Voor het alziend oog van de lens... Afspraak zondagmorgen kwart voor tien op de sportterreinen van den Bell in Hoboken.
Na de voorstelling van de N-VA lijst Antwerpen op 16 juni op dezelfde locatie, is het ondanks zondag, werkdag.
Wie denkt dat het een beetje thuiskomen zou kunnen zijn, voor een ex- Beller, is er net als wij aan voor de moeite.
Eén keer toen onze junior een half jaar was en papa toevallig in het land, trokken we met het ganse gezin naar het Bell familiefeest op deze terreinen. En zoals alles wat uitzonderlijk is, blijft die dag in onze herinnering gegrift
En nu 30 jaar later zijn we hier al voor de tweede keer in korte tijd terug t kan verkeren.
Tussen de tennissers en de biljarters loods ik de rolstoel naar de sportzaal, waar een fotostudio is ingericht.
Paraplus op staanders, een set lampen, een kluwen kabels en stekkers en een groot wit decorkarton, geplooid als een reuze surfgolf, creëren een lichtende oase in de donkere ruimte.
Hier gaat het gebeuren: de interactie tussen de man achter- en die voor de lens moet resulteren in een beeld dat boekdelen spreekt, een beeld dat meer zegt dan 1000 woorden. Een beeld dat actie aankondigt. Een hele uitdaging voor beiden.
Stralen op de foto moet, glimmen- is uit den boze. Daarvoor tekent de professionele schminkster. Zij draagt het zachtroze kleedje dat ik een paar weken eerder zelf paste, maar teleurgesteld terughing. Duidelijk dat het me nooit zo kon flatteren als het haar doet
Gewillig vleien de occasionele fotomodellen zich in haar stoel en leveren zich over. Met vaardige handen en kritische blik verspreidt ze met zachte kwast een zonnig poeder over de gezichten, dat wonderen doet. Wallen verdwijnen, groeven worden ondiep en ogen spreken
Even kan ik nauwelijks een lachje onderdrukken, wanneer mijn wit konijn naar de lichtbak gereden wordt
Groot is luttele minuten later ieders verbazing over de snelheid waarmee hij ook wordt teruggerold
Aan één shoot genoeg om een prima plaatje te laten schieten precies zoals bij ons Roosje?
Nee, toch niet. Het venijn zat in de das eerst te lang- en nadien te kort geknoopt en dus toch maar even herdoen
Hoofd- van bijzaken scheiden klonk het vanuit de rolstoel met een bekende intonatie... toen we de tennissers op de parking terugzagen, die er hun matchke hadden opzitten zonder das
Dat ja zeggen, méér inhoudt dan wat je van dat kleine twee letterwoordje zou verwachten, mag iedereen tot even mijmeren verleiden
Na tientallen jaren huwelijk is het grootste tipje van de sluier wel gelicht en weet ik wat een ja van A, meteen ook voor B betekent
Toen in januari 1975 onze toenmalige twee kleine meisjes, Amieke en Roosje in respectievelijk een rood en een blauw skipakje klaarzaten op de valiezen om de nachttrein te nemen naar Zwitserland voor een gezins ski- vakantie, hadden we geen weet dat de ja van papa een uur tevoren op het hoofdkwartier van de firma, hem de volgende morgen op missie naar Taiwan zette.
Hoe leg je het twee kleuters en hun mama uit, dat ook hier sneeuw komt en ze een mooie slee krijgen en papa voor weken vertrekt
Een ontgoocheling omzetten in een opportuniteit blijkbaar is het me gelukt, oefening baart kunst, de eerste van heel veel keren De calamiteiten in de telecom sector stapelden zich op en mijn man werd een soort Batman... vandaag zou het eerder mega Tobie zijn mijn flexibiliteit werd spreekwoordelijk, mijn onvoorwaardelijke steun die ik hem met mijn ja had toegezegd, ook, al had ik er toen geen benul van hoe wreed dat kon zijn.
Ouder wordend, bekruipt je wel eens de gedachte dat de ja van de ene soms nee inhoudt voor de ander Wegcijferen wordt een tweede natuur, een kunst die bepalend wordt opdat iemand medelijden krijgt. Humor wordt je bondgenoot.
Het is uiteraard niet allemaal kommer en kwel, er zijn ook momenten die je wellicht anders niet had beleefd Dat gevoel had ik toen ik vorige week thuis bleef om de fotograaf voor DS binnen te laten, die een plaatje voor het weekend artikel zou schieten. Sinds de rolstoel in onze living hét meest prominent attribuut is, papa voornamelijk reist tussen rolstoel en bureaustoel, de rest van de wereld bereikt via de kanalen die hij zelf groef, speel ik gastvrouw voor de niet-aflatende bezoekersstroom van diverse pluimage Ik durf wel eens spottend informeren wat de besprekingen opleverden, als ik door mijn voorraad koffiepads en theebuiltjes heen raak Mijn cafetaria is alvast een topper klinkt wel eens als galgenhumor.
Met de ja aan Bart de Wever van de voorbije week, breekt alweer een ander hoofdstuk aan. En ja, ik sta achter deze ja. Al was het maar om opnieuw de warmte te voelen, die door mijn lichaam voer, toen ik Bart in de kathedraal dankte voor zijn eerbetoon aan Roosje. Die hele rouwtijd wilde ik troosten, dat ene moment werd ik getroost. Dus, de ja aan Bart is ook een ja van mij: je kinds werk verder zetten, het wordt zelden ouders gevraagd, eerder andersom...
Terug naar de fotograaf oog in oog met een idool Michiel Hendryckx. Wat een verrassing, had de man niet met de opgegeven naam geassocieerd, gek toch? De foto van de meester zoals intussen verschenen, verraadt zijn oog voor detail. Mijn foto hiebij is absoluut amateuristisch, een fanplaatje. Al ben ik er blijkbaar niet bij, zoals zo vaak, schitter ik "achter" de lens... en niet naast mijn idool...
Een heel aangename ontmoeting, de sfeer is gemoedelijk en in onze herinnering varen we met hem op het Canal du Midi, trotseren de Mistral vertellen over Roosje, hij heeft alles van heel nabij gevolgd hartverwarmend hoe ook hij denkt over de gang van zaken nu tot het gaat over de hemel waarvoor hij niet meteen een plaatsje bespreekt jammer, want we zijn nog lang niet uitgepraat zo kruisen onverwacht mensen je pad, dank zij een ja van de ander a touch of Rose.
Bij dat berichtje in Het Nieuwsblad van 25 juni, kwam een heel leuke herinnering tot leven.
Mijn zus, intussen voor iedereen tante Fawie en zelf oma, heeft een zeer intieme band met deze zoete gelatineuse lekkernij.
Bij bakkerij Venneborg op de gelijknamige laan in Deurne, waar we dagelijks passeerden na school, hadden ze die lekkernij af en toe binnen. En als Moeke dan een zakje kocht, was het feest.
Om ons Fawie, als onverbeterlijke snoeper in die tijd, voor overdaad te behoeden, maakte ons Moeke zich er al eens van af met te zeggen dat de berekens 'uitverkocht' waren en ze er terug zou kopen als ze 'binnen' zouden zijn.
Vastbesloten kort op de bal te spelen, wipte kleine zus telkens ze de kans schoon zag, bakkerij Venneborg binnen om, amper boven de toonbank uitkomend, te informeren of "de berekens al binnen waren".
Op den duur werd de kleine zoetebek met haar weerkerend vraagje: "zijn de berekens al binnen" bijna een attractie en liet men haar dat vraagje zelfs een paar keer herhalen... tot groot jolijt van de vertederde klanten ...
Dus, Fawie, happy berekens day gewenst vanwege je grote zus...
Er zijn zo van die dagen in het jaar die herinneren aan dezelfde momenten, maar dan in de geschiedenis van je leven dan borrelen herinneringen op, die aan t mijmeren zetten. Soms maken ze blij, soms weemoedig, soms ook droef
Sinds een aantal van mijn oud-leerlingen me via de sociale media vervoegen, ben ik terug een beetje juffrouw van Loon 4 keer mocht ik een klas van 25 jonge meisjes in de startblokken van vrouw worden, voorgaan een verantwoordelijkheid die ik heel ernstig nam, ze zouden zich aan mij spiegelen, zo stuurde mijn eigen moeder me het veld in woorden wekken, voorbeelden strekken
Eind juni is traditioneel balanstijd: kennen en kunnen valoriseren, maar vooral zien en voelen hoe een kind een schooljaar lang groeide. Ik wens iedereen in deze evaluatie tijd de noodzakelijke liefde en levenswijsheid om correcte normen en waarden te hanteren bij de interpretatie van cijfers en letters en te handelen in functie van een veel breder spectrum motiverend...
Met al deze bedenkingen was het stil in de auto zaterdagnamiddag op weg naar bruisend Bornem. Alle fraai bebloemde terrasjes in het hart van de gemeente, zitten afgeladen vol en in de winkelstraat kan je over de koppen lopen net als op de speelplaats van Onze-Lieve-Vrouw Presentatie waar het schoolfeest van ons Eline plaats heeft.
Een droog dagje uitpikken, het lukt blijkbaar aardig op betekenisvolle bijzondere momenten in het leven van onze kleinkinderen- scholieren.
Op 26 mei stond een stralende zon aan de blauwe hemel bij de eerste communie van de oudste kleinzoon, vrijdag straalde de jongste met zijn mortarboard, zelfgeknutseld studentenhoedje op de diploma- uitreiking kleuterschool en zaterdag genoten we dan maar voor drie in één, op het schoolfeest van Eline, onze jongste kleindochter. Momenten die je als grootouders koestert en zelfs als het moet, van op afstand intens mee beleeft.
Een zonovergoten speelplaats, ouders, grootouders, en vooral heel veel joelende kinderen genietend van een familiefeest Zo gewoon, lijkt het. Maar we weten beter. Het vergt heel wat organisatie: opstellen, bestellen, leveringen aanvaarden, klaarzetten, bakken en braden, tappen en schenken afwassen . Hartverwarmend te zien hoe iedereen, de directeur op kop, de leerkrachten, het oudercomité de handen uit de mouwen steken en alles in goede banen leiden, iedereen van het noodzakelijke natje en hapje voorzien en last but not least, de vele aanwezigen motiveren de schoolkas te helpen spijzen. Uiteraard is zon happening naast de bevestiging van een goede samenwerking ook het verruimen van de financiële armslag, een niet onbelangrijk facet van zon enorme inspanningen.
Een hoog springkasteel van waaruit, sommigen na een lange innerlijke strijd, alvast de dappersten een vrije val waagden, de draaimolen, het podium voor de show van creatieve creaties van de kinderen animatie en sfeer te over.
In september huppelt als t God belieft, onze jongste kleindochter Eline voor haar laatste jaar lager onderwijs, hier de schoolpoort binnen, waar tante Rose nooit ver weg is. Er is intussen al heel hard gewerkt aan de nieuwe habitat van a touch of Rose net naast de deur van de school
En dan gebeurt dit:
U hoeft het niet te geloven, maar het gebeurt hier een half uur geleden écht: papa roept: mama kom nu eens kijken en hij geeft me ontroerd zijn gsm door.
Op het scherm staat mijn naam als afzender, datum 7 februari 2011 ik blijf bij Roosje slecht rapport van groeiremmers en dat komt NU binnen... hoe kan dat?
Geen flauw idee... maar ze is wel héél dichtbij...
En het licht scheen in de duisternis... maar de duisternis nam het niet aan...
Vanmorgen, 9h30 telefoon.
-Een vriendelijke Eandisman vertelt opgetogen dat hij op zijn vorige post vertrekt en over een half uur de gevraagde elektriciteitsaansluiting komt doen..
-Maar mijnheer, gisteravond iets voor zes kwam Eandis reeds langs. Is dat dan niet gecommuniceerd?
-Ik weet alleen dat ik het order heb dat ik hier moet heraansluiten
-Ok dan kan u iemand anders uit zijn hoge nood helpen
Vanmiddag, 14h opnieuw telefoon.
-Eandis vertrekt op de vorige post en sluit u over een half uur terug aan.
