Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Grote schoonmaak, Le grand nettoyage, Spring cleaning
Klaar voor de jaarlijkse grote schoonmaak? Tegen Pasen wordt iedereen verzocht ramen, terrassen (en daar vooral de afvoerputjes op de terrassen als u er heeft), grondig schoon te maken.
Elke studio moet WITTE gordijnen aan de ramen hebben, dat betekent gordijnen wassen ;-)
Dan verrijst met Pasen een stralend fris dorp in de stad als eerbetoon aan alle bewoners
Met deze boodschap in drie talen ad valvas, wordt in de weken voor Pasen iedereen aangemaand aan te knopen bij een stukje Vlaamse cultuur: de grote schoonmaak. De oorspronkelijke klemtoon van de 40- daagse vasten, zuiveren van de geest is verlegd naar het meer profane voordeel van het kuren en met de aanstormende lente inclusief bijpassende kriebels komt die drang om schoon te maken. Een puls die we ook in dit dorp niet onbenut laten.
Vandaar de oproep, die intussen al een week lang voor flink wat bedrijvigheid zorgt in de aanloop naar de jaarlijkse facelift van Centerbuilding. Even iedereen de handen uit de mouwen en we zijn weer op ons paasbest.
Door de optimale ligging vlak bij Universiteit Antwerpen, telt ons dorp in de stad, talloze studenten. Vaak zijn het uitwisselingsstudenten die van zowat overal naar Antwerpen Universiteitsstad afzakken. Omdat zij met de indruk die ze bij ons opdoen, ook terug naar het thuisland gaan, hechten we veel belang aan hun opvang en trachten hen dan ook een stukje Vlaanderen in het hart mee te geven. Een bewijs van hartelijke gastvrijheid, met een flinke scheut trots van een eigenheid die ons dierbaar is.
Daar horen bepaalde tradities bij, zoals het ontsteken van de lichtjes in onze 'in Antwerpen wereldberoemde lichtkerstboom', de pannenkoeken op 2 februari, inclusief het gezegde: 'geen vrouwke zo arm, of ze maakt op Lichtmis haar panneke warm, de Paasklokken, Sinterklaas
Het zijn momenten waarop we de kans grijpen iets mee te geven uit Vlaanderen, dat hen wellicht later op die data in gedachten weer even terugbrengt. Het zou jammer zijn die promotie modaliteiten onbenut te laten. Want onder de studentjes van nu, zitten de leiders van morgen ...
Dat het geen luchtspiegeling is, mag blijken uit blijvende contacten via de sociale media, de nieuwjaarswensen, een mailtje bij belangrijke events in hun leven... en als verhuurders ook niet te veronachtzamen, de mond-aan-mond reclame, waardoor verblijven in Antwerpen, positief geassocieerd wordt met ons 'dorp in de stad'
Studenten brengen leven in de brouwerij (!), dat soms ook wel eens getemperd dient te worden. Een enkele uitzondering niet te na gesproken, hebben we dat goed in de hand, tot tevredenheid van ALLE bewoning, een gezonde sociale mix. De grote diversiteit is een open deur op de wereld. Uiteraard leveren die uiteenlopende contacten ook leuke anekdotes op, waaraan ik u graag deelgenoot maak.
Belgian beers: Meteen na hun aankomst werd een groepje Amerikaanse studenten die hier zeven maanden kwamen studeren in het kader van een uitwisselingsproject, opgepikt door anciens voor een eerste ontdekkingstocht in de studentenbuurt. Om bij de statige historische gebouwen van het Hof van Liere te geraken, passeert men heel wat studentencafés en groot was de verbazing van de Yankees daar zonder enige restrictie de geneugten van een fris getapte pint te mogen leren kennen.
In de Verenigde Staten moet je daarvoor bewijzen 21 jaar te zijn... hier kon het zo maar. Wonderfull, Crazy met die superlatieven zag ik de jongste van het gezelschap enthousiast mee vertrekken. Mijn waarschuwing matig te zijn met alcohol, klonk compleet overbodig door zijn vriendelijk maar gedecideerde: definitlely mrs Morel, definitely . Zo overtuigend dat twijfelen, zondig zou zijn geweest.
Toen ik enkele dagen later de groep naar de serieuze cursus zag vertrekken, miste ik mijn enthousiaste jongste Informerend vernam ik dat hij a little problem had en niet meekon naar de univ. Moederinstinct is niet uit te schakelen en dus ging ik toch maar eens poolshoogte nemen. Het was even schrikken toen ik in plaats van het zelfzekere baasje, in een van pijn verwrongen gezichtje keek en de stoere bink aarzelend mij zijn grote geheim toevertrouwde
Niet dat hij teveel had gedronken, maar Belgisch bier was heerlijk én gevaarlijk en toen hij daar nog maar net achter was, schoof hij van het opstapje in het café en viel op zijn achterwerk. 'Lovely people' had hem met een van bloed doordrongen pant naar het ziekenhuis gebracht alwaar 'Antwerpen modestad' haar naam eer aan deed met een kunstig genaaide snee van 15 cm. Zitten, lopen, liggen, bukken, staan .no way Alleen wat rondshuifelen in pijama was hem gegund...
Zijn koffers stonden geopend op de grond, her en der rondslingerde kleren duidelijk gepakt in snelheid
Zal ik even helpen je studio een beetje te organiseren? werd met een ongelooflijk dankbare blik beantwoord. Als Mozes niet naar de berg kan, dan komt de berg toch naar Mozes, dacht ik en in een handomdraai hingen zijn kleren in de kast, vormden zijn sokken terug paren, was zijn bed opgemaakt en verhuisden de lege koffers in de ingemaakte kasten Zo, dat zag er al helemaal anders uit en het was duidelijk dat de snee al een centimeter kleiner aanvoelde... Het fluisterend you seem to be my mom was beslist een compliment en ik wist dat grote jongens, mama's kindjes blijven de volgende dagen deed ik het nog enkele keren over tot de draadjes eruit mochten en hij definitely wist dat wie zijn verbrandt op de blaren moet zitten, als je dat überhaupt dan nog kunt tenminste
American girls...Toen ik een paar jaar later twee Amerikaanse meisjes onder dak had en eens opmerkte dat een opgeruimde studio vééééééél groter is hadden we een leuke babbel. Mijn preekje dat wat oefening kunst baart en potentiële echtgenoten dat beslist op prijs stellen, bleken de dames prettig ad rem te zijn met de melding dat ze net op zoek waren naar een man met die eigenschappen but hard to find...
Van iedere ontmoeting steekt een mens wel iets op, toch?
Voor iedereen een 'Goede Week' in de aanloop naar een Zalig Pasen, hopelijk in lentetenue....
Toen ik vanmiddag het één uur journaal opzette en het eerste item, staking bij Bekaert, binnenhaalde, heb ik voor het eerst sympathie voor stakers gevoeld. In tegenstelling tot de walg dat een enkele sluiswachter een haven lamlegt of een paar chauffeurs of conducteurs het openbaar vervoer in de knoop leggen en reizigers gijzelen...begrijp ik de walg die deze staking uitlokt.
Het gebrek aan ethiek aan de top van bedrijven is al tientallen jaren een doorn in mijn oog.
Er is niks mis met loon naar werk, ook al geef ik intussen al 11 jaar het beste van mezelf aan de buik van Antwerpen zonder de minste financiële vergoeding, in tegendeel, met investering van eigen middelen. Een persoonlijke keuze, daar gaat het dus niet over. Bovendien zijn er heel wat mensen die zich vrijwillig engageren om het leven van anderen dat tikkeltje meer te geven.
Terug naar het nieuws over het spontaan neerleggen van het werk in alle Bekaert vestigingen. Arbeiders en bedienden die aan het lijntje worden gehouden met dreigementen dat het collectief minder verdienen wordt om massale afdankingen en/of sluiting af te wenden of tenminste uit te stellen
Bedrijf van het jaar, CEO manager van het jaar, een bedenkelijke eer, cfr zij die binnen de kortste keren na deze onderscheiding de status from hero tot zero, met een faillissement bekrachtigden.
Blijkbaar verstaan die CEO's de kunst werknemers een doemscenario voor te houden en hen zo voor de eigen kar te spannen. Wat de CEO vaak vergeet is dat hij zelf ook maar een -weliswaar veredelde- werknemer met voorkennis is om de danse macabre te ontspringen. En gaat de boel toch de dieperik in, dan is zijn vlot alvast zeewaardig.
Arbeiders en bedienden kunnen enkel met z'n allen in de reddingssloepen. Zij zijn dus op elkaar aangewezen, meer solidair. Zij leggen zich collegiaal neer bij een voorstel om meer voor minder te doen, in de hoop de schamele meubels alsnog te redden, zodat ze op het thuisfront hun verplichtingen kunnen blijven nakomen, lening afbetalen, gezin onderhouden Een intussen bekend scenario, terwijl het ene schandaal na het andere gelukkig- bovenkomt waarbij met lijkbiddersgezicht de baas verkondigt dat het geld op is ... nadat hij zich zelf eerst royaal bediend heeft ... wie betrouwt die mensen nog?
Bedrijfsleiders moeten denken en onderhandelen over akkoorden, contracten hebben gestudeerd en vertrekken van op een opstapje. Niet zelden hebben ze bovendien al flink wat ellebogenwerk achter de rug om dat plaatsje onder de zon te kunnen bemachtigen. Niemand ontkent hun (eventuele) capaciteiten, maar elke rechtgeaarde onder hen zal ook toegeven dat vanaf een bepaald niveau ze zichzelf faciliteiten kunnen toe eigenen die erover zijn. Dat toegeven, maar vooral er niet voor bezwijken, vergt moed. Wie zich naar boven knokt met een mogelijk ideaal om het allemaal beter te doen, vergeet dat vaak eenmaal boven... Eens die gegeerde plek veroverd, besluit men vaak ervan te genieten en dat veranderen over te laten aan hen die NA hem komen. Bovendien werden zoveel compromissen gesloten om er eindelijk bij te horen, dat het leidt tot geheugenverlies en enkel de lust naar meer overblijft.
Wie toch de kat de bel aanbindt, vindt vaak galg of brandstapel op zijn pad. Wie niet wil meespelen maar het leven lief is, gehoorzaamt dan maar de zachte dwang de eer aan zichzelf te houden en af te treden. De clan haalt weer opgelucht adem. Oef! De rust keert weer in paradise island, spijs en drank kunnen weer zonder oprisping genuttigd worden, business as usual
Maar een ketting heeft maar de sterkte van de zwakste schakel. Hoge verkoopscijfers betekenen ook grotere productie, job voor de arbeiders en bedienden. Maar zonder productie valt er niks te verkopen en zonder koper/verkoper is er geen nood aan fabricatie. De kip en het ei
Communiceren over draagkracht, loonkost, meer voor minder doen, verspilling aankaarten... zijn verloren reflecties als je het levende bewijs van het tegenovergestelde bent. Ik pleit niet voor iedereen gelijk. Het communisme heeft bewezen dat die strategie niet werkt. Wie beter zijn best doet, verdient ook beter in alle betekenissen van het woord. Misschien was de stammeneconomie iets duidelijker: ik maak u een kippenhok mooi afgewerkt, in duurzaam hout en krijg daarvoor uw enige kip. Rijst de vraag wat ik dan nog moet met een kippenhok???
Ethisch ondernemen. Het zou van weinig kiesheid getuigen de omvang van bepaalde topmannen in verband te brengen met hebzucht, maar een stiekeme vergelijking behoort tot het vrije denken. Overtuigende scouts, als ze het ook daar al niet verkorven hebben, die de passie preken, boer let op je ganzen. Of het nu om staaldraad, geneesmiddelen of geld draait, ondernemingen die goed werken, maken winst, wat levensnoodzakelijk is voor het voortbestaan. Maar winst is er niet om afgeroomd te worden door wie boven op de piramide staat. Integendeel, die moet vooruitziend zijn, continuïteit waarborgen, koopkracht van alle deelgenoten aan het succesverhaal vrijwaren. Als er dient ingekrompen, dan eerst aan de top, waar de armslag het breedst is en dus het makkelijkst iets kan gemist worden.
Shame on you elke klimpartij eindigt met de weg terug, hetzij trede per trede met de ontmoeting van de jonge benen die klimmen en een voorbeeld nemen aan je waardig voorgaan of onder het misprijzend oog van hen die niet misleid zijn door klatergoud het misschien niet kunnen stoppen, maar wel minachten...
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Spring is in the air.
De Leien, verbindingsas tussen Antwerpen noord (haven) en zuid (Brussel), volgen het traject van de voormalige Spaanse stadswallen uit de 17de eeuw en kregen hun meervoudige naam Italië-, Frankrijk-, Britse- en Amerikalei, in 1919 als eerbetoon aan de overwinnaars van WOI.
Deze belangrijkste verkeersader dwars door de stad, onderging begin de jaren 2000 voor drie van de vier delen, een verregaande renovatie, met een aparte bedding voor het openbaar vervoer, naast dubbele rijstroken voor het autoverkeer, een fiets- en voetpad.
Het laatste stukje Frankrijklei en de Italiëlei komen in 2013 aan de beurt. Het moet de kers op de taart worden met een groot plein voor het Operagebouw, waardoor het verkeer ondergronds zou gaan in de pre-metro tunnels die daar al decennia ongeduldig wachtend op wat beweging, voor anker liggen De tijdelijke noodbrug op de Italiëlei werd na 33 jaar (!) in 2006 afgebroken. Het ijzeren gedrocht tot daar toe, maar wat er onder zon brug gekweekt wordt, past niet in een stad die zich respecteert Supermarktkarretjes, slaapplaats voor daklozen, afval, stortplaats voor (gestolen) fietsen de katjes, ze waren er allemaal
Uit die tijd stammen dan ook onze eerste pogingen om tenminste voor de eigen deur, inclusief de berm, te vegen. Met een gevelbreedte van pakweg 70 m, al een behoorlijke klus. Omdat we letterlijk breeddenkend zijn, namen we er nog een flink pak meters tot aan de ijzeren brug mee in de opkuis.
Uit die tijd dateren dan ook de eerste verdenkingen dat ik wel prettig gestoord moest zijn, maar tegelijk ook de opportuniteit kreeg om een boodschap uit te dragen. Opsinjoren, de organisatie van de Stad die vrijwilligers aanzet om de eigen buurt gecontroleerd net te houden, stond op dat moment nog in de startblokken.
Hoe vaak ik in die tijd werd aangesproken. Amai, dat ziet ge niet meer, tegenwoordig. Oudere dames en heren met dat resterende vleugje grandeur van de voormalige 'Boulevard', komen vertellen dat hun moeder of meid vroeger elke vrijdag de straatstenen schuurde
Elke keer (mis)bruik ik de gelegenheid om hetzelfde te zeggen: het is onze stad en als we ervan houden, dan moeten we ze ook schoon houden. En bijna elke keer komt hetzelfde antwoord: dat moet de stad doen, we betalen genoeg belastingen. Ja, dat klopt, die belastingen zijn er, maar als de straat er niet mee gepoetst wordt, gaan we dan akkoord om in een smerige straat te wonen? Dan zijn we twee keer gezien, was steevast mijn repliek. Een stelling die doorgaans beaamd werd, zij het zonder al te grote illusies dat ze in daden werd omgezet. Maar hoe gaat het ook weer in dat gedicht: de boer, hij ploegde voort
Soms ook wel lachwekkend...
