Kijkend naar de slapende (b)engeltjes, herinner ik me mijn moeders woorden destijds over onze kinderen: buikje vol, harteke rust
Ook zo vanavond na het etentje in een familierestaurant, met tekenblad en kleurtjes en een chocoladefontein op het dessertenbuffet, die naam waardig. Om ook de sla verkocht te krijgen, vertelden we dat je daarvan vlug kan lopen als een haas of een konijn, was de cruciale vraag, waarop de test meteen werd uitgevoerd het voordeel van een familierestaurant met veel ruimte het werd de haas en alle sla soldaat gemaakt.
Een mooie vrijdag, een zalige zaterdag en een veelbelovende zondag
Geen mooier sluitstuk van de touch of Rose week denkbaar.
Met een extra nieuw set Bey blades in de arena werden we ingewijd in een wereld van hardnekkig tollend geweld, dat voor spannende momenten zorgde. De montage van de tollen liep niet van een leien dakje, in tegenstelling tot de handigheid die Rose daarbij tentoon spreidde. Iets wat ook de kinderen zich blijkbaar nog herinnerden...Natuurlijk lieten we ons niet uit ons lood slaan en uiteindelijk kregen we het voor mekaar.
Of hij oefent stiekem met Europese collegas of hij is een natuurtalent en dan heb ik het over de onvolprezen nonkel Bak Zelfs de omwisseling van de draaitopjes of het ruilen van de aantrekveer de winnaar was tot groot jolijt nonkel Bak.
De jongens gierden het uit, toen hij overmoedig werd en bij het volgende spel iedereen waarschuwde met ik maak van iedereen waarna beiden aanvulden: kip kap , alvorens zijn bey blade te lanceren. Taferelen van drie blije jongens, die op mijn netvlies staan gebrand.
Nu kan ik me best voorstellen dat voor velen onder u bey blades een onbekend fenomeen is. In feite is het de tol in mini formaat uit onze kindertijd, die niet tussen duim en wijsvinger werd opgedraaid, maar die via een gekartelde optrekdraad gelanceerd wordt in een grote holle speciale kuip. Ze tollen samen de arena in voor, met wat verbeelding, een titanenstrijd. Eentje zonder bloedvergieten, zonder wreedheid, waarbij de tollen elkaar raken, aantrekken en afstoten, tot ze stilvallen. De langst tollende wint.
Boeiend samen bezig zijn, want er werd ook een ingewikkeld piratenschip geknutseld, waarbij de vraag of er nu nog piraten bestaan, de kans gaf een stukje hedendaagse geschiedenis te vertellen over de Somalische piraterij, het hoe en waarom... Het doet me denken aan de tijd toen ik voor de Goede Pers van Averbode in illo tempore de problematiek van de Gaza- strook, de bezette gebieden... in begrijpelijke jongerentaal mocht uitleggen. Boeiend.
Na de gezellige avond samen, zijn ze naar dromenland vertrokken... de sterren aan de hemel, de maan in volle glorie...en in de verte een vuurwerk wellicht van een of ander bevrijdigsfeest...Seffens voor we zelf slapen gaan, gaan we nog eens kijken. We tillen hen nog even voorzichtig op en met het hoofdje op onze schouder, dragen we ze voorzichtig even de badkamer in om zonder wakker te worden, een pippeltje te doen, dat hen morgenvroeg wat langer laat slapen Eens wakker is er het grote bed moment Een ritueel dat generaties overleeft: paardje rijden op onze knie of gewoon knus tussen ons in. Het kan lachen, vertellen, vragen worden Dat zien we morgen dan wel weer. Maar gezellig is het altijd. Tot de honger de kop opsteekt en dan kan het snel gaan...
Morgen zondag, pistoleetjes mét traditioneel surprise ei, warme chocolademelk, met zn allen in pyjama en ochtendjas aan de ontbijttafel. Of hoe kleine dingen in het licht van geloof, hoop en liefde, zon kracht kunnen geven.
Dan zullen we de tuin inrennen, met Choukie en een grote mand naar de paasklokkenboom, om de rijke oogst noten te oogsten. De notenkraker ligt al klaar. Kersvers geraapt, zijn ze super makkelijk te pellen en hééééérlijk.
s Namiddags hebben we afspraak bij tantAmieke en de nichtjes in Bornem, waar we met zovele sympathisanten Wintertulpen gaan plukken. Een benefietvoorstelling met Marleen Merckx voor dat mooie initiatief a touch of Rose, dat de voorbije dagen definitief van start ging.
Het zal weer veel te vlug zondagavond zijn. Het herinnert aan de internaat periode, dat wee gevoel bij het vertrek, tegelijk met het uitkijken naar de volgende keer. Het is er ook hier weer, maar het blijft ons voor hen verborgen verdrietje. We supporteren en motiveren voor flinke volgende weken op school en bij papa. Want verloren dagen keren niet weer... en dat geldt ook voor kinderen... We zijn er van overtuigd dat hun lieve mama altijd en overal heel dicht bij hen is en over hen waakt zoals alleen engelen dat kunnen en de glimlach na het gebedje voor mama vanavond, is daarvan het levende bewijs...
Foto 1: Meter Dina Tersago en Burgemeester De Boeck van Bornem knippen het lint dat door Amélie en Eline wordt gedragen, mee in naam van Alexander en Marnix...
Foto 2: Zus Ann- Marie met dochters Amélie en Eline, die ook Alexander en Marnix vertegenwoordigden, samen met Meter Dina, nonkel Bak en ik als fiere, maar ontroerde getuige dat grote zus, Roosjes droom waar maakt...
Met veel genodigden, speeches, muziek en een lint ging woensdagavond het welzijnscentrum van start in de kapel van het Sint- Jozefziekenhuis in Bornem.
Op uitnodiging van de directie van het ziekenhuis konden de vele genodigden met eigen ogen zien dat a touch of Rose er staat. Inhoudelijk maar ook qua vorm.
Een gezellige leefruimte waar niet de ziekte, maar de zieke aan zet is. Waar de ruimte, maar ook de sfeer en het klimaat bijdragen tot beterschap. Waar de geest van ons Rose inspirerend zal werken om er de moed in te houden zal men in ieder mens die hier op zoek is naar dat extraatje, de glimlach en dankbaarheid van ons Roosje herkennen
Ons Roosje komt er niet mee terug, maar haar energie, optimisme, vrolijkheid, wil om er alsnog iets van te maken, zijn hier bijna tastbaar aanwezig. En dat is méér dan de mooie foto aan de muur die herinnert aan de muze voor dit prachtig initiatief.
Patiënten en families inspireren om moed te putten uit haar voorbeeld, is de meest waardevolle erfenis die ze kon nalaten. Dagelijks wordt er in zoveel gezinnen gesproken over Marie- Rose, worden haar boeken terug ter hand genomen om nog eens in te lezen en te beseffen dat er méér is dan ziek, gekwetst, bang of droevig zijn
Vanavond vertrouwde een aanwezige arts me dat Marie- Rose wezenlijk iets had veranderd aan ziek- zijn. Dat patiënten in zijn praktijk, maar ook bij vele collegas die hem dat vertelden, haar naam en verhaal geregeld aanhalen en dat ze werkelijk geschiedenis schreef
Iedereen was het er over eens dat ze zou genieten bij het zien van zoveel interesse, van zoveel genegenheid die mensen verbindt, van zoveel inzet die dit mogelijk heeft gemaakt. Maar ze zou al denken aan het vervolg. Het volstaat niet aan dingen te beginnen maar volhouden, continu bijsturen en verbeteren en anderen motiveren om mee te doen. Aanstekelijk zijn voor anderen en hen meenemen in de wereld van geloof, hoop en liefde Maar dat gaat men hier waarmaken, je voelt de gedrevenheid om het verschil te maken. En dat zullen ze hier ook doen.
A touch of Rose betekent een vleugje Rose, maar ook raken, aanraken, geraakt worden wat ze zelf zo vaak gedaan heeft, wat zoveel mensen nu voor haar en ons betekenen. Met ons geloven, hopen dat liefde het antwoord is op vele vragen !!!
Hartverwarmend vast te stellen dat alvast het hele ziekenhuis in Bornem mee aan de kar trekt. Multidisciplinair de handen uit de mouwen steken, dat is innoverend. Elkaar niet tegenwerken maar samenwerken, uit diverse hoeken kijken hoe de volledige mens terug op weg te helpen. Leve het leven en valse hoop bestaat niet
Het was een emotioneel moment in de met roze bloemen versierde kapel van ziekenhuis, maar het was vooral heel mooi. Als moeder sta je daar en ziet die grote zus die de droom van kleine zus, (een eufemisme) gestalte geeft.
Het maakt warm en week, maar tegelijk ook sterk en moedig en iedereen weet zonder woorden wat dat betekent. De toekomst daagt ons uit om de Rose in haar prinsen tot bloei te helpen komen.
Het cordon dat Rose als onethisch wilde opbreken, wil men nu rond ons leggen.
Maar de eerste regel naar een betere samenleving heet let s face it . En we zullen het met de gedrevenhed en charmes doen die we gezien hebben bij ons Rose en wat leidde tot a touch of Rose.
In de paar fijn bedachte kleine details, was Roosje er vanavond helemaal en toch subtiel extra bij. Kleine dingen als een paar ogenschijnlijk niets zeggende kadertjes met fotos uit Gone with the Wind, North and South, Sissi fijne verwijzingen naar helemaal Rose. J
Voortaan zal de klank, de geur, de kleur van roze symbool staan voor het gedragen worden door geloof, hoop en liefde, alles wat Roosje uitstraalde. Vandaag is het internationale dag tegen kanker en worden er veel mensen verwacht die ook bij a touch of Rose een kijkje zullen komen nemen. De rode en witte wijn die ten voordele van de stichting wordt verkocht, zal in vele gezinnen, op vele feestjes, met de eindejaarsdagen, menige feesttafel een extra gezellige toets geven en wedden dat de naam van Roosje en haar prinsen vaak zal vallen en dat het toasten van harte zal zijn ter ere van
Intussen zijn alle prachtige beren geadopteerd. Geschonken door een bijzonder lieve mevrouw die Roosje goed gekend heeft en nu in liefdevolle herinnering aan haar overleden echtgenoot, ook Roosjes droom helpt uitkomen. Een mooi moment deze dame te ontmoeten en ik kan me voorstellen dat de superzachte knuffels vannacht dicht bij blije kindjes mogen slapen...
Bedankt voor alle solidariteit. Zo ook deze namiddag, waar ter gelegenheid van de nationale dag tegen kanker het ook 'open deur' in het nieuwe centrum was. Zoveel mensen die een kijkje kwamen nemen en die kennismaakten met het aanbod van diensten waarop kankerpatiënten en hun familie vanaf nu beroep kunnen doen. Nochtans wens ik voor ieder van u dat het nooit hoeft, ook al is het geruststellend te weten dat ook als dat wél het geval zou zijn 'a touch of Rose' bestaat en dat het zal helpen alsnog "la vie en rose" te mogen ervaren.
De exclusieve T- shirts (wit en fuchsia) met de pioenroos, cfr de corsage die haar poortkatheter destijds verhulde... , vonden meteen enthousiaste afnemers. Zondag bij 'Wintertulpen" zullen ze nog eens aangeboden worden aan de zaal...en de opbrengst gaat integraal naar " a Touch of Rose"...
De virtuele facebookdames, werden plots heel reëel...
