Een bedenking die vannacht door me heen stoof terwijl buiten het staartje van een of andere draak van een orkaan, nog wat nazwiepte als dat al de stilte is, wat zal dan de storm zijn, vroeg ik aan mijn klepperend rolluik.
Nu de pakken drukwerk -tja, de bomen zijn toch al geveld- slinken en de boodschap quasi verdeeld is, vraag ik me af hoe er in andere gezinnen dan die van kandidaten mee wordt omgegaan. Wordt daar op een foto of een tekst commentaar gegeven? Wordt er over partijprogrammas gepraat, worden ze vergeleken, getoetst op haalbaarheid, woorden uit het verleden aan daden gekoppeld???
Een bloemlezing van de propaganda is één grote belofte voor een hemelse samenleving op aarde, waar 'the sky the limit is'.
Iedereen krijgt de belofte van bevoorrechte klant. Enkel even een bolletje tekenen.
Na het bekijken van Koppen gisteren op één, waar we ons Rose met onze jongste kleinzoon op de wekelijkse afspraak missen nu de nieuwe generiek loopt, kan je enkel bedroefd vast stellen dat het kwaad IN de mens zelf steekt.
Voor wie de quote miste: Het gratis proefpakket dat door een soort enquêteurs op de Antwerpse Meir (en wellicht ook elders op drukke winkelassen) aangeboden wordt, blijkt een betalend abonnement te zijn. Valse verkooptruc, en ja, je moet niet zomaar tekenen, hè dus niemand vertrouwen is de boodschap leve de samenleving!
Pittig practisch detail: je kan dergelijke praktijk voor de rechtbank aanvechten. Dat klinkt als gooi het in de groep, of moet ik schrijven op de berg. Wanneer komt het voor, hoeveel kost je advocaat, wat recupereer je uiteindelijk als je er ook nog een maagzweer mee kweekt om van een hartinfarct nog maar te zwijgen
Om een advocaat zal je niet verlegen zitten nu er volgens de laatste cijfers van de populatie studenten in de faculteit Rechten, nog een paar duizend in de maak zijn. Vermits die als gratis- verpakte verkooptruc vaak een studentenjob is, kan het best zijn dat als over enkele jaren uw klacht voorkomt, gedupeerde en verkoper oog in oog staan. LOL.
Terug naar de verkiezingen. Op reis door het Vlaamse land is het aanbod van politieke kleuren steeds meer een agrarisch gegeven. In tuinen en weiden staan/liggen borden broederlijk- en zusterlijk naast elkaar met rode-, gele-, blauwe-, groene ... kandidaten in de aanbieding. Eigenlijk best humoristisch dat het boer Bavo worst weze wie er zijn grond bemest
Je kan al dat plak- en drukwerk -in crisistijd notabene en ik word tureluurs van de budgetten die daarmee gepaard gaan- best met a touch of Rose bekijken, zodat het tenminste nog een beetje boeiend wordt.
Luister naar hun woorden maar wees u bewust van het vakmanschap van mediatrainers en fotografen. Over hun werk moeten we niet oordelen, wel over de personen die ze ons voorschotelen. In de kiescampagnes moeten de kandidaten echter niks bewijzen, zelfs niet uitleggen hoe ze de financiering zien van wat ze beloven. Ze mogen vrij dromen rondstrooien, wakker worden is voor de dag na de verkiezing. En geen rechtbank die je uw stem teruggeeft als je je bedrogen weet. Dan is het alweer 6 jaar tanden knarsen terwijl het water naar de zee loopt en woestijnvorming verder gaat.
In debatten het eigen programma debiteren, is zoals de van buiten geleerde catechismus opzeggen. De kandidaat die bekent niet alle punten van partijprogrammas te kennen, die erkent niet op alle terreinen beslagen op het ijs te komen, maar die bereid is te luisteren om dan zijn kennis en ervaring ten dienste te stellen. Daar kan ik me tenminste iets bij voorstellen. Een woord dat het toetsen aan daden kan weerstaan, een woord dat een resultaatsverbintenis inhoudt. Dan wordt willen, kunnen.
Wie in debatten kan luisteren om dan in de afgemeten minuten daarop te anticiperen met de zienswijze van wie hij vertegenwoordigt, krijgt van zijn politieke achterban bij een evaluatie misschien wel het verwijt de anderen het onderwerp van discussie te laten bepalen. Maar de aandachtige luisteraar ervaart het als de essentie van politiek. Meningen op elkaar afstemmen, niet polariseren. De strijd aanwakkeren is de beste garantie om een conflict onoplosbaar te maken. Die constructieve voorstellen moeten de mensen tot stemmen bewegen. Met een zeer duidelijke meerderheid die in je oplossingen gelooft, is een redding nabij. En op dat keerpunt staan we straks op 14 oktober. Durven we veranderen, wagen we het het roer om te gooien? Of is de leeuw nog bij de tandarts voor de laatste extractie? Een steen verleggen doe je met velen... samen.
De samenleving is een tijdelijk verblijf op een planeet die aarde heet. Het is als een huurcontract, je woont er samen en dus gelden rechten en plichten waardoor 'leven' die naam waard is. Het kan, met een leider die kan begeesteren, maar vooral die een voorbeeld geeft. Woorden wekken, voorbeelden strekken. Als het op bezuinigen aankomt, begin dan bij jezelf. Bewijs dat niet alleen de zon voor niets opkomt. Er is zoveel te doen dat ieders leven mooier en beter maakt, zonder dat je moet tellen. Dagelijks bewijzen honderdduizenden vrijwilligers het in de schaduw van de 'grote lichten'...
Dan schiet de dodenrit van doctorandus P, in de versie van ons Marie- Rose tijdens de finale van MissVlaanderen me terug voor ogen. De afvallingskoers waarmee ze de strijd onder kandidaat-missen parafraseerde en pas ik ze toe op de poppenstoet van kandidaten die nu de revue passeren.
En dan, heel af en toe, zie ik een waarachtig iemand.
Iemand die niet alles op één hoop gooit.
Iemand die zich als potentieel roerganger afvraagt hoe het zowel voor de bovendekse- als benedendekse passagier een behouden vaart wordt.
Iemand die beseft dat respect en verantwoordelijkheidsgevoel de échte eerste steen is voor een sociaal woningbeleid.
Iemand die beseft dat een veiligheidsgevoel begint bij veiligheid.
Iemand die vecht om recht rechtvaardig te maken,
Iemand die zijn woord niet breekt uit eigenbelang...
Iemand die moedig tegen de stroom in blijft varen als het doel stroomopwaarts ligt.
Iemand die het leiderschap voelt als een dienst en geen gunst van de kiezer.
Iemand voor wie geld een middel en geen doel is
Iemand die niet aan woorden maar aan werken zijn liefde voor het leven wil doen merken.
Benieuwd wie op 14 oktober de vox populi achter zich krijgt om mee aan het roer van het schip in woelig water te staan in de poging de storm tot bedaren te brengen.
Onbesliste kiezer, ik weet het wel. En het zal niet perfect zijn, maar de verlegde steen zal voor een ander vaarwater zorgen en dat is waar het nu om gaat... succes met uw keuze.
Een lijstduwer is de laatste kandidaat op een kieslijst.
En dat is op de lijst voor de nieuw te kiezen gemeenteraad van Antwerpen, inderdaad
Wellicht de enige kandidaat die vÓÓr de stemmen uitgebracht zijn, écht zeker is van zijn zetel en waar men hem voorlopig althans ook niet uit krijgt jammer, dat zou pas n verkiezingsstunt zijn
Intussen ruikt het hier naar drukinkt die walmt uit een stapel affiches, folders en een paar dozen omslagen voor verkiezingsdrukwerk
Wil iemand een affiche aan het raam of een sticker voor de auto aarzel niet hem zichtbaar maken voor potentiële kiezers is de moeilijkste opdracht... wie hem kent en aan 't werk zag en ziet, weet het wel... al pakt hij er niet mee uit.
De verkiezingsfoto's tonen mijn man op wielen ... niet iets waarmee hij te koop loopt. Betekenen die beelden nu het einde van een tijdperk waarbij ik hem zo onzichtbaar mogelijk op de plaats delict afleverde: achter een katheder aan de universiteit, op het podium van een wereldcongres, aan tafel voor keiharde onderhandelingen met tegenvoeters, waar die verdomde dienstweigerende benen geen spelbrekers mochten zijn...
En dan herinner ik me de woorden van ons Rose die haar vader, geconfronteerd met die vreselijke beperking, opbeurde door te stellen dat Roosevelt de Verenigde Staten wel wist te leiden vanuit een rolstoel en derhalve opgeven geen optie was. Dan besef je als ouder dat woorden wekken, maar voorbeelden strekken...
Een politieke lijst duwen vergt kr8. Als die niet in de benen steekt, dan moet ze van hoger komen. En die is er in overvloed. Van deze Morel wordt verw8 om na een leven van werken en plicht, de opgedane kennis en ervaring in te zetten in de grootste stad van Vlaanderen, met 'a touch of Rose'. Als wereldburger, met de dicipline van een reserve luitenant- kolonel, als man van zijn woord, maar ook als vader en een op handen gedragen opa... zet N-VA een bekwame speler op het schaakbord van een multiculturele havenstad... en dat kan alleen elke Antwerpenaar ten goede komen.
Genoteerd op plaats 55, voorlopig nog zonder stip, vormt hij het sluitstuk van de N-VA lijst. Een stem voor de kop en de staart, verzekert de perfecte combinatie van jong en oud, droom en daad, weten en kunnen, geloven en hopen, durven en doen, maar allebei met 'a touch of Rose'...
Op markten, braderijen of café, zal je de lijstduwer waarschijnlijk niet tegen het lijf lopen Van recepties in een rolstoel herinnert hij zich vooral handtassen die in zijn gezicht bengelen en zit hij met zijn neus letterlijk in andermans zaken maar je voelt misschien wel zijn stille kr8 achter heel wat initiatieven die voor werk, zorg en innovatie moeten zorgen. Geen verkiezingsimago, maar gedrevenheid, kr8 en m8 die uitgaat van aanhoudende inzet, gebaseerd op kennis en ervaring, die verder reikt dan voordeur of achtertuin en gelouterd is door het leven zelf.
Dat ons Roosje een beslissende rol heeft gespeeld in de beslissing van haar vader om ja te zeggen op de vraag van Bart De Wever, lijdt geen twijfel. Of zich dat straks ook vertaalt in stemmen, is een open vraag, maar één ding is zeker: Ons Rose heeft gelijk gekregen. Wielen in plaats van benen doen niets af aan de kennis en ervaring die een cosmopolitische stad als Antwerpen nodig heeft om aan te kunnen wat komt en die handschoen neemt haar vader nu op zodat haar werk kan verder gezet worden.
Bedenk, achter die zittende lijstduwer staat jawel, ook wel de duwer van de rolstoel aangepord door de kr8 van een engel en samen delen we het geloof, de hoop en liefde dat met een Morel int stad, verandering écht gestalte kan krijgen valse hoop bestaat niet... dat bewijzen is ook een opdracht voor opa's...
Geen idee of er een causaal verband is, maar ik vond het opmerkelijk dat meteen na het verschijnen van het boek de buik van Antwerpen Bernard Arnault Frankrijk voor België wil ruilen.
Monsieur Arnault is de eigenaar van Louis Vuitton, Moët et Chandon, Hennesy en Frankrijks rijkste burger. Nu begrijp ik het glaasje bubbels bij de aankoop van een handtas... toch geen koppelverkoop
Heeft zijn marketeer in het boek misschien de foto van "mijn" Louis Vuitton opgemerkt? Heeft hij de grote baas gewezen op dat rollend mormel dat beschreven staat als Louis Vuitton, maar nergens terug te vinden is in de historiek van alle jaargangen catalogi van zijn gerenomeerd bedrijf. Kan ik hem straks aan de deur verwachten en doet hij een bod op mijn exclusief model?
Property rights zoon en stiefkleinzoon, juristen gespecialiseerd in dat rechtsgebied, zullen me hopelijk terzijde staan... maar laat ik alvast mijn verdediging al preventief voorbereiden.
Hoe kom ik erbij een plastieken trolley door het leven te rollen als mijn Louis Vuitton. Zoals vaak is de waarheid vrij eenvoudig en meteen een pledooi voor whats in a name. Het vehikel op wieltjes dankt zijn nominatieve upgrade aan de wet van actie en reactie.
Een winkelafspraak met ons Roosje die startte in de parking van het gebouw, kreeg (zoals wel vaker) een uitgestelde start: containers checken, bellenlijst aanpassen, brievenbuslabels aanbrengen, een praktisch probleem van een of andere bewoner oplossen... waarbij ik dan uit mijn LV een schroevendraaier of een lamp of een gordijnhaakje tevoorschijn toverde, maakte dat Roosje een beetje geïrriteerd door het uitlopend oponthoud verzuchtte: waarom loopt mijn mama niet rond met een Louis Vuitton in plaats van met die bak.
Spreek en uw mond gaat open, zei ik, voortaan is die bak mijne Louis Vuitton. En dat is hij gebeleven. We hebben er nog heel wat mee afgelachen, zeker wat daar soms uit te voorschijn kwam en komt...Intussen is hij wereldberoemd in ons dorp in de stad...
Dat deze uitspraak van mijn oma me vanmorgen te binnen schiet, heeft te maken met het gejoel op de speelplaats van het schooltje achter ons op deze droge zonnige eerste schooldag, nu al aan de eerste speeltijd van het nieuwe jaar Gisteravond herinnerde ik mij mijn eigen ouders, onze papa, meester in het kaften.
