“Bloemen voor de Antwerpse Moederkensdag… “ zo kwam Frank gisteravond, met een monkellachje in Roosjes naam, een boeket rode rozen voor Moederkensdag brengen, samen met een prachtig kaartje van ene Maria, op ingeving van Roosje …

Zo attent en … alvast extra goede punten voor de integratie van onze Westvlaming, die het Antwerpse Moederdagfeest dan toch in zijn agenda heeft opgenomen…J

Met de tuil van Ann- Marie en de grote solitaire roos van onze junior, zijn ze er alle drie vandaag toch nog bij… en daar openen we de gekende bubbels ‘groot geluk’ op.

Zondagnamiddag waren we op bezoek bij onze 93- jarige vader, omringd door mensen die ‘het geluk van leven’ hebben.

‘Gezegende leeftijd’ heet het en zou het ook kunnen zijn, met alle toegewijde zorgen van het verplegend personeel. Maar als ik in de cafetaria rondkijk, heb ik mijn bedenkingen over de draagwijdte van die gevleugelde woorden.

Ons Vake mag dan al de trofee van liefste, goedgeluimde resident hebben, veel vreugde valt er voor hem hier niet meer te rapen, sinds ons Moeke er niet meer is.

Die ongelooflijk lieve en bekwame man, die alles kon -de kinderen en kleinkinderen noemden hem niet voor niks “vake maken”- en die nu uitleeft...

Waar is de tijd dat 15 augustus een echte hoogdag was. Met z’ n allen, kinderen, schoonkinderen, kleinkinderen, vriendjes van de kleinkinderen, achterkleinkinderen… allemaal bijeen in Brecht.

Grote taarten, bergen sandwiches, een maxi doos “zonnekens”.

Ingrediënten die dan wel elke zondag de dienst uitmaakten, maar ons op Moederkensdag extra bewust maakten van het voorrecht zo’n Moeke als ‘mater familias’ te mogen hebben.

De jongste generatie mocht voor we huiswaarts keerden, altijd langs haar “winkeltje” passeren en de papieren puntzak vullen: een zonneke, een jappeke, een napoleonneke, een spinneke, een zwarte rekker… Zeer bewuste keuzes en er werd geleerd dat ‘kiezen’ niet altijd makkelijk is… Heerlijke momenten… die in ieders geheugen gegrift staan.

Even overweldigt me een zweem van dankbaarheid dat ons Moeke het verdriet bespaard bleef van de zorgen en pijn die het laatste decennium ons gezin te verwerken kregen.

Hoe vaak prezen we ons niet gelukkig zolang zo’n toffe ouders te mogen hebben. We huiverden wel eens als we dachten dat het ooit wel zou ophouden. Zoveel geluk….

Moeke stierf veilig in haar eigen bed, naast Vake, zonder ziek te zijn. Zo maar, gewoon blijven slapen in eeuwigheid. Ook al zeiden we toen: minstens 10 jaar te vroeg, we waren triest maar dankbaar dat haar zo’n barmhartige dood gegund werd.

Aan het eind van deze Antwerpse Moederkensdag, hoop ik dat alle mama’s ter wereld een dag met “a touch of Rose” mochten beleven.

Daar alleen kan liefde wonen, daar alleen is 't leven goed, waar men stil en ongedwongen alles voor elkander doet...

Hoe goedbedoeld de immens vele reacties van u allen zijn, en daar twijfelen wij voor alle duidelijkheid geen moment aan, vragen we toch u niet te laten verleiden om in de val van wrok en haat te trappen. 

Waardige- of niet, hij blijft hun vader. Ook al moest hij daar eerst bewijs van hebben… daarmee Roosje zonder reden diep kwetsend...

Woorden wekken, voorbeelden strekken en dat laatste moet de kans krijgen.

Met geloof, hoop en liefde kunnen we misschien dat boosaardig trekje bij hun vader omkeren in positieve daadkracht. Lukt het hun vader niet voor zijn kinderen, dan lukt het misschien later andersom… daarom is het zo belangrijk voldoende positivisme aan te reiken… en wordt gezamenlijke, constructieve, verdraagzame zorg voor de jongens nu en later mogelijk.    

Dit MOET verteld worden... Het is al te makkelijk kinderen eenzijdig te brainwashen en hen gewoon over te leveren.

Roosje is al een half jaar overleden. In het zgz belang van de kinderen werd iedereen on hold gezet.... Er is niet de minste evolutie ten goede, integendeel. Smalend  verkondigen dat recht en rechtvaardigheid ver uit elkaar liggen, geeft niemand het alibi om daar geen verandering in te brengen. Het rechtvaardigheidsgevoel dat Rose het leven kostte, is niet met haar gestorven... het leeft... en bij veel meer mensen dan er rechtvaardigen geacht worden te zijn...

Hier wordt de waarheid neergeschreven van één week. "Weet dat God de vrede haat, van hen die Hij tot strijd heeft opgeroepen". Mijn neef missionaris schreef het in mijn dagboek een halve eeuw geleden...  De naakte waarheid heeft haar rechten en weet je wat er gebeurt met struisvogels die hun kop in 't zand steken??? Juist, die worden ook geschoten...

"Van 1 tot 7 augustus verblijf aan maternale kant"... zo luidt de voorlopige maatregel. Een week, een verademing sinds haar overlijden op 8 februari, waarna we hen amper drie keer konden zien... Vreselijk, nadat we haar beloofden (minstens) mee voor hun opvoeding te zorgen. Een smeekbede waarvan ze wist waarom ze die aan Frank en ons richtte... zoveel is duidelijk.