Zoals die OCMW- klant die een studio aan de voorkant betrok en bijna constant over de balustrade van haar terras hing. Op een avond riep ze dat ze me bij de politie ging aangeven, want dat ik in t zwart werkte en daarom op oncontroleerbare uren de straat kwam vegen. Tot slot van haar betoog titste ze haar sigaret over de balustrade het voetpad op. Ik keek naar boven en vertelde dat roken ongezond was, maar als het haar keuze was, de peuken in een asbak thuishoorden want dat peuken op straat door diezelfde politie dan meteen als sluikstort konden beboet worden
Of die wandelaarster met haar hondje dat recht voor de inkomdeur productief hurkte. Daarop nam de vrouw zoals het hoort een zakje uit een kokertje, vulde dat en deponeerde het in onze goot Vliegensvlug (of wat daar nog voor doorgaat ) raapte ik het op, ging haar achterna en overhandigde haar het zakje met de woorden dat ze iets had laten vallen. Nee, zei ze, dat is niet van mij, waarop ik lachend repliceerde: maar wel van uw hondje. Blijkbaar was ze hierdoor even de kluts kwijt en kon ik mijn betoog afmaken dat oprapen prima was, voor zover het zakje tenminste niet voor andermans deur werd gedropt. Ze nam het in ontvangst en mompelde: u bent me er nogal eentje, maar eigenlijk heb je gelijk en het zal niet meer gebeuren.
Yes, denk ik: Direct return on investment
Met zoveel nationaliteiten in één stad, wat vaak ook totaal andere gewoontes en gebruiken impliceert, is het van fundamenteel belang te communiceren over hoe het HIER in zijn werk gaat. De informatie moet correct, concreet en duidelijk zijn. Geen grijze zones, het is een duidelijke zwart-wit materie. Een vriendelijke onverschrokken aanpak (met stok achter de deur) heeft me in deze laatste tien jaar veel geleerd over motiveren. En op kop staat "woorden wekken, voorbeelden strekken" iets wat al te vaak over het hoofd wordt gezien. Maar wat niet is, kan komen. Met zn allen aan die kar trekken, is de opgave.
Breng kleur in het leven
Na enkele jaren ook de middenberm voor het gebouw wieden, een 70m lange strook schrale grond tussen twee rijbanen, waar een paar doorgeschoten struiken de illusie van groen in t stad hoog moeten houden, droomde ik van een bloeiende border. Iets dat vlug groeit, geschikt om in de schaduw van de hoge platanen te gedijen en bodembedekkend is.
Een advertentie van Opsinjoren met oproep geveltuintjes aan te leggen met tussenkomst van de stad, bracht me bij deze organisatie en mijn plan kon vrijwel meteen op enthousiasme rekenen.
Waaraan dacht ik? Vlijtige Liesjes. Symbolisch ter wille van hun naam, maar ook omdat ze in de schaduw floreren, goed tegen nat kunnen (Belgische zomers durven die karaktertrek nogal eens vertonen) en die zullen de complete strook innemen, wat wieden minimaliseert
Als de stad de plantjes kon bezorgen, beloofde ik alle voorbereidend- en uitvoerend werk voor mijn rekening te nemen, waarop we een deal hadden.
Hét sein om de man met groene vingers, echtgenoot van mevr.Oorts aan te spreken die de bermbodem aan zijn deskundige blik onderwierp en aanraadde de schrale droge verharde aarde los te werken en te vermengen met grondverbeteraar.
Gewapend met enkele schoppen en tientallen kilos teelaarde, werden de werkzaamheden gestart. Een spade diep de grond uitsteken, de teelaarde verdelen en inwerken.
Met een afgebakend veiligheidsstrookje op de rijweg, werd het werk op een zondag gepland, wanneer er heel wat minder verkeersdrukte is, wat veiliger werkt. Een hele job waar man- en spankracht aan te pas kwam en na afloop een gezond ogende strook naar beplanting hunkert... Zoals gezegd bezorgde Opsinjoren de vlijtige liesjes, berekend aantal plantjes per vierkante meter, die nu één voor één, handmatig in de aarde moesten Met weliswaar meer supporters op hun balkon dan de 10 vrijwilligers die regaeerden op de oproep om effectief de handen uit de mouwen te steken, werd de klus geklaard. Een paar flessen frisdrank en een doos koeken hielden de sfeer erin en er werd nauwkeurig geschikt, geplant, begoten dat het een lieve lust was. De trots en de waakzaamheid over het bloemenperk vaarde er wel bij.
Dat ik precies dit weekend dit blogje post, kadert in de actualiteit van de grote lenteschoonmaak die overal in Vlaanderen dit weekend mensen met verantwoordelijkheidsgevoel en liefde voor hun omgeving aan het werk heeft gezet De hierboven beschreven actie had immers plaats in de maand mei, omdat wij voor deze éénjarigen, de ijsheiligen Pancratius, Servatius en Bonifatius dienden te laten voorgaan. Dat zijn koele kerels waar je best niet mee lacht tenzij ook zij de dupe zijn geworden van de opwarming van de aarde en hun ijs enkel in een of andere beach cocktail effect heeft.
Een hele zomer lang oogde de berm bijzonder fris en fleurig, al werd even alarmfase rood van kracht, toen een lange droogte periode ons noopte elke avond te sproeien. Geen sinecure met een tuinslang over een drukke rijbaan. Maar de vlijt van onze Liesjes moest gehonoreerd worden en dus werden de dorstigen gelaafd Maar het zette ook aan t denken. Er moest mogelijkheid zijn om minder arbeidsintensief een gelijkwaardig effect te bekomen. Bovendien zijn éénjarigen een jaarlijks terugkerende kost en ook dat sproeien was in feite een levensgevaarlijke taak
Bloembollen. Narcissen, paasbloemen, komen ieder jaar weer boven en ook het loof zorgt nog geruime tijd na de bloei voor een wiegend groen tapijt. Dat was het. Bovendien is een narcis een sterke bloem, die weken stand houdt en dat voor ander groen te bespeuren valt...
Zo werden in de herfst van 2007 niet minder dan 2800 bloembollen in de verrijkte bermbodem gepoot. Geen direct resultaat deze keer, want pas in het voorjaar zou het resultaat zichtbaar zijn Vermits eerst kleine puntjes boven de grond komen die door kamikaze overstekers vertrapt zouden worden, werd een afsluiting met palen en lint geplaatst. Allemaal met eigen middelen en in eigen beheer.
En ja, hoor, in maart 2008, waren ze er, eerst voorzichtig priemend, dan massaal als een gouden explosie 2800 paasbloemen. En telkens hoor ik Laras theme uit Dr Zhivago als ik de wiegende zee van goud zie, zeker als ik 's avonds laat met de koplampen op de berm gericht, de parking uitrijd...Altijd even 'mijn moment'... En dat nu al voor het vijfde jaar op rij, die groet van gouden lentebodes, 'a touch of hope'
Nu ook Leuven waardig massaal afscheid nam van de zesde klassertjes, zal het althans voor de buitenwereld, langzaam stiller worden rond dit drama.
Het leven zal terug op gang komen, zelfs in de getroffen gezinnen: ach Margrietje, de rozen zullen bloeien, ook al zie je mij niet meer ik blogde het eerder, de veelzeggende woorden van de tot levenslied verheven waarheid.
Zonnige lentedagen voelen als: just a perfect day om dan haast gelijktijdig wanhopig te beseffen dat perfectie nooit meer van deze wereld zal zijn het voortaan een onvervuld werelds verlangen zal blijven ik herken nu iets sneller aanstormende paniekpieken en oefen me in het verweer. Vermoedelijk ontwikkelt ieder mens zijn specifieke unieke methode om met immens verdriet en pijn om te gaan, waarbij enkel tijd een mogelijke bondgenoot wordt.
Het leven met een man waarvan ik om beroepsredenen continu afscheid nam, heeft wellicht mijn veerkracht op scherp gezet. Met drie opgroeiende kinderen stond ik vaak voor alleen te nemen beslissingen. Voor de kinderen hield ik hem ondanks de afwezigheden, steeds aanwezig. Het leerde me invulling aan het gemis geven, die troostte en tegelijk kracht gaf, als werkende moeder van drie, niet altijd vanzelfsprekend.
Uit die tijd dateert wellicht een afweermechanisme dat bergen verzet en muren sloopt... niet dat ik deze werkwijze bepleit of ontraad, wil de psycholoog niet uithangen, maar voor mij is het een beproefd middel om van de hoogste nood alvast een kleine deugd te maken.
Verdriet verlamt. Het werk kan wachten, maar stapelt zich niettemin op. Fysieke kracht laat je in de steek, je geest raakt niet uitgeraasd, slapen lukt nauwelijks en vermoeidheid wordt een constante. Een gevaarlijke kolk waaruit ontsnappen erg moeilijk wordt en het dus zaak is, er niet in te sukkelen. Voorkomen is beter dan genezen. Pillen, drank ik wil er niet aan, ontsnappen aan verdriet voelt als vaandelvlucht, geeft schuldgevoel. Onze geliefden waren immers ook kansloos is het een vorm van solidariteit?
Na een overlijden komt er zoveel op je af, emotioneel, praktisch, administratief... waardoor je nog nauwelijks aan de gewone dagelijkse rompslomp toe komt. Als bij ziekte lange tijd zorg primeert en je volledig in beslag heeft genomen, of als een plots gebeuren als een ongeluk je overrompelt, gaap je in een diep gat waar als uit de krater van een vulkaan, achterstallig werk spuit.
Stel jezelf op de proef, daag jezelf uit je beter te voelen als een vervelend klusje geklaard zal zijn, als materieel je tenminste orde in de chaos brengt en vooral: begin eraan. Baat het niet, t schaadt ook niet. Je hebt tenminste die eerste constructieve stap gezet, leven na de dood Pak een klus aan waar je zo erg tegenop ziet dat ze steeds weer vooruitgeschoven werd. .Het afbreken en heropbouwen steen voor steen, staan model voor wat met wanhoop en verdriet ook kan. Het afbreken en met mooie herinneringen opbouwen.
Alle emoties rond Roosje en de gevolgen voor alles wat haar lief is kwamen door de gebeurtenissen van de voorbije week met de schoolkinderen, weer in een stroomversnelling op me af. Conform mijn persoonlijke therapie theorie koos ik voor het hopeloze plan om naast de garage, ook het tuinhuis in het Ganzenhof en het Wouwersnestje te reorganiseren. Opgelet, zeg nooit gewoon opruimen tegen reorganiseren Ideeën en plannenmakers in overvloed, maar uitvoerders ontbreken vaak, maar ik heb de daad bij het woord gevoegd
... probeerde me tevergeefs voor te stellen dat de spinnen spider men waren... en de rest is geschiedenis...
Het is avond na dag 3 als ik het resultaat van de ingreep met meesterlijke voldoening overschouw. Strelend gaat mijn hand over de gesorteerde bakken met tuin- en werkgerief, de netjes gestapelde boxen mastentoppen = dennenappels voor de open haard de go-karts, fietsen in zoveel maten, tuinzetels en dito kussens netjes gestapeld op een vaste voorbehouden stek. Dat moet toch een half jaar vol te houden zijn, denk ik met een monkellachje En de garage, eindelijk terug die naam waardig met een zee van ruimte om in en uit te stappen, te laden en te lossen.
Vanavond, moe en in camouflagekleuren geschminkt, door weggeveegde tranen in een bestoft gezicht ben ik net op tijd voor de generiek van Koppen op Eén. En ja, hoor, Roosje met haar oudste prinsje op de arm, is weer op het appel, zoals elke donderdag. Heel even, die glimpvan een blij gezicht dat naar ons lacht.
Het is al heel erg laat als ik door het raam mijn nachtgroet aan de vier kleinkinderen breng via Janneke maan en dan hoop dat de fysieke moeheid me de slaap zal gunnen, tot morgen een nieuwe dag wacht een onperfecte perfect day
Voor het laatst vormde de zesde klas van t Stekske haar rij en met meester Mon voorop, werden ze de enorme zaal van het Souverein auditorium met militiare eer binnengedragen. Een mahonie houten kist voor de meester, gevolgd door 15 witte kinderkistjes getooid met prachtige roze rozen
Terwijl de tranen me over de wangen biggelen voelt het bij mij als a touch of Rose
De engelenstemmen van Scala zetten de hemelpoort op een kier om de mamas en papas, de broers en zussen, maar ook iedereen die ontroerd deze plechtigheid volgt, een glimp van de zoete vrede aldaar te laten voelen.
Terwijl de commentator op Eén zich uitslooft om alles aan elkaar te praten, zap ik naar de bevestiging dat zwijgen goud is op Ned 1. De prachtig verklankte Sleepy Shores op deze eerste lentedag, voeren ons mee naar die onbekende overkant, waar de zacht aanspoelende speelse golfjes, balsem voor de ziel zijn.
Ik had mezelf voorgehouden de tv niet aan te zetten, het verdriet niet terug in volle hevigheid op mezelf los te laten. Maar dan bedenk ik hoe al dat meeleven bij het heengaan van ons Roosje ons overeind hield en vind het mijn plicht bij dit meervoudig verdriet, symbolisch mijn schouders aan te bieden En zo zit ik op die zonnige eerste lentedag voor TV
Muziek, de taal van emotie, van het hart. Bij het Pie Jesu sluit ik even mijn ogen en bid Hem om erbarmen, om geloof, hoop en liefde als troost, voor al wie met die verschrikkelijke hartepijn, geen kant op kan. En dat nog voor heel lange tijd.
Burgervader Van Velthoven slaat de nagel op de kop als hij geëmotioneerd erkent dat er nog geen plaats is voor een nieuw begin als dat er al ooit zal zijn.
De weg door het dal van verdriet is een kronkelpad, door donkere smalle steegjes, plots schel verblindend licht waardoor je de weg helemaal kwijtraakt en dan weer in een lange tunnel en wie weet wat daar gebeuren kan.
Het samen afscheid nemen van de kinderen en hun meester bevestigde het thema van hun laatste jaar lagere school: Samen sterk. Een leuze die ook hun ouders de voorbije week in de praktijk brachten door dit immense verdriet samen te dragen. Ook met ons allen.
Ton rêve reste chaud zingt Julien Clerc over de in de kiem gesmoorde toekomstdroom van kinderen en hun ouders, het verlangen dat ze achterlieten zal een leven lang het pad van hun families kruisen, en op zoveel kruispunten in het leven van wat elke andere 12- jarige van nu gaat beleven, zal het gemis de kop opsteken, zal het pijn doen maar zal men uit deze samen beleefde sterkte, veerkracht putten.
Zij aan zij zal men elkaar boven het verdriet tillen, zullen alsnog de verhalen van de sneeuwklas verteld worden en zal het zout van de tranen de pit geven om door te gaan met leve het leven. Voor elkaar, voor de anderen, voor hen, daarboven waar tijd geen rol meer speelt waar alles altijd NU is.
Wanneer ik vanavond nog eens naar de Italiëlei rijd, staat de zon als een enorme grote ronde hemelpoort laag boven de Schelde. Bij dat prachtige beeld tegen de heldere avondhemel, droom ik luidop dat die ronde bol, net zoals in de oude Chinese architectuur, een rode ronde deur is, de doorgang naar GELUK waar kommer en zorg niet doorkomen en waarachter de lente eeuwig is
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Nieuwe ramen, verfrissende kijk...
Centerbuilding, gebouwd eind jaren zestig, toen energieprijzen nauwelijks meetelden in de woonkost, is dat begin 21 ste eeuw, een heel ander verhaal.
Niet enkel de slijtage van ramen die 40 jaar weer en wind trotseerden, ook het feit dat enkel glas niet langer verantwoord is in tijden van energie besparing, noopte tot het "warm" maken van de mede-eigenaars voor compleet nieuwe ramen met energiebesparend hoog rendementsglas.
