Toen we als kind en dat was in onze tijd tot we volwassen waren onze vraag begonnen met dat kleine woordje « als » volgde steevast moekes antwoord: als ons kat een koe was, konden we ze onder de stoof melken De inhoud van de vraag deed er weinig toe, het antwoord bevestigde dat ze tenminste op het verkeerd moment gesteld werd.
Een helse nacht, die deze dag vooraf ging, dwingt me tot dit schrijfseltje. Tussen waak en slaap word ik onafgebroken belaagd. Voortdurend sta ik op een tweesprong. Eender welke kant ik kies, telkens word ik teruggespoeld tot op de tweesprong Toch moet ik verder, dus kiezen. Veel vooruitkijken kan niet, want beide wegen bochten er is ook niemand te zien, niet voor, noch achter mij. In opperste versnelling, rustige onopvallende wandelpas, sluipend als een dief in de nacht er valt geen meter winst te boeken, welke tactiek ik ook inschakel.
Eindigt mijn traject hier? Geen keuzes meer ? Wat als geen optie meer. Vluchten kan niet meer, schuilen dan? Maar waar, bij wie? Tot hier was ik steeds de schuilkelder, de opvangplaats en hier is geen kat in de verte hoor ik enkel geraas van een autosnelweg, waar iedereen blijkbaar weet waar naartoe
Bekaf, compleet van de kaart, helemaal uitgeput houd ik mijn blik op de tweesprong gericht. Af en toe dichterbij sluipend in de vermetele hoop dat mogelijks de onzichtbare wacht een moment verstrooid is en ik hem kan verschalken De pogingen zijn veelvuldig, afmattend. Iedere desillusie verzwaart mijn rugzak met lood.
Het lijkt of zelfs de ruimte tussen al de gebeurtenissen waarvan ik de stempels in die rugtas meezeul, in zware stenen zijn veranderd. Ze verschuiven bij elke uithaal en priemen tot tussen mijn ruggenwervels. Mijn hoofd draait als een tol en voor mijn ogen ontvouwt zich een labyrint waar ik schele hoofdpijn van krijg als een Prince de Galles die op een slecht televisiebeeld schettert.
Voor mij, in vogelperspectief, mijn parcours in die levensdoolhof duidelijk ingekleurd vele tweesprongen die overbrugd werden. Foute afslagen die gaandeweg herberekend werden op mijn levens GPS en opnieuw naar begaanbare wegen leidden. Bloeiende bloemen, doornen die in mijn huid kerven, hitte, kolkende rivieren, ijskoude wind, sneeuw die in mijn handpalmen smelt en handen die pijn doen Maar allemaal zo levensecht, in real time
In het labyrint, mijn kinderen die op mij wachten terwijl ik het gekozen pad snel afloop en controleer of het niet doodloopt. Dan weer de hele weg terug en ook de andere keuze afslag op mijnenvelden verken. Daar gaan we, met in mijn kielzog één en al vertrouwen, wat gemor, een lach en een traan, maar vooral veel liefde.
Vorderend in het labyrint, lopen ze op de duur al voor mij uit, enkel aan de tweesprongen is er overleg. Tot waar het pad versmalt, we niet meer samen door kunnen en ze alleen verder gaan. Ze kijken geregeld om, wuiven en lachen, en ik zie me teken doen dat het goed is, ze verder mogen trekken. Een grote beweging die ik écht maak, want ik sla met mijn hand tegen de hoek van mijn nachtkastje Ai.
Slechts even denk ik: oef, een droom maar hij wordt niet onderbroken, in tegendeel, angst snoert me de keel. Hoe hard ik ook loop, ze geraken steeds verder voorop. Mezelf vermannend dat ze voorbereid zijn, overloop ik lijstjes: degelijk gekleed, stevig schoeisel, een flinke dosis intellect, een diploma, hoofd vol gezond verstand, hart van goud en de bezemwegen altijd binnen bereik het is ok.
Het voelt of ik voortdurend buk, dingen opraap, doorgeef en mijn hand doet nu écht pijn
Badend in ijskoud zweet, tuur ik in het labyrint, maar niet meer in vogelvlucht. Ik sta er middenin , de hagen zijn gegroeid, welke afslagen zijn ontmijnd, niet alle wegen zijn verkend en ik zie ze niet meer allemaal samen .
Ik zie Ann- Marie met haar gezin, onze Chris duikt af en toe op, boven de hoge hagen, maar waar is ons Munde ik krijg ze niet meer in t vizier. Ik hoor haar zoontjes, maar kan ze niet vinden ik wil vliegen en van bovenuit zoeken, maar ik mis vleugels
Als bezeten ren ik door het labyrint, raak buiten adem, hoor het kolkend riviertje klateren net als bij de verhoogde zuurstoftoevoer mijn hart bonst in paniek, maar ik laat het niet toe, want ik moet vinden een run tegen de tijd, terugspoelen, nu en snel
Langzaam komt een vertrouwd gezicht uit het labyrint te voorschijn, daarmee ook het pijnlijk besef dat deze droom geen bedrog is en ik hiermee verder MOET ik zal ze koesteren 'the touch of Rose', ook al vervaagt ze langzaam bij anderen, ik blijf ze doorgeven... onsterfelijk maken, Roosje, mijn eeuwige trouw.
Il est 5heures, Anvers s' éveille... dan maar koffie zetten want barstende hoofdpijn.
Wat "als" we de andere afslag hadden genomen, wat "als" meteen een correcte diagnose was gesteld, wat "als" andere mensen haar pad gekruist hadden, wat "als" ...
Later "ALS" ik groot, nee, dood zal zijn, dan zal ik alles weten... zou het? Eerlijk gezegd, ik wil het geloven, hoop het en bid dat ook dat derde woordje van kracht blijft, LIEFDE. Want zelfs "als" ik dood zal zijn, zal ik ze nog allemaal doodgraag zien... is het niet figuurlijk, dan alvast letterlijk...
Nu toch maar even kijken of mijn nachtkastje nog wel intact is.
Jurgen Ceder in Terzake en Frank Vanhecke in de Ochtend op radio 1
Wat voor Jurgen een aangename ontmoeting had kunnen zijn, werd in Ter zake van maandag 16 juli een kwelling. Jurgen heeft, zoals elke gezonde man zeker, oog voor frisse, jonge, knappe en assertieve vrouwen, derhalve had de ontmoeting met Annelies Beck een mooi moment kunnen zijn Roosje stak er vaak liefdevol de draak mee. Want ondanks de goedkeurende evaluatie van een frisse verschijning blijft hij bescheiden afzijdig, niet opdringerig, provocatie mijdend.
Jurgen is een studax. Belezen en onverstoorbaar, van de wereld af, zei Rose, als hij in een dossier neust, een boek leest, film kijkt of zelfs muziek beluistert. Meestal met een smile Hoe hij assertiviteit, gedrevenheid en voortvarendheid in anderen ook apprecieert, Jurgen zelf is een rustpunt. Geen uitlokker, spelbreker, ruziemaker.
Wel vaak de slimste die in het vurigst van de strijd, debat of discussie: hoort, ziet en zwijgt. Maar aan het eind is hij wel de man die alle argumenten netjes heeft opgelijst en een juiste analyse voorlegt.
Dermate gefundeerd en stevig onderbouwd, geeft het de heethoofden uit het debat vaak de kans hun ideeën bij te sturen zonder gezichtsverlies te lijden.
Cedertje voor de vrienden is net zoals de houtsoort met die naam, duurzaam en gedijt best in een gematigd klimaat. Erg toepasselijk.
Eergisteren stond hij echter in het oog van de storm. 28 jaar geleden bij hardhandige rellen in Leuven, had een lelijke trap tussen betogers, een gebroken been opgeleverd. Jurgen, als praeses van de studentenploeg, werd beschuldigd, waarop een rechtszaak volgde, die hem vrijsprak. De dader die, notabene uit zelfverdediging nogal hard uithaalde en de tegenslag had dat de ander zijn been brak was toen en ook nu nog, bekend, maar werd niet verraden. 28 jaar later dergelijk dossier bovenhalen, is wel heel laag bij de grond. Natuurlijk raakt men er Jurgen mee, maar men aast vooral op schade aan zijn nieuwe politieke habitat. Dat uitgerekend nu een 77- jarige prof op rust zich plots herinnert dat hij toen voor het raam stond en duidelijk zag dat de kwalijke trap van Jurgen Ceder kwam... Geen zinnig mens die dat gelooft, maar het is een pijnlijk signaal voor de geloofwaardigheid van mensen die daar voor moeten doorgaan, hm, hm... dat zij zich daartoe verlagen. Misschien is het uw tactiek om N-VA in de kaart te spelen. Het is een feit dat die aanvallen als operatie beschadiging bij velen vertikaal geklasseerd worden. Toch verkiezen we meer de strijd met 'open vizier'. De toekomst staat op het spel en dan kan je maar beter onomfloerst kijken naar die gapende afgrond, waar we nu al decennia naartoe gedrumd worden. We maken NU en HIER rechtsomkeer.
Beste professor Van de Meerssche, u woonde toen in Oud- Heverlee, in een villa met extra kamers boven, waar in de vakanties studenten residentieel konden verblijven, incl. bijles voor de tweede zit Welke uw politieke overtuiging is, doet niet ter zake in deze, wel dat u zich als voormalig integer prof, waarvoor we respect hadden, 28 jaar later in een onfaire oorlog laat gebruiken Is dat het enige wat u nog in huis heeft voor wat aandacht? Of heeft men u misbruikt in deze?
Alle betrokkenen weten dat het Jurgen NIET was. Als u beweert het toch gezien te hebben, dan was het uw plicht toen te getuigen in de rechtbank, 'schuldig verzuim' heet dat en is strafbaar. Kreeg u zekerheid dat het toch verjaard is?
Ceder deelt geen klappen uit en krijgt er ook weinig. Hij bestudeert wel feitelijke en virtuele klappen en plaatst ze in juridische context. Valse klappen raken hem wel degelijk. Wie hem goed kent, weet dat en vandaar mijn bedenking niet zo zeker te zijn uit welke hoek de wind waait
Natuurlijk kan er een kleine orkaan van tussen de voortanden van Liberalen doorkomen, maar die zijn zo ongeloofwaardig geworden dat ze best eigen puin ruimen voor ze er bijmaken.
Doch, wie de zachtgeaarde studax goed kent, benijdt wellicht de ploeg waarmee hij nu zal samenwerken in het realiseren van realistische doelstellingen.
Bedenking met ' a touch of Rose'... Ceder, laat je niet intimideren jij bent geen barricademan. Jij bent de studax, het geweten en daarin ben je onovertroffen en dat zal men ook dra bij N-VA waarderen. Grootsprekers vertellen dat over zichzelf, bij stille waters is het wat dieper peilen maar het loont de moeite Roosje had dat snel door.
Wat Frank Vanhecke vanmorgen in het radioprogramma de ochtend getuigde, was niet enkel de trouw van een kameraad in een gezamenlijk ideaal, maar verstevigt enkel wat we al wisten: er is maar één alternatief: N-VA om Vlaanderen Vlaams te maken in de brede betekenis van al waar Vlaams voor staat. Antwerpen wordt het breekijzer en daar gaan we aan meehelpen, en nog geen klein beetje
-Recht en rechtvaardig laten matchen,
-profiteurs en geldwolven op hun honger laten,
-de stad is van iedereen, is er dus mee verantwoordelijk voor,
-recht door zee met permanente toetsing aan de realiteit,
-liefde bepleiten die van twee kanten moet komen
-rechten en plichten mét een stok achter de deur voor wie ze blijft verwarren
Geen bitterheid, geen vuile campagnes, maar met het hart op de tong en de daad bij het woord.... In Antwerpen heet dat: In Vlaanderen, vloms en op Sint- Anneke gebakken mosselen Geen slecht idee, als t zonneke maar eens zou willen schijnen
"Gezocht: grote rode bol aan de hemel die warmte geeft en een beetje kleurt "
Dergelijke oproepen op internet maken duidelijk dat iedereen naar zomer verlangt.
De vrees dat die vroegtijdige hete lenteweken het wel eens zouden kunnen zijn voor dit jaar, alweer wordt stilaan bevestigd, lijkt het wel.
Het zwembadwater wordt al weken krampachtig blauw gekleurd, maar glijdt telkens af naar algengroen, bij gebrek aan enthousiaste zwemmers, zo lijkt het wel. Zelfs dikke donzige badjassen als de nimfen uit het verwarmde water oprijzen, kunnen het genot van een ontspannende duik, niet langer opwekken.
Opwarming van de aarde creëerde voor onze kontreien althans, totaal andere verwachtingen, dan de niet aflatende reuzegrote regendouche boven ons hoofd.
Opwarmen zo meenden we, betekent verdamping en daaraan gekoppeld koesterden we de meer zuiderse perceptie van leef- en eetgewoonten. BBQs gingen als croissantjes over de toonbank, lavendel werd massaal aangeplant als parfum voor de tuin, zonnepanelen zouden ons in de enkele frissere maanden s winters, alternatief en beterkoop warm houden
Het lijken wel dagdromen
Altijd morren slaat onwillekeurig over op een collectief slecht gevoel. Moesten we daarmee de zon aan de horizon kunnen oproepen dan zou ik nog zeggen maar volgens mij heeft dat gezeur meer het effect van de regendans bij de Indianen.
Conclusie: nemen zoals het eraan komt. Want 40° en bosbranden, ontembare overstromingen daar tegenover is kwakkelweer nauwelijks een kwaal en bovendien, nu is het gras wel écht groener bij ons dan bij de buren
Affiches langs de baan voor volksdansen, houden die een gevaar in?
Veralgemenen is nooit een verstandige optie, maar al vele tientallen jaren kijken we een beetje argwanend naar de data op de affiches voor het Volksdansfestival in Schoten.
