Deze foto is sinds Roosjes overlijden, ons misschien wel het dierbaarst. (Marleen Peeters)

We moeten verder met haar spiegelbeeld, zelf kijkt ze met haar hart en de gelaten trek smeekt om verder te zetten wat zij begon...

" 't Is goed in 't eigen hert te kijken en zo zijn ogen toe te doen"... het was ook haar avondliedeken en wij willen haar stem doen weerklinken, opdat haar idealen geen stille dood sterven, maar weerklinken bij iedereen van goede wil, met de moed er iets aan te doen...

Het is het verhaal van een moedig meisje, dat als tiener van haar oma een bronzen Jeanne d' Arc kreeg. Voorteken van een moedig, sterk,  beproefd, maar kort leven? ...

Mag ik beginnen bij een hoofstuk dat politiek relevant is op dit moment...

Toen Marie- Rose overstapte naar het Vlaams Belang, was dat voor ons gezin even slikken.

De stijl, de taal en de boodschap waren ons niet bepaald op het lijf geschreven, de Vlaamse identiteit daarentegen is ook onze trots.

Nadat ik eerst zelf op de schoolbanken zat in Sint- Ludgardis, had ik het voorrecht er na mijn afstuderen, zelf vier jaar voor de klas te staan.

De Ludgardisscholen werden een eeuw geleden door Vlaamse ouders mét visie opgericht als katholieke lekenschool met het Nederlands (Vlaams) als voertaal. Een primeur in Vlaanderen, waar tot dan enkel kloosterorden katholiek onderwijs aanboden, vaak in het frans.

Met de financiële- en morele steun van Lieven Gevaert, Vlaams industrieel, werd het mogelijk om de hoge eisen qua opvoeding, opleiding, sociaal en mentaal engagement in te vullen, die dit jaar (2011) al een eeuw lang, generaties bewuste en verantwoordelijke Vlamingen afleveren.

Wordt mijn generatie sociologisch als de protestgeneratie omschreven, dan kreeg die van mijn kinderen het etiket pragmatische- mee.

Ze is de generatie van de gelijke kansen en de vele vrije keuzes. Belangrijk aspect is jezelf blijven. Geen getalm, maar snelle besluitvorming, efficiënt netwerken en vooral … gelukkig zijn in wat je doet.

Marie- Rose vulde die kwalificatie perfect in.

Toen ze zonder enige ambitie haar vriend Bart De Wever en N-VA aan de noodzakelijke vrouwelijke kandidate hielp bij de verkiezingen in 2003, maar de partij niet over de kiesdrempel kwam, was haar politiek talent wel de andere partijen opgevallen, die niet te beroerd waren haar te willen kapen….

Haar voorwaarde het cordon op te heffen, zodat op een normale wijze over maatschappelijke problemen gepraat zou worden, zou de doorslag voor haar keuze bepalen.

De andere partijen veegden die eis letterlijk onder de mat en ook Rose werd aangeraden er het zwijgen toe te doen.

Ze baalde van het ondemocratisch buiten spel zetten van mensen die hun kiesplicht hadden volbracht…

Ook VB schoof aan.

Rose nam zich voor om te trachten die 24% kiezers mee het beleid te laten bepalen.

Ze pakte de koe bij de horens en vermits niemand met dit VB wilde praten, zou zij er werk van maken dat de problemen waarmee zoveel mensen kampten en naar het VB lokten, ook echt in het beleid zouden kunnen aangepakt worden. Daarom moest VB een volwaardige gesprekspartner worden. Als men ter wille van een ongenuanceerd taalgebruik en een ontbreken aan stijl, geen gesprekspartner kan zijn, dan moet daaraan gewerkt worden.

Het programma realistisch, beschaafd en aanvaardbaar voorstellen, was de enige kans om de mensen die hun hoop stelden op VB, ook daadwerkelijk aan oplossingen te helpen. 

Rose had blijkbaar een doorgestoken kaart getrokken…erger dan de zwarte piet….

