Geen idee of er een causaal verband is, maar ik vond het opmerkelijk dat meteen na het verschijnen van het boek de buik van Antwerpen Bernard Arnault Frankrijk voor België wil ruilen.
Monsieur Arnault is de eigenaar van Louis Vuitton, Moët et Chandon, Hennesy
en Frankrijks rijkste burger. Nu begrijp ik het glaasje bubbels bij de aankoop van een handtas... toch geen koppelverkoop
Heeft zijn marketeer in het boek misschien de foto van "mijn" Louis Vuitton opgemerkt? Heeft hij de grote baas gewezen op dat rollend mormel dat beschreven staat als Louis Vuitton, maar nergens terug te vinden is in de historiek van alle jaargangen catalogi van zijn gerenomeerd bedrijf. Kan ik hem straks aan de deur verwachten en doet hij een bod op mijn exclusief model?
Property rights
zoon en stiefkleinzoon, juristen gespecialiseerd in dat rechtsgebied, zullen me hopelijk terzijde staan... maar laat ik alvast mijn verdediging al preventief voorbereiden.
Hoe kom ik erbij een plastieken trolley door het leven te rollen als mijn Louis Vuitton. Zoals vaak is de waarheid vrij eenvoudig en meteen een pledooi voor whats in a name.
Het vehikel op wieltjes dankt zijn nominatieve upgrade aan de wet van actie en reactie.
Een winkelafspraak met ons Roosje die startte in de parking van het gebouw, kreeg (zoals wel vaker) een uitgestelde start: containers checken, bellenlijst aanpassen, brievenbuslabels aanbrengen, een praktisch probleem van een of andere bewoner oplossen... waarbij ik dan uit mijn LV een schroevendraaier of een lamp of een gordijnhaakje tevoorschijn toverde, maakte dat Roosje een beetje geïrriteerd door het uitlopend oponthoud verzuchtte: waarom loopt mijn mama niet rond met een Louis Vuitton in plaats van met die bak.
Spreek en uw mond gaat open, zei ik, voortaan is die bak mijne Louis Vuitton. En dat is hij gebeleven. We hebben er nog heel wat mee afgelachen, zeker wat daar soms uit te voorschijn kwam en komt...Intussen is hij wereldberoemd in ons dorp in de stad...
Dus, monsieur Bernard,
zoals u ziet,
dekt de vlag de lading niet