Ook al steunt die veronderstelling louter op niet wetenschappelijk gecontroleerde statistieken van vorige edities het is net als met die 8ste juni en Médard: Sint Medard geeft zijn zegen met zes weken wind en regen. Er is wel IETS van aan
Als het al zo is, geeft dat meteen ook perspectief. Vrijdag 13 is laatste festivaldag en een week later zijn ook de zes weken Medard- gijzeling voorbij. Omdat dit jaar de drache nationale overtuigend Vlaams pletste heel wat leeuwenvlaggen hangen trouwens nog te drogen hoeft die zich niet meer aan te melden. Zo kunnen de gekroonde hoofden en politici na een droog défilé met bekwame spoed hun tweede verblijf in het zuiden opzoeken en staat niets of niemand het zonnetje nog in de weg.
Ze bestaat nog, hoor. Ik heb ze zelf gezien, al was het wel bij onze Noorderburen... Lekker warm, stond ze gisteren borg voor dorst én een rode neus. Wie dorst en de rode neus rijmt, heeft het mis al 'nuttigden' we half weg een ijsje én een glaasje rosé...
Omdat de voorbije dagen onze kleindochters al een weekje met vakantie in het Ganzenhof waren, moest er ook een wat avontuurlijker dagje tussensteken en daarvoor kon ik rekenen op nonkel Bak.
Misschien wel uit dankbaarheid dat de kelk van halsbrekende toeren in hoge roetsjbanen aan hem voorbij mocht gaan, als we de pretparktickets zouden gewonnen hebben trakteerde hij een leuk dagje Holland. En zoals de geplogendheden van het land dat voorschrijven: op de fiets.
Veilig achterop, bij vader op de fiets, vader weet de weg en ik, ik weet van niks .leek door de keuze voor twee tandems, eerder op nonkel Bak en mezelf te slaan. Die twee tienermeisjes tekenden voor een serieuze portie energie op de pedalen. De jongste vooraan, de oudste, achter mijn rug. Met overal wel ergens draaiende wieken in de ooghoeken waren Amélie en Eline onze eigen energieke windmolens.
Een super dag. Volop zon. Blauwe lucht met zuinig geveegde witte slierten, aangenaam fietsweer op de dijken met de zeewind, de duinen en heel veel groen als decor natuurlijke elementen als reisgenoot, ook al is dat al eens wind tegen En op zoveel plaatsjes, a touch of Rose. Herinneringen aan haar mooie dagen hier, persoonlijk gekleurd door de beste gids die je kan dromen op zo'n tocht.
De longen vol zuivere lucht, een kleurtje op de wangen en heel wat kilometertjes in de benen ging het huiswaarts, waar we opa trakteerden op een berg vers bereide mosselen, als gepaste afsluiter in stijl van een wondermooie dag aan zee ook voor de meisjes een reis met tante Rose...
Na het bericht van 22/6 op deze blog, over de BMW M5 die in de buik van Antwerpen werd gedumpt, ben ik u dringend het vervolg van dit verhaal schuldig. Met plezier, want het is uiteindelijk op weg naar een happy end
Zoals in het leven vaker gebeurt, kan een toevallige ontmoeting plots licht in het duister brengen
Dat overkwam mij op het schoolfeest van onze kleinkinderen, waar het verhaal over de auto ter sprake kwam. Even nadien kwam een sympathieke vader wat meer uitleg vragen.
Dan ben je al snel geneigd even de wenkbrauwen te fronsen en te vragen of hij daar soms ervaring mee heeft en een weg weet om uit dit kluwen te raken.
Even opfrissen dat een BMW M5 Touring al een maand geparkeerd stond in een private ondergrondse parking van een flatgebouw, hartje stad. De eigenaar van de bewuste parkeerplaats, kon niet eens op de eigen plaats staan en de politie kwam niet tussen, want privé terrein.
Intussen probeerden we info te verzamelen via de Franse nummerplaat, de sticker van een Duits verhuurbedrijf en probeerden via de invoerder van BMW aan het chassisnummer te geraken. Daarmee konden we dan via de grote verzekeringsmaatschappijen navraag doen wie dit model wagen als vermist/gestolen had doorgegeven.
Maar we zaten strop. Privé terrein blijkbaar de geknipte maskerade.
Al is gerechtelijke politie ook gewoon een liefhebbende papa op een schoolfeest, zijn geest waakt immer en dit verhaal en de onmacht van burgers er iets aan te doen, intrigeerde hem duidelijk. De dag nadien werden we gecontacteerd om meer info. Wie, wat, waar, hoe....
Intuïtie wijst het verstand waar het moet zoeken, maar de gerechtelijke polite kan het ook écht DOEN.
En ja, hoor. De nummerplaat hoorde niet bij deze wagen, het verhuurbedrijf miste dan wel 2 wagens, maar daar was deze niet bij, en BMW kon het chassisnummer niet meedelen, vermits daarvoor de auto open moet en dat enkel op bevel van hogerhand kon gedaan worden.
De dag nadien trad het apparaat in werking: politie kwam ter plaatse, onerzocht de wagen en enkele dagen later werd hij weggetakeld... De parkeerplaats is vrij...
Nu kunnen we enkel rekenen op een goed gecoördineerd gerechtelijk apparaat zodat niet alleen de eigenaar, maar ook de dief of dieven achterhaald worden... al is dat een verhaal dat voorlopig 'backstage' gebeurt...
Eén ding is alvast zeker. Onze privé parking is géén veilige opslagruimte voor gestolen waar en dat gaan we zo houden net als een goed contact met de juiste mensen want die zijn goud waard. Hartelijk dank.
Mijmeren met a touch of Rose wanneer het al voor de 8tiende keer de 8 passeert
Al gaat er geen dag, uur, minuut voorbij zonder dat iets ons Roosje heel dichtbij brengt
En telkens die 8 voorbijkomt, is er die storm in ons hart. 8 januari, 8 februari les extrêmes se touchent
Beroep doen op de kr8 van 8 om dat alm8ig verdriet toch om te zetten in geloof, hoop en liefde en verder bouwen aan een wereld met a touch of Rose
De titel op mijn blogje van gisteren heeft u wellicht al geassocieerd met de bijpassende melodie: Zie ik de wimpels aan de boten, dan gaat mijn hart wat sneller slaan Zie ik de lichtjes van de Schelde
Een evergreen uit mijn kindertijd, die nog steeds ontroert
Ik weet dat jij op mij zult wachten. En dat je aan de kaai zult staan
Is t of ik in je ogen kijk. Die zo heel veel liefs vertellen...
"Je weet wel, m'n schat, dat ik veel van je hou Dat hoef ik je niet te verklaren De tijd zit erop en we varen weer thuis
Kon dat nog maar, dat zou pr8ig zijn
maar de liedjestekst gaat verder:
En heeft soms de zee iets verkeerds met me voor En krijg ik voorgoed averij Denk dan aan de kind'ren en sla je er door Maar spreek ze dan dikwijls van mij
Zullen we, lieveling, zoals beloofd, toen we voor het laatst in je pr8ige ogen keken met geloof, hoop, liefde en a touch of Rose, waardoor zelfs het meest eenvoudige waardevol wordt en écht geluk heet.
En dat was jouw enige en vurige wens die we zullen vervullen ooit... met de m8 en de kr8 die jij ons br8...
Zie ik de wimpels van de boten, dan gaat mijn hart wat sneller slaan...
Dinsdag, 10 juli, klokslag 12 uur, is het zover. Een dag voor de Vlaamse Leeuw overal wappert, zullen de vele honderden wimpels aan de Plopsvloot voor een kleurrijk spektakel zorgen.
Dan vaart de vloot de denkbeeldige haven binnen en zoals het er nu uitziet, is de kans groot dat onze Rozenboot voorop ligt
De intussen 443 fleurige wimpels wapperen aan de mast met a touch of Rose. Misschien leuk samen nog even terug te blikken in een korte bloemlezing op deze heel bijzondere cruise
Het begon op 2 juni met dit berichtje in mijn- en vele andere mailboxen: Upload een mooie foto of tekening en win 4 Plopsa Jaarabonnementen Zonder veel nadenken upload ik de foto van Roosje bij Piet Piraat, terwijl ze haar boek Leve het leven voor hem signeert bij een bezoek met vriendinnen en kinderen aan Plopsaland De Panne.
Copy and paste om het in vakjargon te zeggen, werd de start van een virtueel piratenavontuur. Dat we soms wel op prettig gestoord leken, stoort ons geenszins
Geïnspireerd op de foto met de beroemdste piraat van Vlaanderen, scheepten we in op ons virtueel piratenschip, onze Rozenboot.
Stemmen ronselen werd symbolisch omgedoopt tot wimpels verzamelen, om ze aan de mast te rijgen en vrolijk wapperend mee de achtervolging van de eerder vertrokken boten in te zetten.
Er groeide een wedstrijd in de wedstrijd. Zouden de Plopsa vriendjes Samson, Kwebbel, Piet Piraat en alle anderen mee van ons verhaal geproefd hebben?
Nu de vloot de aanlegsteiger nadert, slaan we graag nog eens de bladzijden van ons scheepslogboek open
Daar heb ik trouwens een mooie kopie van gemaakt voor 2 leuke piraten die dan wel niet aan boord konden zijn, maar straks van het verhaal zullen kunnen genieten, misschien wel in een of ander Plopsaland.
Dat het uiteindelijk een loterij is, hadden we wel pas later door. En blijkbaar waren we niet de enigen die niet alles gelezen hadden in ons enthousiasme. Maar het kon de pret niet meer bederven. Met veel plezier hingen we alvast onze wimpel aan elke deelnemende boot van de vloot en werden een schitterend konvooi.
Er was eens .een foto van Piet Piraat en Roosje, met dit zinnetje erbij op fb .
2 juni 15:45 "Leve het leven"... Piet Piraat zal het geweten hebben... en misschien "postuum" met onze vier kleinkinderen terug naar Plopsaland? Zou mooi zijn.
Van bij de eerste reactie werd duidelijk dat geldig stemmen een woordje uitleg van doen had, zeker omdat de vele sympathisanten ons zonder die geldige deelname daén wel een hart onder riem staken, maar geen mijltje vooruit hielpen en dat terwijl we met een flinke achterstand startten.
2 juni om 22:15 Lieve facebook vrienden, het stemmen telt enkel als je op het woord "vote me" klikt onder de foto van Roosje met Piet Piraat waar de WIN 4 PLOPSA JAARABONNEMENTEN boven staat... de vind ik leuk onder de foto waar die tekst niet boven staat is leuk, maar telt niet mee om kans te maken... Dus als je me met mijn 4 kleinkinderen in Plopsaland wil parachuteren, dan is het daar dat het moet gebeuren... ;-) Dank u, voor 't geval je het doet... en anders, even goede vrienden hoor....
4 juni om 1:30Leuk dat je "vind ik leuk" aanklikt bij de foto van Roosje en Piet Piraat, maar met dezelfde moeite klik je onder het kleinere exemplaar, waar staat WIN 4 PLOPSA ABONNEMENTEN, het "vote me" aan ... want enkel die stemmen tellen ...
5 juni om 23:52 Leuk dat jullie mee in de race zitten naar Plopsa... maar blijkbaar "denken" er veel mensen dat ze gestemd hebben, maar is hun stem niet geregistreerd of krijgen ze een foutmelding. Dat is jammer van de lieve moeite. Via mijn blogje atouchofrose.skynetblogs.be heb ik onder het stukje PLOPSAMANIA de link nog eens gezet. Als je daarop klikt kan je stemmen (vote) en meteen controleren of het gelukt is, als je fotootje in de lijst van stemmers verschijnt. Kijk eens of je er al tussen staat, want onze boot ligt meer dan honderd knopen achter... Het is gewoon een sport geworden... en dat is leuk...
7 juni om 0:48 Bijna de kaap van 100 gehaald... ship Ahoy... en maar hopen dat de wind in de zeilen slaat en uit volle kr8 blaast ... schip aan de einder gesignaleerd... koers voorwaarts. Bedankt aan al die noeste blazers... die de windenergie opwekken. ;-)
7 juni om 15:06 Varen net voorbij Kaap de Goede Hoop... 102 man aan boord, op naar de volgende kaap... als we zo blijven blazen, komen we in zwaar weer, maar dan gaan we natuurlijk flink vooruit... maar de koploper met 242 ligt nog niet in zicht... In elk geval wint Piet Piraat en ook Kwebbel, als ik zie hoe er hier getwitterd en gemaild en gefacebooked wordt... Samson zal kwispelen... van plezier. Marketing met grote M, zoveel is zeker. Als we dit binnen onze eigen grenzen hebben, moeten we dat promoten, Efteling en Disney doen het met succes... dus wij ook. We maken er een sport van en blijven sportief... maar winnen toch ook graag...en daar is niks mis mee.
8 juni om 12:40 Lieve fb vrienden... ik wil niet meer verjaren... ik wil VAREN.... Blijkbaar zijn er heel wat vrienden die DENKEN dat ze gestemd hebben, maar ik blijf verankerd op 116. Als je via de link op mijn blogje in het cursiefje van 5 juni PLOPSAMANIA onderaan op de link klikt, dan zit je meteen goed. Onder die blauwe balk zie je meteen of je geldig stemde... en daar merk ik dat er al zeker 30 stemmen waarvan ik weet dat ze uitgebracht werden, niet bij staan... Als dat bij de elektronische verkiezingen ook zo is... amai dan...
