Was Melsele lange tijd een plakkaat langs de baan op weg naar zee, bezaaid met kraampjes vers geplukte aardbeien, dan is dat stukje Waasland ons sinds 1992, bijzonder dierbaar geworden
Het begon met een inschrijvingsformulier voor kandidaat- aardbeiprinsessen.
Op Roosjes vraag of ze mocht, antwoordden we lachend dat het niet veel gescheeld had, of ze was een aardbei geweest daar ik de eerste maanden van de blijde verwachting zowat leefde op aardbeien
Ze was in de wolken, toen een week of wat later een omslag met een lachende aardbei haar uitnodigde deel te nemen aan de pre- selectie in een feestzaaltje achter een café op de markt in Beveren.
Wij uiteraard een beetje argwanend, zon jong meisje naar een café over t water brachten haar en geparkeerd op het marktplein vulden we de tijd met het doornemen van de gebruiksaanwijzing van onze net geleverde auto.
Dat het alarm ook geactiveerd werd bij beweging binnenin, zullen ze daar geweten hebben en het duurde een paar bladzijden snel-lezen, eer de rust weerkeerde
Na het nieuws deel uit te maken van de geselecteerde kandidaat- prinsessen, verdiepte ons Rose zich in het leven van de aardbei Lezen, opzoeken, proeven, bezoek aan de kwekers, vergelijken van de verschillende soorten Nooit bij stilgestaan dat er zon verhaal achter dat dieprood fraiseke zat
Voor de eigenlijke verkiezingsshow, waar alles zich voor de ogen van het publiek afspeelt, ontwierp Rose haar eigen T- shirt, met uiteraard een grote lachende zelf geschilderde aardbei op de rug
Dat we tijdens de laatste zomerkoopjes het jaar ervoor een schitterende cocktailjurk met aardbeienprint in een haute couture zaak op de kop hadden kunnen tikken moet in het voorbestemmingsplan hebben gezeten of zoals Moeke placht te zeggen: DE VOORZIENIGHEID.
Het feestelijk aardbeiweekend begon al op donderdag 28 mei met de officiële opening van de tentoonstelling aardbeien en groenten in Europa, het doopfeest van de Melseelse reus zoete Regina en de opening van de aardbeifeesten door de burgemeester, de regerende aardbeiprinses en de eerste voorstelling van de finalisten voor de 30ste aardbeiprinses aan het publiek. Of hoe we met zn allen ondergedompeld werden in een feestende gemeenschap en een weekend lang kampeerden in een weliswaar reuze feesttent Een ongeëvenaarde ervaring. De eigenlijke verkiezingsshow had plaats op zaterdagavond tot een gat in de nacht
We knipoogden eens naar elkaar toen Moeke meteen had gezien dat ons Rozeke de nieuwe aardbeiprinses zou worden en ze zelfs meezong (!) met Bart van den Bossche jij bent de zon, jij bent de zee, jij bent de liefde, ga met me mee
We genoten, zij het toch met emo- rillingetjes van de interviews en de practische proeven waarmee de jonge meisjes hun kansen verdedigden en natuurlijk kan je mijn objectiviteit in vraag stellen, maar ons Rozeke schitterde in elke proef
Als dan publiek, pers en jury haar tot nieuwe aardbeiprinses uitriepen dan doet dat iets met een vader en moeder, om nog te zwijgen van Moeke en Vake
s Zondag was het al meteen aantreden geblazen, met het geven van het startschot voor de aardbeirun en de familie jogging, gevolgd door het traditionele aardbeienoffer aan Onze-Lieve-Vrouw van Gaverland. Marie- Rose, met een zwak voor het culturele erfgoed, genoot met volle teugen.
Het werd een boeiend jaar vol aangename representatieve taken, openen van tal van beurzen, fotosessies, met als hoogtepunt de levering van de primeurs aan het Hof.
Koning Boudewijn zelf ontving de delegatie en super leuk was wel dat hij op haar naam reageerde, dat hij een Morel kende die belangrijk werk deed in China Of haar neusje krulde, kan ik enkel maar met grote zekerheid vermoeden toen ze terecht kon antwoorden dat het haar papa was .
In haar notities uit die dagen staat: de koning grapte nog dat ik als aardbeiprinses verwend was met twee eredames want zelfs de koningin had er maar één
Roosje die me wel eens vergezelde naar het gezinsvervangend tehuis in Averbode had er net na haar inschrijving voor de verkiezing een paar uur bij de oudste jongeren doorgebracht en hen erover verteld. Als het iets wordt, trakteer ik, wuifde ze bij ons vertrek
Haar belofte gestand, reden we dus via Melsele met een koffer vol verse aardbeien richting Averbode, waar lint en kroontje die middag vele lachende prinsessen kroonde en de aardbei er a touch of Rose kreeg .
Dit weekend viert Melsele zijn 50ste, gouden aardbeifeesten waar naast de aangekondigde koninklijke- beslist ook hemelse belangstelling voor is...
Beste trouwe lezers, hopelijk ging, ondanks het ontbreken van dit blogje, uw maandag vlot van start. Beter laat dan nooit, hier de oplevering van het vervolgverhaal... Sorry en veel leesplezier....
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Zondag, 25 Juli 2010, een sportieve hoogdag staat voor Antwerpen in de startblokken. 30 000 sportievelingen zullen starten in de 10 miles door een autoloze binnenstad. Al vroeg in de morgen zijn de stadsdiensten druk in de weer met naderafsluitingen, heeft de politie alle invalswegen afgezet en wordt het autoverkeer afgeleid.
In onze keuken geurt het naar verse koffie, als plots het klaroengeschal van de cavalerie weerklinkt teutereu, teutereu, teutereu teu teu het energieke belgeluid van mijn mobieltje, 24/24 standby
-Een gejaagde stem: Mevrouw Morel, er is brand in een kleine studio op de 2de verdieping in het gebouw. De gangen zijn vol rook, de brandweer is verwittigd, veel bewoners staan al buiten.
- Ik ben er, eufemisme voor ik kom gris ik mijn autosleutels en verman me zelf kalm te blijven, terwijl het angstzweet me uitbreekt .
Richting stad word ik aan de Noorderlaan meteen geconfronteerd met de efficiëntie van een autoloze stad De opgestoken arm van de man der wet is duidelijk geen doorkomen aan. Alles afgezet. -Straks passeren hier de lopers en er mag geen enkele auto door.
Wijzend naar de rookpluim, duidelijk zichtbaar boven de Italiëlei, bewijs ik de gegrondheid van mijn haast en nervositeit.
-Er is brand in het gebouw waar ik hoor te zijn met de sleutels van alle studios. De brandweer wil overal binnen, want misschien liggen er op een zondagmorgen mensen te slapen Laat mij toch door, desnoods via de busbaan, het moet snel gaan.
Brand in Centerbuilding? , klinkt het ongelovig uit de mond van de agent, die ik nu pas herken als een mede-eigenaar en mijn ja verdrinkt in het geloei van de brandweersirene die meer decibels dan snelheid haalt richting Italiëlei. Blijkbaar wordt ook de politie op dat moment telefonisch gebriefd, en mijn verhaal bevestigd.
-Laat me aub door, ik moet de sleutels geven zodat de brandweer kan checken of iedereen buiten is zodat niet alle deuren worden ingebeukt
-De wegversperring wordt snel opzij geschoven en met het wees voorzichtig en goede moed, mag ik door. Een vreemde ervaring, zomaar recht de stad in, zonder file daarvan genieten: geen optie
Er gaat een zucht van opluchting door de samengestroomde bewoners en sympathisanten (!) op de middenberm als ik toekom en de brandweercommandant meedeelt dat het vuur gedoofd is, maar er nog veel rook hangt. Op mijn vraag wat, hoe en wie komt in de daaropvolgende minuten, getrapte informatie vrij, zodat uiteindelijk de puzzelstukken in elkaar vallen.
Het vuur werd eerst opgemerkt door de overburen aan de achterzijde van het gebouw. Van op het terras van hun B&B, zagen ze in een studio vlammen aan een binnenmuur likken. Zij verwittigden als eersten de brandweer en sloegen ook alarm bij de bewoners.
Oorzaak:
De Nepalese bewoner in studio 6 op de tweede verdieping was in slaap gevallen op zijn zetel, nadat hij een kookpot met frituurolie op zijn elektrisch fornuis aan de kook bracht
Terwijl intussen het alarm was gegeven, bleek hij ondanks de rookontwikkeling en de intussen gretige vlammen in zijn studio, zich nog van geen kwaad bewust. Toen dat wel het geval was, liep hij buiten, de straat op, volgens eigen zeggen: op zoek naar water daarbij het brandblusapparaat naast zijn studiodeur straal voorbijlopend.
De evacuatie aan de voorkant verliep behoorlijk spectaculair. Bewoners die niet door de gangen vol rook naar beneden konden, werden via het balkon met brandweerkooien op de begane grond gezet. Aan de achterzijde gingen de mensen via de brandtrappen op de balkons tot op het plat dak van de parking en dan zo via de eerste verdieping of via de buren in de andere straat, naar buiten.
Paniek bleef, op een uitzondering na, beperkt.
Dat een van de bewoonsters na het incident haar achter- tegen een voorzijde studio ruilde, kan te maken hebben met de toch wel indrukwekkende redding in de sterke armen van een stoere bink Of verbeeld ik me dat? Bij mijn aankomst aan het gebouw stond de man uit de rampstudio, bevend toe te kijken. Toen de bewoners lucht kregen van het oorzakelijk verband tussen wie en wat, heb ik de ambulanciers verzocht de man mee te nemen. Op zon momenten kan je beter preventief handelen
De man zou in een asielprocedure zitten en werd door het OCMW gehuisvest.
Dat achteraf bleek dat wel de man zelf zijn huurcontract tekende en derhalve het OCMW verder geen verantwoordelijkheid ten overstaan van de huisvesting neemt, zet toch aan het denken .
Maar ondanks dat alles had ik ook met de man te doen. Hoe miniem ook, in de uitgebrande studio was van zijn bezittingen niets over gebleven... wellicht ook de laatste souvenirs aan thuis. Menselijk schrijnend drama in een vreemd land ver van iedereen
Misschien moeten de sociale diensten bij het onderbrengen van die mensen eens verder kijken. Hun huur betalen met gemeenschapsmiddelen is makkelijker dan deze mensen begeleiden. En ik durf het ook aan, kritiek te uiten op het inburgerings circuit dat mensen moeten doorlopen. Wat heb je aan de wetenschap dat bloemkool met worst een Vlaamse lekkernij is, als je niet geleerd wordt hoe een elektrische kookplaat werkt, dat frituren enkel in een aangepaste pot met thermostaat mag
Ook als verhuurder is er meer te doen dan huishuur innen Ook dat heet ontwikkelingssamenwerking
Gelukkig beperkte alles zich enkel tot materiële schade: rookschade Alhoewel zeg nooit: MAAR rookschade maar rookravage
De pompiers lijken wel reuzen in hun volumineuze pakken met reuze helm Het oorverdovend geloei van het brandalarm binnen in het gebouw dat pas na een beetje zoeken eindelijk het zwijgen wordt opgelegd, maakt dan plaats voor een onwezenlijke stilte. De commandant informeert of ik kan nazien of iedereen buiten is. Ons systeem van registratie van bewoners die hier de nacht doorbrengen zelfs al is het maar één keer- oogst bewondering, maar wat meer is, het bewijst zijn efficiëntie. Met de sleutels die de VVM bewaart op dat moment van bijna alle studios- wordt samen met de brandweercommandant iedere studio gecheckt.
Mijn hart bloedt . Alles was zo mooi in orde, netjes geschilderd, de gangen net gepoetst met lood in de benen , banen we ons een weg door de spookachtige gangen, waar enkel de noodverlichting voor grimmige schaduwen zorgt. Samen met de brandweerman die een zuurstofmasker draagt waardoor ik hem tergend langzaam hoor ademen
Even hing er spanning in de lucht, toen ik niet mee naar boven mocht om de sleutels te halen, omdat er niet meteen een zuurstofmasker voorradig was. Maar ik liep meteen de trap op negen verdiepingen hoog met in mijn kielzog een man met ballast in volle uitrusting, met zware schoenen en zuurstof, die met iets meer moeite de draaitrap wist te bedwingen
Andere koek dan de recreatieve 10 miles die aan de overkant van den Boulevard werden gelopen
Met de sleutelkast in de aanslag was het op een enkeling na, die toen de noodzaak van een in bewaring gegeven sleutel nog niet doorhad- nu zeker dat er geen mensen meer binnen waren.
De wetenschap dat NIEMAND een schrammetje of blaasje had opgelopen maakte het mindere nieuws dat niemand, tot in de late namiddag het gebouw zou worden vrijgegeven, naar binnen mocht minder belangrijk.
Tussen al die reuzen, de bevelen, de reuze waterslangen, het slijk, het roet, de smurrie belde ik de eigenaar van de uitgebrande studio, ook lid van ons A- team, iets wat blijkbaar al eerder was gebeurd, zodat hij kort daarna letterlijk via Deurne Airport kwam aangewiekt.
Toen hij binnenkwam, viel een grote last van mijn schouders. Ik kon te nemen beslissingen overleggen, er was iemand die uit het heetste van de strijd was gebleven en derhalve op dit moment beter kon relativeren.
Eens de attractie van de brandweerwagens weg, dropen ook de kijklustigen af.
Eerst moesten de gangen verlost worden van de rook. Op de hoogste verdieping werd alles opengezet zodat via het dak de rook weg kon.
Dan werden de studios tegen elkaar opengezet en kon de rook ook uit elke gang op elke verdieping naar buiten. Af en toe steeg een kreetje op uit de mensen op de berm als door een geopend schuifraam rook de wijde wereld invloog en men even vreesde dat het vuur oplaaide.
Rond vijf uur in de namiddag, werd het gebouw terug vrijgegeven en kon de schoonmaak beginnen niet in twee lijnen te vertellen en daarom afspraak volgende week voor opkuis en verzekeringsmarathon
Oh, en wie alsnog de winnaar van de 10 miles wil kennen, verwijs ik naar de gelijknamige website
Onder die pittige hoofding versloegen de kranten de bedrijvigheid vrijdag aan de Rijken hoek in Bornem. Perfecte ligging, over het ziekenhuis, naast de school en kribbe voor iedereen makkelijk bereikbaar: de patiënt, de vrijwilliger, de familie
Een perfecte thuis, zoals u eerder op deze blog kon lezen voor a touch of Rose.
We wisten van bij de start, dat ons Psychosociaal Oncologisch Welzijnscentrum: 'A touch of Rose' wegens grondige renovatie- en bouwplannen van het Sint- Jozefziekenhuis, daar maar tijdelijk onderdak zou kunnen genieten", vertelt dokter Ann- Marie Morel, oudere zus van de overleden geliefde Marie-Rose. "Met januari 2013 als deadline, waren we dus al enige tijd op zoek naar een geschikt pand dichtbij en dit is het".