Maandagmorgen 10 uur stipt, zoals in het vonnis van de voorlopige maatregel aangegeven, stonden we voor de deur in de Valkenlaan.

Toen die eindelijk openging – er hangt enkel een klopper op de deur-  werd onze ‘Goeiemorgen Christian’, zelfs niet met datzelfde elementaire woordje beantwoord. Amélie en Eline die mee waren, stonden als versteend, toen we de jongens hoorden “huilen”.

Mijn overbodige vraag: “heb je hen hier niet op voorbereid?” werd genegeerd en hij nam ze stevig beet en samen met zijn vriendin scandeerde hij onophoudelijk: “het is maar voor even… over zeven dagen is het voorbij… mama en papa vinden het ook heel erg, maar het moet… en dan werd hen van alles in het oor gefluisterd…

Het principe: als je iets wil vertellen dat de andere mensen niet moeten horen, dan wacht je tot die mensen weg zijn… was duidelijk niet meer van toepassing.

Omdat Ann- Marie vrijdagavond nog een mail en sms had gestuurd met de vraag zeker de SIS- en de ID kaarten mee te geven, informeerde ik of ze die bij hadden. De nijdigheid waarmee “die heb jij voor niks nodig want je mag er niet mee naar het buitenland, zonder mijn toestemming en die krijg je niet” me in het gezicht werd gegooid, sprak boekdelen. Hadden zijn ogen revolvers geweest, dan was ik ter plaatse geëxecuteerd. Ware het niet zo triest, het had lachwekkend kunnen zijn, hoe Julie als echo herhaalde dat de wet zegt dat zonder de toestemming van de vader, de kinderen niet buiten de landsgrenzen mogen…

Dat onterend vertoon duurde ruim tien minuten, waarbij Amélie en Eline samen met mij, op de stoep bleven.

Met mijn hervonden kracht nam ik de jongste over, tegen de trekkracht van de vader in…en stapte er resoluut mee naar de auto en meteen erna hetzelfde met de oudste. Allebei duidelijk oververmoeid en haast zonder stem gingen ze met opvallend minimale dwang mee. Netjes de gordels om en met ‘a touch of Rose’, was binnen de minuut nadat ze zich veilig wisten in de auto,  van verzet geen sprake meer.

Ongemakkelijk gevoel dat meteen na ons vertrek ook de zwarte terreinwagen die voor de deur stond,  bumperend volgde. Na het incident met het  trace toestel in Roosjes auto, ben ik op mijn hoede en gaf meteen de coördinaten door…Met vier kinderen aan boord, toch liever veilig spelen.

Net zoals bij de week/week regeling de kinderen bij de overdracht meteen alle gal uitspuwden, kwam ook nu heel wat boven.

"Papa en mama wenen nu een hele week…  Frank Vanhecke is een dief, want het Wouwersnestje is van ons en nu kan papa het niet kan verhuren omdat Frank er in woont…papa heeft bijna geen centen meer, want jullie stelen alles van hem …Het vliegtuig had kapotte airco en we moesten terugvliegen en een noodlanding maken"… waarop de ene de ander brutaal op zijn mondje sloeg “ge moogt niets verraden van wat slecht is... die gaan alles tegen de rechter zeggen en dan mogen we nooit meer naar papa"…

Tegen de opwellende walg en tranen in, heb ik mijn ogen even ten hemel geheven, eens diep geademd en gebeden dat mijn mond hetzelfde zou zeggen als Roosje: “papa vergist zich, maar dat kunnen kindjes niet weten.”

Met mijn addendum: “Later, als je groter bent, zal je alles begrijpen, maar nu is het vakantie en gaan we er een leuke week van maken….”  werd de spiraal met succes doorbroken… 

Toen ze wonderwel enkele minuten later nonkel Bak in de armen VLOGEN, en ze hem datzelfde –nu al een stuk minder agressief en meer vragende wijze- voorschotelden, zei hij heel lief: “daarom woon ik in jullie Wouwersnestje, zo kunnen jullie er altijd thuiskomen en houd ik het mooi in orde…Dat is wat mama me gevraagd heeft en dat ik voor haar en jullie ook heel graag doe, lieve jongens.”

Perfect geantwoord nonkel Bak…. Dikke duim….

Langzaam dreef de wolk van wrok en boosaardigheid die boven die hoofdjes hing weg en kwam de zon erdoor. Zelfs letterlijk. Het begin van 7 mooie dagen.

7 dagen waarin die warme gezellige sfeer bijna helemaal terug kwam.

Nu wil ik de waarheid geen geweld aandoen en toch wel toegeven dat met zachte dwingende hand, gehoorzaamheid en wellevendheid werd bijgesteld. Tegen het eind van de week, bleven ze dan toch terug netjes aan tafel zitten tot ook de andere kinderen klaar waren met eten, werd een snoepje gevraagd en niet gewoon gepakt, werd het terug “eentje met een keer”, werd het bord leeg gegeten en werd niet meer geroepen: “slaaf, haal eens een cola”… bleek dat we “ja meester, moesten zeggen en serveren”.

Zonder commentaar herformuleer ik de vraag: “Oma, ik heb dorst, mag ik drinken.” en in één adem ook antwoordend: “natuurlijk lieveling, kom maar hier, een lekker en gezond glas super fris water…”  De glimlach aan weerszijden gaf een goed gevoel, …pienter baasje.