-Nu breekt toch mijn klomp "mijnheer, het is gisteravond gebeurd, er werd vanmorgen gebeld dat men het om 10 uur kwam aansluiten en nu belt u "
Met respect, maar van van een manke communicatie en een gebrek aan efficïëntie gesproken...
-eerst is het onmogelijk een uitzonderlijke hoogdringendheid in te roepen
-een dag ping pong tussen Eandis en Electrabel levert niets op
-inschakeling van de ombudsdienst energie van de VREG
-resultaat: avond van dag 2, in 3 minuten wordt na veel omhaal, alsnog de klus geklaard
-dag 3 telefoon om 9h30 dat een half uur later zal worden aangesloten
-dag 3 telefoon om 14h dat een half uur later zal worden aangesloten
Laat me opmerken dat bij de distributeur duidelijk méér, met véél minder kan
Eén bekwame call girl, die weet wie met beslissingsmacht ze in een toch zeer uitzonderlijke omstandigheid kan aanspreken, zou dat nu écht zo moeilijk zijn?
Oh, ja en voor ik het vergeet drie man op stap sturen voor een aansluiting waar toen de nood het hoogst was, niemand voor beschikbaar was, is geen toonbeeld van 'goed beleid'.
Vandaag zijn er alvast twee technici op de baan die ruimte hebben voor een aansluiting extra...'t is maar dat de wachtenden voor u, twee plaatsen opschuiven...
Als Vlaamse bevoegdheid gingen we dat toch zelf beter doen, niet???
Vanavond tegen zessen, ging bij de onfortuinlijke jongedame, waarvoor we gisteren de ziel uit ons lijf telefoneerden zoals u op deze blog kon lezen, het licht eindelijk weer aan
De tussenkomst van de ombudsman energie van de VREG heeft dus zijn doel toch niet gemist
Met dank aan de twee jonge mannen op de dienst die als enigen luisterden en concludeerden dat deze afsluiting ten onrechte gebeurde, zonder dat bewoner er van op de hoogte was. De brieven in haar bus waren immers aan de overledene gericht en bewoonster respecteerde het briefgeheim.
Blijft mijn vraag of de energie maatschappij zomaar een woonst mag binnendringen om er in de meterkast een bewoonde studio af te sluiten
Dat ruikt naar huisvredebreuk, die dus zomaar ongestraft blijft.
Als een publieke dienst over zon exclusieve machtspositie beschikt, zoals Eandis in dit geval, moeten daar mensen bereikbaar zijn om in een uitzonderlijke situatie eens buiten de lijntjes te kleuren
Addendum: 'de buik van Antwerpen' bliksemschichten in het donker...
Addendum 1: de buik van Antwerpen
Het stond in elke inleiding, 36 hoofdstukken lang de buik van Antwerpen is een never ending story..
Vandaar dat het voorlopige einde dan ook voorlopig heette.
Het voorbije etmaal mocht ik getuige zijn van de robotmaatschappij de call centers, waar af en toe een call girl het presteert elk gevoel van empathie te onderdrukken.
Een kink in de kabel
Zonnepanelen, windenergie, switchen van energieleverancier, minimum stroomlevering, inkorting wachttijden aan telefoon
U vraagt, wij draaien een fluitje van een cent, tot je het nodig hebt
M8eloze overm8
In examentijd op je studio komen, geen licht, een plas water voor een ontdooid ijskastje
Zekering gesprongen? nee, alle zekeringen staan op actief
De hoofdzekering in de gang?
Wat nu? Een loodje blokkeert de energietoevoer;
Is het als Vlaming al een huzarenstuk om in het bos van diensten, de boom te vinden, dan kan je het als buitenlandse student al helemaal vergeten en wacht je enkel de letterlijke black out.
Omdat de mede- eigenaar van betrokken studio overleden is en het meisje huurt, incl. elektriciteit, is de veronderstelling snel gemaakt dat de rekening van de elektriciteit in de nalatenschap steekt en dus niet betaald werd.
Het arsenaal telefoonnummers erbij gehaald, dat wonderbaarlijk allemaal met 078 354 .. .. .. begint. En allemaal beginnen ze met hetzelfde liedje, het kopen van tijd. De indruk wekken met je bezig te zijn En intussen tikt het belkrediet weg
Wil u Frans, druk 1, wil u Nederlands druk 2.
Dan komt het menu, vergelijkbaar met dat van de afhaalchinees, zij het beperkter in aanbod
Om de kwaliteit van onze diensten te optimaliseren kan het gesprek opgenomen worden
Mag ik hopen dat ze die bandjes ook effectief beluisteren en beschaamd worden
Toen ik voor de zoveelste keer belde en bandje XYZ meldde: ongelukkiger wijze loopt de wachttijd langer op dan verhoopt en is het aangewezen in de namiddag terug te bellen, dan zijn er minder wachtenden tot welk segment van de dag 15h dan wel behoort, Joost mag het weten en dat is dan wellicht de enige die ik vandaag niet aan de lijn had
Enfin, een lang verhaal korter makend: terug naar dag 1, half acht s avonds, in het bos van 078 nummers er eentje uitgepikt.
-Hier moet je niet zijn, wij zijn de distributeur. U moet bij de leverancier zijn.
Ok, het volgende 078 nummer. De leverancier.
-Heeft u klantennummer? Nee. De eigenaar is overleden en de huur was elektriciteit inclusief, dus geen weet van klantennummer, want ook nooit factuur ontvangen.
-Die klant staat bij ons op rood, want de rekening werd niet betaald. Tja, daar waren we zelf al uit...
-Kan dat meteen in orde gebracht worden, want dat meisje zit in het donker en kan daar niets aan doen.
-Alleen de distributeur kan dat verhelpen.
-Waar kan ik die bellen?
Uit het bos wordt een ander 078 nummer geplukt en ik beland bij Eandis, de distributeur.
-Heeft u een nieuw contract afgesloten? Ja, een nieuw aansluitingscontract op naam van de bewoner is afgesloten.
Dan moet dat bij ons (distributeur) binnen zijn. U kan dat nog net doen voor 20h, dan krijgen we dat vannacht als order binnen en dan kunnen we de meter terug openzetten.
-telefoneren met Electrabel, alle gegevens doorgegeven, en het contract is opgemaakt en vertrekt naar de distributeur.
-telefoneren naar distibuteur en bevestigen dat het contract in orde is.
Ok, dan kan u ons morgen om 8 uur bellen, om te vernemen wanneer we terug aansluiten.
Een ochtendlijke koude douche, want ze komen vandaag niet.
-Hoe, U komt vandaag niet?
-Nee, wettelijk is drie werkdagen. Trouwens er moet eerst een contract zijn.
-Maar dat is er sinds gisteravond.
-Dan moet u bij uw energieleverancier zijn. Wij hebben niets.
-Telefoon naar de leverancier Electrabel om te horen dat het contract sinds 1 minuut na 6 s morgens bij de distributeur Eandis is.
-Telefoon naar Eandis met die melding, om te horen dat het op 21/6 staat. Alleen als Electrabel de datum aanpast, kan de distributeur handelen.
-Telefoon naar Electrabel: nee, het is de distributeur die voorrang kan geven.
-Dat willen ze doen, als u daar vandaag van maakt, dan gaat de technische dienst meteen ter plaatse.
-Nietes, wij moeten wettelijk drie werkdagen schrijven, zij kunnen wel vervroegen.
-Telefoon naar distributeur. Eandis.
Wij moeten de datum van de leverancier respecteren, wettelijk 3 werkdagen. Als die dat niet verandert, kunnen wij niets doen. Opnieuw leg ik de uitzonderlijke omstandigheden uit Kan een andere leverancier sneller?
-Mogelijk, maar het blijft Eandis die zal aansluiten. Dan moeten ze eerst de annulatie van Electrabel krijgen, moet de nieuwe leverancier het nieuw contract bezorgen en schuift de afspraak ook op.
-Kunnen we bij een andere distributeur terecht?
-Nee voor Antwerpen 2000 zijn wij het.
-Dus dan ligt het toch bij u of u alsnog deze prioriteit kan instellen?
-Ja, maar de leverancier heeft 21/6 ingevuld. Als die het niet verandert, kunnen we niets doen.
Telefoon naar Electrabel. Kan ik ergens die aansluitkomst (105,10 excl. BTW) gaan betalen, zodat alles vandaag kan geregeld worden? Er is een wachtdienst die enkel op uw seintje wacht en het dan vanavond nog kan activeren
Nee, het ligt niet aan ons,die aansluitkost is trouwens voor Eandis. Die beslist.
Telefoon naar Eandis. Kan ik ergens de aansluitkost gaan betalen, zodat u alsnog vandaag kan aansluiten?
Vergeet niet dat elk van die telefoontjes je in een call center terecht komt en telkens bij een andere telefonist(e). Met alle respect voor het betaald beluisteren van gezaag moet de klant toch maar 10 keer hetzelfde verhaal doen, op eigen kosten dan nog, want je hangt al gauw uren aan de telefoon, om van die uren zelf, nog te zwijgen.
De laatste die ik aan de lijn had, deed de deur dicht. Toen ik zei dat de vorige telefoniste een nota op het scherm had gezet, zodat ik niet weer van vooraf aan diende uit te leggen waar het over ging, viel dat in slechte aarde.
Zo werkt dat hier niet, we zitten hier met honderd en ik ga niet zoeken wie u daarnet aan de lijn had
-Daarom zou ze een nota on line zetten. Is daar een verantwoordelijke, die een beslissing kan treffen, want dit is nu sinds gisteravond 19h30 bezig zonder resultaat.
-Nee, dat kon niet zo werkt dat hier niet.
-Maar er moet toch iemand begrijpen wat hier aan de hand is? Examen, een studio huren elektriciteit inbegrepen, altijd correct betaald, eigenaar overlijdt, rekening blijft onbetaald, men komt een gebouw binnen zonder afspraak (huisvredebreuk) sluit af, huurder zit in t donker. En geen mens die daar wat aan kan doen.
-Maar we hebben toch een brief gestuurd?
-ja, aan de eigenaar, maar die is overleden en de huurder opent geen brieven niet aan haar gericht. (briefgeheim, privacy).
-wat als ik de schakelaar zelf omzet en het loodje verwijder?
-Dan kan u een boete van 600 krijgen.
-Hoe weet u wie dat doet?
-U vraagt het.
-En door die vraag heeft u dan meteen de schuldige? Dat is straf...
Toen gaf ik er de brui aan.
Verdomd nog aan toe. Genoeg geschermd. Eens kijken wat die overheidsdienst VREG ombudsdienst energie op het nummer 1700 betekent.
Na ook alweer de hele rimram van taalkeuze, uitleg dat klachten schriftelijk moeten met het adres erbij enz . een overigens vriendelijke kerel aan de lijn, die mijn vraag op mail moet hebben.
Geen probleem, zo gefikst behalve dan dat mijn laptop inmiddels vraagt om elektrische voeding J Maar klacht@ombudsmanenergie.be blijft terugkomen als niet leverbaar
-Telefoon naar het nummer in Brussel 02 211 10 60 en met een ander mailadres lukt wel.
De VREG luistert naar het a- typische verhaal en belooft haar contacten aan te spreken.
Een paar uur later, bel ik voor de zekerheid toch maar even terug, want als de technicus nog moet langskomen, dringt de tijd. Nee, er is nog geen nieuwe afspraak, het blijft op 21/6.
Maar dat is nog twee dagen, drie avonden
Ja, de VREG is dan wel overheidsdienst, maar zonder stok achter de deur
Toch vermoeden ze dat morgenochtend alles in orde zal zijn
Telefoon naar Eandis om bevestiging te vragen. Veel indruk heeft de VREG niet gemaakt, want de afspraak staat nog steeds op 21/6
Nu rest enkel de hoop, die ik deel met de bereidwillige mannen op de ombudsdienst, dat morgenvroeg, de 20 ste dus, alsnog een technicus het loodje zal breken en licht in het duister brengt. Zo'n administratie is als een onbestuurbare tanker die nauwelijks koers kan wijzigen en dus los door alles doorvaart...
De moraal van het verhaal?
Exclusiviteit voor een bedrijf dat de distributie monopoliseert, is niet verdedigbaar?
