan mee te werken.

Je suis Charlie

Al was het niet onder een kogelregen uit een kalasjnikov, toch wilde men mijn pen ook breken en de vrijheid van meningsuiting aan de ketting leggen, omdat ik feiten op papier zette ter bescherming van wat ons het liefst is.  

Ook mijn pen wilde men breken en feiten doen vergeten. En dat op zo’n moment uitgerekend justitie dan maar zwicht voor de letter van de wet, gelijkt in niets op rechtvaardigheid.

Als vals het haalt op echt dan kan alleen een omerta het systeem overeind houden en wordt de vrijheid van meningsuiting gefnuikt… 

Even ben ik toen gezwicht, wat in het licht van deze dag, laf voelt en me terug kr8 geeft te doen wat hoort, in het besef: 'noblesse oblige'.

Met alle journalisten beaam ik: “Als de vrijheid om te zeggen waar het op staat wordt afgenomen, dan moet de boodschap nog luider klinken”… en dat zal ook...  het zij met humor, met een lach en een traan, altijd waarheidsgetrouw, check, check, dubbelcheck. Zwijgen is misdaad een alibi geven...

Opgeven is geen optie en ik laat de gloed van die vele kaarsen overal ter wereld, ontstoken voor de vrijheid van meningsuiting, mijn pad verder verlichten met ‘a touch of Rose’ en ‘a sound of Chris’…   als eerbetoon aan wie zijn leven liet voor een rechtvaardig recht. 

Met heel mijn hart bij al wie door dit verdriet moet overleven, omdat opgeven geen optie is. 

Kijkend naar de samenvattingen in de media over de gebeurtenissen van de voorbije week... en zeker met de beelden van de indrukwekkende mars in Parijs vandaag... hoop ik morgen te ontwaken in een wereld, bewuster van de waarde van vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid.

“Imagine” dat arm in arm en voorop lopend, voor het oog van miljoenen, zich het wonder van de openbaring en de verlichting voltrekt. Het diepe besef dat waar ook ter wereld, geloof, hoop en liefde een fundamenteel mensenrecht is en terreur tegen die vrijheid, géén optie is.

Moesten ‘Charlies Angels’ sneuvelen om dit bewustzijn dat in ieder normaal mens schuilgaat, uit de coma te halen? Magere troost voor wie hierbij geliefden verloor, maar wel een ongelooflijk signaal. En om alle misverstand te vermijden, voor wie de verhoopte hemel vol maagden zoekt, martelaren worden gedood voor principes, wie doodt voor principes is een gewetenloze moordenaar.

Vrije meningsuiting koesteren en verdedigen. Gesproken, geschreven, getekend. Vrijblijvend of in dienst van een doel, het recht van iedereen met evenredig vrijblijvend recht ernaar te luisteren, het te lezen of te bekijken of net niet.

De relevantie van een geschreven-, gesproken- of getekende boodschap wordt voor een groot stuk bepaald door wie er zich door aangesproken voelt.

De journalistieke vrijheid om te communiceren rond wat maatschappelijk relevant is, is net die vorm van communicatie die de maatschappij kritisch ‘on speaking terms’ houdt. De debatcultuur, het van mening mogen verschillen, luisteren naar andere  meningen en de vrijheid hebben eigen conclusies te trekken, is een kostbaar goed dat we moeten koesteren.

Taal noch teken wordt door iedereen op dezelfde manier voortgebracht, noch geïnterpreteerd… Journalisten hanteren woord, foto of tekening als middel om te informeren. Verslag, duiding, nabeschouwing…  koel en emotieloos, met passie, humoristisch of satirisch. Maar altijd nauw verbonden met wat in de samenleving groeit en bloeit.  

Precies in het blootleggen van bestaande onderstromen wordt de kans gecreëerd het gesprek op gang te trekken, de discussie van stof te voorzien, waardoor mensen elkaar leren zoeken en vinden. Communicatie is het sleutelwoord. Als die uitvalt is de kans verkeken.  

Die vrijheid kan nooit meer ter discussie staan. Nooit. Dat bewezen miljoenen mensen vandaag. 

De vastberadenheid mag niet wijken voor dreiging en angst, wat geen synoniem is voor roekeloosheid. De dreiging en angst werd vandaag door miljoenen getrotseerd. Hartverwarmend en hoopgevend.  