Toch kwam hierbij de toekomstverzuchting zoals hun vader die droomde, me terug voor de geest: “als ik cardioloog ben, wil ik een dienstmeid met een zwart kleedje en wit schortje en een gesteven kapje op haar hoofd, die de deur gaat openen”. Ik hoor opa nog antwoorden, “dan heb jij pech een paar eeuwen te laat geboren te zijn of is het geluk, want anders had jij daar zo gestaan….”

Het was een lieve lust de vreugde te zien terugkomen bij de kinderen, zoals de opkomende zon. De gsm die ze bij hadden,  was na de eerste avond en een paar sms- en totaal vergeten.

Na de vorige keer, meer dan een maand geleden, toen die gsm ook al van de partij was, met de veelzeggende openingstekst: “liever rijk leven en arm sterven”… hadden we onze telefoonnummers er ook in gezet…. maar wat dacht u...waren gewist…

Dinsdag 2 augustus was het familiefeest voor de verjaardag van Marnix. Oma en opa hadden op de echte verjaardag in juli een electronische kaart gestuurd, gezien C. Schellemans vanaf 15 juli met de jongens in het buitenland op vakantie zou zijn...Met een leuke animatiekaart van twee beren die een verjaardagstaart bakken cfr. de broers, hoopten we Marnix op afstand te kunnen feliciteren. Amper verzonden kreeg ik het bevestigend bericht dat de kaart 'gezien' was… Dat maakte me blij…. Al was het niet zeker of het dan wel door de jarige was…Niet dus.

Maar we hadden ze opgeslagen en in uitgesteld relais op groot scherm hebben we samen gegierd met de twee smossers, die niettemin een prachtige taart wisten te bakken. Toen Marnix met een muisklik het licht op de kaart kon doven en de kaars dan aanging, kwam er spontaan applaus… Super.

Tussen de vele lieve wensen die in het Wouwersnestje en het Ganzenhof toekwamen op zijn naam, zat er een hééééél dierbare. Van mama. Het vergde even een woordje uitleg dat mama daar nog had voor gezorgd, toen ze wist dat ze heel erg ziek was en misschien in de hemel zou zijn als Marnix verjaarde…

Er viel een haast gewijde stilte toen hij de kaart opende en ze ons meteen toestak om voor te lezen wat er op stond… Je zag alle volwassenen verbeten vechten tegen de emoties." Mama zegt dat ze er graag bij wil zijn, maar ze is dood he? "

"Maar ze is er altijd en overal bij, lieveling, want ze heeft een plaatsje in je hart...", daar is oma zeker van...

“Als ik verjaar, stuurt mama dan ook een kaart?” vroeg Alexander.

“Ja, hoor, voor alle leuke dingen in je leven heeft mama een kaartje gemaakt, zo is ze er altijd bij” en prompt gaf Marnix de piraat op de kaart een zoen.

"Ga je die wegleggen, oma, die wil ik altijd bijhouden van mijn mama" zei hij met een ernst die ontroerde.

Hun koffertje heeft er weer een dierbaar kleinood bij en lang niet het laatste.

Een beetje suspens is voor een druk bijgewoond feestje nooit helemaal weg. En daar had deze keer tante Roos nog wel zelf voor gezorgd. In haar kaart voor Marnix, verwees ze naar een taart met foto van de jarige op, zodat hij van zichzelf kon smullen..

Het was even “alle hens aan dek”, toen we die suggestie  pas zondag onder ogen kregen en Manus op maandag sluitingsdag heeft.

Dan maar een gok wagen via internet. Een leuke foto van Marnix gedownload en de reuzentaart online besteld op hoop van zege.

De bevestigde bestelling is dus een hele opluchting.

Werd de taart door iedereen gesmaakt, de foto was een toetje voor Marnix. ‘het staat op het kaartje van mama, dat ik me mag opeten…’ Guitig ventje.

 Sinds 30 jaar siert een blauw medaillon het groene grastapijt in onze tuin. Aanvankelijk een klein rond badje, dat voorzien was boven op het gras te staan, maar dat ik om veiligheids- en esthetische redenen IN de grond wilde. Bij de eerste spadesteek om 3 m diameter uit te graven, stonden onze drie kindjes met zwembandjes aan, al ongeduldig te trappelen om erin te plonsen.

Papa was toen voor weken in het buitenland en in mijn overmoed zou ik dat eens even klaarspelen…  Van een misrekening gesproken. Hoe dieper ik groef, hoe hoger de aarde er moest uitgegooid worden… En toch, 24 uur later kon de waterkraan opengezet worden, terwijl ik uitgeteld in het gazon lag en de na mijn noodoproep toegesnelde nonkel Guy, de blaren op zijn handen telde. Het zwembadje werd een vaste waarde en groeide mee met de kinderen tot een volwaardig goed uitgerust zwembad met jetstream… waardoor je eindeloos kan blijven zwemmen… tegen de stroom in… Zouden onze kinderen dat misschien daar geleerd hebben?                 Toen ze allemaal het huis uit waren, verwaterde het tot een zomerse en onderhoudsgevoelige ‘touch of the blues’, en werd nauwelijks gebruikt. Zeg nooit, nooit...want binnen de kortste keren werd het heropgewaardeerd door de enthousiaste kleinkinderen. Verwarmd volstaat de minste zonnestraal voor massa’s waterpret. En dat was deze week niet anders.