Overheidsdiensten zonder macht, hebben geen zin?
Dienstverlening op maat is onbestaand via een gerobotiseerd call center.
Voor men iemand afsluit is de bewoner contacteren het minimum. Eigenaar en bewoner zijn niet noodzakelijk dezelfden.
Wetend dat de nuts maatschappijen handen vol geld kosten en - binnenrijven voor zon ondermaatse communicatie en dito dienstverlening overtuigt dat het de hoogste tijd is dat hun 'raden van bestuur' zich eens serieus be'raden' over de werking en wat minder over hun voordelen in natura
Met het nieuws dat U vanmorgen bereikte, verdient U als trouwe bloglezer meer dan de naakte waarheid
Hoe en wat staat in t lang en in t breed in de pers. U die mijn blogje opent, leest liever wat ik erbij voel
En dat is een niet geringe hoeveelheid emo
De Rose die met haar vader naar China gaat en hem voortduwt en nu de vader die het geloof, de hoop en de liefde van zijn dochter een forse duw wil geven
Onze gekende m8eloosheid enerzijds, is nu de kr8 te gaan voor een betere toekomst.
Toen Bart De Wever papa polste, rijpte in ons hart het plichtsbewust schuldgevoel tot een overtuigd "ja".
Onze kinderen kregen normen en waarden mee, pikten die in mindere of meerdere mate op en gaven ze een plaats in hun eigen leven.
Roosje deed het wellicht op de meest in t oog springende wijze. Het maakte haar kwetsbaar, maar ook zo menselijk. Zo écht. En dat is de verandering die we nodig hebben.
Duidelijk, met rechten en plichten, maar haar werd o zo weinig tijd gegund. Toch werden de kiemen gelegd. Het accent verleggen van een kille vijandige samenleving, naar het besef dat met a touch of Rose zoveel méééééééér kan, met zoveel minder.
Het leven na de dood werk dat wordt verder gezet soms heel anders dan vermoed in een verdere toekomst die van Vlaanderen in de wereld. De wereld van onze kinderen en kleinkinderen. Voorwaarden scheppen om te geloven, te hopen en lief te hebben a touch of Rose
Mensen zijn maar naar één ding op zoek: GELUK. De invulling van dat woord, is een variabele
Dat alles rijmen is politiek bedrijven.
Neem van mij aan dat het geen evidente beslissing is om als vader en grootvader, je in de strijd te werpen. Zeker als je geconfronteerd bent met fysische beperkingen. Mobiliteitsprobleem is in dit geval wel een letterlijk te nemen probleem, dat papa zwaar viel tot Rose hem het juiste woord zei: allez papa, Roosevelt kon Amerika wel aan vanuit een rolstoel als verstandige historica vergat ze even het débâcle ;-)
Positief denken vanuit een duidelijke rechten- en plichtenfilosofie, met een bruikbare stok achter de deur voor wie zich daar niet aan houdt, is de enige weg om samen te leven. Een samenleving die geen gegronde angst mag kennen, die weet dat de ander betrouwbaar is. Waar iedereen meewerkt aan- en deelgenoot is aan de gemeenschap die we samen vormen. En dat betekent geloofwaardigheid. En hoe geloofwaardig is iemand, wiens woorden verschillen van zijn daden.
Woorden wekken, voorbeelden strekken. Dat is de verandering waar hij, ik en wij voor gaan. Daar wil ik met u allen in geloven en ik zal meeduwen, al is het maar zijn rolstoel
Wij zijn fiere Vlamingen die onze plaats in de wereld hebben, kennen en zullen verdedigen in de wetenschap dat we daar alle redenen toe hebben.
Het gaat niet om ik, het gaat om ons, om Antwerpen, om Vlaanderen. Het gaat om hier en nu, en voor de toekomst van al wie na ons komen
Op dit historisch moment bundelen we al onze kr8en en DOEN het. Geen twijfel, geen verdeeldheid en opgeven is géén optie
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Een ketting is zo sterk als haar zwakste schakel
Je mag dan met innoverend gedachtengoed rondlopen, je mag zelfs leidersbloed door je aderen voelen stromen. Alleen, sta je met goede plannen nergens. Dat was ook zo in dit dorp in de stad.
Wie de buik van Antwerpen volgt van in het begin, weet dat het allemaal begon met verontwaardiging.
Verontwaardiging en schaamte om wat in onze stad gebeurde in ons aller naam, waar we niet eens weet van hadden. Je leest en/of hoort over huisjesmelkerij en stelt je een lekkend dak en een slecht verluchte boiler voor in een pand waar velen samenhokken en schandalig veel voor betalen. Toch is dat slechts het topje van de ijsberg.
In dat wereldje van hebben is hebben en krijgen is de kunst hanteert men heel andere normen, zoals u al kon lezen. Huisjesmelkers zijn schaamteloos en onverantwoord. Ze geven niets om de mensen, het is enkel om gewin te doen. De herkenbare soort is aan te pakken. De gecamoufleerden zijn van een ander kaliber. Ze zijn niet gekend in die hoedanigheid, rekruteren, intimideren en handelen hun zaakjes dan ook niet zelf af. Het zijn de Pontius Pilatussen van deze tijd, de ich habe es nicht gew .. wassen de handen in onschuld en laten zich verontwaardigd uit over de maatschappij waarin zon dingen kunnen gebeuren
Maar ook de overheid speelt in de kaart van de malafide huisjesmelkers. Kleinere gemeenten en steden die migranten en kansarmen doorsluizen naar de grote steden, daar huisvesting zoeken werken dat mee in de hand. Met een paar maanden huishuur, kunnen zij de lasten uit hun begroting schrappen. Geen wonder dat de sociale voorzieningen in de grootsteden, hun tanden stuk bijten op de overrompeling en uiteindelijk en dus in de kaart spelen van huisjesmelkers.
Dat kansarmoede bijna als erfelijk kan bestempeld worden, hoeft niet eens te verwonderen. Woorden wekken, voorbeelden strekken. Maar het kansarme milieu kan ook een stimulans zijn om het anders te doen en bracht ook genieën voort Niet zelden geeft ziekte, ongeval, tegenslag het leven een totaal andere wending en het omgaan daarmee wordt beïnvloed door opvoeding, vrienden, scholing, omgeving, karakter, moed en volharding, mensen die je pad kruisen. Ook dat heb ik geleerd in de voorbije 11 jaar. Eén mens kan het verschil maken om het eigen leven terug in handen te nemen.
Eenzaamheid velt menig mens. Ook dat fenomeen leerde ik hier kennen. Geconfronteerd met een ongeneeslijke ziekte, beroepsleven voorbij, ogenschijnlijk nog weinig perspectief, leek de hele doos pillen de uitkomst. Op de valreep gered, met de brandweerladder door het raam naar het ziekenhuis, zat ik s nachts naast zijn bed, toen hij terug wakker werd. Die éne blik, mijn naam over zijn lippen, voel ik nu als de ultieme bevestiging van de kreet van ons Roosje: Leve het leven.
Maar ook mensen die ongestructureerd in een beter georganiseerd geheel terecht komen, kunnen dat oppikken en eigen maken en zo zelf een verbeterde versie van hun leven creëren. Of ze kunnen in het verzet gaan en de eigen frustraties om de mislukking, omzetten in negatieve energie: energie die contra- productief werkt.
Bij het bezichtigen van een studio, loopt het ook wel eens uit op een méér dan oppervlakkig gesprekje mensen die even uit elkaar willen, de dagelijkse sleur achterlaten, rust opzoeken om uit te maken waarmee en hoe ze verder willen. Een probaat middel soms. Dat wonder zag ik meer dan eens voltrekken.
Maar het omgekeerde kan ook. Een paar uur praten, waarbij misschien mijn grijze haren het vermoeden wekten dat mijn woorden ook wijs zouden kunnen zijn deed een potentiële huurder besluiten om niet te gaan lopen van het probleem, maar in tegendeel, er aan te werken. Twee keer kreeg ik de ongelooflijke voldoening een dankbaar berichtje te ontvangen voor de gouden raad Geloof, hoop en liefde
Of iemand bereid is het dorpsleven te eerbiedigen, is niet altijd even duidelijk, maar een gesprekje kan veel verhelderen. Maar ook de studenten, schier onbezorgd op de drempel van het echte leven, leren hier dat het geen 'verworven' recht is, maar gekregen kansen. En die gebruiken of misbruiken is de eigen verantwoordelijkheid. Een voorrect waar veel plichten aan verbonden zijn. Het wordt in hun jeugdig enthousiasme wel eens uit het oog verloren.
Iemand die financieel gesteund wordt door sociale instanties, kan die kans grijpen om er terug bovenop te geraken en ook dat zien we geregeld. Ik heb mensen zien veranderen sinds ze in dit dorp wonen. Die aan den lijve ondervinden dat duidelijk en rechtvaardig handelen, loont. Die zo ook opnieuw respect krijgen voor een gemeenschap die functioneert en daar willen deel van uitmaken.
Er zijn natuurlijk ook anderen, die net die maatschappij de schuld geven en boete laten doen voor hun mislukken. Dat zijn de moeilijke gevallen die we nooit meteen laten vallen, maar wel duidelijk maken dat ons huishoudelijk reglement er is om gerespecteerd te worden door iedereen.
Het is een werk van lange adem, waarbij we op elkaar moeten kunnen rekenen: eigenaars én bewoners. Samenleven is een keten vormen, die maar zo sterk is als zijn zwakste schakel. Dat de mix van studenten, werkenden, ouderen, stagiairs, buitenlanders van over de hele wereld, hier gemeenschap vormen, toont aan dat duidelijke afspraken over rechten en plichten én het toezien op de naleving ervan, een ongelooflijke rijkdom is en een ervaring die velen een leven lang meedragen.
Geen huisdieren een studio is wonen en slapen in één ruimte. En dat is geen habitat voor een huisdier. De goudvis als hij zwijgt kan nog net. J
Dat is geen geheime regel maar staat in het huurcontract, hangt ad valvas, wordt van bij aanvang duidelijk gecommuniceerd. Geen huisdieren, ook niet van bezoekers Een unaniem genomen beslissing van ALLE eigenaars, dat strikt moet worden nageleefd. Wie zich daar niet aan houdt, hoort hier niet thuis. Uitwerpselen, etensresten het zorgt voor ongedierte, is onhygiënisch, een plasje in de lift, tegen de inkomdeur blaffen, miauwen nee dus, we gaan niet terug naar af.
Wie niet horen wil, moet voelen, is een aanvaard rechtvaardig middel om het systeem van rechten en plichten te doen respecteren. Het is de eigenaar die de tijd neemt om de huurder juist voor te lichten. Als bij de noodzakelijke controles een ongesorteerde zak wordt gevonden is het makkelijk te achterhalen wie die dropte en dan wordt daar een forfaitaire schadevergoeding voor aangerekend. Geen aanschaf van drie soorten vuilzakken met stadstaks, geen huisvuil in de studio opslaan simpelweg gesorteerd in de juiste container deponeren, beneden in het gebouw. Kan het nog eenvoudiger?
En toch een paar jaar geleden was een compleet ongesorteerde vuilzak gedropt en dus kreeg de huurder via zijn eigenaar een brief met de forfaitaire schadevergoeding. Voor alle duidelijkheid, een rasechte Antwerpenaar- stoof op me af, schold me de huid vol: Gaa denkt toch nie dat kik e stuk van maan OCMW- geld in awe conteener gon steken, zaagt al oep, see you in court . en de middelvinger omhoog, bevestigde het einde van de conversatie.
Dit was erover. Een jonge stadsgenoot, een hele dag voor TV liggend, een leefloon genietend opgehoest door werkende burgers, die het weinige dat van hem gevraagd werd én plicht is voor iedere stadsgenoot, weigert. Dreigen met het gerecht en daarvoor ook nog een advocaat inspannen die de gemeenschap betaalt dat vraagt om reactie.
Dus heb ik een afspraak gemaakt met de juridische dienst van het OCMW en voerde een bijzonder verhelderend en constructief gesprek met de advocaat zelf. Toegegeven: zijn lange haar en de non- conformistische kledij deden me even vrezen, maar ik oordeel niet meer op het eerst zicht Het was een Meester in recht. Zelden recht en rechtvaardigheid zo weten matchen Betrokkene kreeg de keuze: huisregels respecteren, of het betalen van de huur werd gestaakt.