Ze lagen op tafel, de rollen blauw papier, zijn lat en schaar. Er kwam geen centimeter plakband aan te pas, dat moest zo perfect aanpassen. Maatwerk. Pure klasse.
Als kers op de taart in zijn prachtig handschrift, onze naam op de etiketten met het merk van de school in goudopdruk, dus ook de klasagenda: mijn meest begeerde en symbolische kleinood, boordevol nog te beschrijven bladzijden. Dit jaarlijks tafereel werd door ons moeke altijd vertederd gadegeslagen met de weerkerende waardering: dat doet niemand onze pa na Toen ik al wat ouder was vertelde ze mij dat ze altijd zijn mooie handen had bewonderd en in mijn herinnering zie ik die al kaftend
Intussen legde ons moeke de uniformen klaar, de schortjes, turnzakken met turnpantoffels die stijf stonden van het witsel.
Het laatste avondmaal was telkens een moment met een preek, zoals wij dat toen noemden wellicht verveelde het ons, maar dat liet je toen niet merken en nu blijkt dat ik me quasi ieder woord herinner.
Er zijn twee plaatsen in een klas: één achter en één voor de lessenaar (pupitter, zei onze papa).
Achter de lessenaar staat iemand die u veel te vertellen heeft, iemand waar je veel van kan leren, iemand die je voorgaat en voor die lessenaar zitten jullie. Een jaar lang krijg je kansen om slimmer en wijzer te worden met aan de meet de prijzen. Alleen wie vanaf de eerste dag goed start, wint.
Onze degelijke lederen boekentassen, meerjaars exemplaren, de onderkant voorzien van een antislijtlaagje boenwas, ontvingen de blauwe invasie in de verdeelvakken als was het een heus sorteercentrum.
Rechtopstaand als een scheidingswand, onze lederen pennendoos met twee geslepen potloden, (zo kon onze slijper thuisblijven en niet voor afleiding zorgen) een aan de familieinktpot volgetankte vulpen een gom met zachte en harde kant, een regeltje van 15 cm én een echte bic. Onderaan in de boekentas als een bodempje lag ook een houten lat van 30 cm meestal met reclame op van de Algemene Spaar- en Lijfrentekas, waarbij ook aan schoolsparen kon worden gedaan Weet je nog wel???
Jaren later stond ik aan de andere kant van de lessenaar, zag ik al die ogen vol verwachting en dacht dankbaar terug aan de preken van weleer.
De vaders en de moeders van deze kinderen, vertrouwden wat hen het liefst was in dit leven, aan mij toe. Een ongelooflijk voorrecht met een enorme verantwoordelijkheid.
Vier keer heb ik vijfentwintig 12-jarigen de wereld mogen helpen ontdekken. Leerstof onder het stof uitgehaald, opgeblonken in de wetenschap dat blinkende materie aantrekkelijker is.
Na dat zesde leerjaar wenkte de humaniora. Ik was de laatste trede naar adolescentie. Een mooie, maar kwetsbare fase in hun leven en op veel terreinen bepalend voor de groeiwijze naar volwassenheid. Normen en waarden meegeven naast de verplichte leerstof een hele uitdaging.
De onvoorwaardelijke trouw, hen beloofd in het begin van het schooljaar, heb ik naar best vermogen gestand gedaan, vermoed ik. Ik ben mij alleszins tot op vandaag bewust, dat woorden wekken, maar voorbeelden strekken.
En ook al liep het al eens mank, de aanpak van elk conflict is meestal bepalend voor het resultaat: escaleren of oplossen. Rechten en plichten, daar is geen weg tussen. Confrontatie met de gevolgen, sociaal en structureel helpt de onderliggende oorzaak bloot te leggen en dan aan te pakken.
Ik voel mezelf glimlachen... decennia later ben ik dus toch niet fundamenteel veranderd. Lets face it daar begint het dus nog altijd mee.
Intussen is het stil geworden op de speelplaats. Iedereen terug de klasjes in? Wellicht. En dan gaat de telefoon. De oudste kleindochter. Zonder nieuws, want de groten beginnen pas vanmiddag. Maar ze heeft vanmorgen de zus uitgeleide gedaan. Die zit nu in t zesde en zo te zien, hadden ze elkaar veel te vertellen, want ze zag ons al meteen niet meer staan, lacht de wijze grote zus
-En jij? Beetje stress, want de klassen zijn door elkaar gemixt en het is afwachten wie terug bij wie zal zitten..
- Eender hoe of wat, er is altijd nog de speelplaats en daar socialisen jullie naar believen, toch?
-Ja, das waar oma, je hebt gelijk.
Zolang ze dat beamen, komt het allemaal wel goed
En toch, toen gisteren de studentjes in het dorp in de stad toekwamen, was het alvast voor eentje zichtbaar emotioneel wat zwaarder, toen de familie huiswaarts keerde.
Heb ik liever zo, zei de vader die zijn kleine grote dochter de noodzakelijke knuffel gaf met de wijze woorden komt helemaal goed en dat was al zo, toen het in haar studiootje al naar lekker eten rook
We zijn dus vertrokken tuut zei de trein en de statie was weg goede vaart aan iedereen.
Al moest het van heel ver komen mijn internaatsperiode in Onze-Lieve-Vrouw Waver waar onze lerares aardrijkskunde- maar ik kan bij God niet meer op haar naam komen- het vermogen bezat om de natuurelementen zodanig te beschrijven, dat je ze bijna aan den lijve ondervond
Zeebeving, vloedgolf, gletsjer, geiser, orkaan, tyfoon, vulkaanuitbarsting, georkestreerd ballet van hemellichamen de wijze waarop zij het ons verkocht, was veel meer dan les geven... Misschien was het kleine spleetje tussen haar voorste tanden en het daarbij horende geluidje van subtiel ontsnappende lucht, al dan niet bevochtigd met minuscule ragfijne druppeltjes extra pedagogisch materiaal. Hoe kan je beter het ontstaan van een regenboog verklaren dan tegen het zonlicht staand, de lichtbreking gestalte geven Zij deed het we hingen aan haar lippen.
Leerkracht/leerling, ze verhouden zich als communicerende vaten. Hoe boeiender de verplichte materie wordt aangebracht, hoe groter het absorptievermogen en de houdbaarheid van wat geleerd wordt. En daar draait het bij 'leren' om...
Toen ik gisteren voor het slapengaan, zoals elke avond de hemel afspeurde naar mijn vaste 'date', kwamen die aardrijkskundelessen van weleer me terug levendig voor de geest.
Tegen het donkerblauw van de nacht, danste de maan tussen plukken wolk. Het ene moment was ze er, het volgende onvindbaar, al liet ze er in haar volle glorie geen twijfel over bestaan present te zijn.
Bij momenten kleurde ze boven de felverlichte wolken lichtblauw
Blauwe maan, zo heet de tweede volle maan als ze het klaarspeelt om 2 keer in één maand te verschijnen. Omdat de maancyclus 29 dagen telt in tegenstelling tot de maanden die 1 of 2 dagen meer tellen, komt in net geen 3 jaar, een volle maan twee keer in één maand voor
Gisteravond was ze die naam waardig, want écht blauw blue moon die mijn nachtgroet van elke avond richting kleinkinderen kleurde. Een uniform blauw tintje... een knipoggje naar waar 1 september voor staat...
A touch of Rose in hemels blauw het is eens wat anders...
Aan iedereen die vandaag en het waren er velen, met bloemen, kaarten, berichtjes zelfs een in de lucht geschreven verjaardagswens ons Roosje herdachten op haar 40 ste verjaardag, hartelijk bedankt.
Zoals ze de kunst verstond iedereen en alles aan te voelen, toen ze nog gewone sterveling hier op aarde was, doet ze dat nu zeker en nog beter als of waar ze ook is
Elke dag, maar zeker op dagen als deze, missen we haar en de prinsjes enorm begrijpen we het ene al niet, het andere nog veel minder.
Al wordt een feest nooit meer als voorheen, de touch of Rose is nooit veraf.
Daarom deden die vele lieve attenties zoveel deugd, zeker van die schare vele echte vrienden die zoveel meer om haar gaven dan alleen maar om haar gulheid.
Zij die de échte Rose graag zien, haar zo missen, wetend dat de leegte nooit opgevuld raakt, maar gelukkig zijn haar te kennen en te koesteren in wat ze ons naliet. Geloof, hoop en liefde... en haar rotsvaste overtuiging dat 'valse hoop niet bestaat'...
We hebben haar hier thuis vandaag rustig gevierd. Zoals het voor tante Rose betaamt, wel de bubbels losgelaten, de taart aangesneden en veel over haar gepraat terwijl ze er de ganse tijd glimlachend mooi bij stond te wezen: een echte engel
Gelukkige verjaardag Roosje, vermits het daarboven allemaal oneindig en dus tijdloos is, blijf je 4ever Young en mooi voor altijd in ons hart.
Wij zijn de mannen die de gaas doen branden De klinken repareren en de vrouwen ambeteren
Dat zullen we geweten hebben.
Zowat 9 maanden geleden op een winterse morgen, leek onze straat belegerd. 5 camions, dubbel zoveel manschappen met fluoriscerende vesten bezig het voetpad op te breken. Onze overburen wel, maar wij niet, waren op de hoogte van wat er te doen stond. In ons klein doodlopend straatje is dergelijke invasie beklemmend. Blijkbaar worden gasleidingen die al 30 jaar in de grond steken en nog van ijzer zijn, overal systematisch vervangen door kunststof buizen. Omdat wij niet benaderd waren, gingen we er vanuit dat het mogelijk enkel de onpare straatzijde betrof. Korte illusie. Een wel erg jong kereltje van zonnige afkomst, kwam enkele dagen later onze gassituatie onderzoeken. 'Waar komt het gas binnen, waar bent u aangesloten op de hoofdleiding, waar de teller, welke toestellen werken op gas ' We fronsten toch even de wenkbrauwen meer dan 30 jaar factureren en zich nu afvragen waar wij het gas vandaan halen? Na grondige inspectie van de teller, de buizen tot ze in de grond verdwijnen, een speleologische tocht door de kruipruimte waar de buizen binnenkwamen, eindigde met de aankondiging dat ze zouden terugkomen En ze hielden woord: een week of twee later: en de gas kwam weer Zelfde scenario, zij het met een paar mensen meer. Van hun gesprekken onder elkaar werden we ook al niet veel wijzer. De jonge gast die meertalig was, maakte afspraak daags nadien om 8 uur. De werken zouden 1 dag in beslag nemen en we hoefden ons geen zorgen te maken over het herleggen van de kasseien op de oprit, zou perfect worden hersteld. 8, 9, 10 uur niemand. De ganse dag niets. Omdat ook nergens in de buurt nog camions of fluo vesten gesignaleerd werden, dachten we dat de kelk aan ons voorbijgegaan was.
Vreemd voorval, maar het vervaagde Maar bijna zoals in het liedje: ...en de gas kwam weer
Enkele dagen geleden: alweer een jong gastje, zij het van een ander zonnig gewest dan dat van vorige keer, kwam de gas inspecteren. Zelfde vragen, zelfde archeologisch onderzoek, zelfde afspraak, zelfde beloften. Niet bepaald gerustgesteld door deze vreemde gang van zaken verzekerde de jongen dat hij anders was dan de vorige, heel wat ervaring had met dergelijke zaken en het allemaal perfect en snel zou verlopen. Dient het gezegd dat zijn 20 jaar niet bepaald het gewenste vertrouwen opwekten om aan gasinstallaties aan en onder je huis te laten werken, ook al in het licht van de eerdere ervaring
Amper één nacht twijfel, want de volgende morgen is de invasie een feit. Camions in alle maten en gewichten en dropping van een legertje 'flikketerende'(kinderlijke verbastering van fluoriscerend) mannen zetten het straatje op stelten.
Aan de oneven kant van de staat had men alles moeten overdoen, maar we mochten gerust zijn, die ploeg van toen was ontslagen. Dat ze aan onze kant toen niet kwamen opdagen was door de moeilijkheidsgraad van de onderneming. Te lange oprit, te moeilijk bereikbaar, kasseien kortom, we waren toen de dans blijkbaar ontsprongen, maar deze keer was het menens...
Elke medaille heeft een keerzijde en het leuke hieraan is dat op deze warme dag de paar buren de tijd nemen om even bij te praten... Met het antwoord op de opmerking waarom mensen uit Bulgarije en Turkije deze werken zo ver van huis uitvoeren bevestigt de toezichter van Imea wat we allemaal weten: in de ellenlange lijsten met werkzoekenden, geen enkele die zoekt wat te vinden is. Daarom worden zoveel werken uitbesteed aan onderaannemers met buitenlandse arbeiders die niet te lui zijn om te werken voor hun geld. Deze ploeg Bulgaren en Turken, aangevoerd door een of twee landgenoten die ook onze taal machtig zijn, gaf alleszins blijk van geen kleintje vervaard te zijn.
Dat de vooropgestelde één dag er twee werden, was niet het gevolg van gebrek aan ijver, wel het ontbreken van degelijke straatplannen met correcte coördinaten van de nutsleidingen. Een snedig gegraven putje onder het voetpad legt de logische ligging van de waterleiding, de electriciteit, de belgacom- en telenetkbels bloot maar waar is de gele gasleiding
Dan maar eens onlogisch graven aan de andere kant... en jawel, zeven putten verder en op aanwijzingen van een metaaldetector kan de slang in de grond opgespoord en gevolgd worden. In Wommelgem, zo vernemen we van de mannen, zouden ze nu alle andere nutsmaatschappijen optrommelen om meteen ook hun ondergrondse leidingen na te kijken, nu alles open ligt. Lijkt me alleszins efficiënt De één dag werden er weliswaar twee. Het ganse arsenaal passeerde de revue: mini graafmachientje, kabelkanon, compressor veel mankracht en grote dorst.