De persoonlijke link met ‘a touch of Rose’…

Met schroom, maar vastberaden, gesteund en gesterkt door een leger harten onder de riem, uit professionele hoeken en er zijn er meerdere: media, medische, families en voor onszelf de belangrijkste: kinderen met vergelijkbare ervaringen, heb ik met overtuiging mijn perskaart op mijn blog ingescand.

In vervlogen tijd geraakt door J.F. Kennedy die ‘ein Berliner’ werd en zijn oproep om niet te vragen wat je land voor je kan doen, maar wat jij voor je land kan doen… klim ik ‘als strijdvaardige journalist’ terug op de bres.

Misschien dat niet alle lezers nog weten hoe het begon, maar voortaan laat ik me door niemand meer de mond snoeren.

Toen ik na het overlijden van ons Roosje haar mama-blog verder zette als oma-blog, werd me dat recht ontzegd met valse beloften over contactmomenten. “De prinsjes waren ontredderd bij het lezen van oma’s blog op internet…” Ter informatie: toen 3 en 6 jaar !!!

We kunnen helaas de tijd niet terugschroeven, maar de waarheid staat geschreven en gedrukt.  Het is enkel hopen dat het rechtvaardigheidsgevoel dat hun mama hen zeker in het DNA meegaf, sterk genoeg zal blijken… Maar niemand zal oma nog weerhouden te ijveren dat geen enkel minderjarig kind van gescheiden ouders, waarvan een ouder overlijdt, ook nog eens de familie waar een sterke band mee is, kan worden afgenomen…

Diurnarius in aeternum. Mijn eerbetoon aan Charlie… in het belang van het kind en de prinsjes van ons Marie- Rose.  

Mijmerend in de vlammen van de open haard, bekruipt me een schuldgevoel…

Tegelijk met de hartverwarmende wensen voor Kerst en Nieuwjaar wordt door vele lieve mensen fijntjes verwezen naar hun geregeld bezoek aan deze blog… die nu -shame on me-  alweer meer dan twee weken onbeschreven blijft. Dit in tegenstelling tot de lijvige familiekroniek die in mijn hoofd en hart vorm krijgt om, misschien wel postuum, bewijs te leveren van het jammerlijke grote gelijk… 

Het zou getuigen van valse bescheidenheid te ontkennen dat gelezen worden, wezenlijk deel uitmaakt van de dwingelandij van het schrijven. Delen, mee-delen, informeren, raken, helpen op één of andere manier op zoek te gaan naar de glimlach die het ‘half leeg’ glas, vult tot ‘half vol’. 

Elke dag maakt deel uit van ieders levensverhaal. In de mate van betrokkenheid is het boeiend, mooi of droevig of  schreeuwt het om interactie. Misschien té sterk om van 'roeping' te gewagen, maar toch staan er mensen overal op de barricades om de vinger op zere plekken te leggen, om de menselijkheid te bewaken, om te ageren, te beroeren en wellicht ook aan te zetten tot actie.

Het credo van journalistiek: relevant nieuws, beschouwingen, facts and figures en altijd check, check, dubbelcheck… het fundamenteel verschil, de morel(e) plicht... to say that every word is true.. (Evita)

Communiceren, communicatie... samen aan tafel, gedachten-, woorden-, plannen delen, intermenselijke acties, zo belangrijk en toch al te vaak gedegradeerd tot de klank van holle vaten. Maar het kan ook een o zo positief verhaal worden, zoals ik dagelijks mag ervaren in ‘ons dorp in de stad’. Een blijvend samenwerkingspact waaraan permanent met veel geduld gesleuteld wordt. Daarom blijft het voor mij zo vreemd hoe een individu soms alle realiteitszin verliest en zonder gewetensbezwaar de kudde volgt in een destructief parcours. Het getuigt van weinig empathie, de kwaal van deze tijd. Emotionele armoede. 

Maar hoopvol is dat voor velen opgeven geen optie is. Dat altijd weer mensen opstaan om met geloof, hoop en liefde werk te maken van wat krom is, recht te trekken. Het zijn zegeningen die ik koester, mensen die ik bewonder, resultaten die de wereld beter en schoner maken. God zij dank, van welk geloof ook.   

Hoe zit het nu met de keuze tussen een oudejaars- dan wel de nieuwjaarsblog?