Financiële tegemoetkomingen vanwege de overheid, gecombineerd met een belastingsvoordeel voor energiebesparende renovaties, maken dat in de Algemene eigenaars Vergadering van 19 december 2007 het voorstel op tafel ligt. Het moet een gezamenlijke beslissing worden met een privatief prijskaartje. Met dien verstande dat de basisakte vermeldt dat alle studios hetzelfde uitzicht dienen te hebben, wat concreet vertaald wordt in het verkrijgen van het akkoord van ¾ van de quotiteiten om het licht op groen te zetten en overal de dubbele schuiframen te vervangen.
Nadat via mede- eigenaars met ervaring ter zake, reeds in 2005 offertes opgevraagd waren bij diverse leveranciers voor aluminium en PVC- ramen met dubbele beglazing, werd na de AV van eind 2007, beslist om in een kleinere werkgroep voor- en nadelen van het een en ander, in combinatie met de prijs en de plaatsingsmodaliteiten uit te werken, zodat uiteindelijk een concreet voorstel op tafel zou liggen. Op de algemene vergadering van 5 maart 2008 werd dan unaniem beslist door te gaan.
Teneinde iedereen toe te laten zijn vereiste financiële mogelijkheden te onderzoeken, werd vastgelegd dat alle ramen voor eind 2011 dienden vervangen te zijn. Iedere eigenaar die op dat moment of later instapt, betaalt zelf contant aan de leverancier tegen het meest gunstige groeps tarief . Daarop kan hij meteen beroep doen op subsidies van de federale-, regionale- en lokale overheid alsook van de energieleverancier. De VVM stelt zich borg ten overstaan van de uitvoerende firma.
Aan het einde van de vergadering telt de intekenlijst de toezegging van 23 eigenaars, goed voor 71 studios. Tegen de start van de werken, meteen na het bouwverlof begin augustus 2008, is deze lijst aangegroeid tot 112 van de 118 ramen. De nog overblijvende 6 studios vervangen hun raam in 2010. Daarmee is het vooropgestelde doel netjes binnen de termijn gerealiseerd, goed voor een gezamenlijke totale investering door de eigenaars van 300 000 euro, in een realisatie van de firma Witt.
Een huzarenstukje
Realisatie van dergelijk omvangrijk werk vereist een goede planning en een efficiënte aanpak. Al lijkt elk raam op het eerste zicht identiek, veiligheidshalve werd elk raam apart opgemeten. Vermits het om een 'bewoond' gebouw gaat waar de oude ramen eerst ook moesten worden uitgebroken, diende per studio, alles in één dag beklonken zijn.
Vermits het voor- en achtergevels betreft en de ramen voor de achterliggende studios via de voorsten dienen binnengebracht te worden, was het zaak daar tijdig duidelijke afspraken rond te maken en correct te respecteren. Een gebouw van 9 verdiepingen met 14 studios per verdieping, waar enerzijds een bestaand raam zorgvuldig dient uitgehaald, via de ladderlift naar beneden gevoerd, een nieuw raam via de ladderlift naar boven moet- en geplaatst worden, vraagt organisatietalent. Dat het gebouw daarenboven op een drukke verkeersas ligt, met een busstrook voor de deur, dienen ook heel wat vergunningen aangevraagd. Kortom: een maand lang dorp in de stad op stelten
Maar niet voor de individuele bewoner. Als die s morgens vertrekt en zijn studio is aan de beurt, moet die terug bewoonbaar zijn bij zijn terugkeer op een poetsbeurt na. Maar het zacht lopende hagelwitte schuifraam met geluidwerend glas, dat ook het rumoer van de stad buitensluit, maakt een paar extra uurtje sschoonmaak ruimschoots goed en velen krijgen bovendien een handje hulp van hun eigenaar.
A rato van 4 exemplaren per dag, is er toch ruim 6 weken intense bedrijvigheid. Al die tijd zijn een paar mensen van de VVM elke dag stand by met de sleutels van die studios waar mensen uit werken gaan en wiens hebben en houden uiteraard beschermd moet zijn. Geen enkel incident in geen enkele studio verhoogt alweer het intussen blindelingse vertrouwen van de bewoners in de aanpak.
Ons bewijs dat kwaliteit in tegenstelling tot zo vaak, ook kan zonder prijs Het heeft me wel de hele maand augustus en een zonnig stuk september gekost maar het resultaat was schitterend en de tevredenheid groot.
Om toch niet 'onbevlekt' dit hoofdstuk af te sluiten De zeer specifieke indrukwekkende boormachines van de installateurs, bleven in de gang liggen op de verdieping waar de volgende dag zou gewerkt worden. Wekenlang werd er door niemand één vinger naar uitgestoken. Allemaal eerlijke mensen en bovendien kan niets ongemerkt, vermits cameras permanent een oogje in t zeil houden.
Tot op die morgen een zeer specifieke accu de benen had genomen. 'Geen mens die daarmee iets kan uitrichten', aldus de werfleider, want alleen bruikbaar op deze specifieke industriële boormachine. Wel vervelend, want één ploeg was nu minstens voor een halve dag technisch werkloos en dat terwijl alles zo minutieus was uitgerekend.
Geen nood, de videobewaking nakijken en meteen is duidelijk wie er met de accu vandoor is
De man, geregeld bezoeker bij een mede-eigenaar die in het gebouw woont, met de gênante gewoonte me bij iedere ontmoeting met een belerend vingertje een of ander vermeend gezegde van een of ander vermeend filosoof te debiteren altijd met dezelfde aanhef: Also sprach Zarathustra in een walm van 40%vol.
Om het oponthoud van de plaatsers te minimaliseren, bel ik hem en zonder der doekjes om te winden stel ik hem voor de keuze: binnen het kwartier met de gestolen accu in het gebouw zijn, of ik geef de politie het bewijs van zijn werfdiefstal en stuur hem de kosten van het verlet van de installateurs .
Even sputtert Zarathustra nog tegen dat hij niets stokkend in zijn ontkenning als ik hem de permanente videobewaking in herinnering breng "Na een poosje werd toen even dit berichtje doorgegeven" beneden werd een pakje afgegeven met daarin de accu met de melding dat hij toch niet paste op zijn boormachine Enkele minuten later was de technisch werkloze ploeg aan het inhaalmanoevre bezig tot meerdere eer en glorie van een kordate aanpak
En Zarathustra? Niets meer van gezien of gehoord....zelfs niet door het nieuwe raam...
Alleen wie oud genoeg is zal nog weten dat het uit de film les enfants du Pirée komt en dat Hadjidakis of Theodorakis, beiden dissidente Griekse componisten, ervoor tekenden. Er zijn veel uitvoerders geweest, maar Melina Mercouri en Dalida, hadden die rauwheid in hun stem die de gevoelige snaar van ons hart wist te raken, de huidhaartjes rechtop te zetten, de rilling te veroorzaken die warm en koud blaast beklijvend.
Vreemd hoe uitgerekend dat lied me de laatste dagen, sinds dat fatale busongeval in Zwitserland, in mijn hoofd achtervolgt Wellicht omdat er nooit meer een zondag met hen komt Een enthousiaste jolige bende prille tieners, getaande snoetjes met witte uitsparing van de skibril een beetje hese stemmen van roepen en zingen, extra gezuiverde longen, klaar voor de reis naar huis zonder aankomst. Het einde van de tunnel lag er midden in met de voor anderen onzichtbare afslag naar hun eeuwige thuis
Elk ongeval, elk bruusk ontrukken van een geliefd leven, maakt opstandig. Evenzeer wanneer mensen ziek worden, een kind kanker krijgt, een tumor opduikt Waarom ik? Vraagt men zich wel eens af: waarom ik niet? Bij een dodelijk ongeval krijgt men de tijd niet voor die vraag, de achterblijvers des te meer Wat als... in de gebedsdienst eergisteren in Leuven werd de retorische vraag openlijk gesteld mijn God, waarom heb je mij verlaten? Klinkt contradictorisch, maar dat is LEVEN... Iedereen wordt ooit geconfronteerd met diezelfde machteloosheid, een berg onbeantwoorde vragen, dat ene niet te weerhouden moment dat het verschil is tussen leven en dood. Tussen gewoon geluk en immens verdriet.
Vele families van overleden kinderen, ongeval of ziekte, zijn in hun verdriet vaak enkel op elkaar aangewezen. Ook al wijs je medeleven en aandacht aanvankelijk af, wil je wegkruipen, je opsluiten in dat meest ellendige gevoel van verlatenheid. Achteraf bekeken is het MOETEN communicatief blijven, de ultieme reddingsboei. De noblesse oblige. Ze verplichten je overeind te blijven. Hulp- en contactgroepen van ouders van overleden kinderen spelen in op die noodzaak om er over te praten, om verdriet te delen.
22 kinderen in één klap is een verschrikking. Maar de realiteit is dat er dagelijks zoveel kinderen in de stilte van een familie sterven. Staan ouders er alleen voor en gaan gezinnen en families door dezelfde hel Laat ook dat een signaal zijn dat we uit deze shock meenemen. Het leven herneemt niet zijn gewone gang als de klokken zwijgen, het grafje is versierd en de kaartjes zijn gepost dan begint het gemis. Elke dag, tot de dood ons weer verenigt .
Gezien de omvang van de ramp en de aandacht die dergelijk rampzalig spectaculair ongeval automatisch krijgt, wordt ook het verdriet en het meeleven gemediatiseerd. Of je dat betreurt dan wel toejuicht, niemand kan om de ook louterende kant van dat gevolg heen. Mensen beseffen, tenminste weer voor even, hoe broos het zogenaamde geluk is. Hoe banaal geschillen zijn, als plots alles stilvalt. De pakkende, aandoenlijke symbolische kracht dat een volk letterlijk stilstaat op één en hetzelfde moment tonen dat geen mens aan verdriet ontsnapt. Het gemis zal overal anders voelen. In elk gezin zullen er andere klemtonen gelegd worden, zal er anders mee omgegaan worden, zal het beter of sneller een plaats krijgen. Instinctmatig voelen we een fractie van de pijn van de ander en de behoefte om die te helpen dragen. Maar aan die minuut bezinning voegen velen dagen van reflectie toe en sturen het eigen leven bij.
Jonge mensen geknakt in de bloesem van het leven, samen met die vertrouwenspersonen die de zware verantwoordelijkheid namen met andermans kinderen erop uit te trekken. Hen leerden dat een beetje loskomen van mensen en dingen, je helpt uit de cocon te ontwikkelen. Ze deelden hetzelfde lot. Voor de gekwetste kinderen duurde het beslist lang voor papa en/of mama bij hen waren, maar ze kregen die kans nog elkaar terug te vinden. Al zal ook dat zwaar zijn, verwondingen die hen lichamelijk en geestelijk tekenen en wellicht het leven van allen zwaar zal beïnvloeden.
De kinderen die ter plaatse het leven lieten, zie ik in mijn droeve dromen samen met de begeleiders de bergen intrekken. Samen met de mensen die ze de laatste week zo nabij waren, samen de berg over naar dat andere land waar iedereen 'voltooid' is.
Als straks overal te lande de vormelingen aantreden en de stoelen van deze kinderen leeg blijven, zullen zij van op hun hemels balkon in het mooiste gewaad, er beslist bij zijn. Mogen ze die en vele volgende dagen, de tranen van hun ouders drogen, door geloof, hoop en liefde in hun harten te zaaien. "Wat zou je nog doen, wetend dat je vanavond dood zal zijn, ontlokte bij de heilige Jan Berchmans het antwoord: verder spelen... "
Terwijl we aan de schoolpoort staan is uiteraard het onderwerp van gesprek de ramp in Zwitserland. Stel u voor dat ze op uitstap gingen, je de bus verwacht en dan zo'n melding....
Als was het voor dat moment geprogrammeerd, zingt Louis Neefs op de autoradio: Ach Margrietje, de rozen zullen bloeien, ook al zie je mij niet meer, door je tranen heen zal je weer lachen, net zoals die laatste keer en al denk je, dat komt nooit meer, dat komt nooit, nooit meer terug en stiekem knipperen we extra heftig met de ogen...
Vannacht, achter mijn PC wordt duidelijk waarom die Griekse liedjesschrijvers me maar niet loslaten. Het was Mikis Theodorakis die orakelde: "Jullie hebben wapens, ik enkel het woord. Maar dat is sterker, want wapens worden schroot en de tijd maakt liedjes (en teksten) onsterfelijk."
Bij deze is dat met ' a touch of Rose' gebeurd... Veel sterkte aan allen die op dit ogenblik het diepe dal doorgaan. Blijf stappen en vind de weg naar boven om dicht bij de sterren te komen, en ze door je tranen veelvoudig te zien schitteren...
Een pasgeboren babylijkje in de kelder van een Chirolokaal Een nieuwsbericht dat heel Vlaanderen eind september 2008 beroerde en waarover deze week werd gevonnist.
Elke moeder met de geboorte van een kind op haar palmares, herinnert zich deze ingrijpende gebeurtenis levenslang. Hoe goed ze ook omringd was. Het losscheuren uit haar eigen lichaam, het doorknippen van de streng van een verbondenheid die desondanks blijft, die lege plaats onder haar hart, waar ze dat onbekende groeiende leven koesterde, sterker voelde worden de pijn bij de geboorte wonderbaarlijk snel gewist door immens geluk voor dat nieuw leven
In normale omstandigheden is er de aandacht van de vader, van ouders en vrienden die eerst je misselijkheid, humeurschommelingen, euforie, twijfel en hoop delen, kanaliseren, vermenigvuldigen een beetje mee zwanger zijn en beleven, je doen groeien in je nieuwe zijn: mama.
Ook Sanne, het meisje dat 4 jaar geleden stiekem beviel en haar baby doodde, beleefde hetzelfde, zij het met compleet verschillende omgevingsfactoren.
Dan denk je, 21ste eeuw, waarin vrouwen bewust kunnen kiezen, zelfs voor een kind zonder vader, op het genetisch microndeeltje na, levend in een maatschappij die zowat in alles voorziet, waar eigengereide keuzes nauwelijks nog choqueren waar mogelijkheden te over zijn waarom dan dit?
Ondanks de massa bedenkingen die sindsdien uit mijn elektronische pen vloeiden, bleef het een onafgewerkt document, niet klaar om voor te leggen nu de uitspraak er is, doe ik dat wel.
Dit was geen fait divers. Een onderwerp voor maatschappelijke discussie, reflectie voor iedereen, jong en oud, iedereen op elk niveau van onze georganiseerde maatschappij.
Als de moeder toch voor de anonimiteit kiest, waarom dan niet veiliger en comfortabeler bevallen en het kind afstaan, desnoods in de vondelingenschuif leggen
Geen oordeel, noch veroordeling van mijn zijde, maar een aanzet om hier SAMEN over na te denken .
Sanne, een meisje van 20. Een kind in een vrouwenlichaam. Een geest in ontwikkeling midden een hormonaal battlefield. Ge- of misbruik maken van opspelende hormonen heeft voor een meisje duidelijk veel grotere gevolgen dan voor een jongen.
Waar sommige vrouwen enkel van kunnen dromen, vlot zwanger worden, werd voor Sanne haar nachtmerrie.
Vonnis: het doden van een mens is moord. Onomstotelijk de letter van de wet. En de geest?
Voorbedachte rade Niet het zwanger worden zelf. Koppels die een kind verlangen, noemen het geluk hebben, bij experimenterende tieners wordt het pech hebben Een zwangerschap, waar 9 maanden lang een kind in je lichaam groeit, geeft je tijd om na te denken en voor te bereiden. De eerste cruciale fout werd de communicatiestop... in plaats van angst en vertwijfeling te delen met de vader meteen ook de eerste hindernis, want stel dat er meer contacten waren, met ouders of vertrouweling, al dan niet professioneel.