Wordt het... want een woonst die al geruime tijd leegstaat heeft een serieuze opknapbeurt nodig en dat begint met het ontruimen. Daarvoor kon de vzw a touch of Rose vrijdag rekenen op een super club helpers van KPMG accountancy- en adviesbureau". Schitterend idee om teambuilding in dienst te stellen van een goed doel ik durf vermoeden, om niet met zekerheid te stellen, dat zon deelname méér voldoening geeft dan veel sprongen in het ijle
"Elk jaar mogen onze werknemers zich als vrijwilliger een halve dag inzetten voor een of ander project ten bate van een goed doel, met behoud van loon. Het kreeg de naam MADD, wat staat voor 'Make a difference day', wat ook op de T-shirts en sweaters te lezen staat. A touch of Rose werd uit negen projecten gekozen omdat het zo bijzonder en bovendien zo herkenbaar is welke familie wordt niet met K geconfronteerd, vertelt KPMG- teamleider Bornemnaar Koen Maerevoet.
Ze waren er met zn tienen, ongeacht hun positie binnen het bedrijf, stuk voor stuk gemotiveerd mee de basis te leggen van wat zal uitgroeien tot het kloppend hart van a touch of Rose, Dina Tersago, meter van de stichting, neemt deze taak alvast ernstig en liet zich van haar écht mooiste kant zien in een heuse klusbroek met zakken vol gepast materiaal, helm en veiligheidsschoenen en last but not least een partner die ook van aanpakken weet Een ganse dag waren ze in de weer, samen met Roosjes broer en schoonbroer, tante Fawie, nonkel Guy en vele vrijwilligers ...
Na school even poseren met meter Dina... dat laat je als leuke tiener niet liggen.
'Veroordeeld bij verstek' zou je mijn afwezigheid kunnen noemen...
Uit respect (!) voor de rechterlijke macht in onze democratie, vergezelde ik Frank naar de uitspraak van het vonnis van iemand die in naam van Allah anderen vervloekt en ondanks een veroordeling van 10 jaar in Marokko, hier al voor enkele niet te genieten schertsvertoningen zorgt. Hoe trek je zo'n verloren morgen recht?En dan komt, met een micros onder de neus de ingeving: Stort de 1 euro met intrest toegekende schadevergoeding (al had ik het over 1 frank) op a touch of Rose, zodat er tenminste nog iets positief mee gedaan kon worden. Misschien voelen ook moslims van goede wil, zich wel aangesproken.
Een goed georkestreerde planning, perfect op elkaar afgestelde diensten, aan- en afrijden van vrachtwagens van de kringwinkel voor de herbruikbare spullen, terwijl intussen met man en macht het ganse huis gestript- en de twee reuze containers voor de deur volgestouwd worden . tot het versterken van de innerlijke mens met gezonde sandwiches tijdens de lunchpauze en als apoteose het glaasje prik met lekkere hapjes op de geïmproviseerde receptie van, voor en door een leger vrijwilligers in open lucht, in werkplunje, met niks dan tevreden geveegde gezichten het paste allemaal perfect in elkaar. Als voormalige eigenaar van eventenorganisatie More Elle heeft Roosje beslist met grote tevredenheid het verloop gevolgd en iedereen is er stellig van overtuigd dat ze in extremis nog voor de touch of Rose garant stond door het een ganse dag droog en zelfs zonnig te houden
Weerom het bewijs wat geloof, hoop en liefde in goede verstandhouding en belangeloze inzet, mogelijk maakt het is ook burgervader Luc De Boeck niet ontgan bij zijn bezoek aan de werf
Giftige pijlen, afgestoken om te schaden, doen ons nog maar erg oppervlakkig en kortstondig verdriet. De zielige hoek van waaruit ze gelanceerd worden en de ervaringsdeskundigheid in valse mails, is iedereen genoegzaam bekend.
Bedenkelijk niveau de inhoud uit de mond van kleine kinderen te vernemen, die niet eens begrijpen waarover ze het hebben met de melding dat de rechter ons zal straffen omdat er fotos van hen in de boekskens staan
De verhalen die boekskens doen verkopen, fotos uit het archief .core business.van de boekskens.... So what?
'Always look to the bright side of life' motiveert ons nog meer tot consequente en liefdevolle omgang in de luttele tijd die ons rest.
Die luttele biedt anderzijds ook andere opportuniteiten . de ruimte om de geestelijke erfenis van hun mama verder gestalte te helpen geven. Het psychosociaal oncologisch welzijnscentrum met de mooie naam a touch of Rose bij het ziekenhuis in Bornem, is het voorbije jaar uitgegroeid tot een vruchtbare oase in de eenzame woestijn waar kankerpatiënten door moeten.
Het voormalige kloostergedeelte van het Sint- Jozefziekenhuis in Bornem, door zoveel hulpvaardige handen omgetoverd tot een plek waar patiënten en hun familie geloof, hoop en liefde delen met a touch of Rose laat weinigen onberoerd.
De geplande uitbreiding van het Sint- Jozefziekenhuis met grote verbouwingswerken zullen resulteren in een groot centrum voor de hele regio. Ook het kloostergedeelte, waar a touch of Rose onderdak kreeg, zal ten offer vallen aan deze prestigieuze uitbreiding
Deze kostbare schakel tussen noodzakelijk medisch behandelen en het optimaliseren van geestelijke en lichamelijke levenskwaliteit voor wie van ver of dicht met K te maken krijgt, is intussen velen zo kostbaar en dierbaar dat de vraag naar continuïteit niet eens moest gesteld. A touch of Rose is stevig geworteld zoals het een sterke roos past.
Een nieuwe stek . makkelijk bereikbaar voor de patiënten, voor de vele vrijwillige medewerkers uit het ziekenhuis, ruimte voor de brede waaier activiteiten, de kookshops, de welzijnsbehandelingen Dat vinden is hopen op een mirakel Weten doen we t niet, maar toch geloven we dat Roosje er van bovenuit een goed zicht op had, toen grote zus Ann- Marie, longarts én bezielster van de stichting als het ware BOTSTE op de perfecte opportuniteit die net op dat moment te koop werd gezet.
Snel handelen en overtuigingskracht zitten ook haar blijkbaar in de genen en iedereen beaamt dat de fermette over het ziekenhuis, naast de school, over de kinderopvang, met parkeergelegenheid de perfecte stek is om kanker ook eens met een kleine k en een flinke touch of Rose te benaderen om er nog eens leve het leven te denken en te zeggen
Voor de oversteek een feit zal zijn, moet nog heel wat werk verzet worden en dat zal zoveel mogelijk met bereidwillige vrijwilligershanden gebeuren. Misschien heeft u ook know how en vaardige handen ter beschikking en is a touch of Rose u genegen wil u er iets voor betekenen, in de hoop er geen gebruik van te moeten maken dan verwijs ik graag naar www.atouchofrose.be en klik in het menu op Rijkenhoek 6 voor alle info.
Rijkenhoek, een naam die u doet vermoeden dat gerekend wordt op financiële hulp, zodat het project gedragen wordt door ons allen, die Roosje blijvend een warm hart toedragen en willen helpen haar geloof, hoop en liefde door te geven aan wie een extra dosis kan gebruiken om alsnog te kunnen besluiten: al bij al heb ik gelukkig geleefd
In Scherpenheuvel ontstaken we vanmiddag meerdere kaarsen met de stille bede het lijden te verzachten, verdriet te milderen en a touch of Rose in het hart van velen die deze zegen missen .
Schoon lieveken, waar waarde gij, den eerste meie dag dat gij mij geen meie bracht
En dan trakteert het Vlaamse liedeken op een menuutje van excuses maar feit blijft: de eerste mei was het lieveken er niet en dat zal hij nu al vele decennia lang geweten hebben...
Een teder verhaal van een fijne madam dat ik als eerbetoon graag wil delen, vandaag op 1 mei.
Waarom? Zomaar, omdat de zon schijnt. Omdat er vandaag veel autos met witte lintjes rondrijden en elders rode vlaggen zwaaien omdat het 1 mei is, herinneringen aan verlovingsfeesten, communies, dopen hoogdagen in het Ganzenhof de seringen bloeien, de Japanse kerselaar strooit roze troost op het gazon het azuurblauw water wacht op onze joelende kleinkinderen en ik denk aan Peggy
Vele decennia geleden kreeg ik muguet, zoals dat toen nog mocht heten, met de economische melding dat wat bij ons welig in t wild tiert, in Antwerpen schandalig veel geld kost voor één luttel takje. En omdat één takje geen zicht was .;-), maakte mijn Westvlaming zijn opwachting met een bos en betaalde zich blauw
Eenmaal samen op weg, bleek er rond 1 mei altijd wel ergens ter wereld een brandje te blussen zodat mijn schoon lieveken nog een strofe met excuus had kunnen bijdichten .
Wonend vlak aan een tuinwijk hebben we ons nooit de allures van villabewoners aangemeten. De aanvankelijke koudwatervrees van de buurt, was derhalve ook gauw verdwenen. Als mama met drie jonge kinderen, een man die vaak erg ver weg was en een werklust waarop ik nu met bewondering zelf terugkijk, voelde de appreciatie en genegenheid van de buren als een hart onder de riem
Peggy, een vrouw uit de tuinwijk, stak die bewondering niet onder stoelen of banken. Elk jaar op 1 mei stond ze voor mijn deur, met een geurend vers geplukt boeketje uit haar tuin, vol trots dat ze weer op tijd open waren:
Madam Morel, ik ben er met uwe meie, was haar geijkte aanhef, want gij verdient dat Al zag ik niet meteen het verband, een beetje waardering doet iedereen deugd zeker van een 'instituut' als Peggy, de ongekroonde moeder van de tuinwijk.
Jàààààààààren lang, ging geen eerste mei voorbij zonder onze eigen kleine traditie
De laatste jaren ging het steeds moeizamer. De knieën, de heupen, hé manneke zei ze zonder zelfmedelijden zolang het koppeke en mijn ventje maar goed blijven.
Hoogfeest werd nog wel hun diamanten bruiloft tussen haar verzameling popjes in klederdrachten van over de hele wereld.
Van dan af kwam Peggy steeds minder vaak buiten, steeds moeilijker te been, maar altijd goedgezind, fier en keurig gekapt vol trots op de prestaties van al hun kleinkinderen
Op 1 mei bleef ik met opzet thuis, na die ene keer dat ik onnadenkend vroeg was vertrokken en Peggy haar lelietjes- van- dalen, wellicht teleurgesteld, op de dorpel achterliet en ik haar de dag nadien kon danken toen ze kwam kijken of ik ze had gevonden
Zij die zoveel van muziek hield, werd uiteindelijk ook uitgenodigd voor 'the last waltz'.
Toen haar zoon zo attent was te melden dat zijn moeder in het ziekenhuis lag, gaf dat me nog de ultieme kans haar te bezoeken en dankbaar te zijn voor wie ze nog steeds was... een warme vrouw...
Eind 2006 overleed ze op 85 jaar
Tot mijn eigen laatste 1ste mei, zal ik met grote genegenheid en dankbaarheid aan haar terugdenken. En dat doe ik vandaag met dit bescheiden eerbetoon aan een warme vrouw, die nooit grijs werd....
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Zoals vorige week aangekondigd een bijdrage over mobiliteit.
In de ondergrond voor het dorp in de stad wacht een ondergrondse, goed onderhouden, verlichte en verwarmde pre- metro al decennia op wat beweging. Heb me altijd verbeeld dat the phantom of the opera er resideerde compleet met privé snelwegennet, terwijl er boven zijn hoofd gebumperd werd van verkeerslicht naar verkeerslicht
Zoals een rechte de kortste verbinding is tussen twee punten, is den Boulevard dat tussen noord en zuid Antwerpen, met die restrictie dat kortste dan wel de overtreffende trap van kort zijnde, geen onvoorwaardelijk synoniem is van de betekenis snel
Vooral tijdens de laatste eeuw werden de Leien geregeld ge- updated tot hun benaming toe. Amerikalei heette voorheen Zuiderlei, de Britse- Nijverheidslei en de Frankrijk-, Kunstlei Sinds het einde van de eerste Wereldoorlog bleven hun namen zoals we ze nu kennen, ook al ondergingen ze diverse face lifts.
De recente heraanleg vanaf het zuid aan het Vlinderpaleis, het nieuwe justitiepaleis, tot in het centrum is intussen een feit. Een vrije afgeschermde bedding voor openbaar vervoer, met verplante grote bomen en gescheiden rijrichtingen. Het deel centrum richting noord, komt eerstdaags en onverwijld (!) aan de beurt. Een majestueus plan, waarbij onder een groot Operaplein het verkeer richting noord, ondergronds zou verlopen door de naar actie happende pre-metro om voorbij ons dorp, terug aan de oppervlakte te komen Hoop doet leven. Ons dorp is er alleszins klaar voor Ondergronds telt Centerbuilding 99 parkeerplaatsen met voor wie in het gebouw verblijft, rechtstreekse beveiligde toegang naar de inkomhall.
Maar de mobiliteit in de stad is niet van die aard dat de wagen het snelste transport is en hem ook nog kunnen parkeren, is al helemaal een huzarenstukje. Steeds meer mensen opteren dan ook voor de fiets. Ik bedenk daar stiekem bij dat de klimaatsverandering, het is toch droger dan vroeger, dat vervoermiddel beslist aantrekkelijker heeft gemaakt. Combineer de praktische impact van een snelle tweewieler die je overal kwijt kan raken, jammer genoeg ook letterlijk met het positieve effect op de fysieke conditie en je begrijpt het succes van het stalen ros voor mens, milieu en mobiliteit . Een veilige fietshaven in het gebouw, leek ons dan ook een noodzakelijk iets, een niet te versmaden meerwaarde voor het comfort van de bewoners.
Een onmogelijk te bereiken inpandige garagebox, achter de voorgevel en dan nog zonder inrijpoort langs de straatkant, was als een grot van Aladin om er een fietsenberging in onder te brengen. Het was enkel zaak een toegang langs de straatzijde te versieren.
"Maar tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren", wist Elsschot al. Wijzigingen in een gevel, moeten het fiat van de stedenbouwkundige diensten krijgen en dus begonnen we aan de als lange mars beschreven administratieve lijdensweg.
Met het plan, getekend door A- team lid van het eerste uur, Eddy Vanderkruys, ging ik op stap. Een ideale manier om je stad administratief te verkennen. Geen loket bleef onaangeroerd, tot ik over het echt Aantwaarps theater bij de juiste man op de juiste plaats terechtkwam. Super. Ik legde hem met handen en voeten en wellicht iets te luide stem uit hoe de vork aan de steel zat, dat we als vrijwilligers een verwaarloosde biotoop hartje stad, wilden doen herrijzen en dat een paar vrijwilligers, waaronder een ingenieur, die fietsenparking wilden realiseren met een toegangsdeur in de voorgevel.
De hulp die we kregen was oprecht en terecht. Wijzigingen aan een gevel moeten aangevraagd worden en met behulp van de stedelijke plandienst, werd dat nauwkeurig en van de eerste keer juist gedaan, zodat een week later, het licht op groen stond.
Eddy en Benedikt, twee eigenaars- bewoners in die dagen, gehelmd en met veiligheidsbotten aan, beleefden het molesteerweekend van hun leven, met als resultaat een perfecte opening naar een fietsenberging. De dagmaten werden doorgegeven en de grijs zwaar metalen deur besteld.
Binnenin werden fietshaken, 26 in totaal, gemonteerd en werd de fietsenberging met eenzelfde metalen omrastering als rond de containers, afgewerkt. Het toegangscontrole systeem werd uitgebreid naar de deur van de fietsenberging, zodat enkel wie geregistreerd staat in het gebouw en een fiets wil parkeren, daar ook toegang krijgt.