De vraag is niet eens een vraag meer. De overgang is op natuurlijke wijze gerealiseerd… en het voelt of ik hier een jaar aan sleutelde… van ‘14 tot ’15…  

Getraind om met 60 aanslagen, 45 lijnen en sprekende kop de deadline te halen, geniet ik thans van de luxe uit vrije-, zij het niet minder dwingende wil, te commentariëren, op gelijke voet met de lezer, die ook de vrijheid heeft te lezen of niet te lezen… niet voor te betalen. 

En toch blijft mijn schermpje soms dagen woordeloos, niet alleen omdat de storm in mijn hart niet- of nauwelijks te verwoorden valt, maar ook omdat het leven zelf erg veeleisend werd, de taken veelvuldig en complex, de jaren wegen.

Nochtans is opgeven géén optie.   

Een massa grootouders (en ouders… ) geconfronteerd met relatieproblemen tussen de generaties maar ook tussen oude en nieuwe families, kijken uit naar- en rekenen op mijn inspanningen om het juridisch machtskluwen bij grootouders- kind conflict écht in het belang van het kind te beslechten, niet pro forma.

De ernst waarmee dit thans op het juiste niveau onderzocht wordt, blijft niet zonder resultaat en zal de al te makkelijke manipulatie van het bestaande apparaat ontmantelen.

Hoe verschrikkelijk het voor onze twee kleinzonen en onze familie is, het ons opgedrongen offer zal niet waardeloos zijn. De bewondering die soms geuit wordt over onze sterke schouders, ontlokt me in een zwak moment wel eens de doemgedachte of misschien die vermeende sterke schouders zelf, de oorzaak zijn voor de zware vracht. En dan krijg je zo’n ondersteunende quote uit onverwachte hoek: “Met ieder leven is er een plan. Dat uitgerekend jullie dit allemaal meemaken is omdat jullie de moed en de kracht hebben niet op te geven tot deze schandelijke onrechtvaardigheid en psychische kindermishandeling niet langer onder het mom van‘wettelijk’ zal kunnen gebeuren”.

De ernst waarmee de man dit zei -als gold het een profetie-, sterkt me en in combinatie met de stelling dat je journalist bent voor het leven, heb ik naast de vrijheid zelfs de plicht om dit schrijnend epos neer te schrijven. Hard en hartverscheurend, maar noodzakelijk.

Maar altijd weer komt “the Sun out of the underground” met nieuwe moed en kr8, niet eens te vergelijken met de moed die niet enkel onze kinderen, maar ontelbaar velen met of zonder ‘a touch of Rose’, met of zonder ‘a sound of Chris’, overal in de wereld opbrengen in hun confrontatie met ‘the evil… ‘  

Elke dag begint een nieuw jaar… zonder het helse lawaai van geldverkwistend en gevaarlijk vuurwerk, (bijgaande foto als bewijs wat het met hondenoortjes doet) maar met de belofte die in mijn nieuwjaarsbrief staat: from oma with love….   

“Voor alle goedwilligen onder ons mee, een boodschap van vrede, van heldere kracht, een boodschap van licht in de donkere nacht… “ 

Klasse

Ze bestaat wel degelijk… al dekt die vlag sinds kort een andere- dan de gekende lading. Lintjes, kleren, noch geld zijn de eretekens van de nieuwe ongekroonde adel... 't Zit van binnen... 

Dat werd de laatste weken duidelijk in de manier waarop mensen bereid zijn werk te maken van de toekomst. 

Mensen met verantwoordelijkheidsgevoel, overtuigd dat destructief handelen, nooit constructief werkt, mensen die met respect voor het recht op staken, hun recht op werken verdedigen, die terecht niet aanvaarden dat het openbaar weefsel, het vervoer te land, ter zee of in de lucht geclaimd wordt… met welk recht de opgebouwde samenlving ontwrichten? 

De nieuwe klasse die beseft dat brokken maken, chaos creëren, vernielen en saboteren géén optie zijn om orde op zaken te stellen.

Dat op sommige plaatsen enkele leerkrachten de reactie op de besparingen aan kinderen eenzijdig en fout gekleurd voorstellen, is betreurenswaardig. Kinderen voorlichten is een goede zaak, maar als leerkracht doe je dat educatief, correct en sereen. Dat een openbare omroep mét overheidsgeld, in zijn ‘neutraal’ journaal kiest voor de ludieke amusementswaarde van de boodschap zoals die in 1 school wordt gegeven, zet aan het denken…  Nee, kindjes, de meester moet niet tot z’n 90 jaar voor de klas staan… en met alle respect… zelfs niet ter compensatie voor de uren die ze minder dan de normale werkweek van de moeders en vaders presteren. De eerlijkheid gebiedt te erkennen dat hun "roeping" in combinatie met een gezin: een luxe- statuut is. Ze genieten ons aller respect, blijf het dan ook waardig... 