De ouders? Hoe was hun relatie met hun dochter. Misschien dat juist een goede verstandhouding het meisje weerhoudt de waarheid te vertellen. Ouders lichten dochters voor, wijzen hen op de valkuilen en als dan blijkt dat je toch risicos nam veroorzaakt dat bij hen teleurstelling, verdriet, boosheid Die confrontatie tussen woord en daad, ga je misschien juist allemaal uit de weg in zo'n verwarde onbekende situatie.
Laat het een les zijn die elke ouder hieruit onthoudt om die overheersende ene reflex bij elke kind steevast in te bouwen en ook waar te maken: wat er ook gebeurt, je bent en blijft het dierbaarste dat we hebben. Je bent ons kind en samen komen we er steeds weer uit. De deur gaat nooit dicht, staat altijd op een kier en in het slechtste scenario is er altijd een alarmknop waarachter een hulplijn steekt.
Zoals bij alles kan men een situatie pas begrijpen als men alle factoren kent. Daarom is een volksjury zon waardevol instrument in de beoordeling van strafbare feiten. Jammer dat er enkel breed onderzoek wordt gedaan, getuigen worden gehoord, bij assisen als het kalf verdronken is, dempt men de put...
Jezelf durven verplaatsen in de situatie vooraleer te veroordelen, maakt het minder onbegrijpelijk dat zon meisje wacht, uitstelt, te lang wacht tot het afstel wordt, om met haar situatie boven water te komen. Dan komt een fase van verbergen, misleiden, ontkennen, liegen en de weg terug wordt als het ware afgesneden.
Wat hebben ook die ouders nu meegemaakt, zij hadden vragen bij het veranderende gedrag van hun frisse Chiroleidster, maar waar ligt de grens tussen respect voor de privacy van zon jonge twen en de wil om tussen te komen, te helpen, raad te geven. Je wordt alvast niet uitgenodigd door henzelf als ze in dergelijke situatie verkeren. Rustig blijven en hopen dat er een opening tot gesprek komt. Daar tegenover staat een pseudo volwassenen, vaak perfect in staat potentiële hulp onverbiddelijk buiten te sluiten. Slapeloze nachten en veel gepieker hoe het gesprek weer aan te gaan, zonder bruggen op te blazen is hartverscheurende machteloosheid. Aan beide kanten waarschijnlijk.
Negen maanden zullen aanvankelijk eindeloos veel tijd en kans geleken hebben om er alsnog uit te geraken. Misschien hoopvol wachtend dat het vanzelf zou voorbijgaan, dat het niet waar kan zijn... tot het onvermijdelijke zich aandient en het enige alternatief is: onverwijld dat kind op de wereld zetten. Dat kind waarvan jij alleen weet dat het komt.
Of ze echt wel het hele plan koelbloedig uitkiende, wie zijn wij om te denken dat we alle gedachten die door haar hoofd spookten, kennen, laat staan begrijpen. Voorbedachtheid veronderstelt alleszins een wat gesofistikeerder dumpscenario... dan het lijkje in de kelder van het Chiro lokaal achterlaten, waarvan je als een van de weinigen een sleutel hebt Het geurt naar onbewust hopen dat men je verplicht zal helpen de waarheid te bekennen en je schuldig te vinden.
De fysieke en emotionele heftigheid van de geboorte van een voldragen kindje, alleen in je kamer, met de chaos die dat veroorzaakt, de handelingen die je blijkbaar correct uitvoert, de pijn die je verbijt, de rommel die je opkuist terwijl je uitgeput bent bijna heroïsch Wilde ze dat alles haar dochter besparen later?
De tweede helft van het koppel, om het nu maar eens liefdeloos voor te stellen, waar blijft die? Zou ze de kost niet willen geven die zich later integer voordoen, nadat hun gelukt experiment spoorloos te hebben laten uitwissen. Buiten specifieke omstandigheden is abortus ook moord.... De man draagt alvast weinig of geen sporen, de vrouw voor altijd de oef , incident gesloten bij de ene, is een onuitwisbaar litteken bij de ander, bij de vrouw ook altijd letterlijk.
Wat doet Sanne? Ze neemt alles op zich. Ze pleit iedereen, behalve zichzelf, vrij. Niet haar ouders of opvoeding, niet haar vrienden, zelfs niet de man in kwestie moet delen in de klappen die ze krijgt. Ze gaat zelfs zo ver als vader -een in haar onvolgroeide geest- onkwetsbare overleden vriend te nemen. Die het bewezen, niet is. Vreemd toch dat haar zgz voorbedachte rade geen rekening hield met DNA. Er loopt beslist eentje rond die zich tenminste afvraagt of waar was die in haar grote ontreddering en eenzaamheid? Gedeelde pret werd geen gedeelde smart de letterlijke interpretatie van 'plaisir d' amour'...
Hopelijk kan deze bijdrage helpen eens goed na te denken en voor te lichten, over de al te vrijblijvende experimenten met onveilige sex. Een daad van dit formaat, is eerder uitzonderlijk, vergeleken bij de vele moorden die in het lichaam van de meisjes/vrouwen worden gepleegd, waar geen haan over kraait. Hoe integer zijn de mannen die het mee hun liefje aandeden en nu hardvochtig oordelen?
Tegenover elke vader, ook just in a name die opgelucht adem haalt dat een avontuur zonder gevolgen afliep, staat altijd een meisje/vrouw, die willens nillens, vanaf het eerste moment dat de koppeling in het lichaam zich voltrekt moeder is voor altijd maar worden zij ter verantwoording geroepen?
Nieuwsblad.be van 13 maart 2012 En wat met Lieselotte? Vergelijkbare daad waarna dit meisje haar baby hulpeloos achterliet en 15 jaar kreeg voor de rechtbank in Brugge
Citaat uit het artikel: De opgetrommelde getuigen schetsten inderdaad geen fraai beeld van Lieselot De Clercq. Op haar achttiende trok de jonge vrouw in bij een man van wie de vrouw op datzelfde moment aan het bevallen was van hun tweede kind. ..
Sanne, wij wensen je veel sterkte en een grote portie touch of Rose om het vertrouwen in jezelf, je familie, je vrienden te herstellen en die tweede kans met beide handen te grijpen Ze is niet iedereen gegeven
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Eerst wil ik toch even voor alle duidelijkheid stellen dat al deze waar gebeurde verhalen opgetekend werden in het dagboek dat ik al jaren bijhoud en dat niets uit het verleden nog kan vergeleken worden met het nu. Mooi, net, gedisciplinnerd, warm en gezellig, verantwoordelijke bewoners ...zijn nu de bijwoorden bij het werkwoord "wonen in dit dorp in de stad".
Om dat veilig te stellen is het belangrijk het verleden te kennen. Niets komt zomaar. Niet te vergeten. Vandaar de blijvende inzet.
Er was eens...vier jaar geleden...
Het huishoudelijk reglement dat het houden van huisdieren verbiedt, is voor elk weldenkend mens de normaalste zaak van de wereld in een eenkamerflat. Nu dat weldenkend durft al wel eens aan het denken zetten .
Naast het ruimtelijk probleem, de onwelriekende uitwerpselen in de afvalcontainer, kweekstation voor vlooien... is er ook het gezondheidsaspect. Dicht op elkaar wonen, vereist immers een strenge hygiëne.
Dat ondervond ik op een avond na het sorteren van de containers, toen mijn onderarmen plots vol dikke beten stonden, die gekmakend jeukten. Vanuit mijn manègeverleden kende ik het fenomeen: vlooienbeten. Veel kruid, buiten anti- jeuktalk is daar niet tegen gewassen, als je tenminste niet met anti-allergische medicatie wil experimenteren.
Buiten een opgedirkte poedel, niet eens luisterend naar zijn -voor een Hollander vreemd uitgesproken Franse naam - die in de beginperiode van dit boek, ostentatief door het gebouw paradeerde, was het onderscheppen van een binnengesmokkeld huisdier, soms best lastig.
Gemiauw en/of geblaf hielp gelukkig wel bij het lokaliseren van beestige overtreders of -bezoekers, waarvoor het verbod eveneens geldt, maar een opgeheven pootje tegen het bellenbrord of in de lift... waren ook makkelijke sporen. Via de eigenaars van de studio werd hen het overtreden van het reglement aangewreven, met de bijhorende schadevergoeding. Dankzij de cohesie tussen de mede-eigenaars en de collectief genomen beslissingen, de duidelijke communicatie, maar ook het vertrouwen in elkaar om er samen een leefbaar geheel van te maken, werd steeds kort en krachtig ingegrepen.
Geen huisdier nemen als bewijs van dierenliefde...
Het verbod op huisdieren wordt duidelijk gemeld bij interesse voor een studio en dus is het de keuze van het baasje om hier al/dan niet te komen wonen. Het systeem van forfaitaire schadevergoeding voor wie de regels aan zijn laars lapt, is voor de hardleerse overtreder de spreekwoordelijke stok achter de de deur.
Het hierna volgende verhaal, niet geschikt voor teergevoelige dierenvrienden:
Een oudere, corpulente vrouw, smaakloos maar opzichtig gekleed, leek recht uit een of andere griezelprent gestapt. Ze keek iedereen zeer neerbuigend aan, ging en kwam bij dag of nacht, bij regen of ontij en altijd kreeg ik dat naar gevoel reden waarom ik -tevergeefs- een paar keer contact probeerde te maken door simpelweg goede dag te zeggen. Op een keer sprak ze me zelf aan -ik vermoed met een paar borreltjes teveel op- en zei me een tikje vijandig dat ze zo rijk was dat ze met gemak het hele gebouw en al die 'appartementen' errond kon kopen en liet ter illustratie vanuit haar pelsmantel plots een stapel bankbiljetten zien. Ik gaf haar meteen de raad niet met zoveel geld rond te lopen. "daar staat ge van te zien, hé, zwijmelde ze binnen..."
Toen de eigenaar een paar forfaitaire schadevergoedingen voor zijn huurster ontvangen had voor ongesorteerd huisvuil en een kat op de studio, bleek hij haar niet te kunnen bereiken en vroeg of wij haar recent nog hadden gezien. Het was alweer lange tijd geleden en buiten het feit dat als haar deur open was geweest, een destructieve walm in de gang werd waargenomen, waren er die laatste tijd geen klachten meer. Tot de eigenaar er op een dag stond met de vraag of de huurster er nog wel woonde, iets waarop ik geen antwoord had. Toen kwam de aap uit de mouw: ze had al enkele maanden geen huishuur betaald en dus was de interesse gewekt...
Wanneer ik haar laatst had gezien, kon ik me niet meteen herinneren, maar ik vertelde de eigenaar dat als de deur open was geweest, er wel een verschrikkelijke geur werd waargenomen veel heeft de menselijke verbeelding niet nodig om meteen een doemscenario voor ogen te krijgen. Van elke studio wordt bij de VVM een sleutel in een brandkastje bewaard, voor het geval dat en in overleg met de eigenaar werd beslist dat het geval dat, zich toen voordeed.
Ik haalde de sleutel terwijl de eigenaar de politie belde, die snel ter plaatse kwam, we de deur openden en een onbeschrijfelijke stank iedereen de adem afsneed. Een snelle blik in de badkamer en op het bed bevestigde dat niemand in de studio aanwezig was, op een zieltogende kat na, die op de rug liggend tussen uitwerpselen en beschimmeld eten, een groot etterend gat in de buik vertoonde. Ze leefde nog, maar liet zich gewillig oppakken...
Iedereen stond versteend naar de chaos te kijken, toen de agenten het dierenasiel belden die kort daarop het diertje kwamen ophalen.
Daarna werd ook de ontsmettingsdienst van de stad gealarmeerd en binnen de kortste keren leken we figuranten in een science fiction film. Mannen in ruimtevaartkleding met maskers op, sloten de studio hermetisch af en lieten een gasbom zijn werk doen. Drie dagen 'verboden toegang' en dan zou de studio leeggehaald worden. Een massa kleding, tijdschriften, stapels oude kranten, etensresten met 'pruiken' op... hemeltje, mijn zolder is een luxe loft.
Toen drie dagen later een vrachtwagen van de reinigingsdienst en enkele mannen ter plaatse kwamen om alles leeg te halen, weigerde de eigenaar hun hulp en kwam zelf weken lang een paar uur per dag alles nazien, sorteren en in zakken wegvoeren misschien wel in de hoopde achterstallige huishuur alsnog te recupereren ..
Van de vrouw geen spoor meer.
Poesje mauw, zij/hij ruste in vrede.
De studio heeft een nieuwe eigenaar, werd grondig gerenoveerd, waardoor alweer een stukje dorpsrenovatie een feit werd...
Langzaam maar zeker... én vooral volhouden... met "a touch of Rose"...
Volgende week: nieuwe ramen, groots werk met energiebesparend gevolg...
Eén miljoen euro kan beentje Roseline (2) redden,bloklettert het Nieuwsblad van vrijdag 9 maart.
Het bericht heeft het effect van de spreekwoordelijke rode lap op een stier. En niet enkel ter wille van de naamcombinatie Rose en Eline
Het brengt me terug naar de ziekte periode van Roosje. Gesprekken met artsen en verpleegkundigen, gekoppeld aan de ervaringen in eigen familie waar heel wat artsen actief zijn, leerden dat ziek zijn, de patiënt arm maakt.
De financieel-economische kant van die medaille én de achterkant, het menselijk lijden, beroert mij al vele decennia. En vooral uit het oogpunt dat ik rotsvast overtuigd ben, dat véél méér met véél minder kan.
Benefiets voor een levensnoodzakelijke behandeling die miljoenen kost, (1 miljoen euro = 40 miljoen Bef), hebben mij steeds opstandig gemaakt.
Vanwaar die prijs? R&D moet afgeschreven worden in de tijd voor totaal nieuwe therapieën. De patiënt is eigenlijk proefkonijn en zou in dat geval vergoed mogen worden...
Voor gekende en beproefde behandelingen is het ontwikkelingsstadium al lang voorbij is het routine en het prijskaartje vaak onterecht.
De prijs van een loodgieter die een lek repareert, en iedereen weet dat die vakmannen niet goedkoop zijn, vergelijkbaar maken met die van een chirurg, zou een eerste stap zijn, al geeft de loodgieter nog garantie.
Maar de lichaamscultus is dermate fascinerend, dat een ziek mens ALLES zou doen om leven te kopen. Maar de koop gaat vaak niet door... de rekening wel... ook al ben je verdronken in het lek dus geen garantie... Het menselijk lichaam is niet altijd voorspelbaar.
Denkend aan de enorme kost die hogere studies de gemeenschap kosten, verkleuren het plaatje. Langer studeren stelt het starten uit, maar verantwoordt nog niet om in enkele jaren iedereen achter zich te laten. Het ooit vooropgestelde idee van een studielening, terugvorderbaar zoals in andere landen, is een eerbare optie.
Dat de prijs van de hospitalisatie het niveau van een verblijf in een vijfsterren all- in formule op de Bahamas benadert, kan nog verklaard worden: gebouw, onderhoud, permanentie, medische uitrusting, administratie, catering... al geven we beslist de voorkeur aan de 5- sterren applicatie op de Bahama's...
Na een ziekenhuisverblijf of -bezoek, heb ik steeds weer dat gevoel dat ook daar meer voor minder kan... er is nonchalant omgesprongen met vierkante meters... terwijl anderzijds geklaagd wordt over plaatsgebrek... maar wellicht is dat nog een gevolg van de periode waar ruimte, verwarming, mobiliteit... geen kost waren.
