We werden eraan herinnerd toen we op de Rijksweg naar Bornem zondagmiddag een kolonne legervoertuigen tegenkwamen, wellicht uit een of andere historische parade weggereden
65 jaar geleden zal de euforie van bevrijding ook vreugde met immense pijn veroorzaakt hebben. Mannen, broers, zonen die niet naar huis weerkeerden, kinderen die nooit hun vader zouden kennen
voor hen luidden de klokken, werd de last post geblazen... maar de vruchten van hun offer smaken, was er niet meer bij. En voor al wie hen zo lief hadden, zal de vreugde bitterzoet gesmaakt hebben...
Een soortgelijk gevoel maakte zich gisteren van me meester, toen het licht in de zaal doofde en de monoloog Wintertulpen, meesterlijk gebracht door Marleen Merckx, op de zaal werd losgelaten. Fier dat Ann- Marie het klaargespeeld heeft, maar droef omdat het zonder Marie- Rose is...
Plots was het er allemaal terug. Toen ik het bloed uit mijn hoofd voelde wegtrekken, oordeelde ik het verstandiger om de grote verdwijntruc toe te passen
en de vele kinderen te vervoegen die op de georganiseerde spelletjesbeurs de nieuwste leuke gezelschapsspelen konden uittesten. Beter dan het risico te lopen met veel omhaal onderuit te gaan. Oef
Als de bewerkers van het boek dat aan de basis van Wintertulpen ligt, de dagboeken: leve het leven en geloof, hoop en liefde van Marie- Rose tot monoloog ombouwen, ga ik terug. Haar meer dan 60 000 verkochte dagboeken van geloof, hoop en liefde zijn minder somber en in staat het lood uit je vleugels te halen
Dat vleugje Rose dat haar zo uniek maakt, de humor, de tussendoortjes om van te snoepen
zij het met woorden
pareltjes om te koesteren
Gelukkig is na zon voorstelling een cafetaria nooit ver weg en al duurde het lang voor je aan een natje raakte, er was kans zoveel fantastische mensen te ontmoeten, allemaal geraakt door dat vleugje Rose. Een rijke ervaring te zien hoe mensen elkaar vinden in eenzelfde streven naar
Maar hoe gelukkig we ook zijn met alles wat Rose zo onder ons houdt
het gemis is hartverscheurend. Hoe graag zou ik met haar nakaarten, zoals ze als tiener s nachts na een feestje aan het voeteind van ons bed kwam zitten en in geuren en kleuren haar avondje- uit kwam vertellen. Wat zou ik haar stralende blik graag terugzien om de realisatie van deze droom. Wellicht zouden we weer haar enthousiasme om nog meer hooi op de vork te nemen, een beetje trachten af te remmen en daar ook weer zeker niet in slagen
.
Maar de pijn moet wijken om ruimte te geven aan het geloof dat ze er bij was/is. Dat ze glundert om het welslagen, dat ze zeker zal gezegd hebben tot haar zielsgenoten in de hemel: ons Annemaaike heeft dat goed gedaan, he? (plaagnaampje voor Ann- Marie)
Wat ik zeker weet is dat ze gelachen heeft met haar inventieve jongste. Even ontsnapt aan de controle, veroverde hij alle harten toen hij in de cafetaria met een ter plaatse gekregen spaarpotje in de ene hand, de s morgens vers geraapte noten uit onze tuin, uitdeelde
en trots kwam vertellen dat de mensen ze gekocht hadden en eurocentjes in zijn spaarpot hadden gestoken
Het was even schrikken, maar toen ik zijn ongelooflijke lach zag en die van de andere kinderen in zijn kielzog, kon ik niet anders dan teruglachen en door zijn blonde kuif wrijven.
Toen ik vroeg: voor a touch of Rose? knikte hij vol overtuiging en opengesperde ogen, heftig ja
Dat komt dus wel goed.
Op de terugrit, met opgetrokken knieën in het midden van de achterbank, twee warme kinderhandjes in de mijne, was de hemel heel dichtbij