Die nieuwe ‘high society’ telt vele honderdduizenden die meer vertrouwen hebben in het eigen gezond verstand en inzicht om te beseffen dat de wereld voortdurend verandert en daarnaar dient gehandeld te worden, wat hier en nu betekent: meer doen met minder…

Spectaculaire bevolkingsaangroei, migratie, globalisering… opportuniteit in hoogconjunctuur, waar iedereen beter van werd, hield het gevaar in dat in de euforie the sky the limit leek, de toekomst uit het oog werd verloren.

Nooit eerder als in de voorbije decennia werd zoveel gereisd, auto’s verkocht, op restaurant gegaan, concerten, festivals en pretparken gefrequenteerd, het steeds meer- gevoel gepromoot, waaronder alsmaar meer verdienen voor minder lang werken. Hier en daar een aalmoes aan wie niet mee op de draaimolen zat, suste het geweten. 

Leuk, want we worden –de meesten toch-  alsmaar ouder. Pensioen als midlife geschenk, een zee van tijd, gratis trein, tram, bus… en voor de verre toekomst zorg… het leek vanzelfsprekend. 

Maar de tijd haalde ons in. "Ogenschijnlijk" leek geluk hier voor het rapen en goud zoeken doe je waar het blinkt...  Maar zoals alle schijn bedriegt, ook hier, als de verhouding niet langer blijkt te kloppen. De bevolkingspiramide op z'n kop staat…  kwieke 'bejaarden' aan de top acrobatische toeren uithalen om de smalle basis in evenwicht te houden. En dat terwijl de wereld onafgebroken draait... 

Het lot is bezegeld. 

Langer leven betekent langer werken. In de veronderstelling dat je nog werk hebt, dan toch. Niet eens onderwerp voor een keuze, als jong sterven het alternatief is…

Een wispelturig, onberekenbaar werkklimaat is beslist niet het klimaat waarin ondernemingen gedijen, voor meer werkgelegenheid borg staan en derhalve mee bepalend zijn voor de perceptie van 'geluk', blijkbaar gelinkt aan koopkracht... 

Bij ontstentenis daarvan, gaat de economische motor sputteren, valt uiteindelijk stil en raakt de portemonnee leeg…

Dat gebeurt niet van de ene dag op de andere. Maar als het beleid jarenlang de moed mist om de tering naar de nering te zetten in het oog van een tanende economie, gaapt het zwarte gat alsmaar dreigender.

Het systeem heeft gefaald. Decennia lang werd gesust, de schijn opgehouden om toch maar politiek aan zet te blijven, dé garantie om het potje gedekt te houden. 

De politieke tsunami van 25 mei deed de zeepbel uiteen spatten… kasten werden geopend en met eerbied voor de doden, weten we inmiddels wat daar allemaal uitviel...

Privileges uit glorietijden verliezen hun bestaansrecht in crisis. Niets is eeuwig… het is altijd roeien met de beschikbare riemen. Eerst om te overleven, later misschien opnieuw de teugels een beetje te vieren en vooruit te kijken naar de demografische veranderingen die in recordvaart op ons afkomen. 

Natuurlijk sluit men de ogen niet voor onaanvaardbare excessen. En die zijn er. Zelfs letterlijk volkomen legaal en wettelijk. Dus opgezet of ten minste mogelijk gemaakt door ex- beleid. Akkoord dat de volgelingen daarvoor de schuld niet dragen, maar laat hun hart dan van vreugde opspringen om ze ongedaan te maken.

De bankencrisis bracht de sneeuwbal aan het rollen, de lawine volgde en maakte veel slachtoffers. Exuberante ‘contractuele’ uittredingsvergoedingen leunt dicht aan bij onethisch ondernemen, ook al werd de wet wellicht letterlijk gerespecteerd. 

Maar al die verwerpelijke uitwassen als alibi hanteren, is te kort door de bocht om er collectief het bijltje bij neer te leggen alles op de helling zettend.