8 juni om 14:06Bedankt aan al die boottrekkers... Intussen kaap 120 gerond... de wind van Sint- Medard zorgt voor vleugels ipv zeilen... 't Gaat niet over winnen, 't gaat over de sport die ons olympisch bezighoudt op dit moment... lang geleden dat ik zo gek deed... maar 't gaat me nog steeds goed af, merk ik nu met plezier.... dank zij jullie allemaal. Heb zelfs opa op faceboek gekregen... een prestatie... wellicht omdat ik verjaar??? Er zijn zo van die dagen dat er wat meer kan... en nu maar hopen dat hij me morgen niet als vriend schrapt... hi,hi
9 juni om 0:34Vanuit het kraaiennest wordt net gemeld dat 9 schepen voor ons uit varen met 258,208,193,192,162,136,135,132 en 127 stemmen. Wil de touch of Rose in de race komen, moeten de 122 stemmen van nu verdubbeld worden.+ 14 ...extra's. Zien we dat zitten? Blijkbaar wordt er meer gestemd dan geregistreerd, daarom, check of het je gelukt is en indien niet, grijp de reddingsboei, we hijsen je terug aan boord voor een nieuwe poging... Ship Ahoy...
9 juni om 10:50Vermits ons schip op dit moment maar wat aandobbert, misschien een weetje doorgeven... we reizen om te leren, toch? De snelheid van een schip wordt aangegeven in knopen Eén knoop is één zeemijl per uur. Eén zeemijl is gedefinieerd als precies 1852 meter. Een knoop is dus een snelheid van 1,852 km/h of 0,514 44... m/s. Voor al wie nog wiskunde blokt... hoeveel knopen vaart de 'touch of Rose'... of ligt hij ergens op een zonnig plekje voor anker???
9 juni om 12:54 Dit wordt een leerrijke séance... bedankt voor de vakkundige uitleg (van vermaarde zeebonken onderweg). Kom, fb vrienden, de rusttijden werden gerespecteerd, terug aan de riemen en roeien maar, de wind een steuntje geven, want we liggen achter in de koers... en dat zou liggen aan stemmers die "denken" dat ze stemden... klik deze link ... en daar "vote me" en kijk meteen in de lijst onder de blauwe balk van alle deelnemers, of je erbij bent gekomen... pas dan tikt het aan... 431 vrienden op fb en die van nonkel Bak er ook nog eens bij... moeten we toch op kruissnelheid kunnen geraken. Ahoy, alle hens aan dek... Toch leuk nog eens kinderlijk uitbundig spelen... blijf niet aan de kant, laat je eens verleiden en doe mee...
9 juni om 21:35laatste nieuws uit het kraaiennest: 6 schepen voor de boeg... leider in de race met liefst 285 wimpels, gevolgd door 262,196,192,163 en 136 kleurrijke exemplaren. De 'touch of Rose' voert onder de vlag van 135 fb-vrienden, waar aan de grote mast nog heel wat plaats is voor veel wimpels tot de Rozenvlag in de nok wappert...
9 juni om 22:46 Zal vannacht aan dek moeten blijven, want we gaan hard, hoor...en halen in... we hebben intussen al 145 wimpels aangeregen... als die allemaal wapperen, zullen we nogal ne gang gaan... ;-) Ben benieuwd wat ik zie als het terug licht wordt...
10 juni om 11:24 Toen ik vanmorgen het dievendeurtje opende, dat is het deurtje naar vooronder... om met de dekzwabber schoon schip te maken, wapperden maar liefst 158 fleurige wimpels aan de rakband van evenveel fb vrienden. Bedankt voor al wie klikte. We hebben de wind in de zeilen, zetten jullie er nog eentje bij??
10 juni om 12:07Aan ons bootje wapperen er 160 wimpels, terwijl we in de verte aan de in te halen boten respectievelijk 300, 278, 196, 192 en 163 vlaggetjes. tellen. Na een goed glas 'touch of Rose' wijn, zien we onze wimpels wel dubbel en leiden we de race... maar dat is uiteraard onder invloed... We gaan geen schepen enteren, maar gewoon proberen voorbij te varen met jullie stem... Check meteen in de lijst of het lukte... anders tikt het niet aan
10 juni om 17:51Vanmiddag op één Ben Hur aan de roeiriemen bezig gezien? Opvallende gelijkenis tussen Prins William, Lady Di's zoon en Charlton Heston... al is dat uiteraard naast de kwestie van deze race... Goed bezig, fb vrienden, maar er zijn nog veel matrozen aan wal, zoek vergeefs hun stemmen... Slechts vier boten varen nog voor ons uit... Hijs onze touch of Rose vlag mee in de nok...
10 juni om 21:56Vrienden matrozen. Boei 200 werd zonet gepasseerd. Op dit moment varen we op brons... 310 en 287 varen nog voor ons uit. Komaan, fb- vrienden, alle riemen in het water en in kadans 1,2, 1,2, 1,2, ...
11 juni om 0:18Met 203 wimpels varen we de nacht in. Geleid door de maan en een schitterende ster, een zilveren spoor trekkend op het water waar we door klieven... hoop ik dat alle matrozen vannacht goed slapen en mooi dromen. Ik droom alvast van die twee mystery men or women, die in de lijst zonder naam of fotootje verschenen... Spannend... Leve het leven... zou ons Rozeke zeggen. Top of Form 1
11 juni om 13:41Hei hoo, scheepsmaatjes, we liggen goed in de race... de blazers van de ons voorliggende schepen raken stilletjes aan buiten adem. Ze deden nog geen klein beetje hun best, met 315 en 290 komen we met onze 215 stemmen in hun mainstream te liggen... Er zijn nog heel wat fb- vrienden die hun longcapaciteit aan 't uitbreiden zijn om ons wellicht in de laatste rechte lijn, turbo kracht te geven. Hang je wimpel mee aan onze boot. hei hop, hei hop, hei hop... klieven we door de schuimende koppen...
11 juni om 23:10rechtzetting.....het zijn er intussen al 252... bedankt voor al die wind in onze zeilen...het is als vleugels krijgen...
12 juni om 9:56 Zoals na een storm alle vogels fluiten, kan de herfstdag gisteren nu leiden naar lentegedrag en stem onze boot in een hogere versnelling. De aanvoerder heeft 334 vlaggen aan de mast, de tweede 323 en wij 260... bedankt om er nog bij aan te rijgen...
12 juni om 15:07De beste stuurlui staan wal? Zou dat? Dan hoop ik dat ze nu hun wimpel alvast mee aan onze mast hangen, want ook de koplopers steken tandjes bij... Maar 85 en 82 wimpels meer, zijn niet onoverkomelijk. Zoveel fb- vrienden moeten we samen toch warm kunnen maken, of is het eerder NAT maken... Bedankt
12 juni om 20:22273 wimpels wapperen aan onze boot... de 300 komen in zicht... en dat is nog 52 verschil met de boot die als eerste voor ons uitvaart... Zelf stemmen kan je maar één keer, maar vrienden warm of nat maken...onbeperkt Bedankt
12 juni om 22:02Op kop 353, in tweede positie 351 en de touch of Rose vlag stijgt steeds hoger naar de mast... 281. En er werden net nieuwe bronnen aangeboord van sympathieke helpers... en die borrelen meteen over van energie. Zaaaaaaaaaaalig. Dank U....
12 juni om 22:54Vannacht slaap ik op dek, onder de blote sterrenhemel, want ik wil ze zien aankomen, de gevleugelde vrienden van Roosje, en ik wil ze voelen blazen, samen met al die aardse sympathisanten en wie ook niet kan slapen, hier nog even de link zodat je niet moet zoeken om te stemmen... We zitten op 286...Hartelijk dank. Tot morgen. Hopelijk met een 3 van voor...
13 juni om 8:45 Heihoo, scheepsmaten. De kaap van 300 is behaald. Er zijn er die vannacht niet geslapen hebben...fantastisch... super bedankt. We naderen de kop van de vloot... Nu ook de Dubai-connectie aan boord is, is the sky, the limit...zeilen bol, alle hens aan dek ... ook Jan, Piet Joris en Corneel en mannen met of zonder baard... de rozenvlag in de nok...link en 'vote me' klikken.
13 juni om 17:53Scheepsbulletin van woensdag 13 juni 17h45... alle schotbalken ophalen, alle riemen inzetten, alle zeilen hijsen en maar blazen... 39 wimpels scheiden ons van het admiraalschip... dat moet kunnen... al zal ik jullie later vandaag een ontnuchterende 'spelregel' meedelen... die ik net zelf vernam. Maar we laten er onze pret niet door bederven en genieten van het zilte zout op onze getaande huid, terwijl de blauwvoet vliegt, houzee...
13 juni om 18:04 to all my friends I've loved before and still do... we are in the running for 4 entrances to a children paradise, called Plopsaland. If you like to help you can vote for our boat, who is in third position, now, 39 votes less than the leader in this competition. You only have to 'like' Plopsaland and to 'vote me'. If you did it successfully, your name will appear in the list called votes for myriamvanloon... should be great to meet you there again... Txs in advance... and if not, greets anyway.
13 juni om 21:10 En dit is de foto die ons drijft... de touch of Rose, die ons bindt... 'leven na de dood'.
13 juni om 22:19 Gezocht: nog 32 bolle wangen om ons een sterke wind in de zeilen te geven...
13 juni om 23:01In al het enthousiasme las ik OVER puntje 3 van de wedstrijd... En lees eens even mee...
3. Op 10 juli om 12u sluiten we de wedstrijd af. Uit de 50 foto's met de meeste stemmen loten we één winnaar. Hij of zij wint 4 Plopsa Jaarabonnementen. ALLE deelnemers maken kans op leuke dagprijzen en verrassingen ...
... Bij die eerste 50 zitten we dan wel... maar een loterij... dat is een ander verhaal. Maar ons samenspel nemen ze niet meer af... en het blijft leuk mocht de rozenvlag hoog in de mast wapperen... gaan we toch voor die eerste plaats??? OK, dan zetten we alle zeilen bol en stevenen vooruit. Het heeft één voordeel, een eerste plaats neemt wel de andere kinderen hun kans niet af... dus, spelen we voort. Lees verder
13 juni om 23:46Dit is écht te gek... we hebben er nog maar 28 in te halen... wie heeft er nog vrienden in de aanbieding? Vermits onze Noorderburen (EK Voetbal) niet genoeg scoorden, zullen wij maar voor goals zorgen, hi hi....slaap lekker...
14 juni om 22:59Nog 19 te gaan... Jeetje... dat gaat nog lukken... Sorry koplopers, jullie gaan ook hard, maar we zouden jullie voor één weekend alvast, zo graag inhalen... daarom dat we zo hard blazen, roeien en stemmen... met 'a touch of Rose'... en met ook veel sympathie voor jullie vaarkunsten... we varen niet "tegen" jullie, willen alleen maar 'voor' jullie geraken....
14 juni om 15:37Olé, fb- vrienden scheepsmaten... we naderen gestaag de leiderspositie... 20 en 26 vlaggen varen nu nog voor onze 335 gehesen wimpels uit... Met de zon op ons hoofd, de roos in het hart, en de wind in de wangen... rekenen we op U om onze boot verder met die ontbrekende wimpels te tooien... De laatste loodjes wegen dan misschien wel zwaar, maar de tocht is boeiend en hartverwarmend... opgeven is géén optie...
14 juni om 21:11 Nog 25 verschil, vrienden, kom op, wie heeft nog een zeiltje in petto... zou graag dit weekend voorop varen... zodat de kleinkinderen het zien en super trots zullen zijn... daarna gaan we gewoon wachten op de loterij... ;-)
15 juni om 10:30Beste stuurlui... nee, niet aan wal... maar wel degelijk op onze rozenboot. Nog 7 stemmen scheiden ons van de eerste boot in de race, die getooid is met 368 wimpels. Wij varen langszij met 361 vlaggetjes. Ze hangen dan wel slapjes in de regen, maar ze vervullen onze harten met geloof, hoop en liefde dat we voor de school uit is, onze boot in polepositie krijgen... Zoals jullie intussen konden ...lezen, wordt voor de Plopsaprijs geloot tussen de 50 met de meeste stemmen. Het neemt een beetje mijn schuldgevoel weg om achter onze voorligger aan te gaan... Die schitterende kapiteins met hun trouwe bemanning verdienen evenveel respect... en dus ook nog evenveel kans, die hebben wij dus niet verkleind. Maar liefste Rose, veel van wat we plechtig beloofden, kunnen we maar moeilijk écht realiseren, maar met je matrozen de rozenvlag hoog in top hijsen, gaat ons wellicht lukken. Hei- hoo, daarboven, opgeven is geen optie, toch... dat doen we dan ook niet, dank zij de touch of Rose waarmee je zovelen raakt. Bedankt iedereen en tot straks om de rozenvlag te hijsen. Lees verder
15 juni om 12:33We liggen nu écht voorop. Dank aan iedereen die dat hielp waarmaken. We wensen iedereen die ons volgt 'a touch of Rose' en veel succes in deze wedstrijd, die de verdienste heeft veel mensen verenigd te hebben... Lieve mensen, houd de zeilen bol... en dank voor alle ongelooflijke steun en sympathie. Ik heb de lijst afgeprint en bewaar hem in een farde als dankbare herinnering aan deze heerlijke reis...
15 juni om 23:36Nog even voor het slapengaan, hartelijk dank aan U allen om mee te willen gaan in die mooie droom. We hebben vanavond met z'n ALLEN genoten van het verhaal van de voorbije dagen. Trots dat de rozenboot als eerste vaart... Roosje en Piet Piraat aan dek en 380 kleurige wimpels. Dank U, dank U, dank U. En zoals ik eerder schreef: heel even kwam Rose weer tot leven... het was een mooi virtueel avontuur van wat we voor elkaar kunnenbetekenen, zelfs zonder dat er iets moet aan verbonden zijn... geloof, hoop en liefde, dat is de ware touch of Rose, die ik iedereen van harte toewens. Slaapwel...
19 juni om 21:18Het luiden van de scheepsbel klonk niet in dovemansoren en meteen wapperden 6 extra wimpels aan de mast van onze Rozenboot....onze uitkijkpost op het achterdek is bij de pinken... dank u allemaal...