Een zilverkleurige houten spiegel, medaillon met rozen: een niet- uitgepakt cadeautje voor Roosje, dat geen plaatsje meer innam in haar Wouwersnestje, krijgt nu een plaatsje in het welzijnscentrum dat zijn voltooiing nadert en waar nog een spiegel ontbrak.
De voormalige woonvertrekken van de zusters van het Sint- Jozefziekenhuis zijn dank zij vele vaardige vrijwilligers, omgetoverd tot een oase die rust en gezelligheid uitstraalt en waar het 'psychosociaal oncologisch welzijnscentrum' "a touch of Rose", een gepast onderkomen vindt. Daar zal vanaf eind deze week, het leven van kankerpatiënten en families vervuld worden met geloof, hoop en liefde: 'a touch of Rose'.
Hiermee realiseert grote zus Ann- Marie, als longarts vaak met kanker geconfronteerd, Roosjes wens.
Roosjes bedoeling was 'als ze genezen zou zijn', in oncologische centra, mindfullnesscentra -in de brede zin van het woord- op te starten en toegankelijk te maken voor alle patiënten en hun omgeving.
Het idee overleefde ons Roosje dank zij de doortastendheid en de sterke schouders van haar zus Ann- Marie, die het ganse ziekenhuisteam warm wist te krijgen er samen voor te gaan. Dank zij de bewonderenswaardige inzet van veel vrijwilligers uit het ziekenhuis en daarbuiten, kan de stichting nu écht van start gaan.
Verhuizen, schilderen, poetsen, gordijnen maken, gulle sponsors die voor het meubilair zorgden, zelfseen complete keukenuitzet voor de kooksessies Het is intussen allemaal klaar geraakt. In één woord: hartverwarmend.
Straks zal het leven van kankerpatiënten en hun familie er hier heel wat rooskleuriger uitzien. Er zal hier gepraat, gelachen, geknutseld, gekookt worden. Er zal aandacht zijn voor relaxatie, beauty, yoga, juiste informatie over allerhande alternatieven en behandelingen...kortom, er zal... geloof, hoop en liefde leven: toverwoorden die het verschil maken.
We wensen het iedereen die hier de drempel overgaat.
Elk jaar rond deze tijd, plukte Roosje een assortiment hortensias uit de tuin en maakten we samen enkele kransen. Een heel nauwkeurig werkje, waarbij we de grote bloemen verdeelden in partjes, die we heel vast inbonden om er dan opnieuw de bloem mee samen te stellen en in de kransen te steken.
Het waren bijzondere namiddagen. Een groot groen tuinzeil op de tafel, de honden aan onze voeten, zaten we samen aan tafel achter een mand hortensias, een grote doos met ijzeren stekers, en de strooien kransen.
Uitgelezen momenten waar moeder- dochter geheimen gedeeld werden. Nu kostbare herinneringen die ik koester om er later over te vertellen tegen haar ...schoondochters misschien???
Uit de bloemen, recht uit de tuin, komt al eens een spinnetje of oorwormpje poolshoogte nemen en al durfde ik dat wel eens platdrukken, Roosje stond steevast op om het potige ding de tuin in te zetten. Het was haar idee van leven en laten leven
Vanmiddag heb ik het ceremonieel overgedaan: alleen. Een mand hortensias, een krans en de stalen pinnetjes en niet naast mij, maar in mijn hart, ons Roosje. Het heeft zelfs een paar spinnetjes en een sprinkhaantje het leven gered. Een warm gevoel van verbondenheid overspoelde me en ondanks de opkomende snerpende pijn om het gemis, kreeg ik een glimlach te voorschijn getoverd, langswaar die ene traan afgeleid werd.
Uren heb ik eraan gewerkt. Elk klein boeketje zorgvuldig ingebonden, elk plakje met een stalen haakje de strooien krans ingeprikt, tot mijn vingers zwart en gevoelloos werden. Het resultaat is zo mooi als mijn namiddag zelf. Een échte ZONdag, ondnks de regen die tegen het raam kletterde....
Deze krans gaat naar a touch of Rose, daar hoort hij thuis. Net op tijd, voor de opening donderdag...
Misschien zegt het u wel iets en ga je ook eens kijken hoe anders men met ziek zijn kan omgaan.
Lees hieronder of op www.atouchofrose.be wat er allemaal te doen is en misschien sla je de weg naar Bornem een van deze dagen ook wel in...
Vlaamse televisie-presentatrice Dina Tersago, geboren in Klein-Brabant, heeft toegezegd om dit jaar meter te zijn van ons project en zij komt dan ook om 16u op bezoek in A touch of Rose. Om 17u maakt zij de winnaars bekend van de groentecolli's die verloot worden onder de bezoekers van die dag.
Kom gerust een kijkje nemen en steun ons door aankoop van witte of rode wijn, of door het adopteren van een lieve beer voor het goede doel. De opbrengst van deze actie gaat naar de verdere uitbouw van A touch of Rose.
Op zondag 18 september 2011 om 14u kan je de aangrijpende voorstelling Wintertulpen in het CC Ter Dilft te Bornem bijwonen.
De opbrengst van deze voorstelling gaat integraal naar 'A touch of Rose'!
Wintertulpen neemt je mee in de gevoelswereld van een vrouw die verneemt dat ze borstkanker heeft. Op een heel gewone en soms zelfs grappige manier vertelt ze over het mentale en fysieke proces dat je doorloopt wanneer je deze ziekte hebt. Deze prachtige monoloog zal niemand onberoerd laten, educatief voor velen die deze ziekte nog niet van dichtbij hebben meegemaakt, herkenbaar voor velen onder ons Steph Goossens bewerkte het ontroerende boek "Chemo" van Christine Lafaille tot een boeiende en positieve monoloog die vertolkt wordt door Marleen Merckx .
Toegangskaarten kosten 12 per stuk en zijn in voorverkoop verkrijgbaar aan de receptie van Sint-Jozefkliniek Bornem & Sint-Jozefkliniek Willebroek.
Bij onze grootouders overkapte een reuze notenboom de ganse binnenkoer.
In mijn geheugen waren de zomers toen heel erg warm (cfr het blogje over de Tour) en was die reuze parasol de garantie op een frisse binnenplaats en dito woonkamer. Anderzijds was de notelaar met alle daglicht weg, waardoor iedereen die binnen kwam, steeds meteen de lichtschakelaar zocht. Maar eens het bezoek weg, ging dat licht meteen weer uit...
Waar we in onze jeugd elk weekend naar moemoe en bonpa gingen, ze woonden in het pre-autostrade tijdperk behoorlijk ver in Geel, namen we daar toen ze ouder waren de midweek bij.
Woensdagnamiddag reserveerde ons mama voor haar ouders, om samen boodschappen te doen in 't dorp (al is Geel een stad) en vermits ik heel graag auto reed, mocht ik achter het stuur.
Ook toen ik lesgaf en nog later zelf kleine kindjes had bleef de woensdagse afspraak overeind tot ... zij er niet meer waren.
Met het ouder worden, zag moemoe er tegenop naar de kapster te gaan. (erfelijk ) .
"Ons Myriam zal uw haar eens doen. Die heeft daar genoeg voor geoefend" (!) een uitspraak, waarvan alleen wij twee de draagwijdte kenden.
Het is als fezelen in het bijzijn van derden, dat doe je niet en wie A zegt, moet ook B zeggen Dus even een zijsprongetje Als ik op mijn kamer zat te studeren, kwam een van de ouders wel eens met de deur in huis vallen, toen was dat heel gewoon en niet strafbaar Blijkbaar was ik nogal vaak naarstig krulspelden aan t indraaien. Ijzeren rollen met zwarte harde stekels in de cilinder, waardoor dan een ijzeren pin werd gestoken, op gevaar af de hoofdhuid te perforeren En altijd kwam diezelde opmerking:en dat om te gaan slapen? Ja, dus. Op die ijzerwinkel legde ik mijn hoofd te rusten De tram van 7h15 halen, volstond om niet alleen bij regenachtig of mistig weer, maar gewoon al van de sprint, geen enkel spoor van de nachtelijke marteling terug te vinden. Maar zowiezo baart oefening kunst en die kwam van pas.
Gewapend met de grote blikken doos krulspelden, de ijzeren pinnen, het plixke: een paars-blauwe versteviger, de bus Elnett- satin haarlak, de puntkammen en last but not least de appelblauwzeegroene, draagbare haardroger Nova, ging het richting de barmhartige stede. Eéns per maand hadden we méér dan eerbied voor haar grijze haren Alles verliep voorspoedig, tot de haardroger werd geïnstalleerd.
De schuifknop voor temperatuurregeling in de hand, liet ze gewillig de droogkap over haar hoofd schuiven. Tot ze er plots onderuit dook met de verontschuldiging: die pinnekens branden in mijn hoofd Dat fenomeen was me niet bekend, want mijn haar droogde in bed, zonder warmtebron Maar gelijk had ze, bij het versteken van de pinnen, kon je voelen hoe gloeiend heet ze waren. Op den duur werden ook de randen van die ijzeren spelden heet en dan zei moemoe altijd lachend, t is goed dat t voor niks is, dan kan een mens al wat meer verdragen
Dat was het einde van de metalen pinnekens en de intrede van hun plastieken soortgenoten.
Als de krulspelden terug netjes in de Koninklijke koekentrommel lagen, de pinnekens gesorteerd, moemoes haar opgekamd- en in een ragfijne nevel van haarlak gehuld was, deed ze steevast haar schort uit, streek haar kleed glad om in de spiegel te gaan kijken Heerlijk hoe ze dan draaide en keerde en ik een dikke knuffel kreeg
Bij mooi weer gingen we dan samen buiten zitten op de bank onder de notelaar, want daar kwamen geen muggen dus als Kobe Ilsen voor Volt naar een afdoend middel tegen muggen zoekt, is hier het advies: onder de notelaar. De koffie met een eierkoek of rozijnen boterhammetje smaakte nergens zo goed als bij moemoe en bonpa van Geel.
Op een van die memorabele middagen, toen de massa noten opgeraapt en verdeeld waren, vertelde ik dat ik al een paar keer een noot geplant had in de tuin, maar zonder resultaat. Daarop wees moemoe naar een ogenschijnlijk onkruidje dat naast de grote boom uit de grond priemde. Dat is al een scheutje, zei ze, probeer dat eens.
Met de schop haalde ik voorzichtig het amper tien centimeter hoge groene stengeltje met één blaadje aan, uit de grond. De schelp waaruit het geboren was, hing er nog aan en met de grootste omzichtigheid werd het in een lege wekpot gestoken, klaar voor de transfer.
31 jaar later siert een kathedraal van een notelaar onze tuin. Een levend erfstuk met evenveel mooie herinneringen als er noten onder liggen. Precies een paasklokkenboom riep Alexander in de spontane open tijden, toen hij niet kon bijhouden om de vallende noten te verzamelen.
