Voor het alziend oog van de lens... 
Afspraak zondagmorgen kwart voor tien op de sportterreinen van den Bell
in Hoboken.
Na de voorstelling van de N-VA lijst Antwerpen op 16 juni op dezelfde locatie, is het ondanks zondag, werkdag.
Wie denkt dat het een beetje thuiskomen zou kunnen zijn, voor een ex- Beller, is er net als wij aan voor de moeite.
Eén keer toen onze junior een half jaar was en papa toevallig in het land, trokken we met het ganse gezin naar het Bell familiefeest op deze terreinen. En zoals alles wat uitzonderlijk is, blijft die dag in onze herinnering gegrift
En nu 30 jaar later zijn we hier al voor de tweede keer in korte tijd terug
t kan verkeren.
Tussen de tennissers en de biljarters loods ik de rolstoel naar de sportzaal, waar een fotostudio is ingericht.
Paraplus op staanders, een set lampen, een kluwen kabels en stekkers en een groot wit decorkarton, geplooid als een reuze surfgolf, creëren een lichtende oase in de donkere ruimte.
Hier gaat het gebeuren: de interactie tussen de man achter- en die voor de lens moet resulteren in een beeld dat boekdelen spreekt, een beeld dat meer zegt dan 1000 woorden. Een beeld dat actie aankondigt. Een hele uitdaging voor beiden.
Stralen op de foto moet, glimmen- is uit den boze. Daarvoor tekent de professionele schminkster. Zij draagt het zachtroze kleedje dat ik een paar weken eerder zelf paste, maar teleurgesteld terughing. Duidelijk dat het me nooit zo kon flatteren als het haar doet
Gewillig vleien de occasionele fotomodellen zich in haar stoel en leveren zich over. Met vaardige handen en kritische blik verspreidt ze met zachte kwast een zonnig poeder over de gezichten, dat wonderen doet. Wallen verdwijnen, groeven worden ondiep en ogen spreken
Even kan ik nauwelijks een lachje onderdrukken, wanneer mijn wit konijn naar de lichtbak gereden wordt
Groot is luttele minuten later ieders verbazing over de snelheid waarmee hij ook wordt teruggerold
Aan één shoot genoeg om een prima plaatje te laten schieten
precies zoals bij ons Roosje?
Nee, toch niet. Het venijn zat in de das
eerst te lang- en nadien te kort geknoopt
en dus toch maar even herdoen
Hoofd- van bijzaken scheiden klonk het vanuit de rolstoel met een bekende intonatie... toen we de tennissers op de parking terugzagen, die er hun matchke hadden opzitten
zonder das
Benieuwd of de foto dat zal vertellen
