‘Take my breath away’, maar ‘my heart will go on’, zo zou de finale ‘mix’ van onze Chris zijn laatste uren bij ons kunnen heten. Terwijl langzaam de laatste lucht de zieke longen beroerde, bleef zijn sterk hart  het leven vasthouden.

Mijn hand in de zijne, wijsvinger op de ader in zijn pols, herinner ik dat intense gevoel van het eerste tastbaar leven in mijn schoot, waardoor ik voor altijd verkocht was… gebonden en verknocht aan mijn zoneke, al groeide hij door de meter negentig….

Mooi, zo groot, zo sterk. Alles waar een moeder trots op is… maar ook oorzaak en gevolg van haar grijze haren. Onze junior durfde en kon alles. Menige discussie was het gevolg van een uitspraak die ‘ongeveer’ juist was. Daarop kon hij je pakken, dat zei je gisteren anders... al scheelde dat dan een paar euro's of enkele kilometer in het verhaal. Just is just... wat we dan bij een mindere score op school, uiteraard al eens terugkaatsten...

Durver, uitdager, voortdurend grenzen aftastend en verleggend… Tussen de stapels brieven met medeleven die nu toekomen, zitten getuigenissen van oud-leraars, collega’s, mensen die hem soms maar één keer ontmoetten met eenzelfde conclusie: Chris liet niemand onberoerd.

Op school, vaak deelgenoot aan alles waarbij een leraar de wenkbrauwen fronst, volstond de vraag: ‘wie’ om meteen zijn bekentenis beet te hebben. Je doet iets, draag er dan ook de verantwoordelijkheid voor.  De eerste serieuze ontgoocheling en verontwaardiging dateert uit die tijd toen ‘medeplichtigen’ er het zwijgen toe deden. Hij ging alleen naar de woensdagse strafstudie, gaf geen krimp omtrent de anderen, maar taxeerde ze voorgoed.

Onze Chris leefde net als ons Rose op hoog toerental met een enorme gretigheid. Als ik daar nu over nadenk, lijkt het of ze in de hoogste versnelling schakelden, bewust dat de tijd drong. Ondanks de enorme gelijkenissen, waren het twee totaal verschillende persoonlijkheden met een zeer gedifferentieerd uit en thuis patroon.

Ons gezin en later als de meisjes getrouwd waren, papa en vooral ik zelf, waren Chris’ labo. Zijn proefstation, zijn testcircuit. We waren de proefkonijnen voor het leven daarbuiten. Discussiëren, rebelleren, uittesten, in vraag stellen… een groeiproces dat vaak vermoeiend, zelfs uitputtend was voor ons. Zijn interesses bleken zo divers en uiteenlopend, zijn reactievermogen sneller dan wij de vraag konden verwerken. Hij had een eigen mening, wilde die voortdurend  toetsen, evalueren en vergelijken. Als we teveel opties openlieten, was hij geregeld teleurgesteld en concludeerde soms onterecht, dat we berustten…

Als volwassen man rekende hij voor zichzelf af met wat hem niet kon boeien. Het werd een stopwoord. Als een discussie hem niet langer interesseerde, veranderde hij van onderwerp door simpelweg aan te geven: ‘sorry, dat boeit niet…’

Sinds hij zich steeds meer op de muziek toelegde, kwamen de diepste roerselen vaak ’s nachts, als de wereld stilviel, boven. 'Cultuur' van het uitgaansleven ontpopt zich ’s nachts. Ten tijde van Natural Club droomde hij luidop van  een leefbaar uitgaanscircuit met respect voor de volgende dag. Een lovenswaardig idee en ook onze interpretatie van een avondje-uit... succesformule. Maar ook weer vergankelijk.  

De meest intieme momenten beleefde ik met hem als het entertainen erop zat, het feestgedruis verstild was, de lichten gedoofd waren. Dan werd de entertainer zichzelf en ventileerde de intensiteit van zijn inzet. In slow motion herbeleefde hij en blies stoom af.

Vaak kreeg ik dan een nachtelijk telefoontje. De eerste seconde geïrriteerd om de verstoorde dag/nachtorde , nam ik –en daarvoor prijs ik me nu enorm gelukkig- ALTIJD de tijd, klankbord te zijn. Vaak fungeerde ik enkel als ‘prullenbak’ als sorteergids voor wat hij wilde bewaren en wat hij kwijt wou, maar het refrein klonk steeds eender: 'hou van jou, mama'. Soms half slapend, maar altijd gemeend zei ik: 'en ik van jou'… gevolgd door: 'dat weet ik wel...' Het hield me vaak nog uren uit mijn slaap...

Typisch voor een creatief leven waar intensiteit primeert. Creatievelingen zijn vaak zo geconcentreerd, zo allesomvattend ingenomen, dat gewoon pen of penseel neerleggen, de stroom uitschakelen van een PC of een draaitafel, niet mogelijk is.  Als de stilte valt, het publiek vertrekt en de energie opgebruikt is, komt de persoonlijke radar in werking die diepgelegen signalen opvangt en reflecteert. De behoefte aan fysieke mensen om hen heen vervaagt, men zoekt een ziel, soulmate om de golven die beroeren, te delen. Soms zacht kabbelend, vaak stormend, altijd heel nadrukkelijk. Voor mij voelde het dat ik in het bos met vele bomen, vol onherkenbaar versmolten geluiden, de stem van dat unieke kind door alles herkende. Nu weet ik dat het geen stem, maar een vibe was…  Als iets me al kan troosten, is het wel dat ik de geluidloze roep altijd beantwoordde. Het volstond gehoord te zijn, gedeeld te hebben, een compromis noch akkoord deden ertoe...  Minder wàt gezegd werd, was dàt het gezegd werd voor ons beiden het hoogste goed.  

Zijn verontwaardiging over het falen van de systemen, vooral het rechtssysteem dat kleutert met lettertjes van de wet en de confrontatie met de realiteit niet aangaat… was een doorn in zijn oog. We moesten begrijpen dat gevangen zitten in dat kleverige web, niet aan hem besteed was. Het leven is te kort...  haast een profetie.

Peace, love and happiness is méér dan wishfull thinking, nu met verdubbelde steun van daarboven...