21 juni om 16:58Storm op komst, zegt de weerman... daar kunnen we misschien wel gebruik van maken om onze voorsprong een beetje te verruimen... ook uw wimpel is welkom aan onze mast...En goed vasthouden als het waait...
23 juni om 15:14Onze boot vaart met 408 wimpels op kop en we willen graag de wind in de zeilen houden om de Plopsa vloot aan te voeren... zijn er nog helpers die een wimpel willen aanrijgen aan de Rozenboot... het kan nog altijd en graag zelfs... Klik op 'vote me' op http://apps.facebook.com/easypromos-premium/voteme/7535/6... en ziet meteen in de lijst of je geldig stemde, soms moet je eerst Plopsa leuk vinden... Bedankt alvast...
24 juni om 20:59Met 15 wimpels extra, ligt de Rozenboot aan de leiding van de Plopsa vloot. Wil je uw wimpel mee laten wapperen, het kan nog steeds. Fantastisch om met zoveel vlaggetjes en 'a touch of Rose' zoveel lieve kinderen te mogen aanvoeren. Bedankt.
25 juni 12:40 Met 19 wapperende wimpels voorsprong handhaven we onze pole positie in de Plopsa vloot. We naderen nu met rasse schreden de havengeul. Wil je graag je wimpel nog te wapperen hangen aan onze masteenideale droogplaats ;-) overigens- dan ben je nog steeds van harte En dan is het samen uitkijken naar de kleurrijke leuke vloot enthousiaste kinderen. Onze vier zijn alleszins in de wolken... met 'a touch of Rose'...
26 juni 12.51 Prachtig schouwspel: onder de blauwe hemel in de warme zon, op het kabbelende water, een vloot getooid met kleurrijke liefdevol opgehangen wimpels. De eindspurt wordt ingezet en graag willen we onze blijde intrede in pole positie veilig stellen. Ligt er nog ergens een wimpel in de kast , laat hem mee wapperen aan onze boot. Deze oma heeft voor haar 4 piraten alvast een leuk logboek aangelegd met de fotootjes van alle passagiers ...welkom aan boord.
26 juni om 17:47Joepie, de vrienden van Amélie hebben gedaan met de examens en storten zich op facebook om mee te stemmen op de link van oma... super sympathiek en met die jonge krachten aan boord gaan we vlugger varen met extra wimpels aan de mast. Super tof, bedankt.
28 juni 10:49 Met 423 wimpels aan de mast voert de piratenboot van onze vier kleinkinderen, waaronder 2 'overtuigde' piraten, de Plopsa vloot aan. Dat zo houden is hun vurige wens. U kan daarbij helpen. Er worden 4 Plopsa abonnementen VERLOOT tussen de 50 eersten... maar met de Rozenvlag in top binnenvaren... het doet iets met een mens....
29 juni om 13:13 Mooier kunnen we onze rozenboot niet afschilderen. Met dank aan mevr. Georgette Bracke. Zie je ook graag deze boot het hele konvooi vol wapperende wimpels aanvoeren, doe dan mee Er worden 4 Plopsa abonnementen VERLOOT tussen de 50 eersten... als we slagen haar rozenboot op kop te houden, dan plaats ik hier een exclusieve, originele foto van Roosje... kapitein ter lange, onbekende omvaart...
6 juli
Langzaam maar zeker nadert de vloot de haven, met de Rozenboot voorop als 'vlaggenschip' Nog tot dinsdag 10 juli, klokslag 12 uur, kan u wimpels aanrijgen Nu onze wimpel aan elke deelnemende boot wappert, komen er ook heel wat van andere boten aan onze mast. Hartverwarmend. E is nog plaats om ook d uwe erbij te hangen en samen binnen te varen... http://apps.facebook.com/easypromos-premium/voteme/7535/6... klik op 'vote me' en zie meteen of het lukte. Soms moet je om geldig te stemmen Plopsa 'leuk' vinden. Hoe meer 'zielen' aan boord, hoe meer vreugde...
Voor het alziend oog van de lens... Afspraak zondagmorgen kwart voor tien op de sportterreinen van den Bell in Hoboken.
Na de voorstelling van de N-VA lijst Antwerpen op 16 juni op dezelfde locatie, is het ondanks zondag, werkdag.
Wie denkt dat het een beetje thuiskomen zou kunnen zijn, voor een ex- Beller, is er net als wij aan voor de moeite.
Eén keer toen onze junior een half jaar was en papa toevallig in het land, trokken we met het ganse gezin naar het Bell familiefeest op deze terreinen. En zoals alles wat uitzonderlijk is, blijft die dag in onze herinnering gegrift
En nu 30 jaar later zijn we hier al voor de tweede keer in korte tijd terug t kan verkeren.
Tussen de tennissers en de biljarters loods ik de rolstoel naar de sportzaal, waar een fotostudio is ingericht.
Paraplus op staanders, een set lampen, een kluwen kabels en stekkers en een groot wit decorkarton, geplooid als een reuze surfgolf, creëren een lichtende oase in de donkere ruimte.
Hier gaat het gebeuren: de interactie tussen de man achter- en die voor de lens moet resulteren in een beeld dat boekdelen spreekt, een beeld dat meer zegt dan 1000 woorden. Een beeld dat actie aankondigt. Een hele uitdaging voor beiden.
Stralen op de foto moet, glimmen- is uit den boze. Daarvoor tekent de professionele schminkster. Zij draagt het zachtroze kleedje dat ik een paar weken eerder zelf paste, maar teleurgesteld terughing. Duidelijk dat het me nooit zo kon flatteren als het haar doet
Gewillig vleien de occasionele fotomodellen zich in haar stoel en leveren zich over. Met vaardige handen en kritische blik verspreidt ze met zachte kwast een zonnig poeder over de gezichten, dat wonderen doet. Wallen verdwijnen, groeven worden ondiep en ogen spreken
Even kan ik nauwelijks een lachje onderdrukken, wanneer mijn wit konijn naar de lichtbak gereden wordt
Groot is luttele minuten later ieders verbazing over de snelheid waarmee hij ook wordt teruggerold
Aan één shoot genoeg om een prima plaatje te laten schieten precies zoals bij ons Roosje?
Nee, toch niet. Het venijn zat in de das eerst te lang- en nadien te kort geknoopt en dus toch maar even herdoen
Hoofd- van bijzaken scheiden klonk het vanuit de rolstoel met een bekende intonatie... toen we de tennissers op de parking terugzagen, die er hun matchke hadden opzitten zonder das
Dat ja zeggen, méér inhoudt dan wat je van dat kleine twee letterwoordje zou verwachten, mag iedereen tot even mijmeren verleiden
Na tientallen jaren huwelijk is het grootste tipje van de sluier wel gelicht en weet ik wat een ja van A, meteen ook voor B betekent
Toen in januari 1975 onze toenmalige twee kleine meisjes, Amieke en Roosje in respectievelijk een rood en een blauw skipakje klaarzaten op de valiezen om de nachttrein te nemen naar Zwitserland voor een gezins ski- vakantie, hadden we geen weet dat de ja van papa een uur tevoren op het hoofdkwartier van de firma, hem de volgende morgen op missie naar Taiwan zette.
Hoe leg je het twee kleuters en hun mama uit, dat ook hier sneeuw komt en ze een mooie slee krijgen en papa voor weken vertrekt
Een ontgoocheling omzetten in een opportuniteit blijkbaar is het me gelukt, oefening baart kunst, de eerste van heel veel keren De calamiteiten in de telecom sector stapelden zich op en mijn man werd een soort Batman... vandaag zou het eerder mega Tobie zijn mijn flexibiliteit werd spreekwoordelijk, mijn onvoorwaardelijke steun die ik hem met mijn ja had toegezegd, ook, al had ik er toen geen benul van hoe wreed dat kon zijn.
Ouder wordend, bekruipt je wel eens de gedachte dat de ja van de ene soms nee inhoudt voor de ander Wegcijferen wordt een tweede natuur, een kunst die bepalend wordt opdat iemand medelijden krijgt. Humor wordt je bondgenoot.
Het is uiteraard niet allemaal kommer en kwel, er zijn ook momenten die je wellicht anders niet had beleefd Dat gevoel had ik toen ik vorige week thuis bleef om de fotograaf voor DS binnen te laten, die een plaatje voor het weekend artikel zou schieten. Sinds de rolstoel in onze living hét meest prominent attribuut is, papa voornamelijk reist tussen rolstoel en bureaustoel, de rest van de wereld bereikt via de kanalen die hij zelf groef, speel ik gastvrouw voor de niet-aflatende bezoekersstroom van diverse pluimage Ik durf wel eens spottend informeren wat de besprekingen opleverden, als ik door mijn voorraad koffiepads en theebuiltjes heen raak Mijn cafetaria is alvast een topper klinkt wel eens als galgenhumor.
Met de ja aan Bart de Wever van de voorbije week, breekt alweer een ander hoofdstuk aan. En ja, ik sta achter deze ja. Al was het maar om opnieuw de warmte te voelen, die door mijn lichaam voer, toen ik Bart in de kathedraal dankte voor zijn eerbetoon aan Roosje. Die hele rouwtijd wilde ik troosten, dat ene moment werd ik getroost. Dus, de ja aan Bart is ook een ja van mij: je kinds werk verder zetten, het wordt zelden ouders gevraagd, eerder andersom...
Terug naar de fotograaf oog in oog met een idool Michiel Hendryckx. Wat een verrassing, had de man niet met de opgegeven naam geassocieerd, gek toch? De foto van de meester zoals intussen verschenen, verraadt zijn oog voor detail. Mijn foto hiebij is absoluut amateuristisch, een fanplaatje. Al ben ik er blijkbaar niet bij, zoals zo vaak, schitter ik "achter" de lens... en niet naast mijn idool...
Een heel aangename ontmoeting, de sfeer is gemoedelijk en in onze herinnering varen we met hem op het Canal du Midi, trotseren de Mistral vertellen over Roosje, hij heeft alles van heel nabij gevolgd hartverwarmend hoe ook hij denkt over de gang van zaken nu tot het gaat over de hemel waarvoor hij niet meteen een plaatsje bespreekt jammer, want we zijn nog lang niet uitgepraat zo kruisen onverwacht mensen je pad, dank zij een ja van de ander a touch of Rose.
Bij dat berichtje in Het Nieuwsblad van 25 juni, kwam een heel leuke herinnering tot leven.
Mijn zus, intussen voor iedereen tante Fawie en zelf oma, heeft een zeer intieme band met deze zoete gelatineuse lekkernij.
Bij bakkerij Venneborg op de gelijknamige laan in Deurne, waar we dagelijks passeerden na school, hadden ze die lekkernij af en toe binnen. En als Moeke dan een zakje kocht, was het feest.
Om ons Fawie, als onverbeterlijke snoeper in die tijd, voor overdaad te behoeden, maakte ons Moeke zich er al eens van af met te zeggen dat de berekens 'uitverkocht' waren en ze er terug zou kopen als ze 'binnen' zouden zijn.
Vastbesloten kort op de bal te spelen, wipte kleine zus telkens ze de kans schoon zag, bakkerij Venneborg binnen om, amper boven de toonbank uitkomend, te informeren of "de berekens al binnen waren".
Op den duur werd de kleine zoetebek met haar weerkerend vraagje: "zijn de berekens al binnen" bijna een attractie en liet men haar dat vraagje zelfs een paar keer herhalen... tot groot jolijt van de vertederde klanten ...
Dus, Fawie, happy berekens day gewenst vanwege je grote zus...
Er zijn zo van die dagen in het jaar die herinneren aan dezelfde momenten, maar dan in de geschiedenis van je leven dan borrelen herinneringen op, die aan t mijmeren zetten. Soms maken ze blij, soms weemoedig, soms ook droef
Sinds een aantal van mijn oud-leerlingen me via de sociale media vervoegen, ben ik terug een beetje juffrouw van Loon 4 keer mocht ik een klas van 25 jonge meisjes in de startblokken van vrouw worden, voorgaan een verantwoordelijkheid die ik heel ernstig nam, ze zouden zich aan mij spiegelen, zo stuurde mijn eigen moeder me het veld in woorden wekken, voorbeelden strekken
Eind juni is traditioneel balanstijd: kennen en kunnen valoriseren, maar vooral zien en voelen hoe een kind een schooljaar lang groeide. Ik wens iedereen in deze evaluatie tijd de noodzakelijke liefde en levenswijsheid om correcte normen en waarden te hanteren bij de interpretatie van cijfers en letters en te handelen in functie van een veel breder spectrum motiverend...
Met al deze bedenkingen was het stil in de auto zaterdagnamiddag op weg naar bruisend Bornem. Alle fraai bebloemde terrasjes in het hart van de gemeente, zitten afgeladen vol en in de winkelstraat kan je over de koppen lopen net als op de speelplaats van Onze-Lieve-Vrouw Presentatie waar het schoolfeest van ons Eline plaats heeft.
Een droog dagje uitpikken, het lukt blijkbaar aardig op betekenisvolle bijzondere momenten in het leven van onze kleinkinderen- scholieren.
Op 26 mei stond een stralende zon aan de blauwe hemel bij de eerste communie van de oudste kleinzoon, vrijdag straalde de jongste met zijn mortarboard, zelfgeknutseld studentenhoedje op de diploma- uitreiking kleuterschool en zaterdag genoten we dan maar voor drie in één, op het schoolfeest van Eline, onze jongste kleindochter. Momenten die je als grootouders koestert en zelfs als het moet, van op afstand intens mee beleeft.