Toen de badlakens de wasmachine deden tollen was het al na middernacht en heb ik in mijn eentje de zwembadverlichting aangestoken, als gps voor Roosje daarboven, en vanuit het heerlijke warme water genoot ik van haar nabij zijn…

Nadat de vier een paar dagen bij opa en oma waren, werd ook tijd gecreëerd voor het nieuw samengesteld gezin van de plus papa.

De jongens zijn gek op Franks grote kinderen en dat is helemaal wederzijds. Geen komedie, geen gedoe, gewoon normaal en van harte.

Vaders krijgen met kleinkinderen vaak de kans de tijd die ze in hun beroepsleven niet hadden, in te kunnen halen. Dat is bij opa net zo. Een hele openbaring voor ons allen dat hij boeiend voorlas uit de smurfenstrip en de jongens als het ware aan zijn lippen hingen...al moet ik toegeven dat ook het electrisch rolwagentje van opa hoogt blijft scoren... .                                                                                                                                                                                             

Toen de jongens vroegen om met nonkel Bak in het Wouwersnestje te mogen gaan slapen, gaf ik ongemerkt voor de kinderen, de urne mee terug. Roosje met Frank en de kinderen terug thuis te weten,  gaf een heerlijk warm gevoel en we sliepen die nacht rustiger dan jaren het geval was. Ik weet zeker dat het daarom was, opa dacht dat het was na de drukte van het feest… Mannen, h酠 Weet zeker dat ons Roosje nu lacht.

Zondagavond 18 uur stipt, brachten we hen terug, zonder enig probleem. Ze waren dan ook liefdevol voorbereid. In de namiddag vertelden we hen dat het een heerlijke week vakantie was en dat we blij zouden zijn als ze gauw zouden terugkomen.

“Papa is de enige baas over ons, hij alleen beslist waar we naartoe gaan”.

Dat heet in vakjargon: de bui voelen hangen en preventief in de aanval gaan. In de psychologie lessen van mijn pedagogische opleiding noteerde ik dat als ’preventief verweer binnen de overlevingsstrategie”… “Als wij 10 jaar zijn, zeggen wij toch dat we bij papa blijven, zegt papa en dan zie je ons nooit meer…”  klinkt het harder dan bedoeld, meetbaar aan de blik waarmee hij mijn reactie afwacht. Ik lach hem toe en zeg dat we intussen nog ... hoeveel keer gaan verjaren??? Samen berekenen ze dat het er nog 5 zijn... en dat Alexander dan al 12 is.

Een mooi meegenomen vakantie rekenoefeningetje, troost ik me zelf...

Verbaast het dat tieners van de toekomst gefrustreerd van start gaan? Jongeren die alles en iedereen leren schuld te geven van het fiasco van hun leven… en dus de boel opblazen? Après moi le déluge? Geef hen “a touch of Rose”, doorspekt met humor en zelfkritiek, maak ze verantwoordelijk, belast hen met zorg dragen voor… en leer ze opportuniteiten onderkennen...     

“Als we bij papa zijn vertrekken we op vakantie naar Italië, ” vertellen ze op de terugweg. Enthousiast repliceren we dat ze geluksvogeltjes (sic)  zijn, nog eens op vakantie te kunnen gaan naar het mooie weer en zeggen dat ze zeker moeten genieten…”

Kusjes en knuffels en al onze liefde geven we hen als extra duwtje in de rug als ze zich een weg banen door de braakliggende voorhof. Blij dat we hen het enthousiasme konden meegeven om over deze leuke week aan papa en Julie vrijuit te kunnen vertellen... en hopend dat het ook kan.

Wat een ontgoocheling, als blijkt dat geen van beiden thuis is en het de broer van Julie is die de deur open… en weer toe doet achter deze twee kleine mensjes, alweer een illusie armer  …

De ruitenwissers aanzetten is geen optie voor dit verdriet….hopelijk zijn hun batterijtjes volgeladen met liefde tot de volgende tankbeurt... 

Erica was ook een voorbeeld in de strijd tegen de niets ontziende vijand die kanker heet.  Roosje kreeg van haar nog het adres van de Parijse dokter... 

We dachten allemaal dat Erica de 'danse macabre' zou ontspringen. Sterke optimistische vrouwen die nooit de moed opgeven...

Onze oprechte christelijke deelneming aan haar familie en vriend, haar steun en toeverlaat, toen de nood het hoogst was.

Die onontbeerlijke steun in goede, maar zeker ook in kwade dagen... ook dat herkennen we. Het werd ook ons Roosje nog even gegund.

Intussen hebben de zielen van Erica en Marie-Rose elkaar beslist al gevonden. 

We zijn ervan overtuigd dat ze de krachten bundelen om vanuit die andere dimensie "a touch of Rose" én het welzijnscentrum dat Erica nog bedacht, te voorzien van energie, geloof, hoop en liefde ...   

Wij houden hier op aarde de kaarsjes brandend voor al wie nog kan strijden en bidden om kracht en moed voor hen en al wie van hen houdt...

Erica, vertel ons Roosje dat we zoveel van haar en haar prinsjes houden... en weet dat we van jullie blijven houden voor altijd.

Op de vooravond van 1 augustus herinner ik uit het 'gebed van Tijl' van Anton Van de Velde, deze opbeurende, troostende, sterkende en zo toepasselijke woorden:

“Morgen is het zover, dan zullen Roosjes zoontjes er eindelijk zijn. Misschien wel dank zij de mooie herinneringen van de rechter aan de eigen grootouders... , waarvoor we zowel de rechter als die grootouders, dankbaar zijn. 