Laten we samen de kr8 van verandering de ruimte geven om vooruitgang te creëren en de wedloop tussen Europa en de wereld daarbuiten niet bij voorbaat te verliezen. "Vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is, de wereld die moet nog een eeuwgheid mee..."

Terecht bezorgd over de toekomst van elke pasgeborene, zelf ON- schuldig aan hun gigantische schuld, is er geen andere keus dan zo snel mogelijk te zorgen dat hun lei wordt schoon geveegd. 

In afwachting dat bestaande lucratieve contracten uitgeleefd zijn, de zichzelf- bediende begunstigden de veerman betaald hebben en de kaaimanplaneten fictie zijn, kunnen we maar beter de hand aan de ploeg houden en ons van onze constructieve kant tonen. 

'De boer, hij ploegde voort', is nog altijd de beste garantie voor het dagelijks brood... 

“Voor alle goedwilligen onder ons mee, een boodschap van vrede, van heldere kracht, een boodschap van licht in de donkere nacht… “ 

Bij het afscheid van koningin Fabiola, dit kort fragmentje uit de biografie van Marie- Rose. 'Al bij al heb ik gelukkig geleefd'...

Echter met die nuance in het onderschrift, dat het de koningin was die aan Marie-Rose vroeg "of ze ook vogeltjes in de tuin had" en in één adem een fraaie opsomming gaf van de elite gevederde bezoekers in de tuin van Laken.

Ontwapenend spontaan knikte Rose bevestigend, met de vaststelling dat in haar tuin vooral spreeuwen neerstreken. Een wending in het gesprek waar protocol het moest afleggen tegen algehele hilariteit. Als Fabiola haar dan lachend tegen zich aantrok, gaf Roosje haar complexloos een zoen...

Hopelijk voelde het als 'a touch of Rose'... 

Zappend tussen de herhalingen op de stakende zenders, word ik als door een bliksem getroffen als een volwassen man wenend vaststelt: “mijn oma leeft nog? “ 

35 jaar geleden werd hem als kind zijn familie ontzegd.

Het bleef een knagend, onbestemd gemis.

Tot échte liefde zijn pad kruist en het ontbrekende gezocht wordt… met de hulp van VTM… 

En dan …

Heeft u het niet gezien, ga dan zeker naar 'ooit gemist'…

Dat uitgerekend deze 8^ste vandaag, zoveel méér betekent voor al waarin we zijn blijven geloven en hopen, voelt als ‘a touch of Rose’.

Bij de omhelzing van de oude oma, stroomt liefde als gloeiende lava door mijn ganse lichaam. 

Nooit meer zal kinderen hetzelfde aangedaan kunnen worden, zowaar ik oma Morel heet… in the name of Rose…

Als het klopt dat cultuur de samenleving een spiegel voorhoudt dan zien we daar de laatste tijd opvallend vaak het beeld van een wereld waar Recht moet gedijen, maar onrecht welig tiert.

Een enorme uitdaging voor scenaristen om dat verhaal gestalte te geven, zij het veilig ingedekt door de mededeling dat elke herkenbare gelijkenis, absoluut ‘toevallig’ is…

Dé beveiligingsmodus om na hartkloppingen en onderdrukte woede, de eindgeneriek met een gRimlach door te spoelen…

Als cultuur dus bijdraagt aan de vorming- en het schoppen- van een geweten van de samenleving, dan hebben Clara Cleymans en Louis Talpe en de ganse cast van ‘De Ridder’ daar de voorbije maanden in hoge mate toe bijgedragen.  

Scènes die niet alleen door hun locatie herkenbaar zijn…   

Een ‘zeer bescheiden’ kijkje achter de schermen van een aantal maatschappelijke “apparaten” zoals justitie, politiek, medische wereld… zijn onderwerp van een ongebreideld aantal reeksen, die onder het mom van ‘fictie’ de harde realiteit projecteren.

Of bestaat de fictie er juist in, dat speurders, rechters, politici, pathologen … niet rusten voor Recht geschiedt…

Wellicht is de massaproductie van juristen niet vreemd aan de exponentiële toename van onverzoenbare twisten. Initieel is de academische opleiding anders geconcipieerd, maar tussen droom en daad… staan wetten in de weg en praktische bezwaren.

Rechtvaardig oordelen is de eenvoudigste manier juridische achterstanden weg te werken, om geen torenhoge stapels papier te produceren en reproduceren, om dossiers een dodelijk BMI aan te meten om in archiefkasten te vergelen.

