Beste trouwe lezers, hopelijk ging, ondanks het ontbreken van dit blogje, uw maandag vlot van start. Beter laat dan nooit, hier de oplevering van het vervolgverhaal... Sorry en veel leesplezier....
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Zondag, 25 Juli 2010, een sportieve hoogdag staat voor Antwerpen in de startblokken. 30 000 sportievelingen zullen starten in de 10 miles door een autoloze binnenstad. Al vroeg in de morgen zijn de stadsdiensten druk in de weer met naderafsluitingen, heeft de politie alle invalswegen afgezet en wordt het autoverkeer afgeleid.
In onze keuken geurt het naar verse koffie,
als plots het klaroengeschal van de cavalerie weerklinkt
teutereu, teutereu, teutereu teu teu
het energieke belgeluid van mijn mobieltje, 24/24 standby
-Een gejaagde stem: Mevrouw Morel, er is brand in een kleine studio op de 2de verdieping in het gebouw. De gangen zijn vol rook, de brandweer is verwittigd, veel bewoners staan al buiten.
- Ik ben er, eufemisme voor ik kom
gris ik mijn autosleutels en verman me zelf kalm te blijven, terwijl het angstzweet me uitbreekt .
Richting stad word ik aan de Noorderlaan meteen geconfronteerd met de efficiëntie van een autoloze stad
De opgestoken arm van de man der wet is duidelijk
geen doorkomen aan. Alles afgezet. -Straks passeren hier de lopers en er mag geen enkele auto door.
Wijzend naar de rookpluim, duidelijk zichtbaar boven de Italiëlei, bewijs ik de gegrondheid van mijn haast en nervositeit.
-Er is brand in het gebouw waar ik hoor te zijn met de sleutels van alle studios. De brandweer wil overal binnen, want misschien liggen er op een zondagmorgen mensen te slapen
Laat mij toch door, desnoods via de busbaan, het moet snel gaan.
Brand in Centerbuilding? , klinkt het ongelovig uit de mond van de agent, die ik nu pas herken als een mede-eigenaar
en mijn ja verdrinkt in het geloei van de brandweersirene die meer decibels dan snelheid haalt richting Italiëlei. Blijkbaar wordt ook de politie op dat moment telefonisch gebriefd, en mijn verhaal bevestigd.
-Laat me aub door, ik moet de sleutels geven zodat de brandweer kan checken of iedereen buiten is
zodat niet alle deuren worden ingebeukt
-De wegversperring wordt snel opzij geschoven en met het wees voorzichtig en goede moed, mag ik door. Een vreemde ervaring, zomaar recht de stad in, zonder file
daarvan genieten: geen optie
Er gaat een zucht van opluchting door de samengestroomde bewoners en sympathisanten (!) op de middenberm als ik toekom en de brandweercommandant meedeelt dat het vuur gedoofd is, maar er nog veel rook hangt. Op mijn vraag wat, hoe en wie komt in de daaropvolgende minuten, getrapte informatie vrij, zodat uiteindelijk de puzzelstukken in elkaar vallen.
Het vuur werd eerst opgemerkt door de overburen aan de achterzijde van het gebouw. Van op het terras van hun B&B, zagen ze in een studio vlammen aan een binnenmuur likken. Zij verwittigden als eersten de brandweer en sloegen ook alarm bij de bewoners.
Oorzaak:
De Nepalese bewoner in studio 6 op de tweede verdieping was in slaap gevallen op zijn zetel, nadat hij een kookpot met frituurolie op zijn elektrisch fornuis aan de kook bracht
Terwijl intussen het alarm was gegeven, bleek hij ondanks de rookontwikkeling en de intussen gretige vlammen in zijn studio, zich nog van geen kwaad bewust. Toen dat wel het geval was, liep hij buiten, de straat op, volgens eigen zeggen: op zoek naar water
daarbij het brandblusapparaat naast zijn studiodeur straal voorbijlopend.
De evacuatie aan de voorkant verliep behoorlijk spectaculair. Bewoners die niet door de gangen vol rook naar beneden konden, werden via het balkon met brandweerkooien op de begane grond gezet. Aan de achterzijde gingen de mensen via de brandtrappen op de balkons tot op het plat dak van de parking en dan zo via de eerste verdieping of via de buren in de andere straat, naar buiten.
Paniek bleef, op een uitzondering na, beperkt.
Dat een van de bewoonsters na het incident haar achter- tegen een voorzijde studio ruilde, kan te maken hebben met de toch wel indrukwekkende redding in de sterke armen van een stoere bink
Of verbeeld ik me dat? 
Bij mijn aankomst aan het gebouw stond de man uit de rampstudio, bevend toe te kijken. Toen de bewoners lucht kregen van het oorzakelijk verband tussen wie en wat, heb ik de ambulanciers verzocht de man mee te nemen. Op zon momenten kan je beter preventief handelen
De man zou in een asielprocedure zitten en werd door het OCMW gehuisvest.
