Heerlijk, daar is ze dan ‘de zon’. Verdenk me niet van leedvermaak nu ze er is als de kinderen terug naar school moeten. Natuurlijk was een zonnige vakantie leuker geweest, maar onderschat de waarde van een zonnige eerste schooldag niet… “You never get a second chance to make that first impression” en dat geldt ook voor die eerste dag…

In zoveel gezinnen heerste vanmorgen beslist weer een leuke drukte. Kindjes die voor het eerst loslaten zijn er steeds minder bij de autochtone schoolgangers. Crèches en onthaalmoeders deden vaak al heel wat voorbereidend werk, in tegenstelling tot bij heel wat allochtone kindjes. Voor hen is de eerste schooldag vaak ook voor het eerst moeders rok lossen en achtergelaten worden in Babel…Een pleidooi voor het belang van TAAL…van communicatie… het begin van elk leerproces. Hoedje af voor de leerkrachten die de juiste toon zullen vinden om het beste in elk kind boven te halen.

Ook voor ons was het gisteren 31 augustus. Met de voorlopige maatregelen van de rechtbank komt de regeling van de eerste woensdagnamiddag en het derde weekend per maand, terug in voege… We kijken er zo naar uit. Alexander in het tweede leerjaar, Marnix de 3de kleuterklas. Zoveel te vertellen.

Nadat de kleindochters uitvoerig hun verhaal gedaan hadden, hoopte ik dat misschien toch...

Maar ondanks de blauwe lucht, blijkt er alweer storm op komst.

Hoe vaak vertelde Schellemans niet het “trietste” verhaal, met veel pathos gebracht, dat hij getraumatiseerd was door de deurwaarders uit zijn jeugd. Roosje zette hem daarom al de jaren van hun huwelijk compleet uit de wind, zodat hij zonder enige financiële beslommering kon afstuderen en 'genezen' van zijn boosheid daarover. Maar blijkbaar inspireerde het hem alsnog om opa, oma, nonkel Frank, Ann- Marie… bij deurwaardersexploot te dagvaarden. Uitgerekend op 16 september, het eerste weekend dat de jongens zouden thuiskomen, het weekend ook dat de stichting ter nagedachtenis aan Roosje:  ‘a touch of Rose’ (www.atouchofrose.be) van start gaat… daagt hij ons allemaal voor de rechtbank om zelfs het minieme omgangsrecht met de jongens, af te nemen.

Vol ongeloof lezen we zijn aanval.

Wat hebben Rose en wij allen, meer dan drie jaar, in Godsnaam verdragen, in de hoop dat de rede het zou halen. Wat een verloren energie. Onze ontreddering is niet ingegeven uit schrik voor de rechtbank, maar door verdriet dat iemand die zoveel prachtige jaren in ons gezin ‘cadeau’ kreeg, dat nu zijn kinderen wil ontzeggen. Het is sadisme, genot te vinden in het pijnigen van in eerste instantie de jonge kinderen, maar ook de hele familie aan mama’s kant.

De ENIGE familie trouwens, want zonder verpinken liegt hij de rechter voor, dat er ook een goede verhouding is met de grootouders aan vaders kant…Je moet maar durven als er 10 jaar géén contact was...

Arme Marie- Rose, hoeveel moed heeft ze opgebracht om te blijven geloven, hopen dat zij haar kleine jongens zou kunnen begeleiden in hun groeiproces tot eerlijke flinke mannen. Het is ons nu meer dan ooit pijnlijk duidelijk waarom sterven voor haar geen optie kon zijn. Wie beter dan zij wist waarom.

Zoals alleen een goede moeder dat kan, zocht ze mogelijkheden om haar zoontjes te beschermen. Haar moedige beslissingen kostten haar pijnlijk veel energie, maar niets was haar teveel om hun toekomst te vrijwaren. Dat ze daarbij sinds ze gescheiden leefde, op de liefdevolle steun van Frank kon rekenen, is nu voor ons allen een troost. Hoe hij de kinderen liefdevol mee leiding gaf, hoe hij hen hielp bij het afscheid nemen van mama, zo zinvol, zo teder. Het beeld waar in de kathedraal Marnix de traan wegveegt op Franks gezicht, staat op ieders netvlies gebrand. Een stabiele man.

Mijn blogje als moeder en oma…die haar stervende dochter, met de hand op het hart, beloofde met de pluspapa die nog steeds nonkel Bak heet, mee voor haar kinderen te zullen instaan, wordt nu een oproep tot een veel breder maatschappelijk debat… met de helft van de huwelijken die ontbonden worden, is een regeling voor de kinderen dringend aan herziening toe. Zoveel grootouders moeten met lede ogen toezien... en dan stelt men zich de vraag waarom jongeren mislopen. Het is dringend aan de orde zich te beraden om "recht" naar de letter-, of naar de geest van de wet toe te passen…advocaten in familierecht met gewetensbezwaren : ze bestaan. Laat ze opstaan.  

De druppel die de emmer doet overlopen....

De mensenkennis van Marie- Rose blijkt andermaal uit haar veiligheidsvoorzorgen om zeker te zijn dat de opbrengst van haar boeken integraal naar ‘Kom op tegen Kanker’ zou gaan. Rechtstreeks vanuit de uitgeverij. Alsof ze wist dat zijn vraag naar de afrekening van de auteursrechten, de opbrengst en oplage van haar boeken effectief zou komen. Geschreven na haar scheiding, tijdens haar fatale ziekte...potentieel aan te boren bron???

Hiermee is toch wel de laatste deur van het fatsoen ingetrapt!  

Geloof, hoop en liefde… het blijft ons enig, maar stevig houvast… Roosje, we laten je kinderen nooit in de steek.