'Zonder ziekenkassen zouden heel wat artsen failliet zijn', is al lang de conclusie van mijn man, die zijn krasse uitspraak stoelt op de ervaring als voormalig directeur van enerzijds een privé ziekenhuis en later als voorzitter van een OCMW. Het is geregeld stof tot vinnige discussie aan de brunch op zondag... en ik steun het argument van een zeer gemotiveerde oudste dochter, dat dan ook veel mensen geen gebruik zouden maken van de vooruitgang van de wetenschap in het voorkomen van ziektes. We zijn er ook van overtuigd dat tussen alle koren kaf schuilt, dus ook in de medische sector, maar daardoor verhoogt ook het respect voor die artsen waar patiënten meer zijn dan een hangmap in de automatisch rollende archiefkast
Ooit stonden we versteld bij het achteraf vernemen van de motivatie voor een bepaalde keuze van specialisme . Ontzetting en afgrijzen dat een bepaalde discipline verkozen wordt om de lucratieve impact. Psychiater en geriater wekten medelijden die moesten een consult lang luisteren naar een gek of een oud manneke en dat voor één nomenclatuurtje Een specialisatie waarbij je de patiënt aan t werk zet en aangesloten op een PC voor u de nummertjes laat presteren, dat is 'poen scheppen'. Nergens viel enig peilen naar de mens achter de ziekte te bespeuren. Zo snel mogelijk erbij horen... Veel tijd hebben sommigen trouwens niet als ze alle medische congressen in sneeuw- of palmlandschap bijwonen Vraagt een patiënt zich wel eens af waarom een bepaald merk van medicatie samengaat met een bepaalde arts??? Om dan nog te zwijgen van doorverwijsvergoedingen Het gezondheidswereldje heeft zo zijn eigen kwalen...
Eind de jaren 60, was mijn moeder vrijwilligster in het Kinderheil, Nu Kind en Gezin. In 40-45 was ze verpleegster en toen wij het huis uit waren, was dat als notabeel een edele taak DNA- bevestigd
Op die wekelijkse zittingen kwam na het wegen en praktische raad, ook de kinderarts langs. Toen een bepaald moment drie verkouden kindjes door hem naar het ziekenhuis werden doorverwezen, was Moeke zeer verwonderd en sprak hem daarop aan. De jonge moeders waren in paniek na die onverwachte diagnose en was een ziekenhuisopname echt noodzakelijk? Want toch wel erg ingrijpend.
Dat de kinderarts -God hebbe zijn ziel-, daarop in alle eerlijkheid aan Moeke zei dat hij een probleem had doordat de voor hem gereserveerde bedden op de pediatrie leeg stonden en deze drie voor observatie opnemen, zijn probleem voor even oploste spelde Moeke hem de les. Wat noodzakelijk is moet, maar deze drogreden is erover, zei ze. Besefte hij wel wat een impact zon beslissing had, de jonge moeders bestierven het haast van angst en schuldgevoelens en dat voor de eigen winkel.
"Daar doe ik niet aan mee", repliceerde ze waarop ze prompt de moeders aanraadde een tweede opinie in te winnen wat ze alle drie deden bij de huisarts en geen van de drie baby's gehospitaliseerd werd. Jaren later zei de kinderarts tegen Moeke dat hij eerst boos was, maar bij nader inzien respect had voor haar moed tegen gangbare praktijken in te durven gaan. "Ik denk aan U bij elke beslissende keuze die ik op dat vlak moet maken". zei hij en groter eer kon hij Moeke niet bewijzen.
Met de uitzondering die de regel bevestigt, stelt men zeer vaak vast dat vrouwen verzorgender met een zieke man overweg kunnen, dan mannen dat voor hun zieke vrouw opbrengen Omdat veralgemenen altijd een vertekend beeld geeft, gaan we daar later en op grond van feiten en cijfers, eens over doorbomen
Oproep: Dokters in charge, ruil een halve dag gesponsord ski- of andere pret voor een nieuw beentje voor Roseline. In de vele commentaren onder het artikel ..leer je wat de burger verstaat onder veranderen is nodig
De kr8 en de m8 van " a touch of Rose" en wat een verademing te weten dat bekwame specialisten op vele terreinen, belangeloos er samen de schouders onder zetten. Kankerpatiënten die blijkbaar noodzakelijke medicatie om financiële redenen limiteren, helpen om het geloof, de hoop en de liefde te bewaren om te LEVEN een betere reden kunnen hun kinderen wellicht niet bedenken en ik getuig 'uit het leven gegrepen'...
De n8 van 8 valt en stilaan ebt de energieboost, waarmee ik opkomend verdriet steevast te lijf ga, weg.
13 maanden geleden, als was het vandaag, veranderde die levenslustige Rose in de schone slaapster. In tegenstelling tot het happy end van het sprookje wekte de tedere kus van de lieve prins, haar niet terug tot leven. Nog steeds snoert de gedachte aan dat beeld me de keel. Liever dan dat het mijn hart verlamt, denk ik schamper.
Om verdriet het hoofd te bieden, bezig ik een eigen bereide en uitgeteste therapie, waarmee het toch lukt om met een zweem van tevredenheid alsnog de n8 tegemoet te treden.
Oefening baarde kunst, al was voortdurend afscheid nemen van een reizende export manager, wel van een totaal andere grootorde dan definitief afscheid nemen van mijn kind.
Ben in het stadium waarover ook de mama van Annick Van Uytsel gewaagt: het wordt intenser. Zo heftig bij momenten dat er paniek losbarst en daar is voor mij maar één kruid tegen gewassen: een groot werk aanpakken en zo begon ik aan het opruimen van de zolder. Tenminste als ik eerst de ondoordringbare toegang kan bewerkstelligen ;-)
Gevaarlijk emotioneel terrein. Het verleden herleeft. Van de kleuterkunstwerkjes over de cursussen, de ijsschaatsen nieuwjaarsbrieven van de kinderen en kleinkinderen, knutselwerkjes en pakken tekeningen herinneringen aan zoveel mooie dingen die onvoorstelbaar in waarde gestegen zijn
Net voor het slapengaan steek ik dan mijn hoofd even boven het luik en door het gepoetste zolderraam kijk ik in het lachende gezicht van een stralende volle maan. Het noorderlicht dat na de zonnestorm van de voorbije dagen zichtbaar zou zijn, is dat hier alleszins niet, maar de schitterende ster is er wel dag lieve Rose, begint het verhaal over de voorbije eerste woensdagnamiddag van de maand, waarover ik haar mijn aards verslag uitbreng. Overbodig, maar zo kan ze mijn versie toetsen aan de werkelijkheid die haar permanent geopenbaard wordt.
Onderweg naar huis, de volle maan al hoog aan de wolkenloze hemel, zei ik daarstraks luidop, Rozeke toch, kom dan toch eens te voorschijn laat me voelen dat het goed is toen een groen Peugeotje 205, Roland Garros met een wit zeildakje me voorbijstak. Hetzelfde als haar eerste wagentje en zo was zij de muze voor dit waar gebeurd verhaal dat ik hier neerpen.
Vriend en studiegenoot Henri, intussen gewaardeerd antiquair, riep tien jaar geleden Roosjes hulp in voor het fotografisch vastleggen van een belangrijke kunstcollectie. Samen met haar compagnon de route, fotografe Marleen trok ze naar West- Vlaanderen en na een intense dag van ordenen, catalogeren en fotograferen, vertrokken beide jonge vrouwen terug naar Antwerpen.
Op de ringweg reed een wagen door het rode verkeerslicht, toen de moeder haar ruziënde kinderen op de achterbank trachtte te scheiden en zich in volle vaart in de flank van het Peugeotje boorde.
De klap was ongemeen hevig en doordat de co- pilote meteen in zwijm ging en niet reageerde op Roosje angstvragen, vreesde ze gelukkig onterecht- dat die het niet overleefd had
De toegesnelde brandweer in volle uitrusting, probeerde niet eens de reuze helm door het zijraampje te steken, om uit te leggen dat ze haar zouden moeten vrij branden Daarop smeekte ze de brandweerman dat voorzichtig te doen, teneinde haar sierbumpertjes te sparen
De brandweerman schudde vertederd het hoofd toen hij vertelde dat die bumpertjes het minste van haar zorg zouden zijn, gezien het hele plaatje
Beiden werden naar het ziekenhuis gebracht, terwijl wij al onderweg waren. De brandweerman die op de plaats van het ongeluk de baan schoonmaakte, vertelde ons dat ze leefde en hem speciaal verzocht te zorgen dat haar autootje weg zou zijn tegen dat haar ouders zouden voorbijkomen. Want dan denken ze zeker dat ik dood ben had ze hem toevertrouwd.
In het ziekenhuis hoorden we dat er niemand was binnengebracht maar dat er in Kortrijk nog een tweede hospitaal was . Toen we daar eindelijk binnenholden, vanuit het kamertje op de spoed mamas stem hoorde, was ze eindelijk gerust en verloor het bewustzijn: het was in orde, wij waren er en nu zouden we het van haar overnemen, glimlachte de spoedarts, die ons geruststelde dat het blauw zou wegtrekken, de glassplinters er zouden uitgroeien en het sleutelbeen vanzelf terug moest aaneengroeien.
Beiden mochten dezelfde avond mee terug naar Antwerpen. Roosjes bed en het badwater werden nog dagen verrijkt met splinterfijne glassplinters. Het gebroken sleutelbeen genas perfect, zelfs zonder de minste vergroeiing, door haar vastberadenheid het opspanverband dag en nacht te dragen, want een knobbel in haar décolleté: NO WAY.
Om drie uur s nachts ontwaken, in opvolging van wijze raad om het dag/nacht ritme te respecteren, bracht me na wat woelen, tevergeefs zoeken naar de maan boven de lage wolken, in de verleiding de herhaling van Reyers laat binnen te laten
Vanonder mijn dekbed, oogjes net boven het dekbedoppervlak, hoop ik dat de slaap/waaktoestand traploos tot volledige overgave leidt.
Met een half oogje open, schrik ik niet zodanig van de man met lage no- smiley- snor, vergelijkbaar met zwarte slagtanden van een walrus, dan wel van wat hij zegt
Een groene jongen uit dat andere land dat zich ook België noemt, terecht respect vragend voor ieder levend wezen armen, asielzoekers, daklozen, padden en egeltjes...maar weigert met de voeten onder dezelfde tafel te zitten met een Vlaamse buur. Daarmee beter doend dan zijn al even wereldvreemde would-be monarch, die in hetzelfde vliegtuig als Roosje,onderweg naar China, niet kon uitstappen.
Als een kaaiman waarvan eerst alleen de oogjes boven water komen, richt ik me op, zet mijn brilletje laag op mijn neus: Wat zegt die nu?
Lieven Van Gils leest zelfs in deze nachtelijke herhaling mijn gedachten en herhaalt voor alle duidelijkheid dat De leuze, ik verstond De looser, als halve Ecolo voorzitter, niet aan dezelfde tafel wil zitten met Reddy De Mey.
Meteen klaarwakker, recht mijn lattenbodem de rug en ben ik getuige van publieke discriminatie. Niet te geloven. Op de publieke omroep, in een live uitzending waar zit het centrum voor gelijke kansen? Pesten in de studio, mag dat?
25 jaar na de scheepsramp voor de kust van Zeebrugge, waar voormalig BRT journalist De Mey als eerste live verslag uitbracht van op de romp van het gekapseisde schip, wordt hij hieromtrent terug in beeld gebracht. Lijkt me verantwoorde historische journalistiek.
Van Gils, de tolerante vlaming van het kaliber: als men je op je linkerkaak slaat, bied dan je rechter ook aan... Wat een ongehoorde arrogantie van die erg op een walrus lijkende groene jongen, te gast op de Vlaamse Omroep, om te bepalen welke andere gasten er mogen bijzitten Als hij er niet mee akkoord ging, had hij ook dat spreekplatform niet hoeven krijgen en was consequent weggebleven. Geen ecologische haan/kip had er naar gekraaid. Maar eerst de kostelijke zendtijd inpalmen en dan afgeven op een andere gast, waarmee hij niet eens in discussie hoefde, die geen politieke boodschap bracht, waarmee geen debat werd aangegaan, die niet eens bedoeld was als gesprekspartner voor de anderen. Gewoon de vierde man aan tafel met een boeiend historisch, zelf beleefd verslag.
Een akelig moment voor de moderator, vermoed ik. Alhoewel het blijkbaar vooraf besproken was, waarop ik persoonlijk dan, naar een alternatieve (!) gast had uitgekeken... of zoals De Vadder dan zelf verhuisd was...toen Leterme het initiatief overnam.
Of De Leuze in de zaal bleef of meteen naar zijn afspraak met de vrienden van de Sharia4B ging, interesseert me niet eens... Dat hij letterlijk AFGING is een feit. En in dat opzicht een 'gelukkig' feit. 'Niet aan woorden, maar aan werken kan men iemands liefde merken...'
Het verdere verloop van het verhaal doet er niet meer toe, behalve de toch wel duidelijke afschuw van Mevr. Hoomans en Dhr Van Hengel van het discriminerend gedrag van hun voormalige tafelgenoot die een nietszeggend verhaal deed over zijn duo baan in het malse groene gras van de glooiende Ardense weiden langs riviertjes, waar voortaan blijkbaar walrussen uit opdoemen
Stel voor dat Reyers laat eens a touch of Rose in de uitzending steekt veel constructiever en stukken interessanter, waar een mens 's avonds laat rustig en minzaam van wordt ...
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
De komst van 'fire lady' zullen we zeker geweten hebben. Een nette vrouw, beetje simpel, behoorlijk opdringerig en héél praatziek. Ze betrok een nette studio waar vier jaar eerder de dochter van de eigenaar haar universitaire studies had afgerond. Vader- eigenaar, erg opgezet met de verbeterende leefomstandigheden in het gebouw, was erg gemotiveerd daar positief aan mee te werken. Hij meldde ons verhuurd te hebben aan een propere vrouw alleen en vermoedde dat ze goed zou meewerken.
Dat bleek al heel vlug een beetje té goed te zijn.
Wonend aan de voorkant zat ze zowat permanent op vinkenslag om telkens ik binnenreed of de spreekwoordelijke sleutel in het slot stak, 'toevallig' ook in de gang te komen...
Altijd zeer bereidwillig vragend of ze iets kon doen? Poetsen, containers nakijken... we moesten het maar zeggen. We dankten voor het voorstel, maar verkozen liever wat afstand te houden. Intuïtie?...
We bevestigden dat voor het spreekwoordelijke eigen deurtje vegen al een formidabele medewerking was.
Een paar verdiepingen hoger woonde een andere, ietwat excentrieke vrouw, die iedereen onverlet liet. Misschien het feit dat ze ongeveer van dezelfde leeftijd waren, maar onze fire lady doopte haar tot haar beste vriendin ... amper 24 uren na de eerste kennismaking.
En ook een jong koppeltje, beiden een beetje verstandelijk gehandicapt, maar super lief en van goede wil, nam ze ook binnen de kortste keren onder haar zogenaamde vleugels.
Maar geen van de drie 'begenadigden' apprecieerde de opdringerigheid van de vrouw, wellicht gelieerd aan een hoge vorm van eenzaamheid. Te pas en te onpas stond ze bij de anderen aan de deur, wat hen na een korte tolerantie periode, teveel werd en probeerden afstand te nemen.
Misschien was dat de reden dat ze op andere aandachtspunten overschakelde. Het duurde even voor we de link beet hadden. Een brandende krant voor de deur van een van de contactweigeraars... een brandje in een papiermandje... telkens wonderbaarlijk ontdekt en vakkundig geblust door ... ja, hoor...
Het daaropvolgende tumult, het geloop, zelfs een keer de brandweer die in vol ornaat uitrukte, verdreef de saaie dagen...
Met haar speculaties van hoe, wie en waarom, had ze stof te over om andermaal luisterbereidheid op te wekken. Het leek alsof ze een hoofdrol speelde in een eigen gecreërd scenario.
