24-12-15

Kind herontdekt moeder met Kerst...

Een 'ander' kerstverhaal...

Bijna 7 jaar is het geleden.

De brievenbus van een studio in 'het dorp in de stad' stond bol van de 'ongevraagde' reclame. De verhuurder die reeds enkele malen een brief in de bus had gepost met de vraag om de huishuur te regelen, vond tussen al die kleurrijke pizza- en gym advertenties en een pakje ongeopende brieven, ook de zijne terug. Daarop ging hij naar de studio zelf, die er nog steeds als bewoond bijlag, ware het niet dat er bedorven waren in de koelkast staken. Vreemd... want kleren en schoeisel stonden nog netjes op hun plaats.

Omdat het een correcte alleenstaande huurster betrof met een kind dat af en toe bij haar verbleef, probeerde de huiseigenaar te achterhalen wat er aan de hand kon zijn. Omdat er geen andere contacten bekend waren, werd navraag gedaan in het ziekenhuis, waar er blijkbaar ook facturen van tussen de ongeopende correspondentie staken.

Wat een vrees was, werd bevestigd, erger nog, de vrouw was inmiddels overleden. Buiten de coördinaten van de huurster, had de eigenaar geen andere contactgegevens en stelde niemand een vraag naar de spullen van de vrouw.

Na een paar weken en geen enkele reactie, werd de studio vrijgemaakt en de spullen die niemand opvroeg, werden verwijderd.

Toen de eerste lading kleding en kleine huishoudspullen in de container belandden, vonden die alras de weg naar andere gegadigden. Interne recyclage zeg maar. Maar toen er ook fotoboeken, brieven en kleine hebbedingetjes met een persoonlijke toets in de container verzeilden, trok dat de aandacht van een vrouwelijke eigenaar- bewoner, die het zacht gezegd bizar vond dat toch wel erg persoonlijke spullen zomaar te grabbel werden gegooid. Ze belde me met die bezorgdheid, waarop ik haar vroeg te bewaken dat niets kon weggehaald worden tot ik ter plaatse zou zijn en we samen zouden bekijken om alsnog emotioneel beladen zaken te vrijwaren.

Dat trouw- en babyfoto's, maar ook brieven en kindertekeningen, souvenirtjes die duidelijk de moeite waard zullen geweest zijn om bij te houden, de kans liepen voor eeuwig te verdwijnen, raakte ons in het hart.

Zelf op dat moment verscheurd, heb ik samen met de geëmotioneerde eerlijke vindster, al wat nog te recupereren viel, in een grote plastic box verzameld, geordend en in veilige bewaring gebracht.

Dat het foto's waren van het dochtertje van de overleden mama, was duidelijk en uit de briefjes die er tussen staken was haar kind haar leven en vice versa...

Van de omstandigheden waarin de alleenstaande vrouw leefde, bleek niemand op de hoogte en de naaste buren konden enkel bevestigen dat de keren dat haar dochtertje bij haar verbleef, ze heel gelukkig leek en lief met haar omging Verder was het een stille vriendelijke vrouw die maar weinig contact zocht...

Een beetje Sherlock spelen, leerde me waar het meisje school liep en dat bracht me bij Zuster Farilda Vervoort . Deze kloosterzuster met een groot hart op de juiste plaats verbleef in een van onze studio's omdat ze gedetacheerd was vanuit de kloosterorde naar de vierde- wereld- werking in de parochie van Sint- Antonius aan de Paardenmarkt. Haar geregeld contact met medezusters verspreid over het Vlaamse land, bracht me op het spoor van het dochtertje van de overleden mama. Niet evident, want het meisje droeg niet moeders naam en die van de vader was ons toen nog onbekend.

Zuster Farilda, getroffen door het verhaal, nam haar taak ter harte en ja hoor, op zekere dag telefoon van Moeder Overste van Zuster Farilda, dat het meisje waarschijnlijk X was. Buiten het feit dat haar mama gestorven was, wist het meisje nauwelijks iets. Tragisch, in het licht van hoe de zieke moeder zal getracht hebben naar haar kind...

In gezamenlijk overleg met de school en de leerlingenbegeleider werd nagegaan hoe het meisje op de hoogte kon gebracht worden van deze onverwachte schat aan herinneringen. Op dat moment ging het meisje nog door een erg moeilijke levensfase en de school zou uitkijken naar een gepast moment. Trouwens de meerderjarigheid kwam ook in zicht met de kans op eigen keuzes.

Dat er grote liefde was geweest tussen het kleine meisje en haar mama, was duidelijk in de tekeningen die ze allemaal had bewaard, in briefjes die getuigden van het wederzijds gemis... In het licht van het drama waarin we zelf gewikkeld waren, voelde ik de pijn van een machteloze zieke moeder om haar kind te overtuigen dat hun liefde over de dood heen ongeschonden zou blijven.

Intussen staat ook de tijd niet stil. De plastic box werd ontelbare keren verzet om te poetsen, enkele keren informeerde ik naar het meisje en googelde haar...

En dan plots, de week voor Kerstmis: telefoon. Het meisje dat inmiddels van het bestaan van het 'koffertje vol dromen' op de hoogte was, wilde hem heel graag krijgen...

Dat was maar een woord.

Dat ik een potje heb geschreid, zal u, lieve lezer niet verbazen. Heb me dan een breuk geheven en ben met mijn kostbare lading naar de hemel op aarde gereden. Een drukke hemel zou blijken, waar ook net een dag uit de warmste week van 'music for life' gevierd werd.

Tussen de warme wafels en de hete chocomelkkraampjes door, werd ik met mijn kostbare vracht naar een kleine spreekkamer geleid. Daar ontmoette ik haar: een tenger, frêle mooi meisje met een bang hartje vol verwachting. De leerlingenbegeleidster en de directrice hadden haar verteld van het bestaan van de onbekende schat aan een verdrongen verleden en nu was ik er daar mee. En reken maar ook ik met een héél klein hartje... zelfs een beetje bang, want ik wist zeker dat deze ontmoeting naast intens geluk ook pijn zou doen. Maar ik hoop dat het wonderolie mag worden op een bezeerd hart...

Als tranen een trap konden bouwen... ja, dat kunnen ze... en met haar koffertje vol dromen, zal dit meisje een jonge vrouw worden in het besef dat moeders voor eeuwig onze grote liefde zijn... en er bewijzen van uit de koffer opdiepen.

Met de dagboeken van Marie- Rose als geschenkje, hoop ik te bewijzen dat moeders een ras apart zijn als het op hun kinderen aankomt... en dat is niet alleen met Kerstmis zo, maar alle dagen van het leven, waar ook ter wereld, waarbij de mogelijke uitzondering enkel de regel bevestigt...

Zalig Kerstfeest aan alle goedwilligen onder ons mee...