Het wordt een heerlijk weerzien en elke "vervreemding" zal als sneeuw voor de zon smelten temidden van wie en wat hen zo lief is. 

Morgenavond kijken we samen naar de sterrenhemel en zullen weten en voelen dat mama er altijd zal zijn...

Dinsdag is er taart, want er was er eentje jarig... nu nog de kroon knutselen... even spieken naar die mama vorig jaar maakte...

Aan iedereen een liefdevolle gelukkige week... en denk erom: "valse hoop bestaat niet"...;

Deze spreuk was een van Moekes favorieten, Moeke is mijn mama zaliger...

Liefste Roosje, dit is weer zo'n vriend die bevestigt dat jij een schat bent.

Jouw moed en consequent gedrag zijn een inspiratiebron voor velen om het koren van het kaf te scheiden en resoluut moedig met 'a touch of Rose' de juiste richting uit te gaan.

Nee zeggen vanuit je diepste overtuiging is beter dan ja zeggen om te behagen, of erger nog, om moeilijkheden te vermijden.
Mahatma Gandhi 

Tom, dank u een vriend van ons Roosje te zijn. 

U, lieve blogbezoeker, begrijpt wat ik bedoel, als u onderstaande brief leest die Tom verstuurde ....

“Wij zijn geen, mogen geen partij zijn zoals de kleurpartijen. Wij moeten bewijzen dat een nieuwe partij niet noodzakelijk een bende tafelspringers, arrivisten, mandaatwellustelingen en regeergeilen hoeft te zijn. Dat het ook anders kan: deze ambitie is de uitdaging aan onszelf.” (Karel Dillen in het eerste editoriaal van ‘De Vlaams Nationalist’, december 1977)

 Beste kameraden,

Op 15-jarige leeftijd ging ik met veel enthousiasme en grote fierheid pamfletten bussen voor het Vlaams Blok (destijds in Londerzeel). De daaropvolgende jaren is dat engagement enkel maar toegenomen, maar ruim 15 jaar na het bussen van het eerste pamflet stopt het. Zoals intussen bekend, gaf ik in juni mijn weloverwogen ontslag als medewerker van het Vlaams Belang. Omdat vele mensen mij daarover de afgelopen weken contacteerden, zet ik - voor wat het waard is - de voornaamste beweegredenen nogmaals op een rijtje.

Vooreerst dit: de beslissing tot ontslag is geenszins ingegeven door persoonlijke motieven of professionele rancune. De verhouding met de directe collega’s was en is immers zeer kameraadschappelijk en mijn positie als medewerker (nationaal persverantwoordelijke, medewerker van de partijvoorzitter, coördinator nationale redactie en Vlaams Belang Magazine) was onbedreigd. De beslissing is louter het gevolg van de pijnlijke vaststelling dat de idealistische strijdpartij van weleer is getransformeerd in een lucratief pensioenvehikel ten behoeve van enkele Antwerpse kopstukken.

Want wat voor een partij is het Vlaams Belang vandaag geworden? Een partij die, bijvoorbeeld inzake immigratie, weigert de verpakking van haar (terechte) boodschap aan te passen aan de tijdsgeest (zonder aan radicaliteit in te boeten!) en hoe langer hoe meer een ronduit plat in plaats van radicaal (en Vlaams-nationaal) discours voert.

Een partij waar kopstuk Filip Dewinter na het emotionele vertrek uit het Partijbestuur van erevoorzitter Frank Vanhecke – die als opvolger en vertrouweling van Karel Dillen 12 jaar (!) aan het hoofd van de partij stond – verklaart dat “de lucht nu gezuiverd is”.

Een partij waar bekwame en hardwerkende mandatarissen (Bruno Stevenheydens, Karim Van Overmeire) schouderophalend naar de uitgang worden begeleid, terwijl onbekwame kruipdieren worden gehandhaafd (sommigen meermaals gecoöpteerd) en zelfs beloond met vetbetaalde commissievoorzitterschappen. Dat gedreven en idealistische parlementsleden (zoals Luk Van Nieuwenhuysen) na hun vertrek worden vervangen door mouwvegende carrièristen wier parlementaire activiteit omgekeerd evenredig is met het alcoholpercentage in hun bloed, zegt ter zake zeer veel over de complete desintegratie van de partij.

Een partij waar monumenten die méér dan een steentje hebben bijgedragen aan de Vlaamse Beweging en het succes van het Vlaams Blok/Vlaams Belang (Francis Van den Eynde en co) vanwege de huidige partijtop enkel nog op minachting kunnen rekenen.

Een partij waar elke kritische stem vakkundig wordt gesmoord.

Een partij waar gelogen en bedrogen wordt, en waar sommige (personeels)leden zich werkelijk álles kunnen permitteren, enkel omdat ze tot de juiste clan behoren – dit terwijl vele honderden goedmenende militanten zich belangeloos inzetten en daarvoor geen enkele (financiële) compensatie verwachten, wel integendeel.

En tot slot, maar niet in het minst: een partij waar – zeer zacht uitgedrukt – niet als een goede huisvader wordt omgesprongen met financiële middelen. Wie dergelijke wanpraktijken aan het licht brengt – en vooral: wijst op de verantwoordelijkheid van de Grote Leider (zoals Marie-Rose Morel deed) – wordt op een schandalige manier vernederd en op een zijspoor gezet. Zo’n partij, waar mensen door meerdere leden uit de directe entourage van Dewinter openlijk en met zoveel woorden dood worden gewenst, is mijn partij niet meer.