Wetend dat alle goede wil ten spijt, we alert moeten blijven, leerde ons de afstand tussen de pijlers nog te versmallen, zodat de slangmens die zich via de containerruimte toegang had verschaft, bij een tweede poging zou vastzitten al zou dat fraai beeld opleveren, want onze camera- beveiliging waakt ook over de fietsen.
Intussen werkt het systeem voortreffelijk, al is geregelde communicatie ook terwille van regelmatig wisselende bewoning- een permanente opdracht.
De genummerde haken stemmen overeen met de geregistreerde fietseigenaars en voor de goede orde, is het niet toegestaan fietsen op de grond te plaatsen, waardoor de correct opgehangen fietsen moeilijk bereikbaar zijn. Iedereen is daarvan goed op de hoogte gebracht, het hangt ad valvas en in de berging zelf, en wie niet horen wil moet voelen...
Loslopende fietsen worden uit de berging gehaald en in het bureautje even bijgehouden. Vreemd genoeg...op enkele keren na, wordt niet naar die verdwenen fiets gevraagd, ook al wordt ad valvas het bericht verspreid dat ongetekende fietsen gevonden werden Dan rijst uiteraard het vermoeden dat het om gestolen/geleende exemplaren gaat een kwalijk gevolg van een studentenstad ? Na verloop van tijd worden niet geclaimde fietsen overgemaakt aan de politie, die op haar beurt geregeld een fietsenuitverkoop organiseert. Verzoeken van bewoners om een achtergelaten fiets aan te kopen, wordt nooit ingegaan.
Goede zaak is dat de stad, zoals elders in andere Europese steden, het succesvolle legale "fietsen lenen" invoerde. Op tal van plaatsen, verspreid over haar grondgebied, staan meer dan 1000 handige zeer herkenbare stadsfietsen ter beschikking. Alle info hieromtrent en inschrijven om via een simpele code tot de gebruikers te behoren, vindt u op www.velo-antwerpen.be
Een groot verdeelcentrum voor onze deur, en zo zijn er intussen al meer dan 85 overal te velde, maakt Antwerpen gezond mobiel ...en helpt beslist om de verkeersdrukte in de binnenstad te dimmen.
As toemaatje voor wie het nog eens zwart op wit wil zien staan, de tekst van een liedje, waarmee een op de fiets geboren- en op Antwerpen verliefde Hollander zingt wat ik soms voel als ik weer eens de drukte trotseer en nostalgisch terugdenk aan een wereld die zoveel eenvoudiger was
Ik heb soms van die akelige dagen
Dat alles me te groot wordt en te veel
En wat ik aangehaald heb, kan ik slecht verdragen
En alles wat ik nog moet doen, dat grijpt me naar de keel
Ik word al zenuwachtig wakker
Dat wordt alleen maar erger door dat driftige gejakker
En een koffer vol verantwoordelijkheid waaraan ik me vertil
En honderdduizend dingen die ik eigenlijk niet wil
En ik moet nog zo veel doen, ik moet nog zo veel doen
Kan ik nou vandaag niet weer eens even net als toen
refr.: Veilig achterop bij vader op de fiets Vader weet de weg en ik weet nog van niets Veilig achterop, ik ben niet alleen Vader weet de weg, vader weet waarheen Ik weet nog hoe het rook, ik weet nog hoe het was Met m'n armen om 'm heen, m'n wang tegen z'n jas Vader weet de weg en ik weet nog van niets Veilig achterop bij vader op de fietsPaul van Vliet
De hele heisa rond de seksuele intimidatie, het verwijt van te lang wachten met melden, het falen van beschermd melden, straffeloos boete of vonnis negeren .doen me opnieuw in mijn pen kruipen.
Mijn aanklacht tegen de voortdurende intellectuele intimidatie, die mijn figuurlijke pen drooglegde, is dan wel verjaard in letterlijke-, maar niet in juridische zin. Het is mijn eer en plicht mee op de barricades te staan om onrecht blijvend onder de aandacht te houden en de verantwoordelijken te motiveren te handelen.
De aanleiding:
Dat de door vele vrouwen verachte losse handjes van mannen en de door minder mannen doorziene verleidingstrucs van vrouwen, bepalend kunnen zijn in een carrière- verloop, wordt gemakkelijkheidshalve gecatalogeerd onder diversen en jaloezie.
Het verwijt er niet eerder mee op de proppen te komen, krijgt wel een stevige knauw als de geijkte meldingskanalen gebruikt werden, maar niet correct functioneren, zoals niet kon geraakt worden aan een icoon als Jos Ghysen al is het meest flagrante voorbeeld wel de Kerk en in dat kielzog scholen, jeugdbewegingen en wat zal er nog meer boven komen, waar de goede naam van het instituut primeert op de waarheid en het welzijn van mensen
Iets te gemakkelijk te stellen dat het gekozen moment enkel politiek getint is. Voor veel mensen is politiek een ver van mijn bed show. Begrijpelijk, maar ook jammer, want politiek doet de poppetjes dansen.
En nu is het de burger die de poppen aan t dansen brengt. Waarom?
Door te kandideren voor een functie die representatief is voor elke fiere Bruggeling terwijl politieke partijen, noch instellingen ooit ingrijpend reageren op eventueel onbehoorlijk gedrag, is het schreeuwen van de daken, het enige dat de onmachtige burger rest
Meldcentrales en vertrouwenspersonen eroseerden tot een soort wettelijk beschermde vergeetput.
Die vertrouwensbreuk verandert mensen in kolkende vulkanen die vroeg of laat uitbarsten.
En dan sneuvelen een aantal vermeende heilige huisjes, worden schier ongenaakbare kopstukken neergehaald, balonnen doorprikt.
Een lange inleiding om pedagogisch verwerpelijk gedrag, zoals pesten na een scheiding iets geleerder kan geformuleerd worden onder de aandacht te brengen.
Na lange intake gesprekken met moeders, vaders, grootouders, kinderen zelf en een kwart eeuw ervaring met de werking van bijzondere jeugdzorg voel ik me geroepen een lans te breken voor kinderen in- en na een vechtscheiding.
Het gevolg van een engagement tussen twee mensen is meestal de creatie van een nieuwe mens. Ondanks het compleet ontbreken van enige inspraak, is hij wel de klos als de deal afspringt
Mislukken in een huwelijk is een nederlaag. De vrucht van een voorbije liefde voor een onmogelijke keuze plaatsen: een misdaad.
Raken aan de onschuld van een kind, aan zijn loyaliteit ten overstaan van zijn ontwerpers, is moord.
Scheiden, ondanks de pijn, gedumpt te worden, geeft niemand het recht om kinderen de rekening te presenteren. En dat is wat dagelijks gebeurt en hoe!
Pestgedrag past juridisch sinds kort in het rijtje van de misdaden, waar het ook effectief thuishoort.
Dat het intussen gemeengoed lijkt, is beslist een gevolg van het verhoogde aantal mislukte huwelijken, waarin kinderen indien niet actief, dan alvast passief deel uitmaken van een pestplan. Vaak worden ze de subtiel geprogrammeerde kogels waarmee de ander beschoten wordt en voordat het geschonden vredesakkoord terug bij de rechter ligt, is de schade onherroepelijk.
Ik ga niet over één nacht ijs, dit fenomeen is met héél véél mensen doorgesproken en ik ben er zeker van dat velen zullen volgen...heb het lef... mannen en/of vrouwen voor wie zwijgen en lijden niet langer een optie is.
Die doorhebben dat het belang van de kinderen meer gebaat is met een eerlijke strijd in open veld, dan sluipende guerrilla tactieken.
Ik geloof niet in gedoogbeleid, in doen alsof, in schone schijn in troebel water gedijt geen recht. De tijd van houd gij ze dom, ik houd ze arm is voorbij. Deze tijd roept om moedige mensen, met verantwoordelijkheidszin en die er hun nek voor willen uitsteken.
Als je uit burgerzin met respect voor het rechtssysteem ervaart dat het tijdkopende sustechnieken zijn, terwijl intussen de schade oploopt, dan geloof ik dat je het spreekwoordelijke zwaard moet opnemen en terugvechten.
Justitie verwijst naar instanties waar je klacht kan neerleggen als een bindend vonnis niet gerespecteerd wordt, als pesten de regel wordt. Het is de alternatieve win for live voor advocaten en deurwaarders, de Mount Everest op menig politiekantoor.
Dat velen onder hen dat ook beamen, bewijst de noodzaak aan verandering.
Hier hoeft geen waslijst voorbeelden bij, ze zouden zieke geesten nog bijkomend kunnen inspireren.
U vertrouwde me er zeer veel toe, altijd met dezelfde conclusie: het systeem FAALT.
In het belang van de kinderen een dooddoener van jewelste, indien zonder onderzoek...
De controle op de naleving van een vonnis, is zo lek als de controle op een tramrit ;-)
Ondanks de instanties, in het leven geroepen om aangifte te doen: politie, deurwaarders, bergen administratie blijken ze tijdrovend, belastend en niet effectief. Er gebeurt veel te lange tijd niets mee.
Laat nu net tijd in een kinderleven de hoogste prioriteit zijn. Geen enkele stap in een ontwikkelingsproces kan teruggedraaid worden. Levende materie wordt gevormd in elk onderdeel van een seconde, bepalend hoe de volgende stap er zal uitzien. Twijfel, dreigement, intimidatie, leugens, verborgen agendas tasten het vertrouwen van een kind aan. Dan gaan ze ondermaats functioneren, wordt ook hun toekomst geconfisqueerd en worden voer voor psychologen, alweer een fenomeen in die spiraal waar we niet uitraken
De uitroep in de Nederlandse kamer: doe es gewoon man kan los van welk politiek statement ook klinken als:Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen, laat ons een boom en het zicht op de zee, vergeet voor een keer hoeveel een miljoen is, de wereld die moet nog een eeuwigheid mee.
Gezellig vertellen, normen en waarden met sprookjesmaat meegeven, vrij kunnen praten, geen achterbaks gekonkel, vertrouwen dat niet misbruikt wordt, opgevoed worden met een stevige dosis gestrengheid ook, materialisme indijken, leren omgaan met een consequente nee kortom kind zijn als garantie op evenwichtig volwassen worden.
Wellicht zijn de grootouders generatie nu, de laatsten die dat kromme spoor voor die kleinkindgeneratie kunnen rechttrekken Dan kan na deze 60% gescheiden generatie er terug één met gezond verstand op de rails gezet worden
Dat een engagement vaak geïnspireerd is door een persoonlijk drijfveer, is zeker het geval en vaak de directe aanleiding tot actie. Dat daarvoor soms een aanzet door moedige anderen voor nodig is, al evenzeer.
Wij hebben de lafheid gehad en ik weet dat ik dit woord hier onterecht gebruik- om alle plichten die in een rechtstaat van kracht zijn, te eerbiedigen, zoals de eis van een ex- schoonzoon met geen woord nog over de kinderen van een schat van een dochter, te reppen.
De rechtbank verbood het niet, maar suggereerde een wellicht meer tolerante houding bij de vader een half uur ex- cathedra de zaal inkijken geef toe, weinig kans iemand te doorgronden. Als psychiaters er bij een moordenaar zelfs niet uitgeraken
15 maanden drooglegging om de heerlijke herinneringen aan en met mama te bezoedelen
In het licht van het verwijt dat de betrokkenen van de seksuele intimidatie nu krijgen, dat 15 jaar wachten met aanklagen onaanvaardbaar is, herleid ik die van de intellectuele intimidatie dan tot 15 maanden.
Als in het Parlement de minister oproept, ontoelaatbare gedragingen te melden, dan is kindermishandeling daar de ergste van en de subtiele psychische de meest verachterlijke
Laf is hij/zij die de andere kant opkijkt om niet betrokken te raken in een strijd die niet de zijne of hare is sussen dat de tijd alles oplost is even erg als ich habe es nicht gewusst
Mevrouw Turtelboom, minister van Justitie, neem in het hervormen van het instituut, dit item mee.
Wie pest in een echtscheiding, wie een vonnis niet naleeft en alles wat daar rond hangt, verliest de rechten om als voorbeeld voor de kinderen te dienen.
De diversiteit in de opvoeding met uiteenlopende principes vaak reden van echtscheiding- kan kinderen een meerwaarde in het bepalen van keuzes bieden, maar het afsnijden van een vitale tak, leidt tot psychische armoede.
Bij het wegvallen van een mama zoals Roosje, wordt oprechte liefde en persoonlijkheidsontwikkeling enkel gegarandeerd door ook veelvuldig contact met het warme nest waar dat gemis correct verwerkt wordt tot een positief gegeven, aan de bron waaruit ook hun mama putte.
Daarvoor heb je een moedig rechter nodig, een witte raaf en dat slaat niet op de kleur van de toga ;-)
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Betonrot,
een verzamelnaam voor schade aan gevels en terrassen, ontstaan doordat de ijzeren bewapening die betonconstructies hun stevigheid geeft, begint te roesten. Roest zet het ijzer uit en doet scheuren in het beton ontstaan. Het is een uitslaande reactie, waardoor dan gevelsteentjes loskomen, terrasvloertjes barsten, stukken beton afbrokkelen
De kwaal is niet besmettelijk, maar wel tijdgebonden. Door de bouwwoede van begin jaren zeventig was er hoge nood aan enorme hoeveelheden beton. Om aan de vraag te kunnen voldoen, werd koortsachtig gezocht naar snelle productie- en bouwmethoden. Door toevoeging van calciumchloride kreeg men alvast het beton veel sneller hard, zodat de productietijd meteen halveerde en het aanbod de vraag naar beton beter kon volgen.
Calciumchloride, een vlokachtig poeder dat opgelost in water en toegevoegd aan het beton, 30 à 40 jaar later oorzaak van veel bouwmiserie zou zijn, hebben de toenmalige mengers zich wellicht niet gerealiseerd. Zo lang duurde het alleszins eer men doorhad dat de calciumchloride, in contact met water en zuurstof, de stalen kernen in het beton doet roesten. Constructies uit de jaren 70 hebben allemaal prijs en zijn intussen reeds ten prooi gevallen aan betonrot. In geval van ondermaatse behandeling, kan zelfs de hele bewapening bloot komen te liggen, waardoor de stevigheid van de constructie in het gedrang komt en in het slechtste geval zelf de boel doet instorten. Vandaar de noodzaak om betonrot kordaat aan te pakken.
Dat af en toe stukjes terras ten prooi vielen aan de zwaartekracht, werd voor het eerst vermeld in een verslag van de Algemene Vergadering uit 1999. In de daaropvolgende syndicusverslagen werd de melding van betonrot een constante maar steeds zonder enig gevolg
Pas wanneer het syndicusteam van mede- eigenaars het heft in handen neemt, wordt beslist niet langer toe te zien op de aftakeling maar ze aan te pakken. In de algemene vergadering van 15 februari 2003 viel de principiële goedkeuring om een dossier herstellingswerken betonrot te openen.
Ook al huldigen we het principe, beter voorkomen dan genezen, bij betonrot is dat helaas niet mogelijk. Nochtans is grondig herstel perfect mogelijk en de enige weg om erger te voorkomen, waarbij het prijskaartje recht evenredig is met de ernst van de aangetaste delen en het stadium waarin de ziekte wordt aangepakt.
