Dodentocht, de naam alleen al roept tromgeroffel op, bedrukte gezichten...

Onwillekeurig komt de Dodenrit van Doctorandus P me opnieuw voor de geest, versie Marie- Rose tijdens de finale bij Miss Vlaanderen... een afvallingstocht waarbij de ouders in de survival race door het barre landschap, achtervolgd door een horde hongerige wolven, een voor een de kinderen uit de slee kieperen... arme kleine Pjotr... een verdoken allusie op de strijd in dergelijke competities. Het leverde haar het kroontje op... te gek... 

Niks daarvan op deze dodentocht. Althans niet bij de start van de jaarlijkse happening in Bornem, waar de wandeltocht in en rond de gemeente plaats heeft op de tweede vrijdag van augustus. Een leuk geroezemoes, muziek en spektakel in het bruisende hart van het immer zo levendige Bornem.

Target: 100km in 24 uur door Klein- Brabant. Geen competitie, gewoon de olympische spirit: deelnemen en als ’t  kan tot het bittere eind…

De eerste Dodentocht, waaraan 65 wandelaars deelnamen, dateert van 1970. Organisator, wandelclub Kadee, dat de mosterd haalde op de Vierdaagse van Nijmegen, zag het event uitgroeien tot een internationaal gebeuren waar de cijfers niet om liegen:

Dit jaar krijgt de happening een bijzonder tintje, ‘a touch of Rose’ zeg maar, nu een flinke groep gesponsorde stappers hun zere voeten opdragen aan het psycho- sociaal oncologisch centrum voor kankerpatiënten met dezelfde naam. Zij verzamelen aan de in wording zijnde nieuwe stek aan de Rijkenhoek over het Sin- Jozefziekenhuis.

Klokslag 21 uur vanavond, worden de stappers 'gelost'  in de beloofde heldere zomernacht onder een schitterende sterrenhemel.  Menigeen zal er beslist ontroerd naar opkijken in dankbare herinnering aan wie ons dierbaar blijven en die fonkelend de weg zullen wijzen.

Ondanks de massa deelnemers ontstaan geen files. Het is een wandeltocht in gespreide slagorde. iedereen volgens godsvrucht en vermogen, zoals een Vlaams spreekwoord dat plastisch uitdrukt... frisse getrainde stappers, met de vingers in de neusgaten, die 's ochtends vroeg al afspraak hebben met den Duvel ...  Maar evenveel respect voor de automatische piloten, die zaterdagavond over de meet strompelen: verstand op nul, blik op oneindig, geconcentreerd op het afwisselend vooruitzetten van de ene- en dan de andere voet... tot ook zij neerzijgen in het 'Moortgat' ...

Bij deze wens ik al die moedige wandelaars een fijne tocht, in hoofd en benen, met aan de aankomst de enorme voldoening van “Yes, I did it”…

Dank voor de welgekomen hulp aan de stichting die daarmee nieuwe energie kan bewerkstelligen bij kankerpatiënten en hun families door die extra touch of Rose, die een hemelsbreed verschil maakt als je ten strijde moet trekken tegen een vijand die niets of niemand ontziet...