Dat de spinnen in de kruipruimte opgeschrikt werden door het heftig verkeer daar beneden, merkten we aan een paar gefrustreerde exemplaren die wellicht uit protest op het witte gordijn in papas bureau post vatten foute keuze leve Nilfisk
Het is al tegen achten als de rust weerkeert in de straat. De witte hoopjes zand her en der zijn de nog zichtbare sporen van de werkzaamheden. Onder het voetpad kronkelt nu een gladde zwarte slang (die niet mag sissen, want dan is er iets mis) in een fel geel kleedje tot aan de hoofdleiding die er binnenkort ook moet aan geloven, klonk het onheilspellend De nieuwe teller met ronde nulscore, kan er weer aan beginnen
De 'final check': als geen bellen of blaasjes verschijnen na het insmeren van de lassen en dichtingen met een zeepsopje (het brave Burgerwolfje?) is ook de laatste ultieme test geslaagd en meteen de garantie voor veilig gasgebruik de komende 30 tot 50 jaar wordt ons verzekerd.
Levenslang dus als op gasleidingen tenminste geen wet Lejeune van kracht is
We waren er klaar voor met ons tweetjes en twee flesjes water, ging het richting Brussel, Mijn zus en ik. Niets of niemand had ons kunnen tegenhouden, ook al waren onze mannen er niet helemaal gerust in, zo zonder hen, maar met de rolstoel in Brussel, daar weerhielden eerdere negatieve ervaringen ons van.
Het was 2 uur toen we geparkeerd aan de Jacqmainlaan, de straat overstaken om te luisteren naar 2 getekende vaders en het meisje dat de dans ontsprong, Laetitia.
Ons eerste flesje water sneuvelde als frisse douche voor een jongetje dat even bezweek onder de loodzware hitte terwijl zijn vader een doodskist meezeulde die aan de verbeelding weinig te wensen overliet. Bijna symbolisch voor wat in die kelder allemaal zal gebeurd zijn
Mensen scandeerden Dutroux et Martin, assassins, Martin in de cel, maar ook hip hip hoera voor Laetitia Brave verontwaardigde mensen, maar hier en daar een duidelijke waarschuwing: Martin, je te tue dès que je te rencontre Een manke justitie is een wildcard voor recht in eigen hand een zeer kwalijk vooruitzicht dat doet huiveren
Na een korte wachttijd op een trein met 400 demonstranten, trok de stoet zich op gang. Veel politie die een rustige middag hadden, zonder één enkel incident.
Onderweg verneem je waarom mensen deelnemen steeds te herleiden tot één hartverscheurende schreeuw: hervorming van het gerecht. Maar er is ook twijfel al je ziet wat er overblijft van de afschuw die 16 jaar geleden meer dan 300 000 mensen in een witte mars bijeenbracht.
Ieder die hier opstapt doet het uit overtuiging, al hoor je dan een politieker die ik toevallig herken . diverse keren de cameramensen zonder gevolg overigens, inlichten dat hij aanwezig is bijna lachwekkend
Vader en moeder Marchal met kleinkind, vader Lejeune en Laetitia die het overleefde en dus kan navertellen lopen vooraan. Aanvankelijk in dichte drommen volgen velen. Naarmate de stoet vorderde, stappen veel mensen in de schaduw op de voetpaden op zoek naar lucht over de binnensingel, bezijden de tunnels, over Madou, langs het Vlaams Parlement, tot aan de Louizalaan met afslag naar het Justitiepaleis.
Bijna symbolisch staat het in de steigers de indruk wekkend dat hervormingen op til zijn en hopelijk meer dan enkel gevelhervormingen.
Hervorming van het gerecht, het is de alom tegenwoordige ondertoon van deze stille mars
Wat moet je in dit land eigenlijk doen om je straf te moeten uitzitten, als het vermoorden van kinderen al geen reden meer is vroeg vader Marchal zich in aller naam af.
Dat ook de kerk serieuze vegen uit de pan krijgt, was te verwachten de hypocrisie die veel mensen voor het hoofd stoot. De gesprekken onderweg liegen er niet om De kerk is God niet, de kerk is maar een instituut van mensen en door daar machts- en andere geilen niet te verwarren met het westvlaamse heiligen Langzaam valt de groep open. Uit de zijstraten komt een koel windje langs en op enkele plaatsen is de brandweer paraat met een verfrissende douche waaraan ook gretig de drinkbusjes gevuld worden
Mensen met kinderen, jonge mensen, oude mensen niet de tienduizenden die de praalstoet in Brugge bewonderen, niet de honderdduizenden op het strand aan zee, maar wel een paar duizend die niet aanvaarden dat in een kelder kinderen moeten sterven omdat een vrouw een tweede kans kreeg van justitie naar eerder soortgelijke feiten Had ze toen nog achter de tralies gezeten, dan waren An en Eefje, Julie en Melissa voor iedereen wellicht nobele onbekenden
Het justitie- apparaat wordt door velen, zelfs binnen het systeem, in vraag gesteld. Als niet de schuldigen, maar de slachtoffers in de kou blijven staan vandaag niet meteen de juiste uitdrukking .
Volgende week verneemt Martin of ze er vanaf is. Voor de kinderen en de families, begint het echter nooit meer.
Ze mag best heel veel spijt hebben. Paus, Bisschoppen en nonnen mogen gerust vergiffenis schenken maar MOET ze de straf uitzitten Kerk en staat, zijn die niet meer gescheiden dan?
Recht rechtvaardig maken, anders hoeft het niet. In de achteruitkijkspiegel zien, leert je meer dan gewoon met je oogkleppen alleen zien wat voor je gebeurt... Een doordeneker ... die bij me opkwam toen we onderweg deze spiegel tegenkwamen.
Daarom stapten mijn zus en ik mee, in naam van velen, om aandacht te eisen voor onrecht waar geen recht tegenover staat voor kinderen die er niet meer zijn maar ook voor kinderen wiens vleugels gekortwiekt worden voor ze kunnen leren vliegen.
En dat hoort niet thuis in een maatschappij die zich beschaafd noemt.
In naam van onze en uw kinderen, met a touch of Rose, laat ik mezelf nu te water de hemel afspeurend naar sterren in de hoop dat ze even willen schitteren als teken dat het goed is.
Mijn twee benen in zwoel zwembadwater na middernacht. Een heerlijke verademing na een bloedhete dag, en dat ter voorbereiding van de stille tocht morgen in Brussel richting Justitiepaleis.
THIS FEET ARE MADE FOR WALKIN'...
al zien ze er zo onder water niet prozaïsch, maar eerder een beetje mozaïsch uit...
Hoog aan de hemel, recht boven mij een flikkerende ster die weet dat het met geloof, hoop en liefde ook een tocht voor meer gerechtigheid wordt, met ' a touch of Rose'...
de titel liegt er niet om, het is voor onze kinderen... in hun naam nemen we het voor hen op... U toch ook?
Nieuwe witte mars... Neen, tegen vrijlating M. Martin
We moeten de straat op... voor onze kinderen...
Moeders, vaders, grootouders... kinderen... laat je zien voor je gezien bent...
Elk normaal mens reageert met gezond verstand. Afschuwelijk. Kinderen misbruiken, lichamelijk en/of geestelijk, het gebeurt alle dagen, zelfs onder onze ogen. Maar we worden onverschillig, "want men doet er niets aan". En wij? Doen wij er iets aan?
Gesprekken met honderden mensen betrokken bij kindermishandelingen in de meest ruime zin van het woord en ik verklaar me meteen nader, leggen een heel pijnlijk aspect van onze samenleving bloot.
Recht wordt onrechtvaardigheid verweten en dat is op zich deels ten onrechte. Want hoe machtig ze ook lijken op het verhoogde gestoelte, met schouderstukken in de toga, het zijn duidelijk de kleren die de man/vrouw maken. Want hun macht wordt door één spaghetti sliert de riool ingezogen. Alhoewel, hier en daar durft er een zijn nek uit te steken, al dan niet in dank aanvaard. Maar laten hun collega's hen daar niet in de steek? Promotie als er eentje in ongenade valt?
Het is de politiek die met elke minister van Justitie een addendum aan het wetboek wil toevoegen. Scheidng der machten, als die machten elkaar gevangen houden...zijn ze siamese tweelingen...gevoed door één systeem... de bedoeling was nochtans nobeler...
Eigenlijk zou de minister van Justitie net zo goed de cumul met werkgelegenheid kunnen nemen, want hoe meer regeltjes en punten en komma's, hoe meer voer voor advokaten. Nochtans herinner ik dat de studiekeuze voor Rechten, vaak ingegeven werd door het ontbreken van enig exact vak in het curriculum... wat pijnlijk duidelijk wordt als je hun fantasierijke interpretatie van de regeltjes maar vooral de gaatjes in het web van wetten analyseert. Een advokaat die off the record zegt alles geprobeerd te hebben om een cliënt op andere gedachten te brengen, maar mislukt en dan maar de onverzoenbare houding verdedigt... welke waarde hebben die mensen nog?
In crisistijd zou je besparingen verwachten op de druk van bijlagen en automatisch op pleidooien. Maar hoe groter het ondoordringbare bos, hoe meer advokaten op zoek naar de bomen...
Kinderen manipuleren, al dan niet met zichtbare gevolgen, is een MISDAAD TEGEN DE MENSHEID en moet zonder pardon vanuit die samenleving gestraft worden. De doodstraf uitspreken is humaner dan ze uitvoeren, als ze tenminste geen alibi is voor kans op vrijlating. Wie laat An en Eefje, Julie en Melissa en nog zoveel andere kinderen, die niet eens gevonden worden, vrij? Wie brengt hen terug naar de families. De rol van de vrouw Martin in dit hele verhaal is niet te miskennen. Lees daarom onderaan de brief van Vader Marchal en hoor het snikkend smeken van de kinderen aan die 'mevrouw', een moeder ... Ze was minstens even boosaardig en liet hen verhongeren, terwijl moeders het brood uit hun mond sparen voor (hun) kinderen...
Bij uitbreiding kan je ook het inzetten van kinderen in vechtscheidingen zien. Tabula rasa met de hele echtscheidingswet. Wie kinderen in de persoonlijk strijd betrekt om de ander te raken, MISbruikt hen evenzeer. Zonder lichamelijk bewijsmateriaal tegen, staan de kinderen alleen met hun loyauteitsconflict. Gebeuren die erge dingen nog binnen een evenwichtig verdeelde tijd tussen partijen, dan bestaat de kans dat ze in het beste geval, er nog wijze lessen uit trekken. Maar als één ader wordt afgesneden, staan ze machteloos eenzaam en zonder verweer.
God is de kerk niet, laat staan de kerk God. De rol van geestelijken in dit horrorverhaal maakt pijnlijk duidelijk dat instellingen in de naam van... altijd menselijke verzinsels blijven. Een God verheft de ene mens niet boven de andere, maakt de ene mens niet onfeilbaar de andere niet heilig op aarde. Mensen zijn gelijk met verschillende mogelijkheden, maar lang niet evenveel kansen. Het ontstaan van een hiërarchie met leiders en volgers, is momenteel de enig haalbare kaart om een samenleving op poten te zetten. Dat die hiërarchie moet gedragen worden door die we ze vertegenwoordigt is haar enige kans om te functioneren. En daar schort het in driekwart van de wereld aan... Dat aanpakken kost eeuwen, maar laten we tenminste hier beginnen.
Dus stap ik zondag mee. Nu VERANDERING zich opdringt, wil ik numeriek bijdragen, het minste dat ik kan doen... benevens ook U aan te sporen 'a touch of Rose' toe te voegen.
De kinderen die er niet meer zijn, maar ook de tienduizenden die tussen hamer en aambeeld murw worden gepest of gebrainwashed worden zonder verweer... voor hen stappen we op ... om aandacht te vragen bij rechterlijke-, wetgevende en ook uitvoerende machten.
Of de pastoor op de kansel het ook voor hen opneemt, ik zal het niet horen. Maar met respect en liefde voor de geestelijken die met hart en ziel voor het werk in die Kerk hun leven inzetten, wil ik pleiten mee de schouders te zetten onder het vele werk extra muros dat wacht op mensen van goede wil...
Tussen Noordstation en Justitiepaleis hoop ik dat ook advokaten die pleiten'à la tête du cliënt' meestappen en nadenken. Dat ook rechters het tactisch steekspel van hun confraters doorzien en doorprikken door de feiten te analyseren met het verstand van een vader, een opa, .... in het belang van elk kind, volgens de geest van de wet, niet de gebrekkige lettertjes... gedegeneerd tot scrabble...
In naam van onze kinderen, verzamelt om 14 h aan het Noordstation Brussel en stapt om 15h naar het Justitiepaleis. Laat je niet onbetuigd. Het witte bos is dan al wel voor de helft gerooid maar wij blijven het geweten van ons volk... en alleen massaal wordt dat zichtbaar...
Vrouwe justitia, als vrouw zelf potentiële moeder, doe die blinddoek af, er is teveel dat gemaskeerd foutloopt...