Uitgerekend onder die boom zat hij toen de eerste week/week regeling was geweest. Hij zat daar zo ver van iedereen af, alleen op de bank. Ik ging naast hem zitten en even later zei hij zomaar uit het niets: Stom he, oma. Ik heb mijn arm rond hem gelegd en gezegd, ja, heel stom jongen, maar onthoud altijd, dat één ding NOOIT verandert: dat jij onze liefste lieveling van de grote jongens bent en dat zal altijd zo blijven. Volledig overtuigd, met grote opengesperde blauwe kijkers knikte hij en zei heel lief: ja, dat weet ik , sprong van de bank en vroeg of ik de schommel zou duwen
De mand noten, de notelaar, de bank de haarfijne herinneringen dit blogje 'A thing of beauty is a joy for ever '
Heerlijk, daar is ze dan de zon. Verdenk me niet van leedvermaak nu ze er is als de kinderen terug naar school moeten. Natuurlijk was een zonnige vakantie leuker geweest, maar onderschat de waarde van een zonnige eerste schooldag niet You never get a second chance to make that first impression en dat geldt ook voor die eerste dag
In zoveel gezinnen heerste vanmorgen beslist weer een leuke drukte. Kindjes die voor het eerst loslaten zijn er steeds minder bij de autochtone schoolgangers. Crèches en onthaalmoeders deden vaak al heel wat voorbereidend werk, in tegenstelling tot bij heel wat allochtone kindjes. Voor hen is de eerste schooldag vaak ook voor het eerst moeders rok lossen en achtergelaten worden in Babel Een pleidooi voor het belang van TAAL van communicatie het begin van elk leerproces. Hoedje af voor de leerkrachten die de juiste toon zullen vinden om het beste in elk kind boven te halen.
Ook voor ons was het gisteren 31 augustus. Met de voorlopige maatregelen van de rechtbank komt de regeling van de eerste woensdagnamiddag en het derde weekend per maand, terug in voege We kijken er zo naar uit. Alexander in het tweede leerjaar, Marnix de 3de kleuterklas. Zoveel te vertellen.
Nadat de kleindochters uitvoerig hun verhaal gedaan hadden, hoopte ik dat misschien toch...
Maar ondanks de blauwe lucht, blijkt er alweer storm op komst.
Hoe vaak vertelde Schellemans niet het trietste verhaal, met veel pathos gebracht, dat hij getraumatiseerd was door de deurwaarders uit zijn jeugd. Roosje zette hem daarom al de jaren van hun huwelijk compleet uit de wind, zodat hij zonder enige financiële beslommering kon afstuderen en 'genezen' van zijn boosheid daarover. Maar blijkbaar inspireerde het hem alsnog om opa, oma, nonkel Frank, Ann- Marie bij deurwaardersexploot te dagvaarden. Uitgerekend op 16 september, het eerste weekend dat de jongens zouden thuiskomen, het weekend ook dat de stichting ter nagedachtenis aan Roosje: a touch of Rose (www.atouchofrose.be) van start gaat daagt hij ons allemaal voor de rechtbank om zelfs het minieme omgangsrecht met de jongens, af te nemen.
Vol ongeloof lezen we zijn aanval.
Wat hebben Rose en wij allen, meer dan drie jaar, in Godsnaam verdragen, in de hoop dat de rede het zou halen. Wat een verloren energie. Onze ontreddering is niet ingegeven uit schrik voor de rechtbank, maar door verdriet dat iemand die zoveel prachtige jaren in ons gezin cadeau kreeg, dat nu zijn kinderen wil ontzeggen. Het is sadisme, genot te vinden in het pijnigen van in eerste instantie de jonge kinderen, maar ook de hele familie aan mamas kant.
De ENIGE familie trouwens, want zonder verpinken liegt hij de rechter voor, dat er ook een goede verhouding is met de grootouders aan vaders kant Je moet maar durven als er 10 jaar géén contact was...
Arme Marie- Rose, hoeveel moed heeft ze opgebracht om te blijven geloven, hopen dat zij haar kleine jongens zou kunnen begeleiden in hun groeiproces tot eerlijke flinke mannen. Het is ons nu meer dan ooit pijnlijk duidelijk waarom sterven voor haar geen optie kon zijn. Wie beter dan zij wist waarom.
Zoals alleen een goede moeder dat kan, zocht ze mogelijkheden om haar zoontjes te beschermen. Haar moedige beslissingen kostten haar pijnlijk veel energie, maar niets was haar teveel om hun toekomst te vrijwaren. Dat ze daarbij sinds ze gescheiden leefde, op de liefdevolle steun van Frank kon rekenen, is nu voor ons allen een troost. Hoe hij de kinderen liefdevol mee leiding gaf, hoe hij hen hielp bij het afscheid nemen van mama, zo zinvol, zo teder. Het beeld waar in de kathedraal Marnix de traan wegveegt op Franks gezicht, staat op ieders netvlies gebrand. Een stabiele man.
Mijn blogje als moeder en oma die haar stervende dochter, met de hand op het hart, beloofde met de pluspapa die nog steeds nonkel Bak heet, mee voor haar kinderen te zullen instaan, wordt nu een oproep tot een veel breder maatschappelijk debat met de helft van de huwelijken die ontbonden worden, is een regeling voor de kinderen dringend aan herziening toe. Zoveel grootouders moeten met lede ogen toezien... en dan stelt men zich de vraag waarom jongeren mislopen. Het is dringend aan de orde zich te beraden om "recht" naar de letter-, of naar de geest van de wet toe te passen advocaten in familierecht met gewetensbezwaren : ze bestaan. Laat ze opstaan.
De druppel die de emmer doet overlopen....
De mensenkennis van Marie- Rose blijkt andermaal uit haar veiligheidsvoorzorgen om zeker te zijn dat de opbrengst van haar boeken integraal naar Kom op tegen Kanker zou gaan. Rechtstreeks vanuit de uitgeverij. Alsof ze wist dat zijn vraag naar de afrekening van de auteursrechten, de opbrengst en oplage van haar boeken effectief zou komen. Geschreven na haar scheiding, tijdens haar fatale ziekte...potentieel aan te boren bron???
Hiermee is toch wel de laatste deur van het fatsoen ingetrapt!
Geloof, hoop en liefde het blijft ons enig, maar stevig houvast Roosje, we laten je kinderen nooit in de steek.
Vandaag verjaart ons Rose of moet ik zeggen zou ons Roosje verjaren?
Ooit troostte ik Moeke die zich druk maakte om de leesbril die op en af ging, de souplesse die afnam, het werkritme dat wat stilviel dat er maar één remedie was om dat alles voor te blijven en dat was jong sterven het vleugje humor deed dan de rest: daar is het toch te laat voor, Moeke, dus vooruit is de weg
Roosje is nu 4everyoung, al werd ze in recordtempo rijkelijk bedeeld met alle narigheid die niet eens elk ouderwordend lichaam over zich heen krijgt. Maar nooit verloor ze haar jeugdige overmoed, haar geloof, hoop en liefde, al ging ze voor dat laatste door de hel... met aan het einde gelukkig alsnog de hemel op aarde
Vanmiddag bekeek ik met Frank haar wondermooie reeks foto albums van de laatste twee jaar. Stralende kinderen, een prachtmama met de ene keer veel-, geen-, dan weer... mooie haren .en een zorgzame evenwichtige nonkel Bak, de gangbare naam van superplus papa méér dan waardig, maar hem respectvol nooit aanmetend die nu voor hen, die warme herinneringen koestert en bewaart in dat gezellige Wouwersnestje, met die onmiskenbare touch of Rose. Zijn verdriet is ook het mijne, maar zelfs gedeeld, halveert het niet.
Die 26e augustus 1972, toen dat prachtige dochtertje in mijn armen werd gelegd, wist ik zeker dat ze heel bijzonder was. Geen zee te diep, geen berg te hoog, om alles te doen voor dit kleine mensje. Hopelijk heeft ze dat steeds gevoeld en was het deel van haar gelukkig zijn. Op de foto, de dag van haar geboorte met papa en grote zus, die nu de 'realiseerbare' wens van Rose, werkelijkheid laat worden: 'a touch of Rose'.
Rose was altijd een blij kind, voor alles had ze een oplossing, geen appel was zo zuur dat ze er niet zou doorbijten. Met haar beleefden we prachtige jaren, zo vanzelfsprekend als het was, dat onze levens verstrengeld waren, wat natuurlijk het gemis nu zo tastbaar maakt.
Maar we moeten vooruit, we deden dure beloftes. Die waar te maken vereist onze totale inzet en daarvoor moeten we sterk blijven. Samen sterk en goed blijven.
Al is het vandaag extra moeilijk.
26 augustus. De som van die twee cijfers is weerom 8 in de 8ste maand... er is iets met dat cijfer dat, zoals ik al eens schreef, op zijn zij liggend, oneindig voorstelt... het perpetuum van de haar geliefde canon van Pachelbel die ze zo mooi op dwarsfluit kon spelen.
De hortensias die we nog samen in haar tuin plantten, staan rjkelijk te bloeien. De geitjes genieten van op het dak van hun kot van een panoramisch uitzicht, de kippen zitten vredig op de decoratieve boomstronk, de hondjes liggen in het zonnetje aan onze voeten. Hier ontbreekt maar één ding: ons Rose met haar jongens. En toch ademt alles hier Rose...
Straks begint het nieuwe schooljaar. Tijd om met de jongens op stap te gaan ter voorbereiding. Ze er weer zin in geven, want goed begonnen is half gewonnen. Een nieuw uniform want ze moeten uit een doosje komen, alvast de eerste dag nieuwe schoenen, boekentas, bezoek aan de kapper
Het naderende einde van de vakantie was steeds haar moment om het ritueel van de regelmaat terug op punt te stellen. Badje, verhaaltje, gebedje, bedje de dagelijkse routine die de druk voor een schoolgaand kind aanzienlijk verlaagt. Roosje was nooit voorstaander van televisie als babysit, en wist die hang ernaar, elke twee weken, binnen de kortste keren weer op te heffen en haar jongens creatief uit de hoek te laten komen. En reken maar dat het feest was, als mama de mooiste dingen met hen knutselde. Je kon geluk hier proeven en zelfs vastpakken
Wat zouden ze weer mooie dagen samen hebben, wat zou het ook voor ons weer heerlijk zijn mee te mogen uitzien naar al het nieuwe en boeiende dat hen te wachten staat. Verweesd loop ik langs de boekentassen, tussen de fardes, de schriftjes.
Nu kan ik enkel geloven dat ze weet dat we weer on hold staan. Tegelijk hoop ik dat ze de pijn in mijn moederhart niet zo voelt en dat enkel liefde haar deel is
Mijn liefste Rose, glimlach maar, want er zijn hier en in je geliefde Wouwersnestje, heel wat prachtige rozenkaarten toegekomen van mensen die je verjaardag in herinnering brengen en je missen. Morgen zet ik een bloempje van Alexander en Marnix bij je. Zo zullen ze later weten dat ze er toch telkens bij waren, zodat ze zich nooit een schuldgevoel aanmeten. Ook oma Emma, die een dag later de kaap van 90 bereikt, feliciteer ik in hun naam, ik weet hoe graag ze elkaar zien.
Nu het nieuwe academiejaar weer van start gaat en zoals steeds de studentjes in hun studio arriveren, gedraag ik me nog steeds niet als 'gewone verhuurder. Ik steek er nog altijd te veel tijd in, zoals jullie me vaak verweten. Maar weet je lieveling, in elk van die jonge meisjes, vind ik een stukje jij. En zo verleer ik misschien niet mama of oma te zijn als ooit de kinderen je komen zoeken in mijn hart, een spier die verslapt als je ze niet oefent
1 september zal er geen stralende Rose rond 9 uur aan onze deur staan, om vol enthousiasme te vertellen hoe het afscheid aan de schoolpoort verliep. Hoe de ene doorloopt, de andere aarzelt en nog enkel keren terugkomt voor een knuffel hoe ze hen heeft beloofd er straks met oma te staan zodat ze alles in t lang en in t breed zouden kunnen vertellen.
Niet nu, maar ik vertrouw erop dat we altijd de weg naar elkaars hart zullen vinden. Jouw zonen een stukje mama hun moeder in mij en ik mijn dochter in hen.