Het voelde als een hart onder de riem voor een zaak waar ik al zo lang mijn schouders onder zette. De Meester hield woord, de klant had het begrepen en sorteerde van dan af voorbeeldig. Een ketting is maar zo sterk als haar zwakste schakel
Het aanpassen, integreren en inschakelen van de private huurmarkt in het sociale woningbeleid kan maar slagen als men mensen die daarop beroep moeten doen, daar ook degelijk op voorbereidt. Zonder respect voor elkaar, voor het eigendom van anderen, voor het samenleven mét anderen kan die sociale integratie niet slagen. Het is vaak in de perceptie van die mensen, een rechtenboekje zonder plichtenleer. Dat moet herschreven worden, elke dag opnieuw en pas dan kan het slagen.
Een never ending story dat is de essentie van het menselijk bestaan
Zo bewaren we een koffertje vol mooie herinneringen aan een mama die in haar onmacht voor haar dochtertje te kunnen zorgen, zoveel tastbare herinneringen naliet, die bijna teloor gingen. Toen de mama in het ziekenhuis overleed, werd haar studio ontruimd en omdat haar spullen door niemand werden opgehaald, in de container gegooid. Gelukkig waren er een paar attentvolle mede- bewoners die me verwittigden. Samen hebben we gerecupereerd wat kon en bewaren het als een koffertje vol dromen tot het geschikte moment als het meisje jonge vrouw wordt en kan vatten wat ze voor haar moeder betekende Het greep ons zo aan en bracht al wie er bij betrokken was, weer een hartslag dichter bij elkaar
Dit is voorlopig het laatste hoofdstuk van de buik van Antwerpen, die net zo goed de buik van de stad kan heten, want zo herkenbaar
Misschien kan u met deze ervaringen zelf iets doen. Kiemt het zaadje om de eigen omgeving a touch of Rose te geven.
Bedankt voor uw trouw, de blog blijft, er is zoveel dat ons bindt.
Voor nu, hang uw wimpel mee aan de boot naar Plopsa... de oranje gekte luwt een beetje, plopsamania neemt toe... het gaat niet om winnen, het gaat om samen een beetje gek doen, decompensatie...
Hoopvol keek ik op 8 juni 's morgens naar de lucht. Immers het weer van die dag was bepalend voor dat van de komende zes weken... wat in 50% van de gevallen ook uitkwam... Misschien leuk de weerspreuken eens in herinnering te brengen?
Zoals Sint Medardus 't weder vindt, blijft hij zes weken met zijn wind.Als het op Sint Merardusdag regent, dan regent het zes weken alle dagen.Als met Merardus buien jagen, zo duurt de regen vele dagen.Het weer van Sint.Medardus feest, heerst in de oogst tijd wel het meest.Was Sint Petrus een grote visser, Sint Medardus is een grote pisser.Wat Sint Medaar geeft voor weer, brengt hij ook in de oogst tijd weer.Als Medardus pist, regent het zes weken aan een stuk.De grote pisser Sint Medardus hoog, maakt de aarde droog.Als Sint Medardus zijn sluizen openzet, is er voor zes weken weinig pret.Medardus met zijn regen, hou je in zes weken niet tegen.Sint Medardus van omhoge, laat beneden hier het weer droge.Wat Sint Medardus geeft voor weer, brengt hij ook in de oogsttijd weer.Wat Sint Medardus geeft droog of nat, zes weken duurt het, dit of dat.Sint Medard geeft zijn zegen met zes weken wind en regen.Op Sint Medardus, voor ons zonden, regent het dikwijls katten en honden.Regen op Sint Medaar, zes weken te voor of zes weken er naar.Zoals Sint Medardus het weder vindt, blijft het zes weken met zijn wind.Zoekt Sint Medardus in regen troost, dan zendt hij die ook in de oogst.
Wie was die Medard eigenlijk?
Geboren rond het jaar 470 in de Picardische plaats Salency, Noord-West-Frankrijk. als zoon van Gallo-Romeinse ouders. had hij een tweelingbroer Gildard, die later bisschop van Rouen zou worden. Medard op zijn beurt werd in 530 tot bisschop gewijd van Vermand door de beroemde heilige bisschop Remigius van Reims, die in 495 koning Clovis doopte. Dat stukje geschiedenis komt ons bekend voor... denk maar aan de Artis-Historia prenten uit onze jeugd...
Medard kreeg de opdracht de laatste resten van de Germaanse geloofsgebruiken opruimen en ze vervangen door christelijke feesten. Zo bedacht hij het feest 'van de rozen', dat nog heel lang in Franse parochies heeft bestaan. Bij die gelegenheid draagt de plaatselijke bevolking een maand voor het feest bij de heer van Salency drie meisjes voor die zowel vlot moeten zijn als deugdzaam. Hij kiest de beste uit en laat haar naam van de preekstoel aflezen, zodat ieder die wil nog aanmerkingen kan maken. Wordt haar keuze bekrachtigd, dan wordt zij uitgeroepen tot 'rozenmeisje van het jaar' en gekroond met rozen. De prijswinnares kleedt zich op 8 juni in het wit en wordt in plechtige processie naar het kasteel gebracht, begeleid door twaalf meisjes, eveneens in het wit. De heer van Salency brengt haar temidden van zijn eigen gezin met plechtig vertoon naar de parochiekerk. Na de vesperdienst gaat het temidden van de geestelijkheid in processie naar de kapel van Medardus. Daar ontvangt zij uit handen van de oudste priester de rozenkroon en bovendien een geldbedrag van vijfentwintig livres.
Sint Medard heeft wat met regen. Men beweert dat op het moment van zijn dood en dus zijn ziel het lichaam verliet, de hemelen zich openden, waaruit een warme weldadige regen begon te vallen, veertig dagen lang. Dat was op dat moment zeer welkom, want er had een langdurige droogte geheerst en de mensen dreigden om te komen van de dorst. Vandaar dat men ook meende dat aan Medardus bij zijn komst in de hemel de zorg voor de regen werd toevertrouwd. Als het tijdens het werk op het land plotseling begint te gieten, zeggen de boeren onder elkaar: "Sint Medard geeft zijn veulentjes weer te drinken"
Altijd weer die kr8 van 8, elke maand opnieuw... naast alle andere dagen, zeker vandaag een moment om z8 te herinneren... met blijvend groot gemis, maar gelukkig met 'a touch of Rose'...
Dit berichtje op facebook houdt me nu al drie dagen in de ban.
WIN 4 PLOPSA JAARABONNEMENTEN Upload een mooie foto of tekening en win 4 Plopsa Jaarabonnementen. Goed voor 1 jaar toegang tot de 5 Plopsa-parken. 50% Korting bij 50 andere pret-, dieren- & attractieparken. Gratis parking. Enz ...
De uitnodiging een mooie foto te uploaden nog zon woord waar we aan moeten wennen lokte me naar een van de fotoboeken in het Wouwersnestje, herinneringen aan een dagje Plopsaland.
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Dorp in de stad : "op stap"....
Op een van mijn dagelijkse ritjes naar de Italiëlei in de zomer van 2007, hoorde ik op de autoradio een oproep voor dorp op stap. Een wedstrijd, georganiseerd door de Minister van Cultuur en het Festival van Vlaanderen Brussel, waarbij 6 Vlaamse dorpen kans maakten op een citytrip naar de hoofdstad. Een totaalconcept waar naast een klassiek concert in het Paleis voor Schone Kunsten (PSK) ook een gegidste wandeling door Brussel gratis aangeboden werd aan alle bewoners van de winnende dorpen.
En ik droomde al meteen weg bij de zalige gedachte, met zn allen op citytrip naar Brussel. Een echte buitenkans.
Eens thuis, kroop ik in mijn pen en formuleerde in een A4-tje mijn beweegredenen om ons dorp in de stad in te schrijven voor dorp op stap, overtuigd dat we perfect matchten als doelgroep met het concept.
Zoals ook voor kleinere gemeenten de drempel naar grote culturele evenementen vaak net iets te hoog ligt, was dit aanbod, de combinatie cultuur en ontspanning op maat gesneden voor ons mini dorp. En bovendien een buitenkans een brok Vlaamse cultuur mee te geven met onze buitenlandse studenten.
Toen het A4-tje met onze kandidatuur eindelijk na schrijven en schrappen en herschrijven, vertrokken was, hoorde ik weken niets en ging het eigenlijk ook uit mijn gedachten.
Tot eind augustus een telefoontje van de organisatie kwam dat ons dorp de selectie van drie dorpen per provincie had overleefd wegens zo uniek en origineel Heerlijk.
Maar we waren er nog niet. Die drie per provincie moesten dan onderling nog het pleit beslechten door het verzamelen van sms- en. Gelukkig in verhouding tot hun aantal bewoners dus werd iedereen gemobiliseerd om een sms-je voor Centerbuilding te versturen, wat tot een heuse kettingreactie leidde.
En zo werden we het kleinste van de zes dorpen, samen met Oetingen, Kwaremont, Ramskapelle, Dorne en Heffen dat op 11 november 2007 in Brussel werd verwacht.
Samen met mevrouw Schoepen ging ik naar de voorbereidende vergadering waar de andere geselecteerde vertegenwoordigers het over hun gemeentebestuur hadden, over manifestaties op hun marktplein en 'grote aantallen' een heel aparte ervaring, wij met ons mini- dorp, maar wel met zoveel nationaliteiten.
Toen was het natuurlijk zaak, alle inwoners van ons dorp te bereiken en te motiveren...niet aan de zijlijn te blijven staan, maar deel te nemen.
Voor de eigenlijke trip naar Brussel werd elk dorp vergast op een concert op hun marktplein. Bedoeling was de mensen uit hun huizen te halen, ze samen te brengen en zo de sociale cohesie van de leefgemeenschap te bevorderen. Voor Centerbuilding een dagelijkse uitdaging waar we al jaren aan werkten, alleen een marktplein was niet zo evident ...
Maar het Festival van Vlaanderen, dat zijn 50ste verjaardag vierde, bedacht voor ons dorp, een origineel concert op zondagmorgen 29 september IN het gebouw. Vier muzikanten van Blindman Sax flaneerden met hun instrumenten over de 8 verdiepingen en vulden het hele huis met prachtige klanken.
Wapenstilstand, 11 november was het dan zover. Om 9 uur werd verzameld in de hall om de Lijn- bussen op te stappen, richting Brussel, wat voor velen zelfs een eerste kennismaking met de hoofdstad van Europa zou worden.
Omdat elk van de zes geselecteerde dorpen zich op vraag van het Festival van Vlaanderen als groep zou identificeren, met een herkenbaar detail, richtte ik me tot de Antwerpse schepen van cultuur Philip Heylen met de vraag of de stad ons daarbij kon helpen... en ja, hij voorzag elk van de deelnemers van een paar lekker warme handschoenen met de herkenbare rode A . Een nuttig attribuut in november, zou blijken
Als kinderen op schoolreis, genoten we van een uitzonderlijk vlotte zondagse rit naar Brussel... waar we om 11 uur werden verwacht in het PSK voor een klassiek concert, gevolgd door een optreden van Raymond van het Groenewoud. Een hele belevenis, die me een beetje deed denken aan een audiëntie op het Sint-Pietersplein: wie begroet werd, ging zowaar even uit de bol...
Na het gesmaakte optreden, versaste iedereen naar de overliggende Ravensteingalerij voor een broodjesmaaltijd, waar bovendien elk dorp de andere trakteerde met een streekgebonden specialiteit.
We mochten dan wel het kleinste dorpje zijn, we lieten ons in deze alvast niet onbetuigd en beladen met een flinke voorraad Antwerpse handjes, door toedoen van mevrouw Schoepen gesponsord door meester- bakker Manus, hadden we een zeer gegeerd proeverij- standje
Na het versterken van de innerlijke mens, zwermden vanaf 2 uur de groepen uit over Brussel, de gidsen volgend op het vooraf gekozen parcours: koninklijke route, rassen, culturen en talen, stripwandeling, Brusselse klassiekers, hartje Brussel, water in de stad, op stap met een Brusseleir, de Marollen, brik en brol, Zavel, Horta, Art nouveau, metro, hoofdstad van Europa, bierroute, modewandeling, chocoladewandeling Een leerrijke ervaring, voor elk wat wils....