Dat achteraf bleek dat wel de man zelf zijn huurcontract tekende en derhalve het OCMW verder geen verantwoordelijkheid ten overstaan van de huisvesting neemt, zet toch aan het denken
.
Maar ondanks dat alles had ik ook met de man te doen. Hoe miniem ook, in de uitgebrande studio was van zijn bezittingen niets over gebleven... wellicht ook de laatste souvenirs aan thuis. Menselijk schrijnend drama in een vreemd land ver van iedereen
Misschien moeten de sociale diensten bij het onderbrengen van die mensen eens verder kijken. Hun huur betalen met gemeenschapsmiddelen is makkelijker dan deze mensen begeleiden. En ik durf het ook aan, kritiek te uiten op het inburgerings circuit dat mensen moeten doorlopen. Wat heb je aan de wetenschap dat bloemkool met worst een Vlaamse lekkernij is, als je niet geleerd wordt hoe een elektrische kookplaat werkt, dat frituren enkel in een aangepaste pot met thermostaat mag
Ook als verhuurder is er meer te doen dan huishuur innen
Ook dat heet ontwikkelingssamenwerking
Gelukkig beperkte alles zich enkel tot materiële schade: rookschade
Alhoewel zeg nooit: MAAR rookschade
maar rookravage
De pompiers lijken wel reuzen in hun volumineuze pakken met reuze helm
Het oorverdovend geloei van het brandalarm binnen in het gebouw dat pas na een beetje zoeken eindelijk het zwijgen wordt opgelegd, maakt dan plaats voor een onwezenlijke stilte. De commandant informeert of ik kan nazien of iedereen buiten is. Ons systeem van registratie van bewoners die hier de nacht doorbrengen zelfs al is het maar één keer- oogst bewondering, maar wat meer is, het bewijst zijn efficiëntie. Met de sleutels die de VVM bewaart op dat moment van bijna alle studios- wordt samen met de brandweercommandant iedere studio gecheckt.
Mijn hart bloedt
. Alles was zo mooi in orde, netjes geschilderd, de gangen net gepoetst
met lood in de benen , banen we ons een weg door de spookachtige gangen, waar enkel de noodverlichting voor grimmige schaduwen zorgt. Samen met de brandweerman die een zuurstofmasker draagt waardoor ik hem tergend langzaam hoor ademen
Even hing er spanning in de lucht, toen ik niet mee naar boven mocht om de sleutels te halen, omdat er niet meteen een zuurstofmasker voorradig was. Maar ik liep meteen de trap op
negen verdiepingen hoog
met in mijn kielzog een man met ballast
in volle uitrusting, met zware schoenen en zuurstof, die met iets meer moeite de draaitrap wist te bedwingen
Andere koek dan de recreatieve 10 miles die aan de overkant van den Boulevard werden gelopen
Met de sleutelkast in de aanslag was het op een enkeling na, die toen de noodzaak van een in bewaring gegeven sleutel nog niet doorhad- nu zeker dat er geen mensen meer binnen waren.
De wetenschap dat NIEMAND een schrammetje of blaasje had opgelopen maakte het mindere nieuws dat niemand, tot in de late namiddag het gebouw zou worden vrijgegeven, naar binnen mocht
minder belangrijk.
Tussen al die reuzen, de bevelen, de reuze waterslangen, het slijk, het roet, de smurrie
belde ik de eigenaar van de uitgebrande studio, ook lid van ons A- team, iets wat blijkbaar al eerder was gebeurd, zodat hij kort daarna letterlijk via Deurne Airport kwam aangewiekt.
Toen hij binnenkwam, viel een grote last van mijn schouders. Ik kon te nemen beslissingen overleggen, er was iemand die uit het heetste van de strijd was gebleven en derhalve op dit moment beter kon relativeren.
Eens de attractie van de brandweerwagens weg, dropen ook de kijklustigen af.
Eerst moesten de gangen verlost worden van de rook. Op de hoogste verdieping werd alles opengezet zodat via het dak de rook weg kon.
Dan werden de studios tegen elkaar opengezet en kon de rook ook uit elke gang op elke verdieping naar buiten. Af en toe steeg een kreetje op uit de mensen op de berm als door een geopend schuifraam rook de wijde wereld invloog en men even vreesde dat het vuur oplaaide.
Rond vijf uur in de namiddag, werd het gebouw terug vrijgegeven en kon de schoonmaak beginnen
niet in twee lijnen te vertellen en daarom afspraak volgende week voor opkuis en verzekeringsmarathon
Oh, en wie alsnog de winnaar van de 10 miles wil kennen, verwijs ik naar de gelijknamige website