Geldverslindende procedures tussen rivaliserende kantoren, op zoek om elkaar vliegen af te vangen… en vooral niet overhaast te werk gaan, want time is money, maar dan in de omgekeerde betekenis…     

Beschaving is een evolutie waarin rechten en plichten evenwichtig op elkaar afgestemd worden, rekening houdend met het individu ‘mens’, in al zijn facetten, al schitteren die niet altijd als in een ‘geslepen’ diamant…

Maar laat nu net dat bijvoeglijk naamwoord, het licht in de duisternis zijn om nooit op te geven, om te ontmaskeren.

We hebben een belofte gedaan die we voorlopig niet kunnen waarmaken, maar gesterkt door geloof, hoop en liefde putten we dagelijks kr8 om verder te doen wat moet. Voor onze kleinkinderen, maar ook voor de vele honderden families die vol vertrouwen uitkijken naar de noodzakelijke aanpassing van de wet. Nu verstopt zich, wie het aan moed of oordeelkundige vaardigheid ontbreekt, achter de letter van de wet, daarmee de geest ervan verkrachtend.

Met ‘a touch of Rose’ zal het tij keren en zal ik tot mijn laatste adem –haar smeekbede indachtig- me blijven inzetten, om de wet aan te passen aan de veranderde samenleving.

Het mag niet kunnen, dat als minderjarige kinderen van gescheiden ouders, een ouder verliezen, de bestaande innige en sterke band met de familie van de overleden ouder, kan verbroken worden.  

Roosje, met de kr8 van 8… hoop dat je het weet, ziet en voelt… 

Uiteindelijk heb ik hem van miserie achtergelaten… de auto, voor alle duidelijkheid. 

De aangekondigde ‘bevrijde’ Noorderlaan, langs waar ik de stad in moest, bleek dat enkel ‘on line’ te zijn.

Het blauw- wit lint dwars over de weg, een politiemotard en een cirkelende helikopter boven mijn hoofd: geen doorkomen aan…    

Het alternatief via een ommetje langs Kinepolis, voorbij ‘Villa des Roses’,  Straatsburgdok,  Kattendijkdok, rustig en goed mikkend over de smalle Mexicobrug via de Londenstraat den Boulevard op… 

Niet dus, want ook hier een agent om wie links wilde, rechts op te sturen.

Om hem te kunnen gehoorzamen, moet ik keren, terwijl inmiddels rood op groen springt voor de andere kant. Omdat de agent ongeduldig wordt -wie weet hoe lang staat die man daar inmiddels al- vraag ik hem even te helpen de 180° rond te maken. Het lontje is duidelijk fel ingekort als hij boos roept ‘ge kunt toch rijden, he’… en ik mag hopen dat het alleen maar een indruk is…dat hij mijn nummerplaat noteert…

Een attente automobilist merkt het probleem, flikkert even met zijn lichten en gunt me de ruimte te keren… bedankt daarvoor.  

En weer keer ik noodgedwongen den Boulevard de rug toe en begin een stapvoetse citytrip van een paar uur over een paar kilometer. Mag dat eigenlijk wel zoooooooo traag?

Over de Londenbrug richting Scheldekaaien om vervolgens langs de Ankerrui alsnog de Italiëlei te bereiken… was al plan C…

Eens voorbij de indrukwekkende 'stand by' kolonne politiewagens, worden de drie voorsorteervakken aan het eind van de Ankerrui tot één vlecht geritst. Dan gaat het kronkelend door de kleine eenrichtingsstraatjes over de Stadswaag, via Academie en stadscampus van de UA, om onverbiddelijk te stranden op het pleintje van de Ossenmarkt. Voetgangerszone ! Hier laat ik hem (de auto) achter, haast symbolisch voor de deur van de voormalige materniteit, nu bejaardenhome, waar onze twee dochters geboren werden.... d

Van hier zet ik dan mijn 'kruistocht' naar de Italiëlei te voet verder... 

Een lege Boulevard is eens wat anders, rustig en stil, al laten blauwe zwaailichten in de verte vermoeden dat het nog niet ‘game over’ is…

Als ik een uurtje later de vroege nacht instap richting auto, ben ik vertederd bij de aanblik van twee stoere motards die broederlijk op het zadel van hun moto een frietje steken… duidelijk tevreden over het verloop van deze dag die al om 5 uur begon …

Een pluim voor al wie vandaag met fatsoen zijn grieven kond deed en voor de geruststellende aanwezigheid van de Antwerpse politie.