Een zonovergoten speelplaats, ouders, grootouders, en vooral heel veel joelende kinderen genietend van een familiefeest Zo gewoon, lijkt het. Maar we weten beter. Het vergt heel wat organisatie: opstellen, bestellen, leveringen aanvaarden, klaarzetten, bakken en braden, tappen en schenken afwassen . Hartverwarmend te zien hoe iedereen, de directeur op kop, de leerkrachten, het oudercomité de handen uit de mouwen steken en alles in goede banen leiden, iedereen van het noodzakelijke natje en hapje voorzien en last but not least, de vele aanwezigen motiveren de schoolkas te helpen spijzen. Uiteraard is zon happening naast de bevestiging van een goede samenwerking ook het verruimen van de financiële armslag, een niet onbelangrijk facet van zon enorme inspanningen.
Een hoog springkasteel van waaruit, sommigen na een lange innerlijke strijd, alvast de dappersten een vrije val waagden, de draaimolen, het podium voor de show van creatieve creaties van de kinderen animatie en sfeer te over.
In september huppelt als t God belieft, onze jongste kleindochter Eline voor haar laatste jaar lager onderwijs, hier de schoolpoort binnen, waar tante Rose nooit ver weg is. Er is intussen al heel hard gewerkt aan de nieuwe habitat van a touch of Rose net naast de deur van de school
En dan gebeurt dit:
U hoeft het niet te geloven, maar het gebeurt hier een half uur geleden écht: papa roept: mama kom nu eens kijken en hij geeft me ontroerd zijn gsm door.
Op het scherm staat mijn naam als afzender, datum 7 februari 2011 ik blijf bij Roosje slecht rapport van groeiremmers en dat komt NU binnen... hoe kan dat?
Geen flauw idee... maar ze is wel héél dichtbij...
En het licht scheen in de duisternis... maar de duisternis nam het niet aan...
Vanmorgen, 9h30 telefoon.
-Een vriendelijke Eandisman vertelt opgetogen dat hij op zijn vorige post vertrekt en over een half uur de gevraagde elektriciteitsaansluiting komt doen..
-Maar mijnheer, gisteravond iets voor zes kwam Eandis reeds langs. Is dat dan niet gecommuniceerd?
-Ik weet alleen dat ik het order heb dat ik hier moet heraansluiten
-Ok dan kan u iemand anders uit zijn hoge nood helpen
Vanmiddag, 14h opnieuw telefoon.
-Eandis vertrekt op de vorige post en sluit u over een half uur terug aan.
-Nu breekt toch mijn klomp "mijnheer, het is gisteravond gebeurd, er werd vanmorgen gebeld dat men het om 10 uur kwam aansluiten en nu belt u "
Met respect, maar van van een manke communicatie en een gebrek aan efficïëntie gesproken...
-eerst is het onmogelijk een uitzonderlijke hoogdringendheid in te roepen
-een dag ping pong tussen Eandis en Electrabel levert niets op
-inschakeling van de ombudsdienst energie van de VREG
-resultaat: avond van dag 2, in 3 minuten wordt na veel omhaal, alsnog de klus geklaard
-dag 3 telefoon om 9h30 dat een half uur later zal worden aangesloten
-dag 3 telefoon om 14h dat een half uur later zal worden aangesloten
Laat me opmerken dat bij de distributeur duidelijk méér, met véél minder kan
Eén bekwame call girl, die weet wie met beslissingsmacht ze in een toch zeer uitzonderlijke omstandigheid kan aanspreken, zou dat nu écht zo moeilijk zijn?
Oh, ja en voor ik het vergeet drie man op stap sturen voor een aansluiting waar toen de nood het hoogst was, niemand voor beschikbaar was, is geen toonbeeld van 'goed beleid'.
Vandaag zijn er alvast twee technici op de baan die ruimte hebben voor een aansluiting extra...'t is maar dat de wachtenden voor u, twee plaatsen opschuiven...
Als Vlaamse bevoegdheid gingen we dat toch zelf beter doen, niet???
Vanavond tegen zessen, ging bij de onfortuinlijke jongedame, waarvoor we gisteren de ziel uit ons lijf telefoneerden zoals u op deze blog kon lezen, het licht eindelijk weer aan
De tussenkomst van de ombudsman energie van de VREG heeft dus zijn doel toch niet gemist
Met dank aan de twee jonge mannen op de dienst die als enigen luisterden en concludeerden dat deze afsluiting ten onrechte gebeurde, zonder dat bewoner er van op de hoogte was. De brieven in haar bus waren immers aan de overledene gericht en bewoonster respecteerde het briefgeheim.
Blijft mijn vraag of de energie maatschappij zomaar een woonst mag binnendringen om er in de meterkast een bewoonde studio af te sluiten
Dat ruikt naar huisvredebreuk, die dus zomaar ongestraft blijft.
Als een publieke dienst over zon exclusieve machtspositie beschikt, zoals Eandis in dit geval, moeten daar mensen bereikbaar zijn om in een uitzonderlijke situatie eens buiten de lijntjes te kleuren
Addendum: 'de buik van Antwerpen' bliksemschichten in het donker...
Addendum 1: de buik van Antwerpen
Het stond in elke inleiding, 36 hoofdstukken lang de buik van Antwerpen is een never ending story..
Vandaar dat het voorlopige einde dan ook voorlopig heette.
Het voorbije etmaal mocht ik getuige zijn van de robotmaatschappij de call centers, waar af en toe een call girl het presteert elk gevoel van empathie te onderdrukken.
Een kink in de kabel
Zonnepanelen, windenergie, switchen van energieleverancier, minimum stroomlevering, inkorting wachttijden aan telefoon
U vraagt, wij draaien een fluitje van een cent, tot je het nodig hebt
M8eloze overm8
In examentijd op je studio komen, geen licht, een plas water voor een ontdooid ijskastje
Zekering gesprongen? nee, alle zekeringen staan op actief
De hoofdzekering in de gang?
Wat nu? Een loodje blokkeert de energietoevoer;
Is het als Vlaming al een huzarenstuk om in het bos van diensten, de boom te vinden, dan kan je het als buitenlandse student al helemaal vergeten en wacht je enkel de letterlijke black out.
Omdat de mede- eigenaar van betrokken studio overleden is en het meisje huurt, incl. elektriciteit, is de veronderstelling snel gemaakt dat de rekening van de elektriciteit in de nalatenschap steekt en dus niet betaald werd.
Het arsenaal telefoonnummers erbij gehaald, dat wonderbaarlijk allemaal met 078 354 .. .. .. begint. En allemaal beginnen ze met hetzelfde liedje, het kopen van tijd. De indruk wekken met je bezig te zijn En intussen tikt het belkrediet weg
Wil u Frans, druk 1, wil u Nederlands druk 2.
Dan komt het menu, vergelijkbaar met dat van de afhaalchinees, zij het beperkter in aanbod
Om de kwaliteit van onze diensten te optimaliseren kan het gesprek opgenomen worden
Mag ik hopen dat ze die bandjes ook effectief beluisteren en beschaamd worden
Toen ik voor de zoveelste keer belde en bandje XYZ meldde: ongelukkiger wijze loopt de wachttijd langer op dan verhoopt en is het aangewezen in de namiddag terug te bellen, dan zijn er minder wachtenden tot welk segment van de dag 15h dan wel behoort, Joost mag het weten en dat is dan wellicht de enige die ik vandaag niet aan de lijn had
Enfin, een lang verhaal korter makend: terug naar dag 1, half acht s avonds, in het bos van 078 nummers er eentje uitgepikt.
-Hier moet je niet zijn, wij zijn de distributeur. U moet bij de leverancier zijn.
Ok, het volgende 078 nummer. De leverancier.
-Heeft u klantennummer? Nee. De eigenaar is overleden en de huur was elektriciteit inclusief, dus geen weet van klantennummer, want ook nooit factuur ontvangen.
-Die klant staat bij ons op rood, want de rekening werd niet betaald. Tja, daar waren we zelf al uit...
-Kan dat meteen in orde gebracht worden, want dat meisje zit in het donker en kan daar niets aan doen.
-Alleen de distributeur kan dat verhelpen.
-Waar kan ik die bellen?
Uit het bos wordt een ander 078 nummer geplukt en ik beland bij Eandis, de distributeur.
-Heeft u een nieuw contract afgesloten? Ja, een nieuw aansluitingscontract op naam van de bewoner is afgesloten.
Dan moet dat bij ons (distributeur) binnen zijn. U kan dat nog net doen voor 20h, dan krijgen we dat vannacht als order binnen en dan kunnen we de meter terug openzetten.
-telefoneren met Electrabel, alle gegevens doorgegeven, en het contract is opgemaakt en vertrekt naar de distributeur.
-telefoneren naar distibuteur en bevestigen dat het contract in orde is.
Ok, dan kan u ons morgen om 8 uur bellen, om te vernemen wanneer we terug aansluiten.
Een ochtendlijke koude douche, want ze komen vandaag niet.
-Hoe, U komt vandaag niet?
-Nee, wettelijk is drie werkdagen. Trouwens er moet eerst een contract zijn.
-Maar dat is er sinds gisteravond.
-Dan moet u bij uw energieleverancier zijn. Wij hebben niets.
-Telefoon naar de leverancier Electrabel om te horen dat het contract sinds 1 minuut na 6 s morgens bij de distributeur Eandis is.
-Telefoon naar Eandis met die melding, om te horen dat het op 21/6 staat. Alleen als Electrabel de datum aanpast, kan de distributeur handelen.
-Telefoon naar Electrabel: nee, het is de distributeur die voorrang kan geven.
-Dat willen ze doen, als u daar vandaag van maakt, dan gaat de technische dienst meteen ter plaatse.
-Nietes, wij moeten wettelijk drie werkdagen schrijven, zij kunnen wel vervroegen.
-Telefoon naar distributeur. Eandis.
Wij moeten de datum van de leverancier respecteren, wettelijk 3 werkdagen. Als die dat niet verandert, kunnen wij niets doen. Opnieuw leg ik de uitzonderlijke omstandigheden uit Kan een andere leverancier sneller?
-Mogelijk, maar het blijft Eandis die zal aansluiten. Dan moeten ze eerst de annulatie van Electrabel krijgen, moet de nieuwe leverancier het nieuw contract bezorgen en schuift de afspraak ook op.
-Kunnen we bij een andere distributeur terecht?
-Nee voor Antwerpen 2000 zijn wij het.
-Dus dan ligt het toch bij u of u alsnog deze prioriteit kan instellen?
-Ja, maar de leverancier heeft 21/6 ingevuld. Als die het niet verandert, kunnen we niets doen.
Telefoon naar Electrabel. Kan ik ergens die aansluitkomst (105,10 excl. BTW) gaan betalen, zodat alles vandaag kan geregeld worden? Er is een wachtdienst die enkel op uw seintje wacht en het dan vanavond nog kan activeren
Nee, het ligt niet aan ons,die aansluitkost is trouwens voor Eandis. Die beslist.
Telefoon naar Eandis. Kan ik ergens de aansluitkost gaan betalen, zodat u alsnog vandaag kan aansluiten?
Vergeet niet dat elk van die telefoontjes je in een call center terecht komt en telkens bij een andere telefonist(e). Met alle respect voor het betaald beluisteren van gezaag moet de klant toch maar 10 keer hetzelfde verhaal doen, op eigen kosten dan nog, want je hangt al gauw uren aan de telefoon, om van die uren zelf, nog te zwijgen.
De laatste die ik aan de lijn had, deed de deur dicht. Toen ik zei dat de vorige telefoniste een nota op het scherm had gezet, zodat ik niet weer van vooraf aan diende uit te leggen waar het over ging, viel dat in slechte aarde.
Zo werkt dat hier niet, we zitten hier met honderd en ik ga niet zoeken wie u daarnet aan de lijn had
-Daarom zou ze een nota on line zetten. Is daar een verantwoordelijke, die een beslissing kan treffen, want dit is nu sinds gisteravond 19h30 bezig zonder resultaat.
-Nee, dat kon niet zo werkt dat hier niet.
-Maar er moet toch iemand begrijpen wat hier aan de hand is? Examen, een studio huren elektriciteit inbegrepen, altijd correct betaald, eigenaar overlijdt, rekening blijft onbetaald, men komt een gebouw binnen zonder afspraak (huisvredebreuk) sluit af, huurder zit in t donker. En geen mens die daar wat aan kan doen.
-Maar we hebben toch een brief gestuurd?
-ja, aan de eigenaar, maar die is overleden en de huurder opent geen brieven niet aan haar gericht. (briefgeheim, privacy).
-wat als ik de schakelaar zelf omzet en het loodje verwijder?
-Dan kan u een boete van 600 krijgen.
-Hoe weet u wie dat doet?
-U vraagt het.
-En door die vraag heeft u dan meteen de schuldige? Dat is straf...
Toen gaf ik er de brui aan.
Verdomd nog aan toe. Genoeg geschermd. Eens kijken wat die overheidsdienst VREG ombudsdienst energie op het nummer 1700 betekent.
Na ook alweer de hele rimram van taalkeuze, uitleg dat klachten schriftelijk moeten met het adres erbij enz . een overigens vriendelijke kerel aan de lijn, die mijn vraag op mail moet hebben.
Geen probleem, zo gefikst behalve dan dat mijn laptop inmiddels vraagt om elektrische voeding J Maar klacht@ombudsmanenergie.be blijft terugkomen als niet leverbaar
-Telefoon naar het nummer in Brussel 02 211 10 60 en met een ander mailadres lukt wel.
De VREG luistert naar het a- typische verhaal en belooft haar contacten aan te spreken.
Een paar uur later, bel ik voor de zekerheid toch maar even terug, want als de technicus nog moet langskomen, dringt de tijd. Nee, er is nog geen nieuwe afspraak, het blijft op 21/6.
