Nu ook Leuven waardig massaal afscheid nam van de zesde klassertjes, zal het althans voor de buitenwereld, langzaam stiller worden rond dit drama.
Het leven zal terug op gang komen, zelfs in de getroffen gezinnen: ach Margrietje, de rozen zullen bloeien, ook al zie je mij niet meer
ik blogde het eerder, de veelzeggende woorden van de tot levenslied verheven waarheid.
Zonnige lentedagen voelen als: just a perfect day om dan haast gelijktijdig wanhopig te beseffen dat perfectie nooit meer van deze wereld zal zijn
het voortaan een onvervuld werelds verlangen zal blijven
ik herken nu iets sneller aanstormende paniekpieken en oefen me in het verweer. Vermoedelijk ontwikkelt ieder mens zijn specifieke unieke methode om met immens verdriet en pijn om te gaan, waarbij enkel tijd een mogelijke bondgenoot wordt.
Het leven met een man waarvan ik om beroepsredenen continu afscheid nam, heeft wellicht mijn veerkracht op scherp gezet. Met drie opgroeiende kinderen stond ik vaak voor alleen te nemen beslissingen. Voor de kinderen hield ik hem ondanks de afwezigheden, steeds aanwezig. Het leerde me invulling aan het gemis geven, die troostte en tegelijk kracht gaf, als werkende moeder van drie, niet altijd vanzelfsprekend.
Uit die tijd dateert wellicht een afweermechanisme dat bergen verzet en muren sloopt... niet dat ik deze werkwijze bepleit of ontraad, wil de psycholoog niet uithangen, maar voor mij is het een beproefd middel om van de hoogste nood alvast een kleine deugd te maken.
Verdriet verlamt. Het werk kan wachten, maar stapelt zich niettemin op. Fysieke kracht laat je in de steek, je geest raakt niet uitgeraasd, slapen lukt nauwelijks en vermoeidheid wordt een constante. Een gevaarlijke kolk waaruit ontsnappen erg moeilijk wordt en het dus zaak is, er niet in te sukkelen. Voorkomen is beter dan genezen. Pillen, drank
ik wil er niet aan, ontsnappen aan verdriet voelt als vaandelvlucht, geeft schuldgevoel. Onze geliefden waren immers ook kansloos
is het een vorm van solidariteit?
Na een overlijden komt er zoveel op je af, emotioneel, praktisch, administratief... waardoor je nog nauwelijks aan de gewone dagelijkse rompslomp toe komt. Als bij ziekte lange tijd zorg primeert en je volledig in beslag heeft genomen, of als een plots gebeuren als een ongeluk je overrompelt, gaap je in een diep gat waar als uit de krater van een vulkaan, achterstallig werk spuit.
Stel jezelf op de proef, daag jezelf uit je beter te voelen als een vervelend klusje geklaard zal zijn, als materieel je tenminste orde in de chaos brengt
en vooral: begin eraan. Baat het niet, t schaadt ook niet. Je hebt tenminste die eerste constructieve stap gezet, leven na de dood
Pak een klus aan waar je zo erg tegenop ziet dat ze steeds weer vooruitgeschoven werd.
.Het afbreken en heropbouwen steen voor steen, staan model voor wat met wanhoop en verdriet ook kan. Het afbreken en met mooie herinneringen opbouwen.
Alle emoties rond Roosje en de gevolgen voor alles wat haar lief is
kwamen door de gebeurtenissen van de voorbije week met de schoolkinderen, weer in een stroomversnelling op me af. Conform mijn persoonlijke therapie theorie koos ik voor het hopeloze plan om naast de garage, ook het tuinhuis in het Ganzenhof en het Wouwersnestje te reorganiseren. Opgelet, zeg nooit gewoon opruimen tegen reorganiseren
Ideeën en plannenmakers in overvloed, maar uitvoerders ontbreken vaak, maar ik heb de daad bij het woord gevoegd
... probeerde me tevergeefs voor te stellen dat de spinnen spider men waren... en de rest is geschiedenis...
Het is avond na dag 3 als ik het resultaat van de ingreep met meesterlijke voldoening overschouw. Strelend gaat mijn hand over de gesorteerde bakken met tuin- en werkgerief, de netjes gestapelde boxen mastentoppen = dennenappels voor de open haard
de go-karts, fietsen in zoveel maten, tuinzetels en dito kussens netjes gestapeld op een vaste voorbehouden stek. Dat moet toch een half jaar vol te houden zijn, denk ik met een monkellachje
En de garage, eindelijk terug die naam waardig met een zee van ruimte om in en uit te stappen, te laden en te lossen.
Vanavond, moe en in camouflagekleuren geschminkt, door weggeveegde tranen in een bestoft gezicht
ben ik net op tijd voor de generiek van Koppen op Eén. En ja, hoor, Roosje met haar oudste prinsje op de arm, is weer op het appel, zoals elke donderdag. Heel even, die glimpvan een blij gezicht dat naar ons lacht.
Het is al heel erg laat als ik door het raam mijn nachtgroet aan de vier kleinkinderen breng via Janneke maan en dan hoop dat de fysieke moeheid me de slaap zal gunnen, tot morgen een nieuwe dag wacht
een onperfecte perfect day
Slaapwel soulmates, in de hoop op een mooie droom
