Met haar vader in de vertrekhall in Zaventem op weg naar China...

8 oktober, klokslag 8 uur. De klok in de kerktoren maakt de herinnering aan die m8eloze 8ste februari nu al 20 maanden geleden levend.

Met nog een doos gevulde omslagen met verkiezingsfolders bij me, beslis ik even buiten te blijven. Bijna instinctmatig neem ik de straat langs en over het ziekenhuis, de serviceflats en aan het eind van de straat het kerkhof. Ik proef de herfst en ril in mijn trui, terwijl de vredige stilte een stevige ruis vertoont van snelheid op de autostrade. Mensen onderweg naar-of van huis. 

Janneke Maan laat verstek gaan, verstopt achter dichte wolken waaruit zachtjes een ragfijn druppeltjesgordijn sijpelt. De pijnscheut die door me heen flitst, weer ik resoluut af door nog intenser te speuren naar de gleuf in de deuropening, waar ik de omslag met daarin de folder van Bart met papa en Bart met Rose laat binnenglijden.  Aan de andere straatzijde doemen tientallen verlichte ramen op in het Jan Palfijnziekenhuis. Achter elk daarvan een exclusief verhaal van vreugde, verdriet, angst, pijn, eenzaamheid.  zachte handen, troostende woorden. Van geloof, hoop en liefde.

Het herinnert me aan de nachten dat ik van bij Roosje vertrok, niet wetend wat de volgende dag zou brengen…Bezorgd om haar nacht vooral. Zoveel liefde die verschrikkelijk veel pijn deed waar geen kruid tegen gewassen was. Maar het herinnert me ook aan de zalige momenten in het Moederhuis waar ik met mijn pasgeboren kind vol vertrouwen haar toekomst tegemoet zag, overtuigd alles te kunnen doen om die voorspoedig en vooral liefdevol te maken. Daar ben je zo volledig door ingenomen dat voor je ’t weet die eigen dochters moeder worden. En weer doe je vanuit je hart, dezelfde belofte voor de toekomst van je kleinkinderen.

Het zout van de langs mijn wang glijdende tranen lik ik op, me realiserend dat het enkel lukt met een tot glimlach omgevormde mond. A touch of Rose. Ik ben het haar verplicht.

In mijn hand houd ik de omslagen steviger vast dan nodig, terwijl ik in het donker de toegang tot zoveel verschillende brievenbustypes tracht te ontcijferen: de ene klep kiepert naar binnen, de andere moet ik naar buiten hijsen, van nog een andere moet het dak gelicht worden… en af en toe pak ik in een borstelige tochtstrip. Het geeft me een hoog ‘fort Bayard’ gevoel… waar de kandidaten onverwacht met hun hand in een spinnenbokaal terechtkwamen… Voorzichtiger dan noodzakelijk, laat ik elke omslag in de brievenbusgleuf glijden met de wens dat hij bij het openen even mag vertederen. De politieke boodschap volgt vanzelf wel.

Geen idee of het ooit eerder gebeurde dat in verkiezingstijd naar een specifieke folder GEVRAAGD wordt? Nu dus wel. Roosje blijft onder de mensen, waar ze zo graag vertoefde.

Aan Bart die trekt, papa die duwt en alle idealisten die zich engageren, geeft Marie- Rose de N- VA gemeenteraadslijst vleugels. Samen met u hoop ik dat we hen op 14 oktober de sleutels aanreiken om de deur te openen naar een nieuwe gouden eeuw die heel Vlaanderen op sleeptouw kan nemen.

“I am a (realistic) dreamer, but I am not the only one”. 

En daarom hebben we er het volste vertrouwen in dat niemand deze historische kans laat liggen… zodat we met een gerust geweten de toekomst tegemoet gaan. Is het niet meer voor ons, we zijn het onze kinderen en kleinkinderen verplicht.