De feiten op een rij, door Vader Marchal, de man waarvoor "opgeven" terecht, geen optie is...
Brief van Paul Marchal
Graag zou ik twee opiniestukken willen schrijven. Een eerste is een aanklacht, een protest.. Het tweede moet een oplossing bieden, voorstellen voor de toekomst. Een kwestie van evenwicht. Vandaag schrijf ik uit protest. Voor alle duidelijkheid en klaarheid zet ik enkele belangrijke feiten nog eens op een rijtje.
De feiten
michelle martin, vrouw met een pedagogisch diploma en moeder van drie kinderen, heeft in de jaren tachtig 5 kinderen ontvoerd. Zij zat aan het stuur, haar man trok de kinderen in de bestelwagen. Zij hielp haar man dutroux vervolgens om de kinderen binnen op bed klaar te leggen om ze daar te laten verkrachten. Later werden ze ergens levend gedumpt. Zowel dutroux als martin werden voor deze feiten veroordeeld door een correctionele rechtbank.
Beiden kwamen dan vervroegd vrij. martin omdat ze o.a. zich bekeerd had tot een religieuze gemeenschap. En zoals het psychopaten betaamt, begonnen ze opnieuw in de jaren negentig.
Omdat ze vervroegd vrijkwamen konden ze onze dochter An en ook Eefje ontvoeren, maar eerder ook Julie en Mélissa en later nog eens Sabine en dan weer Laetitia. Dankzij Bourlet en het team o.l.v. Connerotte werden Sabine en Laetitia in 1996 bevrijd. dutroux, martin en lelièvre werden opgepakt en veroordeeld, respectievelijk voor levenslang (= 30 jaar), 30 jaar en 25 jaar.
Psychopaten
Tijdens hun proces werd duidelijk door experten verklaard dat alledrie psychopaten zijn. Na één derde van hun straf te hebben gezeten vroegen martin en lelièvre systematisch jaarlijks hun vervroegde vrijlating. Martin is weliswaar een recidivist (iemand die in herhaling valt wat de soort gepleegde misdrijven betreft en ook voor de tweede keer werd veroordeeld). Vreemd genoeg is ze dat voor het gerecht niet omdat ze voor twee verschillende rechtbanken werd veroordeeld, begrijpe wie begrijpen kan. Dus kan ze vervroegde vrijlating vragen na een derde van haar straf.
Het proces
Vandaag ziet het er naar uit dat haar dat zal worden toegestaan dankzij de Katholieke Kerk, via de arme Klaren van Malonne. In 2000 heeft martin al wat spulletjes naar het klooster laten brengen. Zij wist blijkbaar toen al waar ze zou verblijven na haar vrijlating. Maar eerst moest er nog een proces komen. De nonnetjes en de bischoppen zullen het proces met argusogen gevolgd hebben. Een proces waar martin geen enkele positieve bijdrage heeft geleverd. Zij weet heel veel maar hield en houdt nog steeds de lippen stijf op elkaar. En tot mijn grote verbazing wordt dat aanvaard door zowat iedereen. Meer nog, velen hadden medelijden omdat ze onder invloed handelde van haar man. Naar haar zeggen deed ze alles om hem te behagen omdat ze bang was.
Dat angstgevoelen heeft ze gebruikt om zich vrij te pleiten van het verzuim om de twee kleine kinderen te verlossen uit de kelder toen dutroux tussen 6 december 95 en 21 maart 96 in de gevangenis zat. Maar zoals een echte psychopate het past zet ze alles naar haar hand. Dutroux heeft haar gevraagd om tijdens zijn gevangenschap Julie en Mélissa eten te brengen. Dat deed ze niet, de honden daarentegen die in hetzelfde huis rondliepen (om eventuele ongewenste gasten te verjagen) wel! De angst voor haar man was dus duidelijk selectief en de kinderen moesten, na bijna vier maanden, kreperen van de honger. Kinderen laten verhongeren is moord, een gruwelijke moord.
Het monster
En dat monster dat verzuimd heeft om An en Eefje te bevrijden, dat Julie en Mélissa heeft laten verhongeren, later weer verzuimd heeft om Sabine te redden, nog later Laetitia. De vrouw die actief heeft meegeholpen aan de bouw van de verscholen kelder. Zij die verhuisde omdat haar man meer seksuele interesse had voor kinderen dan voor haar. Zij zal haar vrijlating morgen te danken hebben aan de Katholieke Kerk en specifiek de arme Klare zusters, die al 12 jaren op haar zitten te wachten. Zonder een verblijfplaats mag martin de gevangenis niet verlaten. Ze is de zusters uiteraard heel dankbaar. Want dan is ze (zelfs vervroegd) vrij!
Belachelijk
En wij, Betty en ik, die dachten dat we vorige woensdag begripvolle zusters hadden ontmoet in Malonne. We kregen van de zusters nog een folder mee. Hierop wordt o.a. publiciteit gemaakt voor een gepland spektakel binnenkort met muziek en theater. Ik denk dat wij op de repetitie waren. We voelen ons belachelijk. Ikzelf ben heel Katholiek opgevoed. Wat heb ik me als kind allemaal laten wijsmaken? Maar ik draag mijn ouders geen kwaad hart toe, ook hen werd veel wijsgemaakt. Voor mijn moeder en schoonmoeder, die nog leven, moet het verschrikkelijk zijn om zo ontnuchterd te worden. Onze kinderen en kleinkinderen zullen anders opgroeien, wie weet met een andere godsdienst. Ik weet het op dit ogenblik niet.
Ik denk aan de seksschandalen met kinderen door de kerk, die nog maar net zijn bekend geworden. En dan nu de bisschoppen die zich komen moeien, en het hoofd van de katholieke scholengemeenschap en nu ook al politieke kopstukken van de C(hristelijke)D&V.
De vrijlating
Maar wat mij nu het meest zorgen baart is de vrijlating van psychopate martin. Op het proces in 2004 hoorde ik dat martin een psychopate is en dat psychopaten best geen begeleiding krijgen omdat ze die begeleiding aanwenden om verder te groeien als psychopaat. Ik leerde dat psychopaten best in de gevangenis blijven omdat ze gevaarlijk zijn. En het is dat laatste dat me doet wakker liggen en strijden.
An en haar vriendinnetjes halen we niet meer terug. Maar ik belde Laetitia en ik weet hoe zij zich voelt. En ik denk ook aan al die onschuldige witte kinderen die hier rondlopen, net als ons An vóór ze dutroux, lelièvre en martin tegenkwam. Want sindsdien is ze niet meer. In de jaren 80 werd er ontvoerd, verkracht en weer vrijgelaten. In de jaren 90 werd er ontvoerd, maanden verkracht, vastgeketend en vermoord. Wat zullen de jaren 2012 en volgende geven?
Ook al weten we welke verantwoordelijkheid de Katholiek Kerk in deze heeft. Ik wil het risico niet lopen. Ik blijf strijden tot het uiterste om iedereen te overtuigen: martin mag nu niet vrij!
Paul Marchal Brief van Paul Marchal
Graag zou ik twee opiniestukken willen schrijven. Een eerste is een aanklacht, een protest.. Het tweede moet een oplossing bieden, voorstellen voor de toekomst. Een kwestie van evenwicht. Vandaag schrijf ik uit protest. Voor alle duidelijkheid en klaarheid zet ik enkele belangrijke feiten nog eens op een rijtje.
De feiten
michelle martin, vrouw met een pedagogisch diploma en moeder van drie kinderen, heeft in de jaren tachtig 5 kinderen ontvoerd. Zij zat aan het stuur, haar man trok de kinderen in de bestelwagen. Zij hielp haar man dutroux vervolgens om de kinderen binnen op bed klaar te leggen om ze daar te laten verkrachten. Later werden ze ergens levend gedumpt. Zowel dutroux als martin werden voor deze feiten veroordeeld door een correctionele rechtbank.
Beiden kwamen dan vervroegd vrij. martin omdat ze o.a. zich bekeerd had tot een religieuze gemeenschap. En zoals het psychopaten betaamt, begonnen ze opnieuw in de jaren negentig.
Omdat ze vervroegd vrijkwamen konden ze onze dochter An en ook Eefje ontvoeren, maar eerder ook Julie en Mélissa en later nog eens Sabine en dan weer Laetitia. Dankzij Bourlet en het team o.l.v. Connerotte werden Sabine en Laetitia in 1996 bevrijd. dutroux, martin en lelièvre werden opgepakt en veroordeeld, respectievelijk voor levenslang (= 30 jaar), 30 jaar en 25 jaar.
Psychopaten
Tijdens hun proces werd duidelijk door experten verklaard dat alledrie psychopaten zijn. Na één derde van hun straf te hebben gezeten vroegen martin en lelièvre systematisch jaarlijks hun vervroegde vrijlating. Martin is weliswaar een recidivist (iemand die in herhaling valt wat de soort gepleegde misdrijven betreft en ook voor de tweede keer werd veroordeeld). Vreemd genoeg is ze dat voor het gerecht niet omdat ze voor twee verschillende rechtbanken werd veroordeeld, begrijpe wie begrijpen kan. Dus kan ze vervroegde vrijlating vragen na een derde van haar straf.
Het proces
Vandaag ziet het er naar uit dat haar dat zal worden toegestaan dankzij de Katholieke Kerk, via de arme Klaren van Malonne. In 2000 heeft martin al wat spulletjes naar het klooster laten brengen. Zij wist blijkbaar toen al waar ze zou verblijven na haar vrijlating. Maar eerst moest er nog een proces komen. De nonnetjes en de bischoppen zullen het proces met argusogen gevolgd hebben. Een proces waar martin geen enkele positieve bijdrage heeft geleverd. Zij weet heel veel maar hield en houdt nog steeds de lippen stijf op elkaar. En tot mijn grote verbazing wordt dat aanvaard door zowat iedereen. Meer nog, velen hadden medelijden omdat ze onder invloed handelde van haar man. Naar haar zeggen deed ze alles om hem te behagen omdat ze bang was.
Dat angstgevoelen heeft ze gebruikt om zich vrij te pleiten van het verzuim om de twee kleine kinderen te verlossen uit de kelder toen dutroux tussen 6 december 95 en 21 maart 96 in de gevangenis zat. Maar zoals een echte psychopate het past zet ze alles naar haar hand. Dutroux heeft haar gevraagd om tijdens zijn gevangenschap Julie en Mélissa eten te brengen. Dat deed ze niet, de honden daarentegen die in hetzelfde huis rondliepen (om eventuele ongewenste gasten te verjagen) wel! De angst voor haar man was dus duidelijk selectief en de kinderen moesten, na bijna vier maanden, kreperen van de honger. Kinderen laten verhongeren is moord, een gruwelijke moord.
Het monster
En dat monster dat verzuimd heeft om An en Eefje te bevrijden, dat Julie en Mélissa heeft laten verhongeren, later weer verzuimd heeft om Sabine te redden, nog later Laetitia. De vrouw die actief heeft meegeholpen aan de bouw van de verscholen kelder. Zij die verhuisde omdat haar man meer seksuele interesse had voor kinderen dan voor haar. Zij zal haar vrijlating morgen te danken hebben aan de Katholieke Kerk en specifiek de arme Klare zusters, die al 12 jaren op haar zitten te wachten. Zonder een verblijfplaats mag martin de gevangenis niet verlaten. Ze is de zusters uiteraard heel dankbaar. Want dan is ze (zelfs vervroegd) vrij!
Belachelijk
En wij, Betty en ik, die dachten dat we vorige woensdag begripvolle zusters hadden ontmoet in Malonne. We kregen van de zusters nog een folder mee. Hierop wordt o.a. publiciteit gemaakt voor een gepland spektakel binnenkort met muziek en theater. Ik denk dat wij op de repetitie waren. We voelen ons belachelijk. Ikzelf ben heel Katholiek opgevoed. Wat heb ik me als kind allemaal laten wijsmaken? Maar ik draag mijn ouders geen kwaad hart toe, ook hen werd veel wijsgemaakt. Voor mijn moeder en schoonmoeder, die nog leven, moet het verschrikkelijk zijn om zo ontnuchterd te worden. Onze kinderen en kleinkinderen zullen anders opgroeien, wie weet met een andere godsdienst. Ik weet het op dit ogenblik niet.
Ik denk aan de seksschandalen met kinderen door de kerk, die nog maar net zijn bekend geworden. En dan nu de bisschoppen die zich komen moeien, en het hoofd van de katholieke scholengemeenschap en nu ook al politieke kopstukken van de C(hristelijke)D&V.
De vrijlating
Maar wat mij nu het meest zorgen baart is de vrijlating van psychopate martin. Op het proces in 2004 hoorde ik dat martin een psychopate is en dat psychopaten best geen begeleiding krijgen omdat ze die begeleiding aanwenden om verder te groeien als psychopaat. Ik leerde dat psychopaten best in de gevangenis blijven omdat ze gevaarlijk zijn. En het is dat laatste dat me doet wakker liggen en strijden.
An en haar vriendinnetjes halen we niet meer terug. Maar ik belde Laetitia en ik weet hoe zij zich voelt. En ik denk ook aan al die onschuldige witte kinderen die hier rondlopen, net als ons An vóór ze dutroux, lelièvre en martin tegenkwam. Want sindsdien is ze niet meer. In de jaren 80 werd er ontvoerd, verkracht en weer vrijgelaten. In de jaren 90 werd er ontvoerd, maanden verkracht, vastgeketend en vermoord. Wat zullen de jaren 2012 en volgende geven?