De rol van Bruno Valkeniers in dit alles is die van een ijdele keizer zonder kleren, een weliswaar politiek compleet onbekwame maar veeleer tragische figuur zonder ruggengraat die van de échte baas in een zandbakje mag spelen zolang hij braaf is - al mogen zijn leugenachtigheid en zijn verantwoordelijkheid voor de marginalisering van het Vlaams Belang zeker niet onder de mat worden geveegd. Bij het begin van zijn voorzitterschap stelde Valkeniers herhaaldelijk dat hij “niet in de politiek was gekomen om vrienden te maken”: dat is meteen ook de énige missie die hij succesvol heeft volbracht.

Iedereen met gezond verstand kan vandaag niet anders dan vaststellen dat dit Vlaams Belang is verworden tot de loutere carrièreplanning van een aantal Antwerpse kopstukken en hun volgelingen. Daar kan en wil ik niet langer deel van uitmaken. De woorden die Frank Vanhecke eind januari 2010 al op zijn weblog neerschreef, zijn vandaag meer dan ooit actueel: “Er komt een moment waarbij het doel de middelen niet meer heiligt en de middelen zelfs het doel besmeuren. Al wie nu nog zwijgt en het hoofd afwendt, wordt medeplichtig.”

Laat er geen misverstand over bestaan: ik ben en blijf overtuigd Vlaams-nationalist. Met velen onder u - sommigen nog in, maar steeds meer buiten de partij - ben ik al vele jaren bevriend, en ik hoop dat ook te blijven.

Hartelijke groet,

Tom Van Den Troost

Deze foto is sinds Roosjes overlijden, ons misschien wel het dierbaarst. (Marleen Peeters)

We moeten verder met haar spiegelbeeld, zelf kijkt ze met haar hart en de gelaten trek smeekt om verder te zetten wat zij begon...

" 't Is goed in 't eigen hert te kijken en zo zijn ogen toe te doen"... het was ook haar avondliedeken en wij willen haar stem doen weerklinken, opdat haar idealen geen stille dood sterven, maar weerklinken bij iedereen van goede wil, met de moed er iets aan te doen...

Het is het verhaal van een moedig meisje, dat als tiener van haar oma een bronzen Jeanne d' Arc kreeg. Voorteken van een moedig, sterk,  beproefd, maar kort leven? ...

Mag ik beginnen bij een hoofstuk dat politiek relevant is op dit moment...

Toen Marie- Rose overstapte naar het Vlaams Belang, was dat voor ons gezin even slikken.

De stijl, de taal en de boodschap waren ons niet bepaald op het lijf geschreven, de Vlaamse identiteit daarentegen is ook onze trots.

Nadat ik eerst zelf op de schoolbanken zat in Sint- Ludgardis, had ik het voorrecht er na mijn afstuderen, zelf vier jaar voor de klas te staan.

De Ludgardisscholen werden een eeuw geleden door Vlaamse ouders mét visie opgericht als katholieke lekenschool met het Nederlands (Vlaams) als voertaal. Een primeur in Vlaanderen, waar tot dan enkel kloosterorden katholiek onderwijs aanboden, vaak in het frans.

Met de financiële- en morele steun van Lieven Gevaert, Vlaams industrieel, werd het mogelijk om de hoge eisen qua opvoeding, opleiding, sociaal en mentaal engagement in te vullen, die dit jaar (2011) al een eeuw lang, generaties bewuste en verantwoordelijke Vlamingen afleveren.

Wordt mijn generatie sociologisch als de protestgeneratie omschreven, dan kreeg die van mijn kinderen het etiket pragmatische- mee.

Ze is de generatie van de gelijke kansen en de vele vrije keuzes. Belangrijk aspect is jezelf blijven. Geen getalm, maar snelle besluitvorming, efficiënt netwerken en vooral … gelukkig zijn in wat je doet.

Marie- Rose vulde die kwalificatie perfect in.

Toen ze zonder enige ambitie haar vriend Bart De Wever en N-VA aan de noodzakelijke vrouwelijke kandidate hielp bij de verkiezingen in 2003, maar de partij niet over de kiesdrempel kwam, was haar politiek talent wel de andere partijen opgevallen, die niet te beroerd waren haar te willen kapen….

Haar voorwaarde het cordon op te heffen, zodat op een normale wijze over maatschappelijke problemen gepraat zou worden, zou de doorslag voor haar keuze bepalen.

De andere partijen veegden die eis letterlijk onder de mat en ook Rose werd aangeraden er het zwijgen toe te doen.

Ze baalde van het ondemocratisch buiten spel zetten van mensen die hun kiesplicht hadden volbracht…

Ook VB schoof aan.

Rose nam zich voor om te trachten die 24% kiezers mee het beleid te laten bepalen.

Ze pakte de koe bij de horens en vermits niemand met dit VB wilde praten, zou zij er werk van maken dat de problemen waarmee zoveel mensen kampten en naar het VB lokten, ook echt in het beleid zouden kunnen aangepakt worden. Daarom moest VB een volwaardige gesprekspartner worden. Als men ter wille van een ongenuanceerd taalgebruik en een ontbreken aan stijl, geen gesprekspartner kan zijn, dan moet daaraan gewerkt worden.

Het programma realistisch, beschaafd en aanvaardbaar voorstellen, was de enige kans om de mensen die hun hoop stelden op VB, ook daadwerkelijk aan oplossingen te helpen. 