De werkwijze om de slechte delen af te kappen tot waar de gezonde bewapening nog zit, is specialistenwerk. Als de zieke plekken blootliggen, worden de rotte stukken weggeslepen en het gezonde ijzer met een speciale roestwerende primer ingesmeerd, zodat die beschermd wordt tegen verdere roest. Waar nodig wordt zelfs nieuwe bewapening aangebracht. En heel soms vergt dat zelfs een nieuwe bekisting.
Met deze info en de steun van mede- eigenaar- syndicus W. Van Elven, vertrouwd met de bouwsector, gingen we van start.
Het aangezochte architectenbureau stelde een degelijk uitgebreid lastenboek op, dat in september 2003 aan 11 gespecialiseerde bedrijven wordt bezorgd, met de vraag voor een offerte . Groot is onze verbazing dat amper één bedrijf er uiteindelijk ook een indient. Na evaluatie en goedkeuring van de offerte kennen we ook het kostenplaatje: 295 000 . Een aderlating waarvoor, gezien het virtuele failliet van het gebouw, financiering via een lening wordt vooropgesteld. Aftoetsen van leningsmodaliteiten, opgevraagd bij traditionele banken, bleken niet geldig voor een Vereniging van mede- eigenaars, die als niet kredietwaardig wordt beschouwd.
Uiteindelijk belandden we bij de toenmalige West- Vlaamse levensverzekeringsmaatschappij Krefima, waar we een lening van 400 000 met een looptijd van 7 jaar afsloten. Die maximale leenfaciliteit gaf meteen de speelruimte om ook de vervanging van de oude liften mee op te nemen in het renovatieplan
In mei 2005 is het dan zover en verdwijnt Centerbuilding voor maanden onder het laken van de plastisch chirurg.
Voor en achtergevel worden vakkundig gerestaureerd, er wordt gekapt, geslepen, bijgewerkt en als het doek valt weten we ons voor heel lange tijd ingeënt tegen de kwaal die betonrot heet.
Zoals na een peeling het spiegelbeeld van een gezonde huid aanzet om een fraai oogaccent te leggen, was de gezonde gevel van ons huis, de impuls om ook de 118 ogen op de wereld rondom ons aan te pakken dat las u reeds in het hoofdstuk van de nieuwe ramen
En dat ook een dorp in de stad oog heeft voor mobiliteit, vertel ik volgende week
Bij mijn thuiskomst, word ik op de oprit geconfronteerd met een drukte van jewelste. Een gekwetter dat horen en zien vergaan, geproduceerd door een klad fladderende vogels die me de weg zowaar versperren
Met een hoog The Birds -gehalte vrees ik een massieve aanval op mijn voorruit en kijk speurend naar de oorzaak van het tumult, terwijl ik mijn portier open. Nog net zie ik een ros stukje staart verdwijnen onder de rhododendrons, terwijl een schokkend bolletje met veren achterblijft.
Meteen reageert mijn moederinstinct: dutske, zeg ik luidop en sis kssst naar de rosse staart die zich intussen bekend heeft als rosse kater en met een lenige sprong op veilige hoogte vanuit de berk me verwijtend aanstaart.
Duidelijk dat ik stoorzender ben
Onder oorverdovend familiaal gekwettter is de duts eveneens onder de rhododendrons verdwenen.
De rosse kater is blijkbaar niet gehaast en slaat het schouwspel gade van op zijn bevoorrechte berkenseat
Omzichtig duik ik in de beplanting, op zoek naar het dutske, dat nauwelijks te horen is, door het lawaai van de fladderende clan erboven. Het trippelt met uitgeslagen vleugels tussen de dode bladeren door en het is een huzarenstukje het eindelijk te pakken te hebben.
Het wordt stil, akelig stil, als ik uit de struiken opduik met dutske in de palm van mijn hand op de omheining nauwlettend gevolgd door the Birds en de intussen naar de dakrand verkaste rosse kater
Terwijl ik dutske behoedzaam in het midden van het gazon neerzet, verwittig ik de kater: Waag het niet, hé en zet een stap in zijn richting, mocht hij het niet begrepen hebben
Met een ongeziene snelheid rept de kleine zich als een miniatuur C130 met neergeslagen vleugels naar de dichtstbijzijnde border, wellicht de raad van mama opvolgend die zich terug manifesteert en kwettert: dekking zoeken .
Terwijl het voor dutske over naar familie is, haal ik nog even uit naar de rosse kater, die of verbeeld ik me dat nu- schouderophalend denkt, pech gehad, maar de vlieglessen beginnen pas
Even twijfel ik of ik nu de wacht moet optrekken tot dutske van de grond gaat, maar besluit dan dit blaadje proza te plegen hopend dat eerstdaags dutske, high flying adored zal zijn
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Agressie
Het is wel degelijk een hoofdstukje uit het dagboek, dat ik deze week aan de relatie politie/burger wijd. Uitgerekend tijdens de uitzending van de 7de dag vanmorgen, zitten de experts (!) samen aan tafel rond het probleem van agressie en derhalve actualiseer ik mijn dagboeknotas...
Laat politici aan het woord met wat ze gedaan hebben, in plaats van met wat ze willen doen Dat berichtje verscheen al op internet tijdens de uitzending een twittertje naar mijn hand
Zitten ze zich daar toch nog steeds af te vragen vanwaar die agressie komt, zeker?
Een minzame grijze magistrate, bekend uit de reality reeks De Rechtbank, waar ze recidivisten met opgestoken vingertje moederlijk vermaande bracht me in herinnering dat ik haartjes had die rechtop konden komen
In een ver verleden, als journalist op reportage met een patrouille flikken, die een-op-heterdaad-betrapte dief nazaten en inrekenden, om hem enkele uren later triomfantelijk voorbij het bureau te zien wandelen, waar zij nog naarstig het verslag zitten uit te tikken was de start van mijn respect voor gemotiveerde agenten. En dat is sindsdien gestaag toegenomen, zowel voor de wijkagent, zijn oversten als de interventie teams.
Toen we 11 jaar geleden onze missie startten, was onze eerste afspraak er een met de plaatselijke politie. Hartverwarmend je partners te weten in een strijd die enkel met vereende krachten kan gevoerd worden voor een stad die we met velen in ons hart dragen.
Het aanbrengen van de verplichte aanduiding van de namen van de bewoners op bel en bus, was een eerste stap die ook het politiewerk vereenvoudigde. De politiecommissarissen bezochten het gebouw en samen bekeken we de mogelijkheden mens en eigendom beter te beveiligen. Wetend dat ik hen ten allen tijde mocht bellen, was naast een geruststelling ook een motivatie om door te zetten. Dat ik daar op geen enkel moment vermetel gebruik van maakte of misbruikte, leverde wederzijds respect op. In de sporadische gevallen dat we beroep op interventie deden konden we vooral vaststellen dat het effectief was...
De manier waarop interventie- teams conflicten aanpakken, verdient ons aller waardering en dat kan ik getuigen van op de eerste rij. De agressie waarmee de agenten - ook vrouwelijke -vaak bejegend worden als ze bij een conflict tussenkomen en de rustige vastberaden wijze waarop ze met mensenkennis en groot incasseringsvermogen de gemoederen bedaren, zijn inspirerende voorbeelden, die ook een respectvolle juridische opvolging verdienen. Alleen dan is beleid effectief
Het gezag in de normale omgeving wordt ondermijnd. De samenleving moet zich binnen duidelijke lijnen afspelen. Expert veiligheid Brice de Ruyver, die als adviseur bij Verhofstadt destijds de straffeloosheid hielp vorm geven mag het falen van de theorie nu ex- cathedra aan universiteitsstudenten uitleggen.
Algemeen maatschappelijk is het probleem spectaculair gestegen kreeg het interview in de 7de dag nog als oneliner om U tegen te zeggen, als toemaatje.
Dan maar meer politie ? Meer blauw op straat? Beter betalen? Leuk, maar daar wringt het schoentje niet... Het gaat om de organisatie, het uittekenen van specifieke politietaken, hen juist positioneren in die samenleving die ontwricht is. En last but not least, hen honoreren door een degelijk opvolgbeleid, wat nu die zwakke laatste schakel is
Zoals elke veralgemening in wezen fout is, ook hier. Een enkele onaangepaste agent die zijn korps te schande maakt, mag het politioneel systeem zelf niet doen wankelen. Die enkeling valt uiteindelijk zelf door de mand
Ordehandhavers versus ordeverstoorders Hoe kan blauw, zwaailicht, sirene enig effect hebben, als het rechtssysteem faalt.
De rechter die een ordeverstoorder met het wijsvingertje vermaant die bij flagrante overlast en onveiligheid de situatie nog een maand laat betijen, de volgzame burger op kosten jaagt voor een advocaat en deurwaarder en bovendien ook de politie nog extra belast een vonnis dat gewoon genegeerd wordt zonder dat wordt ingegrepen maakt er een lachertje van. Zolang recht geënt is op de manipulaties van handige advocaten zal het vertrouwen van de burger in de onafhankelijke macht van een rechter, blijven tanen...het vertrouwen blijven verschrompelen. Hervorming van justitie, het is het verhaal van 'veel beloven, weinig geven, doet de gek in vreugde leven'... en ik vermoed dat vele tot handpoppen gedegradeerde medewerkers, zelf ook niets liever willen dan het systeem naar behoren te laten functioneren.
Whos afraid of Virginia Woolf
We zijn zeer verdraagzame, brave mensen, of is het laksheid. Jaren geleden, tijdens de strijd tegen huisjesmelkers, actief in het dorp in de stad kwam ik in contact met een Antwerps advocaat, gespecialiseerd in het uitstippelen van de ideale strategie voor huisjesmelkers. De eer van het beroep, ver zoek...
Ordehandhavers hun job laten doen, zonder angst te pas en te onpas als racist getaxeerd te worden, een handigheidje dat ik zelfs een rasechte Antwerpenaar hoorde gebruiken Zelfs het dreigen met het comité P, hoort bij het gehanteerde jargon van belagers.
Wie de buik van Antwerpen op mijn blog volgt, weet al 28 hoofdstukken lang hoe je daar anders mee om kan gaan, met a touch of Rose ... met eerlijkheid, respect, gevoel voor rechtvaardigheid in de geest van de wet, meer dan met de letter ervan, hoe woorden wekken, maar voorbeelden strekken.
Zolang de politieke discussie alleen maar over MEER gaat: meer blauw op straat, meer gevangenissen, meer geld verandert er niets. Meer en beter doen met minder...dat is de teneur.
En dan plooi ik terug naar ons 'dorp in de stad', waar 11 jaar geleden ogenschijnlijk alles verloren was, een hopeloze situatie, niets aan te doen tot we die knop omdraaiden en daarmee de hele mentaliteit. Dit dorp is intussen een thuis met plaats voor velen die met ons er een aangename biotoop van willen maken. Hier gebeurt al jaren waar de politici rond congresseren, dure studies over laten maken, veel beloven. Hier hebben we samen duidelijke lijnen getrokken en regels afgesproken waar binnen het samenspel dient gespeeld... Het zijn allemaal variaties op eenzelfde thema: leven en laten leven...met respect voor elkaar.
Inmiddels weet ieder weldenkend mens dat veralgemening getuigt van geestelijke armoede, gebrek aan realiteitszin en dat het bewijst dat die ene vranke smoel het voor een hele gemeenschap kan verknallen Geef hem die kans niet.
Al decennia lang, nog uit mijn vorige leven als journalist, pleitte ik voor het benoemen van man en paard in de verslaggeving en niet de geheimzinnige initialen waaruit binnen de kortste keren iedereen concludeerde dat het wel weer om een . zou gaan .;-)
Het was de policy van anti- discriminatie die zowaar net daardoor, voor de grootste discriminatie garant stond. Een misdadiger van autochtone afkomst, rolde met naam en toenaam door de persen , waardoor alle andere autochtonen vrijuit gingen een misdadiger van allochtone origine werd een illuster koppel initialen in de berichtgeving. Gevolg: het kon de hele gemeenschap zijn, dus waren ze allen verdacht. Dergelijke verkrachting van de privacy, heeft hen allen de das om gedaan Wie collectief de man speelt, krijgt de hele ploeg op zijn dak. Foute politieke keuze, zeggen de voorspellers van de geschiedenis... het is nu aan die van de toekomst, het tij te keren...
Voor alle duidelijkheid: gelijkheid betekent zowel rechten als plichten. Rechten zijn vaak ontleend aan volbrachte plichten. Als Vlaamse generaties moeizaam een systeem uitdokterden om de toekomst van hun nakomelingen te verbeteren en bij tegenslag en ontij zelfs als vangnet te dienen, dan calculeerden ze daar ook ongedefinieerd een marge voor solidariteit in. De immigratie van de eerste generatie was er een van werkers, mensen die arbeid kwamen verrichten, waarvoor hier handen te kort waren, economische overweging.
Ons dorp in de stad is een perfect voorbeeld van hoe het anders kan. Duidelijke regels waarvan het eerbiedigen ook opgevolgd wordt, met een stok achter de deur, gedragen door de gemeenschap zelf, zonder onderscheid.
Dat drank en drugs een van de voornaamste boosdoeners zijn, die agressie uitlokken, lijdt geen twijfel. Toen bepaalde drugs gelegaliseerd werden, konden velen hun oren niet geloven. Matig drugsgebruik zou geen kwaad kunnen en vrije verkoop zou de criminaliteit indijken. Wie dat nu nog gelooft, heeft waarschijnlijk teveel gesnoven en lijdt aan een psychose.
Hoe dat terugschroeven? Totaal verbod op drugs en wachten tot al die smeerlapperij uit al die lijven is verdwenen? Dan staan we er als samenleving nog wel enkele decennia goed op. Maar het zou alleszins van een visie getuigen.
Zuster Serafina zaliger, heeft er haar leerlingen jaren mee bestookt: U beheersen, u beheersen Dat het op de lachspieren werkte, had niets te maken met de boodschap, die tot op heden herinnerd wordt, maar met de fijne motregen die uit de grote kap in tegen licht voor ragfijne regenbogen zorgde ;-) mede door het sliske
Wat hebben we vandaag geleerd?
Ik laat u de vrijheid het zelf te concluderen, maar een tekstje doorgestuurd door een jongedame met pit die enkele maanden in ons dorp woonde en studeerde, kan inspireren, ook al staan er zelfs geen initialen onder ;-)
An old Cherokee told his grandson,
« My son, there is a battle between two wolves inside us all.
One is Evil. It is anger, jealousy, greed, resentment, inferiority, lies and ego.
The other is Good. It is joy, peace, love, hope, humility, kindness, empathy & truth.
The boy thought about it, ans asked, Grandfather, which wolf wins?
The old man quietly replied, The one you feed. Author unknown
Verguis de fb vrienden niet ze zijn soms betere psychologen, psychiaters, priesters of echtgenoten op maat en op tijd voor de mens van nu niets is voor eeuwig, ook dat niet, maar het zijn gezonde medicamentjes voor de ziel, zonder voorschrift, gratis en doeltreffend.
Sociale media een begrip dat intussen wel degelijk de vlag is die de lading dekt.
We worden allemaal of toch bijna, heel erg bereikbaar voor de ander. Een positieve sociale wending in een verschralend samenleven. Al gaat het opdelen in kastjes ook op het digitale forum verder jij bent mijn vriend, jij niet. Alhoewel
Dan rijst de vraag: wat is een vriend?