Ga ik naar de Ijzerwake of ga ik niet De paar uren dat ik had moeten slapen, hield dat dilemma me wakker. Voor papa was het een uitgemaakte zaak dat een weide geen terrein voor zijn rolstoel was Bovendien was regen vanuit het westen aangekondigd en dan is het al helemaal onbegonnen werk daar op wielen door te ploeteren... Als zo vaak rangeer ik mijn verzuchting dan maar bij de broken dreams maar deze keer liet het me niet los.
Dat tijdens de viering een korte hulde aan enkele overleden verdienstelijke flaminganten zou gebracht worden en ons Roosje naast de vermaarde historicus- Jezuïet Karel Van Isacker zou staan voelde als een grote eer. Het aangetekende verzet van ra ra en de verwoede pogingen van een wegkwijnend rancuneus blokje, om Marie- Rose uit dat lijstje te schrappen vervulde ons met diepe walg.
Franks woorden op zijn website: dat het toch ook tot onze zo bedreigde Europese cultuur behoort, om afgunst en haat niet over de grens van de dood te tillen maakt blijkbaar geen deel uit van de cultuur die moet gehandhaafd worden.
Voor een nachtmens als ik, was het derhalve vroeg dag, toen ik het dak van mijn auto in de kofferbak liet zinken en onder een zonnige hemel richting de Westhoek vertrok. Bekend terrein, want de heimat van papa.
Het ontbreken van een gps in mijn meerderjarig karretje, was geen bezwaar om anderhalf uur later tussen de leeuwenvlaggen voor de grote wei in Steenstrate te staan. Symbolisch parkeer ik mijn auto voor het Verzoeningskruis op de grote baan.
Regenjas, laarzen, paraplu, het mag allemaal in de auto blijven want de zon is present en de temperatuur loopt op tot 27° .
Frank is al ter plaatse en wordt omringd door velen die hem blijkbaar nog steeds op handen dragen. Mooi beeld van een leider met charisma, die mensen verenigt ik begrijp Roosje hoe langer hoe beter
Op de weide blijft hij bescheiden achteraan staan, midden de mensen die hij waardeert en die hem respecteren en ik durf zeggen: graag zien.
Ongevraagd, maar overduidelijk komt het Bijbelse verhaal van de farizeeër en de tollenaar me op dit moment zo levensecht voor de geest Vooraan rechtop christelijk wezen zijn, terwijl het brein koortsachtig kronkelt, op zoek naar de meest kwetsbare plek van de ander. Geef mij maar de tollenaar achteraan
En dan komt Frank ineens stilletjes naast mij staan. Ik heb door, dat het moment van de herdenking er aankomt en dat kleine steuntje bij elkaar, maakt het verschil voor ons beiden.
Onder de stralende zon weerklinkt door de gigantische luidsprekers over de muisstille weide:
Op 8 februari van dit jaar is Marie- Rose Morel zachtjes van ons heengegaan. De talentvolle jonge vrouw die blakend van zelfvertrouwen en met een groot hart, als een ware Jeanne d Arc bewust in het oog van de politieke storm is gaan staan. En in alles wat ze ondernam, altijd even strijdlustig en fel van de tongriem gesneden, tot het uiterste is doorgegaan. Mede daarom door sommigen gevreesd en vaak omstreden. Maar door anderen dan weer geliefd en aanbeden. (A.A.)
Die bronzen Jeanne d'Arc, van Moeke gekregen als tiener... daar weten ze hier toch niet van? Hoe symbolisch dat ook derden haar daar mee vergelijken...
Als later haar zonen dit alles zullen vernemen en beseffen wat een bijzondere vrouw hun mama was, zal een diep respect en grote liefde hen overspoelen en hopelijk de pijn om het verlies een beetje kunnen verzachten.
"Rozeke, toch" is het enige dat Frank zucht, ik steek hem een papieren zakdoekje toe en in een simultane beweging drogen we onze tranen .
De toespraken, muziek, bloemen- en vlaggenhulde voor mij is het allemaal even héél ver weg. Ik ben bij ons Roosje Hoor de liederen waar ze van hield, en zie haar lachende ogen en mond Geen gezicht, enkel die ogen en mond.
Misschien toch een beetje zonneslag, verman ik meteen mezelf? In elk geval doet het flesje ijskoud water van een genereus koppel medestanders deugd
We wandelen de lange weg langs het kanaal Ieper- Ijzer terug, terwijl een mooi yacht het rustige water in rimpels trekt. Vlaanderen, een land om lief te hebben
De weg naar Vlaanderen staat, het thema van de dag, is beslist ingeslagen. Wegenwerken durven lang aanslepen en vereisen bekwame coördinators.
Als was ik een headhunter, ik kreeg van velen de opdracht ingefluisterd, Frank te overtuigen van zijn kracht, macht en de vele getrouwen die verweesd op hem wachten om een eerlijk en haalbaar project voor Vlaanderen op te zetten niet tegen, maar met elkaar, zoals hij dat kan.
Daar zal ik eens héél goed over moeten nadenken. het met a touch of Rose aanpakken, maar wel zonder resultaatsverbintenis van mijn kant, omdat ik zijn afwijzing nu nog, begrijp
De naam alleen al, heeft iets nostalgisch. pukkeltjes, de hormonale aanslag op leuke tienersnuitjes, met de belofte van in wording. Jonge mensen hebben in mijn hoofd en hart altijd iets van belofte, verwachting 'in petto', geloof, hoop en liefde
Uit ervaring weet ik dat tieners verzoenen met die ettertjes op de wangen, een stevig fundament van zelfvertrouwen vergt.
Daaraan mee mogen helpen bouwen, heet: opvoeden = zo goed mogelijk voorleven open, blij en eerlijk het leven aan te durven.
Een omslachtige inleiding, al weet ik niet eens of de naam Pukkelpop met dit alles hoegenaamd maar iets te maken heeft .
Wat ik wel weet, is dat sinds deze achttiende augustus, Pukkelpop de vlag voor een tragische lading werd.
Pas nog zagen we met afgrijzen het neerstortende podium in de VS, ver weg of een soortgelijk drama voltrekt zich hier in onze Limburgse achtertuin. Luk Van der Kelen is in zijn opiniestuk in HLN van zaterdag, niet mals in zijn commentaar. Het drama als noodlot afdoen, noemt hij een fout antwoord. Als festivalland bij uitstek, moet de tienduizenden festivalgangers, optimale veiligheid geboden worden. Uiteraard.
Terugdenkend aan de windhoos die op 25 juni 1967 als een razende over Oostmalle scheerde en zelfs de kerktoren omverblies, dan vraag ik me toch af hoe een tent als 'le château', zelfs goed verankerd overeind moet blijven Misschien beter eens overwegen de weergoden in het organisatiecomité op te nemen
Het is iedereen gegund, maar dergelijke massa- manifestaties zijn niet mijn ding. Nee niet uit angst voor vallende podia, maar dat compleet en massaal uit de bol gaan, kan me niet bekoren. Ook vroeger niet. Uren staan springen, op aangeven van kostelijke entertainers, wiens muzikale kwaliteiten verdrinken in de decibels Sky diven, waarbij er geregeld eentje door het dak van uitgestrekte armen tegen de vlakte gaat niet zelden in een zee van slijk Het ongelimiteerd drankgebruik met fraaie hectoliter- statistieken die dan weer voor riante én gewraakte bonussen voor de beheerders van de brouwerijen zorgen Het zegt me niets.
Maar het drama op Pukkelpop maakt stil en noopt tot nadenken. Voor alle betrokkenen zal niets meer zijn zoals voorheen. Eenvoudig en mooi verwoord door radiomaker Koen Fillet waar hij zegt: de bijna volwassen vrouw die s morgens vertrok naar het Festival, is om 2 uur s nachts weer helemaal mijn kindje.'
Ik vernam het drama via de radio toen ik, als was het in een amfibievoertuig, over de Antwerpse Leien voer. Het oorverdovend lawaai van de reuzendruppels die in bakken neervielen, noodzaakte me de radio op zeer luid te zetten, om het tragische nieuws te vernemen.
Paniek en angst bij de ouders die geïnterviewd werden, op zoek naar hun kinderen, greep me naar de keel. Hopen dat je hen seffens tegen je kan aandrukken en zeggen "alles komt goed"... geeft je de kracht door te gaan. Dankbaarheid dat het 'mijn kind' niet is... ongeloof, dat het tussen die duizenden, juist wél 'mijn kind' is. Het is altijd iemands kind. het verdriet mag dus best collectief zijn, samen dragen...
Ook mij breekt het angstzweet uit. Die onmacht om de klok even terug te draaien en het een feest te laten zijn waar zo was naar uitgekeken, wellicht ook voor gespaard was. "If I could turn back the hands of time", Morgen diep ik dat CD-tje terug op, herinnering aan een moment waarop ik eveneens de tijd even wou terugdraaien...
Toch even ernstig blijven. Wie leeft, moet niet malen om de prijs van het ticket voor een afgelast festival. Had het plaatsgevonden, het geld was ook weg....Zelfs het tentje en de rugzak betekenen NIETS tegenover de waarde te LEVEN.
Dat echter gestolen wordt op een terrein waar allen vrienden behoren te zijn, is ronduit walgelijk. Daar zijn geen woorden voor. 'Gestolen goed gedijt niet', ik mag het hopen.
De foto van het stralende Marijke De Wilde op de rampenbladzijde in de krant, spookt al de ganse dag door mijn hoofd knappe leuke twen, herexamenvrij, die aan het einde van de vakantie nog een festivalletje meepikt voor het weer ernst wordt. Herkenbare toestanden.
Ze zijn dan eindelijk groot, verstandig, zelfstandig. Je begint in andere termen te denken: toekomstgericht, job, liefde, gezin, kindjes het zit eraan te komen.
Zijn ze samen nog zon pop up tentje gaan kopen? Werd er nog over de prijzen van festivals gepraat? Keken ze samen naar de weersverwachting en bespraken de daarbij horende kledingkeuze? Wie ging er mee? Afspraken voor de terugkeer?
Je wuift ze nog vrolijk uit, vraagt hen voorzichtig én braaf te zijn. Bel even als je veilig en wel geïnstalleerd bent op de weide Heb je alles????
-Ja, wees nu maar gerust, ik ben wel 21 hé .
Laatste dierbare herinneringen om te koesteren.
Denk niet, was ze daar maar niet geweest.
Ze WAS daar en heel graag en die ene lichtpaal viel net daar waar zij zat terwijl er zoveel plaats naast was. Dat is het noodlot... een ander antwoord kan je daar niet op geven...
Mag ik u dit gedicht even onder ogen brengen. Getuigenis dat niets zomaar is.
De tuinman en de dood
Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik, Mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot, Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant, Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan, Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" -
Van middag (lang reeds was hij heengespoed) Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt, "Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"
Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't, Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan, Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."
Bloemen voor de Antwerpse Moederkensdag zo kwam Frank gisteravond, met een monkellachje in Roosjes naam, een boeket rode rozen voor Moederkensdag brengen, samen met een prachtig kaartje van ene Maria, op ingeving van Roosje
Zo attent en alvast extra goede punten voor de integratie van onze Westvlaming, die het Antwerpse Moederdagfeest dan toch in zijn agenda heeft opgenomen J
Met de tuil van Ann- Marie en de grote solitaire roos van onze junior, zijn ze er alle drie vandaag toch nog bij en daar openen we de gekende bubbels groot geluk op.
Zondagnamiddag waren we op bezoek bij onze 93- jarige vader, omringd door mensen die het geluk van leven hebben.
