Ga ik naar de Ijzerwake of ga ik niet
De paar uren dat ik had moeten slapen, hield dat dilemma me wakker. Voor papa was het een uitgemaakte zaak dat een weide geen terrein voor zijn rolstoel was
Bovendien was regen vanuit het westen aangekondigd en dan is het al helemaal onbegonnen werk daar op wielen door te ploeteren... Als zo vaak rangeer ik mijn verzuchting dan maar bij de broken dreams
maar deze keer liet het me niet los.
Dat tijdens de viering een korte hulde aan enkele overleden verdienstelijke flaminganten zou gebracht worden en ons Roosje naast de vermaarde historicus- Jezuïet Karel Van Isacker zou staan
voelde als een grote eer. Het aangetekende verzet van
ra ra
en de verwoede pogingen van een wegkwijnend rancuneus blokje, om Marie- Rose uit dat lijstje te schrappen
vervulde ons met diepe walg.
Franks woorden op zijn website: dat het toch ook tot onze zo bedreigde Europese cultuur behoort, om afgunst en haat niet over de grens van de dood te tillen maakt blijkbaar geen deel uit van de cultuur die moet gehandhaafd worden.
Voor een nachtmens als ik, was het derhalve vroeg dag, toen ik het dak van mijn auto in de kofferbak liet zinken en onder een zonnige hemel richting de Westhoek vertrok. Bekend terrein, want de heimat van papa.
Het ontbreken van een gps in mijn meerderjarig karretje, was geen bezwaar om anderhalf uur later tussen de leeuwenvlaggen voor de grote wei in Steenstrate te staan. Symbolisch parkeer ik mijn auto voor het Verzoeningskruis op de grote baan. 
Regenjas, laarzen, paraplu, het mag allemaal in de auto blijven want de zon is present en de temperatuur loopt op tot 27° .
Frank is al ter plaatse en wordt omringd door velen die hem blijkbaar nog steeds op handen dragen. Mooi beeld van een leider met charisma, die mensen verenigt
ik begrijp Roosje hoe langer hoe beter
Op de weide blijft hij bescheiden achteraan staan, midden de mensen die hij waardeert en die hem respecteren en ik durf zeggen: graag zien.
Ongevraagd, maar overduidelijk komt het Bijbelse verhaal van de farizeeër en de tollenaar me op dit moment zo levensecht voor de geest
Vooraan rechtop christelijk wezen zijn, terwijl het brein koortsachtig kronkelt, op zoek naar de meest kwetsbare plek van de ander. Geef mij maar de tollenaar achteraan
En dan komt Frank ineens stilletjes naast mij staan. Ik heb door, dat het moment van de herdenking er aankomt en dat kleine steuntje bij elkaar, maakt het verschil
voor ons beiden.
Onder de stralende zon weerklinkt door de gigantische luidsprekers over de muisstille weide:
Op 8 februari van dit jaar is Marie- Rose Morel zachtjes van ons heengegaan. De talentvolle jonge vrouw die blakend van zelfvertrouwen en met een groot hart, als een ware Jeanne d Arc bewust in het oog van de politieke storm is gaan staan. En in alles wat ze ondernam, altijd even strijdlustig en fel van de tongriem gesneden, tot het uiterste is doorgegaan. Mede daarom door sommigen gevreesd en vaak omstreden. Maar door anderen dan weer geliefd en aanbeden. (A.A.)
Die bronzen Jeanne d'Arc, van Moeke gekregen als tiener... daar weten ze hier toch niet van? Hoe symbolisch dat ook derden haar daar mee vergelijken...
Als later haar zonen dit alles zullen vernemen en beseffen wat een bijzondere vrouw hun mama was, zal een diep respect en grote liefde hen overspoelen en hopelijk de pijn om het verlies een beetje kunnen verzachten.
"Rozeke, toch"
is het enige dat Frank zucht, ik steek hem een papieren zakdoekje toe en in een simultane beweging drogen we onze tranen
.
De toespraken, muziek, bloemen- en vlaggenhulde
voor mij is het allemaal even héél ver weg. Ik ben bij ons Roosje
Hoor de liederen waar ze van hield, en zie haar lachende ogen en mond
Geen gezicht, enkel die ogen en mond.
Misschien toch een beetje zonneslag, verman ik meteen mezelf? In elk geval doet het flesje ijskoud water van een genereus koppel medestanders deugd
We wandelen de lange weg langs het kanaal Ieper- Ijzer terug, terwijl een mooi yacht het rustige water in rimpels trekt. Vlaanderen, een land om lief te hebben
De weg naar Vlaanderen staat, het thema van de dag, is beslist ingeslagen. Wegenwerken durven lang aanslepen en vereisen bekwame coördinators.
Als was ik een headhunter, ik kreeg van velen de opdracht ingefluisterd, Frank te overtuigen van zijn kracht, macht en de vele getrouwen
die verweesd op hem wachten om een eerlijk en haalbaar project voor Vlaanderen op te zetten
niet tegen, maar met elkaar, zoals hij dat kan.
Daar zal ik eens héél goed over moeten nadenken.
het met a touch of Rose aanpakken, maar wel zonder resultaatsverbintenis van mijn kant, omdat ik zijn afwijzing nu nog, begrijp