Ook al weten we welke verantwoordelijkheid de Katholiek Kerk in deze heeft. Ik wil het risico niet lopen. Ik blijf strijden tot het uiterste om iedereen te overtuigen: martin mag nu niet vrij!
Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart is met Kerstmis, Ons-Heer-Hemelvaart en Allerheiligen, één van de vier geboden feestdagen in de katholieke kerk. Tenminste zo stond het in de catechismus die wij nog LETTERLIJK van buiten moesten kennen. O wee, wie bij het opsommen de volgorde door elkaar gooide. Ongeacht of je bij een heilig nonneke of eentje met een hoog zwarte raaf- gehalte in de klas zat haperen of een vrije interpretatie geven aan het antwoord op een catechismusvraag was ei zo na, doodzonde Al heeft de commercie de tweede zondag van mei gekaapt om de moeders nog eens te vieren, geen probleem, maar de énige echte Onze-Lieve-Vrouw oogst... is vandaag. Dit louter ter introductie. Op de kerktoren, de enige in onze buurt, klept het Angelus op dit hete middaguur, wijl de zonne blaakt als vuur en ik denk aan hen. Mijn mama en mijn schoonmoeder. Alle twee overleden maar blijvend in ons hart.
Wonend onder drie kerktorens: O.-L.-Vrouw, Sint-Bertinus en Sint-Jan, je zou voor minder was de verbondenheid met kerkelijke feesten bij de Morellen in West- Vlaanderen, ingebakken. Tenminste als je de Mis en de daarbij aansluitende afterparty zo kan bestempelen een overigens louter mannelijke aangelegenheid, terwijl de vrouwen na de dienst winkelden want geen winkelsluiting op zon- of feestdagen, hoogdagen voor de commercie. Een fenomeen dat enerzijds te maken had met het rurale van de streek, waar men gekleed voor de eredienst ging multitasken, en anderzijds de stevige westenwind, die kusttoeristen al eens landinwaarts joeg. Seizoensgebonden koopjes verantwoordden bovendien de extra kilometers Als lief van de oudste zoon was zon feestdag voor mij: "winkeltje spelen". Mijn lief werd steevast door zijn vader 'ontvoerd' om door de 'streke' te toeren. Dus: winkeltje spelen. In die periode van het jaar mocht ik buiten post vatten bij de grote manden met batjes. Zelfs met de kortste zinnetjes, lokte ik steevast de vraag uit: "ge zi gi van Anwerpen zekerlijk?" Leuk dat er dan altijd wel een of andere insider kon verduidelijken dat ik " 't meestje van den oedsten van den ooievaar was..." Ter verduidelijking, de naam van de winkels van mijn schoonouders'...
In de augustusmaand zakten geregeld ook toeristen van aan de kust af en dan zag je gebronsde dames door de hoofdstraat flaneren, één oog op het Talbot huis als cultureel alibi, het andere in de manden speurend naar buitenkansjes En daarvan deze (achteraf bekeken) leuke anekdote.
In de korven die op straat gezet werden, lagen wollen setjes: muts, wanten, sjaaltje in diverse kleuren aan halve prijs. De interesse van een oma die enkel twijfelde welke kleur te kiezen, ontlokte mijn commerciële hulpvaardigheid. Hoeveel kleinkinderen heeft u? Het was meteen de oplossing van het dilemma van de oma, want net zoveel als er verschillende kleuren setjes waren. Het gesuggereerde vooruitzicht hen allemaal met het herkenbare triootje op de zeedijk te zien flaneren werkte. Trots toonde ik aan de kassa mijn veelvoudige verkoop aan mijn toekomstige schoonmoeder. Toen ik evenwel luttele ogenblikken later even apart werd genomen, bleek dat ik NIET gescoord had als vermeend verkooptalent. Dat is geen klant en uitgerekend zij kaapt zon superkoopjes weg en dan nog zoveel Ja, de kern van die verkoopsstrategie verstond ik wel, maar die voordeeltjes exclusief voor je vaste klanten reserveren, vroeg om een studie Mijn schoonvader, inspiratie opdoend in de Verenigde Staten, zou ook hier omtrent wel een case studie brouwen...' Verkoopstechnisch had ik het dan wel verkorven maar blijf overtuigd dat 'oma zeedijk' een kleurrijke warme herinnering aan de batjes in de Westhoek overhield Dit even terzijde.
Bij ons, in Antwerpen dus, was 15 augustus steevast een familiefeest rond ons Moeke en meteen ook van alle kinderen en kleinkindern, die de naam van de moeder Gods, ergens in hun namen meekregen De familie breidde zich gestaag uit en elke zon- en feestdag werd verzameld op het familiedomein in Brecht, een resort all- in, avant la lettre. Een mens vraagt zich nu wel af hoe ons Moeke dat allemaal klaarspeelde. Altijd lekker eten à volonté, alle bedden gedekt, in de winter met flanel, in de zomer met katoenen lakens, voor iedereen een fiets, go- karts voor de kinderen, badmington, voetballen, iedereen tuinzetels, ligstoelen, overal kussen op, de tafels altijd perfect gedekt en haar 'snoepwinkeltje'... Nostalgie, maar tenminste dat toch nog.
Aanvankelijk kwamen de vriendjes mee, later de vrijerkes, waarvan er telkens maar één 'de hoofdvogel' kon afschieten en gewikt en gewogen, promoveerde tot schoonzoon. in ons driemeisjeshuis . Eens die kaap gerond, kwamen er één, twee, drie kleindochters, ter afwisseling een kleinzoon, terug twee kleindochters en tot slot opnieuw twee kleinzonen ja, een pr8 stel van 8. En inderdaad: allemaal smakelijk mee eten
Foto 1993
Moeke en Vake waren reuze grootouders. Op alle vlakken. Materieel, moreel, financieel we kregen het allemaal in overvloed van huis mee. Het was een wederzijds geluk, want wij waren ook aanhankelijke en dankbare kinderen en onze ouders onze eerste prioriteit. Zoveel moois verdient navolging, maar niet evident... blijkt nu.
De finesse van dat 'groot geluk' zat in de grote openhartigheid. Alles werd op tafel gegooid. Goede en slechte rapporten, commentaar op kleren en haar, overleg bij belangrijke beslissingen of aankopen, sympathieke vriendjes en/of eikels tegenslag en succes. Alles was bespreekbaar. Al wil ik als oudste één klein uitzonderingetje vermelden, dat misschien ook mij wel het meest rechtstreeks trof: seksuele voorlichting lag ietwat moeilijker de volgenden kenden voorgaanden en dat scheelt een slok op de borrel.
Voor de schoonzonen, waarvan de twee eersten (voor elke dochter één, hoor) noeste Westvlamingen waren, was die openheid naast een verrassing, ook een openbaring. De meer gesloten cultuur van je moet daar ol niet van klappen moest het afgeven tegen de voordelen van een breed overlegvlak. Maar onze mannen leden geenszins onder een integratieconflict. Wij gingen ervan uit ontwikkelingswerk te verrichten en zij waren overtuigd Antwerpen te kerstenen Tot op vandaag een leuke joke... zeker met een handlanger meer... en dan nog wel ene van Brugge...
Meestal hadden eerst onze ouders, daarna wij als nieuwe ouders, het laatste woord Of dat ook gerespecteerd en gehonoreerd werd, laat ik aan de geschiedenis over en we kijken met belangstelling naar de nieuwste ouders hoe die het aanpakken. Feit is dat niets onbesproken bleef. Een succesformule.
Tot de schaalvergroting optreedt, families exponentieel gaan groeien, s lands wijsheid s lands eer diversiteit verrijkt, maar verschraalt ook. Stiekem sluipen er geheimen binnen, wordt camouflagekledij aangetrokken, nemen waarheden een andere versnelling. Niets zo dodelijk als een omerta. Mislukking krijgt de mantel der liefde en succes wordt schroomvol geminimaliseerd om niemand voor het hoofd te stoten. Het is de neerwaartse druk in de curve. Maar die zal ooit weer opwaarts groeien en andere accenten leggen. Zowiezo een streefdoel, want opgeven is geen optie
Op deze Moederdag zonder kinderen, nemen deze gedachten en bedenkingen mijn hart en geest in beslag. De tolerantiegraad om kinderen alles te gunnen wat in hun bereik ligt en dan blijft de vraag of ze op die vergunning überhaupt wachten- nekt de hoogdagen van weleer. En mag ik dat betreuren? Kaartjes, thuisbestelde ruikers, sms-jes niets in vergelijking met de drukte van iedereen thuis, wat nooit meer zal zijn.
En toch mijn geloof, hoop en liefde wint elke keer weer. Wetend dat de dag komt dat ze zullen weten dat ze nooit één moment van hun bestaan uit ons hart waren. Dat haat en rancune nooit wisten binnen te dringen of die touch of Rose kunnen aantasten. Die bewaren we puur en ongeschonden om als een Olympische vlam over te dragen.
Als ik dan verder snuister in de onderrichtingen mbt het vieren van een katholieke hoogdag, inclusief verplichte rustdag valt me een merkwaardig detail op dat er op wijst dat uitgerekend 15 augustus en 1 november, het wel degelijk een drukte van jewelste MOET zijn: Er staat immers geschreven en gedrukt, lees maar mee: Het voorschrift om zich "ook te onthouden van werken en bezigheden die een beletsel zijn voor de eredienst die aan God gebracht moet worden, voor de vreugde die aan de Dag des Heren eigen is, of voor de nodige ontspanning van geest en lichaam" geldt op deze laatste twee dagen (Maria-Tenhemelopneming en Allerheiligen) echter niet.
Dus: waar is dat feestje? Hier is dat feestje.
Gelukkige Moederkensdagaan alle moeders in de hemel en op aarde en aan alle moeders in spe dat hun hart mag vervuld worden met een moederlijke touch of Rose tot welzijn van ons en van de gehele wereld
Met uitzondering van Michelle Martin die haar kans om zich als moeder te gedragen liet schieten ten koste van kinderen en families. Dat is on- vergeeflijk. Geen haat, gewoon rechtvaardigheidsgevoel. 'Mama, mama'... dat riepen kleine kinderen die zij liet verhongeren, zogezegd getiraniseerd door haar minnaar, die echter achter slot en grendel stak. Fraaie mams als voorbeeld voor haar eigen kinderen... die beslist niet op haar zitten te wachten ...
De buik van Antwerpen postuum verjaardagsgeschenk voor Rose aan a touch of Rose
Op 26 augustus zou het feest zijn. Groot feest. Ons Roosje zou voor de tweede keer 20 worden...
Maar... het zal niet in ons midden zijn...
Verbeeld ik het me of kijkt ons Rose over mijn schouder mee naar de prachtige lay -out van het boek dat over het scherm van mijn PC rolt Het is zover. Het boek is, op punten en kommas na, klaar. Prachtig geïllustreerd en verschijnt bij Story van 28/8. Als postuum verjaardagsgeschenk...
Of hoe Rose met dit werkje verbonden is. Telkens het voorbije decennium een of andere gebeurtenis opborrelde uit de buik van Antwerpen porden ons kinderen me aan er over te schrijven. Vooral Rose pushte me: vertel het, mama, het is een les in geloof, hoop en liefde. Komaan, doe het... liet ze maar niet af.
Een verhaal dat begon met de aankoop van een studentenstudio op de bovenste verdieping van een woonblok, waarbij de onderliggende verdiepingen hun 'ware aard 'pas later vrijgaven. De wil daar verandering in te brengen, werd de uitdaging die mijn leven ondertussen de laatste elf jaar mee bepaalt.
Laterzou ik mijn dagboekaantekeningen wel eens in een verhaal gieten. Alweer zon woord dat vaak onachtzaam wordt uitgesproken
En dan grijpen er in je gezin plots zoveel dingen tegelijk plaats, dat zelfs octopuskwaliteiten niet volstaan om het allemaal in de hand te houden.
Opgeven is géén optie, toch?
Trouwers, zorgen om een student die graag feest of is het een feestvierder die ook studeert, een man die zijn mobiliteit noodgedwongen inlevert, grootouder worden, moeke die plots wegvalt, een huwelijk dat strandt, politieke moord ach wat, zolang we maar gezond blijven. Zware lasten kweken sterke schouders maar: handen af van onze kinderen.
En dan plots als donkere wolken eindelijk doorschuiven, valt Rose ten prooi aan een valse, niets ontziende vijand. Haar moederinstinct gaat meteen in de tegenaanval en ze sleept ons allen mee in haar geloof, hoop en liefde. 'Moeders van kleine kinderen sterven niet . Leve het leven'.
De mens wikt, God beschikt
Zoals we met haar gelukkig waren, toen haar klavertjes te boek werden gesteld, voel ik haar trots dat ook ons mama haar buik blootgeeft Aanvankelijk in een blog, toen de mama verhalen overgegaan in oma verhalen, veiligheidshalve werden gestaakt Zoveel trouw blogbezoek, intussen meer dan 209 000, onderhielden het warm contact en beleefden mee de perikelen, maar vooral de positieve evoluties van- en in een woonblok hartje stad.
Nu dus in boekvorm. De never ending story van gewone mensen hartje stad. Het kan wellicht in iedere stad opgetekend worden als vinger aan de pols om écht te voelen wat er leeft Dit boek grabbelt in de ton van emoties en ont- en verwikkelingen waarmee het leven in 118 kleine wooneenheden, gekruid wordt met kleuren en geuren, met vallen en opstaan, met liefde en trouw aan een gegeven, onuitgesproken woord...
Soms denk ik, wat zou je als je een tweede keer 20 mocht worden, anders doen?
