De naam alleen al, heeft iets nostalgisch.…  pukkeltjes, de hormonale aanslag op leuke tienersnuitjes, met de belofte van “in wording”. Jonge mensen hebben in mijn hoofd en hart altijd iets van ‘belofte’, ‘verwachting’ 'in petto', geloof, hoop en liefde…

Uit ervaring weet ik dat tieners verzoenen met die ettertjes op de wangen, een stevig fundament van zelfvertrouwen vergt.

Daaraan mee mogen helpen bouwen, heet: opvoeden = zo goed mogelijk voorleven open, blij en eerlijk het leven aan te durven.

Een omslachtige inleiding, al weet ik niet eens of de naam “Pukkelpop” met dit alles hoegenaamd maar iets te maken heeft….

Wat ik wel weet, is dat sinds deze achttiende augustus, Pukkelpop de vlag voor een tragische lading werd.

Pas nog zagen we met afgrijzen het neerstortende podium in de VS, ver weg…of een soortgelijk drama voltrekt zich hier in onze Limburgse achtertuin. Luk Van der Kelen is in zijn opiniestuk in HLN van zaterdag, niet mals in zijn commentaar. Het drama als “noodlot” afdoen, noemt hij een fout antwoord. Als festivalland bij uitstek, moet de tienduizenden festivalgangers, optimale veiligheid geboden worden. Uiteraard.

Terugdenkend aan de windhoos die op 25 juni 1967 als een razende over Oostmalle scheerde en zelfs de kerktoren omverblies, dan vraag ik me toch af hoe een tent als 'le château', zelfs goed verankerd overeind moet blijven… Misschien beter eens overwegen de weergoden in het organisatiecomité op te nemen…

Het is iedereen gegund, maar dergelijke massa- manifestaties zijn niet mijn ding. Nee niet uit angst voor vallende podia, maar dat compleet en massaal uit de bol gaan, kan me niet bekoren. Ook vroeger niet. Uren staan springen, op aangeven van “kostelijke” entertainers, wiens muzikale kwaliteiten verdrinken in de decibels…Sky diven, waarbij er geregeld eentje door het dak van uitgestrekte armen tegen de vlakte gaat… niet zelden in een zee van slijk… Het ongelimiteerd drankgebruik met fraaie hectoliter- statistieken die dan weer voor riante én gewraakte bonussen voor de beheerders van de brouwerijen zorgen… Het zegt me niets.

Maar het drama op Pukkelpop maakt stil en noopt tot nadenken. Voor alle betrokkenen zal niets meer zijn zoals voorheen. Eenvoudig en mooi verwoord door radiomaker Koen Fillet waar hij zegt: “de bijna volwassen vrouw die ’s morgens vertrok naar het Festival, is om 2 uur ‘s nachts weer helemaal mijn ‘kindje.'

Ik vernam het drama via de radio toen ik, als was het in een amfibievoertuig, over de Antwerpse Leien voer. Het oorverdovend lawaai van de reuzendruppels die in bakken neervielen, noodzaakte me de radio op ‘zeer luid’ te zetten, om het tragische nieuws te vernemen.

Paniek en angst bij de ouders die geïnterviewd werden, op zoek naar hun kinderen, greep me naar de keel. Hopen dat je hen seffens tegen je kan aandrukken en zeggen "alles komt goed"...  geeft je de kracht door te gaan. Dankbaarheid dat het 'mijn kind' niet is... ongeloof, dat het tussen die duizenden, juist wél 'mijn kind' is. Het is altijd iemands kind. het verdriet mag dus best collectief zijn, samen dragen...

Ook mij breekt het angstzweet uit. Die onmacht om de klok even terug te draaien en het een feest te laten zijn waar zo was naar uitgekeken, wellicht ook voor gespaard was.  "If I could turn back the hands of time", Morgen diep ik dat CD-tje  terug op, herinnering aan een moment waarop ik eveneens de tijd even wou terugdraaien...

Toch even ernstig blijven. Wie leeft, moet niet malen om de prijs van het ticket voor een afgelast festival. Had het plaatsgevonden, het geld was ook weg....Zelfs het tentje en de rugzak betekenen NIETS tegenover de waarde te LEVEN.

Dat echter gestolen wordt op een terrein waar allen vrienden behoren te zijn, is ronduit walgelijk. Daar zijn geen woorden voor. 'Gestolen goed gedijt niet', ik mag het hopen. 

De foto van het stralende Marijke De Wilde op de rampenbladzijde in de krant, spookt al de ganse dag door mijn hoofd… knappe leuke twen, herexamenvrij, die aan het einde van de vakantie nog een festivalletje meepikt voor het weer ernst wordt. Herkenbare toestanden.

Ze zijn dan eindelijk groot, verstandig, zelfstandig. Je begint in andere termen te denken: toekomstgericht, job, liefde, gezin, kindjes… het zit eraan te komen.

Zijn ze samen nog zo’n pop up tentje gaan kopen?  Werd er nog over de prijzen van festivals gepraat? Keken ze samen naar de weersverwachting en bespraken de daarbij horende kledingkeuze? Wie ging er mee? Afspraken voor de terugkeer?

Je wuift ze nog vrolijk uit, vraagt hen voorzichtig én braaf te zijn. “Bel even als je veilig en wel geïnstalleerd bent op de weide…”“Heb je alles????”

-“Ja, wees nu maar gerust, ik ben wel 21 hé….”

Laatste dierbare herinneringen om te koesteren.

Denk niet, ‘was ze daar maar niet geweest’.

Ze WAS daar en heel graag… en die ene lichtpaal viel net daar waar zij zat… terwijl er zoveel plaats naast was. Dat is het noodlot... een ander antwoord kan je daar niet op geven...

Mag ik u dit gedicht even onder ogen brengen. Getuigenis dat niets zomaar is. 

De tuinman en de dood

Een Perzisch Edelman:

Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!

Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.

Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.

Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" -

Van middag (lang reeds was hij heengespoed)
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.

"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
"Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"

Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,

Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."

P.N. van Eyck