Een begrip dat volgens experten, veel aan betekenis inboet door die veralgemening.
Onbekende mensen die je via korte berichtjes meetrekken in het bad van het leven, je verbaal deelgenoot maken aan wat hen bezielt, zijn dat vrienden?
Daarvoor moet ik eerst eens heel diep graven in mijn perceptie van het begrip.
Een flash back die me terugvoert naar de speelplaats waar zowat alle vormen van menselijke psyche zich ontvouwt.
Vlotte kinderen waarvoor het spel primeert boven wie er meedoet en dan ook optimaal ontspannen, in schril contrast met enkelingen die niet functioneren in groep.
Dwingelandjes die anderen moeten bezitten, in tegenstelling tot natuurlijke leiders die met gemak de hele groep meetrekken. Trek het door naar de adolescentie en je hebt de muurbloempjes versie de populaire ieders vrienden
Kom eens mee op de speelplaats staan en observeer
Scholing is zoveel meer dan cijfers en letters als idealistische leerkracht voelde het als morele plicht, kinderen en jonge mensen te confronteren met de uitdagingen en dito keuzes van het leven. Een eerste onder woorden gebracht contact met ieders sociale verantwoordelijkheid. In de veronderstelling niet gezien te worden in de massa joelend geweld, leer je zoveel over de ander
Als leerkracht paste ik geregeld om het strikte leerprogramma en de klas agenda slaafs te volgen, teneinde in te spelen op de situatie van het moment.
Een gladde plek, want er zijn er die genieten van oeverloos aanklagen en klagen zonder doel, zonder perspectief. Het is gewoon een bezigheid en in die tijd moeten ze niets anders doen
Zonder nochtans de impact van mijn calamiteiten voorrangsspoor te overschatten, vermoed ik stiekem dat, 40 jaar na datum, dat toch wel de lessen zijn die ze meedragen.
Een vermoeden dat dank zij de sociale media, me onder ogen komt hier komen we elkaar terug tegen. Voor hen een verrassing een oude juf . Oud- leerlingen die gewoon zeggen dat mijn stempel op hun ziel staat Kan men iets mooier bedenken?
Vrienden op fb. What s in a name? Een heel moeilijk te omschrijven begrip, ondanks het verzadigde ethernet met prachtige prenten en dito poëzie die het fenomeen in geuren en kleuren vorm geven
Gewoon on line zijn, volstaat om deelgenoot te kunnen worden aan wat velen in de greep houdt: eenzaamheid, vriendschap, meeleven, maar gelukkig ook mooie momenten, dankbaarheid.
Het verschil tussen de virtuele- en de reële wereld.
Nep, fulmineren kritiekasters. Dienstbetoon à la carte, repliceren de voorstanders. Feit is dat je niet MOET. Iemand zend een SOS uit, of steekt een vreugdevuurwerk af en je pikt het op of je roept het mee uit van verrukking Comfortabel toch, voor beide kanten. Er worden niet echt potten gebroken als jij niet reageert
Pluspunt: de beschikbaarheid, vermoed ik. Tweerichtingsverkeer met een timer. Het hoeft niet eens simultaan te gebeuren. Je opent de rubriek à la tête du cliënt, waarbij je zelf de klant - koning bent. Een wezenlijk verschil met het telefoonverkeer, dat even goed bedoeld, vaak heel anders uitpakt.
Jij hebt tijd en zin en belt, de ander kan net in het heetste van de strijd of tussen twee vuren staan. Het moment is hier en nu. Wat heeft prioriteit? Nu even niet, verplaatst het probleem, want dan bepaal jij het moment dat de andere moet kiezen Daar weet ik wel over mee te praten, met een echtgenoot die vaak aan de andere kant van de wereld leefde, met een dag tijdsverschil. Het verlangen, soms de noodzaak om elkaar even te horen, dat net door een telefoontje, in de kiem gesmoord wordt.
Zeker omdat enkel hij, mij kon bellen en daar zelfs soms een vliegtuig naar een buurland moest voor nemen. Het wachten op een belletje, was erger dan een enkelband mobiel bellen was er nog niet bij durfde ik buiten het verplichte school- en werkverkeer, de deur niet uit, om geen rinkel te missen
Kwam de verbinding uit het Zen Oosten uiteindelijk tot stand, ging de rinkel op het westelijk halfrond over, midden de drukte van een eenoudergezin met drie kinderen gevolg: een afknapper aan beide kanten van de lijn.
Een brief, natuurlijk, die schrijf je rustiger, weeg je woorden af, en die geeft de juiste stemming van het moment weer alleen krijgt de andere kant die brief minstens een paar dagen later in de bus en het eventuele antwoordje is al helemaal niet meer bij de zaak dit even ter illustratie
Met het internet tijdperk spelen tijd en afstand nauwelijks mee.
Made in China heeft het instrumentarium alvast toegankelijk gemaakt voor de massa. Intussen wordt het alsmaar kleiner en gesofisticeerder, de mogelijkheden quasi onbeperkt: horen, zien, zenden, ontvangen, maar ook massa informatie mobilisatie desinformatie??? creativiteit
Terug naar de fb vrienden:
Mensen die met één klik s morgens iedereen groeten in navolging van Marc (Paul) van Ostayen gebeurt vaak niet eens meer met mensen die letterlijk tegen elkaar opbotsen.
In een inkomhall, op tram of bus, zelfs samen voor het rood licht kan er zelden een knikje of een lachje af
Lichaamstaal en geuren worden door de ether voorlopig nog onder embargo gehouden in de ietwat irreële wereld, maar is dat de reden dat fb ongelukkig maakt, zoals een krant onlangs blokletterde?
Natuurlijk niet, de confrontatie met de reële kille werkelijkheid als je afgemeld bent, misschien wel. Maar on line is er veel goodwill wordt er stof tot nadenken rondgestrooid, kan je in een discussie je zegje doen in jouw tempo, jouw taal je wordt alvast de mond niet gesnoerd en wie speakers corner enkel als parkbezoeker beluistert, kan zijn mening vormen met de nuances waar hij uit zichzelf wellicht geen rekening mee zou houden.
Win- Win, denk ik dan. Tegengesproken worden zonder dat je frontaal aangevallen wordt, heeft zo zijn voordelen. Kan je er niet tegen, dan meld je af. Geen geruzie, geen harde woorden die je later moet betreuren. Geen gezichtsverlies, zelfs geen toegevingen... niet eens de strijd om het 'laatste woord'... een blogje apart waard, uit onze kindertijd, en geërfd door onze kinderen...
Wie geïrriteerd stelt dat je onmogelijk enkele tientallen, zelfs honderden vrienden kan hebben, is blijkbaar blijven hangen aan de betekenis van voor de technologische ®evolutie. Toen het die ene kompaan was waarmee je dat ene pijnlijke of heerlijke geheim deelde en die je daarvoor levenslange trouw zwoer. O wee, als het tij keerde, dan werd de vriend de vijand. Twee losers, dus.
Geef ons dan maar de mogelijkheid een hart onder de riem te steken van die fb vriend wiens berichtje onverwacht oplicht bij die andere slapeloze voor het oplichtend schermpje mensen van goede wil die dan een vrachtje lasten en vreugden delen die respectievelijk misschien een beetje milderen of meerderen, of gewoon om even af te vragen
nog even voor het slapengaan
of ik geen enkel hert heb zeer gedaan,
geen ogen heb doen schreien,
geen weemoed op een wezen lei,
of ik aan liefdeloze mensen één woordeke van liefde zei
en voel ik in het huis mijns herten, dat ik één droefenis genas,
mijn armen heb gewonden rondom een hoofd dat eenzaam was .
Dan voel ik op mijn minder jonge lippen,
Die goedheid lijk een avondzoen
t Is goed in t eigen hert te kijken
En zo zijn ogen toe te doen
Of uit dat ander 'avondliedeken' van dezelfde Alice Nahon, Roosjes favoriet,
Des avonds wordt de wereld kleener En dichter alle ver verleên... Die eenzaam zijn, worden alleener, En die beminnen méér bijeen.
Respect voor fb vrienden, zelfs die voor één nacht
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Surprise ei
Met "volgende week: een apart verhaal", eindigde hoofdstuk 27
Dus ben ik eraan gehouden. Met een beetje schroom, maar zonder enige bijbedoeling, krijgt u hier een toch wel apart en het mag gezegd, bizar verhaal uit het recentere verleden van ons dorp in de stad
Een delegatie verantwoordelijken uit een aantal ontwikkelingslanden, zou gedurende enkele maanden, deelnemen aan een universitair programma en gezien de gunstige ligging en dito accommodatie, was de groep gehuisvest in ons gebouw.
Het enthousiasme bij aankomst was hartverwarmend. "Amazing, nice, a warm welcome" het was er allemaal tot tevredenheid van iedereen. Het heeft steeds weer heel wat voeten in de aarde eer iedereen het reilen en zeilen uitgelegd heeft gekregen, de internetverbindingen operationeel zijn, en iedereen zijn draai heeft gevonden. Niemand wordt hier aan zn lot overgelaten, helpende handen te over, de gastvrijheid van de Antwerpenaar wordt alle eer aangedaan, zolang het respect, terecht wederzijds gehonoreerd wordt.
De uitgebreide delegatie was goed gestart. Uit wel 15 verschillende landen onder de zon, waren ze afgereisd naar het kille herfstige Antwerpen, om dat meteen in het hart te sluiten, een verdienste van iedereen.
Het mysterieuse waterlek.
Na enkele dagen kwam er telefoon dat in een bepaalde studio af en toe water op de vloer van de badkamer stond.
Zonder dralen ging ik ter plaatse. Niets te zien. Een natte badhanddoek op de badrand, was het enige tastbare bewijs dat er wellicht wel water in het spel was geweest. Maar de vloer was kurkdroog. Bad en lavabo laten vollopen en dan alles tegelijk het stopje eruit trekken, toilet diverse keren doorspoelen geen druppel water te bespeuren In een nagelaten berichtje werd verslag van de bevindingen uitgebracht, met de melding dat in het geval het terug gebeurde, men ons meteen mocht verwittigen.
Twee dagen later. Bingo.
De bewoner een respectabel man van rond de 40- meldde dat de badkamervloer opnieuw nat was.
Meteen werd de loodgieter erbij gehaald en werd het hele watercircuit doorlopen op zoek naar een lek.
Niets. Geen druppel.
Het enige dat nog kon, was toch een scheurtje in een of andere buis, waarbij dan het toilet als eerste in het vizier kwam, vermits er onder de voet een beetje vocht te zien was, gewoon in de spatie tussen vloer en voet.
Nee, besloot ik, geen getalm meer: een nieuw toilet. Meteen alle hens aan dek terwijl de bewoner buitenshuis was, zodat alles perfect zou zijn bij zijn thuiskomst. De loodgieter bezorgde een nieuw toilet dat ook meteen geplaatst werd. Alle buizen werden aan een grondig onderzoek onderworpen, ettelijke keren getest op enig verlies om vervolgens alles op te ruimen. Een zucht van opluchting, niet gedeeld door de vakman die niet het minste scheurtje kon detecteren in het meegenomen toilet en overtuigd was van diens onschuld .
Met dank voor de goede service, werd teruggeplooid naar de orde van die dag. Maar de dag erna was het weer van dat. Opnieuw melding van water op de vloer. De loodgieter werd opnieuw opgetrommeld, die bevestigde dat het NIET van die badkamer kon komen, dat alle buizen nagekeken waren, dat er GEEN lek waar dan ook was. Dat het geen zin had terug te komen, dat het bij de bewoner moest liggen.
Hoe kon dat nu? We hadden de man gevraagd of hij soms de lavabo liet overlopen, of wasgoed in het bad waste en dan kletsnat ophing waardoor het water op de vloer lekte Maar steeds was zijn antwoord ontkennend geweest. Hij had geen idee hoe het kon dat de badkamer af en toe onder water stond
Telkens in die dagen de telefoon rinkelde, hield ik mijn hart vast
Met weer een dag tussen liep ik op een middag door de gang en hoorde heel duidelijk douchen .in de bewuste studio. Vreemd, want al de cursisten waren op excursie en derhalve verwonderde het mij net hier die douche te horen.
Aangebeld, een paar keer kloppen op de deur, zonder dat werd open gedaan en dat terwijl ik het water duidelijk hoorde lopen.
In het scenario van de onverklaarbare overstromingen, nam ik het zekere voor het onzekere en ging met de reservesleutel de studio binnen, net op het moment dat de bewoner uit de badkamer kwam.
Met excuses, dat ik gebeld én aangeklopt had, maar niemand opende en vermoedend dat hij ook op excursie was, wilde ik checken waar het geluid van stromend water vandaan kwam, gezien de klachten. Omdat de deur van de badkamer openstond, zag ik dat de ganse vloer blonk van het water en hij zei bijna triomfantelijk : "so you can see it by yourself "
Nu was mijn verbazing nog groter. De man compleet gekleed, hemd, das, sokken en schoenen, enkel een badhanddoek rond het middel kon toch niet uit de douche komen, wat hij op mijn retorische vraag dan ook met een knik bevestigde.
Even duizelde het me voor de ogen en een beetje geïrriteerd vroeg ik dan wat hij gedaan had, omdat ik duidelijk water had horen lopen en de hele vloer blank stond. De man reageerde verbouwereerd : I was only on the toilet. Maar dat is een compleet nieuw toilet, en dat lekt geenszins, vanwaar dan dat nat?
En wat toen gebeurde, tart elke verbeelding.
Weliswaar zedig met de handdoek om het middel, ging de man boven op het geopende toilet staan, een voet aan elke kant op de bril en legde uit dat hij als moslim na een groot toilet, zijn edele delen met de sproeier reinigde. Daarop kreeg ik een demonstratie. Staand op de wc, nam hij de douche sproeier uit de houder en voorzag de badkamer van een aquatoning
Toen kon ik het niet laten hem te vragen waarom hij water op de vloer als een mysterie zag, als hij zelf kwistig in t rond sproeide
Na de lichte verontwaardiging waarmee hij opmerkte hoe het dan wel zou moeten .werd het probleem naar het universitair niveau overgeheveld, waardoor het intussen deel uitmaakt van de mini inburgerscursus bij aankomst
Tegelijk werd ook de gebruiksaanwijzing voor een waterkoker, waar geen eten in bereid mag worden, ondanks het enthousiasme over de snelheid waarmee het kookpunt wordt bereikt en de handleiding voor een stofzuiger, die niet met water moet gevuld worden met in het verlengde daarvan de vraag waar wekelijks het tapijt kon gelegd worden om af te schuren uitvoerig uitgelegd.
Het behoort intussen allemaal tot de basis informatie, naast verplicht sorteren en het huishoudelijk reglement, die allemaal bijdragen tot goede verstandhoudingen en optimale leefbaarheid AMDG, voor wie daarvan de betekenis nog kent ad majorem Dei gloriam, tot meerdere eer van God, van welk merk ook
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Grote schoonmaak, Le grand nettoyage, Spring cleaning
Klaar voor de jaarlijkse grote schoonmaak? Tegen Pasen wordt iedereen verzocht ramen, terrassen (en daar vooral de afvoerputjes op de terrassen als u er heeft), grondig schoon te maken.