Maar dat is nog twee dagen, drie avonden
Ja, de VREG is dan wel overheidsdienst, maar zonder stok achter de deur
Toch vermoeden ze dat morgenochtend alles in orde zal zijn
Telefoon naar Eandis om bevestiging te vragen. Veel indruk heeft de VREG niet gemaakt, want de afspraak staat nog steeds op 21/6
Nu rest enkel de hoop, die ik deel met de bereidwillige mannen op de ombudsdienst, dat morgenvroeg, de 20 ste dus, alsnog een technicus het loodje zal breken en licht in het duister brengt. Zo'n administratie is als een onbestuurbare tanker die nauwelijks koers kan wijzigen en dus los door alles doorvaart...
De moraal van het verhaal?
Exclusiviteit voor een bedrijf dat de distributie monopoliseert, is niet verdedigbaar?
Overheidsdiensten zonder macht, hebben geen zin?
Dienstverlening op maat is onbestaand via een gerobotiseerd call center.
Voor men iemand afsluit is de bewoner contacteren het minimum. Eigenaar en bewoner zijn niet noodzakelijk dezelfden.
Wetend dat de nuts maatschappijen handen vol geld kosten en - binnenrijven voor zon ondermaatse communicatie en dito dienstverlening overtuigt dat het de hoogste tijd is dat hun 'raden van bestuur' zich eens serieus be'raden' over de werking en wat minder over hun voordelen in natura
Met het nieuws dat U vanmorgen bereikte, verdient U als trouwe bloglezer meer dan de naakte waarheid
Hoe en wat staat in t lang en in t breed in de pers. U die mijn blogje opent, leest liever wat ik erbij voel
En dat is een niet geringe hoeveelheid emo
De Rose die met haar vader naar China gaat en hem voortduwt en nu de vader die het geloof, de hoop en de liefde van zijn dochter een forse duw wil geven
Onze gekende m8eloosheid enerzijds, is nu de kr8 te gaan voor een betere toekomst.
Toen Bart De Wever papa polste, rijpte in ons hart het plichtsbewust schuldgevoel tot een overtuigd "ja".
Onze kinderen kregen normen en waarden mee, pikten die in mindere of meerdere mate op en gaven ze een plaats in hun eigen leven.
Roosje deed het wellicht op de meest in t oog springende wijze. Het maakte haar kwetsbaar, maar ook zo menselijk. Zo écht. En dat is de verandering die we nodig hebben.
Duidelijk, met rechten en plichten, maar haar werd o zo weinig tijd gegund. Toch werden de kiemen gelegd. Het accent verleggen van een kille vijandige samenleving, naar het besef dat met a touch of Rose zoveel méééééééér kan, met zoveel minder.
Het leven na de dood werk dat wordt verder gezet soms heel anders dan vermoed in een verdere toekomst die van Vlaanderen in de wereld. De wereld van onze kinderen en kleinkinderen. Voorwaarden scheppen om te geloven, te hopen en lief te hebben a touch of Rose
Mensen zijn maar naar één ding op zoek: GELUK. De invulling van dat woord, is een variabele
Dat alles rijmen is politiek bedrijven.
Neem van mij aan dat het geen evidente beslissing is om als vader en grootvader, je in de strijd te werpen. Zeker als je geconfronteerd bent met fysische beperkingen. Mobiliteitsprobleem is in dit geval wel een letterlijk te nemen probleem, dat papa zwaar viel tot Rose hem het juiste woord zei: allez papa, Roosevelt kon Amerika wel aan vanuit een rolstoel als verstandige historica vergat ze even het débâcle ;-)
Positief denken vanuit een duidelijke rechten- en plichtenfilosofie, met een bruikbare stok achter de deur voor wie zich daar niet aan houdt, is de enige weg om samen te leven. Een samenleving die geen gegronde angst mag kennen, die weet dat de ander betrouwbaar is. Waar iedereen meewerkt aan- en deelgenoot is aan de gemeenschap die we samen vormen. En dat betekent geloofwaardigheid. En hoe geloofwaardig is iemand, wiens woorden verschillen van zijn daden.
Woorden wekken, voorbeelden strekken. Dat is de verandering waar hij, ik en wij voor gaan. Daar wil ik met u allen in geloven en ik zal meeduwen, al is het maar zijn rolstoel
Wij zijn fiere Vlamingen die onze plaats in de wereld hebben, kennen en zullen verdedigen in de wetenschap dat we daar alle redenen toe hebben.
Het gaat niet om ik, het gaat om ons, om Antwerpen, om Vlaanderen. Het gaat om hier en nu, en voor de toekomst van al wie na ons komen
Op dit historisch moment bundelen we al onze kr8en en DOEN het. Geen twijfel, geen verdeeldheid en opgeven is géén optie
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Een ketting is zo sterk als haar zwakste schakel
Je mag dan met innoverend gedachtengoed rondlopen, je mag zelfs leidersbloed door je aderen voelen stromen. Alleen, sta je met goede plannen nergens. Dat was ook zo in dit dorp in de stad.
Wie de buik van Antwerpen volgt van in het begin, weet dat het allemaal begon met verontwaardiging.
Verontwaardiging en schaamte om wat in onze stad gebeurde in ons aller naam, waar we niet eens weet van hadden. Je leest en/of hoort over huisjesmelkerij en stelt je een lekkend dak en een slecht verluchte boiler voor in een pand waar velen samenhokken en schandalig veel voor betalen. Toch is dat slechts het topje van de ijsberg.
In dat wereldje van hebben is hebben en krijgen is de kunst hanteert men heel andere normen, zoals u al kon lezen. Huisjesmelkers zijn schaamteloos en onverantwoord. Ze geven niets om de mensen, het is enkel om gewin te doen. De herkenbare soort is aan te pakken. De gecamoufleerden zijn van een ander kaliber. Ze zijn niet gekend in die hoedanigheid, rekruteren, intimideren en handelen hun zaakjes dan ook niet zelf af. Het zijn de Pontius Pilatussen van deze tijd, de ich habe es nicht gew .. wassen de handen in onschuld en laten zich verontwaardigd uit over de maatschappij waarin zon dingen kunnen gebeuren
Maar ook de overheid speelt in de kaart van de malafide huisjesmelkers. Kleinere gemeenten en steden die migranten en kansarmen doorsluizen naar de grote steden, daar huisvesting zoeken werken dat mee in de hand. Met een paar maanden huishuur, kunnen zij de lasten uit hun begroting schrappen. Geen wonder dat de sociale voorzieningen in de grootsteden, hun tanden stuk bijten op de overrompeling en uiteindelijk en dus in de kaart spelen van huisjesmelkers.
Dat kansarmoede bijna als erfelijk kan bestempeld worden, hoeft niet eens te verwonderen. Woorden wekken, voorbeelden strekken. Maar het kansarme milieu kan ook een stimulans zijn om het anders te doen en bracht ook genieën voort Niet zelden geeft ziekte, ongeval, tegenslag het leven een totaal andere wending en het omgaan daarmee wordt beïnvloed door opvoeding, vrienden, scholing, omgeving, karakter, moed en volharding, mensen die je pad kruisen. Ook dat heb ik geleerd in de voorbije 11 jaar. Eén mens kan het verschil maken om het eigen leven terug in handen te nemen.
Eenzaamheid velt menig mens. Ook dat fenomeen leerde ik hier kennen. Geconfronteerd met een ongeneeslijke ziekte, beroepsleven voorbij, ogenschijnlijk nog weinig perspectief, leek de hele doos pillen de uitkomst. Op de valreep gered, met de brandweerladder door het raam naar het ziekenhuis, zat ik s nachts naast zijn bed, toen hij terug wakker werd. Die éne blik, mijn naam over zijn lippen, voel ik nu als de ultieme bevestiging van de kreet van ons Roosje: Leve het leven.
Maar ook mensen die ongestructureerd in een beter georganiseerd geheel terecht komen, kunnen dat oppikken en eigen maken en zo zelf een verbeterde versie van hun leven creëren. Of ze kunnen in het verzet gaan en de eigen frustraties om de mislukking, omzetten in negatieve energie: energie die contra- productief werkt.
Bij het bezichtigen van een studio, loopt het ook wel eens uit op een méér dan oppervlakkig gesprekje mensen die even uit elkaar willen, de dagelijkse sleur achterlaten, rust opzoeken om uit te maken waarmee en hoe ze verder willen. Een probaat middel soms. Dat wonder zag ik meer dan eens voltrekken.
Maar het omgekeerde kan ook. Een paar uur praten, waarbij misschien mijn grijze haren het vermoeden wekten dat mijn woorden ook wijs zouden kunnen zijn deed een potentiële huurder besluiten om niet te gaan lopen van het probleem, maar in tegendeel, er aan te werken. Twee keer kreeg ik de ongelooflijke voldoening een dankbaar berichtje te ontvangen voor de gouden raad Geloof, hoop en liefde
Of iemand bereid is het dorpsleven te eerbiedigen, is niet altijd even duidelijk, maar een gesprekje kan veel verhelderen. Maar ook de studenten, schier onbezorgd op de drempel van het echte leven, leren hier dat het geen 'verworven' recht is, maar gekregen kansen. En die gebruiken of misbruiken is de eigen verantwoordelijkheid. Een voorrect waar veel plichten aan verbonden zijn. Het wordt in hun jeugdig enthousiasme wel eens uit het oog verloren.
Iemand die financieel gesteund wordt door sociale instanties, kan die kans grijpen om er terug bovenop te geraken en ook dat zien we geregeld. Ik heb mensen zien veranderen sinds ze in dit dorp wonen. Die aan den lijve ondervinden dat duidelijk en rechtvaardig handelen, loont. Die zo ook opnieuw respect krijgen voor een gemeenschap die functioneert en daar willen deel van uitmaken.
Er zijn natuurlijk ook anderen, die net die maatschappij de schuld geven en boete laten doen voor hun mislukken. Dat zijn de moeilijke gevallen die we nooit meteen laten vallen, maar wel duidelijk maken dat ons huishoudelijk reglement er is om gerespecteerd te worden door iedereen.
Het is een werk van lange adem, waarbij we op elkaar moeten kunnen rekenen: eigenaars én bewoners. Samenleven is een keten vormen, die maar zo sterk is als zijn zwakste schakel. Dat de mix van studenten, werkenden, ouderen, stagiairs, buitenlanders van over de hele wereld, hier gemeenschap vormen, toont aan dat duidelijke afspraken over rechten en plichten én het toezien op de naleving ervan, een ongelooflijke rijkdom is en een ervaring die velen een leven lang meedragen.
Geen huisdieren een studio is wonen en slapen in één ruimte. En dat is geen habitat voor een huisdier. De goudvis als hij zwijgt kan nog net. J
Dat is geen geheime regel maar staat in het huurcontract, hangt ad valvas, wordt van bij aanvang duidelijk gecommuniceerd. Geen huisdieren, ook niet van bezoekers Een unaniem genomen beslissing van ALLE eigenaars, dat strikt moet worden nageleefd. Wie zich daar niet aan houdt, hoort hier niet thuis. Uitwerpselen, etensresten het zorgt voor ongedierte, is onhygiënisch, een plasje in de lift, tegen de inkomdeur blaffen, miauwen nee dus, we gaan niet terug naar af.
Wie niet horen wil, moet voelen, is een aanvaard rechtvaardig middel om het systeem van rechten en plichten te doen respecteren. Het is de eigenaar die de tijd neemt om de huurder juist voor te lichten. Als bij de noodzakelijke controles een ongesorteerde zak wordt gevonden is het makkelijk te achterhalen wie die dropte en dan wordt daar een forfaitaire schadevergoeding voor aangerekend. Geen aanschaf van drie soorten vuilzakken met stadstaks, geen huisvuil in de studio opslaan simpelweg gesorteerd in de juiste container deponeren, beneden in het gebouw. Kan het nog eenvoudiger?
En toch een paar jaar geleden was een compleet ongesorteerde vuilzak gedropt en dus kreeg de huurder via zijn eigenaar een brief met de forfaitaire schadevergoeding. Voor alle duidelijkheid, een rasechte Antwerpenaar- stoof op me af, schold me de huid vol: Gaa denkt toch nie dat kik e stuk van maan OCMW- geld in awe conteener gon steken, zaagt al oep, see you in court . en de middelvinger omhoog, bevestigde het einde van de conversatie.
Dit was erover. Een jonge stadsgenoot, een hele dag voor TV liggend, een leefloon genietend opgehoest door werkende burgers, die het weinige dat van hem gevraagd werd én plicht is voor iedere stadsgenoot, weigert. Dreigen met het gerecht en daarvoor ook nog een advocaat inspannen die de gemeenschap betaalt dat vraagt om reactie.
Dus heb ik een afspraak gemaakt met de juridische dienst van het OCMW en voerde een bijzonder verhelderend en constructief gesprek met de advocaat zelf. Toegegeven: zijn lange haar en de non- conformistische kledij deden me even vrezen, maar ik oordeel niet meer op het eerst zicht Het was een Meester in recht. Zelden recht en rechtvaardigheid zo weten matchen Betrokkene kreeg de keuze: huisregels respecteren, of het betalen van de huur werd gestaakt.
Het voelde als een hart onder de riem voor een zaak waar ik al zo lang mijn schouders onder zette. De Meester hield woord, de klant had het begrepen en sorteerde van dan af voorbeeldig. Een ketting is maar zo sterk als haar zwakste schakel
Het aanpassen, integreren en inschakelen van de private huurmarkt in het sociale woningbeleid kan maar slagen als men mensen die daarop beroep moeten doen, daar ook degelijk op voorbereidt. Zonder respect voor elkaar, voor het eigendom van anderen, voor het samenleven mét anderen kan die sociale integratie niet slagen. Het is vaak in de perceptie van die mensen, een rechtenboekje zonder plichtenleer. Dat moet herschreven worden, elke dag opnieuw en pas dan kan het slagen.