Gezegende leeftijd heet het en zou het ook kunnen zijn, met alle toegewijde zorgen van het verplegend personeel. Maar als ik in de cafetaria rondkijk, heb ik mijn bedenkingen over de draagwijdte van die gevleugelde woorden.
Ons Vake mag dan al de trofee van liefste, goedgeluimde resident hebben, veel vreugde valt er voor hem hier niet meer te rapen, sinds ons Moeke er niet meer is.
Die ongelooflijk lieve en bekwame man, die alles kon -de kinderen en kleinkinderen noemden hem niet voor niks vake maken- en die nu uitleeft...
Waar is de tijd dat 15 augustus een echte hoogdag was. Met z n allen, kinderen, schoonkinderen, kleinkinderen, vriendjes van de kleinkinderen, achterkleinkinderen allemaal bijeen in Brecht.
Grote taarten, bergen sandwiches, een maxi doos zonnekens.
Ingrediënten die dan wel elke zondag de dienst uitmaakten, maar ons op Moederkensdag extra bewust maakten van het voorrecht zon Moeke als mater familias te mogen hebben.
De jongste generatie mocht voor we huiswaarts keerden, altijd langs haar winkeltje passeren en de papieren puntzak vullen: een zonneke, een jappeke, een napoleonneke, een spinneke, een zwarte rekker Zeer bewuste keuzes en er werd geleerd dat kiezen niet altijd makkelijk is Heerlijke momenten die in ieders geheugen gegrift staan.
Even overweldigt me een zweem van dankbaarheid dat ons Moeke het verdriet bespaard bleef van de zorgen en pijn die het laatste decennium ons gezin te verwerken kregen.
Hoe vaak prezen we ons niet gelukkig zolang zon toffe ouders te mogen hebben. We huiverden wel eens als we dachten dat het ooit wel zou ophouden. Zoveel geluk .
Moeke stierf veilig in haar eigen bed, naast Vake, zonder ziek te zijn. Zo maar, gewoon blijven slapen in eeuwigheid. Ook al zeiden we toen: minstens 10 jaar te vroeg, we waren triest maar dankbaar dat haar zon barmhartige dood gegund werd.
Aan het eind van deze Antwerpse Moederkensdag, hoop ik dat alle mamas ter wereld een dag met a touch of Rose mochten beleven.
Daar alleen kan liefde wonen, daar alleen is 't leven goed, waar men stil en ongedwongen alles voor elkander doet...
Hoe goedbedoeld de immens vele reacties van u allen zijn, en daar twijfelen wij voor alle duidelijkheid geen moment aan, vragen we toch u niet te laten verleiden om in de val van wrok en haat te trappen.
Waardige- of niet, hij blijft hun vader. Ook al moest hij daar eerst bewijs van hebben daarmee Roosje zonder reden diep kwetsend...
Woorden wekken, voorbeelden strekken en dat laatste moet de kans krijgen.
Met geloof, hoop en liefde kunnen we misschien dat boosaardig trekje bij hun vader omkeren in positieve daadkracht. Lukt het hun vader niet voor zijn kinderen, dan lukt het misschien later andersom daarom is het zo belangrijk voldoende positivisme aan te reiken en wordt gezamenlijke, constructieve, verdraagzame zorg voor de jongens nu en later mogelijk.
Dit MOET verteld worden... Het is al te makkelijk kinderen eenzijdig te brainwashen en hen gewoon over te leveren.
Roosje is al een half jaar overleden. In het zgz belang van de kinderen werd iedereen on hold gezet.... Er is niet de minste evolutie ten goede, integendeel. Smalend verkondigen dat recht en rechtvaardigheid ver uit elkaar liggen, geeft niemand het alibi om daar geen verandering in te brengen. Het rechtvaardigheidsgevoel dat Rose het leven kostte, is niet met haar gestorven... het leeft... en bij veel meer mensen dan er rechtvaardigen geacht worden te zijn...
Hier wordt de waarheid neergeschreven van één week. "Weet dat God de vrede haat, van hen die Hij tot strijd heeft opgeroepen". Mijn neef missionaris schreef het in mijn dagboek een halve eeuw geleden... De naakte waarheid heeft haar rechten en weet je wat er gebeurt met struisvogels die hun kop in 't zand steken??? Juist, die worden ook geschoten...
"Van 1 tot 7 augustus verblijf aan maternale kant"... zo luidt de voorlopige maatregel. Een week, een verademing sinds haar overlijden op 8 februari, waarna we hen amper drie keer konden zien... Vreselijk, nadat we haar beloofden (minstens) mee voor hun opvoeding te zorgen. Een smeekbede waarvan ze wist waarom ze die aan Frank en ons richtte... zoveel is duidelijk.
Maandagmorgen 10 uur stipt, zoals in het vonnis van de voorlopige maatregel aangegeven, stonden we voor de deur in de Valkenlaan.
Toen die eindelijk openging er hangt enkel een klopper op de deur- werd onze Goeiemorgen Christian, zelfs niet met datzelfde elementaire woordje beantwoord. Amélie en Eline die mee waren, stonden als versteend, toen we de jongens hoorden huilen.
Mijn overbodige vraag: heb je hen hier niet op voorbereid? werd genegeerd en hij nam ze stevig beet en samen met zijn vriendin scandeerde hij onophoudelijk: het is maar voor even over zeven dagen is het voorbij mama en papa vinden het ook heel erg, maar het moet en dan werd hen van alles in het oor gefluisterd
Het principe: als je iets wil vertellen dat de andere mensen niet moeten horen, dan wacht je tot die mensen weg zijn was duidelijk niet meer van toepassing.
Omdat Ann- Marie vrijdagavond nog een mail en sms had gestuurd met de vraag zeker de SIS- en de ID kaarten mee te geven, informeerde ik of ze die bij hadden. De nijdigheid waarmee die heb jij voor niks nodig want je mag er niet mee naar het buitenland, zonder mijn toestemming en die krijg je niet me in het gezicht werd gegooid, sprak boekdelen. Hadden zijn ogen revolvers geweest, dan was ik ter plaatse geëxecuteerd. Ware het niet zo triest, het had lachwekkend kunnen zijn, hoe Julie als echo herhaalde dat de wet zegt dat zonder de toestemming van de vader, de kinderen niet buiten de landsgrenzen mogen
Dat onterend vertoon duurde ruim tien minuten, waarbij Amélie en Eline samen met mij, op de stoep bleven.
Met mijn hervonden kracht nam ik de jongste over, tegen de trekkracht van de vader in en stapte er resoluut mee naar de auto en meteen erna hetzelfde met de oudste. Allebei duidelijk oververmoeid en haast zonder stem gingen ze met opvallend minimale dwang mee. Netjes de gordels om en met a touch of Rose, was binnen de minuut nadat ze zich veilig wisten in de auto, van verzet geen sprake meer.
Ongemakkelijk gevoel dat meteen na ons vertrek ook de zwarte terreinwagen die voor de deur stond, bumperend volgde. Na het incident met het trace toestel in Roosjes auto, ben ik op mijn hoede en gaf meteen de coördinaten door Met vier kinderen aan boord, toch liever veilig spelen.
Net zoals bij de week/week regeling de kinderen bij de overdracht meteen alle gal uitspuwden, kwam ook nu heel wat boven.
"Papa en mama wenen nu een hele week Frank Vanhecke is een dief, want het Wouwersnestje is van ons en nu kan papa het niet kan verhuren omdat Frank er in woont papa heeft bijna geen centen meer, want jullie stelen alles van hem Het vliegtuig had kapotte airco en we moesten terugvliegen en een noodlanding maken" waarop de ene de ander brutaal op zijn mondje sloeg ge moogt niets verraden van wat slecht is... die gaan alles tegen de rechter zeggen en dan mogen we nooit meer naar papa"
Tegen de opwellende walg en tranen in, heb ik mijn ogen even ten hemel geheven, eens diep geademd en gebeden dat mijn mond hetzelfde zou zeggen als Roosje: papa vergist zich, maar dat kunnen kindjes niet weten.
Met mijn addendum: Later, als je groter bent, zal je alles begrijpen, maar nu is het vakantie en gaan we er een leuke week van maken . werd de spiraal met succes doorbroken
Toen ze wonderwel enkele minuten later nonkel Bak in de armen VLOGEN, en ze hem datzelfde nu al een stuk minder agressief en meer vragende wijze- voorschotelden, zei hij heel lief: daarom woon ik in jullie Wouwersnestje, zo kunnen jullie er altijd thuiskomen en houd ik het mooi in orde Dat is wat mama me gevraagd heeft en dat ik voor haar en jullie ook heel graag doe, lieve jongens.
Perfect geantwoord nonkel Bak . Dikke duim .
Langzaam dreef de wolk van wrok en boosaardigheid die boven die hoofdjes hing weg en kwam de zon erdoor. Zelfs letterlijk. Het begin van 7 mooie dagen.
7 dagen waarin die warme gezellige sfeer bijna helemaal terug kwam.
Nu wil ik de waarheid geen geweld aandoen en toch wel toegeven dat met zachte dwingende hand, gehoorzaamheid en wellevendheid werd bijgesteld. Tegen het eind van de week, bleven ze dan toch terug netjes aan tafel zitten tot ook de andere kinderen klaar waren met eten, werd een snoepje gevraagd en niet gewoon gepakt, werd het terug eentje met een keer, werd het bord leeg gegeten en werd niet meer geroepen: slaaf, haal eens een cola bleek dat we ja meester, moesten zeggen en serveren.
Zonder commentaar herformuleer ik de vraag: Oma, ik heb dorst, mag ik drinken. en in één adem ook antwoordend: natuurlijk lieveling, kom maar hier, een lekker en gezond glas super fris water De glimlach aan weerszijden gaf een goed gevoel, pienter baasje.
Toch kwam hierbij de toekomstverzuchting zoals hun vader die droomde, me terug voor de geest: als ik cardioloog ben, wil ik een dienstmeid met een zwart kleedje en wit schortje en een gesteven kapje op haar hoofd, die de deur gaat openen. Ik hoor opa nog antwoorden, dan heb jij pech een paar eeuwen te laat geboren te zijn of is het geluk, want anders had jij daar zo gestaan .
Het was een lieve lust de vreugde te zien terugkomen bij de kinderen, zoals de opkomende zon. De gsm die ze bij hadden, was na de eerste avond en een paar sms- en totaal vergeten.
Na de vorige keer, meer dan een maand geleden, toen die gsm ook al van de partij was, met de veelzeggende openingstekst: liever rijk leven en arm sterven hadden we onze telefoonnummers er ook in gezet . maar wat dacht u...waren gewist
Dinsdag 2 augustus was het familiefeest voor de verjaardag van Marnix. Oma en opa hadden op de echte verjaardag in juli een electronische kaart gestuurd, gezien C. Schellemans vanaf 15 juli met de jongens in het buitenland op vakantie zou zijn...Met een leuke animatiekaart van twee beren die een verjaardagstaart bakken cfr. de broers, hoopten we Marnix op afstand te kunnen feliciteren. Amper verzonden kreeg ik het bevestigend bericht dat de kaart 'gezien' was Dat maakte me blij . Al was het niet zeker of het dan wel door de jarige was Niet dus.
Maar we hadden ze opgeslagen en in uitgesteld relais op groot scherm hebben we samen gegierd met de twee smossers, die niettemin een prachtige taart wisten te bakken. Toen Marnix met een muisklik het licht op de kaart kon doven en de kaars dan aanging, kwam er spontaan applaus Super.