Ook al kan ik me daar veel bij voorstellen, steeds weer kom ik uit bij twee prinsen die alles de moeite waard maakten al bij al heb ik gelukkig geleefd die laatste mooie woorden, zoals je grote liefde Frank, citeerde als titel op je biografie.
Bedankt Rose, om die uitdagende toon toen je lachend belde met de melding: en, mama, mijn klavertjes worden uitgegeven in boekvorm. Hoe zit het met uw buik?
Hier zie, schat, hier is hij ik hoop dat je hem mooi vindt. Voor alle zekerheid hebben de uitgevers er toch maar fotos van jou bijgezet
Van harte een gelukkige verjaardag daarboven. Life begins at 40 zei je overtuigd en amper 14, toen ik die kaap rondde
Lieveling, dit boek, opgedragen aan de kleinkinderen en in hen aan jou, als ultiem verjaardagscadeautje. Zoals jij altijd graag geschenken gaf, liever dan te krijgen, gaat de integrale opbrengst van dit boek naar a touch of Rose.
Nu sluit ik mijn ogen om te voelen hoe je me rond de nek vliegt en ik bid: houd me vast, het hele boek lang
De temperatuur daalt van de zomerse 25 tot een graad of zeventien en een klamme kilte is tastbaar als een vochtige film op mijn armen.
De bijna 22 000 benen... mooi gevormde, lange spitse en bolle korte hebben het défilé in goed aangesloten rijen van gemiddeld 5 man/vrouw dik, flink doorstaan.
Drie kwartier lang passeerden eerst de lopers, de stappers en de wandelaars in dichte drommen door de hoofdstraat, als een legioen winnaars bejubeld door een imposante erehaag aan weerszijden van de weg, hartje Bornem.
Op zich al een hele prestatie daar te zijn geraakt.
Bornem leek een belegerde burcht op een eiland waarnaar alle bruggen opgehaald waren. Naast de effectieve deelnemers lokt de Dodentocht ook een massa kijklustigen, fans en logistieke begeleiders. Samen veranderen ze de Boomstraat in de Rode zee, die als het ware in het midden open gaat als moest Mozes er met zijn volk doorheen
Wie langs de kant reikhalzend uitkijkt om zijn loper terug te vinden, is eraan voor de moeite, tenzij er gesleuteld werd aan de pik em uit het pak strategie. Het dragen van een grote terrasparasol, hoog boven de hoofden, was wellicht de stunt van de dag. Dat noem ik nog eens gezien worden
Maar ook a touch of Rose liet zich niet onbetuigd. Meer dan vijftig deelnemers liepen mee voor het goede doel een succes voor een eerste deelname. De T- shirts, de petjes, de balonnen zeer herkenbaar en allemaal zo positief ingesteld. Van 16 jarigen tot 78- jarigen Hoedje af en petje op, voor zoveel motivatie.
Stipt 21 uur, gaf burgervader Luc De Boeck onder klokkengelui de start voor de 100 km tocht. Een delegatie lopers van de gemeente en touch of Rose meter Dina Tersago lanceerden een tros roze ballons hemelwaarts die meteen koers zetten tot boven de nieuwe stek van de stichting Zo symbolisch voor wie het wil zien
Voor Roosje, hoorde ik een mij onbekende man in de massa zeggen en mensen applaudiseerden. A touch of Rose in de ware zin van het woord
Het geluid van ingehouden, zacht geroezemoes van de menigte, de galm van de kerkklokken, het applaus een flash back naar anderhalf jaar terug op het plein voor de kathedraal smaakt opnieuw naar zoute tranen uit een smeltkroes van immens verdriet en een zweem van geluk .
Terwijl in de VIP- tent de high- en in heel Bornem de socialising wordt bedreven, zijn de moedigen aan de 2,5 marathon bezig. 24 uur zijn hen gegund. De lichten in de grote captatiewagen van het Rode Kruis verraden dat in geval van nood, de redding nabij is, de ordediensten staan op scherp, de horeca draaft, Vlaanderen in actie
Een mens vraagt zich af hoe men in de voorbije heroïsche eeuwen massas op de been kreeg zonder oortjes. On line contact, houdt de logistieke achterban permanent op de hoogte van benenkwaliteit, spiermassa, honger en DORST. De marathonloper van weleer, die met wat geluk nog net de boodschap kon overbrengen voor hij crashte, is uitgerangeerd.
Als na drie kwartier boeiende doortocht, de laatste drie welgemutst passeren, worden ze er luidop van verdacht nog een fris pintje te hebben genuttigd op een terrasje aan de startlijn
Als dan dààrna nog eentje zich op een krampachtig wandeldrafje rept, hoor ik: Die zat bij die laatste drie op dat terrasje en ging zijn handen nog even wassen De ludieke afsluiter van de wel vaak geestige opmerkingen en warme aanmoedigingen die niet uit lucht waren.
En dan is voor de deelnemers, the show over. Dan is er de strijd met zichzelf, het verleggen van haalbare grenzen, de trots afwegen tegen het gezond verstand... Dan gaapt het grote donkere gat van de nacht, zij het deze nacht met prachtige sterren aan het firmamant die hen fonkelend wegwijs zullen maken door de mooie gemeenten in klein Brabant, door 3 provincies.
Terwijl Bornem zich in het zomerse nachtleven stort, hebben we met de logisieke rozenploeg post gevat voor de deur van a touch of Rose om de doortocht van de intussen behoorlijk uiteengeslagen massa nog een bemoedigende boost te geven. Eén koploper in olympische looppas, doemt op uit de donkere dreef naar het kasteel van Marnix van Sint- Aldegonde. Dat is duidelijk: die wil als eerste bij de warme bakker zijn zaterdagochtend voor verse pistoleetjes
Hij is minuten voor als de donkere dreef vervolgens enkelingen, kleine groepjes met mondjesmaat prijs geeft. Ook de eerste tekenen van vermoeidheid en opkomend lichamelijk leed worden zichtbaar als ze alsnog de hel induiken, het moor(t)dgat waar den Duvel himself hen opwacht
Niet alleen bij elke roze opflakkering, de roze ballons zien we van ver aankomen, maar voor alle moedige nachtridders, klinkt er vanop het bordes enthousiast applaus van onze met lichtende gadgets getooide ploeg fans.
Alle deelnemers voor a touch of Rose kregen een geheim wapen mee. Aan hun gesponsord petje (een collectors item dat ook verkocht wordt voor de stichting) flappert een roze helium ballon. Zijn zwevend effect, gegarandeerd dopingcontrole safe geeft de deelnemers een licht euforisch gevoel, als gold het vleugeltjes
De ganse nacht staat een team vrijwilligers paraat om de rozentroep onderweg van de nodige koolhydraten, suikers en vocht te voorzien en de nodige morel(e) steun, die in de wolkenloze heldere sterrenhemel ook van boven komt
Winnen is niet aan de orde, meedoen is de spirit en wat mensen samenbrengt.
Het mooiste dat ik hoorde, toen we goede moed wensten aan een charmante deelneemster dat is wel het minste dat ik kan doen, voor hen die zoveel meer te lijden hebben dan zere voeten
Dat is a touch of Rose
Bedankt aan iedereen voor alle inzet en steun, voor de sponsors, voor de stappers, voor de ondersteuners, voor de sympathisanten onderweg, voor de enorme touch of Rose die gevoeld werd en voor u die dit graag leest en meebeleeft
Mocht de zin om mee te doen volgende keer, je bekruipen, 365 dagen staan klaar om de beentjes te oefenen zodat we volgend jaar op de Dodentocht een ode aan leve het leven brengen en reken maar dat de toekosmt verzekerd is... op middellange en heel lange termijn...
De temperatuur daalt van de zomerse 25 tot een graad of zeventien en een klamme kilte is tastbaar als een vochtige film op mijn armen.
De bijna 22 000 benen... mooi gevormde, lange spitse en bolle korte hebben het défilé in goed aangesloten rijen van gemiddeld 5 man/vrouw dik, flink doorstaan.
Drie kwartier lang passeerden eerst de lopers, de stappers en de wandelaars in dichte drommen door de hoofdstraat, als een legioen winnaars bejubeld door een imposante erehaag aan weerszijden van de weg, hartje Bornem.
Op zich al een hele prestatie daar te zijn geraakt.
Bornem leek een belegerde burcht op een eiland waarnaar alle bruggen opgehaald waren. Naast de effectieve deelnemers lokt de Dodentocht ook een massa kijklustigen, fans en logistieke begeleiders. Samen veranderen ze de Boomstraat in de Rode zee, die als het ware in het midden open gaat als moest Mozes er met zijn volk doorheen
Wie langs de kant reikhalzend uitkijkt om zijn loper terug te vinden, is eraan voor de moeite, tenzij er gesleuteld werd aan de pik em uit het pak strategie. Het dragen van een grote terrasparasol, hoog boven de hoofden, was wellicht de stunt van de dag. Dat noem ik nog eens gezien worden
Maar ook a touch of Rose liet zich niet onbetuigd. Meer dan vijftig deelnemers liepen mee voor het goede doel een succes voor een eerste deelname. De T- shirts, de petjes, de balonnen zeer herkenbaar en allemaal zo positief ingesteld. Van 16 jarigen tot 78- jarigen Hoedje af en petje op, voor zoveel motivatie.
Stipt 21 uur, gaf burgervader Luc De Boeck onder klokkengelui de start voor de 100 km tocht. Een delegatie lopers van de gemeente en touch of Rose meter Dina Tersago lanceerden een tros roze ballons hemelwaarts die meteen koers zetten tot boven de nieuwe stek van de stichting Zo symbolisch voor wie het wil zien
Voor Roosje, hoorde ik een mij onbekende man in de massa zeggen en mensen applaudiseerden. A touch of Rose in de ware zin van het woord
Het geluid van ingehouden, zacht geroezemoes van de menigte, de galm van de kerkklokken, het applaus een flash back naar anderhalf jaar terug op het plein voor de kathedraal smaakt opnieuw naar zoute tranen uit een smeltkroes van immens verdriet en een zweem van geluk .
Terwijl in de VIP- tent de high- en in heel Bornem de socialising wordt bedreven, zijn de moedigen aan de 2,5 marathon bezig. 24 uur zijn hen gegund. De lichten in de grote captatiewagen van het Rode Kruis verraden dat in geval van nood, de redding nabij is, de ordediensten staan op scherp, de horeca draaft, Vlaanderen in actie
Een mens vraagt zich af hoe men in de voorbije heroïsche eeuwen massas op de been kreeg zonder oortjes. On line contact, houdt de logistieke achterban permanent op de hoogte van benenkwaliteit, spiermassa, honger en DORST. De marathonloper van weleer, die met wat geluk nog net de boodschap kon overbrengen voor hij crashte, is uitgerangeerd.
Als na drie kwartier boeiende doortocht, de laatste drie welgemutst passeren, worden ze er luidop van verdacht nog een fris pintje te hebben genuttigd op een terrasje aan de startlijn
Als dan dààrna nog eentje zich op een krampachtig wandeldrafje rept, hoor ik: Die zat bij die laatste drie op dat terrasje en ging zijn handen nog even wassen De ludieke afsluiter van de wel vaak geestige opmerkingen en warme aanmoedigingen die niet uit lucht waren.
En dan is voor de deelnemers, the show over. Dan is er de strijd met zichzelf, het verleggen van haalbare grenzen, de trots afwegen tegen het gezond verstand... Dan gaapt het grote donkere gat van de nacht, zij het deze nacht met prachtige sterren aan het firmamant die hen fonkelend wegwijs zullen maken door de mooie gemeenten in klein Brabant, door 3 provincies.
Terwijl Bornem zich in het zomerse nachtleven stort, hebben we met de logisieke rozenploeg post gevat voor de deur van a touch of Rose om de doortocht van de intussen behoorlijk uiteengeslagen massa nog een bemoedigende boost te geven. Eén koploper in olympische looppas, doemt op uit de donkere dreef naar het kasteel van Marnix van Sint- Aldegonde. Dat is duidelijk: die wil als eerste bij de warme bakker zijn zaterdagochtend voor verse pistoleetjes
Hij is minuten voor als de donkere dreef vervolgens enkelingen, kleine groepjes met mondjesmaat prijs geeft. Ook de eerste tekenen van vermoeidheid en opkomend lichamelijk leed worden zichtbaar als ze alsnog de hel induiken, het moor(t)dgat waar den Duvel himself hen opwacht
Niet alleen bij elke roze opflakkering, de roze ballons zien we van ver aankomen, maar voor alle moedige nachtridders, klinkt er vanop het bordes enthousiast applaus van onze met lichtende gadgets getooide ploeg fans.
Alle deelnemers voor a touch of Rose kregen een geheim wapen mee. Aan hun gesponsord petje (een collectors item dat ook verkocht wordt voor de stichting) flappert een roze helium ballon. Zijn zwevend effect, gegarandeerd dopingcontrole safe geeft de deelnemers een licht euforisch gevoel, als gold het vleugeltjes
De ganse nacht staat een team vrijwilligers paraat om de rozentroep onderweg van de nodige koolhydraten, suikers en vocht te voorzien en de nodige morel(e) steun, die in de wolkenloze heldere sterrenhemel ook van boven komt
Winnen is niet aan de orde, meedoen is de spirit en wat mensen samenbrengt.