Iets na vijf uur, stonden de bussen alweer klaar en ging het moe maar super tevreden terug richting Antwerpen. Zo werd alweer een fraaie bladzijde geschiedenis geschreven in het dagboek van wat sinds dan écht als dorp in de stad erkend is Een eretitel waar we erg trots op zijn en velen die hier waren of zijn, met ons.
Woensdag was er zo een. Halfweg tussen haar roots en onze habitat, werd in t Soete Waesland, afscheid genomen van een bijzondere vrouw. Een 6 vooraan, maar een 4 van binnen. Veel te jong nu we er in dit leven bijna van uit gaan, recht te hebben op de helft méér .
Massas margrieten lieten er geen twijfel over bestaan dat in de Onze- Lieve-Vrouwekerk in Waasmunster afscheid werd genomen van Margriet Talpe.
Met aan beide zijden grote families, was de kerk te klein om al wie afscheid kwam nemen een plaats te geven, maar de aanbouw van een grote tent maakte van de parochiekerk een kathedraal. De vele honderden werknemers van e5- mode, goed voor 70 winkels en al wat erbij hoort, konden er samen afscheid nemen van hun mede-stichter en bezielster, de kerkdienst volgend op grote schermen.
Haar foto op het altaar: een glimlachende rustige, maar gedecideerde vrouw. Een foto die boekdelen spreekt. Een mens moet leven in de wetenschap dat hij zal sterven, opdat hij kan sterven in de wetenschap dat hij geleefd heeft. De woorden van de Dalai Lama laten aan duidelijkheid niets te wensen over.
Griet heeft dat heel bewust gedaan, haar inzet voor alles wat ze aanpakte was onvoorwaardelijk. Aanstekelijk. Beredeneerd maar niet berekend. Een vrouw uit één stuk. Een rots in de branding.
Niet alleen haar noeste arbeid om samen met haar echtgenoot Etienne, dat enorm bedrijf uit de grond te stampen, daar dag en nacht ononderbroken samen voor te gaan, maar ook de manier van omgaan met alle medewerkers, in het besef dat beide partijen onmisbaar zijn voor elkaar om een succesverhaal te schrijven de werkgever en de werknemer.
Prachtig muzikaal omlijst door orgel en koor kwam met het overweldigend Gabriëls Oboe van Morricone, de hemel heel nabij gelukkig was mijn touch of Rose een sterk sjaaltje, waaraan ik mezelf met mijn twee voeten op de grond kon trekken al was de verleiding groot op te stijgen
Emotioneel moment ook met twee prachtige Vlaamse Marialiederen: de Veldkapel en Liefde gaf u duizend namen. Onze-Lieve-Vrouw van Vlaanderen aan wie we in geloof, hoop en liefde, lief en leed toevertrouwen.
Zelf kinderloos, werd Griet 'the Mongol Mother of the Flanders'. Samen met haar man richtte ze een weeshuis op in Ulaanbaatar, waar niet enkel de huisvesting, maar ook door opvoeding en onderwijs, de kinderen optimale kansen op een beter leven krijgen. De Mongoolse medestichter dankte haar ontroerd in naam van haar 38 kinderen en 15 kleinkinderen, voor wie ze het opbracht hun cultuur en leefwereld te leren kennen en respecteren om elk van hun probleempjes passend op te lossen. Ter plaatse, maar ook uren aan de telefoon en via mails. Met een instrumentaal nummer door een authentieke Mongoolse groep, proefde je het verdriet om haar, in het verre ruige Mongolië, dat zon belangrijke plaats innam in haar leven.
Dat iedereen nadien volgens West-Vlaamse traditie aan tafel genodigd werd, is typerend voor het familiemens dat Griet was, als oudste van het gezin Talpe met 6 jongens en 2 meisjes. Dat ze zo snel herenigd zouden zijn, zal niemand voorzien hebben, toen ze vorige week hun moeder van 89 samen uitgeleide deden...
Even moest ik vertederd glimlachen toen de held van onze jongste prins, zijn tante Griet een laatste groet bracht. Nee, jammer genoeg, tegen deze gang van het leven is zelfs Mega Tobie niet opgewassen maar zelf een verdrietige jongen.
Door het samenvallen van de verjaardag van Griet en onze kleine prins, zullen we elk jaar op die dag zeker, altijd weer over haar vertellen en blijft ze een plaats in ons midden bekleden.
Griet, bedankt voor de lieve warme vrouw die je was en geef ons Roosje een dikke knuffel van ons allemaal daarboven alstublieft .
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Summer in the city .
Een groot aantal buitenlandse studenten strijkt eind augustus, begin september neer in Antwerpen. Het nieuwe academiejaar start traditiegetrouw met een aanbod taalcursussen en initiatie projecten, wat hen de kans geeft nog wat late graantjes van de zomer van Antwerpen mee te pikken en als het ware ondergedompeld te worden in de roes van bevrijdingsfeesten. Niet dat ze met deze wetenschap toekomen, maar het als een aangename verrassing ervaren. Temeer omdat het activiteiten zijn waarvoor ze niet/of alleszins niet diep in hun geldbeugel hoeven te tasten, het meestal nog zomert en alle toeristische mogelijkheden nog binnen bereik zijn.
Ad valvas hangen we dan ook een aan aantal weetjes uit, naast de Antwerpenaar die in de hall ter beschikking ligt.
Nu duiken er ook wel eens vreemde toestanden op. Enkele jaren geleden op een super zonnige septemberzondag, zitten warempel twee toffe Nederlandse meisjes een beetje verweesd in hun studio. Verwonderd vraag ik hen waarom ze de stad eens niet intrekken, er is zoveel attractiefs te beleven.
Groot was mijn verbazing te horen dat hun geloof dat niet toeliet. Geen gesluierde moslimvrouwen, geen oosterse zentoestanden niks van dat alles. Gewoon oerdegelijke Hollandse meiden, die hier stage lopen. Geen taalverwarring, al zijn er wel eens woorden die door Noord en Zuid een andere interpretatie kunnen krijgen, maar ook daar niks van.
Uitgenodigd bij hen te komen zitten, is mijn verbazing zo groot, dat ik dat ook effectief doe en een boeiende babbel heb.
Dat bepaalde activiteiten niet in hun belangstellingsveld liggen, daar kan ik inkomen, maar het aanbod is dermate groot, dat ik even probeer de cultuurmarkt op de Groenplaats aan te prijzen Daar kan niks mis mee zijn, denk ik luidop. Leuke theatervoorstellingen in open lucht, proevertjes van wat op de culturele agenda staat moet zon ernstige jonge vrouwen wel interesseren, toch?
Nee, mag niet, want dat is commercieel en op zondag mogen we niets te maken hebben met commercie, was hun heel open antwoord. Maar het is allemaal gratis, hoor en in open lucht, voor iedereen vrij toegankelijk, dat is toch geen commercie?
Toch, je zal er zeker versnaperingen of drank kunnen kopen? En wij zijn gereformeerd en dan mogen we daaraan niet deelnemen.
Ergens dacht ik: ver genoeg van huis om het vermeende alomtegenwoordig oog van ouderlijk gezag te ontlopen, zou je vermoeden dat jonge mensen tussen pakweg 19 en 22 de wereld toch wel willen verkennen, eens met eigen ogen aanschouwen en pas dan concluderen. Nee, dus.
Een andere hersenkwab vocht met de gedachte of dat nu voor de ouders in ons buurland notabene, geruststellend zou zijn, kinderen ongeketend, aan de leiband te weten.
Lang duurde die strijd in mijn hoofd niet. Nee, die vermeende veiligheid loerde op termijn als een vervaarlijke vijand Jonge mensen moeten de waarheid zoeken, weliswaar geholpen door morele en culturele waarden, maar verstandig kritisch aftoetsen wat zij als waarden in hun bagage stoppen. Het lange gesprek met die twee bekwame en gemotiveerde jong volwassenen, herinnerde mij aan dat ideale beeld dat ook ik, en nadien mijn kinderen, aanvankelijk koesterden. Maar door het te leven, wisten bij te spijkeren
De meisjes waren best leergierig en wilden weten hoe ik daar over dacht en of het waar te maken was. Ik was ontroerd door hun vertrouwen en hoop dat ik dat ook niet beschaamd heb, door mijn eerlijk antwoord op hun vragen, met respect voor de tradities die ze van thuis als waardevol meekregen, maar ook met verantwoordelijkheid voor de wereld die morgen van hen is Met vallen en opstaan heb ik uiteraard uit het leven zelf geleerd en daarover eerlijk communiceren heeft kans om bij te dragen tot
Drugs uit de stad.
Eerder kon u hier lezen dat de vereniging van mede- eigenaars een charter tegen drugs opstelde. Dat zoiets niet uit de lucht komt vallen, kon u eerder ook al lezen. Dit verhaal is van een ander kaliber. Dit is er een met a touch of Rose dat opgeven geen optie is .
Wie de buik van Antwerpen reeds hoofdstukken lang volgt, weet dat in de beginperiode naast prostitutie ook drugs voor problemen zorgden. Mag dealen de hoogste prioriteit hebben voor politie en gerecht de drugsverslaafde is een mens in nood.
Soms wordt een klein kreetje geslaakt in de hoop dat iemand het opvangt en er zich niet vanaf maakt door te beamen dat het erg is. Alleen als iemand zijn nek voor je uitsteekt, en het vertrouwen wederzijds is, is er een beginnen aan en kan het tij keren.
Over dat echt gebeurde wonder uit de eerste jaren van dit dagboek, volgende verhaal.
Een jonge dertiger die duidelijk geregeld even zweefde, werd meegetrokken naar de hall, waar aan de gezamenlijke adventskrans werd gewerkt
Met ogen als theeschoteltjes zo groot, zette een losse opmerking dat het toch niet verstandig was om met dat spul om te gaan, de eerste stap naar wat een heel verhaal werd. De opmerking lokte een snel antwoord uit dat eens je daar mee bezig bent, er niet vanaf te komen viel.
De ganse nacht hield die opmerking me uit de slaap en niet langer dan de volgende dag belde ik aan met de vraag of hij er dan écht van af wilde komen. JA, maar hoe lokte mijn belofte uit dat ik hem zou helpen, al wist ik op dat moment niet eens hoe. Dus startte mijn info toer.
En ja, het kon. Voorwaarde was het zelf willen. Het was tenslotte een volwassen man. Dat hij zich maar aanmeldde, dan zouden ze het met hem bespreken en de motivatie aftoetsen.
Uiteraard vertelde ik hem dat goede nieuws hij zou erover nadenken maar vreesde toch wel de drugsdealers, die niet makkelijk loslieten, hem opwachtten, onder druk zetten en bedreigden
Mijn enthousiasme was dan wel groot, maar uiteraard niet erg professioneel en ik pleitte ervoor dat hij de behandeling in Stuivenberg zou aannemen, zodat ook zijn weerbaarheid zou verhogen
Het ijzer smeden als het heet is, probeerde ik hem in de daaropvolgende week tevergeefs te bereiken. Omdat hij vertelde gevolgd te zijn geweest, werd ik ongerust en nam contact met zijn werkgever, waar hij intussen zonder verwittigen ook al 2 weken niet meer was opgedaagd. En ja, men had daar ook gemerkt dat er toch wel een probleem was jammer, voor zon harde meewerker, die goed zijn brood verdiende, maar blijkbaar niets overhield
Die conclusie was niet bepaald van aard om mijn ongerustheid te doen afnemen. Ik verwittigde de politie en we gingen poolshoogte nemen in zijn studio. Onaangeroerde, intussen bedorven etenswaren, voedden een vrees. Maar ik was geen familie en met het van hem gekende profiel, mocht ik verwachten dat hij wel weer zou opduiken vermits hij ook niet bij een ongeval betrokken was Ik voelde mij ellendig machteloos Niemand miste die gast, ik moeide mij met iets wat me niet aanging, en maakte ik me niet wijs dat hij gehlolpen wilde worden?
