De laatste dagen van het schooljaar
Er zijn zo van die dagen in het jaar die herinneren aan dezelfde momenten, maar dan in de geschiedenis van je leven
dan borrelen herinneringen op, die aan t mijmeren zetten. Soms maken ze blij, soms weemoedig, soms ook droef
Sinds een aantal van mijn oud-leerlingen me via de sociale media vervoegen, ben ik terug een beetje juffrouw van Loon
4 keer mocht ik een klas van 25 jonge meisjes in de startblokken van vrouw worden, voorgaan
een verantwoordelijkheid die ik heel ernstig nam, ze zouden zich aan mij spiegelen, zo stuurde mijn eigen moeder me het veld in
woorden wekken, voorbeelden strekken
Eind juni is traditioneel balanstijd: kennen en kunnen valoriseren, maar vooral zien en voelen hoe een kind een schooljaar lang groeide. Ik wens iedereen in deze evaluatie tijd de noodzakelijke liefde en levenswijsheid om correcte normen en waarden te hanteren bij de interpretatie van cijfers en letters en te handelen in functie van een veel breder spectrum
motiverend...
Met al deze bedenkingen was het stil in de auto zaterdagnamiddag op weg naar bruisend Bornem. Alle fraai bebloemde terrasjes in het hart van de gemeente, zitten afgeladen vol en in de winkelstraat kan je over de koppen lopen
net als op de speelplaats van Onze-Lieve-Vrouw Presentatie waar het schoolfeest van ons Eline plaats heeft.
Een droog dagje uitpikken, het lukt blijkbaar aardig op betekenisvolle bijzondere momenten in het leven van onze kleinkinderen- scholieren.
Op 26 mei stond een stralende zon aan de blauwe hemel bij de eerste communie van de oudste kleinzoon, vrijdag straalde de jongste met zijn mortarboard, zelfgeknutseld studentenhoedje op de diploma- uitreiking kleuterschool en zaterdag genoten we dan maar voor drie in één, op het schoolfeest van Eline, onze jongste kleindochter. Momenten die je als grootouders koestert en zelfs als het moet, van op afstand
intens mee beleeft.
Een zonovergoten speelplaats, ouders, grootouders, en vooral heel veel joelende kinderen genietend van een familiefeest
Zo gewoon, lijkt het. Maar we weten beter. Het vergt heel wat organisatie: opstellen, bestellen, leveringen aanvaarden, klaarzetten, bakken en braden, tappen en schenken
afwassen
. Hartverwarmend te zien hoe iedereen, de directeur op kop, de leerkrachten, het oudercomité
de handen uit de mouwen steken en alles in goede banen leiden, iedereen van het noodzakelijke natje en hapje voorzien en
last but not least, de vele aanwezigen motiveren de schoolkas te helpen spijzen. Uiteraard is zon happening naast de bevestiging van een goede samenwerking ook het verruimen van de financiële armslag, een niet onbelangrijk facet
van zon enorme inspanningen.
Een hoog springkasteel van waaruit, sommigen na een lange innerlijke strijd, alvast de dappersten een vrije val waagden, de draaimolen, het podium voor de show van creatieve creaties van de kinderen
animatie en sfeer te over.
In september huppelt als t God belieft, onze jongste kleindochter Eline voor haar laatste jaar lager onderwijs, hier de schoolpoort binnen, waar tante Rose nooit ver weg is. Er is intussen al heel hard gewerkt aan de nieuwe habitat van a touch of Rose net naast de deur van de school
En dan gebeurt dit:
U hoeft het niet te geloven, maar het gebeurt hier een half uur geleden écht: papa roept: mama kom nu eens kijken en hij geeft me ontroerd zijn gsm door.
Op het scherm staat mijn naam als afzender, datum 7 februari 2011 ik blijf bij Roosje slecht rapport van groeiremmers
en dat komt NU binnen... hoe kan dat?
Geen flauw idee... maar ze is wel héél dichtbij...