Elke studio moet WITTE gordijnen aan de ramen hebben, dat betekent gordijnen wassen ;-)
Dan verrijst met Pasen een stralend fris dorp in de stad als eerbetoon aan alle bewoners
Met deze boodschap in drie talen ad valvas, wordt in de weken voor Pasen iedereen aangemaand aan te knopen bij een stukje Vlaamse cultuur: de grote schoonmaak. De oorspronkelijke klemtoon van de 40- daagse vasten, zuiveren van de geest is verlegd naar het meer profane voordeel van het kuren en met de aanstormende lente inclusief bijpassende kriebels komt die drang om schoon te maken. Een puls die we ook in dit dorp niet onbenut laten.
Vandaar de oproep, die intussen al een week lang voor flink wat bedrijvigheid zorgt in de aanloop naar de jaarlijkse facelift van Centerbuilding. Even iedereen de handen uit de mouwen en we zijn weer op ons paasbest.
Door de optimale ligging vlak bij Universiteit Antwerpen, telt ons dorp in de stad, talloze studenten. Vaak zijn het uitwisselingsstudenten die van zowat overal naar Antwerpen Universiteitsstad afzakken. Omdat zij met de indruk die ze bij ons opdoen, ook terug naar het thuisland gaan, hechten we veel belang aan hun opvang en trachten hen dan ook een stukje Vlaanderen in het hart mee te geven. Een bewijs van hartelijke gastvrijheid, met een flinke scheut trots van een eigenheid die ons dierbaar is.
Daar horen bepaalde tradities bij, zoals het ontsteken van de lichtjes in onze 'in Antwerpen wereldberoemde lichtkerstboom', de pannenkoeken op 2 februari, inclusief het gezegde: 'geen vrouwke zo arm, of ze maakt op Lichtmis haar panneke warm, de Paasklokken, Sinterklaas
Het zijn momenten waarop we de kans grijpen iets mee te geven uit Vlaanderen, dat hen wellicht later op die data in gedachten weer even terugbrengt. Het zou jammer zijn die promotie modaliteiten onbenut te laten. Want onder de studentjes van nu, zitten de leiders van morgen ...
Dat het geen luchtspiegeling is, mag blijken uit blijvende contacten via de sociale media, de nieuwjaarswensen, een mailtje bij belangrijke events in hun leven... en als verhuurders ook niet te veronachtzamen, de mond-aan-mond reclame, waardoor verblijven in Antwerpen, positief geassocieerd wordt met ons 'dorp in de stad'
Studenten brengen leven in de brouwerij (!), dat soms ook wel eens getemperd dient te worden. Een enkele uitzondering niet te na gesproken, hebben we dat goed in de hand, tot tevredenheid van ALLE bewoning, een gezonde sociale mix. De grote diversiteit is een open deur op de wereld. Uiteraard leveren die uiteenlopende contacten ook leuke anekdotes op, waaraan ik u graag deelgenoot maak.
Belgian beers: Meteen na hun aankomst werd een groepje Amerikaanse studenten die hier zeven maanden kwamen studeren in het kader van een uitwisselingsproject, opgepikt door anciens voor een eerste ontdekkingstocht in de studentenbuurt. Om bij de statige historische gebouwen van het Hof van Liere te geraken, passeert men heel wat studentencafés en groot was de verbazing van de Yankees daar zonder enige restrictie de geneugten van een fris getapte pint te mogen leren kennen.
In de Verenigde Staten moet je daarvoor bewijzen 21 jaar te zijn... hier kon het zo maar. Wonderfull, Crazy met die superlatieven zag ik de jongste van het gezelschap enthousiast mee vertrekken. Mijn waarschuwing matig te zijn met alcohol, klonk compleet overbodig door zijn vriendelijk maar gedecideerde: definitlely mrs Morel, definitely . Zo overtuigend dat twijfelen, zondig zou zijn geweest.
Toen ik enkele dagen later de groep naar de serieuze cursus zag vertrekken, miste ik mijn enthousiaste jongste Informerend vernam ik dat hij a little problem had en niet meekon naar de univ. Moederinstinct is niet uit te schakelen en dus ging ik toch maar eens poolshoogte nemen. Het was even schrikken toen ik in plaats van het zelfzekere baasje, in een van pijn verwrongen gezichtje keek en de stoere bink aarzelend mij zijn grote geheim toevertrouwde
Niet dat hij teveel had gedronken, maar Belgisch bier was heerlijk én gevaarlijk en toen hij daar nog maar net achter was, schoof hij van het opstapje in het café en viel op zijn achterwerk. 'Lovely people' had hem met een van bloed doordrongen pant naar het ziekenhuis gebracht alwaar 'Antwerpen modestad' haar naam eer aan deed met een kunstig genaaide snee van 15 cm. Zitten, lopen, liggen, bukken, staan .no way Alleen wat rondshuifelen in pijama was hem gegund...
Zijn koffers stonden geopend op de grond, her en der rondslingerde kleren duidelijk gepakt in snelheid
Zal ik even helpen je studio een beetje te organiseren? werd met een ongelooflijk dankbare blik beantwoord. Als Mozes niet naar de berg kan, dan komt de berg toch naar Mozes, dacht ik en in een handomdraai hingen zijn kleren in de kast, vormden zijn sokken terug paren, was zijn bed opgemaakt en verhuisden de lege koffers in de ingemaakte kasten Zo, dat zag er al helemaal anders uit en het was duidelijk dat de snee al een centimeter kleiner aanvoelde... Het fluisterend you seem to be my mom was beslist een compliment en ik wist dat grote jongens, mama's kindjes blijven de volgende dagen deed ik het nog enkele keren over tot de draadjes eruit mochten en hij definitely wist dat wie zijn verbrandt op de blaren moet zitten, als je dat überhaupt dan nog kunt tenminste
American girls...Toen ik een paar jaar later twee Amerikaanse meisjes onder dak had en eens opmerkte dat een opgeruimde studio vééééééél groter is hadden we een leuke babbel. Mijn preekje dat wat oefening kunst baart en potentiële echtgenoten dat beslist op prijs stellen, bleken de dames prettig ad rem te zijn met de melding dat ze net op zoek waren naar een man met die eigenschappen but hard to find...
Van iedere ontmoeting steekt een mens wel iets op, toch?
Voor iedereen een 'Goede Week' in de aanloop naar een Zalig Pasen, hopelijk in lentetenue....
Toen ik vanmiddag het één uur journaal opzette en het eerste item, staking bij Bekaert, binnenhaalde, heb ik voor het eerst sympathie voor stakers gevoeld. In tegenstelling tot de walg dat een enkele sluiswachter een haven lamlegt of een paar chauffeurs of conducteurs het openbaar vervoer in de knoop leggen en reizigers gijzelen...begrijp ik de walg die deze staking uitlokt.
Het gebrek aan ethiek aan de top van bedrijven is al tientallen jaren een doorn in mijn oog.
Er is niks mis met loon naar werk, ook al geef ik intussen al 11 jaar het beste van mezelf aan de buik van Antwerpen zonder de minste financiële vergoeding, in tegendeel, met investering van eigen middelen. Een persoonlijke keuze, daar gaat het dus niet over. Bovendien zijn er heel wat mensen die zich vrijwillig engageren om het leven van anderen dat tikkeltje meer te geven.
Terug naar het nieuws over het spontaan neerleggen van het werk in alle Bekaert vestigingen. Arbeiders en bedienden die aan het lijntje worden gehouden met dreigementen dat het collectief minder verdienen wordt om massale afdankingen en/of sluiting af te wenden of tenminste uit te stellen
Bedrijf van het jaar, CEO manager van het jaar, een bedenkelijke eer, cfr zij die binnen de kortste keren na deze onderscheiding de status from hero tot zero, met een faillissement bekrachtigden.
Blijkbaar verstaan die CEO's de kunst werknemers een doemscenario voor te houden en hen zo voor de eigen kar te spannen. Wat de CEO vaak vergeet is dat hij zelf ook maar een -weliswaar veredelde- werknemer met voorkennis is om de danse macabre te ontspringen. En gaat de boel toch de dieperik in, dan is zijn vlot alvast zeewaardig.
Arbeiders en bedienden kunnen enkel met z'n allen in de reddingssloepen. Zij zijn dus op elkaar aangewezen, meer solidair. Zij leggen zich collegiaal neer bij een voorstel om meer voor minder te doen, in de hoop de schamele meubels alsnog te redden, zodat ze op het thuisfront hun verplichtingen kunnen blijven nakomen, lening afbetalen, gezin onderhouden Een intussen bekend scenario, terwijl het ene schandaal na het andere gelukkig- bovenkomt waarbij met lijkbiddersgezicht de baas verkondigt dat het geld op is ... nadat hij zich zelf eerst royaal bediend heeft ... wie betrouwt die mensen nog?
Bedrijfsleiders moeten denken en onderhandelen over akkoorden, contracten hebben gestudeerd en vertrekken van op een opstapje. Niet zelden hebben ze bovendien al flink wat ellebogenwerk achter de rug om dat plaatsje onder de zon te kunnen bemachtigen. Niemand ontkent hun (eventuele) capaciteiten, maar elke rechtgeaarde onder hen zal ook toegeven dat vanaf een bepaald niveau ze zichzelf faciliteiten kunnen toe eigenen die erover zijn. Dat toegeven, maar vooral er niet voor bezwijken, vergt moed. Wie zich naar boven knokt met een mogelijk ideaal om het allemaal beter te doen, vergeet dat vaak eenmaal boven... Eens die gegeerde plek veroverd, besluit men vaak ervan te genieten en dat veranderen over te laten aan hen die NA hem komen. Bovendien werden zoveel compromissen gesloten om er eindelijk bij te horen, dat het leidt tot geheugenverlies en enkel de lust naar meer overblijft.
Wie toch de kat de bel aanbindt, vindt vaak galg of brandstapel op zijn pad. Wie niet wil meespelen maar het leven lief is, gehoorzaamt dan maar de zachte dwang de eer aan zichzelf te houden en af te treden. De clan haalt weer opgelucht adem. Oef! De rust keert weer in paradise island, spijs en drank kunnen weer zonder oprisping genuttigd worden, business as usual
Maar een ketting heeft maar de sterkte van de zwakste schakel. Hoge verkoopscijfers betekenen ook grotere productie, job voor de arbeiders en bedienden. Maar zonder productie valt er niks te verkopen en zonder koper/verkoper is er geen nood aan fabricatie. De kip en het ei
Communiceren over draagkracht, loonkost, meer voor minder doen, verspilling aankaarten... zijn verloren reflecties als je het levende bewijs van het tegenovergestelde bent. Ik pleit niet voor iedereen gelijk. Het communisme heeft bewezen dat die strategie niet werkt. Wie beter zijn best doet, verdient ook beter in alle betekenissen van het woord. Misschien was de stammeneconomie iets duidelijker: ik maak u een kippenhok mooi afgewerkt, in duurzaam hout en krijg daarvoor uw enige kip. Rijst de vraag wat ik dan nog moet met een kippenhok???
Ethisch ondernemen. Het zou van weinig kiesheid getuigen de omvang van bepaalde topmannen in verband te brengen met hebzucht, maar een stiekeme vergelijking behoort tot het vrije denken. Overtuigende scouts, als ze het ook daar al niet verkorven hebben, die de passie preken, boer let op je ganzen. Of het nu om staaldraad, geneesmiddelen of geld draait, ondernemingen die goed werken, maken winst, wat levensnoodzakelijk is voor het voortbestaan. Maar winst is er niet om afgeroomd te worden door wie boven op de piramide staat. Integendeel, die moet vooruitziend zijn, continuïteit waarborgen, koopkracht van alle deelgenoten aan het succesverhaal vrijwaren. Als er dient ingekrompen, dan eerst aan de top, waar de armslag het breedst is en dus het makkelijkst iets kan gemist worden.
Shame on you elke klimpartij eindigt met de weg terug, hetzij trede per trede met de ontmoeting van de jonge benen die klimmen en een voorbeeld nemen aan je waardig voorgaan of onder het misprijzend oog van hen die niet misleid zijn door klatergoud het misschien niet kunnen stoppen, maar wel minachten...
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Spring is in the air.
De Leien, verbindingsas tussen Antwerpen noord (haven) en zuid (Brussel), volgen het traject van de voormalige Spaanse stadswallen uit de 17de eeuw en kregen hun meervoudige naam Italië-, Frankrijk-, Britse- en Amerikalei, in 1919 als eerbetoon aan de overwinnaars van WOI.
Deze belangrijkste verkeersader dwars door de stad, onderging begin de jaren 2000 voor drie van de vier delen, een verregaande renovatie, met een aparte bedding voor het openbaar vervoer, naast dubbele rijstroken voor het autoverkeer, een fiets- en voetpad.
Het laatste stukje Frankrijklei en de Italiëlei komen in 2013 aan de beurt. Het moet de kers op de taart worden met een groot plein voor het Operagebouw, waardoor het verkeer ondergronds zou gaan in de pre-metro tunnels die daar al decennia ongeduldig wachtend op wat beweging, voor anker liggen De tijdelijke noodbrug op de Italiëlei werd na 33 jaar (!) in 2006 afgebroken. Het ijzeren gedrocht tot daar toe, maar wat er onder zon brug gekweekt wordt, past niet in een stad die zich respecteert Supermarktkarretjes, slaapplaats voor daklozen, afval, stortplaats voor (gestolen) fietsen de katjes, ze waren er allemaal
Uit die tijd stammen dan ook onze eerste pogingen om tenminste voor de eigen deur, inclusief de berm, te vegen. Met een gevelbreedte van pakweg 70 m, al een behoorlijke klus. Omdat we letterlijk breeddenkend zijn, namen we er nog een flink pak meters tot aan de ijzeren brug mee in de opkuis.
Uit die tijd dateren dan ook de eerste verdenkingen dat ik wel prettig gestoord moest zijn, maar tegelijk ook de opportuniteit kreeg om een boodschap uit te dragen. Opsinjoren, de organisatie van de Stad die vrijwilligers aanzet om de eigen buurt gecontroleerd net te houden, stond op dat moment nog in de startblokken.
Hoe vaak ik in die tijd werd aangesproken. Amai, dat ziet ge niet meer, tegenwoordig. Oudere dames en heren met dat resterende vleugje grandeur van de voormalige 'Boulevard', komen vertellen dat hun moeder of meid vroeger elke vrijdag de straatstenen schuurde
Elke keer (mis)bruik ik de gelegenheid om hetzelfde te zeggen: het is onze stad en als we ervan houden, dan moeten we ze ook schoon houden. En bijna elke keer komt hetzelfde antwoord: dat moet de stad doen, we betalen genoeg belastingen. Ja, dat klopt, die belastingen zijn er, maar als de straat er niet mee gepoetst wordt, gaan we dan akkoord om in een smerige straat te wonen? Dan zijn we twee keer gezien, was steevast mijn repliek. Een stelling die doorgaans beaamd werd, zij het zonder al te grote illusies dat ze in daden werd omgezet. Maar hoe gaat het ook weer in dat gedicht: de boer, hij ploegde voort
Soms ook wel lachwekkend...