Toen de verveling haar echter inspireerde om met viltstiften in lift en op studiodeurenhaar scenario uit te werken en iedereen voor iedereen een beetje verdacht te maken .hadden we haar door.
Ze werd betrapt en door haar moedige eigenaar op staande voet uitgezet.
Toen kwam aan het licht dat de brandjes intussen een soort handelsmerk waren.
Toen een ex- vriend haar zocht in de hoop nog een openstaande schuld te vorderen, werd veel duidelijk.
De man schudde meewarig het hoofd, dat ze nog steeds niet behandeld werd voor zon serieuze afwijking Twee dagen nadat ze naar een flatje achter de hoek was verhuisd, was daar een onschuldig brandje in de gang
Haar meest bewonderenswaardige (!) stunt was toch wel dat ze de politie per combi een keer wist te overhalen haar hondje terug te halen bij de dieven. Nochtans had ze kort tevoren nog verteld het diertje te hebben weggegeven (terwille van het verbod op huisdieren)
Kan me voorstellen hoe die brave zielen zich, zich over haar huisdiertje ontfermend, zullen gevoeld hebben
Telkens ik iets hoor over een brandje in een flatgebouw
Dat we ook echt een keer prijs hadden vertel ik in een van de volgende afleveringen. Voor alle duidelijkheid: onze fire lady was in geen buurten te bekennen
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Maatschappelijk relevante beslissing. In het Allerheiligenweekend van 2008 werd in Berchem een moord gepleegd op een 19-jarige jongen. Je hoort het op het nieuws, je leest het in de krant, maar als dan de recherche langskomt en vertelt dat de moordenaar in het gebouw woont, word je met verstomming geslagen. Een jonge kerel van dezelfde leeftijd had inmiddels bekend. De recherche met slotenmaker en huiszoekingsbevel kwam de studio doorzoeken. Een paar weken tevoren had ik de jongen nog aangesproken in de lift., zoals ik vaak doe met mensen die ik voor het eerst tegenkom in het gebouw. De rit van zeven verdiepingen gaf me een waterkansje een gesprekje aan te knopen, omdat ik aan die jonge gast duidelijk zag dat er verboden spul in t spel was. Zeven verdiepingen liften duren een eeuwigheid als je gehaast bent, als je een gesprek probeert aan te knopen, lijkt het eerder vrije val Hij glimlachte minzaam en ging de straat op.
Amper een paar dagen voor het fatale gebeuren, ergens eind oktober 2008, stond ik toevallig weer met hem in de lift. Hij zag er heel normaal uit, was netjes gekleed en ik meende de kans schoon te zien om hem nog eens aan ons gesprekje te herinneren en hem te verwijzen naar een schitterende dienst in Stuivenberg, waarvan we weten dat ze écht het verschil kunnen maken. Hij antwoordde dat het misschien wel de beste oplossing was en dat hij er eens over zou nadenken.
Het deed hem duidelijk goed, aangesproken te worden en in de rit van verdieping 7 naar de begane grond, had ik even de kans hem te wijzen op keuzes in het leven. Je kan pech hebben, maar als je jong en sterk bent is er altijd een weg terug. Op de retorische vraag: ben je wel goed bezig, zei hij nee, ik weet het. Dan is het NU het moment om het tij te keren, probeerde ik. Je hele leven ligt voor je, Komaan, maak er toch wat van. Je hebt zoveel mee: je bent een knappe kerel, groot en sterk, steek de handen uit de mouwen, er is zoveel te doen. Zie eens hoeveel bladeren er moeten bijeengeveegd worden voor de deur. Dan heb je minder tijd om je te vervelen, dan word je gezond moe en je doet iets opbouwend. Mijd mensen die je de dieperik intrekken en als je twijfelt het alleen aan te kunnen, ga dan eens praten met de psychologen in Stuivenberg. Daar zijn al heel wat mensen geholpen. Als je er wil komaf mee maken, start dan hier en nu: gooi die vuiligheid meteen in de container. Je maakt mensen rijk die niets om jou geven. De lift stond toen op de begane grond en even hoopte ik dat hij de slordig gerolde sigaret in de container zou gooien. Hij zei vriendelijk: ge hebt gelijk, ik zal er eens over nadenken en ging naar de voordeur. Ik kon niet nalaten nog even te proberen met: toe, doe het NU, dan heb je al een eerste goal, maar de deur viel al in het automatische slot.
Toen ik weet had van het drama, sloeg ik mezelf voor het hoofd, hem toen niet bij de hand te hebben genomen en er mee naar het afkickcentrum te zijn gestapt. Het heeft veel overredingskracht gekost me te overtuigen dat ik het gebeurde niet had kunnen voorkomen, al valt het me soms nog zwaar als ik denk had ik maar
Toen ik dagen later toevallig zijn ouders ontmoette die zijn studio kwamen opruimen, heb ik even met hen gepraat. Jaren hadden ze vruchteloos getracht hun zoon een andere weg op te sturen, voelde ik een zekere bescheidenheid dat het dan wellicht ook mij niet zou gelukt zijn. Mijn voorstel hem in de gevangenis op te zoeken, was voor mijn gezin onbespreekbaar en daar heb ik me bij neergelegd.
Charter tegen drugs:
Het gebeurde liet een diepe indruk na op alle mede-eigenaars, die op de volgende bijeenkomst geïnformeerd werden. We zouden er samen iets aan doen. Velen zijn ouders van opgroeiende kinderen en de ellende van die smeerlapperij is althans in het zgz onschuldige begin- onoverzichtelijk.
Het heeft de VVM aangezet om een charter op te stellen waardoor we ons met alle mede-eigenaars engageren om elke vorm van drank- en of drugsmisbruik te signaleren aan de eigenaar, die zich engageert de bewoner erover aan te spreken en verwijzen naar hulpverlening. Ook de politie ondersteunt onze gezamenlijke aanpak om de geestelijke én lichamelijke doder uit te schakelen.
Het charter werd goedgekeurd in de BAV van dec 2008 en hangt geregeld terug uit in het gebouw, kwestie van de aandacht te blijven trekken.
CHARTER
preventie en bestrijding van drugsgebruik.
De verenigde mede-eigenaars van Centerbuilding beslisten in hun bijzondere algemene vergadering van 17 december 2008 punt 11, over een preventief en zo nodig curatief beleid, teneinde mogelijk gebruik van drugs in dit dorp in de stad kordaat aan te pakken.
De VVM is géén zorgverlener, maar wil toch haar verantwoordelijkheid nemen om de plaag die de toekomst van zoveel jongeren ondermijnt, in de mate van het mogelijke te helpen indijken en zeker niet te laten uitdeinen ..
Dat betekent concreet dat naast overdadig alcoholgebruik (openbare dronkenschap) ook het gebruik van soft en hard drugs verboden is.
Bij vermoedelijk gebruik zal contact genomen worden met betrokkene en verwezen worden naar professionele hulpverleners, als het op eigen kracht niet lukt.
Dealen van drugs betekent onmiddellijkeverbreking van het huurcontract en uitzetting, met verlies van de waarborg.
Dit project wordt ondersteund en mee opgevolgd door de lokale politie drugssectie van de Stad Antwerpen, die bij elke overtreding alleszins betrokken wordt.
The general assembly has decided that this building has to be drugsfree. Anyone not respecting this rule will be forced, in cooperation with the local police, to leave this building, losing their guarantee.
L assemblée génerale a décidé de ne pas permettre les drogues dans cet immeuble. Ceux qui ne respectent pas cette décision, en cooperation avec la police, seront forcés de quitter le bâtiment avec perte de leur caution.
Even terug naar de jeugdige dader, evenzeer slachtoffer Voor de zoveelste keer bewees het cameratoezicht zijn nut en kon de politie de rusteloze nacht die voorafging aan het drama min of meer reconstrueren. De jonge man liep bestendig op en neer door de gangen, nam tientallen keren de lift, rolde en rookte er diverse keren een joint .ging langs bij een andere kerel met sporen van dezelfde kwaal .kortom tegen de ochtend moet die jongen doodop geweest zijn.
Gehouden door hun beroepsgeheim lieten de speurders niets los, maar blijkbaar had de jongen de feiten bekend zonder zich veel te herinneren. Dat doet het vermoeden rijzen dat na een slapeloze nacht, de zoveelste op rij blijkbaar, in combinatie met waarschijnlijk middelen om alsnog de dag door te komen, de stoppen doorsloegen. Twee levens verwoest, twee ouderparen ontroostbaar, zoveel gemiste kansen.
Soms bekruipt me nog het schuldige gevoel dat ik hem niet zo vrijblijvend had mogen aanspreken .dat ik meer had kunnen doen .
Gedane zaken nemen geen keer. Niet voor het slachtoffer, niet voor zijn moordenaar. Ik voel een ontzettende walg voor al wie of geld verdient aan de verslaving van een ander, hem bewust verslaafd maakt maar ook een beleid dat de drempel voor zombiegedrag verlaagt. Ik weet dat de vrije wil van ieder mens het mogelijk maakt steeds weer keuzes te maken, maar als men heel subtiel je hersencellen uitroeit, dan is dat bewust ook de vrije keuze uitschakelen en een moderne vorm van slavernij opdringen.
Waarschijnlijk wordt zijn lot beslecht voor assisen. Is gevangenschap een garantie om terug vrij te worden, om bewuste keuzes te kunnen maken. Ik twijfel, als ik lees wat er daar binnen die muren kan
Er is maar één ontkomen aan: er nooit mee beginnen ..Die boodschap wil ik proberen uit te dragen. Kan het niet in de wereld, niet in Vlaanderen, niet in Antwerpen, laten we het dan tenminste proberen in dit dorp in de stad
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Bloemlezing
Beleid van een gebouw gaat in hoge mate over materiële dingen. Maar tegelijk blik je ook in de leefwereld van erg verschillende groepen bewoners, waarvan de confrontatie een heel aparte en gedifferentieerde kijk geeft op onze samenleving.
Daar wil ik met deze reeks ook eens in graaien als een soort bloemlezing van het leven in de buik van Antwerpen.
118 studios, met twee keer zoveel mensen en nog eens zoveel eigenaars, is als een boek met evenveel hoofdstukjes, de smeltkroes van vele werelden.
De verhalen, soms anekdotes, heb ik neergeschreven, opdat ze niet verloren gaan. Velen, vaak ook op beleidsniveaupraten immers over de samenleving zonder haar van binnenuit te kennen.
Bekijk het van links of rechts, alsof er geen probleem is, of als een lost World. Het is altijd verrassend, eens droef, eens prettig, maar steeds anders en leerrijk over het beestje dat "mens" heet.....
Eén uit de vele:
Een knappe rijzige Marokkaanse jonge man, keurig in het pak, steekt zijn hand uit en begroet me in onberispelijk Frans. Ongevraagd vertelt hij uitvoerig over zijn neef diplomaat, waarvoor hij werkt.
Hij huurt de studio als pied à terre, want is toch single en reist veel.
Weet ik veel hoeveel uren de man op kantoor dient door te brengen, het enige dat ik zag, was dat telkens ik daar was, hij er ook was. Hij zag me doorgaans bezig met ordenen, opruimen, huisvuil sorteren en vond het nodig me te zeggen dat een vrouw als ik, dat toch niet moest doen, dat daar toch werkvolk voor was .
Maar wie is daar te schoon voor, legde ik uit. Woorden wekken en voorbeelden strekken, dus als we de samenleving positief in beweging willen zetten, dan moeten we het voordoen lachte ik.
Het was duidelijk dat hij me anders taxeerde en charmeerde en lauwerde me dan maar zonder veel effect, weliswaar.
Zekere dag komt hij met een jonge modern- ogende, knappe, natuurlijk gebronsde juffrouw toe, perfect Nederlandstalig en stelt haar aan me voor als zijn verloofde, verkoopster in een parfumerie- zaak.
Een knap koppeltje alhoewel .
Vermits de naam van elke bewoner op de brievenbus moet staan, viel het op dat korte tijd later plots zijn naam van de brievenbus verdwenen is. We spreken hem erop aan en krijgen een heel omslachtig verhaal van stalking door de familie van het meisje We wijzen hem erop dat er geen uitzondering kan zijn.
Het verhaal wordt terug opgedist in het bijzijn van het meisje, die ernopvallend afzijdig in blijft. De volgende weken verandert er heel veel in haar houding: die frisse eigentijdse verschijning gaat hoe langer hoe meer schuil achter hem, lijkt zowaar steeds minder zichtbaar te worden en enkele maanden later verschijnt die frisse, steeds perfect opgemaakte knappe jonge vrouw plots ongeschminkt en met hoofddoek.
Ze gaat ook niet meer uit werken en op zekere dag stelt hij haar opnieuw voor, nu als zijnvrouw. Ze zijn getrouwd en duidelijk zwanger serieuze metamorfose, die niettemin felicitaties verdient.
Een tijdlang verdwijnen ze uit het oog, tot
dat het dan gelukkig zijn, een deur die plots opengaat....
Omdat de kabelmaatschappij de bekabeling kwam nazien en in elke studio even binnen moest, klopte ze ook aan bij dit koppel. Er was duidelijk hoorbaar iemand thuis dus werd diverse keren aangebeld en geklopt met het verzoek de deur te openen.
Verbluffend antwoord aan de binnenkant: ik kan niet openmaken, want mijn man is weg, heeft de deur gesloten en de sleutel mee. Toen we een paar uur later na zijn thuiskomst terug aanklopten, deed hij open, moest zij haar hoofddoek op en de badkamer in .
Waar was die moderne jonge vrouw naartoe? Daar kon ik met mijn verstand niet bij en ik sprak haar erover aan. Nu zit je hier een ganse dag in een eenkamerflat, had je niet liever gewerkt tot de baby komt?Mis je dat sociale contact niet?
Ze was nu een vrome moslimvrouw, ging niet meer uit werken om zich op de komst dan de baby voor te bereiden
Nu heb je rel met Morel, sprak ik hem een van de dagen daarop aan over het opsluiten van zijn vrouw.
Stel dat het brandt en jij verlaat het huis voor een ganse dag en je vrouw zit daarbinnen opgesloten wat dan?
Veel indruk maakte het niet maar het stemde me gerust haar daarop verschillende keren te zien buitengaan zonder hem. Dus kon ze van dan af toch weg. Hoewel erg terughoudend, kreeg ik steeds een vriendelijke groet, en een glimlach als we elkaar ontmoetten wat voelde als wederzijds stilzwijgend respect .
Vermits de studios absoluut niet geschikt zijn voor meer dan twee personen en dat ook uitdrukkelijk in het huishoudelijk reglement staat, hadden we hen daar ook nog eens ruim op voorhand extra op gewezen.
De procedure bij de sociale huisvesting was lopende en voor de geboorte zouden ze al lang weg zijn. Kwestie van nog enkele formaliteiten Niet dus, zou blijken.
Verhuizen was niet aan de orde, want het verwerven van de sociale woning verliep niet zo vlot als hij zichzelf had voorgespiegeld. Een tweede kind zou voor hogere prioriteit zorgen en warempel het kondigde zich ook reeds aan. Maar het reglement, zoals ondertekend in zijn huurcontract, vermeldt max. bewoning door 2 personen en daar laten we niet aan tornen.
Dat was niet naar zijn zin en de man, die zich van dan af weerbarstig opstelde. Jullie kunnen me nietsmaken, want ik ben familie van een diplomaat en geniet bescherming
Genoeg gezeverd, beslisten we en belden de neef diplomaat op kantoor op.
Die was zeer voorkomend en bevestigde wat we eigenlijk wisten: het neefje was een heuse lastpost, lag overhoop met de hele familie, maakte misbruik van hun goede naam, twaalf stielen dertien ongelukken, was er ontslagen, kortom ze waren hem liever kwijt dan rijk en we kregen het advies te doen wat moest gedaan worden.
