Op de vooravond van 1 augustus herinner ik uit het 'gebed van Tijl' van Anton Van de Velde, deze opbeurende, troostende, sterkende en zo toepasselijke woorden:
Onze Lieve Vrouwke van Vlaanderen, luister,
Deze is een avond veel schoner dan d anderen,
Want ik leef in verwachting van groot geluk.
Och, mensen zijn mager in hun vertrouwen
en dik van begeerte, maar Gij alleen,
Lieve Vrouwke, kunt bidden als wij t niet kunnen.
.
Geef Lieve Vrouwke, mijn vreugde weer
En dat ik ze voer gelijk een zon
Op schild en harnas.
Laat in mijn hart het rivierke klateren
Van uw genade, want ik heb dorst
Naar geluk als naar moeders kus.
....
Morgen is het zover, dan zullen Roosjes zoontjes er eindelijk zijn. Misschien wel dank zij de mooie herinneringen van de rechter aan de eigen grootouders... , waarvoor we zowel de rechter als die grootouders, dankbaar zijn.
Het wordt een heerlijk weerzien en elke "vervreemding" zal als sneeuw voor de zon smelten temidden van wie en wat hen zo lief is.
Morgenavond kijken we samen naar de sterrenhemel en zullen weten en voelen dat mama er altijd zal zijn...
Dinsdag is er taart, want er was er eentje jarig... nu nog de kroon knutselen... even spieken naar die mama vorig jaar maakte...
Aan iedereen een liefdevolle gelukkige week... en denk erom: "valse hoop bestaat niet"...;
