Onder de laatste kerstboom was één van de pakjes van ons Roosje een abonnement op Dag Allemaal, met het oog op het verschijnen van haar sprookje: Alexander, Marnix en de burgerwolf.
Meteen een schot in de roos om me met zn allen een beetje te plagen
oei, zal mama nu niet van het rechte pad afdwalen
Toegegeven, ik heb het aan mezelf te danken, door een uitspraak in een ver verleden, al was het met de beste bedoelingen.
Ik verklaar me nader: Toen onze kinderen tieners waren, haalde ik al die publicaties rond idolen, missen en prinsen bewust zelden of nooit in huis.
Het zich vergapen aan het exuberante inkomen van een voetballer, tennisser, zanger
het quasi legaliseren van promiscue gedrag, de verheerlijking van materieel bezit, de aanbidding van het gouden kalf
het kwam me allemaal niet stichtend voor en dus hield ik die tabloids preventief buiten.
Geen evidentie je kroost tot studie aanmanen als buiten zon, zee of strand lonken
als de verleiding om te gaan sjotten of tennissen zelfbeheersing vergen. Het leren prioriteiten stellen is een oefening in long term investment
Dus als die boekskes alsnog gelezen werden, was het in uitgesteld relais, bij de kapper of in een wachtzaal.
Die lange houdbaarheidsdatum was ingecalculeerd toen uit bepaalde hoek operatie destructie MRM werd gelanceerd met de fameuze valse mails
.
Zelfs als de bui overwaait, ligt het smeuïge verhaal nog maanden in de wachtkamers
en mensen zeggen toch dat waar er rook- ook vuur is
ervaar ik aan den lijve, als ik wachtend op Roosje aan de radiotherapie in Leuven, een oude Knack doorblader
Dit toch even terzijde
Hebben we al meelij met studenten in examentijd, ook voor ouders is het soms écht spitsroeden lopen. Je blijft aanmoedigen, motiveren, geloven, hopen en héél graag zien
blind en doof voor het besef dat het tijd en energie is die van je eigen conto afgaat
Tijd voor twee leuke anekdotes
goed voor een glimlach, mag ik hopen?
Een hemelse septemberdag rijd ik mijn zoon naar een examen op de UA. Aan de verkeerslichten naast ons, een Opel cabrio met vier gastjes van zijn leeftijd. Hun autoradio op LUID, de petten achterstevoren en duidelijk in een euforische stemming, zag ik het zo aankomen dat ze die gast naast zijn moeder in de auto, met hemd, vest en das
op de korrel zouden nemen. Het laatste dat hij nodig had net voor een examen
. maar godzijdank, bij groen stoven de vrijbuiters met gierende banden weg.
Oef, die kelk was aan hem voorbijgegaan, dacht ik. Niet dus.
Dat waren er die niet naar hun moeder hebben geluisterd
zei hij toen hij lang, mager en bleek de arena binnenging
.
Ik troostte mezelf dat hij toch ook een half jaar niet écht naar zijn moeder had geluisterd
toen deze dagen nog hééééél ver af leken ondanks de waarschuwing dat enkel in de perceptie het academiejaar laaaaang duurt.
Geen leedvermaak, hoor. Alleen scherp genoeg blijven om dat gat in de lucht te kunnen springen, als het toch gelukt is
.
Een tweede leuke dateert uit de tweede kandidatuur van ons Roosje. Een oudere vrije student uit Nederland, kreeg een examenvraag waarop hij zoveel als een encyclopedie moest antwoorden.
Na het lezen ervan liet hij prof en de voorbereidende klasgenoten met open mond achter:
om te antwoorden op zon vraag hebben wij in Nederland, de (en hij spelde expliciet letter voor letter) C-O-M-P-U-T-E-R. Eén tikje op dat ding en je hebt alle antwoorden waarvan jij denkt dat ik die uit mijn hoofd ga leren. Daar doe ik niet aan mee. En weg was hij
voorgoed
Hoe kom ik nu van mijn kerstcadeautje bij dit alles?
Met het oog op de biografie van Roosje antwoordt de auteur op een vraag van de journalist hoe het met de prinsjes gaat, dat papa hen graag ziet en goed voor hen zorgt.
Zo zou iedereen het ook verwachten en zou het ook moeten zijn. Maar een vader die zijn kinderen graag ziet, manipuleert die alle mooie herinneringen aan hun mama? Voor een jong kind zowat het vreselijkste dat hen kan overkomen
Waarom ontneemt hij hen het liefdevol samenzijn met opa, oma en de ganse familie van mama. De enige familie die ze kenden nadat hun vader (en enkel en alleen hijzelf) kort na zijn huwelijk alle contact met zijn eigen familie verbrak. Zijn argumentatie daarvoor bespaar ik die mensen, die wij dus evenmin kennen
Bij hun laatste bezoek een maand geleden, werden de boekentasjes van onze prinsjes tijdens de middagpauze op school weggehaald, zodat we geen kans kregen agenda of werkjes met hen te bekijken, hun vorderingen met hen te evalueren. Terwijl het net zon stimulans is als je met oma je agenda kan nakijken of als opa die moeilijke sommen nog eens speels met je doorneemt
en je ontdekt dat het toch niet zo moeilijk is
Waar passen in de eigenschappen van vaderliefde opmerkingen als: oma, papa zegt dat je liegt, want mama is géén schitterend sterretje, sterren zijn hemellichamen en dode mensen hangen helemaal niet in de lucht
Hoe reageren als je voorstelt hun kaartspel even in je handtas te steken zodat hun vestzakje niet afscheurt, en ze weigeren, want papa heeft gezegd: jij bent een dief die alles afpakt
Dan bloedt mijn hart. Waar hebben die onschuldige kinderen verdiend om in zon gefrustreerde sfeer op te groeien. Weten dat zij altijd de grootste verliezers zijn, kan bezwaarlijk houden van zijn.
Als al die leugens over hun mama en haar familie, die hen nu geïndoctrineerd worden, achterhaald worden door de waarheid
komt die boemerang ongenadig terug.
Dan verliezen die prinsjes weer. Hun vader deze keer
Houden van is meer dan poëtisch
is heel iets anders dan speelgoed, gadgets, modische kleertjes en gel in het haar
het is een eerlijk, verantwoordelijk, minzaam en positief voorbeeld zijn. Niet voor elke mislukking in het leven een zondebok nemen. Je doet het zelf, t zit van binnen!
We doen er niet aan mee, op 1 augustus komen de prinsjes en mogen ze insinuatie- vrij, volop levensruimte inademen zoals het thuis behoort te zijn.
.