Een never ending story dat is de essentie van het menselijk bestaan
Zo bewaren we een koffertje vol mooie herinneringen aan een mama die in haar onmacht voor haar dochtertje te kunnen zorgen, zoveel tastbare herinneringen naliet, die bijna teloor gingen. Toen de mama in het ziekenhuis overleed, werd haar studio ontruimd en omdat haar spullen door niemand werden opgehaald, in de container gegooid. Gelukkig waren er een paar attentvolle mede- bewoners die me verwittigden. Samen hebben we gerecupereerd wat kon en bewaren het als een koffertje vol dromen tot het geschikte moment als het meisje jonge vrouw wordt en kan vatten wat ze voor haar moeder betekende Het greep ons zo aan en bracht al wie er bij betrokken was, weer een hartslag dichter bij elkaar
Dit is voorlopig het laatste hoofdstuk van de buik van Antwerpen, die net zo goed de buik van de stad kan heten, want zo herkenbaar
Misschien kan u met deze ervaringen zelf iets doen. Kiemt het zaadje om de eigen omgeving a touch of Rose te geven.
Bedankt voor uw trouw, de blog blijft, er is zoveel dat ons bindt.
Voor nu, hang uw wimpel mee aan de boot naar Plopsa... de oranje gekte luwt een beetje, plopsamania neemt toe... het gaat niet om winnen, het gaat om samen een beetje gek doen, decompensatie...
Hoopvol keek ik op 8 juni 's morgens naar de lucht. Immers het weer van die dag was bepalend voor dat van de komende zes weken... wat in 50% van de gevallen ook uitkwam... Misschien leuk de weerspreuken eens in herinnering te brengen?
Zoals Sint Medardus 't weder vindt, blijft hij zes weken met zijn wind.Als het op Sint Merardusdag regent, dan regent het zes weken alle dagen.Als met Merardus buien jagen, zo duurt de regen vele dagen.Het weer van Sint.Medardus feest, heerst in de oogst tijd wel het meest.Was Sint Petrus een grote visser, Sint Medardus is een grote pisser.Wat Sint Medaar geeft voor weer, brengt hij ook in de oogst tijd weer.Als Medardus pist, regent het zes weken aan een stuk.De grote pisser Sint Medardus hoog, maakt de aarde droog.Als Sint Medardus zijn sluizen openzet, is er voor zes weken weinig pret.Medardus met zijn regen, hou je in zes weken niet tegen.Sint Medardus van omhoge, laat beneden hier het weer droge.Wat Sint Medardus geeft voor weer, brengt hij ook in de oogsttijd weer.Wat Sint Medardus geeft droog of nat, zes weken duurt het, dit of dat.Sint Medard geeft zijn zegen met zes weken wind en regen.Op Sint Medardus, voor ons zonden, regent het dikwijls katten en honden.Regen op Sint Medaar, zes weken te voor of zes weken er naar.Zoals Sint Medardus het weder vindt, blijft het zes weken met zijn wind.Zoekt Sint Medardus in regen troost, dan zendt hij die ook in de oogst.
Wie was die Medard eigenlijk?
Geboren rond het jaar 470 in de Picardische plaats Salency, Noord-West-Frankrijk. als zoon van Gallo-Romeinse ouders. had hij een tweelingbroer Gildard, die later bisschop van Rouen zou worden. Medard op zijn beurt werd in 530 tot bisschop gewijd van Vermand door de beroemde heilige bisschop Remigius van Reims, die in 495 koning Clovis doopte. Dat stukje geschiedenis komt ons bekend voor... denk maar aan de Artis-Historia prenten uit onze jeugd...
Medard kreeg de opdracht de laatste resten van de Germaanse geloofsgebruiken opruimen en ze vervangen door christelijke feesten. Zo bedacht hij het feest 'van de rozen', dat nog heel lang in Franse parochies heeft bestaan. Bij die gelegenheid draagt de plaatselijke bevolking een maand voor het feest bij de heer van Salency drie meisjes voor die zowel vlot moeten zijn als deugdzaam. Hij kiest de beste uit en laat haar naam van de preekstoel aflezen, zodat ieder die wil nog aanmerkingen kan maken. Wordt haar keuze bekrachtigd, dan wordt zij uitgeroepen tot 'rozenmeisje van het jaar' en gekroond met rozen. De prijswinnares kleedt zich op 8 juni in het wit en wordt in plechtige processie naar het kasteel gebracht, begeleid door twaalf meisjes, eveneens in het wit. De heer van Salency brengt haar temidden van zijn eigen gezin met plechtig vertoon naar de parochiekerk. Na de vesperdienst gaat het temidden van de geestelijkheid in processie naar de kapel van Medardus. Daar ontvangt zij uit handen van de oudste priester de rozenkroon en bovendien een geldbedrag van vijfentwintig livres.
Sint Medard heeft wat met regen. Men beweert dat op het moment van zijn dood en dus zijn ziel het lichaam verliet, de hemelen zich openden, waaruit een warme weldadige regen begon te vallen, veertig dagen lang. Dat was op dat moment zeer welkom, want er had een langdurige droogte geheerst en de mensen dreigden om te komen van de dorst. Vandaar dat men ook meende dat aan Medardus bij zijn komst in de hemel de zorg voor de regen werd toevertrouwd. Als het tijdens het werk op het land plotseling begint te gieten, zeggen de boeren onder elkaar: "Sint Medard geeft zijn veulentjes weer te drinken"
Altijd weer die kr8 van 8, elke maand opnieuw... naast alle andere dagen, zeker vandaag een moment om z8 te herinneren... met blijvend groot gemis, maar gelukkig met 'a touch of Rose'...
Dit berichtje op facebook houdt me nu al drie dagen in de ban.
WIN 4 PLOPSA JAARABONNEMENTEN Upload een mooie foto of tekening en win 4 Plopsa Jaarabonnementen. Goed voor 1 jaar toegang tot de 5 Plopsa-parken. 50% Korting bij 50 andere pret-, dieren- & attractieparken. Gratis parking. Enz ...
De uitnodiging een mooie foto te uploaden nog zon woord waar we aan moeten wennen lokte me naar een van de fotoboeken in het Wouwersnestje, herinneringen aan een dagje Plopsaland.
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Dorp in de stad : "op stap"....
Op een van mijn dagelijkse ritjes naar de Italiëlei in de zomer van 2007, hoorde ik op de autoradio een oproep voor dorp op stap. Een wedstrijd, georganiseerd door de Minister van Cultuur en het Festival van Vlaanderen Brussel, waarbij 6 Vlaamse dorpen kans maakten op een citytrip naar de hoofdstad. Een totaalconcept waar naast een klassiek concert in het Paleis voor Schone Kunsten (PSK) ook een gegidste wandeling door Brussel gratis aangeboden werd aan alle bewoners van de winnende dorpen.
En ik droomde al meteen weg bij de zalige gedachte, met zn allen op citytrip naar Brussel. Een echte buitenkans.
Eens thuis, kroop ik in mijn pen en formuleerde in een A4-tje mijn beweegredenen om ons dorp in de stad in te schrijven voor dorp op stap, overtuigd dat we perfect matchten als doelgroep met het concept.
Zoals ook voor kleinere gemeenten de drempel naar grote culturele evenementen vaak net iets te hoog ligt, was dit aanbod, de combinatie cultuur en ontspanning op maat gesneden voor ons mini dorp. En bovendien een buitenkans een brok Vlaamse cultuur mee te geven met onze buitenlandse studenten.
Toen het A4-tje met onze kandidatuur eindelijk na schrijven en schrappen en herschrijven, vertrokken was, hoorde ik weken niets en ging het eigenlijk ook uit mijn gedachten.
Tot eind augustus een telefoontje van de organisatie kwam dat ons dorp de selectie van drie dorpen per provincie had overleefd wegens zo uniek en origineel Heerlijk.
Maar we waren er nog niet. Die drie per provincie moesten dan onderling nog het pleit beslechten door het verzamelen van sms- en. Gelukkig in verhouding tot hun aantal bewoners dus werd iedereen gemobiliseerd om een sms-je voor Centerbuilding te versturen, wat tot een heuse kettingreactie leidde.
En zo werden we het kleinste van de zes dorpen, samen met Oetingen, Kwaremont, Ramskapelle, Dorne en Heffen dat op 11 november 2007 in Brussel werd verwacht.
Samen met mevrouw Schoepen ging ik naar de voorbereidende vergadering waar de andere geselecteerde vertegenwoordigers het over hun gemeentebestuur hadden, over manifestaties op hun marktplein en 'grote aantallen' een heel aparte ervaring, wij met ons mini- dorp, maar wel met zoveel nationaliteiten.
Toen was het natuurlijk zaak, alle inwoners van ons dorp te bereiken en te motiveren...niet aan de zijlijn te blijven staan, maar deel te nemen.
Voor de eigenlijke trip naar Brussel werd elk dorp vergast op een concert op hun marktplein. Bedoeling was de mensen uit hun huizen te halen, ze samen te brengen en zo de sociale cohesie van de leefgemeenschap te bevorderen. Voor Centerbuilding een dagelijkse uitdaging waar we al jaren aan werkten, alleen een marktplein was niet zo evident ...
Maar het Festival van Vlaanderen, dat zijn 50ste verjaardag vierde, bedacht voor ons dorp, een origineel concert op zondagmorgen 29 september IN het gebouw. Vier muzikanten van Blindman Sax flaneerden met hun instrumenten over de 8 verdiepingen en vulden het hele huis met prachtige klanken.
Wapenstilstand, 11 november was het dan zover. Om 9 uur werd verzameld in de hall om de Lijn- bussen op te stappen, richting Brussel, wat voor velen zelfs een eerste kennismaking met de hoofdstad van Europa zou worden.
Omdat elk van de zes geselecteerde dorpen zich op vraag van het Festival van Vlaanderen als groep zou identificeren, met een herkenbaar detail, richtte ik me tot de Antwerpse schepen van cultuur Philip Heylen met de vraag of de stad ons daarbij kon helpen... en ja, hij voorzag elk van de deelnemers van een paar lekker warme handschoenen met de herkenbare rode A . Een nuttig attribuut in november, zou blijken
Als kinderen op schoolreis, genoten we van een uitzonderlijk vlotte zondagse rit naar Brussel... waar we om 11 uur werden verwacht in het PSK voor een klassiek concert, gevolgd door een optreden van Raymond van het Groenewoud. Een hele belevenis, die me een beetje deed denken aan een audiëntie op het Sint-Pietersplein: wie begroet werd, ging zowaar even uit de bol...
Na het gesmaakte optreden, versaste iedereen naar de overliggende Ravensteingalerij voor een broodjesmaaltijd, waar bovendien elk dorp de andere trakteerde met een streekgebonden specialiteit.
We mochten dan wel het kleinste dorpje zijn, we lieten ons in deze alvast niet onbetuigd en beladen met een flinke voorraad Antwerpse handjes, door toedoen van mevrouw Schoepen gesponsord door meester- bakker Manus, hadden we een zeer gegeerd proeverij- standje
Na het versterken van de innerlijke mens, zwermden vanaf 2 uur de groepen uit over Brussel, de gidsen volgend op het vooraf gekozen parcours: koninklijke route, rassen, culturen en talen, stripwandeling, Brusselse klassiekers, hartje Brussel, water in de stad, op stap met een Brusseleir, de Marollen, brik en brol, Zavel, Horta, Art nouveau, metro, hoofdstad van Europa, bierroute, modewandeling, chocoladewandeling Een leerrijke ervaring, voor elk wat wils....
Iets na vijf uur, stonden de bussen alweer klaar en ging het moe maar super tevreden terug richting Antwerpen. Zo werd alweer een fraaie bladzijde geschiedenis geschreven in het dagboek van wat sinds dan écht als dorp in de stad erkend is Een eretitel waar we erg trots op zijn en velen die hier waren of zijn, met ons.
Woensdag was er zo een. Halfweg tussen haar roots en onze habitat, werd in t Soete Waesland, afscheid genomen van een bijzondere vrouw. Een 6 vooraan, maar een 4 van binnen. Veel te jong nu we er in dit leven bijna van uit gaan, recht te hebben op de helft méér .
Massas margrieten lieten er geen twijfel over bestaan dat in de Onze- Lieve-Vrouwekerk in Waasmunster afscheid werd genomen van Margriet Talpe.
Met aan beide zijden grote families, was de kerk te klein om al wie afscheid kwam nemen een plaats te geven, maar de aanbouw van een grote tent maakte van de parochiekerk een kathedraal. De vele honderden werknemers van e5- mode, goed voor 70 winkels en al wat erbij hoort, konden er samen afscheid nemen van hun mede-stichter en bezielster, de kerkdienst volgend op grote schermen.
Haar foto op het altaar: een glimlachende rustige, maar gedecideerde vrouw. Een foto die boekdelen spreekt. Een mens moet leven in de wetenschap dat hij zal sterven, opdat hij kan sterven in de wetenschap dat hij geleefd heeft. De woorden van de Dalai Lama laten aan duidelijkheid niets te wensen over.
Griet heeft dat heel bewust gedaan, haar inzet voor alles wat ze aanpakte was onvoorwaardelijk. Aanstekelijk. Beredeneerd maar niet berekend. Een vrouw uit één stuk. Een rots in de branding.
Niet alleen haar noeste arbeid om samen met haar echtgenoot Etienne, dat enorm bedrijf uit de grond te stampen, daar dag en nacht ononderbroken samen voor te gaan, maar ook de manier van omgaan met alle medewerkers, in het besef dat beide partijen onmisbaar zijn voor elkaar om een succesverhaal te schrijven de werkgever en de werknemer.
Prachtig muzikaal omlijst door orgel en koor kwam met het overweldigend Gabriëls Oboe van Morricone, de hemel heel nabij gelukkig was mijn touch of Rose een sterk sjaaltje, waaraan ik mezelf met mijn twee voeten op de grond kon trekken al was de verleiding groot op te stijgen
Emotioneel moment ook met twee prachtige Vlaamse Marialiederen: de Veldkapel en Liefde gaf u duizend namen. Onze-Lieve-Vrouw van Vlaanderen aan wie we in geloof, hoop en liefde, lief en leed toevertrouwen.