Rose had blijkbaar een doorgestoken kaart getrokken…erger dan de zwarte piet….

Waar ze pas veel later achterkwam, was de angst van de ‘vuilgebekte clan’ binnen de partij,  dat het cordon zou vallen. De handhaving van dat cordon was een levensgarantie van formaat.

De harde lijn van volgelingen wilde niet doorhebben dat roepen van aan de zijlijn, hen geen stap dichter bij maatregelen zou brengen, die de overlast en de miserie in hun vaak verloederde buurten zou aanpakken.

Waar VB ontstond als Vlaams nationalisme, werd de migrantenproblematiek de corps business. Daar vermoedde men het grote electoraal gewin.

Steek inwijkelingen in het gat van wat allemaal fout loopt en dan ben je zelf wit gewassen…

Dat de totaal veranderde economische, sociale, demografische werkelijkheid een andere kaart tekende, daar zweeg men uiteraard over. Dat er veel fout liep en dat migratie daar helemaal niet vreemd aan was, is een harde werkelijkheid. Maar het filmpje terugdraaien of blijven zeggen dat het verkeerd werd aangepakt 30 jaar geleden, lost het probleem vandaag niet op.

Dat discours moest gevoerd worden, niet met harde verwijten, maar met oplossingen. Niet door het uitdelen van handen vol geld zonder tegenprestatie, want daarmee steek je de ogen uit van mensen die voor hetzelfde geld hard werken. Ongeacht je wit of bruin bent.

Je moet niet eens IQ hebben om te weten dat onvrede daarmee gevoed wordt.

Intussen omringde de grootmeester zich met een schare volgelingen om den brode, die zoals het volks gezegde stelt: ook zijn taal hanteerden.

Zonder enige verbintenis te moeten nakomen, kon men vetbetaalde jobs aan de vrienden uitdelen, op kosten van de gemeenschap. Ook wie die politieke strategie niet deelde, betaalde toch maar lustig mee en dat zonder gevaar voor de afrekening. Het cordon was het alibi om de achterban zonder inzicht in de feitelijke toestand, blijvend haatdragend te houden.

Dat de stelling standhoudt, mag blijken uit de verschuivingen van stemmen, op partijen die het moeten waar maken. Die worden telkens afgerekend op de resultaten.

VB zit intussen op een berg geld, die ze lustig opsouperen zonder de stress van oplossingen maken.

Marie- Rose werd inderdaad een VB- er die op beschaafde en onderbouwde wijze, de tegenstander in debatten van repliek kon dienen.

De opeenvolgende scores van Rose met het fatsoenlijk brengen van de boodschap, waren een doorn in het oog van de brute kracht.

Het ging zelfs zover dat als Rose voor een debat uitgenodigd werd, de vuilgebekte clan haar terugfloot en een ander kopstuk voorstelde. Meer dan eens werd daarvoor bedankt door de organisatoren. Het was Morel of geen VB aan tafel.

Rose, een jonge vrouw, met heel wat méér dan uiterlijk schoon in haar marge, verblufte het mannenbastion van VB met haar doortastendheid, haar aanpak en vooral haar ontwapenende eerlijkheid. Het als naïviteit uitleggen, was wellicht de grootste misrekening. Men had op meegaand, dom blond gerekend, maar deze was uit ander hout gesneden.

Haar leven als zakenvrouw, haar ervaring met de reclame wereld, haar doorzicht in de op termijn altijd falende strategie zich te omringen met kleine broodspelers, die altijd ja- knikken… hielpen haar om de sekte, want zo noemde ze het clubje slippendragers van de Antwerpse ploeg, te ontmaskeren als ongelooflijke ego- trippers:  “ik” eerst, die bovendien de rest van de ploeg in de luren leggen.

Zoals het meestal gebeurt, is inwijding in de club, medeplichtig worden aan de wandaden ervan. Marie- Rose zag dat anders.

Dit verhaal is nog lang niet af. De waarheid heeft haar rechten, die ik zonder wrok of haat, maar met ‘a touch of Rose’ volledig zal blootleggen. Het staat iedereen vrij het te willen lezen, maar niemand mag ooit nog kunnen beweren: Wir haben es nicht gewusst…

Onder de laatste kerstboom was één van de pakjes van ons Roosje een abonnement op Dag Allemaal, met het oog op het verschijnen van haar sprookje: “Alexander, Marnix en de burgerwolf”.

Meteen een schot in de roos om me met z’n allen een beetje te plagen… “oei, zal mama nu niet van het rechte pad afdwalen…”

Toegegeven, ik heb het aan mezelf te danken, door een uitspraak in een ver verleden, al was het met de beste bedoelingen.

Ik verklaar me nader: Toen onze kinderen tieners waren, haalde ik al die publicaties rond idolen, missen en prinsen bewust zelden of nooit in huis.

Het zich vergapen aan het exuberante inkomen van een voetballer, tennisser, zanger… het quasi legaliseren van promiscue gedrag, de verheerlijking van materieel bezit, de aanbidding van het gouden kalf… het kwam me allemaal niet stichtend voor en dus hield ik die tabloids preventief buiten.

Geen evidentie je kroost tot studie aanmanen als buiten zon, zee of strand lonken… als de verleiding om te gaan sjotten of tennissen zelfbeheersing vergen. Het leren prioriteiten stellen is een oefening in “long term investment” …

Dus als die boekskes alsnog gelezen werden, was het in uitgesteld relais, bij de kapper of in een wachtzaal.