Het mooiste dat ik hoorde, toen we goede moed wensten aan een charmante deelneemster dat is wel het minste dat ik kan doen, voor hen die zoveel meer te lijden hebben dan zere voeten
Dat is a touch of Rose
Bedankt aan iedereen voor alle inzet en steun, voor de sponsors, voor de stappers, voor de ondersteuners, voor de sympathisanten onderweg, voor de enorme touch of Rose die gevoeld werd en voor u die dit graag leest en meebeleeft
Mocht de zin om mee te doen volgende keer, je bekruipen, 365 dagen staan klaar om de beentjes te oefenen zodat we volgend jaar op de Dodentocht een ode aan leve het leven brengen en reken maar dat de toekosmt verzekerd is... op middellange en heel lange termijn...
Dodentocht, de naam alleen al roept tromgeroffel op, bedrukte gezichten...
Onwillekeurig komt de Dodenrit van Doctorandus P me opnieuw voor de geest, versie Marie- Rose tijdens de finale bij Miss Vlaanderen... een afvallingstocht waarbij de ouders in de survival race door het barre landschap, achtervolgd door een horde hongerige wolven, een voor een de kinderen uit de slee kieperen... arme kleine Pjotr... een verdoken allusie op de strijd in dergelijke competities. Het leverde haar het kroontje op... te gek...
Niks daarvan op deze dodentocht. Althans niet bij de start van de jaarlijkse happening in Bornem, waar de wandeltocht in en rond de gemeente plaats heeft op de tweede vrijdag van augustus. Een leuk geroezemoes, muziek en spektakel in het bruisende hart van het immer zo levendige Bornem.
Target: 100km in 24 uur door Klein- Brabant. Geen competitie, gewoon de olympische spirit: deelnemen en als t kan tot het bittere eind
De eerste Dodentocht, waaraan 65 wandelaars deelnamen, dateert van 1970. Organisator, wandelclub Kadee, dat de mosterd haalde op de Vierdaagse van Nijmegen, zag het event uitgroeien tot een internationaal gebeuren waar de cijfers niet om liegen:
Editie
Jaar
Aantal deelnemers
1
1970
65
2
1971
202
3
1972
397
4
1973
782
5
1974
+1000
8
1977
+2000
18
1987
4518
25
1994
5203
27
1996
4967
28
1997
5509
29
1998
5310
30
1999
6644
31
2000
7096
32
2001
8053
33
2002
8131
34
2003
8717
35
2004
9033
36
2005
8595
37
2006
8413
38
2007
8958
39
2008
9597
40
2009
10793
41
2010
10605
42
2011
10507
Dit jaar krijgt de happening een bijzonder tintje, a touch of Rose zeg maar, nu een flinke groep gesponsorde stappers hun zere voeten opdragen aan het psycho- sociaal oncologisch centrum voor kankerpatiënten met dezelfde naam. Zij verzamelen aan de in wording zijnde nieuwe stek aan de Rijkenhoek over het Sin- Jozefziekenhuis.
Klokslag 21 uur vanavond, worden de stappers 'gelost' in de beloofde heldere zomernacht onder een schitterende sterrenhemel. Menigeen zal er beslist ontroerd naar opkijken in dankbare herinnering aan wie ons dierbaar blijven en die fonkelend de weg zullen wijzen.
Ondanks de massa deelnemers ontstaan geen files. Het is een wandeltocht in gespreide slagorde. iedereen volgens godsvrucht en vermogen, zoals een Vlaams spreekwoord dat plastisch uitdrukt... frisse getrainde stappers, met de vingers in de neusgaten, die 's ochtends vroeg al afspraak hebben met den Duvel ... Maar evenveel respect voor de automatische piloten, die zaterdagavond over de meet strompelen: verstand op nul, blik op oneindig, geconcentreerd op het afwisselend vooruitzetten van de ene- en dan de andere voet... tot ook zij neerzijgen in het 'Moortgat' ...
Bij deze wens ik al die moedige wandelaars een fijne tocht, in hoofd en benen, met aan de aankomst de enorme voldoening van Yes, I did it
Dank voor de welgekomen hulp aan de stichting die daarmee nieuwe energie kan bewerkstelligen bij kankerpatiënten en hun families door die extra touch of Rose, die een hemelsbreed verschil maakt als je ten strijde moet trekken tegen een vijand die niets of niemand ontziet...
Deze titel is inderdaad een herhaling van een blog 8 maanden geleden, met enkel deze 3 smileys Deze keer hoeft u niet te gissen waarom mijn zondag mooi was. Voor alles is een eerste keer en dat was voor mij deze zondag en daarover vertel ik u graag.
Mijn vermomming werkte. Toen ik het Versuz stadion betrad, werd nauwelijks opgekeken en dus concludeerde ik niet uit de toon te vallen. Opgestoken staartje, bermuda, jeans vestje en gebloemde bellerinakes een snelle blik in de autoruit waren overtuigend genoeg om mijn blijde intrede niet langer uit te stellen en af te gaan op de uitnodigende loungeklanken die weerklonken van op het strand van Hasselt aan de Slachthuiskaai.
Hadden we er dan wel een uurtje autorijden oostwaarts voor achter de rug, zij het zonder het fileleed dat je westwaarts parten speelt, het vakantiegevoel deed de rest
Voor het eerst in mijn jonge leven, zet ik voet op discotheekbodem, met de nadruk op het tweede deel van dit samengesteld woord Want het is een openluchtevent, in de schaduw van de discotheek.
Onder brede opklaringen met flink wat zon, strooit een Meester- muziekgoochelaar een mix van loungeklanken uit over de hoofden van keuvelende groepjes genieters, zittend aan de lange buitenbar, luierend op het kunstmatig aangelegde strand, plonsend in het verwarmde zwembad of genietend van de watermassage in de jacuzzi. Heel even kijken ze ook eens op als ik binnenkom net op het moment dat een knappe tiener me om de hals vliegt en verrast oma roept. Ssst, lieveling, hier heeft niemand dat door, lach ik, maar als ook nummertje twee dezelfde kreet uit, ben ik ontmaskerd oma met kleindochters gespot in discotheek
Met het hele gezin present... kon deze reünie net zo goed in een of andere rechtbank hebben kunnen plaatsvinden. Niet omwille van misdadig gedrag van een van de onzen, dan wel omdat de jongste Morel, naast virtuoos op de toetsen van mengpanelen, ook Master in de Rechten is, zelfs een paar jaartjes advocaat speelde maar de toga kon de elektronische microbe blijkbaar niet afhouden.
En daar stond ik dan, moeder, oma een papieren oranje armbandje aan de pols, een glas cava in de hand, rustig te wiebelen op de wervelende klanken van een toetsenvirtuoos terwijl mijn tienerkleindochters nog complexloos genieten. Zacht tracht ik de treurnis om dat blijvend gemis van een belangrijk deel van ons gezin, te milderen door mijn gezicht naar de zon te keren en de warmte ervan als haar touch te ervaren...
Voor de ingang, in mijn cabriootje, zit de pater familias, die door zijn keuze voor een open ritje onder de blote hemel, de rolstoel moest achterlaten maar zoals Mozes die de berg niet opkon, kwam die inderdaad. Zo zag je geregeld een natje en droogje zijn richting uitgaan 'festival à la carte' dacht ik glimlachend...
Het papieren polsbandje gaat mijn souvenirdoos in als herinnering aan mijn eerste keer
Als een van de volgende dagen iemand een van de fotootjes linkt, en ik sta er niet te belachelijk op dan laat ik u meegenieten voorlopig zonder klank maar ooit... voor alles is een eerste keer...
Dat bureaucratische systemen in hun poging bonafide gebruikers te beschermen, vaak de misbruiker in de kaart spelen, geeft te denken. Vanmiddag had ik in dat verband een afspraak met een verantwoordelijke van de huurdersbond. Aanleiding: een overtreder van ons evenwichtig en goed functionerend huishoudelijk reglement in het gebouw, die ons wilde doen geloven dat de huurdersbond hem het grote gelijk gaf en ons huishoudelijk reglement van de kaart veegde
Vanuit het vermoeden dat wellicht eenzijdige informatie tot die conclusie had geleid, besloot ik de verdediging van ons systeem en de positieve gevolgen op te nemen. En zo ging ik dus op het hete middaguur, wijl de zonne blaakt als vuur op zoek naar een parkeerplaatsje in hartje Borgerhout. De vreugde om het gevonden plekje was snel bekoeld, toen twee lege petflessen, blind gekatapulteerd door een openstaand raam, me and my car op een haar na misten Voor alle veiligheid verliet ik de plaats delict en haalde alsnog op tijd de afspraak met een niet te benijden, vriendelijke dame, die de moeite neemt te luisteren naar het verhaal van ons dorp in de stad. Hoe een decennium moeizame vrijwillige inspanningen, een evenwichtig huishoudelijk reglement, een sluitend systeem om de naleving te garanderen en desnoods vreedzaam af te dwingen leidde tot een leefbare goed gestructureerde en gewaardeerde leefgemeenschap met een mix aan bewoning die rechten en plichten evenwichtig gedoseerd, ervaren als rechtvaardig.
En dan kwam het betrokken dossier op tafel.
Een studente die voor een jaar een studio huurt met als einddatum 31 augustus, kreeg door de eigenaar- verhuurder een standaard huurcontract, van het internet geplukt, ter ondertekening voorgeschoteld. Te goeder trouw, in onderling akkoord met het huishoudelijk reglement dat het leven in dit dorp in de stad waardevol maakt. Daaronder ook de beperking dat max 2 personen, geregistreerd, een studio kunnen bewonen. Garantie voor kwalitatief en menswaardig wonen in een grote blok met 118 studio's.
Wat het hurende meisje echter niet communiceerde -op dat moment ook niet relevant en behorende tot de private leefsfeer- was haar prille zwangerschap. Een moeder met kind voldoet trouwens perfect aan de twee personen per studio overeenkomst. Ook al zou een éénkamerflat bezwaarlijk als ideale leefplek voor een eerstejaars studente mét baby aangeraden worden. Maar zover was het ook nog niet.
Eens dat wel het geval was dook een niet-geregistreerde buitenlandse man op, die blikbaar via Nederland hier zijn heil zicht en zijn intrek in de studio nam. Drie personen zijn niet toegelaten volgens het door de AV goedgekeurde reglement. De man is nogal overtuigd dat het meisje toch mag laten bijwonen wie ze wil en dat het kind toch niet als derde persoon telt... Dat laat ik voor zijn rekening en wijs het meisje, op vraag van de verhuurder die zich geen raad meer weet, op haar engagement het reglement te respecteren. Max 2 personen per studio en elke bewoner moet geregistreerd zijn.
Geen sinecure zal blijken, want met de nieuwe kamergenoot, zijn ook de plannen gewijzigd.
Ze namen contact met de huurderbond en ons huishoudelijk reglement verplichtte hen tot NIETS. De einddatum van het huurcontract had door de verhuurder drie maanden op voorhand aangetekend bevestigd moeten worden wat niet gebeurde en dus zouden ze blijven wonen en hadden ze het RECHT als een gezin samen te wonen, ongeacht het aantal
In het gebruik van een standaard huurcontract steekt voor een afgebakende huurperiode, een venijnige adder onder het gras. De vermelding hoofdverblijfplaats is een vrijgeleide voor de ondertekenaar een ganse familie te huisvesten en de afgesproken periode is niet bindend, tenzij de verhuurder drie maanden voor de datum, de huur opzegt De enige die eventueel het contract alsnog kan verbreken is de burgemeester van een stad... wat in principe nooit gebeurt.
Daar heb je 't weer, dat eeuwige conflict tussen letter en geest van wetten
We confronteren het meisje met de geest en de gemaakte afspraken, maar voortaan spelen ze het op de letter. Hun recht is dan maar ONS probleem en dat van de moeizaam opgebouwde samenleving Voor hen telt enkel hun recht. Ze willen best een twee kamerflat, want met een baby en dus met drie in één eet-slaap-studeerkamer wonen, hebben ze wel gehad. Maar het probleem is dat geen enkele verhuurder hen wil, want beiden werkloos geen recht op uitkering, ondanks het huwelijk vorige week, de verkregen nationaliteit, het vermeende statuut van studentin, de afnemende hoop op een sociale woonst, uitwijken naar de moeder van het meisje die een sociale woning betrekt, kan evenmin wegens strikt geldende regels daar geven natuurlijk het uitzicht van een straatje zonder eind...
Hoeveel drempels men ook ruimt om kansarmen aan boord te hijsen, elk misbruik van vertrouwen, verhoogt ze per kerende terug.. De ervaring dat de private woningmarkt de boot voor hen steeds vaker afhoudt, is betreurenswaardig maar niet onbegrijpelijk.
Raad komt natuurlijk hopeloos na de feiten... mijn hart bloedt bij zoveel niet bespreekbare en bovendien onomkeerbare foute keuzes...
Moraal van het verhaal: op de volgende AV gaan we ons beraden over een gemeenschappelijk huurcontract, waaruit wolfsijzers en schietgeweren die kunnen gebruikt worden tegen de gemeenschap die hier gedijt, verwijderd worden. Ik ben overtuigd van de plicht, om meer dan een decennium vrijwillige inzet met positieve resultaten die de levenskwaliteit van velen optimaliseerde, niet opnieuw te laten uithollen door één iemand
Wat nu?
Betrokken eigenaar- verhuurder, zelf buitenlander, ervaart nu dat je hier naast de taal ook best de wetgeving bestudeert. Goed bedoelde veiligheidsgordels ter bescherming van de huurder worden door sommigen scrupuleloos legaal misbruikt. Dus is het zaak je daartegen te beschermen. Jammer, maar helaas.