Een maand later loop ik hem toch wel tegen het lijf zeker niet ver van het gebouw Als een boze schoonmoeder, pakte ik hem beet om tussen blij en heel kwaad hem te vragen waarom hij zomaar van de aardbol was verdwenen
Toen ik zag hoe nerveus en schichtig hij was en gejaagd zei dat hij niet kon praten omdat hij in t oog werd gehouden en een week in een kelder opgesloten had gezeten zonder gsm, beloofde ik hem een uurtje later te bellen.
Thuis kreeg ik de wind van voor waar hield ik me mee bezig, dat was gevaarlijk toch belde ik hem en kreeg een onwaarschijnlijk verhaal te horen, dat ik hier niet blog wegens te erg om geloofwaardig te zijn, maar deed mijn burgerplicht.
Hij zocht en vond een andere baan en hij zou het nog even alleen proberen Weer gingen er enkele weken over en hij verhuisde uit de stad naar de rand. Maar het bedreigend stalken ging verder en we zouden er nu eindelijk komaf mee maken en naar Stuivenberg gaan, als ik de week daarop zou terug zijn uit China, een zakentrip waar ik mijn man vergezelde. Tot dan in Zaventem een sms die niet veel aan de verbeelding overliet, en wij die moesten vertrekken.... ik kon niet terug
Het enige was ik kon, was de politie om hulp vragen. Een onmogelijk, wellicht ook onsamenhangend telefoongesprek dat gelukkig de juiste man aan de andere kant van de lijn kreeg die mijn vraag in te grijpen voor het te laat zou zijn, ernstig nam geen sinecure als je niet eens het juist adres kan opgeven, ik herinnerde zelfs de straatnaam niet ik kon de politie enkel leiden, voortgaand op mijn visueel geheugen en verlamd van angst
Het duurde en duurde wat er allemaal door mijn hoofd en hart ging tot de officier het bevrijdend nieuws meldde dat ze net op tijd waren gearriveerd ik weet alleen nog dat ik schreiend dank, dank, dank zei...
Men had hem meteen voor de keuze gesteld: direct meegaan naar Stuivenberg of verloren zijn Heel emotioneel had hij ja gezegd toen de agenten het als zijn morel(e) plicht hadden voorgesteld, als een ongelooflijke kans en zo geschiedde. Hij onderwierp zich vrijwillig aan een half jaar therapie, gevolgd door begeleid opnieuw leren functioneren in de maatschappij, assertief en eerlijk met zichzelf.
In een eerste fase mocht er geen contact met de buitenwereld zijn, al was hij nauwelijks uit ons gedacht en beseften we hoe hard en eenzaam het voor hem zou zijn. Toen de isolatie tijd voorbij was, bezocht ik hem geregeld en ook hij keek uit naar onze afspraakjes in de cafetaria het deed deugd te zien dat het steeds beter ging en dat ondanks de zeer zware sessies, hij dankbaar was dat hij geholpen werd. Het wederzijds vertrouwen groeide. Wij uit respect voor de moeilijke weg die hij, uit respect voor ons die in hem durfden geloven, wilde gaan.
Eerdere onverwerkte traumas (!) speelden de man parten en de wijze waarop hij ermee was omgegaan, hadden ook voor een breuk met de familie gezorgd. Overtuigd van het belang van die band, probeerde ik die link terug te leggen, wat ondanks weinig aanknopingspunten, lukte om hen op te sporen en voorzichtig te benaderen in zijn naam. Het leidde tot aftasten en langzame heropbouw. Voornaamste was dat de kans was gecreëerd.
Toen de man met zichzelf in het reine was, kon hij zijn nieuwe leven beginnen. Hij vond terug een goede job, want ook werken is therapeutisch en na een paar omzwervingen, ook een eigen stekje. Ver van de stad, in de natuur. Met veel plezier konden we hem een duwtje in de rug geven en al is het maar af en toe we keep in touch en we weten dat het goed gaat.
Jezuke, liefste vriend, Waar heb ik het toch verdiend, Dat Gij in mijn hartje komt wonen,Gij die in de hemel moet tronenWelkom, welkom, Jezuke zoetKom toch alle dagen.Zie eens hoe vurig en welgemoed,Al uwe kindjes het vragen.
Dit liedje was vermoedelijk op de preek na- het enige Vlaams dat gesproken werd toen ik mijn eerste communie deed en de missen nog eentalig latijn waren.
Dat het decennia later nog intact herinnerd wordt, is beslist de verdienste van zuster Marie Sylvie, het door de hemel gezonden nonnetje van het eerste leerjaar, dat generaties communicantjes klaarstoomde voor die eerste keer.
Het was de heroïsche tijd van de Sint- Rumoldusparochie met de onnavolgbare pastoor Vinck. De nu dubbeltorige witte kerk op de Deurnese Ter Rivierenlaan is in niets nog te vergelijken met het noodkerkje van toen, naast het gelijknamige schooltje. En dat werd het levenswerk van Pastoor Vinck, een grote dynamische pastoor met karakteristiek rechtopstaande bros Hij preekte zijn noodkerkje om tot een Godstempel met paleisallures. Elke eerste zondag van de maand was het bouwpreek. Honderden gelovigen zaten dan in de 5 missen die er toen nog opgedragen werden, op het puntje van hun kerkstoel om geen woord te missen van de paaiende en dan weer bulderende herder die met speciale collecteschalen dreigde, waarbij de muntjes letterlijk door de mand zouden vallen. Het resultaat: een stapel bankbiljetten
Sint- Rumoldus werd de schrik van elke pastoor met een baksteen in de maag. Het toenmalige Domus Dei subsidieerde parochies met bouwprojecten, in verhouding tot wat ze zelf wisten te verwerven en dat leidde wel eens tot een vorm van onchristelijke jaloezie bij andere bouwlustige pastoors.
Mijn eerste communie vond dus plaats in het bescheiden noodkerkje naast de school. Hoe ik ook naar die eerste keer was toegegroeid, de dag zelf herinner ik me nauwelijks. Gloeiend van de koorts met een pijnlijke oorontsteking was het een krachttoer de ganse dienst overeind te blijven, zodat de groepsfoto meteen ook de laatste feestelijke daad van de dag was. De rest van de dag passeerde horizontaal en derhalve schitter ik door afwezigheid op de paar familiekiekjes van het feest
Gelukkig kan ik genoeg herinneren van de voorbereidingen zoals het wit parelmoeren kerkboekje dat ik zou dragen, gewikkeld in een kanten stoeferke (zakdoekje met een kanten versiering). Maar amper een uurtje nadat ik het kreeg, was het uitgelezen en sloeg de angst rond mijn moeders hart, dat ik me dan in de mis zou vervelen groot was mijn geluk nog voor de grote dag, een nieuw, dikker exemplaar te krijgen. Een echte lederen missaal met in gouddruk mijn naam
Die eerste communie van toen, was de aanzet voor decennia trouw aan de zondagsmis. Jarenlang die van 9 uur, waar we telkens aan het eind van de dienst onze miskaart dienden te laten afstempelen er waren toen tenminste nog zekerheden
Twee jaar vroeger dan normaal -ons pienter oudste dochtertje voelde zich als vierjarige super in het eerste leerjaar- hadden we dan zelf een eerste eerste communicantje, al was het vinden van een communiekleedje maatje 104 niet evident
Een heerlijke dag met als apotheose het ijslammetje mét grosseille ... gevolgd door het traditionele familieverhaal van de eerste zonde van mijn zus, nu tante Fawie, amper een paar uur na haar eerste communie
Toen het ijslammetje op tafel kwam, bleek de helft van de kop weg en had het communicantje een extra vanillering rond haar mondje Ik heb het nog een kusje gegeven voor het kopje gaat bloeden
En drie jaar later: eerste communie van Roosje.
Daaraan denken we ontroerd en liefdevol terug nu morgen haar oudste zoontje voor het eerst Jezus in zijn hartje komt wonen met mama als engel aan zijn zijde heel nabij zal zijn, hem vervullend met a touch of Rose.
Bij Roosjes eerste communie had ik een kroontje van échte bloempjes beloofd. Maar bij gebrek aan korenbloempjes, waarmee ik vlechtervaring had, week ik noodgedwongen uit naar fresias.
Die weliswaar lange en beweeglijke steeltjes leken ondanks hun broosheid, best geschikt.
Maar buiten het feit dat ons Roosje heerlijk naar fresias geurde, was het geen succes. De fresiakelkjes, aanvankelijk rond haar hoofdje glooiend, lieten het stuk voor stuk afweten en hingen tegen het eind van de mis, als een droef bloemengordijn haar voor de ogen.
Daarmee werd een fragmentje aan de communiale familieverhalen toegevoegd
De eerste communie van onze zoon begon met een knaller van formaat... op het moment dat we vertrokken naar de college kerk werden we opgeschrikt door de luide knal van een gasontploffing in de buurt. Even bolden de ramen van de living, rinkelde het porselein en kristal op de gedekte feesttafels, maar liep het althans voor ons, zonder scherven af. We wisten in de kerk voor wie bidden, die morgen...
Aan alle communicantjes, van harte proficiat en aan alle juffen en meesters die hen voorbereidden, dank u.
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
We schrijven 25 juli 2010, als een brand in studio 6 op de 2de verdieping, letterlijk roet in t eten komt gooien .
Zoals in hoofdstuk 32 beschreven, wordt om vijf uur in de namiddag, het gebouw terug vrijgegeven en kan de schoonmaak beginnen niet in twee lijnen te vertellen. Daarom maakte ik een volgende afspraak en met een weekje vertraging dan hier het vervolg.
Op de tweede verdieping waar de studio uitbrandde, waren de gevolgen het meest in t oog springend, al is dat niet meteen de juiste woordkeuze, vermits ook de verlichting én de noodverlichting gesmolten waren. Pas toen een halogeen bouwlamp op staander werd geplaatst, konden we gepast huiveren bij de hallucinante aanblik van de zwart geblakerde lange gang, vol vreemde schaduwen.
Uit de kleine studio, aansteker van alle zwarte doffe ellende, had de brandweer de nog smeulende inboedel beneden op het plat dak van de parking gekieperd, onder het toeziend oog van de geveltoeristen die via de brandtrappen naar datzelfde plat dak verhuisden. Via de studios van de eerste verdieping, maar ook via de B&B De Baron, in de Osystraat, werden de mensen veilig en snel ontzet.
De uitslaande vlammen en de rookpluim die recht naar boven ging om vandaar het ijle luchtruim te kiezen, was zoals eerder gezegd van ver zichtbaar en alhoewel de brand zelf zeer snel geblust was, gingen rook en roet er niet zo snel vandoor.
Voor de deur aan de gangzijde, was de trapleuning weggesmolten, de bepleistering van de muur gevallen, lag een zielig hoopje smurrie en as. In de studio was ook het schuifraam bezweken onder de hitte en was het dubbel glas gesprongen. Ook de studiodeur was er aan voor de moeite en vanuit de gang keek men door een groot zwart gat, naar buiten door een nog rechtopstaande reuze scherf van wat raam was geweest.
Om ramptoeristen buiten te houden en ook langs de achterzijde geen indringers in het gebouw binnen te laten, werd de uitgebrande studio vakkundig dichtgetimmerd langs zowel de gang als de terraszijde.
Dat pompiers in volle uitrusting gefocust zijn op blussen en geen rekening kunnen houden met voeten vegen wie neemt het die redders in nood kwalijk, betekent wel dat naast het verdienen van hun sporen, ze er ook flink wat nalaten Het smurriespoor van de spuitdarmen die zich als slangen een weg baanden door de trappenhal naar de tweede verdieping, zou menig spoorzoeker verblijden En dan denk je, nog een geluk dat het MAAR op de 2de verdieping was. Muren, trappen, hall...
Verzekeringsmarathon van start:
Het is heel laat als ik die avond naar huis terugkeer en met een laatste krachtinspanning mezelf onder de douche dwing. Het wordt letterlijk ook even heel zwart voor mijn ogen. Een dag zonder eten of drinken druk in de weer zijn, mag me dan al op het lijf geschreven zijn onder het stromend water van de douche lijken alle emoties van de dag aan de oppervlakte te komen en is het een hele opdracht ze proberen af te spoelen. Liggen was noodzaak, slapen een onmogelijke opdracht...