Waar ze pas veel later achterkwam, was de angst van de ‘vuilgebekte clan’ binnen de partij,  dat het cordon zou vallen. De handhaving van dat cordon was een levensgarantie van formaat.

De harde lijn van volgelingen wilde niet doorhebben dat roepen van aan de zijlijn, hen geen stap dichter bij maatregelen zou brengen, die de overlast en de miserie in hun vaak verloederde buurten zou aanpakken.

Waar VB ontstond als Vlaams nationalisme, werd de migrantenproblematiek de corps business. Daar vermoedde men het grote electoraal gewin.

Steek inwijkelingen in het gat van wat allemaal fout loopt en dan ben je zelf wit gewassen…

Dat de totaal veranderde economische, sociale, demografische werkelijkheid een andere kaart tekende, daar zweeg men uiteraard over. Dat er veel fout liep en dat migratie daar helemaal niet vreemd aan was, is een harde werkelijkheid. Maar het filmpje terugdraaien of blijven zeggen dat het verkeerd werd aangepakt 30 jaar geleden, lost het probleem vandaag niet op.

Dat discours moest gevoerd worden, niet met harde verwijten, maar met oplossingen. Niet door het uitdelen van handen vol geld zonder tegenprestatie, want daarmee steek je de ogen uit van mensen die voor hetzelfde geld hard werken. Ongeacht je wit of bruin bent.

Je moet niet eens IQ hebben om te weten dat onvrede daarmee gevoed wordt.

Intussen omringde de grootmeester zich met een schare volgelingen om den brode, die zoals het volks gezegde stelt: ook zijn taal hanteerden.

Zonder enige verbintenis te moeten nakomen, kon men vetbetaalde jobs aan de vrienden uitdelen, op kosten van de gemeenschap. Ook wie die politieke strategie niet deelde, betaalde toch maar lustig mee en dat zonder gevaar voor de afrekening. Het cordon was het alibi om de achterban zonder inzicht in de feitelijke toestand, blijvend haatdragend te houden.

Dat de stelling standhoudt, mag blijken uit de verschuivingen van stemmen, op partijen die het moeten waar maken. Die worden telkens afgerekend op de resultaten.

VB zit intussen op een berg geld, die ze lustig opsouperen zonder de stress van oplossingen maken.

Marie- Rose werd inderdaad een VB- er die op beschaafde en onderbouwde wijze, de tegenstander in debatten van repliek kon dienen.

De opeenvolgende scores van Rose met het fatsoenlijk brengen van de boodschap, waren een doorn in het oog van de brute kracht.

Het ging zelfs zover dat als Rose voor een debat uitgenodigd werd, de vuilgebekte clan haar terugfloot en een ander kopstuk voorstelde. Meer dan eens werd daarvoor bedankt door de organisatoren. Het was Morel of geen VB aan tafel.

Rose, een jonge vrouw, met heel wat méér dan uiterlijk schoon in haar marge, verblufte het mannenbastion van VB met haar doortastendheid, haar aanpak en vooral haar ontwapenende eerlijkheid. Het als naïviteit uitleggen, was wellicht de grootste misrekening. Men had op meegaand, dom blond gerekend, maar deze was uit ander hout gesneden.

Haar leven als zakenvrouw, haar ervaring met de reclame wereld, haar doorzicht in de op termijn altijd falende strategie zich te omringen met kleine broodspelers, die altijd ja- knikken… hielpen haar om de sekte, want zo noemde ze het clubje slippendragers van de Antwerpse ploeg, te ontmaskeren als ongelooflijke ego- trippers:  “ik” eerst, die bovendien de rest van de ploeg in de luren leggen.

Zoals het meestal gebeurt, is inwijding in de club, medeplichtig worden aan de wandaden ervan. Marie- Rose zag dat anders.

Dit verhaal is nog lang niet af. De waarheid heeft haar rechten, die ik zonder wrok of haat, maar met ‘a touch of Rose’ volledig zal blootleggen. Het staat iedereen vrij het te willen lezen, maar niemand mag ooit nog kunnen beweren: Wir haben es nicht gewusst…