“Bloemen voor de Antwerpse Moederkensdag… “ zo kwam Frank gisteravond, met een monkellachje in Roosjes naam, een boeket rode rozen voor Moederkensdag brengen, samen met een prachtig kaartje van ene Maria, op ingeving van Roosje …

Zo attent en … alvast extra goede punten voor de integratie van onze Westvlaming, die het Antwerpse Moederdagfeest dan toch in zijn agenda heeft opgenomen…J

Met de tuil van Ann- Marie en de grote solitaire roos van onze junior, zijn ze er alle drie vandaag toch nog bij… en daar openen we de gekende bubbels ‘groot geluk’ op.

Zondagnamiddag waren we op bezoek bij onze 93- jarige vader, omringd door mensen die ‘het geluk van leven’ hebben.

‘Gezegende leeftijd’ heet het en zou het ook kunnen zijn, met alle toegewijde zorgen van het verplegend personeel. Maar als ik in de cafetaria rondkijk, heb ik mijn bedenkingen over de draagwijdte van die gevleugelde woorden.

Ons Vake mag dan al de trofee van liefste, goedgeluimde resident hebben, veel vreugde valt er voor hem hier niet meer te rapen, sinds ons Moeke er niet meer is.

Die ongelooflijk lieve en bekwame man, die alles kon -de kinderen en kleinkinderen noemden hem niet voor niks “vake maken”- en die nu uitleeft...

Waar is de tijd dat 15 augustus een echte hoogdag was. Met z’ n allen, kinderen, schoonkinderen, kleinkinderen, vriendjes van de kleinkinderen, achterkleinkinderen… allemaal bijeen in Brecht.

Grote taarten, bergen sandwiches, een maxi doos “zonnekens”.

Ingrediënten die dan wel elke zondag de dienst uitmaakten, maar ons op Moederkensdag extra bewust maakten van het voorrecht zo’n Moeke als ‘mater familias’ te mogen hebben.

De jongste generatie mocht voor we huiswaarts keerden, altijd langs haar “winkeltje” passeren en de papieren puntzak vullen: een zonneke, een jappeke, een napoleonneke, een spinneke, een zwarte rekker… Zeer bewuste keuzes en er werd geleerd dat ‘kiezen’ niet altijd makkelijk is… Heerlijke momenten… die in ieders geheugen gegrift staan.

Even overweldigt me een zweem van dankbaarheid dat ons Moeke het verdriet bespaard bleef van de zorgen en pijn die het laatste decennium ons gezin te verwerken kregen.

Hoe vaak prezen we ons niet gelukkig zolang zo’n toffe ouders te mogen hebben. We huiverden wel eens als we dachten dat het ooit wel zou ophouden. Zoveel geluk….

Moeke stierf veilig in haar eigen bed, naast Vake, zonder ziek te zijn. Zo maar, gewoon blijven slapen in eeuwigheid. Ook al zeiden we toen: minstens 10 jaar te vroeg, we waren triest maar dankbaar dat haar zo’n barmhartige dood gegund werd.

Aan het eind van deze Antwerpse Moederkensdag, hoop ik dat alle mama’s ter wereld een dag met “a touch of Rose” mochten beleven.