Maandagmorgen, 24 uur na de feiten, volgen afspraken met alle mogelijke divisies van het verzekeringswezen. Tal van experten maken hun opwachting, met in hun kielzog een witte tornado. Een gespecialiseerde schoonmaakketen voor opkuis na een brand, strijkt neer en start meteen met het afwassen van de gangen. Opnieuw opgelicht, krijg je even terug dat gevoel: het komt weer goed Volgende stap is dan het aanbrengen van een speciale fixatie op de wanden, noodzaak blijkt, wil er nog ooit een lik verf hechten, dixit de specialisten
Als een van de eerste wordt ook Ora, onze liftenleverancier opgeroepen, die zowat de hele liftconstructie ontmantelt om roetvrij te maken.
De verlichtingsbakken met spaarlampen, die nog maar enkele jaren in de gangen waren geplaatst, lijken de rook opgezogen te hebben. Mijn voorstel ze schoon te maken, wordt door de experten van tafel geveegd, omdat de contacten aangetast zijn door de rook en het binnen de kortste keren zouden laten afweten. Derhalve opteren we dan meteen voor de nieuwe generatie LED lampen, die na het herschilderen van de gangen een milieu- en energievriendelijk licht zullen verspreiden.
Beroep te kunnen doen op het potentieel aan know how dat in grote maten bij vele mede- eigenaars aanwezig is, is een ongekende rijkdom, waar we dan ook geregeld beroep op kunnen doen. Hun kennis van materiaal, weten wat, waar het interessants kan aangeschaft worden, goede onderhandelingen . maken dat we méér met minder kunnen, dat geen cent verloren gaat die integraal geïnvesteerd kan worden in dit gezamenlijk project: ik denk dat we een unicum zijn in eht wereldje van mede- eigendom.
Een mede-eigenaar architect stelt zijn kennis ten dienste om de ideale verlichting te kiezen. Een andere mede- eigenaar brengt ons in contact met een bedrijf van brandvertragende deuren, die 30 minuten weerstand bieden en die we mits gezamenlijke aanschaf interessant kunnen aanschaffen. Dan is het zaak om te maken dat de werken gestroomlijnd verlopen. Een hele onderneming om alle studios toegankelijk te maken op het juiste moment, zodat zonder onderbreken kan verder gewerkt worden en nog eens dezelfde oefening om de schilderwerken te organiseren.
Intussen wordt er geregeld vergaderd met de verzekeringsexperten. Dat kan dan telkens in onze studio op de 9de verdieping, waar heel wat potten koffie en/of frisdranken de revue passeren. Hoeft het gezegd maar toch voor alle duidelijkheid, altijd on the house
Zo wordt voortdurend de stand der werken opgemaakt, de vooruitgang, de planning om de continuïteit te garanderen, de budgetten die ter beschikking gesteld worden en de eerlijke besteding ervan. Voor ons is het kwestie van de zaken goed op te volgen maar anderzijds er evenzeer over te waken dat geen misbruik wordt gemaakt van verzekeringsgeld.
Ter informatie toch wel vermelden dat wie naast de blokpolis zijn eigendom ook nog eens persoonlijk verzekert, een streep voor heeft bij de afwikkeling van zijn dossier. Zo zagen we dat in dat geval de persoonlijke maatschappij de schoonmaak meteen regelt en nadien onderhandelt met de blokpolis. Dat hebben we duidelijk geleerd.
Nog tot de helft van het volgende jaar heeft het geduurd, eer de laatste loodjes gelegd waren, poetsen, de uitgebrande studio herbouwd, gangen en studios herschilderd, gordijnen en draperies gewassen, deuren vervangen alle herstelwerken uitgevoerd elke dag gaf ik present om alles te coördineren, toegang te verlenen, te waken over de privacy en de bescherming van de goederen van elke bewoonde studio waar werkzaamheden plaats vonden.
Het resultaat mag er zijn. Alle deuren zijn nu brandvertragend, overal in de publieke delen is er brandalarm. De noodverlichting is perfect in orde gebracht, de brandblussers allemaal gecheckt, de gangen prachtig herschilderd, nieuwe Led- verlichting, de deuren op één na- allemaal netjes gelakt, nieuwe klinken, nieuwe deurbelletjes, vernieuwde gedigitaliseerde parlofonie
Eerlijkheidshalve beken ik mijn teleurstelling dat er toen geen voorstel kwam tot -zelfs een tijdelijke- overname van de fakkel, gezien de nood in mijn gezin zo hoog was. Wellicht daarom dat ik terugdenkend aan die slopende maanden, altijd weer eindig bij ons Roosje. Hoe vaak heb ik doodvermoeid toch nog een tandje bijgestoken, hopend of zelfs overtuigd dat hoe harder ik mijn best deed, haar kansen verhoogden Helaas
Het heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar de Phoenix is herrezen. Centerbuilding is een mooi, veilig en gezellig dorp in de stad.
Een titel die we danken aan het Festival van Vlaanderen. Ook een mooi verhaal, dat beslist in een komende bijdrage aan bod zal komen
15 mei, zou ze 12 jaar geworden zijn. Amber, het moedige hondje dat zich niet onbetuigd liet tegen de burgerwolven die het Wouwersnestje belaagden, in het sprookjesboek dat Marie-Rose met haar zoontjes bij elkaar fantaseerde en dat in het najaar, op vraag van zovelen, als boek verschijnt
Ambertje was heel bijzonder.
Enkel het spraakvermogen ontbrak haar, maar haar kwispelende staart maakte de mogelijkheid om met de mensen te communiceren, ruimschoots goed.
Roosje en dieren, het is een heel apart en teder verhaal.
Het begon met Perlefine, gevolgd door Fleur, Fien, Amber en Donna en intussen al 7 jaar Choukie, ons persoonlijk door Roosje aanbevolen.
Amber had het beste van een lammetje en een Yorkshire.
De kleur van haar vacht paste wonderwel in het palet van de zachte tinten die Roosjes leven kleurden. Dieren horen voor Rose bij de familie.
Je hoefde maar de kindjes te zeggen om haar vreugdestaartje aan t kwispelen te brengen.
Rose wilde een vriendje voor Amber en om tegelijk een verschoppelingetje een nieuw leven te gunnen, kwam Donna. De eerste dagen kroop die doodsbang in een hoekje maar Rose wist haar vertrouwen in de mens te herstellen. Op een rustige en lieve manier raakte ze geïntegreerd in de warmte van het leven in het Wouwersnestje.
Het was hartverwarmend te zien hoe Amber de nieuwe huisgenote inwijdde in de geheimen van een gelukkig zorgeloos hondenleven: samen de geitjes wat plagen, langgerekt genieten op de warme terrasstenen, kwispelstaartend wachten tot de poort opengaat en als eerste begroet worden Geen mens die niet over haar kopke wreef met dag Ambertje, waarna ze zich bescheiden terugtrok tot er iets kraakte, mogelijke voorbode van een lekkernijtje.
Noblesse oblige en Amber schooide niet, ze stelde zich strategisch op en wachtte in tegenstelling tot Donna
Amber werd ouder en verkalking ontnam langzaam maar zeker haar beweeglijkheid. Ze sleepte de achterpootjes als een ballast mee, maar wilde van geen wijken weten. Vermits de dierenarts bevestigde dat ze geen pijn leed, werd haar een luie oude dag gegund. Samen met Rose deed ze het rustig aan en waren voor elkaar liefdevol gezelschap.
Toen Roosje niet meer terugkwam, treurde Amber. Het werd plots wel heel erg stil in het Wouwersnestje ook al toonde nonkel Bak zich een voorbeeldig dierenvriend. Hij verhuisde haar liefdevol van het buitennestje in t zonneke naar het binnenmandje bij de open haard. En s avonds lagen Amber en Donna gezellig een paar uurtjes voor TV, terwijl nonkel Bak in zijn bureau werkte... Het ging behoren tot de rituelen als er zijn nog zekerheden in het leven.
Zolang het kon, mocht Ambertje mogelijk genieten van leve het leven.
Samen met Donna genoot ze nog van de geregelde reisjes naar Brugge, waar Kareltje de poes ten huize Vanhecke, hen graag zag komen, wat je van kat en honden niet zou verwachten;
Met een laatste afscheidsreisje naar die scone was de cirkel rond en stelde de dierenarts ons op 16 april voor de onverbiddelijke keuze. Samen met Frank nam ik afscheid van haar, daarmee weer een vezeltje van verbondenheid met Roosje doorgeknipt weten. Ons dank u voor zoveel liefdevolle jaren, Ambertje, in haar oortje fluisterend, werd nog beantwoord door een laatste kwispel met haar mooie staartje, en terwijl we tevergeefs voor elkaar onze tranen bedwongen, gleed Amber zachtjes uit dit leven naar de hondenhemel, zoals Roosje de kinderen met afscheid leerde omgaan.
Dat we het overlijden van de heldin uit het sprookjesboek niet eerder communiceerden, is uit respect voor de gevoelens van de prinsjes, die we het persoonlijk en op de juiste wijze wilden vertellen als ze in ons midden zouden zijn.
Was Melsele lange tijd een plakkaat langs de baan op weg naar zee, bezaaid met kraampjes vers geplukte aardbeien, dan is dat stukje Waasland ons sinds 1992, bijzonder dierbaar geworden
Het begon met een inschrijvingsformulier voor kandidaat- aardbeiprinsessen.
Op Roosjes vraag of ze mocht, antwoordden we lachend dat het niet veel gescheeld had, of ze was een aardbei geweest daar ik de eerste maanden van de blijde verwachting zowat leefde op aardbeien
Ze was in de wolken, toen een week of wat later een omslag met een lachende aardbei haar uitnodigde deel te nemen aan de pre- selectie in een feestzaaltje achter een café op de markt in Beveren.
Wij uiteraard een beetje argwanend, zon jong meisje naar een café over t water brachten haar en geparkeerd op het marktplein vulden we de tijd met het doornemen van de gebruiksaanwijzing van onze net geleverde auto.
Dat het alarm ook geactiveerd werd bij beweging binnenin, zullen ze daar geweten hebben en het duurde een paar bladzijden snel-lezen, eer de rust weerkeerde
Na het nieuws deel uit te maken van de geselecteerde kandidaat- prinsessen, verdiepte ons Rose zich in het leven van de aardbei Lezen, opzoeken, proeven, bezoek aan de kwekers, vergelijken van de verschillende soorten Nooit bij stilgestaan dat er zon verhaal achter dat dieprood fraiseke zat
Voor de eigenlijke verkiezingsshow, waar alles zich voor de ogen van het publiek afspeelt, ontwierp Rose haar eigen T- shirt, met uiteraard een grote lachende zelf geschilderde aardbei op de rug
Dat we tijdens de laatste zomerkoopjes het jaar ervoor een schitterende cocktailjurk met aardbeienprint in een haute couture zaak op de kop hadden kunnen tikken moet in het voorbestemmingsplan hebben gezeten of zoals Moeke placht te zeggen: DE VOORZIENIGHEID.
Het feestelijk aardbeiweekend begon al op donderdag 28 mei met de officiële opening van de tentoonstelling aardbeien en groenten in Europa, het doopfeest van de Melseelse reus zoete Regina en de opening van de aardbeifeesten door de burgemeester, de regerende aardbeiprinses en de eerste voorstelling van de finalisten voor de 30ste aardbeiprinses aan het publiek. Of hoe we met zn allen ondergedompeld werden in een feestende gemeenschap en een weekend lang kampeerden in een weliswaar reuze feesttent Een ongeëvenaarde ervaring. De eigenlijke verkiezingsshow had plaats op zaterdagavond tot een gat in de nacht
We knipoogden eens naar elkaar toen Moeke meteen had gezien dat ons Rozeke de nieuwe aardbeiprinses zou worden en ze zelfs meezong (!) met Bart van den Bossche jij bent de zon, jij bent de zee, jij bent de liefde, ga met me mee
We genoten, zij het toch met emo- rillingetjes van de interviews en de practische proeven waarmee de jonge meisjes hun kansen verdedigden en natuurlijk kan je mijn objectiviteit in vraag stellen, maar ons Rozeke schitterde in elke proef
Als dan publiek, pers en jury haar tot nieuwe aardbeiprinses uitriepen dan doet dat iets met een vader en moeder, om nog te zwijgen van Moeke en Vake
s Zondag was het al meteen aantreden geblazen, met het geven van het startschot voor de aardbeirun en de familie jogging, gevolgd door het traditionele aardbeienoffer aan Onze-Lieve-Vrouw van Gaverland. Marie- Rose, met een zwak voor het culturele erfgoed, genoot met volle teugen.