Bij gebrek aan zomerweer en warme duinen ben ik eens gaan grasduinen in commentaren op actie beschadiging Ceder Jurgen Ceder inlijven, was de voorwaarde om Chris Morel op de lijst te krijgen Even kan ik een lachje niet onderdrukken Waar halen ze t in 's hemels naam
Ik kijk met afgrijzen naar N-VA dat steeds meer N-VB wordt. Om de bange lezer van DS gerust te stellen N-VA is geen VB. Na de veroordeling en de naamsverandering in Belang leefde de hoop bij de redelijke Vlaams nationalisten, om het belang van Vlaanderen opnieuw hoog op de agenda te plaatsen en dat ook te kunnen doen en de knoop die het cordon er rond had gelegd, los te maken.
De explosieve groei van de partij, op haar hoogtepunt 24%, was een regelrechte reactie van kiezers tegen de onwil van de machthebbers, die weigerden zich te bezinnen over de systematische uitverkoop van het eigen volk. Door daar, deels terecht, ook migratie aan te koppelen, werd een oud zeer, actueel. Dat het verkiezingssucces meteen opgeëist werd door de harde extreme kern: Geef de schuld van al misloopt aan al wat vreemd is zette hen zelf op het verkeerde been. Ga in een probleemwijk staan, schreeuw door een megafoon dat het genoeg is, geniet van het applaus reken op een paar incidenten om je verhaal kracht bij te zetten en je zit gebeiteld. Dat was alleszins de illusie van de hardliners. Een veilige niche, want woorden zijn verduldig en tot daden hoef je toch niet over te gaan... dus win for live.
Elk redelijk mens weet dat een uit de hand gelopen migratiebeleid, de schuld is van het gebrek aan beleid. Als dat er wél was geweest, als rechten en plichten evenwichtig gedoseerd waren, als een opvolgbeleid op punt had gestaan als, als, als ons kat een koe was, schreef ik in een vorig blogje
De over- of is het hoogmoed van de beleidsmakers en een stuk wereldvreemdheid; die de stedelijke problematiek afdeden als intolerantie, waren koren op de molen van jawel. Het oogsten van electoraal gewin op deze problematiek werd dan in de politiek correcte krokodillenvijver beantwoord met een cordon. Een historische vergissing van het establishment, maar een al even grote vergissing van de harde kern binnen de partij die haar core business verblind door slecht ingeschat gewin, nog meer tot dat discours verengde.
Maar gestaag groeide van binnenuit het verzet tegen de manier waarop de partij zich meer en meer extreem profileerde. Het blijven afgeven op bestaande en onomkeerbare toestanden was afgezaagd en door de feiten achterhaald. Het Vlaams nationalisme kwam nog nauwelijks aan bod.
Er werd gepleit voor een meer aanvaardbare manier om de boodschap te brengen en uitvoering van kiesbeloften mogelijk te maken. Geen extremisme, geen taal die discrimineert, geen veralgemening maar beleidsgericht, rechten en plichten van en voor iedereen. Daadkracht in plaats van provocatie.
De symbolische moedige stap opzij van de voorzitter bij VB maakte pijnlijk duidelijk dat de verstarde harde kern het niet begreep en het belang van Vlaanderen niet zou dienen. Eigen volk eerst werd alsmaar meer heel erg letterlijk verengd en de achterban zag het met lede ogen aan. De Morel- fractie zoals de realistische strekking in de commentaren wordt geheten, had de juiste diagnose gesteld en alle voorspellingen kwamen een voor een uit. De kortstondige hoop dat de nieuwe voorzitter de juiste koers zou varen, werd een afknapper van formaat. De harde kern absorbeerde hem en hij degradeerde ondanks grote verklaringen tot een handpop. De grote gemiste kans. Of zoals Jean Pierre Rondas in De Morgen schreef, kort na het overlijden van Marie- Rose, hier gaat een partij ten gronde, niet zozeer aan het cordon van buitenaf, maar door de afwijzing van binnenuit. Als de partij geluisterd had naar haar eigen hartslag dan
Gelukkig kreeg het Vlaams nationalisme met BDW een nieuw elan. Zelf historicus met een degelijk Vlaams verankerd pedigree, legt hij de juiste klemtoon en laat een frisse wind waaien door een gekrispeerde Vlaamse identiteit. Zijn visie hoe het wel kan, legt hij in klare en eenvoudige taal voor en krijgt het vertrouwen. 48% zeggen de peilingen.
Paniek. De Vlamingen die front vormen is de tijd van houd ze arm, ik houd ze dom, voorbij? Een streep door de rekening van velen gedecoreerd of gekroond verzekerd van fluweel op de stoel Het verzet wordt georkestreerd. Alle hens aan dek. Stel dat ze meerderheden realiseren en 2014 ligt op de loer...
De aanvallen op al wat de Vlaamse zaak verdedigt, bewijst dat men erkent dat het Vlaamse volk gestalte krijgt. Dat het met intellect, zonder goedendag of geweld zijn slag zal thuishalen. Dat in een krampachtige samenzwering de voormalige grote partijen een betonblok goten rond het slechtste akkoord ooit, zal hen zuur opbreken. In een stuiptrekking van krimpende aantallen volgelingen, de toekomst gijzelen is een misdaad tegen de Vlaamse toekomstige mensheid: onze kinderen en kleinkinderen, schuldenaars vanaf de conceptie...
Pogingen om de moed van N- VA te verkopen als lafheid om niet mee in de smeltkroes te duiken en een erbarmelijke claim op de toekomst te brouwen, gelooft geen kat. Verhoogde polls -slag .
Een rechtvaardig eerlijk land met mensen die het leven naar waarde schatten, die overtuigd voorleven dat rechten en plichten de enige kans zijn op verandering, die er komt, hier en nu en samen. Dat geloof, die hoop en de liefde voor Vlaanderen gaan het verschil maken. We hebben alles in huis... Iedereen kan meewerken en 'enkel idioten herzien nooit hun mening'. Het siert allen die dat inzien en nog zullen inzien, want alleen samen zijn we m8ig en als je daarvoor de straat moet overlopen, doe het dan...
Dit alles om te zeggen dat grasduinen terwijl het buiten hagelt, boeiende reflecties uitlokt. Ik dring ze u niet op, blog ze gewoon even voor wie ook van duinen houdt. Maar als het kan liever met zon.
Vlaanderen, mijn land, met a touch of Rose een land en een volk om lief te hebben
En intussen werd het 21 juli en de vlaggen die wapperen doen dat omdat ons Moeke zaliger vandaag 89 jaar zou zijn geworden Mijn Vlaamse moeder, geboren op de nationale feestdag...
Toen we als kind en dat was in onze tijd tot we volwassen waren onze vraag begonnen met dat kleine woordje « als » volgde steevast moekes antwoord: als ons kat een koe was, konden we ze onder de stoof melken De inhoud van de vraag deed er weinig toe, het antwoord bevestigde dat ze tenminste op het verkeerd moment gesteld werd.
Een helse nacht, die deze dag vooraf ging, dwingt me tot dit schrijfseltje. Tussen waak en slaap word ik onafgebroken belaagd. Voortdurend sta ik op een tweesprong. Eender welke kant ik kies, telkens word ik teruggespoeld tot op de tweesprong Toch moet ik verder, dus kiezen. Veel vooruitkijken kan niet, want beide wegen bochten er is ook niemand te zien, niet voor, noch achter mij. In opperste versnelling, rustige onopvallende wandelpas, sluipend als een dief in de nacht er valt geen meter winst te boeken, welke tactiek ik ook inschakel.
Eindigt mijn traject hier? Geen keuzes meer ? Wat als geen optie meer. Vluchten kan niet meer, schuilen dan? Maar waar, bij wie? Tot hier was ik steeds de schuilkelder, de opvangplaats en hier is geen kat in de verte hoor ik enkel geraas van een autosnelweg, waar iedereen blijkbaar weet waar naartoe
Bekaf, compleet van de kaart, helemaal uitgeput houd ik mijn blik op de tweesprong gericht. Af en toe dichterbij sluipend in de vermetele hoop dat mogelijks de onzichtbare wacht een moment verstrooid is en ik hem kan verschalken De pogingen zijn veelvuldig, afmattend. Iedere desillusie verzwaart mijn rugzak met lood.
Het lijkt of zelfs de ruimte tussen al de gebeurtenissen waarvan ik de stempels in die rugtas meezeul, in zware stenen zijn veranderd. Ze verschuiven bij elke uithaal en priemen tot tussen mijn ruggenwervels. Mijn hoofd draait als een tol en voor mijn ogen ontvouwt zich een labyrint waar ik schele hoofdpijn van krijg als een Prince de Galles die op een slecht televisiebeeld schettert.
Voor mij, in vogelperspectief, mijn parcours in die levensdoolhof duidelijk ingekleurd vele tweesprongen die overbrugd werden. Foute afslagen die gaandeweg herberekend werden op mijn levens GPS en opnieuw naar begaanbare wegen leidden. Bloeiende bloemen, doornen die in mijn huid kerven, hitte, kolkende rivieren, ijskoude wind, sneeuw die in mijn handpalmen smelt en handen die pijn doen Maar allemaal zo levensecht, in real time
In het labyrint, mijn kinderen die op mij wachten terwijl ik het gekozen pad snel afloop en controleer of het niet doodloopt. Dan weer de hele weg terug en ook de andere keuze afslag op mijnenvelden verken. Daar gaan we, met in mijn kielzog één en al vertrouwen, wat gemor, een lach en een traan, maar vooral veel liefde.
Vorderend in het labyrint, lopen ze op de duur al voor mij uit, enkel aan de tweesprongen is er overleg. Tot waar het pad versmalt, we niet meer samen door kunnen en ze alleen verder gaan. Ze kijken geregeld om, wuiven en lachen, en ik zie me teken doen dat het goed is, ze verder mogen trekken. Een grote beweging die ik écht maak, want ik sla met mijn hand tegen de hoek van mijn nachtkastje Ai.
Slechts even denk ik: oef, een droom maar hij wordt niet onderbroken, in tegendeel, angst snoert me de keel. Hoe hard ik ook loop, ze geraken steeds verder voorop. Mezelf vermannend dat ze voorbereid zijn, overloop ik lijstjes: degelijk gekleed, stevig schoeisel, een flinke dosis intellect, een diploma, hoofd vol gezond verstand, hart van goud en de bezemwegen altijd binnen bereik het is ok.
Het voelt of ik voortdurend buk, dingen opraap, doorgeef en mijn hand doet nu écht pijn
Badend in ijskoud zweet, tuur ik in het labyrint, maar niet meer in vogelvlucht. Ik sta er middenin , de hagen zijn gegroeid, welke afslagen zijn ontmijnd, niet alle wegen zijn verkend en ik zie ze niet meer allemaal samen .
Ik zie Ann- Marie met haar gezin, onze Chris duikt af en toe op, boven de hoge hagen, maar waar is ons Munde ik krijg ze niet meer in t vizier. Ik hoor haar zoontjes, maar kan ze niet vinden ik wil vliegen en van bovenuit zoeken, maar ik mis vleugels
Als bezeten ren ik door het labyrint, raak buiten adem, hoor het kolkend riviertje klateren net als bij de verhoogde zuurstoftoevoer mijn hart bonst in paniek, maar ik laat het niet toe, want ik moet vinden een run tegen de tijd, terugspoelen, nu en snel
Langzaam komt een vertrouwd gezicht uit het labyrint te voorschijn, daarmee ook het pijnlijk besef dat deze droom geen bedrog is en ik hiermee verder MOET ik zal ze koesteren 'the touch of Rose', ook al vervaagt ze langzaam bij anderen, ik blijf ze doorgeven... onsterfelijk maken, Roosje, mijn eeuwige trouw.
Il est 5heures, Anvers s' éveille... dan maar koffie zetten want barstende hoofdpijn.
Wat "als" we de andere afslag hadden genomen, wat "als" meteen een correcte diagnose was gesteld, wat "als" andere mensen haar pad gekruist hadden, wat "als" ...
Later "ALS" ik groot, nee, dood zal zijn, dan zal ik alles weten... zou het? Eerlijk gezegd, ik wil het geloven, hoop het en bid dat ook dat derde woordje van kracht blijft, LIEFDE. Want zelfs "als" ik dood zal zijn, zal ik ze nog allemaal doodgraag zien... is het niet figuurlijk, dan alvast letterlijk...
Nu toch maar even kijken of mijn nachtkastje nog wel intact is.
aangepord door de kr8 van een engel en samen delen we het geloof, de hoop en liefde dat met een Morel int stad, verandering écht gestalte kan krijgen
valse hoop bestaat niet... dat bewijzen is ook een opdracht voor opa's... 
Geen idee of er een causaal verband is, maar ik vond het opmerkelijk dat meteen na het verschijnen van het boek de buik van Antwerpen Bernard Arnault Frankrijk voor België wil ruilen. 
in ons driemeisjeshuis . Eens die kaap gerond, kwamen er één, twee, drie
kleindochters, ter afwisseling een kleinzoon, terug twee kleindochters en tot slot opnieuw twee kleinzonen
ja, een pr8 stel van 8. En inderdaad: allemaal smakelijk mee eten
onder klokkengelui de start voor de 100 km tocht. Een delegatie lopers van de gemeente en touch of Rose meter Dina Tersago lanceerden een tros roze ballons hemelwaarts die meteen koers zetten tot boven de nieuwe stek van de stichting
Zo symbolisch voor wie het wil zien
op middellange en heel lange termijn... 
