Grasduinen
in de gutsende regen
Bij gebrek aan zomerweer en warme duinen
ben ik eens gaan grasduinen in commentaren op actie beschadiging Ceder
Jurgen Ceder inlijven, was de voorwaarde om Chris Morel op de lijst te krijgen
Even kan ik een lachje niet onderdrukken
Waar halen ze t in 's hemels naam
Ik kijk met afgrijzen naar N-VA dat steeds meer N-VB wordt. Om de bange lezer van DS gerust te stellen
N-VA is geen VB. Na de veroordeling en de naamsverandering in Belang
leefde de hoop bij de redelijke Vlaams nationalisten, om het belang van Vlaanderen opnieuw hoog op de agenda te plaatsen en dat ook te kunnen doen en de knoop die het cordon er rond had gelegd, los te maken.
De explosieve groei van de partij, op haar hoogtepunt 24%, was een regelrechte reactie van kiezers tegen de onwil van de machthebbers, die weigerden zich te bezinnen over de systematische uitverkoop van het eigen volk. Door daar, deels terecht, ook migratie aan te koppelen, werd een oud zeer, actueel. Dat het verkiezingssucces meteen opgeëist werd door de harde extreme kern: Geef de schuld van al misloopt aan al wat vreemd is zette hen zelf op het verkeerde been. Ga in een probleemwijk staan, schreeuw door een megafoon dat het genoeg is, geniet van het applaus
reken op een paar incidenten om je verhaal kracht bij te zetten en je zit gebeiteld. Dat was alleszins de illusie van de hardliners. Een veilige niche, want woorden zijn verduldig en tot daden hoef je toch niet over te gaan... dus win for live.
Elk redelijk mens weet dat een uit de hand gelopen migratiebeleid, de schuld is van het gebrek aan beleid. Als
dat er wél was geweest, als rechten en plichten evenwichtig gedoseerd waren, als een opvolgbeleid op punt had gestaan
als, als, als
ons kat een koe was, schreef ik in een vorig blogje
De over- of is het hoogmoed van de beleidsmakers en een stuk wereldvreemdheid; die de stedelijke problematiek afdeden als intolerantie, waren koren op de molen van
jawel. Het oogsten van electoraal gewin op deze problematiek werd dan in de politiek correcte krokodillenvijver beantwoord met een cordon. Een historische vergissing van het establishment, maar een al even grote vergissing van de harde kern binnen de partij die haar core business verblind door slecht ingeschat gewin, nog meer tot dat discours verengde.
Maar gestaag groeide van binnenuit het verzet tegen de manier waarop de partij zich meer en meer extreem profileerde. Het blijven afgeven op bestaande en onomkeerbare toestanden was afgezaagd en door de feiten achterhaald. Het Vlaams nationalisme kwam nog nauwelijks aan bod.
Er werd gepleit voor een meer aanvaardbare manier om de boodschap te brengen en uitvoering van kiesbeloften mogelijk te maken. Geen extremisme, geen taal die discrimineert, geen veralgemening
maar beleidsgericht, rechten en plichten van en voor iedereen. Daadkracht in plaats van provocatie.
De symbolische moedige stap opzij van de voorzitter bij VB maakte pijnlijk duidelijk dat de verstarde harde kern het niet begreep en het belang van Vlaanderen niet zou dienen. Eigen volk eerst werd alsmaar meer heel erg letterlijk verengd
en de achterban zag het met lede ogen aan. De Morel- fractie zoals de realistische strekking in de commentaren wordt geheten, had de juiste diagnose gesteld en alle voorspellingen kwamen een voor een uit. De kortstondige hoop dat de nieuwe voorzitter de juiste koers zou varen, werd een afknapper van formaat. De harde kern absorbeerde hem en hij degradeerde ondanks grote verklaringen tot een handpop. De grote gemiste kans. Of zoals Jean Pierre Rondas in De Morgen schreef, kort na het overlijden van Marie- Rose, hier gaat een partij ten gronde, niet zozeer aan het cordon van buitenaf, maar door de afwijzing van binnenuit. Als
de partij geluisterd had naar haar eigen hartslag
dan
Gelukkig kreeg het Vlaams nationalisme met BDW een nieuw elan. Zelf historicus met een degelijk Vlaams verankerd pedigree, legt hij de juiste klemtoon en laat een frisse wind waaien door een gekrispeerde Vlaamse identiteit. Zijn visie hoe het wel kan, legt hij in klare en eenvoudige taal voor en krijgt het vertrouwen. 48% zeggen de peilingen.
Paniek. De Vlamingen die front vormen
is de tijd van houd ze arm, ik houd ze dom, voorbij?
Een streep door de rekening van velen
gedecoreerd of gekroond
verzekerd van fluweel op de stoel
Het verzet wordt georkestreerd. Alle hens aan dek. Stel dat ze meerderheden realiseren en 2014 ligt op de loer...
De aanvallen op al wat de Vlaamse zaak verdedigt, bewijst dat men erkent dat het Vlaamse volk gestalte krijgt. Dat het met intellect, zonder goedendag of geweld zijn slag zal thuishalen. Dat in een krampachtige samenzwering de voormalige grote partijen een betonblok goten rond het slechtste akkoord ooit, zal hen zuur opbreken. In een stuiptrekking van krimpende aantallen volgelingen, de toekomst gijzelen
is een misdaad tegen de Vlaamse toekomstige mensheid: onze kinderen en kleinkinderen, schuldenaars vanaf de conceptie...
Pogingen om de moed van N- VA te verkopen als lafheid om niet mee in de smeltkroes te duiken en een erbarmelijke claim op de toekomst te brouwen, gelooft geen kat. Verhoogde polls -slag
. 
Een rechtvaardig eerlijk land met mensen die het leven naar waarde schatten, die overtuigd voorleven dat rechten en plichten de enige kans zijn op verandering, die er komt, hier en nu en samen. Dat geloof, die hoop en de liefde voor Vlaanderen gaan het verschil maken. We hebben alles in huis... Iedereen kan meewerken en 'enkel idioten herzien nooit hun mening'. Het siert allen die dat inzien en nog zullen inzien, want alleen samen zijn we m8ig
en als je daarvoor de straat moet overlopen, doe het dan...
Dit alles om te zeggen dat grasduinen terwijl het buiten hagelt, boeiende reflecties uitlokt. Ik dring ze u niet op, blog ze gewoon even voor wie ook van duinen houdt. Maar als het kan liever met zon.
Vlaanderen, mijn land, met a touch of Rose
een land en een volk om lief te hebben
En intussen werd het 21 juli
en de vlaggen die wapperen doen dat omdat ons Moeke zaliger vandaag 89 jaar zou zijn geworden
Mijn Vlaamse moeder, geboren op de nationale feestdag... 
