« Iedere voorzitter wil graag het laatste woord. Maar dat is aan U, volgende zondag. ».

Met die zin rondde Goedele Wachters het groot debat op één af.

Geen idee welk deodorant merk dit optreden sponsorde… maar de lichaamstaal van de gladiatoren sprak een verlangen naar straf spul uit.

Slechts één grimas weerstond de vergelijking met een glimlach. Van de andere gezichten kon je het pijnlijk bewijs lezen dat de ‘verandering’ eraan komt en er geen ontkomen aan zal zijn.

De nog resterende zeven dagen voor het verdict zullen vooral de 30% twijfelende kiezers ‘geviseerd’ worden… Wat willen ze nog horen of zien om overtuigd te raken?

Met de draagtas aan de schouders  -met prachtfoto van Roosje en haar prinsjes, het dierbaarste geschenk ooit dat onder haar laatste kerstboom voor mij lag-  gevuld met verkiezingsfolders van mijn echtgenoot, heb ik de ganse middag ‘gebust’. Daarbij kwamen veel leuke  herinneringen boven aan de verkiezingscampagnes van Roosje.

Het werd een fikse, leerrijke wandeling op deze zonnige zondagmiddag, met een paar hartverwarmende ontmoetingen en gesprekken. Zelfs met bussers van andere partijen.

Mijn respect voor de ‘facteur’ kreeg een sterke opwaartse druk, na de kennismaking met de variaties op één thema:  brievenbussen.

Onwillekeurig dacht ik aan Toon Hermans en zijn ‘tango van het blote kontje’.

Voor de aardigheid geef ik het hier nog even mee…de billen zijn vervangen door bussen.

Het valt me op dat bussen op elkander lijken
Vooral wanneer je ze wat langer kan bekijken
Er zijn er bij die lijken uitgesproken geinig
Er zijn er andere, die zeggen mij maar weinig
Ik vind dat bussen ook iets hebben van gezichten
Je ziet meteen of ze neven zijn of nichten
En ik zag 2 trieste bussen in het water staan
Van waarom komt hier nou nooit eens iemand aan
Ik ben niet kritisch, maar de meeste bussen staan
Of ze hebben van die rare kreukels in de wangen
Je hebt belegen bussen en ook hele blitse
En chagrijnige mensen hebben van die spitse

Zou het associëren met muziek dan toch genetisch bepaald zijn???

Zo’n buurtwandeling levert ook een aantal erg aangename ontmoetingen, waarbij  Marie- Rose nooit veraf was. Doet zo’n deugd, blijvend te voelen dat ze “leeft”.

Ook al passeert morgen al voor de 20^ste keer op de kalender weer de 8^ste. En staat om 8 uur ’s avonds de tijd even stil bij dat onwezenlijk moment waar leven en dood van rol wisselen … maar ook elke keer haalt de kr8 het op de onm8 en gaan we door.

En daarom duw ik de lijstduwer bij de gemeenteraadsverkiezingen van Antwerpen, met de k8 en de m8 van een engel in onze rug.

Volgende zondag rekenen we allemaal op elkaar om de noodzakelijke verandering op gang te brengen.

Een gezamenlijke solidaire eerste stap in de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen om opnieuw samen een stad te maken om lief te hebben.

DOEN...