Zelf kinderloos, werd Griet 'the Mongol Mother of the Flanders'. Samen met haar man richtte ze een weeshuis op in Ulaanbaatar, waar niet enkel de huisvesting, maar ook door opvoeding en onderwijs, de kinderen optimale kansen op een beter leven krijgen. De Mongoolse medestichter dankte haar ontroerd in naam van haar 38 kinderen en 15 kleinkinderen, voor wie ze het opbracht hun cultuur en leefwereld te leren kennen en respecteren om elk van hun probleempjes passend op te lossen. Ter plaatse, maar ook uren aan de telefoon en via mails. Met een instrumentaal nummer door een authentieke Mongoolse groep, proefde je het verdriet om haar, in het verre ruige Mongolië, dat zon belangrijke plaats innam in haar leven.
Dat iedereen nadien volgens West-Vlaamse traditie aan tafel genodigd werd, is typerend voor het familiemens dat Griet was, als oudste van het gezin Talpe met 6 jongens en 2 meisjes. Dat ze zo snel herenigd zouden zijn, zal niemand voorzien hebben, toen ze vorige week hun moeder van 89 samen uitgeleide deden...
Even moest ik vertederd glimlachen toen de held van onze jongste prins, zijn tante Griet een laatste groet bracht. Nee, jammer genoeg, tegen deze gang van het leven is zelfs Mega Tobie niet opgewassen maar zelf een verdrietige jongen.
Door het samenvallen van de verjaardag van Griet en onze kleine prins, zullen we elk jaar op die dag zeker, altijd weer over haar vertellen en blijft ze een plaats in ons midden bekleden.
Griet, bedankt voor de lieve warme vrouw die je was en geef ons Roosje een dikke knuffel van ons allemaal daarboven alstublieft .
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Summer in the city .
Een groot aantal buitenlandse studenten strijkt eind augustus, begin september neer in Antwerpen. Het nieuwe academiejaar start traditiegetrouw met een aanbod taalcursussen en initiatie projecten, wat hen de kans geeft nog wat late graantjes van de zomer van Antwerpen mee te pikken en als het ware ondergedompeld te worden in de roes van bevrijdingsfeesten. Niet dat ze met deze wetenschap toekomen, maar het als een aangename verrassing ervaren. Temeer omdat het activiteiten zijn waarvoor ze niet/of alleszins niet diep in hun geldbeugel hoeven te tasten, het meestal nog zomert en alle toeristische mogelijkheden nog binnen bereik zijn.
Ad valvas hangen we dan ook een aan aantal weetjes uit, naast de Antwerpenaar die in de hall ter beschikking ligt.
Nu duiken er ook wel eens vreemde toestanden op. Enkele jaren geleden op een super zonnige septemberzondag, zitten warempel twee toffe Nederlandse meisjes een beetje verweesd in hun studio. Verwonderd vraag ik hen waarom ze de stad eens niet intrekken, er is zoveel attractiefs te beleven.
Groot was mijn verbazing te horen dat hun geloof dat niet toeliet. Geen gesluierde moslimvrouwen, geen oosterse zentoestanden niks van dat alles. Gewoon oerdegelijke Hollandse meiden, die hier stage lopen. Geen taalverwarring, al zijn er wel eens woorden die door Noord en Zuid een andere interpretatie kunnen krijgen, maar ook daar niks van.
Uitgenodigd bij hen te komen zitten, is mijn verbazing zo groot, dat ik dat ook effectief doe en een boeiende babbel heb.
Dat bepaalde activiteiten niet in hun belangstellingsveld liggen, daar kan ik inkomen, maar het aanbod is dermate groot, dat ik even probeer de cultuurmarkt op de Groenplaats aan te prijzen Daar kan niks mis mee zijn, denk ik luidop. Leuke theatervoorstellingen in open lucht, proevertjes van wat op de culturele agenda staat moet zon ernstige jonge vrouwen wel interesseren, toch?
Nee, mag niet, want dat is commercieel en op zondag mogen we niets te maken hebben met commercie, was hun heel open antwoord. Maar het is allemaal gratis, hoor en in open lucht, voor iedereen vrij toegankelijk, dat is toch geen commercie?
Toch, je zal er zeker versnaperingen of drank kunnen kopen? En wij zijn gereformeerd en dan mogen we daaraan niet deelnemen.
Ergens dacht ik: ver genoeg van huis om het vermeende alomtegenwoordig oog van ouderlijk gezag te ontlopen, zou je vermoeden dat jonge mensen tussen pakweg 19 en 22 de wereld toch wel willen verkennen, eens met eigen ogen aanschouwen en pas dan concluderen. Nee, dus.
Een andere hersenkwab vocht met de gedachte of dat nu voor de ouders in ons buurland notabene, geruststellend zou zijn, kinderen ongeketend, aan de leiband te weten.
Lang duurde die strijd in mijn hoofd niet. Nee, die vermeende veiligheid loerde op termijn als een vervaarlijke vijand Jonge mensen moeten de waarheid zoeken, weliswaar geholpen door morele en culturele waarden, maar verstandig kritisch aftoetsen wat zij als waarden in hun bagage stoppen. Het lange gesprek met die twee bekwame en gemotiveerde jong volwassenen, herinnerde mij aan dat ideale beeld dat ook ik, en nadien mijn kinderen, aanvankelijk koesterden. Maar door het te leven, wisten bij te spijkeren
De meisjes waren best leergierig en wilden weten hoe ik daar over dacht en of het waar te maken was. Ik was ontroerd door hun vertrouwen en hoop dat ik dat ook niet beschaamd heb, door mijn eerlijk antwoord op hun vragen, met respect voor de tradities die ze van thuis als waardevol meekregen, maar ook met verantwoordelijkheid voor de wereld die morgen van hen is Met vallen en opstaan heb ik uiteraard uit het leven zelf geleerd en daarover eerlijk communiceren heeft kans om bij te dragen tot
Drugs uit de stad.
Eerder kon u hier lezen dat de vereniging van mede- eigenaars een charter tegen drugs opstelde. Dat zoiets niet uit de lucht komt vallen, kon u eerder ook al lezen. Dit verhaal is van een ander kaliber. Dit is er een met a touch of Rose dat opgeven geen optie is .
Wie de buik van Antwerpen reeds hoofdstukken lang volgt, weet dat in de beginperiode naast prostitutie ook drugs voor problemen zorgden. Mag dealen de hoogste prioriteit hebben voor politie en gerecht de drugsverslaafde is een mens in nood.
Soms wordt een klein kreetje geslaakt in de hoop dat iemand het opvangt en er zich niet vanaf maakt door te beamen dat het erg is. Alleen als iemand zijn nek voor je uitsteekt, en het vertrouwen wederzijds is, is er een beginnen aan en kan het tij keren.
Over dat echt gebeurde wonder uit de eerste jaren van dit dagboek, volgende verhaal.
Een jonge dertiger die duidelijk geregeld even zweefde, werd meegetrokken naar de hall, waar aan de gezamenlijke adventskrans werd gewerkt
Met ogen als theeschoteltjes zo groot, zette een losse opmerking dat het toch niet verstandig was om met dat spul om te gaan, de eerste stap naar wat een heel verhaal werd. De opmerking lokte een snel antwoord uit dat eens je daar mee bezig bent, er niet vanaf te komen viel.
De ganse nacht hield die opmerking me uit de slaap en niet langer dan de volgende dag belde ik aan met de vraag of hij er dan écht van af wilde komen. JA, maar hoe lokte mijn belofte uit dat ik hem zou helpen, al wist ik op dat moment niet eens hoe. Dus startte mijn info toer.
En ja, het kon. Voorwaarde was het zelf willen. Het was tenslotte een volwassen man. Dat hij zich maar aanmeldde, dan zouden ze het met hem bespreken en de motivatie aftoetsen.
Uiteraard vertelde ik hem dat goede nieuws hij zou erover nadenken maar vreesde toch wel de drugsdealers, die niet makkelijk loslieten, hem opwachtten, onder druk zetten en bedreigden
Mijn enthousiasme was dan wel groot, maar uiteraard niet erg professioneel en ik pleitte ervoor dat hij de behandeling in Stuivenberg zou aannemen, zodat ook zijn weerbaarheid zou verhogen
Het ijzer smeden als het heet is, probeerde ik hem in de daaropvolgende week tevergeefs te bereiken. Omdat hij vertelde gevolgd te zijn geweest, werd ik ongerust en nam contact met zijn werkgever, waar hij intussen zonder verwittigen ook al 2 weken niet meer was opgedaagd. En ja, men had daar ook gemerkt dat er toch wel een probleem was jammer, voor zon harde meewerker, die goed zijn brood verdiende, maar blijkbaar niets overhield
Die conclusie was niet bepaald van aard om mijn ongerustheid te doen afnemen. Ik verwittigde de politie en we gingen poolshoogte nemen in zijn studio. Onaangeroerde, intussen bedorven etenswaren, voedden een vrees. Maar ik was geen familie en met het van hem gekende profiel, mocht ik verwachten dat hij wel weer zou opduiken vermits hij ook niet bij een ongeval betrokken was Ik voelde mij ellendig machteloos Niemand miste die gast, ik moeide mij met iets wat me niet aanging, en maakte ik me niet wijs dat hij gehlolpen wilde worden?
Een maand later loop ik hem toch wel tegen het lijf zeker niet ver van het gebouw Als een boze schoonmoeder, pakte ik hem beet om tussen blij en heel kwaad hem te vragen waarom hij zomaar van de aardbol was verdwenen
Toen ik zag hoe nerveus en schichtig hij was en gejaagd zei dat hij niet kon praten omdat hij in t oog werd gehouden en een week in een kelder opgesloten had gezeten zonder gsm, beloofde ik hem een uurtje later te bellen.
Thuis kreeg ik de wind van voor waar hield ik me mee bezig, dat was gevaarlijk toch belde ik hem en kreeg een onwaarschijnlijk verhaal te horen, dat ik hier niet blog wegens te erg om geloofwaardig te zijn, maar deed mijn burgerplicht.
Hij zocht en vond een andere baan en hij zou het nog even alleen proberen Weer gingen er enkele weken over en hij verhuisde uit de stad naar de rand. Maar het bedreigend stalken ging verder en we zouden er nu eindelijk komaf mee maken en naar Stuivenberg gaan, als ik de week daarop zou terug zijn uit China, een zakentrip waar ik mijn man vergezelde. Tot dan in Zaventem een sms die niet veel aan de verbeelding overliet, en wij die moesten vertrekken.... ik kon niet terug
Het enige was ik kon, was de politie om hulp vragen. Een onmogelijk, wellicht ook onsamenhangend telefoongesprek dat gelukkig de juiste man aan de andere kant van de lijn kreeg die mijn vraag in te grijpen voor het te laat zou zijn, ernstig nam geen sinecure als je niet eens het juist adres kan opgeven, ik herinnerde zelfs de straatnaam niet ik kon de politie enkel leiden, voortgaand op mijn visueel geheugen en verlamd van angst
Het duurde en duurde wat er allemaal door mijn hoofd en hart ging tot de officier het bevrijdend nieuws meldde dat ze net op tijd waren gearriveerd ik weet alleen nog dat ik schreiend dank, dank, dank zei...
Men had hem meteen voor de keuze gesteld: direct meegaan naar Stuivenberg of verloren zijn Heel emotioneel had hij ja gezegd toen de agenten het als zijn morel(e) plicht hadden voorgesteld, als een ongelooflijke kans en zo geschiedde. Hij onderwierp zich vrijwillig aan een half jaar therapie, gevolgd door begeleid opnieuw leren functioneren in de maatschappij, assertief en eerlijk met zichzelf.
In een eerste fase mocht er geen contact met de buitenwereld zijn, al was hij nauwelijks uit ons gedacht en beseften we hoe hard en eenzaam het voor hem zou zijn. Toen de isolatie tijd voorbij was, bezocht ik hem geregeld en ook hij keek uit naar onze afspraakjes in de cafetaria het deed deugd te zien dat het steeds beter ging en dat ondanks de zeer zware sessies, hij dankbaar was dat hij geholpen werd. Het wederzijds vertrouwen groeide. Wij uit respect voor de moeilijke weg die hij, uit respect voor ons die in hem durfden geloven, wilde gaan.
Eerdere onverwerkte traumas (!) speelden de man parten en de wijze waarop hij ermee was omgegaan, hadden ook voor een breuk met de familie gezorgd. Overtuigd van het belang van die band, probeerde ik die link terug te leggen, wat ondanks weinig aanknopingspunten, lukte om hen op te sporen en voorzichtig te benaderen in zijn naam. Het leidde tot aftasten en langzame heropbouw. Voornaamste was dat de kans was gecreëerd.
Toen de man met zichzelf in het reine was, kon hij zijn nieuwe leven beginnen. Hij vond terug een goede job, want ook werken is therapeutisch en na een paar omzwervingen, ook een eigen stekje. Ver van de stad, in de natuur. Met veel plezier konden we hem een duwtje in de rug geven en al is het maar af en toe we keep in touch en we weten dat het goed gaat.
Welke uw politieke overtuiging is, doet niet ter zake in deze, wel dat u zich als voormalig integer prof, waarvoor we respect hadden, 28 jaar later in een onfaire oorlog laat gebruiken
Is dat het enige wat u nog in huis heeft voor wat aandacht? Of heeft men u misbruikt in deze?
12 juni om 9:56 
Afspraak zondagmorgen kwart voor tien op de sportterreinen van den Bell
in Hoboken.
en dat komt NU binnen... hoe kan dat? 
Onze gekende m8eloosheid enerzijds, is nu de kr8 te gaan voor een betere toekomst. 