We maakten ons sterk dat we de regels van het huis zouden doen naleven.
Toen kwam de echte ware aard van het beestje boven. Agressief, briesend dat hij een sociale woning met tuin MOEST hebben en dat hij niet weg zou gaan eer dat voor mekaar zou zijn alsof dat wij daar dan maar moesten voor zorgen.
Onder voortdurende druk stelde hij een ultimatum aan de eigenaar van zijn studio. Hij zou enkel wijken als zijn huisbaas meteen de waarborg teruggaf voor hij de studio zou verlaten.
Uiteraard is dat de wereld op zijn kop en de verhuurder, die werkte via een makelaar, wilde eerst de studio nakijken, de sleutels terug en dan de waarborg afrekenen.
Dat was niet naar de zin van de voorbeeldige huisvader (!) die dan maar een paar bussen ketchup leegspoot op de muren van de gangen en eieren stukgooide in de hete gloeilampen: een aangekoekte omelet als gevolg.
Geconfronteerd met de feiten en de toegebrachte schade, loochende hij de dader te zijn. De camerabeelden lieten aan duidelijkheid echter niets te wensen over, ondanks de kap die hij over het hoofd had getrokken wellicht tegen de smurrie op zijn hoofd
Alleszins was voor het gebouw de lastpost de deur uit. Toch denk ik nog wel eens aan dat knappe jonge moderne vrouwke, dat van de ene op de andere dag van de parfumerie naar de Middeleeuwen verhuisde, alle vrouwenemancipatie ten spijt.
De eigenaar maakte de schadeclaim aanhangig op het vredegerecht de studio veranderde inmiddels van eigenaar en daar verloren we het spoor over de al- dan niet gedane uitspraak
Vele decennia geleden, ik was 17, nog in de humaniora, toen ik op 14 februari na school thuis kwam en er naast een paar pakjes en kaartjes .een reuze ruiker rode rozen voor mij was afgegeven.
Valentijn was in die dagen nog helemaal geen commerciële bedoening. Het was een dag waarop jongens meisjes waar ze wel eens van droomden, vrijblijvend in de bloemetjes konden zetten zonder kans op gezichtsverlies, zij het met een stiekeme wens...
Voor mij was het de eerste keer dat een boeket rode rozen van een nobele onbekende en dat is niet geveinsd- bezorgd was.
Het boeket stond er toen ik van school thuiskwam en het was duidelijk niet naar de zin van mijn moeder, die hem gewoon in de tuinkamer in een emmertje had gezet. Haar bezwaar ontging me... maar het lag aan het bijhorend kaartje in geheimschrift
Wellicht twijfelde ze aan mijn oprechtheid toen ik compleet uit de lucht viel over wie de 'aanbidder' wel zou kunnen zijn. De afzender, noch de boodschap in geheimschrift is tot op heden ontcijferd. Waarschijnlijk steekt het kaartje nog ergens in het gigantisch archief (!) uit mijn beschaafde flower power jaren en de wenkbrauwen van de vinders doen fronsen als ze het over het geheime leven van oma zaliger zullen hebben...;-)
Ten die tijd zullen mijn erfgenamen hun mobieltje met app erop richten en het raadsel oplossen.
Al wat in die dagen een broek droeg en dat waren doorgaans enkel jongens- kregen in de daaropvolgende jaren steevast dat kaartje onder de neus geduwd met de vraag het te ontcijferen niet zozeer de inhoud dan wel de identiteit van de afzender hield me in de ban maar geen van hen verraadde ooit zichzelf, als het al een van hen was, uiteraard.
"Zolang je niet weet wie je de bloemen stuurde, blijven ze in de tuinkamer staan, was het toch wel zware verdict van mijn moeders wil, die in die tijd ook wet was. Wie weet wie ze stuurde en ook zijn bedoelingen ken je niet, want het kaartje is onleesbaar. Dus in quarantaine...
Pittig detail: de verbanning naar de tuinkamer zorgde voor een extra lange overlevingstijd van de ruiker
In het licht van deze 'onopgeloste zaak', staat het mij nu tientallen jaren later nog steeds vrij, te fantaseren over de onbekende vermeende stiekeme minnaar, die zijn doel grandioos voorbij schoot.
Wat zou er gebeuren als ik nu via opsporing verzocht hem alsnog zou achterhalen. Alleen maar om hem te bedanken, uiteraard. Het is natuurlijk ook best mogelijk dat de milde schenker aan jeugddementie lijdt, en dat gaat niet meer over dan herinnert hij beslist niet eens zijn escapades meer.
Nu ja, het doet er eigenlijk niet echt meer toe, al houdt zon beetje geheimzinnigheid in het leven de spanning erin. En dat, na het zien van achter de wolken opent toch wel perspectieven...
Op zoek naar een alternatieve Valentijn? Iets voor een illustere onbekende, waarvan je toch wel zeker wil zijn dat het hem goed doet? Klik dan eens op www.atouchofrose.be en misschien wacht daar wel iemand op dat vleugje Rose als extra beetje moed om vol te houden
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Gerecht
Terugkomend op hoofdstuk 16 van dit blogboek (16/1/12) 'de buik van Antwerpen' en de vrederechter die het hele plaatje wilde kennen voor hij op rust vertrok
Toen dat zover was, volgde een vrouwelijke collega hem op. Het zonder advocaat verdedigen van de gemeenschappelijke belangen van de mede-eigenaars, beslist in de Algemene vergaderingen, zinde de nieuwe vrouwelijke Vrederechter niet. Als voorzitter van de vereniging van eigenaars was ik volgens haar geen partij tegen de klacht van een mede-eigenaar. Het moest een syndicus zijn.
En ik stond daar als lid van een vrijwilligers- syndicusteam, samengesteld uit een interessante mix van een economist, jurist, een erkend makelaar mét BIV nummer bereid om hun kennis en werk voor de VVM gratis en vrijwillig in te zetten, kon een team de druk op elk van de leden verminderen, de kennis van velen gebundeld worden in functie van het geheel.
Maar het team vond geen genade in de ogen van de nieuwe vrederechter. Voorzitter van een team, daar kon ze niets mee beginnen, het moest een syndicus zijn. Dus werd de man met het BIV nummer naar voren geschoven. Hij woonde een eind weg, moest telkens over die E313 waar het verkeer in die tijd al, altijd stil stond . vermits de uitnodiging op het vredegerecht steeds op 9h stond, was de man al om 7 uur op de baan en toch waren we steeds als laatste aan de beurt om dan meestal te horen uitstellen, verdagen, geen uitspraak te krijgen en als die met de post kwam, getuigde de uitspraak niet van begrepen materie
Beslissingen aanvechten, genomen met 95% van de stemmen van de mede-eigenaars, ontlokt de Vrederechter de opmerking dat het toch merkwaardig is, dat alle andere mede-eigenaars die beslissingen wel onderschrijven.
Daarop durft de gefrustreerde mede-eigenaar zeggen: Ze schrijft de volmachten zeker zelf? Oef, een doorbraak voor de rechter. Hier heeft ze eindelijk een kapstok om uitstel aan op te hangen. Er moet bewijs op tafel gelegd worden dat de volmachten écht zijn. En meer nog, de advocaat van de tegenpartij suggereert plots dat er een vergadering moet komen, waarop al die eigenaars lijfelijk aanwezig zijn en persoonlijk de aanwezigheid komen tekenen, zodat het wel degelijk om effectieve mensen gaat.
Begin maar, vrijwilligers. Weer gratis je zaal ter beschikking stellen, voor alles zorgen, uitnodigingen versturen, de mensen motiveren, ook die honderd kilometer ver wonen om de verplaatsing naar Antwerpen te doen, met als enig doel, voor die ene mede-eigenaar komen bewijzen dat ze echt bestaan .
Hart onder de riem .
En ja, hoor. Ze kwamen. Dat de dwarsligger schitterde door afwezigheid is hoogst verwonderlijk, maar er werd geopperd dat ze wellicht van aan de overkant van de straat getuige waren van de massale opkomst en liever afdropen..Het agendapunt dat de eigenaars akkoord gaan dat mede-eigenaars zich mogen laten vertegenwoordigen bij volmacht een algemeen aanvaarde regel en ook steeds toegepast door de betaalde syndicus van voordien, werd unaniem aanvaard en bevestigd. Volgende zet: was er een deurwaarder om vast te stellen dat het wel allemaal echte eigenaars waren. Omdat het steekspel aansleepte en we de rechter dringend om een uitspraak verzochten besliste ze de voormalige syndicus moest de boekhouding grondig bekijken en naar onregelmatigheden zoeken.
De verontwaardiging bij 95% van de eigenaars was enorm. Geen onafhankelijk revisor, maar uitgerekend de ontslagen syndicus met die taak belasten, gaf op zijn minst twijfels over de objectiviteit van het bevolen onderzoek.
Tijdens de Algemene Vergadering verboden de mede-eigenaars de bestuursploeg de boeken aan de voormalige syndicus terug te geven. Die waren intussen na vele uren werk geordend en overzichtelijk geklasseerd per eigenaar, per studio en dat wilden we zo houden.
Die beslissing van 95% eigenaars was een hart onder de riem voor het vertrouwen dat iedereen in (bijna) iedereen heeft. En dus werd het bevel naast ons neergelegd, waarop de advocaat van de voormalige syndicus ..het gedaan kreeg de VVM een dwangsom van 1000 per dag te laten opleggen als de boeken niet overgedragen werden.
Opnieuw een Algemene Vergadering bijeenroepen was onmogelijk gezien de wettelijke termijn van zoveel dagen van tevoren uitnodigen, en dus nam de raad van beheer zijn verantwoordelijkheid, om hen geen win for live cadeau te doen en de boeken tegen het aftekenen van elk document te bezorgen.
Amper 10 dagen later, 13 maart 07 kwam de bediende, belast met het dossier, de VVM verzoeken de boeken opnieuw in ontvangst te nemen, met felicitaties voor het goede beheer. Zij konden daar niet zoveel tijd en energie insteken en bovendien zou er een extra opvraging komen, want gratis zoals het nu gebeurde, kon niet.
Hier past absoluut een blijk van waardering voor de moed van het syndicuskantoor om het goed beheer door de eigenaars te erkennen, daarmee onrechtstreeks aantonend dat ook het vredegerecht in handen van mensen van slechte wil, instrument kan zijn om goede dingen te boycotten. Goed luisteren, mensenkennis en onderzoek maken dan gelukkig het verschil.
Blijkt nu dat de mistevreden eigenaar tijdens het verblijf van de boeken op het syndicuskantoor als een bezetene de boeken was komen doorbladeren, iets wat ze tijdens de open vergaderingen 2 maal per jaar evengoed hadden gekund, op zoek naar fraude, die er MOEST zijn ..het kon toch niet dat er nergens vals werd gespeeld? Het kon toch niet dat de restauratiewerken die er gebeurd waren, geen profijt voor de beheerders opleverden.
Ja, het kon dus blijkbaar wel. Het stond zwart op wit, het was dus niet eens nodig te geloven. Het bewijs lag voor. En dat is nog steeds zo
Toen de afrekening kwam voor de extra prestaties van het syndicuskantoor, werd een andere bestemmeling aangeduid .Juist .
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Gerecht
Terugkomend op hoofdstuk 16 van dit blogboek (16/1/12) 'de buik van Antwerpen' en de vrederechter die het hele plaatje wilde kennen voor hij op rust vertrok
Toen dat zover was, volgde een vrouwelijke collega hem op. Het zonder advocaat verdedigen van de gemeenschappelijke belangen van de mede-eigenaars, beslist in de Algemene vergaderingen, zinde de nieuwe vrouwelijke Vrederechter niet. Als voorzitter van de vereniging van eigenaars was ik volgens haar geen partij tegen de klacht van een mede-eigenaar. Het moest een syndicus zijn.
En ik stond daar als lid van een vrijwilligers- syndicusteam, samengesteld uit een interessante mix van een economist, jurist, een erkend makelaar mét BIV nummer bereid om hun kennis en werk voor de VVM gratis en vrijwillig in te zetten, kon een team de druk op elk van de leden verminderen, de kennis van velen gebundeld worden in functie van het geheel.
Maar het team vond geen genade in de ogen van de nieuwe vrederechter. Voorzitter van een team, daar kon ze niets mee beginnen, het moest een syndicus zijn. Dus werd de man met het BIV nummer naar voren geschoven. Hij woonde een eind weg, moest telkens over die E313 waar het verkeer in die tijd al, altijd stil stond . vermits de uitnodiging op het vredegerecht steeds op 9h stond, was de man al om 7 uur op de baan en toch waren we steeds als laatste aan de beurt om dan meestal te horen uitstellen, verdagen, geen uitspraak te krijgen en als die met de post kwam, getuigde de uitspraak niet van begrepen materie
Beslissingen aanvechten, genomen met 95% van de stemmen van de mede-eigenaars, ontlokt de Vrederechter de opmerking dat het toch merkwaardig is, dat alle andere mede-eigenaars die beslissingen wel onderschrijven.
Daarop durft de gefrustreerde mede-eigenaar zeggen: Ze schrijft de volmachten zeker zelf? Oef, een doorbraak voor de rechter. Hier heeft ze eindelijk een kapstok om uitstel aan op te hangen. Er moet bewijs op tafel gelegd worden dat de volmachten écht zijn. En meer nog, de advocaat van de tegenpartij suggereert plots dat er een vergadering moet komen, waarop al die eigenaars lijfelijk aanwezig zijn en persoonlijk de aanwezigheid komen tekenen, zodat het wel degelijk om effectieve mensen gaat.
Begin maar, vrijwilligers. Weer gratis je zaal ter beschikking stellen, voor alles zorgen, uitnodigingen versturen, de mensen motiveren, ook die honderd kilometer ver wonen om de verplaatsing naar Antwerpen te doen, met als enig doel, voor die ene mede-eigenaar komen bewijzen dat ze echt bestaan .
Hart onder de riem .
En ja, hoor. Ze kwamen. Dat de dwarsligger schitterde door afwezigheid is hoogst verwonderlijk, maar er werd geopperd dat ze wellicht van aan de overkant van de straat getuige waren van de massale opkomst en liever afdropen..Het agendapunt dat de eigenaars akkoord gaan dat mede-eigenaars zich mogen laten vertegenwoordigen bij volmacht een algemeen aanvaarde regel en ook steeds toegepast door de betaalde syndicus van voordien, werd unaniem aanvaard en bevestigd. Volgende zet: was er een deurwaarder om vast te stellen dat het wel allemaal echte eigenaars waren. Omdat het steekspel aansleepte en we de rechter dringend om een uitspraak verzochten besliste ze de voormalige syndicus moest de boekhouding grondig bekijken en naar onregelmatigheden zoeken.
De verontwaardiging bij 95% van de eigenaars was enorm. Geen onafhankelijk revisor, maar uitgerekend de ontslagen syndicus met die taak belasten, gaf op zijn minst twijfels over de objectiviteit van het bevolen onderzoek.
Tijdens de Algemene Vergadering verboden de mede-eigenaars de bestuursploeg de boeken aan de voormalige syndicus terug te geven. Die waren intussen na vele uren werk geordend en overzichtelijk geklasseerd per eigenaar, per studio en dat wilden we zo houden.
Die beslissing van 95% eigenaars was een hart onder de riem voor het vertrouwen dat iedereen in (bijna) iedereen heeft. En dus werd het bevel naast ons neergelegd, waarop de advocaat van de voormalige syndicus ..het gedaan kreeg de VVM een dwangsom van 1000 per dag te laten opleggen als de boeken niet overgedragen werden.