Zoals die OCMW- klant die een studio aan de voorkant betrok en bijna constant over de balustrade van haar terras hing. Op een avond riep ze dat ze me bij de politie ging aangeven, want dat ik in t zwart werkte en daarom op oncontroleerbare uren de straat kwam vegen. Tot slot van haar betoog titste ze haar sigaret over de balustrade het voetpad op. Ik keek naar boven en vertelde dat roken ongezond was, maar als het haar keuze was, de peuken in een asbak thuishoorden want dat peuken op straat door diezelfde politie dan meteen als sluikstort konden beboet worden
Of die wandelaarster met haar hondje dat recht voor de inkomdeur productief hurkte. Daarop nam de vrouw zoals het hoort een zakje uit een kokertje, vulde dat en deponeerde het in onze goot Vliegensvlug (of wat daar nog voor doorgaat ) raapte ik het op, ging haar achterna en overhandigde haar het zakje met de woorden dat ze iets had laten vallen. Nee, zei ze, dat is niet van mij, waarop ik lachend repliceerde: maar wel van uw hondje. Blijkbaar was ze hierdoor even de kluts kwijt en kon ik mijn betoog afmaken dat oprapen prima was, voor zover het zakje tenminste niet voor andermans deur werd gedropt. Ze nam het in ontvangst en mompelde: u bent me er nogal eentje, maar eigenlijk heb je gelijk en het zal niet meer gebeuren.
Yes, denk ik: Direct return on investment
Met zoveel nationaliteiten in één stad, wat vaak ook totaal andere gewoontes en gebruiken impliceert, is het van fundamenteel belang te communiceren over hoe het HIER in zijn werk gaat. De informatie moet correct, concreet en duidelijk zijn. Geen grijze zones, het is een duidelijke zwart-wit materie. Een vriendelijke onverschrokken aanpak (met stok achter de deur) heeft me in deze laatste tien jaar veel geleerd over motiveren. En op kop staat "woorden wekken, voorbeelden strekken" iets wat al te vaak over het hoofd wordt gezien. Maar wat niet is, kan komen. Met zn allen aan die kar trekken, is de opgave.
Breng kleur in het leven
Na enkele jaren ook de middenberm voor het gebouw wieden, een 70m lange strook schrale grond tussen twee rijbanen, waar een paar doorgeschoten struiken de illusie van groen in t stad hoog moeten houden, droomde ik van een bloeiende border. Iets dat vlug groeit, geschikt om in de schaduw van de hoge platanen te gedijen en bodembedekkend is.
Een advertentie van Opsinjoren met oproep geveltuintjes aan te leggen met tussenkomst van de stad, bracht me bij deze organisatie en mijn plan kon vrijwel meteen op enthousiasme rekenen.
Waaraan dacht ik? Vlijtige Liesjes. Symbolisch ter wille van hun naam, maar ook omdat ze in de schaduw floreren, goed tegen nat kunnen (Belgische zomers durven die karaktertrek nogal eens vertonen) en die zullen de complete strook innemen, wat wieden minimaliseert
Als de stad de plantjes kon bezorgen, beloofde ik alle voorbereidend- en uitvoerend werk voor mijn rekening te nemen, waarop we een deal hadden.
Hét sein om de man met groene vingers, echtgenoot van mevr.Oorts aan te spreken die de bermbodem aan zijn deskundige blik onderwierp en aanraadde de schrale droge verharde aarde los te werken en te vermengen met grondverbeteraar.
Gewapend met enkele schoppen en tientallen kilos teelaarde, werden de werkzaamheden gestart. Een spade diep de grond uitsteken, de teelaarde verdelen en inwerken.
Met een afgebakend veiligheidsstrookje op de rijweg, werd het werk op een zondag gepland, wanneer er heel wat minder verkeersdrukte is, wat veiliger werkt. Een hele job waar man- en spankracht aan te pas kwam en na afloop een gezond ogende strook naar beplanting hunkert... Zoals gezegd bezorgde Opsinjoren de vlijtige liesjes, berekend aantal plantjes per vierkante meter, die nu één voor één, handmatig in de aarde moesten Met weliswaar meer supporters op hun balkon dan de 10 vrijwilligers die regaeerden op de oproep om effectief de handen uit de mouwen te steken, werd de klus geklaard. Een paar flessen frisdrank en een doos koeken hielden de sfeer erin en er werd nauwkeurig geschikt, geplant, begoten dat het een lieve lust was. De trots en de waakzaamheid over het bloemenperk vaarde er wel bij.
Dat ik precies dit weekend dit blogje post, kadert in de actualiteit van de grote lenteschoonmaak die overal in Vlaanderen dit weekend mensen met verantwoordelijkheidsgevoel en liefde voor hun omgeving aan het werk heeft gezet De hierboven beschreven actie had immers plaats in de maand mei, omdat wij voor deze éénjarigen, de ijsheiligen Pancratius, Servatius en Bonifatius dienden te laten voorgaan. Dat zijn koele kerels waar je best niet mee lacht tenzij ook zij de dupe zijn geworden van de opwarming van de aarde en hun ijs enkel in een of andere beach cocktail effect heeft.
Een hele zomer lang oogde de berm bijzonder fris en fleurig, al werd even alarmfase rood van kracht, toen een lange droogte periode ons noopte elke avond te sproeien. Geen sinecure met een tuinslang over een drukke rijbaan. Maar de vlijt van onze Liesjes moest gehonoreerd worden en dus werden de dorstigen gelaafd Maar het zette ook aan t denken. Er moest mogelijkheid zijn om minder arbeidsintensief een gelijkwaardig effect te bekomen. Bovendien zijn éénjarigen een jaarlijks terugkerende kost en ook dat sproeien was in feite een levensgevaarlijke taak
Bloembollen. Narcissen, paasbloemen, komen ieder jaar weer boven en ook het loof zorgt nog geruime tijd na de bloei voor een wiegend groen tapijt. Dat was het. Bovendien is een narcis een sterke bloem, die weken stand houdt en dat voor ander groen te bespeuren valt...
Zo werden in de herfst van 2007 niet minder dan 2800 bloembollen in de verrijkte bermbodem gepoot. Geen direct resultaat deze keer, want pas in het voorjaar zou het resultaat zichtbaar zijn Vermits eerst kleine puntjes boven de grond komen die door kamikaze overstekers vertrapt zouden worden, werd een afsluiting met palen en lint geplaatst. Allemaal met eigen middelen en in eigen beheer.
En ja, hoor, in maart 2008, waren ze er, eerst voorzichtig priemend, dan massaal als een gouden explosie 2800 paasbloemen. En telkens hoor ik Laras theme uit Dr Zhivago als ik de wiegende zee van goud zie, zeker als ik 's avonds laat met de koplampen op de berm gericht, de parking uitrijd...Altijd even 'mijn moment'... En dat nu al voor het vijfde jaar op rij, die groet van gouden lentebodes, 'a touch of hope'
Nu ook Leuven waardig massaal afscheid nam van de zesde klassertjes, zal het althans voor de buitenwereld, langzaam stiller worden rond dit drama.
Het leven zal terug op gang komen, zelfs in de getroffen gezinnen: ach Margrietje, de rozen zullen bloeien, ook al zie je mij niet meer ik blogde het eerder, de veelzeggende woorden van de tot levenslied verheven waarheid.
Zonnige lentedagen voelen als: just a perfect day om dan haast gelijktijdig wanhopig te beseffen dat perfectie nooit meer van deze wereld zal zijn het voortaan een onvervuld werelds verlangen zal blijven ik herken nu iets sneller aanstormende paniekpieken en oefen me in het verweer. Vermoedelijk ontwikkelt ieder mens zijn specifieke unieke methode om met immens verdriet en pijn om te gaan, waarbij enkel tijd een mogelijke bondgenoot wordt.
Het leven met een man waarvan ik om beroepsredenen continu afscheid nam, heeft wellicht mijn veerkracht op scherp gezet. Met drie opgroeiende kinderen stond ik vaak voor alleen te nemen beslissingen. Voor de kinderen hield ik hem ondanks de afwezigheden, steeds aanwezig. Het leerde me invulling aan het gemis geven, die troostte en tegelijk kracht gaf, als werkende moeder van drie, niet altijd vanzelfsprekend.
Uit die tijd dateert wellicht een afweermechanisme dat bergen verzet en muren sloopt... niet dat ik deze werkwijze bepleit of ontraad, wil de psycholoog niet uithangen, maar voor mij is het een beproefd middel om van de hoogste nood alvast een kleine deugd te maken.
Verdriet verlamt. Het werk kan wachten, maar stapelt zich niettemin op. Fysieke kracht laat je in de steek, je geest raakt niet uitgeraasd, slapen lukt nauwelijks en vermoeidheid wordt een constante. Een gevaarlijke kolk waaruit ontsnappen erg moeilijk wordt en het dus zaak is, er niet in te sukkelen. Voorkomen is beter dan genezen. Pillen, drank ik wil er niet aan, ontsnappen aan verdriet voelt als vaandelvlucht, geeft schuldgevoel. Onze geliefden waren immers ook kansloos is het een vorm van solidariteit?
Na een overlijden komt er zoveel op je af, emotioneel, praktisch, administratief... waardoor je nog nauwelijks aan de gewone dagelijkse rompslomp toe komt. Als bij ziekte lange tijd zorg primeert en je volledig in beslag heeft genomen, of als een plots gebeuren als een ongeluk je overrompelt, gaap je in een diep gat waar als uit de krater van een vulkaan, achterstallig werk spuit.
Stel jezelf op de proef, daag jezelf uit je beter te voelen als een vervelend klusje geklaard zal zijn, als materieel je tenminste orde in de chaos brengt en vooral: begin eraan. Baat het niet, t schaadt ook niet. Je hebt tenminste die eerste constructieve stap gezet, leven na de dood Pak een klus aan waar je zo erg tegenop ziet dat ze steeds weer vooruitgeschoven werd. .Het afbreken en heropbouwen steen voor steen, staan model voor wat met wanhoop en verdriet ook kan. Het afbreken en met mooie herinneringen opbouwen.
Alle emoties rond Roosje en de gevolgen voor alles wat haar lief is kwamen door de gebeurtenissen van de voorbije week met de schoolkinderen, weer in een stroomversnelling op me af. Conform mijn persoonlijke therapie theorie koos ik voor het hopeloze plan om naast de garage, ook het tuinhuis in het Ganzenhof en het Wouwersnestje te reorganiseren. Opgelet, zeg nooit gewoon opruimen tegen reorganiseren Ideeën en plannenmakers in overvloed, maar uitvoerders ontbreken vaak, maar ik heb de daad bij het woord gevoegd
... probeerde me tevergeefs voor te stellen dat de spinnen spider men waren... en de rest is geschiedenis...
Het is avond na dag 3 als ik het resultaat van de ingreep met meesterlijke voldoening overschouw. Strelend gaat mijn hand over de gesorteerde bakken met tuin- en werkgerief, de netjes gestapelde boxen mastentoppen = dennenappels voor de open haard de go-karts, fietsen in zoveel maten, tuinzetels en dito kussens netjes gestapeld op een vaste voorbehouden stek. Dat moet toch een half jaar vol te houden zijn, denk ik met een monkellachje En de garage, eindelijk terug die naam waardig met een zee van ruimte om in en uit te stappen, te laden en te lossen.
Vanavond, moe en in camouflagekleuren geschminkt, door weggeveegde tranen in een bestoft gezicht ben ik net op tijd voor de generiek van Koppen op Eén. En ja, hoor, Roosje met haar oudste prinsje op de arm, is weer op het appel, zoals elke donderdag. Heel even, die glimpvan een blij gezicht dat naar ons lacht.
Het is al heel erg laat als ik door het raam mijn nachtgroet aan de vier kleinkinderen breng via Janneke maan en dan hoop dat de fysieke moeheid me de slaap zal gunnen, tot morgen een nieuwe dag wacht een onperfecte perfect day
Voor het laatst vormde de zesde klas van t Stekske haar rij en met meester Mon voorop, werden ze de enorme zaal van het Souverein auditorium met militiare eer binnengedragen. Een mahonie houten kist voor de meester, gevolgd door 15 witte kinderkistjes getooid met prachtige roze rozen
Terwijl de tranen me over de wangen biggelen voelt het bij mij als a touch of Rose
De engelenstemmen van Scala zetten de hemelpoort op een kier om de mamas en papas, de broers en zussen, maar ook iedereen die ontroerd deze plechtigheid volgt, een glimp van de zoete vrede aldaar te laten voelen.
Terwijl de commentator op Eén zich uitslooft om alles aan elkaar te praten, zap ik naar de bevestiging dat zwijgen goud is op Ned 1. De prachtig verklankte Sleepy Shores op deze eerste lentedag, voeren ons mee naar die onbekende overkant, waar de zacht aanspoelende speelse golfjes, balsem voor de ziel zijn.
Ik had mezelf voorgehouden de tv niet aan te zetten, het verdriet niet terug in volle hevigheid op mezelf los te laten. Maar dan bedenk ik hoe al dat meeleven bij het heengaan van ons Roosje ons overeind hield en vind het mijn plicht bij dit meervoudig verdriet, symbolisch mijn schouders aan te bieden En zo zit ik op die zonnige eerste lentedag voor TV
Muziek, de taal van emotie, van het hart. Bij het Pie Jesu sluit ik even mijn ogen en bid Hem om erbarmen, om geloof, hoop en liefde als troost, voor al wie met die verschrikkelijke hartepijn, geen kant op kan. En dat nog voor heel lange tijd.
Burgervader Van Velthoven slaat de nagel op de kop als hij geëmotioneerd erkent dat er nog geen plaats is voor een nieuw begin als dat er al ooit zal zijn.
De weg door het dal van verdriet is een kronkelpad, door donkere smalle steegjes, plots schel verblindend licht waardoor je de weg helemaal kwijtraakt en dan weer in een lange tunnel en wie weet wat daar gebeuren kan.
Het samen afscheid nemen van de kinderen en hun meester bevestigde het thema van hun laatste jaar lagere school: Samen sterk. Een leuze die ook hun ouders de voorbije week in de praktijk brachten door dit immense verdriet samen te dragen. Ook met ons allen.
Ton rêve reste chaud zingt Julien Clerc over de in de kiem gesmoorde toekomstdroom van kinderen en hun ouders, het verlangen dat ze achterlieten zal een leven lang het pad van hun families kruisen, en op zoveel kruispunten in het leven van wat elke andere 12- jarige van nu gaat beleven, zal het gemis de kop opsteken, zal het pijn doen maar zal men uit deze samen beleefde sterkte, veerkracht putten.
Zij aan zij zal men elkaar boven het verdriet tillen, zullen alsnog de verhalen van de sneeuwklas verteld worden en zal het zout van de tranen de pit geven om door te gaan met leve het leven. Voor elkaar, voor de anderen, voor hen, daarboven waar tijd geen rol meer speelt waar alles altijd NU is.
Wanneer ik vanavond nog eens naar de Italiëlei rijd, staat de zon als een enorme grote ronde hemelpoort laag boven de Schelde. Bij dat prachtige beeld tegen de heldere avondhemel, droom ik luidop dat die ronde bol, net zoals in de oude Chinese architectuur, een rode ronde deur is, de doorgang naar GELUK waar kommer en zorg niet doorkomen en waarachter de lente eeuwig is
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Nieuwe ramen, verfrissende kijk...
Centerbuilding, gebouwd eind jaren zestig, toen energieprijzen nauwelijks meetelden in de woonkost, is dat begin 21 ste eeuw, een heel ander verhaal.
