Deze spreuk was een van Moekes favorieten, Moeke is mijn mama zaliger...
Liefste Roosje, dit is weer zo'n vriend die bevestigt dat jij een schat bent.
Jouw moed en consequent gedrag zijn een inspiratiebron voor velen om het koren van het kaf te scheiden en resoluut moedig met 'a touch of Rose' de juiste richting uit te gaan.
Nee zeggen vanuit je diepste overtuiging is beter dan ja zeggen om te behagen, of erger nog, om moeilijkheden te vermijden.
Mahatma Gandhi
Tom, dank u een vriend van ons Roosje te zijn.
U, lieve blogbezoeker, begrijpt wat ik bedoel, als u onderstaande brief leest die Tom verstuurde ....
Wij zijn geen, mogen geen partij zijn zoals de kleurpartijen. Wij moeten bewijzen dat een nieuwe partij niet noodzakelijk een bende tafelspringers, arrivisten, mandaatwellustelingen en regeergeilen hoeft te zijn. Dat het ook anders kan: deze ambitie is de uitdaging aan onszelf. (Karel Dillen in het eerste editoriaal van De Vlaams Nationalist, december 1977)
Beste kameraden,
Op 15-jarige leeftijd ging ik met veel enthousiasme en grote fierheid pamfletten bussen voor het Vlaams Blok (destijds in Londerzeel). De daaropvolgende jaren is dat engagement enkel maar toegenomen, maar ruim 15 jaar na het bussen van het eerste pamflet stopt het. Zoals intussen bekend, gaf ik in juni mijn weloverwogen ontslag als medewerker van het Vlaams Belang. Omdat vele mensen mij daarover de afgelopen weken contacteerden, zet ik - voor wat het waard is - de voornaamste beweegredenen nogmaals op een rijtje.
Vooreerst dit: de beslissing tot ontslag is geenszins ingegeven door persoonlijke motieven of professionele rancune. De verhouding met de directe collegas was en is immers zeer kameraadschappelijk en mijn positie als medewerker (nationaal persverantwoordelijke, medewerker van de partijvoorzitter, coördinator nationale redactie en Vlaams Belang Magazine) was onbedreigd. De beslissing is louter het gevolg van de pijnlijke vaststelling dat de idealistische strijdpartij van weleer is getransformeerd in een lucratief pensioenvehikel ten behoeve van enkele Antwerpse kopstukken.
Want wat voor een partij is het Vlaams Belang vandaag geworden? Een partij die, bijvoorbeeld inzake immigratie, weigert de verpakking van haar (terechte) boodschap aan te passen aan de tijdsgeest (zonder aan radicaliteit in te boeten!) en hoe langer hoe meer een ronduit plat in plaats van radicaal (en Vlaams-nationaal) discours voert.
Een partij waar kopstuk Filip Dewinter na het emotionele vertrek uit het Partijbestuur van erevoorzitter Frank Vanhecke die als opvolger en vertrouweling van Karel Dillen 12 jaar (!) aan het hoofd van de partij stond verklaart dat de lucht nu gezuiverd is.
Een partij waar bekwame en hardwerkende mandatarissen (Bruno Stevenheydens, Karim Van Overmeire) schouderophalend naar de uitgang worden begeleid, terwijl onbekwame kruipdieren worden gehandhaafd (sommigen meermaals gecoöpteerd) en zelfs beloond met vetbetaalde commissievoorzitterschappen. Dat gedreven en idealistische parlementsleden (zoals Luk Van Nieuwenhuysen) na hun vertrek worden vervangen door mouwvegende carrièristen wier parlementaire activiteit omgekeerd evenredig is met het alcoholpercentage in hun bloed, zegt ter zake zeer veel over de complete desintegratie van de partij.
Een partij waar monumenten die méér dan een steentje hebben bijgedragen aan de Vlaamse Beweging en het succes van het Vlaams Blok/Vlaams Belang (Francis Van den Eynde en co) vanwege de huidige partijtop enkel nog op minachting kunnen rekenen.
Een partij waar elke kritische stem vakkundig wordt gesmoord.
Een partij waar gelogen en bedrogen wordt, en waar sommige (personeels)leden zich werkelijk álles kunnen permitteren, enkel omdat ze tot de juiste clan behoren dit terwijl vele honderden goedmenende militanten zich belangeloos inzetten en daarvoor geen enkele (financiële) compensatie verwachten, wel integendeel.
En tot slot, maar niet in het minst: een partij waar zeer zacht uitgedrukt niet als een goede huisvader wordt omgesprongen met financiële middelen. Wie dergelijke wanpraktijken aan het licht brengt en vooral: wijst op de verantwoordelijkheid van de Grote Leider (zoals Marie-Rose Morel deed) wordt op een schandalige manier vernederd en op een zijspoor gezet. Zon partij, waar mensen door meerdere leden uit de directe entourage van Dewinter openlijk en met zoveel woorden dood worden gewenst, is mijn partij niet meer.
De rol van Bruno Valkeniers in dit alles is die van een ijdele keizer zonder kleren, een weliswaar politiek compleet onbekwame maar veeleer tragische figuur zonder ruggengraat die van de échte baas in een zandbakje mag spelen zolang hij braaf is - al mogen zijn leugenachtigheid en zijn verantwoordelijkheid voor de marginalisering van het Vlaams Belang zeker niet onder de mat worden geveegd. Bij het begin van zijn voorzitterschap stelde Valkeniers herhaaldelijk dat hij niet in de politiek was gekomen om vrienden te maken: dat is meteen ook de énige missie die hij succesvol heeft volbracht.
Iedereen met gezond verstand kan vandaag niet anders dan vaststellen dat dit Vlaams Belang is verworden tot de loutere carrièreplanning van een aantal Antwerpse kopstukken en hun volgelingen. Daar kan en wil ik niet langer deel van uitmaken. De woorden die Frank Vanhecke eind januari 2010 al op zijn weblog neerschreef, zijn vandaag meer dan ooit actueel: Er komt een moment waarbij het doel de middelen niet meer heiligt en de middelen zelfs het doel besmeuren. Al wie nu nog zwijgt en het hoofd afwendt, wordt medeplichtig.
Laat er geen misverstand over bestaan: ik ben en blijf overtuigd Vlaams-nationalist. Met velen onder u - sommigen nog in, maar steeds meer buiten de partij - ben ik al vele jaren bevriend, en ik hoop dat ook te blijven.
Hartelijke groet,
Tom Van Den Troost