Opnieuw een Algemene Vergadering bijeenroepen was onmogelijk gezien de wettelijke termijn van zoveel dagen van tevoren uitnodigen, en dus nam de raad van beheer zijn verantwoordelijkheid, om hen geen win for live cadeau te doen en de boeken tegen het aftekenen van elk document te bezorgen.
Amper 10 dagen later, 13 maart 07 kwam de bediende, belast met het dossier, de VVM verzoeken de boeken opnieuw in ontvangst te nemen, met felicitaties voor het goede beheer. Zij konden daar niet zoveel tijd en energie insteken en bovendien zou er een extra opvraging komen, want gratis zoals het nu gebeurde, kon niet.
Hier past absoluut een blijk van waardering voor de moed van het syndicuskantoor om het goed beheer door de eigenaars te erkennen, daarmee onrechtstreeks aantonend dat ook het vredegerecht in handen van mensen van slechte wil, instrument kan zijn om goede dingen te boycotten. Goed luisteren, mensenkennis en onderzoek maken dan gelukkig het verschil.
Blijkt nu dat de mistevreden eigenaar tijdens het verblijf van de boeken op het syndicuskantoor als een bezetene de boeken was komen doorbladeren, iets wat ze tijdens de open vergaderingen 2 maal per jaar evengoed hadden gekund, op zoek naar fraude, die er MOEST zijn ..het kon toch niet dat er nergens vals werd gespeeld? Het kon toch niet dat de restauratiewerken die er gebeurd waren, geen profijt voor de beheerders opleverden.
Ja, het kon dus blijkbaar wel. Het stond zwart op wit, het was dus niet eens nodig te geloven. Het bewijs lag voor. En dat is nog steeds zo
Toen de afrekening kwam voor de extra prestaties van het syndicuskantoor, werd een andere bestemmeling aangeduid .Juist .
Het leek pinguinstad wel vanmorgen op de tweede verdieping van het vlinderpaleis, voor de uitspraak van het proces tegen de man waar ik niet eens de moeite voor neem de juiste schrijfwijze van zijn naam na te gaan en fouten schrijven wil ik niet.
Een weinig imposant iemand, waar duidelijk de opgeblazen anorak het volume uitmaakt. Nauwelijks enig weldenkend moslim vertegenwoordigend binnen die gemeenschap, genoot zichtbaar van de aanwezige scene van magistraten, advokaten, politie, journalisten en een enkele Antwerpenaar, die er toevallig toch moest zijn.
Advokaat van de duivel Damen, had de laakbare eer de niet overdrachtelijke betekenis ervan gestalte te geven. Het recht van de verdediging, weet je wel. Nochtans trok het OM goed van leer door beschuldigde te identificeren als beklaagde hier, maar veroordeelde in het thuisland Marokko, waar hem 6 jaar wachten Voorlopig dus ongeschikt als vakantiebestemming vreemd toch, hier pleiten voor Sharia en waar die werkt, er van gaan lopen.
Omdat de beklaagde zo vriendelijk was om, 1) in tegenstelling tot voorgaande zittingen, nu de rechtbank wel met zijn aanwezigheid te vereren, 2)naar voren te komen toen zijn advokaat hem dat verzocht en 3)op te staan nadat de rechter hem dat 2 keer vroeg pleitte zijn advokaat hem, ondanks de wet die dat na een veroordeling bij verstek toelaat, NIET ter plaatse aan te houden. Kwestie onderscheid te creëren tussen hem en zijn medeplichtige kompaan. Die stuurde andermaal zijn kat en dus moet die zwaarder gestraft kunnen worden... als men hem ooit tegen t lijf loopt en boeien op zak heeft. Hij vond trouwens zichzelf scoren, want niet zijn advokaat had hem geadviseerd fatsoenlijke kleren aan te trekken, dat was de eigen beslissing. Flink toch. De supporters waren wel de wasdraad gepasseerd. Maar wat doet het ertoe. De kleren maken toch niet de man, zeker. En hij heeft zijn statement nog eens gemaakt: hij staat achter alles wat hij gezegd heeft... Allah zal niet erg tevreden zijn met ziijn vermeende gelovigen die hem van zoveel wreedheid betichten als het rondstrooien van kanker. Wacht maar tot hij ze te pakken krijgt, denk ik dan...
Daarop trok de vrouwelijke rechter zich met het magistratengezelschap even terug. Dan wordt het vonnis geveld. Bij een boom kraakt het dan en vervolgens plof. Hier gewoon twee jaar, 550 euro kosten, en aan drie partijen 1 euro schadevergoeding. Roosje bij monde van Frank niets Wat doe je trouwens als engel nog met één euro in de hemel? De symbolische aanhouding ter plaatse gaat niet door. Symbolisch zowiezo, en toch een slag in 't water, gezien straffen van minder dan drie jaar niet eens effectief worden.
Terwijl de politie de gsms teruggeeft, snelt mter Damen in gerafelde toga, de trappen af met in zijn kielzog het supportersclubje van veroordeelde, zo met de teletijdmachine uit de Middeleeuwen het vlinderpaleis ingemikt. De rattenvanger van Hamelen, lacht iemand schamper bij het zien van de korte processie in snelvaart. Dat onze rechtspraak hen onberoerd laat, is duidelijk. Hun fan is dan wel veroordeeld, maar toch vragen ze Frank hoe het voelt verliezen? "Heel het land islam, daar gaan we voor", scandeert een overijverige puber met stekelig wapperend doorschijnend zwart sikje, na de paar seconden verbouwereerde verstomming, nadat ik hem a touch of Rose had gewenst.
Alternatieven: laat zon gastjes een paar maanden elke nacht in een oncologisch centrum de emmers uitschuren, de bedpannen ledigen, braaksel van doodzieke patiënten opruimen voor mijn part mag het zelfs alleen van moslims zijn. Of zou Allah die sparen van dat soort ongemakken? Nee, hoor... die mensen liggen ook op die afdelingen, lijden evenveel...
Thuis is het dit soort extremisten te heet onder de voeten en hier te koud ze hebben niets om op terug te vallen dan wat geschreeuw en terroristisch gedrag, mensen wat bang proberen te maken... Ze betekenen niets in het samenspel van mensen met diverse pluimage op weg naar een betere samenleving. Ze verstaan niets van geloof, hoop en liefde. De enige zekerheid in hun leven is doodgaan. Dan zullen ze minder noten op hun zang hebben, want Allah heeft allang door dat er meer bereikt wordt met ' a touch of Rose' dan met al dat schreeuwerig gedoe en die ambras.
oei, wat gebeurt daar? Voor het oog van de camera scheurt de wagen met de "star" over het voetpad weg. Betrapt op heterdaad. Wat zegt de Sharia in zo'n geval? Speelgoedje afpakken... wegens ongeoorloofd gebruik zeker?
De eerste van alle volgende morgenden, die anders zou zijn als duizenden voordien. Nooit meer dat magische 60 33 16 op mijn schermpje .op dat verloren gelopen sms- je na. Nooit meer dat frisse: Hoi, mams, alles kits, en dan een stortvloed van verhalen over haar agenda van gisteren, vandaag en morgen Iets samen te doen vandaag? Meestal retorisch, maar de vraag alleen al volstond Lachend zei ik geregeld, stel dat ik ja zeg dan ben je gezien Met een lach kwamen we er steeds beiden mee weg maar ook vaak waren we samen weg. En altijd hielden we er dat goed gevoel aan over.
Gisteravond, 8 februari, samen met de mensen van de laatste uren bij Roosje, een jaar geleden. Samen in haar naam, dus was zij in ons midden. Momenten van verdriet die geregeld even omsloegen in blijheid. Dat ongeëvenaarde positieve, in staat de wereld anders te doen draaien is niet weg. Het is met velen gedeeld en dus vermenigvuldigd. A touch of Rose leeft in vele harten en kleurt la vie wat vaker en rose.
9 februari 2012, de eerste morning after een jaar later
Daylight, I must wait for the sunrise
I must think of a new life
And I mustn't give in.
When the dawn comes tonight will be a memory too
And a new day will begun.
Uit Cats Memories
Een andere ochtend dus. Door Rose nog geactiveerd, denk ik lachend. Ze ging niet dood No way en ze kreeg gelijk. Rose is niet dood. Dat mooie, zieke lijfje wierp ze af, maar haar ogen, haar lach, haar invloed zijn levendiger dan ooit. Boezemvriend Jurgen nam passend de woorden van Saint-Exupéry in de mond : "Le disparu, si lon vénère sa mémoire, est plus précieux et plus puissant que le vivant." gelijkend op Robespierre's vaststelling dat: 'la mort est le commencement de l' immortalité.'
Een erfenis is altijd voor de toekomst bestemd: Een steentje in de rivier verleggen, is één klein facet, met uitdeinende grote gevolgen, het betekent fundamenteel veranderen. Een knellend schoentje. En zoals de ingezwachtelde mini voetjes uit eerdere culturen enorme pijn veroorzaakten bij het losmaken, zo zal het intrappen van heilige huisjes ook pijn doen. Maar de wereld draait door, continenten verschuiven, mensen komen en gaan waarom zou men verroeste structuren de samenleving vandaag laten gijzelen. Zwijgen is géén optie in de eeuw van communicatie. Teveel potjes blijven te lang gedekt verdrukking door de macht van het zwijgen. Hoe kan je uit volle borst meezingen: Breek de stilte, sloop die muren om je heen, woord voor woord, steen voor steen als de waarheid blijvend geweld wordt aangedaan en je de lippen opeengeklemd houdt.
Ook al vind ik het heel fijn dat u plezier beleeft aan mijn schrijfselkens, ik wil niet in slaap gewiegd worden. In tegendeel, blijvend dat kleine duwtje geven tot bewustwording dat wij de wereld zijn en als het daar misloopt, wij mea culpa moeten slaan. Wij, klein grut dat niets in de pap te brokken heeft, werpt u op? Vergeet het. Ieder van ons apart, ja. Samen wordt het een ander verhaal Herinner u de TV- spot van de miereneter die gestopt wordt door de solidariteit van de groep Je in groep verplaatsen heeft zo zijn voordelen heet dat dan. En zo is het.
Geen oproep tot revolutie, wel tot kritische bewustwording die aanzet tot daden. Mag ik even refereren naar de buik van Antwerpen? Akkoord, het is geen stad, geen staat laat staan de wereld, maar het is een samenleving.... een biotoop die model kan staan die net zoals diagonaal over mijn vaste PC- muis te schuiven, schaalvergroot kan worden
Het minste vrijblijvende gesprekje met zelfs een illustere onbekende, heeft vaak een 'foert' ondertoon, verwijzing naar gekend profitariaat. En altijd is de conclusie een vraag dat vermits er niets aan gedaan wordt ' ik dan moeite zou doen?'
It's all about money?
Misschien, zeker het onethisch gebruik ervan.¨Probleem is de teloorgang van de betekenis van het woord... Eerlijk verdiende centen moeten rollen. En loon naar werk, een hanteerbare eerlijke maatstaf. Het door onze voorouders ontwikkelde vangnet voor als de goede tijden, slechte tijden worden: geen probleem, een prachtig instrument.
En dan volgt de maar: ethish is sterk verwant met eerlijk. -hoe ethisch is het om ongecontroleerd en/of onbestraft, het vangnet te herleiden tot een misbruikte geldautomaat die voorbij gaat aan de echte noden.-hoe ethisch is het als de industrietop, met ondermeer geld van de overheid (van U en mij), zichzelf gigantische bonussen uitkeert en de mensen die er werken op straat zet als de room afeschuimd is? -hoe ethisch is het dat vermeende sociaal geëngageerden uitgroeien tot vetbetaalde beheerders in zoveel maatschappijen waar ze nauwelijks iets van afweten en als die ontploffen, hun verdiensten in een veilige kluis steken? -hoe ethisch is het dat organisaties bestaansrecht blijven claimen omdat ze twee eeuwen geleden levensnoodzakelijk waren maar nu duur betaald dood gewicht zijn,de goedgelovigen belazeren en enkelingen compleet uit de wind zetten? -hoe ethisch is het dat wetenschappers en artsen, jaren op kosten van de gemeenschap studerend, die kennis met mondjesmaat en vaak zeer duur aan de zieken en zwakken in die gemeenschap slijten? -hoe ethish is het een volksvertegenwoordiger te zijn zonder dat er enige verhouding bestaat tussen de prijs die de gemeenschap ervoor betaalt en zijn inzet en/of behaald resultaat?
En het lijstje is niet exhaustief een niet alledaags woord om te zeggen dat het verre van volledig is. L état c est moi non, cest NOUS Woorden wekken, voorbeelden strekken. Leiders die het allemaal beloven, staan op vele lijsten. Niet vervallen in het m8sgevoel, weinigen...
Echt leiden is voorgaan, niet in woorden maar in daden. Het is ook dat andere lijden zonder status, hofhouding of kroon en zeker geen goud, je soms heel alleen voelen Leiden is vooropgaan, door de wind klieven, striemende klappen incasseren een traan wegvegen met je mouw, want je hebt beide handen nodig om de woekeringen die de weg versperren opzij te duwen. Leiden is je durven blootgeven, kwetsbaar opstellen, taxatie op inzet, doorzettingsvermogen, resultaat toestaan, maar vooral BLIJVEN GAAN
Het is gelukkig ook medestanders vinden. Gesteund worden in die éne onverbiddelijke eis aan jezelf : morel(e) eerlijkheid om niet op te gaan in een vormeloze massa slaafse ja- knikkers, wiens tijd het wel zal doen.
Wat hebben we vandaag geleerd? Dat je om dat vol te houden, je a touch of Rose nodig hebt
) raapte ik het op, ging haar achterna en overhandigde haar het zakje met de woorden dat ze iets had laten vallen. Nee, zei ze, dat is niet van mij, waarop ik lachend repliceerde: maar wel van uw hondje. Blijkbaar was ze hierdoor even de kluts kwijt en kon ik mijn betoog afmaken dat oprapen prima was, voor zover het zakje tenminste niet voor andermans deur werd gedropt. Ze nam het in ontvangst en mompelde: u bent me er nogal eentje, maar eigenlijk heb je gelijk en het zal niet meer gebeuren.
en hun ijs enkel in een of andere beach cocktail effect heeft. 
Voor het laatst vormde de zesde klas van t Stekske haar rij en met meester Mon voorop, werden ze de enorme zaal van het Souverein auditorium met militiare eer binnengedragen. Een mahonie houten kist voor de meester, gevolgd door 15 witte kinderkistjes getooid met prachtige roze rozen
A rato van 4 exemplaren per dag, is er toch ruim 6 weken intense bedrijvigheid. Al die tijd zijn een paar mensen van de VVM elke dag stand by met de sleutels van die studios waar mensen uit werken gaan en wiens hebben en houden uiteraard beschermd moet zijn. Geen enkel incident in geen enkele studio verhoogt alweer het intussen blindelingse vertrouwen van de bewoners in de aanpak.
zal nog weten dat het uit de film les enfants du Pirée komt en dat Hadjidakis of Theodorakis, beiden dissidente Griekse componisten, ervoor tekenden. Er zijn veel uitvoerders geweest, maar Melina Mercouri en Dalida, hadden die rauwheid in hun stem die de gevoelige snaar van ons hart wist te raken, de huidhaartjes rechtop te zetten, de rilling te veroorzaken die warm en koud blaast
beklijvend.
vergelijkbaar met zwarte slagtanden van een walrus, dan wel van wat hij zegt
Vele decennia geleden, ik was 17, nog in de humaniora, toen ik op 14 februari na school thuis kwam en er naast een paar pakjes en kaartjes
.een reuze ruiker rode rozen voor mij was afgegeven. 