Hangen stakingen het beeld op van instabiliteit, moordend voor het noodzakelijke investeringsklimaat en werkgelegenheid, dan was het optreden van de niet-optredende politie een duidelijk positief signaal dat Antwerpen doortastend en vastberaden aan de toekomst werkt. 

Nu nog even de oproep lanceren om bij een volgend recht op staken, respectvol te ritsen met het recht op werken. Dat betekent beroep kunnen doen op gemeenschapsvoorzieningen waarop niemand het alleenrecht heeft...  

Daar moet ik even van bekomen. Gewoon op straat de vraag krijgen waarom het zo lang geleden is dat er nog een blogje verscheen ?

Geen idee wie die man is, maar blijkbaar weet hij wel wie ik ben als hij verder gaat en bijna een beetje verwijtend zegt: “twee keer per dag ga ik kijken en al meer dan een maand blijft het stil. U mag niet opgeven, beseft u eigenlijk wel wat het voor veel mensen betekent.”

Snel ben ik niet uit mijn lood geslagen, maar hier sta ik perplex van… Tijd om te vragen met wie ik de eer heb, is er niet, want hij stapt gelijk de parking af.

Hoe ik er ook mijn hoofd over breek, ik kan me niet herinneren de man al ooit eerder gezien-, laat staan gesproken te hebben en tevergeefs doorloop ik de profielen van mijn fb- vrienden.

Met een ommetje naar mijn blog, stel ik wel tot mijn eigen verbazing vast dat sinds 17 oktober er inderdaad niets meer gepost is. En dat terwijl er zo verschrikkelijk veel de revue passeerde… 

-"Geachte heer op de parking, als u het inmiddels niet opgaf, neem ik uw opmerking ernstig en probeer me er terug aan te zetten." Het ‘grotere’ werk (!) vergt momenteel veel van mijn schrijfenergie… maar ik heb nog wel wat reserve.

Zondagmiddag in de voorspelde hete herfst... met 16° op een 23ste november, die naam waardig... 

De lage novemberzon aangenaam warmend door het grote raam stelt me voor een dilemma: spons en zeemvel of Word?

Dit blogje verraadt hoe de teerling viel…

Morgen staken? Nee, dank u, niet goed bezig… 

Keuzes dienen zich permanent aan en diep in mij groeit de drang om tegenwind te geven aan de oproep die onophoudelijk, met hoog marketinggehalte weerklinkt, om morgen maandag de boel te saboteren.

Een verpletterende verantwoordelijkheid, die vakbonden ‘zonder rechtspersoonlijkheid’ relatief losjes op de schouders dragen. Vakbondsbonzen zijn geen naïeve jongens, weten verdomd goed dat hervormen onvermijdelijk is, wil er nog IETS van de welvaarts-, verzorgingsstaat overeind blijven. Tegelijk behoren ze tot een onaantastbare, geprivilegieerde groep mét werkzekerheid en dito inkomen, beheerders van een fortuin, in staat het begrotingstekort meteen flink in te dijken. Maar maken daar nauwelijks gewag van. 

Ik vraag mij af hoe ze het klaarspelen om in het bewustzijn van de noodzaak van grondige hervormingen, de achterban zo overtuigend te misleiden en voor een achteruitrijdende kar te spannen. Dat terwijl het gezond boerenverstand van de ‘gewone’ mens, zoals ze ons graag denigrerend oplijsten, overtuigd is dat het ‘op’ is… het gratis verhaal op sterven na dood is… de gouden jaren van hoogconjunctuur achter ons liggen. Maar ook dat crisissen opportuniteiten bieden, uitdagingen zijn voor veerkracht en creativiteit, die in de geglobaliseerde wereld troeven zijn die het verschil zullen uitmaken. 

De wereld wordt steeds kleiner terwijl de mensen erop exponentieel toenemen. Dan blijft niets bij het oude...  

Wars van politieke overwegingen, is het zaak na te denken over debedoeling, het nut en de gevolgen van ‘staken’. Ongenoegen uiten, ja maar dan rijst de vraag waarover, wie is daar verantwoordelijk voor en wat is er aan te doen. Hoe kan het werk neerleggen de eis voor meer werk, kracht bijzetten. Tering naar de nering zetten is het meest vanzelfsprekende principe om orde op zaken te stellen en leven op de poef leidt altijd naar de afgrond. Gevolgen laten nauwelijks op zich wachten. Te hoge loonkost, sociale spanning … creëren  een bedenkelijk ondernemingsklimaat en hoe vreemd is het dan, dat bedrijven rustiger vaarwater opzoeken?  En wie is daarvan de klos? Juist, ja... 