Die lange houdbaarheidsdatum was ingecalculeerd toen uit bepaalde hoek “operatie destructie MRM” werd gelanceerd met de fameuze valse mails….

“Zelfs als de bui overwaait, ligt het smeuïge verhaal nog maanden in de wachtkamers… en mensen zeggen toch dat waar er rook-  ook vuur is”…  ervaar ik aan den lijve, als ik wachtend op Roosje aan de radiotherapie in Leuven, een oude Knack doorblader…Dit toch even terzijde…

Hebben we al meelij met studenten in examentijd, ook voor ouders is het soms écht spitsroeden lopen. Je blijft aanmoedigen, motiveren,  geloven, hopen en héél graag zien… blind en doof voor het besef dat het tijd en energie is die van je eigen conto afgaat…

Tijd voor twee leuke anekdotes… goed voor een glimlach, mag ik hopen?

Een hemelse septemberdag rijd ik mijn zoon naar een examen op de UA. Aan de verkeerslichten naast ons, een Opel cabrio met vier gastjes van zijn leeftijd. Hun autoradio op LUID, de petten achterstevoren en duidelijk in een euforische stemming, zag ik het zo aankomen dat ze “die gast naast zijn moeder in de auto, met hemd, vest en das”… op de korrel zouden nemen. Het laatste dat hij nodig had net voor een examen…. maar godzijdank, bij groen stoven de vrijbuiters met gierende banden weg.

“Oef, die kelk was aan hem voorbijgegaan”, dacht ik. Niet dus.  

‘Dat waren er die niet naar hun moeder hebben geluisterd…’ zei hij toen hij lang, mager en bleek de arena binnenging… .

Ik troostte mezelf dat hij toch ook een half jaar niet écht naar zijn moeder had geluisterd…toen deze dagen nog hééééél ver af leken ondanks de waarschuwing dat enkel in de perceptie het academiejaar laaaaang duurt.

Geen leedvermaak, hoor. Alleen scherp genoeg blijven om dat gat in de lucht te kunnen springen, als het toch “gelukt” is….

Een tweede leuke dateert uit de tweede kandidatuur van ons Roosje.  Een oudere vrije student uit Nederland, kreeg een examenvraag waarop hij zoveel als een encyclopedie moest antwoorden.

Na het lezen ervan liet hij prof en de voorbereidende klasgenoten met open mond achter:

“om te antwoorden op zo’n vraag hebben wij in Nederland, de (en hij spelde expliciet  letter voor letter) C-O-M-P-U-T-E-R. Eén tikje op dat ding en je hebt alle antwoorden waarvan jij denkt dat ik die uit mijn hoofd ga leren. Daar doe ik niet aan mee.” En weg was hij… voorgoed…

Hoe kom ik nu van mijn kerstcadeautje bij dit alles?

Met het oog op de biografie van Roosje antwoordt de auteur op een vraag van de journalist hoe het met de prinsjes gaat, dat papa hen graag ziet en goed voor hen zorgt.

Zo zou iedereen het ook verwachten en zou het ook moeten zijn. Maar een vader die zijn kinderen graag ziet, manipuleert die alle mooie herinneringen aan hun mama? Voor een jong kind zowat het vreselijkste dat hen kan overkomen …

Waarom ontneemt hij hen het liefdevol samenzijn met opa, oma en de ganse familie van mama. De enige familie die ze kenden nadat hun vader (en enkel en alleen hijzelf) kort na zijn huwelijk alle contact met zijn eigen familie verbrak. Zijn argumentatie daarvoor bespaar ik die mensen, die wij dus evenmin kennen…

Bij hun laatste bezoek een maand geleden, werden de boekentasjes van onze prinsjes tijdens de middagpauze op school weggehaald, zodat we geen kans kregen agenda of werkjes met hen te bekijken, hun vorderingen met hen te evalueren. Terwijl het net zo’n stimulans is als je met oma je agenda kan nakijken of als opa die moeilijke sommen nog eens speels met je doorneemt…en je ontdekt dat het toch niet zo moeilijk is…

Waar passen in de “eigenschappen van vaderliefde” opmerkingen als: “oma, papa zegt dat je liegt, want mama is géén schitterend sterretje, sterren zijn hemellichamen en dode mensen hangen helemaal niet in de lucht…”

Hoe reageren als je voorstelt hun kaartspel even in je handtas te steken zodat hun vestzakje niet afscheurt, en ze weigeren, want papa heeft gezegd: “jij bent een dief die alles afpakt…”

Dan bloedt mijn hart. Waar hebben die onschuldige kinderen verdiend om in zo’n gefrustreerde sfeer op te groeien. Weten dat zij altijd de grootste verliezers zijn, kan bezwaarlijk ‘houden van‘ zijn.

Als al die leugens over hun mama en haar familie, die hen nu geïndoctrineerd worden,  achterhaald worden door de waarheid …komt die boemerang ongenadig terug.

Dan verliezen die prinsjes weer. Hun vader deze keer…  

“Houden van” is meer dan poëtisch… is heel iets anders dan speelgoed, gadgets, modische kleertjes en gel in het haar…het is een eerlijk, verantwoordelijk, minzaam en positief voorbeeld zijn. Niet voor elke mislukking in het leven een zondebok nemen. Je doet het zelf, ’t zit van binnen!

We doen er niet aan mee, op 1 augustus komen de prinsjes en mogen ze insinuatie- vrij, volop  “levensruimte” inademen zoals het thuis behoort te zijn.

.