Het werd een boeiend jaar vol aangename representatieve taken, openen van tal van beurzen, fotosessies, met als hoogtepunt de levering van de primeurs aan het Hof.
Koning Boudewijn zelf ontving de delegatie en super leuk was wel dat hij op haar naam reageerde, dat hij een Morel kende die belangrijk werk deed in China Of haar neusje krulde, kan ik enkel maar met grote zekerheid vermoeden toen ze terecht kon antwoorden dat het haar papa was .
In haar notities uit die dagen staat: de koning grapte nog dat ik als aardbeiprinses verwend was met twee eredames want zelfs de koningin had er maar één
Roosje die me wel eens vergezelde naar het gezinsvervangend tehuis in Averbode had er net na haar inschrijving voor de verkiezing een paar uur bij de oudste jongeren doorgebracht en hen erover verteld. Als het iets wordt, trakteer ik, wuifde ze bij ons vertrek
Haar belofte gestand, reden we dus via Melsele met een koffer vol verse aardbeien richting Averbode, waar lint en kroontje die middag vele lachende prinsessen kroonde en de aardbei er a touch of Rose kreeg .
Dit weekend viert Melsele zijn 50ste, gouden aardbeifeesten waar naast de aangekondigde koninklijke- beslist ook hemelse belangstelling voor is...
Beste trouwe lezers, hopelijk ging, ondanks het ontbreken van dit blogje, uw maandag vlot van start. Beter laat dan nooit, hier de oplevering van het vervolgverhaal... Sorry en veel leesplezier....
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Zondag, 25 Juli 2010, een sportieve hoogdag staat voor Antwerpen in de startblokken. 30 000 sportievelingen zullen starten in de 10 miles door een autoloze binnenstad. Al vroeg in de morgen zijn de stadsdiensten druk in de weer met naderafsluitingen, heeft de politie alle invalswegen afgezet en wordt het autoverkeer afgeleid.
In onze keuken geurt het naar verse koffie, als plots het klaroengeschal van de cavalerie weerklinkt teutereu, teutereu, teutereu teu teu het energieke belgeluid van mijn mobieltje, 24/24 standby
-Een gejaagde stem: Mevrouw Morel, er is brand in een kleine studio op de 2de verdieping in het gebouw. De gangen zijn vol rook, de brandweer is verwittigd, veel bewoners staan al buiten.
- Ik ben er, eufemisme voor ik kom gris ik mijn autosleutels en verman me zelf kalm te blijven, terwijl het angstzweet me uitbreekt .
Richting stad word ik aan de Noorderlaan meteen geconfronteerd met de efficiëntie van een autoloze stad De opgestoken arm van de man der wet is duidelijk geen doorkomen aan. Alles afgezet. -Straks passeren hier de lopers en er mag geen enkele auto door.
Wijzend naar de rookpluim, duidelijk zichtbaar boven de Italiëlei, bewijs ik de gegrondheid van mijn haast en nervositeit.
-Er is brand in het gebouw waar ik hoor te zijn met de sleutels van alle studios. De brandweer wil overal binnen, want misschien liggen er op een zondagmorgen mensen te slapen Laat mij toch door, desnoods via de busbaan, het moet snel gaan.
Brand in Centerbuilding? , klinkt het ongelovig uit de mond van de agent, die ik nu pas herken als een mede-eigenaar en mijn ja verdrinkt in het geloei van de brandweersirene die meer decibels dan snelheid haalt richting Italiëlei. Blijkbaar wordt ook de politie op dat moment telefonisch gebriefd, en mijn verhaal bevestigd.
-Laat me aub door, ik moet de sleutels geven zodat de brandweer kan checken of iedereen buiten is zodat niet alle deuren worden ingebeukt
-De wegversperring wordt snel opzij geschoven en met het wees voorzichtig en goede moed, mag ik door. Een vreemde ervaring, zomaar recht de stad in, zonder file daarvan genieten: geen optie
Er gaat een zucht van opluchting door de samengestroomde bewoners en sympathisanten (!) op de middenberm als ik toekom en de brandweercommandant meedeelt dat het vuur gedoofd is, maar er nog veel rook hangt. Op mijn vraag wat, hoe en wie komt in de daaropvolgende minuten, getrapte informatie vrij, zodat uiteindelijk de puzzelstukken in elkaar vallen.
Het vuur werd eerst opgemerkt door de overburen aan de achterzijde van het gebouw. Van op het terras van hun B&B, zagen ze in een studio vlammen aan een binnenmuur likken. Zij verwittigden als eersten de brandweer en sloegen ook alarm bij de bewoners.
Oorzaak:
De Nepalese bewoner in studio 6 op de tweede verdieping was in slaap gevallen op zijn zetel, nadat hij een kookpot met frituurolie op zijn elektrisch fornuis aan de kook bracht
Terwijl intussen het alarm was gegeven, bleek hij ondanks de rookontwikkeling en de intussen gretige vlammen in zijn studio, zich nog van geen kwaad bewust. Toen dat wel het geval was, liep hij buiten, de straat op, volgens eigen zeggen: op zoek naar water daarbij het brandblusapparaat naast zijn studiodeur straal voorbijlopend.
De evacuatie aan de voorkant verliep behoorlijk spectaculair. Bewoners die niet door de gangen vol rook naar beneden konden, werden via het balkon met brandweerkooien op de begane grond gezet. Aan de achterzijde gingen de mensen via de brandtrappen op de balkons tot op het plat dak van de parking en dan zo via de eerste verdieping of via de buren in de andere straat, naar buiten.
Paniek bleef, op een uitzondering na, beperkt.
Dat een van de bewoonsters na het incident haar achter- tegen een voorzijde studio ruilde, kan te maken hebben met de toch wel indrukwekkende redding in de sterke armen van een stoere bink Of verbeeld ik me dat? Bij mijn aankomst aan het gebouw stond de man uit de rampstudio, bevend toe te kijken. Toen de bewoners lucht kregen van het oorzakelijk verband tussen wie en wat, heb ik de ambulanciers verzocht de man mee te nemen. Op zon momenten kan je beter preventief handelen
De man zou in een asielprocedure zitten en werd door het OCMW gehuisvest.
Dat achteraf bleek dat wel de man zelf zijn huurcontract tekende en derhalve het OCMW verder geen verantwoordelijkheid ten overstaan van de huisvesting neemt, zet toch aan het denken .
Maar ondanks dat alles had ik ook met de man te doen. Hoe miniem ook, in de uitgebrande studio was van zijn bezittingen niets over gebleven... wellicht ook de laatste souvenirs aan thuis. Menselijk schrijnend drama in een vreemd land ver van iedereen
Misschien moeten de sociale diensten bij het onderbrengen van die mensen eens verder kijken. Hun huur betalen met gemeenschapsmiddelen is makkelijker dan deze mensen begeleiden. En ik durf het ook aan, kritiek te uiten op het inburgerings circuit dat mensen moeten doorlopen. Wat heb je aan de wetenschap dat bloemkool met worst een Vlaamse lekkernij is, als je niet geleerd wordt hoe een elektrische kookplaat werkt, dat frituren enkel in een aangepaste pot met thermostaat mag
Ook als verhuurder is er meer te doen dan huishuur innen Ook dat heet ontwikkelingssamenwerking
Gelukkig beperkte alles zich enkel tot materiële schade: rookschade Alhoewel zeg nooit: MAAR rookschade maar rookravage
De pompiers lijken wel reuzen in hun volumineuze pakken met reuze helm Het oorverdovend geloei van het brandalarm binnen in het gebouw dat pas na een beetje zoeken eindelijk het zwijgen wordt opgelegd, maakt dan plaats voor een onwezenlijke stilte. De commandant informeert of ik kan nazien of iedereen buiten is. Ons systeem van registratie van bewoners die hier de nacht doorbrengen zelfs al is het maar één keer- oogst bewondering, maar wat meer is, het bewijst zijn efficiëntie. Met de sleutels die de VVM bewaart op dat moment van bijna alle studios- wordt samen met de brandweercommandant iedere studio gecheckt.
Mijn hart bloedt . Alles was zo mooi in orde, netjes geschilderd, de gangen net gepoetst met lood in de benen , banen we ons een weg door de spookachtige gangen, waar enkel de noodverlichting voor grimmige schaduwen zorgt. Samen met de brandweerman die een zuurstofmasker draagt waardoor ik hem tergend langzaam hoor ademen
Even hing er spanning in de lucht, toen ik niet mee naar boven mocht om de sleutels te halen, omdat er niet meteen een zuurstofmasker voorradig was. Maar ik liep meteen de trap op negen verdiepingen hoog met in mijn kielzog een man met ballast in volle uitrusting, met zware schoenen en zuurstof, die met iets meer moeite de draaitrap wist te bedwingen
Andere koek dan de recreatieve 10 miles die aan de overkant van den Boulevard werden gelopen
Met de sleutelkast in de aanslag was het op een enkeling na, die toen de noodzaak van een in bewaring gegeven sleutel nog niet doorhad- nu zeker dat er geen mensen meer binnen waren.
De wetenschap dat NIEMAND een schrammetje of blaasje had opgelopen maakte het mindere nieuws dat niemand, tot in de late namiddag het gebouw zou worden vrijgegeven, naar binnen mocht minder belangrijk.
Tussen al die reuzen, de bevelen, de reuze waterslangen, het slijk, het roet, de smurrie belde ik de eigenaar van de uitgebrande studio, ook lid van ons A- team, iets wat blijkbaar al eerder was gebeurd, zodat hij kort daarna letterlijk via Deurne Airport kwam aangewiekt.
Toen hij binnenkwam, viel een grote last van mijn schouders. Ik kon te nemen beslissingen overleggen, er was iemand die uit het heetste van de strijd was gebleven en derhalve op dit moment beter kon relativeren.
Eens de attractie van de brandweerwagens weg, dropen ook de kijklustigen af.
Eerst moesten de gangen verlost worden van de rook. Op de hoogste verdieping werd alles opengezet zodat via het dak de rook weg kon.
Dan werden de studios tegen elkaar opengezet en kon de rook ook uit elke gang op elke verdieping naar buiten. Af en toe steeg een kreetje op uit de mensen op de berm als door een geopend schuifraam rook de wijde wereld invloog en men even vreesde dat het vuur oplaaide.
Rond vijf uur in de namiddag, werd het gebouw terug vrijgegeven en kon de schoonmaak beginnen niet in twee lijnen te vertellen en daarom afspraak volgende week voor opkuis en verzekeringsmarathon
Oh, en wie alsnog de winnaar van de 10 miles wil kennen, verwijs ik naar de gelijknamige website
Afspraak zondagmorgen kwart voor tien op de sportterreinen van den Bell
in Hoboken.
en dat komt NU binnen... hoe kan dat? 
Onze gekende m8eloosheid enerzijds, is nu de kr8 te gaan voor een betere toekomst. 
Zoals in hoofdstuk 32 beschreven, wordt om vijf uur in de namiddag, het gebouw terug vrijgegeven en kan de schoonmaak beginnen
niet in twee lijnen te vertellen. Daarom maakte ik een volgende afspraak en met een weekje vertraging
dan hier het vervolg.
Koning Boudewijn zelf ontving de delegatie en super leuk was wel dat hij op haar naam reageerde, dat hij een Morel kende die belangrijk werk deed in China
Of haar neusje krulde, kan ik enkel maar met grote zekerheid vermoeden
toen ze terecht kon antwoorden dat het haar papa was
.