Tussen de vele lieve wensen die in het Wouwersnestje en het Ganzenhof toekwamen op zijn naam, zat er een hééééél dierbare. Van mama. Het vergde even een woordje uitleg dat mama daar nog had voor gezorgd, toen ze wist dat ze heel erg ziek was en misschien in de hemel zou zijn als Marnix verjaarde
Er viel een haast gewijde stilte toen hij de kaart opende en ze ons meteen toestak om voor te lezen wat er op stond Je zag alle volwassenen verbeten vechten tegen de emoties." Mama zegt dat ze er graag bij wil zijn, maar ze is dood he? "
"Maar ze is er altijd en overal bij, lieveling, want ze heeft een plaatsje in je hart...", daar is oma zeker van...
Als ik verjaar, stuurt mama dan ook een kaart? vroeg Alexander.
Ja, hoor, voor alle leuke dingen in je leven heeft mama een kaartje gemaakt, zo is ze er altijd bij en prompt gaf Marnix de piraat op de kaart een zoen.
"Ga je die wegleggen, oma, die wil ik altijd bijhouden van mijn mama" zei hij met een ernst die ontroerde.
Hun koffertje heeft er weer een dierbaar kleinood bij en lang niet het laatste.
Een beetje suspens is voor een druk bijgewoond feestje nooit helemaal weg. En daar had deze keer tante Roos nog wel zelf voor gezorgd. In haar kaart voor Marnix, verwees ze naar een taart met foto van de jarige op, zodat hij van zichzelf kon smullen..
Het was even alle hens aan dek, toen we die suggestie pas zondag onder ogen kregen en Manus op maandag sluitingsdag heeft.
Dan maar een gok wagen via internet. Een leuke foto van Marnix gedownload en de reuzentaart online besteld op hoop van zege.
De bevestigde bestelling is dus een hele opluchting.
Werd de taart door iedereen gesmaakt, de foto was een toetje voor Marnix. het staat op het kaartje van mama, dat ik me mag opeten Guitig ventje.
Sinds 30 jaar siert een blauw medaillon het groene grastapijt in onze tuin. Aanvankelijk een klein rond badje, dat voorzien was boven op het gras te staan, maar dat ik om veiligheids- en esthetische redenen IN de grond wilde. Bij de eerste spadesteek om 3 m diameter uit te graven, stonden onze drie kindjes met zwembandjes aan, al ongeduldig te trappelen om erin te plonsen.
Papa was toen voor weken in het buitenland en in mijn overmoed zou ik dat eens even klaarspelen Van een misrekening gesproken. Hoe dieper ik groef, hoe hoger de aarde er moest uitgegooid worden En toch, 24 uur later kon de waterkraan opengezet worden, terwijl ik uitgeteld in het gazon lag en de na mijn noodoproep toegesnelde nonkel Guy, de blaren op zijn handen telde. Het zwembadje werd een vaste waarde en groeide mee met de kinderen tot een volwaardig goed uitgerust zwembad met jetstream waardoor je eindeloos kan blijven zwemmen tegen de stroom in Zouden onze kinderen dat misschien daar geleerd hebben? Toen ze allemaal het huis uit waren, verwaterde het tot een zomerse en onderhoudsgevoelige touch of the blues, en werd nauwelijks gebruikt. Zeg nooit, nooit...want binnen de kortste keren werd het heropgewaardeerd door de enthousiaste kleinkinderen. Verwarmd volstaat de minste zonnestraal voor massas waterpret. En dat was deze week niet anders.
Toen de badlakens de wasmachine deden tollen was het al na middernacht en heb ik in mijn eentje de zwembadverlichting aangestoken, als gps voor Roosje daarboven, en vanuit het heerlijke warme water genoot ik van haar nabij zijn
Nadat de vier een paar dagen bij opa en oma waren, werd ook tijd gecreëerd voor het nieuw samengesteld gezin van de plus papa.
De jongens zijn gek op Franks grote kinderen en dat is helemaal wederzijds. Geen komedie, geen gedoe, gewoon normaal en van harte.
Vaders krijgen met kleinkinderen vaak de kans de tijd die ze in hun beroepsleven niet hadden, in te kunnen halen. Dat is bij opa net zo. Een hele openbaring voor ons allen dat hij boeiend voorlas uit de smurfenstrip en de jongens als het ware aan zijn lippen hingen...al moet ik toegeven dat ook het electrisch rolwagentje van opa hoogt blijft scoren... .
Toen de jongens vroegen om met nonkel Bak in het Wouwersnestje te mogen gaan slapen, gaf ik ongemerkt voor de kinderen, de urne mee terug. Roosje met Frank en de kinderen terug thuis te weten, gaf een heerlijk warm gevoel en we sliepen die nacht rustiger dan jaren het geval was. Ik weet zeker dat het daarom was, opa dacht dat het was na de drukte van het feest Mannen, hé Weet zeker dat ons Roosje nu lacht.
Zondagavond 18 uur stipt, brachten we hen terug, zonder enig probleem. Ze waren dan ook liefdevol voorbereid. In de namiddag vertelden we hen dat het een heerlijke week vakantie was en dat we blij zouden zijn als ze gauw zouden terugkomen.
Papa is de enige baas over ons, hij alleen beslist waar we naartoe gaan.
Dat heet in vakjargon: de bui voelen hangen en preventief in de aanval gaan. In de psychologie lessen van mijn pedagogische opleiding noteerde ik dat als preventief verweer binnen de overlevingsstrategie Als wij 10 jaar zijn, zeggen wij toch dat we bij papa blijven, zegt papa en dan zie je ons nooit meer klinkt het harder dan bedoeld, meetbaar aan de blik waarmee hij mijn reactie afwacht. Ik lach hem toe en zeg dat we intussen nog ... hoeveel keer gaan verjaren??? Samen berekenen ze dat het er nog 5 zijn... en dat Alexander dan al 12 is.
Een mooi meegenomen vakantie rekenoefeningetje, troost ik me zelf...
Verbaast het dat tieners van de toekomst gefrustreerd van start gaan? Jongeren die alles en iedereen leren schuld te geven van het fiasco van hun leven en dus de boel opblazen? Après moi le déluge? Geef hen a touch of Rose, doorspekt met humor en zelfkritiek, maak ze verantwoordelijk, belast hen met zorg dragen voor en leer ze opportuniteiten onderkennen...
Als we bij papa zijn vertrekken we op vakantie naar Italië, vertellen ze op de terugweg. Enthousiast repliceren we dat ze geluksvogeltjes (sic) zijn, nog eens op vakantie te kunnen gaan naar het mooie weer en zeggen dat ze zeker moeten genieten
Kusjes en knuffels en al onze liefde geven we hen als extra duwtje in de rug als ze zich een weg banen door de braakliggende voorhof. Blij dat we hen het enthousiasme konden meegeven om over deze leuke week aan papa en Julie vrijuit te kunnen vertellen... en hopend dat het ook kan.
Wat een ontgoocheling, als blijkt dat geen van beiden thuis is en het de broer van Julie is die de deur open en weer toe doet achter deze twee kleine mensjes, alweer een illusie armer
De ruitenwissers aanzetten is geen optie voor dit verdriet .hopelijk zijn hun batterijtjes volgeladen met liefde tot de volgende tankbeurt...
"A touch of Rose", de wedergeboorte van Marie-Rose Morel
10-08-11
Roosje, de website staat online...
Lieve blogvrienden,
Krijg net het berichtje binnen van Ann- Marie, dat de website van de stichting online is. www.atouchofrose.be
Het voelt een beetje als de wedergeboorte van Marie- Rose.
De combinatie van snerpende pijn en zéér intens, diepgaand geluk.
Met z'n allen maken we er een levenswerk van in haar naam, in the name of the Rose... opdat velen zich aan deze bron zullen kunnen laven... er geloof, hoop en liefde kunnen uit putten om kanker aan te kunnen en te overwinnen.
Welkom op de site en misschien tot op een van de activiteiten die er aan komen om de stichting spankracht te geven. De start is gegeven, volhouden en uitbouwen is ons aller taak en we zijn met velen om dat waar te maken. "Niet aan woorden, maar aan werken, kan men iemands liefde merken".
Bedankt aan iedereen die dit mogelijk maakt en blijft maken.
Erica was ook een voorbeeld in de strijd tegen de niets ontziende vijand die kanker heet. Roosje kreeg van haar nog het adres van de Parijse dokter...
We dachten allemaal dat Erica de 'danse macabre' zou ontspringen. Sterke optimistische vrouwen die nooit de moed opgeven...
Onze oprechte christelijke deelneming aan haar familie en vriend, haar steun en toeverlaat, toen de nood het hoogst was.
Die onontbeerlijke steun in goede, maar zeker ook in kwade dagen... ook dat herkennen we. Het werd ook ons Roosje nog even gegund.
Intussen hebben de zielen van Erica en Marie-Rose elkaar beslist al gevonden.
We zijn ervan overtuigd dat ze de krachten bundelen om vanuit die andere dimensie "a touch of Rose" én het welzijnscentrum dat Erica nog bedacht, te voorzien van energie, geloof, hoop en liefde ...
Wij houden hier op aarde de kaarsjes brandend voor al wie nog kan strijden en bidden om kracht en moed voor hen en al wie van hen houdt...
Erica, vertel ons Roosje dat we zoveel van haar en haar prinsjes houden... en weet dat we van jullie blijven houden voor altijd.
Een jaar later, Marnix viert zijn vijfde verjaardag, zonder mama maar met haar voelbare liefdevolle 'touch of Rose'...
Hartelijk dank voor zoveel lieve wensen van zoveel lieve mensen...
Dit liedje is al dagenlang mijn geestelijke metgezel...uit la vita è bella... neurie het gerust mee, het maakt een beetje blij...
Smile, without a reason why Love, as if you were a child Smile, no matter what they tell you Dont listen to a word they say Cause life is beautiful that way
Tears, a tidal-wave of tears Light that slowly disappears Wait, before you close the curtain Theres still another game to play And life is beautiful that way
Here, in his eyes forever more I will always be as close as you remember from before.
Now, that you're out there on your own Remember, what is real and what we dream is love alone.
Keep the laughter in your eyes Soon, your long awaited prize Well forget about our sorrow And think about a brighter day Cause life is beautiful that way
Lyrics to Beautiful That Way : Music: Nicola Piovani Lyrics: Noa + Gil Dor
even een berichtje, voor iedereen die mee uitkeek....
Het was een heerlijke dag.
Het verjaardagskaartje van mama was een moment van veel emotie en zelfs Marnix zat peinzend naar de kaart te kijken, toen tant Amieke uitlegde dat mama ze nog speciaal voor zijn verjaardag had klaargemaakt. Het werd even hééééél stil. Nu de vier veilig en wel in hun bedjes liggen, geniet ik nog even na, achterover geleund in de tuin. Het is zwoel, maar zwaar bewolkt. Geloof me of niet, terwijl ik hier zo zit, trekt die hemel open, precies boven onze tuin, en schittert één ster vlak boven mijn hoofd. Echt één enkele amper enkele minuten voor het wolkendek terug dicht trekt. Perfect getimed. Die paar minuten dat ik naar de hemel kijk, waardoor ik de nacht in kan met a touch of Rose. Mooier kan deze dag niet afgerond worden.
Slaapwel iedereen die met berichtjes, kaartjes en zelfs pakjes deze dag voor onze kleine prins en zijn grote broer, mee glans gaven
Dit korte dankwoord na een emotionele en drukke, maar zo blije dag, ben ik jullie meer dan schuldig .