Natuurlijk zijn er kromgegroeide toestanden die moeten aangepakt worden. De realiteit overtreft hier zelfs de illusie en het slopen van heilige huisjes is maar een begin. En ja, er zijn sterke burchten die langer overeind blijven dan kaartenhuisjes, maar niets is voor eeuwig, ook niet die privileges.

Langzaam maar zeker onze maatschappij terug op rails zetten, rijmt niet met ze lamleggen. Dat gelag betaalt uiteindelijk toch de ‘gewone’ man, wij samen dus, en belast de toekomst van de volgende generaties … terwijl de vorige generaties in véél penibeler omstandigheden, zelfs nog vangnetten weefden voor nu… 

Hét antwoord op al die vragen heb ik niet, maar wél vertrouwen in de visie die nu ontwikkeld wordt met het oog op herstel van een leefbare gemeenschap en daar wil ik aan meewerken, niet aan meestaken...

Staker of niet, ik wens iedereen een constructieve maandag zonder brokken…  en ik? Ik ga die ruiten morgen onder handen nemen, want ook morgen komt the Sun up out of the underground ook voor U... slaapwel! 

Weet niet of het nu al dan niet de bedoeling was van de nieuwe regering om met haar State of the Union de openbare omroep tegelijk met de aangekondigde besparingen ook een alternatief te bieden, feit is dat met de integrale uitzending ervan, de zender al drie dagen lang zoet is.

Naast een goed  gestoffeerde cursus Frans, waarvoor dank, kon wie daar tijd en zin in had, genieten van - weliswaar statisch- theater, door twee totaal verschillende gezelschappen, die een gezamenlijke theaterzaal delen.   

In tegenstelling tot de indruk die zou kunnen gewekt worden, gaat het hier niet om ‘gratis’ theater. Want ondanks de al evenzeer voorspelde besparingen in de cultuursector, is deze performance er een van de best betaalde gezelschappen van dit land, gefinancierd door U en mij. Toegegeven, de boodschap 'langer werken' werd alvast in de praktijk toegepast. 

Na verkiezingen, die in het verleden weinig veranderden aan het politieke landschap, is dat na de vorige stembusgang een ander verhaal.

Na alle trucs van de foor te hebben toegepast, verliezers zichzelf tot winnaars doopten, tegenwind aangewakkerd- en aversie gevoed werden, kon uiteindelijk toch een V- formatie gevormd worden en kan de vlucht vooruit, van de grond gaan.

Via verandering vooruitgang boeken in een land waar met twee snelheden één enkel spoor gefrequenteerd wordt, vereist ‘creatieve’ stuurlui, die weten hoe die permanent opgetrokken noodrem, toch te ontkoppelen.

Beweren dat we de voorbije drie dagen getuige waren van hoogstaand theater, doet de waarheid geweld aan. Maar verhelderend voor ons collectief psychologisch inzicht was het dan weer wel. Boeiend te kijken naar de metamorfose van een vrouw die haar scepter moest inleveren en naar de oppositiebanken verhuisde.

Who's still afraid of Virginia Woolf, nu ze veranderde in een wild om zich heen slaande ‘Laurette mitraillette’.  Geen zweem van waardigheid en/of respect voor het instituut en de collega’s meer te bespeuren, waarvan zelfs confraters uit de oppositie het ‘erover’ vonden…

Spetterende vonken en veel lawaai als stuiptrekkingen van iemand die weet dat haar pleidooi niet strookt met de werkelijkheid, gewoon oneerlijk is en het nog slechts een kwestie van tijd is voor de laatste luchtballonnen doorprikt zijn. 

Aan de nieuwe ploeg de opdracht op alle terreinen te bewijzen het vertrouwen te verdienen, eerlijk en transparant te communiceren en moedig doen wat moet, in woord en daad.

Eén letter verschil tussen stoken en staken, maar een wereld van verschil: ‘o’ heeft er belang bij en ’a’ betaalt het gelag… laten we daar maar eens over doordenken, voor we onszelf de das omdoen.