Niet enkel de slijtage van ramen die 40 jaar weer en wind trotseerden, ook het feit dat enkel glas niet langer verantwoord is in tijden van energie besparing, noopte tot het "warm" maken van de mede-eigenaars voor compleet nieuwe ramen met energiebesparend hoog rendementsglas.
Financiële tegemoetkomingen vanwege de overheid, gecombineerd met een belastingsvoordeel voor energiebesparende renovaties, maken dat in de Algemene eigenaars Vergadering van 19 december 2007 het voorstel op tafel ligt. Het moet een gezamenlijke beslissing worden met een privatief prijskaartje. Met dien verstande dat de basisakte vermeldt dat alle studios hetzelfde uitzicht dienen te hebben, wat concreet vertaald wordt in het verkrijgen van het akkoord van ¾ van de quotiteiten om het licht op groen te zetten en overal de dubbele schuiframen te vervangen.
Nadat via mede- eigenaars met ervaring ter zake, reeds in 2005 offertes opgevraagd waren bij diverse leveranciers voor aluminium en PVC- ramen met dubbele beglazing, werd na de AV van eind 2007, beslist om in een kleinere werkgroep voor- en nadelen van het een en ander, in combinatie met de prijs en de plaatsingsmodaliteiten uit te werken, zodat uiteindelijk een concreet voorstel op tafel zou liggen. Op de algemene vergadering van 5 maart 2008 werd dan unaniem beslist door te gaan.
Teneinde iedereen toe te laten zijn vereiste financiële mogelijkheden te onderzoeken, werd vastgelegd dat alle ramen voor eind 2011 dienden vervangen te zijn. Iedere eigenaar die op dat moment of later instapt, betaalt zelf contant aan de leverancier tegen het meest gunstige groeps tarief . Daarop kan hij meteen beroep doen op subsidies van de federale-, regionale- en lokale overheid alsook van de energieleverancier. De VVM stelt zich borg ten overstaan van de uitvoerende firma.
Aan het einde van de vergadering telt de intekenlijst de toezegging van 23 eigenaars, goed voor 71 studios. Tegen de start van de werken, meteen na het bouwverlof begin augustus 2008, is deze lijst aangegroeid tot 112 van de 118 ramen. De nog overblijvende 6 studios vervangen hun raam in 2010. Daarmee is het vooropgestelde doel netjes binnen de termijn gerealiseerd, goed voor een gezamenlijke totale investering door de eigenaars van 300 000 euro, in een realisatie van de firma Witt.
Een huzarenstukje
Realisatie van dergelijk omvangrijk werk vereist een goede planning en een efficiënte aanpak. Al lijkt elk raam op het eerste zicht identiek, veiligheidshalve werd elk raam apart opgemeten. Vermits het om een 'bewoond' gebouw gaat waar de oude ramen eerst ook moesten worden uitgebroken, diende per studio, alles in één dag beklonken zijn.
Vermits het voor- en achtergevels betreft en de ramen voor de achterliggende studios via de voorsten dienen binnengebracht te worden, was het zaak daar tijdig duidelijke afspraken rond te maken en correct te respecteren. Een gebouw van 9 verdiepingen met 14 studios per verdieping, waar enerzijds een bestaand raam zorgvuldig dient uitgehaald, via de ladderlift naar beneden gevoerd, een nieuw raam via de ladderlift naar boven moet- en geplaatst worden, vraagt organisatietalent. Dat het gebouw daarenboven op een drukke verkeersas ligt, met een busstrook voor de deur, dienen ook heel wat vergunningen aangevraagd. Kortom: een maand lang dorp in de stad op stelten
Maar niet voor de individuele bewoner. Als die s morgens vertrekt en zijn studio is aan de beurt, moet die terug bewoonbaar zijn bij zijn terugkeer op een poetsbeurt na. Maar het zacht lopende hagelwitte schuifraam met geluidwerend glas, dat ook het rumoer van de stad buitensluit, maakt een paar extra uurtje sschoonmaak ruimschoots goed en velen krijgen bovendien een handje hulp van hun eigenaar.
A rato van 4 exemplaren per dag, is er toch ruim 6 weken intense bedrijvigheid. Al die tijd zijn een paar mensen van de VVM elke dag stand by met de sleutels van die studios waar mensen uit werken gaan en wiens hebben en houden uiteraard beschermd moet zijn. Geen enkel incident in geen enkele studio verhoogt alweer het intussen blindelingse vertrouwen van de bewoners in de aanpak.
Ons bewijs dat kwaliteit in tegenstelling tot zo vaak, ook kan zonder prijs Het heeft me wel de hele maand augustus en een zonnig stuk september gekost maar het resultaat was schitterend en de tevredenheid groot.
Om toch niet 'onbevlekt' dit hoofdstuk af te sluiten De zeer specifieke indrukwekkende boormachines van de installateurs, bleven in de gang liggen op de verdieping waar de volgende dag zou gewerkt worden. Wekenlang werd er door niemand één vinger naar uitgestoken. Allemaal eerlijke mensen en bovendien kan niets ongemerkt, vermits cameras permanent een oogje in t zeil houden.
Tot op die morgen een zeer specifieke accu de benen had genomen. 'Geen mens die daarmee iets kan uitrichten', aldus de werfleider, want alleen bruikbaar op deze specifieke industriële boormachine. Wel vervelend, want één ploeg was nu minstens voor een halve dag technisch werkloos en dat terwijl alles zo minutieus was uitgerekend.
Geen nood, de videobewaking nakijken en meteen is duidelijk wie er met de accu vandoor is
De man, geregeld bezoeker bij een mede-eigenaar die in het gebouw woont, met de gênante gewoonte me bij iedere ontmoeting met een belerend vingertje een of ander vermeend gezegde van een of ander vermeend filosoof te debiteren altijd met dezelfde aanhef: Also sprach Zarathustra in een walm van 40%vol.
Om het oponthoud van de plaatsers te minimaliseren, bel ik hem en zonder der doekjes om te winden stel ik hem voor de keuze: binnen het kwartier met de gestolen accu in het gebouw zijn, of ik geef de politie het bewijs van zijn werfdiefstal en stuur hem de kosten van het verlet van de installateurs .
Even sputtert Zarathustra nog tegen dat hij niets stokkend in zijn ontkenning als ik hem de permanente videobewaking in herinnering breng "Na een poosje werd toen even dit berichtje doorgegeven" beneden werd een pakje afgegeven met daarin de accu met de melding dat hij toch niet paste op zijn boormachine Enkele minuten later was de technisch werkloze ploeg aan het inhaalmanoevre bezig tot meerdere eer en glorie van een kordate aanpak
En Zarathustra? Niets meer van gezien of gehoord....zelfs niet door het nieuwe raam...
Alleen wie oud genoeg is zal nog weten dat het uit de film les enfants du Pirée komt en dat Hadjidakis of Theodorakis, beiden dissidente Griekse componisten, ervoor tekenden. Er zijn veel uitvoerders geweest, maar Melina Mercouri en Dalida, hadden die rauwheid in hun stem die de gevoelige snaar van ons hart wist te raken, de huidhaartjes rechtop te zetten, de rilling te veroorzaken die warm en koud blaast beklijvend.
Vreemd hoe uitgerekend dat lied me de laatste dagen, sinds dat fatale busongeval in Zwitserland, in mijn hoofd achtervolgt Wellicht omdat er nooit meer een zondag met hen komt Een enthousiaste jolige bende prille tieners, getaande snoetjes met witte uitsparing van de skibril een beetje hese stemmen van roepen en zingen, extra gezuiverde longen, klaar voor de reis naar huis zonder aankomst. Het einde van de tunnel lag er midden in met de voor anderen onzichtbare afslag naar hun eeuwige thuis
Elk ongeval, elk bruusk ontrukken van een geliefd leven, maakt opstandig. Evenzeer wanneer mensen ziek worden, een kind kanker krijgt, een tumor opduikt Waarom ik? Vraagt men zich wel eens af: waarom ik niet? Bij een dodelijk ongeval krijgt men de tijd niet voor die vraag, de achterblijvers des te meer Wat als... in de gebedsdienst eergisteren in Leuven werd de retorische vraag openlijk gesteld mijn God, waarom heb je mij verlaten? Klinkt contradictorisch, maar dat is LEVEN... Iedereen wordt ooit geconfronteerd met diezelfde machteloosheid, een berg onbeantwoorde vragen, dat ene niet te weerhouden moment dat het verschil is tussen leven en dood. Tussen gewoon geluk en immens verdriet.
Vele families van overleden kinderen, ongeval of ziekte, zijn in hun verdriet vaak enkel op elkaar aangewezen. Ook al wijs je medeleven en aandacht aanvankelijk af, wil je wegkruipen, je opsluiten in dat meest ellendige gevoel van verlatenheid. Achteraf bekeken is het MOETEN communicatief blijven, de ultieme reddingsboei. De noblesse oblige. Ze verplichten je overeind te blijven. Hulp- en contactgroepen van ouders van overleden kinderen spelen in op die noodzaak om er over te praten, om verdriet te delen.
22 kinderen in één klap is een verschrikking. Maar de realiteit is dat er dagelijks zoveel kinderen in de stilte van een familie sterven. Staan ouders er alleen voor en gaan gezinnen en families door dezelfde hel Laat ook dat een signaal zijn dat we uit deze shock meenemen. Het leven herneemt niet zijn gewone gang als de klokken zwijgen, het grafje is versierd en de kaartjes zijn gepost dan begint het gemis. Elke dag, tot de dood ons weer verenigt .
Gezien de omvang van de ramp en de aandacht die dergelijk rampzalig spectaculair ongeval automatisch krijgt, wordt ook het verdriet en het meeleven gemediatiseerd. Of je dat betreurt dan wel toejuicht, niemand kan om de ook louterende kant van dat gevolg heen. Mensen beseffen, tenminste weer voor even, hoe broos het zogenaamde geluk is. Hoe banaal geschillen zijn, als plots alles stilvalt. De pakkende, aandoenlijke symbolische kracht dat een volk letterlijk stilstaat op één en hetzelfde moment tonen dat geen mens aan verdriet ontsnapt. Het gemis zal overal anders voelen. In elk gezin zullen er andere klemtonen gelegd worden, zal er anders mee omgegaan worden, zal het beter of sneller een plaats krijgen. Instinctmatig voelen we een fractie van de pijn van de ander en de behoefte om die te helpen dragen. Maar aan die minuut bezinning voegen velen dagen van reflectie toe en sturen het eigen leven bij.
Jonge mensen geknakt in de bloesem van het leven, samen met die vertrouwenspersonen die de zware verantwoordelijkheid namen met andermans kinderen erop uit te trekken. Hen leerden dat een beetje loskomen van mensen en dingen, je helpt uit de cocon te ontwikkelen. Ze deelden hetzelfde lot. Voor de gekwetste kinderen duurde het beslist lang voor papa en/of mama bij hen waren, maar ze kregen die kans nog elkaar terug te vinden. Al zal ook dat zwaar zijn, verwondingen die hen lichamelijk en geestelijk tekenen en wellicht het leven van allen zwaar zal beïnvloeden.
De kinderen die ter plaatse het leven lieten, zie ik in mijn droeve dromen samen met de begeleiders de bergen intrekken. Samen met de mensen die ze de laatste week zo nabij waren, samen de berg over naar dat andere land waar iedereen 'voltooid' is.
Als straks overal te lande de vormelingen aantreden en de stoelen van deze kinderen leeg blijven, zullen zij van op hun hemels balkon in het mooiste gewaad, er beslist bij zijn. Mogen ze die en vele volgende dagen, de tranen van hun ouders drogen, door geloof, hoop en liefde in hun harten te zaaien. "Wat zou je nog doen, wetend dat je vanavond dood zal zijn, ontlokte bij de heilige Jan Berchmans het antwoord: verder spelen... "
Terwijl we aan de schoolpoort staan is uiteraard het onderwerp van gesprek de ramp in Zwitserland. Stel u voor dat ze op uitstap gingen, je de bus verwacht en dan zo'n melding....
Als was het voor dat moment geprogrammeerd, zingt Louis Neefs op de autoradio: Ach Margrietje, de rozen zullen bloeien, ook al zie je mij niet meer, door je tranen heen zal je weer lachen, net zoals die laatste keer en al denk je, dat komt nooit meer, dat komt nooit, nooit meer terug en stiekem knipperen we extra heftig met de ogen...
Vannacht, achter mijn PC wordt duidelijk waarom die Griekse liedjesschrijvers me maar niet loslaten. Het was Mikis Theodorakis die orakelde: "Jullie hebben wapens, ik enkel het woord. Maar dat is sterker, want wapens worden schroot en de tijd maakt liedjes (en teksten) onsterfelijk."
Bij deze is dat met ' a touch of Rose' gebeurd... Veel sterkte aan allen die op dit ogenblik het diepe dal doorgaan. Blijf stappen en vind de weg naar boven om dicht bij de sterren te komen, en ze door je tranen veelvoudig te zien schitteren...
Koning Boudewijn zelf ontving de delegatie en super leuk was wel dat hij op haar naam reageerde, dat hij een Morel kende die belangrijk werk deed in China
Of haar neusje krulde, kan ik enkel maar met grote zekerheid vermoeden
toen ze terecht kon antwoorden dat het haar papa was
.
Bij mijn aankomst aan het gebouw stond de man uit de rampstudio, bevend toe te kijken. Toen de bewoners lucht kregen van het oorzakelijk verband tussen wie en wat, heb ik de ambulanciers verzocht de man mee te nemen. Op zon momenten kan je beter preventief handelen
Na school even poseren met meter Dina... dat laat je als leuke tiener niet liggen.
A touch of Rose
Schoon lieveken, waar waarde gij, den eerste meie dag
dat gij mij geen meie bracht
met neergeslagen vleugels naar de dichtstbijzijnde border, wellicht de raad van mama opvolgend die zich terug manifesteert en kwettert: dekking zoeken
.
met eerlijkheid, respect, gevoel voor rechtvaardigheid in de geest van de wet, meer dan met de letter ervan, hoe woorden wekken, maar voorbeelden strekken. 
en hun ijs enkel in een of andere beach cocktail effect heeft. 
Voor het laatst vormde de zesde klas van t Stekske haar rij en met meester Mon voorop, werden ze de enorme zaal van het Souverein auditorium met militiare eer binnengedragen. Een mahonie houten kist voor de meester, gevolgd door 15 witte kinderkistjes getooid met prachtige roze rozen
A rato van 4 exemplaren per dag, is er toch ruim 6 weken intense bedrijvigheid. Al die tijd zijn een paar mensen van de VVM elke dag stand by met de sleutels van die studios waar mensen uit werken gaan en wiens hebben en houden uiteraard beschermd moet zijn. Geen enkel incident in geen enkele studio verhoogt alweer het intussen blindelingse vertrouwen van de bewoners in de aanpak.
zal nog weten dat het uit de film les enfants du Pirée komt en dat Hadjidakis of Theodorakis, beiden dissidente Griekse componisten, ervoor tekenden. Er zijn veel uitvoerders geweest, maar Melina Mercouri en Dalida, hadden die rauwheid in hun stem die de gevoelige snaar van ons hart wist te raken, de huidhaartjes rechtop te zetten, de rilling te veroorzaken die warm en koud blaast
beklijvend.