Op de vooravond van 1 augustus herinner ik uit het 'gebed van Tijl' van Anton Van de Velde, deze opbeurende, troostende, sterkende en zo toepasselijke woorden:
Onze Lieve Vrouwke van Vlaanderen, luister,Deze is een avond veel schoner dan d anderen, Want ik leef in verwachting van groot geluk. Och, mensen zijn mager in hun vertrouwen en dik van begeerte, maar Gij alleen,Lieve Vrouwke, kunt bidden als wij t niet kunnen. .Geef Lieve Vrouwke, mijn vreugde weerEn dat ik ze voer gelijk een zon Op schild en harnas.Laat in mijn hart het rivierke klaterenVan uw genade, want ik heb dorstNaar geluk als naar moeders kus.....
Morgen is het zover, dan zullen Roosjes zoontjes er eindelijk zijn. Misschien wel dank zij de mooie herinneringen van de rechter aan de eigen grootouders... , waarvoor we zowel de rechter als die grootouders, dankbaar zijn.
Het wordt een heerlijk weerzien en elke "vervreemding" zal als sneeuw voor de zon smelten temidden van wie en wat hen zo lief is.
Morgenavond kijken we samen naar de sterrenhemel en zullen weten en voelen dat mama er altijd zal zijn...
Dinsdag is er taart, want er was er eentje jarig... nu nog de kroon knutselen... even spieken naar die mama vorig jaar maakte...
Aan iedereen een liefdevolle gelukkige week... en denk erom: "valse hoop bestaat niet"...;
Zeg me wie uw vrienden zijn en ik zeg u wie gij zijt....
28-07-11
Zeg me wie uw vrienden zijn en ik zeg u wie gij zijt....
Deze spreuk was een van Moekes favorieten, Moeke is mijn mama zaliger...
Liefste Roosje, dit is weer zo'n vriend die bevestigt dat jij een schat bent.
Jouw moed en consequent gedrag zijn een inspiratiebron voor velen om het koren van het kaf te scheiden en resoluut moedig met 'a touch of Rose' de juiste richting uit te gaan.
Nee zeggen vanuit je diepste overtuiging is beter dan ja zeggen om te behagen, of erger nog, om moeilijkheden te vermijden. Mahatma Gandhi
Tom, dank u een vriend van ons Roosje te zijn.
U, lieve blogbezoeker, begrijpt wat ik bedoel, als u onderstaande brief leest die Tom verstuurde ....
Wij zijn geen, mogen geen partij zijn zoals de kleurpartijen. Wij moeten bewijzen dat een nieuwe partij niet noodzakelijk een bende tafelspringers, arrivisten, mandaatwellustelingen en regeergeilen hoeft te zijn. Dat het ook anders kan: deze ambitie is de uitdaging aan onszelf. (Karel Dillen in het eerste editoriaal van De Vlaams Nationalist, december 1977)
Beste kameraden,
Op 15-jarige leeftijd ging ik met veel enthousiasme en grote fierheid pamfletten bussen voor het Vlaams Blok (destijds in Londerzeel). De daaropvolgende jaren is dat engagement enkel maar toegenomen, maar ruim 15 jaar na het bussen van het eerste pamflet stopt het. Zoals intussen bekend, gaf ik in juni mijn weloverwogen ontslag als medewerker van het Vlaams Belang. Omdat vele mensen mij daarover de afgelopen weken contacteerden, zet ik - voor wat het waard is - de voornaamste beweegredenen nogmaals op een rijtje.
Vooreerst dit: de beslissing tot ontslag is geenszins ingegeven door persoonlijke motieven of professionele rancune. De verhouding met de directe collegas was en is immers zeer kameraadschappelijk en mijn positie als medewerker (nationaal persverantwoordelijke, medewerker van de partijvoorzitter, coördinator nationale redactie en Vlaams Belang Magazine) was onbedreigd. De beslissing is louter het gevolg van de pijnlijke vaststelling dat de idealistische strijdpartij van weleer is getransformeerd in een lucratief pensioenvehikel ten behoeve van enkele Antwerpse kopstukken.
Want wat voor een partij is het Vlaams Belang vandaag geworden? Een partij die, bijvoorbeeld inzake immigratie, weigert de verpakking van haar (terechte) boodschap aan te passen aan de tijdsgeest (zonder aan radicaliteit in te boeten!) en hoe langer hoe meer een ronduit plat in plaats van radicaal (en Vlaams-nationaal) discours voert.
Een partij waar kopstuk Filip Dewinter na het emotionele vertrek uit het Partijbestuur van erevoorzitter Frank Vanhecke die als opvolger en vertrouweling van Karel Dillen 12 jaar (!) aan het hoofd van de partij stond verklaart dat de lucht nu gezuiverd is.
Een partij waar bekwame en hardwerkende mandatarissen (Bruno Stevenheydens, Karim Van Overmeire) schouderophalend naar de uitgang worden begeleid, terwijl onbekwame kruipdieren worden gehandhaafd (sommigen meermaals gecoöpteerd) en zelfs beloond met vetbetaalde commissievoorzitterschappen. Dat gedreven en idealistische parlementsleden (zoals Luk Van Nieuwenhuysen) na hun vertrek worden vervangen door mouwvegende carrièristen wier parlementaire activiteit omgekeerd evenredig is met het alcoholpercentage in hun bloed, zegt ter zake zeer veel over de complete desintegratie van de partij.
Een partij waar monumenten die méér dan een steentje hebben bijgedragen aan de Vlaamse Beweging en het succes van het Vlaams Blok/Vlaams Belang (Francis Van den Eynde en co) vanwege de huidige partijtop enkel nog op minachting kunnen rekenen.
Een partij waar elke kritische stem vakkundig wordt gesmoord.
Een partij waar gelogen en bedrogen wordt, en waar sommige (personeels)leden zich werkelijk álles kunnen permitteren, enkel omdat ze tot de juiste clan behoren dit terwijl vele honderden goedmenende militanten zich belangeloos inzetten en daarvoor geen enkele (financiële) compensatie verwachten, wel integendeel.
En tot slot, maar niet in het minst: een partij waar zeer zacht uitgedrukt niet als een goede huisvader wordt omgesprongen met financiële middelen. Wie dergelijke wanpraktijken aan het licht brengt en vooral: wijst op de verantwoordelijkheid van de Grote Leider (zoals Marie-Rose Morel deed) wordt op een schandalige manier vernederd en op een zijspoor gezet. Zon partij, waar mensen door meerdere leden uit de directe entourage van Dewinter openlijk en met zoveel woorden dood worden gewenst, is mijn partij niet meer.
De rol van Bruno Valkeniers in dit alles is die van een ijdele keizer zonder kleren, een weliswaar politiek compleet onbekwame maar veeleer tragische figuur zonder ruggengraat die van de échte baas in een zandbakje mag spelen zolang hij braaf is - al mogen zijn leugenachtigheid en zijn verantwoordelijkheid voor de marginalisering van het Vlaams Belang zeker niet onder de mat worden geveegd. Bij het begin van zijn voorzitterschap stelde Valkeniers herhaaldelijk dat hij niet in de politiek was gekomen om vrienden te maken: dat is meteen ook de énige missie die hij succesvol heeft volbracht.
Iedereen met gezond verstand kan vandaag niet anders dan vaststellen dat dit Vlaams Belang is verworden tot de loutere carrièreplanning van een aantal Antwerpse kopstukken en hun volgelingen. Daar kan en wil ik niet langer deel van uitmaken. De woorden die Frank Vanhecke eind januari 2010 al op zijn weblog neerschreef, zijn vandaag meer dan ooit actueel: Er komt een moment waarbij het doel de middelen niet meer heiligt en de middelen zelfs het doel besmeuren. Al wie nu nog zwijgt en het hoofd afwendt, wordt medeplichtig.
Laat er geen misverstand over bestaan: ik ben en blijf overtuigd Vlaams-nationalist. Met velen onder u - sommigen nog in, maar steeds meer buiten de partij - ben ik al vele jaren bevriend, en ik hoop dat ook te blijven.
Deze foto is sinds Roosjes overlijden, ons misschien wel het dierbaarst. (Marleen Peeters)
We moeten verder met haar spiegelbeeld, zelf kijkt ze met haar hart en de gelaten trek smeekt om verder te zetten wat zij begon...
" 't Is goed in 't eigen hert te kijken en zo zijn ogen toe te doen"... het was ook haar avondliedeken en wij willen haar stem doen weerklinken, opdat haar idealen geen stille dood sterven, maar weerklinken bij iedereen van goede wil, met de moed er iets aan te doen...
Het is het verhaal van een moedig meisje, dat als tiener van haar oma een bronzen Jeanne d' Arc kreeg. Voorteken van een moedig, sterk, beproefd, maar kort leven? ...
Mag ik beginnen bij een hoofstuk dat politiek relevant is op dit moment...
Toen Marie- Rose overstapte naar het Vlaams Belang, was dat voor ons gezin even slikken.
De stijl, de taal en de boodschap waren ons niet bepaald op het lijf geschreven, de Vlaamse identiteit daarentegen is ook onze trots.
Nadat ik eerst zelf op de schoolbanken zat in Sint- Ludgardis, had ik het voorrecht er na mijn afstuderen, zelf vier jaar voor de klas te staan.
De Ludgardisscholen werden een eeuw geleden door Vlaamse ouders mét visie opgericht als katholieke lekenschool met het Nederlands (Vlaams) als voertaal. Een primeur in Vlaanderen, waar tot dan enkel kloosterorden katholiek onderwijs aanboden, vaak in het frans.
Met de financiële- en morele steun van Lieven Gevaert, Vlaams industrieel, werd het mogelijk om de hoge eisen qua opvoeding, opleiding, sociaal en mentaal engagement in te vullen, die dit jaar (2011) al een eeuw lang, generaties bewuste en verantwoordelijke Vlamingen afleveren.
Wordt mijn generatie sociologisch als de protestgeneratie omschreven, dan kreeg die van mijn kinderen het etiket pragmatische- mee.
Ze is de generatie van de gelijke kansen en de vele vrije keuzes. Belangrijk aspect is jezelf blijven. Geen getalm, maar snelle besluitvorming, efficiënt netwerken en vooral gelukkig zijn in wat je doet.
Marie- Rose vulde die kwalificatie perfect in.
Toen ze zonder enige ambitie haar vriend Bart De Wever en N-VA aan de noodzakelijke vrouwelijke kandidate hielp bij de verkiezingen in 2003, maar de partij niet over de kiesdrempel kwam, was haar politiek talent wel de andere partijen opgevallen, die niet te beroerd waren haar te willen kapen .
Haar voorwaarde het cordon op te heffen, zodat op een normale wijze over maatschappelijke problemen gepraat zou worden, zou de doorslag voor haar keuze bepalen.
De andere partijen veegden die eis letterlijk onder de mat en ook Rose werd aangeraden er het zwijgen toe te doen.
Ze baalde van het ondemocratisch buiten spel zetten van mensen die hun kiesplicht hadden volbracht
Ook VB schoof aan.
Rose nam zich voor om te trachten die 24% kiezers mee het beleid te laten bepalen.
Ze pakte de koe bij de horens en vermits niemand met dit VB wilde praten, zou zij er werk van maken dat de problemen waarmee zoveel mensen kampten en naar het VB lokten, ook echt in het beleid zouden kunnen aangepakt worden. Daarom moest VB een volwaardige gesprekspartner worden. Als men ter wille van een ongenuanceerd taalgebruik en een ontbreken aan stijl, geen gesprekspartner kan zijn, dan moet daaraan gewerkt worden.
Het programma realistisch, beschaafd en aanvaardbaar voorstellen, was de enige kans om de mensen die hun hoop stelden op VB, ook daadwerkelijk aan oplossingen te helpen.
Rose had blijkbaar een doorgestoken kaart getrokken erger dan de zwarte piet .
Waar ze pas veel later achterkwam, was de angst van de vuilgebekte clan binnen de partij, dat het cordon zou vallen. De handhaving van dat cordon was een levensgarantie van formaat.
De harde lijn van volgelingen wilde niet doorhebben dat roepen van aan de zijlijn, hen geen stap dichter bij maatregelen zou brengen, die de overlast en de miserie in hun vaak verloederde buurten zou aanpakken.
Waar VB ontstond als Vlaams nationalisme, werd de migrantenproblematiek de corps business. Daar vermoedde men het grote electoraal gewin.
Steek inwijkelingen in het gat van wat allemaal fout loopt en dan ben je zelf wit gewassen
Dat de totaal veranderde economische, sociale, demografische werkelijkheid een andere kaart tekende, daar zweeg men uiteraard over. Dat er veel fout liep en dat migratie daar helemaal niet vreemd aan was, is een harde werkelijkheid. Maar het filmpje terugdraaien of blijven zeggen dat het verkeerd werd aangepakt 30 jaar geleden, lost het probleem vandaag niet op.
Dat discours moest gevoerd worden, niet met harde verwijten, maar met oplossingen. Niet door het uitdelen van handen vol geld zonder tegenprestatie, want daarmee steek je de ogen uit van mensen die voor hetzelfde geld hard werken. Ongeacht je wit of bruin bent.
Je moet niet eens IQ hebben om te weten dat onvrede daarmee gevoed wordt.
Intussen omringde de grootmeester zich met een schare volgelingen om den brode, die zoals het volks gezegde stelt: ook zijn taal hanteerden.
Zonder enige verbintenis te moeten nakomen, kon men vetbetaalde jobs aan de vrienden uitdelen, op kosten van de gemeenschap. Ook wie die politieke strategie niet deelde, betaalde toch maar lustig mee en dat zonder gevaar voor de afrekening. Het cordon was het alibi om de achterban zonder inzicht in de feitelijke toestand, blijvend haatdragend te houden.
Dat de stelling standhoudt, mag blijken uit de verschuivingen van stemmen, op partijen die het moeten waar maken. Die worden telkens afgerekend op de resultaten.
VB zit intussen op een berg geld, die ze lustig opsouperen zonder de stress van oplossingen maken.
Marie- Rose werd inderdaad een VB- er die op beschaafde en onderbouwde wijze, de tegenstander in debatten van repliek kon dienen.
De opeenvolgende scores van Rose met het fatsoenlijk brengen van de boodschap, waren een doorn in het oog van de brute kracht.
Het ging zelfs zover dat als Rose voor een debat uitgenodigd werd, de vuilgebekte clan haar terugfloot en een ander kopstuk voorstelde. Meer dan eens werd daarvoor bedankt door de organisatoren. Het was Morel of geen VB aan tafel.
Rose, een jonge vrouw, met heel wat méér dan uiterlijk schoon in haar marge, verblufte het mannenbastion van VB met haar doortastendheid, haar aanpak en vooral haar ontwapenende eerlijkheid. Het als naïviteit uitleggen, was wellicht de grootste misrekening. Men had op meegaand, dom blond gerekend, maar deze was uit ander hout gesneden.
Haar leven als zakenvrouw, haar ervaring met de reclame wereld, haar doorzicht in de op termijn altijd falende strategie zich te omringen met kleine broodspelers, die altijd ja- knikken hielpen haar om de sekte, want zo noemde ze het clubje slippendragers van de Antwerpse ploeg, te ontmaskeren als ongelooflijke ego- trippers: ik eerst, die bovendien de rest van de ploeg in de luren leggen.
Zoals het meestal gebeurt, is inwijding in de club, medeplichtig worden aan de wandaden ervan. Marie- Rose zag dat anders.
Dit verhaal is nog lang niet af. De waarheid heeft haar rechten, die ik zonder wrok of haat, maar met a touch of Rose volledig zal blootleggen. Het staat iedereen vrij het te willen lezen, maar niemand mag ooit nog kunnen beweren: Wir haben es nicht gewusst
Houden van: is vaak niet poëtisch, is vaak niet profetisch, maar geen mens die zonder kan... (Miel Cools)
21-07-11
Onder de laatste kerstboom was één van de pakjes van ons Roosje een abonnement op Dag Allemaal, met het oog op het verschijnen van haar sprookje: Alexander, Marnix en de burgerwolf.
Meteen een schot in de roos om me met zn allen een beetje te plagen oei, zal mama nu niet van het rechte pad afdwalen
Toegegeven, ik heb het aan mezelf te danken, door een uitspraak in een ver verleden, al was het met de beste bedoelingen.
Ik verklaar me nader: Toen onze kinderen tieners waren, haalde ik al die publicaties rond idolen, missen en prinsen bewust zelden of nooit in huis.
Het zich vergapen aan het exuberante inkomen van een voetballer, tennisser, zanger het quasi legaliseren van promiscue gedrag, de verheerlijking van materieel bezit, de aanbidding van het gouden kalf het kwam me allemaal niet stichtend voor en dus hield ik die tabloids preventief buiten.
Geen evidentie je kroost tot studie aanmanen als buiten zon, zee of strand lonken als de verleiding om te gaan sjotten of tennissen zelfbeheersing vergen. Het leren prioriteiten stellen is een oefening in long term investment
Dus als die boekskes alsnog gelezen werden, was het in uitgesteld relais, bij de kapper of in een wachtzaal.
Die lange houdbaarheidsdatum was ingecalculeerd toen uit bepaalde hoek operatie destructie MRM werd gelanceerd met de fameuze valse mails .
Zelfs als de bui overwaait, ligt het smeuïge verhaal nog maanden in de wachtkamers en mensen zeggen toch dat waar er rook- ook vuur is ervaar ik aan den lijve, als ik wachtend op Roosje aan de radiotherapie in Leuven, een oude Knack doorblader Dit toch even terzijde
Hebben we al meelij met studenten in examentijd, ook voor ouders is het soms écht spitsroeden lopen. Je blijft aanmoedigen, motiveren, geloven, hopen en héél graag zien blind en doof voor het besef dat het tijd en energie is die van je eigen conto afgaat
Tijd voor twee leuke anekdotes goed voor een glimlach, mag ik hopen?
Een hemelse septemberdag rijd ik mijn zoon naar een examen op de UA. Aan de verkeerslichten naast ons, een Opel cabrio met vier gastjes van zijn leeftijd. Hun autoradio op LUID, de petten achterstevoren en duidelijk in een euforische stemming, zag ik het zo aankomen dat ze die gast naast zijn moeder in de auto, met hemd, vest en das op de korrel zouden nemen. Het laatste dat hij nodig had net voor een examen . maar godzijdank, bij groen stoven de vrijbuiters met gierende banden weg.
Oef, die kelk was aan hem voorbijgegaan, dacht ik. Niet dus.
Dat waren er die niet naar hun moeder hebben geluisterd zei hij toen hij lang, mager en bleek de arena binnenging .
Ik troostte mezelf dat hij toch ook een half jaar niet écht naar zijn moeder had geluisterd toen deze dagen nog hééééél ver af leken ondanks de waarschuwing dat enkel in de perceptie het academiejaar laaaaang duurt.
Geen leedvermaak, hoor. Alleen scherp genoeg blijven om dat gat in de lucht te kunnen springen, als het toch gelukt is .
Een tweede leuke dateert uit de tweede kandidatuur van ons Roosje. Een oudere vrije student uit Nederland, kreeg een examenvraag waarop hij zoveel als een encyclopedie moest antwoorden.
Na het lezen ervan liet hij prof en de voorbereidende klasgenoten met open mond achter:
om te antwoorden op zon vraag hebben wij in Nederland, de (en hij spelde expliciet letter voor letter) C-O-M-P-U-T-E-R. Eén tikje op dat ding en je hebt alle antwoorden waarvan jij denkt dat ik die uit mijn hoofd ga leren. Daar doe ik niet aan mee. En weg was hij voorgoed
Hoe kom ik nu van mijn kerstcadeautje bij dit alles?
Met het oog op de biografie van Roosje antwoordt de auteur op een vraag van de journalist hoe het met de prinsjes gaat, dat papa hen graag ziet en goed voor hen zorgt.
Zo zou iedereen het ook verwachten en zou het ook moeten zijn. Maar een vader die zijn kinderen graag ziet, manipuleert die alle mooie herinneringen aan hun mama? Voor een jong kind zowat het vreselijkste dat hen kan overkomen
Waarom ontneemt hij hen het liefdevol samenzijn met opa, oma en de ganse familie van mama. De enige familie die ze kenden nadat hun vader (en enkel en alleen hijzelf) kort na zijn huwelijk alle contact met zijn eigen familie verbrak. Zijn argumentatie daarvoor bespaar ik die mensen, die wij dus evenmin kennen
Bij hun laatste bezoek een maand geleden, werden de boekentasjes van onze prinsjes tijdens de middagpauze op school weggehaald, zodat we geen kans kregen agenda of werkjes met hen te bekijken, hun vorderingen met hen te evalueren. Terwijl het net zon stimulans is als je met oma je agenda kan nakijken of als opa die moeilijke sommen nog eens speels met je doorneemt en je ontdekt dat het toch niet zo moeilijk is
Waar passen in de eigenschappen van vaderliefde opmerkingen als: oma, papa zegt dat je liegt, want mama is géén schitterend sterretje, sterren zijn hemellichamen en dode mensen hangen helemaal niet in de lucht
Hoe reageren als je voorstelt hun kaartspel even in je handtas te steken zodat hun vestzakje niet afscheurt, en ze weigeren, want papa heeft gezegd: jij bent een dief die alles afpakt
Dan bloedt mijn hart. Waar hebben die onschuldige kinderen verdiend om in zon gefrustreerde sfeer op te groeien. Weten dat zij altijd de grootste verliezers zijn, kan bezwaarlijk houden van zijn.
Als al die leugens over hun mama en haar familie, die hen nu geïndoctrineerd worden, achterhaald worden door de waarheid komt die boemerang ongenadig terug.
Dan verliezen die prinsjes weer. Hun vader deze keer
Houden van is meer dan poëtisch is heel iets anders dan speelgoed, gadgets, modische kleertjes en gel in het haar het is een eerlijk, verantwoordelijk, minzaam en positief voorbeeld zijn. Niet voor elke mislukking in het leven een zondebok nemen. Je doet het zelf, t zit van binnen!
We doen er niet aan mee, op 1 augustus komen de prinsjes en mogen ze insinuatie- vrij, volop levensruimte inademen zoals het thuis behoort te zijn.
Met veel genodigden, speeches, muziek en een lint
ging woensdagavond het welzijnscentrum van start in de kapel van het Sint- Jozefziekenhuis in Bornem.
Een warm gevoel van verbondenheid overspoelde me en ondanks de opkomende snerpende pijn om het gemis, kreeg ik een glimlach te voorschijn getoverd, langswaar die ene traan afgeleid werd.
Bij onze grootouders overkapte een reuze notenboom de ganse binnenkoer.
26 augustus
![203143_1027991390_5128612_n[1].jpg](http://static.skynetblogs.be/media/172336/1749115719.jpg)
De foto van het stralende Marijke De Wilde op de rampenbladzijde in de krant, spookt al de ganse dag door mijn hoofd
knappe leuke twen, herexamenvrij, die aan het einde van de vakantie nog een festivalletje meepikt voor het weer ernst wordt. Herkenbare toestanden. 
Marnix viert zijn vierde verjaardag met mama... 
