Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...

Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet

Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...

Gerecht

Terugkomend op hoofdstuk 16 van dit blogboek (16/1/12) 'de buik van Antwerpen' en de vrederechter die het hele plaatje wilde kennen voor hij op rust vertrok…

Toen dat zover was, volgde een vrouwelijke collega hem op. Het zonder advocaat verdedigen van de gemeenschappelijke belangen van de mede-eigenaars, beslist in de Algemene vergaderingen, zinde de nieuwe vrouwelijke Vrederechter niet.   Als voorzitter van de vereniging van eigenaars was ik volgens haar geen partij tegen de klacht van een mede-eigenaar. Het moest een syndicus zijn.

En ik stond daar als lid van een vrijwilligers- syndicusteam, samengesteld uit een interessante mix van een economist, jurist, een erkend makelaar mét BIV nummer…  bereid om hun kennis en werk voor de VVM gratis en vrijwillig in te zetten, kon een team de druk op elk van de leden verminderen, de kennis van velen gebundeld worden in functie van het geheel.

Maar het team vond geen genade in de ogen van de nieuwe vrederechter. Voorzitter van een team, daar kon ze niets mee beginnen, het moest een syndicus zijn. Dus werd de man met het BIV nummer naar voren geschoven. Hij woonde een eind weg, moest telkens over die E313 waar het verkeer in die tijd al, altijd stil stond…. vermits de uitnodiging op het vredegerecht steeds op 9h stond, was de man al om 7 uur op de baan……en toch waren we steeds als laatste aan de beurt…om dan meestal te horen uitstellen, verdagen, geen uitspraak te krijgen en als die met de post kwam, getuigde de uitspraak niet van begrepen materie…

Beslissingen aanvechten, genomen met 95% van de stemmen van de mede-eigenaars, ontlokt de Vrederechter de opmerking dat het toch merkwaardig is, dat alle andere mede-eigenaars die beslissingen wel onderschrijven.  

Daarop durft de gefrustreerde mede-eigenaar zeggen: “Ze schrijft de volmachten zeker zelf?” Oef, een doorbraak voor de rechter. Hier heeft ze eindelijk een kapstok om uitstel aan op te hangen. Er moet bewijs op tafel gelegd worden dat de volmachten écht zijn. En meer nog, de advocaat van de tegenpartij suggereert plots dat er een vergadering moet komen, waarop al die eigenaars lijfelijk aanwezig zijn en persoonlijk de aanwezigheid komen tekenen, zodat  het wel degelijk om effectieve mensen gaat.

Begin maar, vrijwilligers. Weer gratis je zaal ter beschikking stellen, voor alles zorgen, uitnodigingen versturen, de mensen motiveren, ook die honderd kilometer ver wonen om de verplaatsing naar Antwerpen te doen, met als enig doel, voor die ene mede-eigenaar komen bewijzen dat ze echt bestaan….

Hart onder de riem….

En ja, hoor. Ze kwamen.  Dat de dwarsligger schitterde door afwezigheid is hoogst verwonderlijk, maar er werd geopperd dat ze wellicht van aan de overkant van de straat getuige waren van de massale opkomst en liever afdropen..Het agendapunt dat de eigenaars akkoord gaan dat mede-eigenaars zich mogen laten vertegenwoordigen bij volmacht –een algemeen aanvaarde regel en ook steeds toegepast door de ‘betaalde’ syndicus van voordien, werd unaniem aanvaard en bevestigd. Volgende zet: “was er een deurwaarder om vast te stellen dat het wel allemaal echte eigenaars waren”. Omdat het steekspel aansleepte en we de rechter dringend om een uitspraak verzochten besliste ze de voormalige syndicus moest de boekhouding grondig bekijken en naar onregelmatigheden zoeken.’

De verontwaardiging bij 95% van de eigenaars was enorm.  Geen onafhankelijk revisor, maar uitgerekend de ‘ontslagen syndicus’ met die taak belasten, gaf op zijn minst  twijfels over de objectiviteit van het bevolen onderzoek.  

Tijdens de Algemene Vergadering ‘verboden’ de mede-eigenaars de bestuursploeg de boeken aan de voormalige syndicus terug te geven. Die waren intussen na vele uren werk geordend en overzichtelijk geklasseerd per eigenaar, per studio en dat wilden we zo houden.

Die beslissing van 95% eigenaars was een hart onder de riem voor het vertrouwen dat iedereen in (bijna) iedereen heeft. En dus werd het bevel naast ons neergelegd, waarop de advocaat van de voormalige syndicus…..het gedaan kreeg de VVM een dwangsom van 1000€ per dag te laten opleggen als de boeken niet overgedragen werden.

Opnieuw een Algemene Vergadering bijeenroepen was onmogelijk gezien de wettelijke termijn van zoveel dagen van tevoren uitnodigen, en dus nam de raad van beheer zijn verantwoordelijkheid, om hen geen ‘win for live’ cadeau te doen en de boeken tegen het aftekenen van elk document te bezorgen.

Amper 10 dagen later, 13 maart 07 kwam de bediende, belast met het dossier, de VVM  verzoeken de boeken opnieuw in ontvangst te nemen, met felicitaties voor het goede beheer. Zij konden daar niet zoveel tijd en energie insteken en bovendien zou er een extra opvraging komen, want gratis zoals het nu gebeurde, kon niet.

Hier past absoluut een blijk van waardering voor de moed van het syndicuskantoor om het goed beheer door de eigenaars te erkennen, daarmee onrechtstreeks aantonend dat ook het  vredegerecht in handen van mensen van slechte wil,  instrument kan zijn om goede dingen te boycotten. Goed luisteren, mensenkennis en onderzoek maken dan gelukkig het verschil.

Blijkt nu dat de mistevreden eigenaar tijdens het verblijf van de boeken op het syndicuskantoor als een bezetene de boeken was komen doorbladeren, iets wat ze tijdens de open vergaderingen 2 maal per jaar evengoed hadden gekund, op zoek naar fraude, die er MOEST zijn…..het kon toch niet dat er nergens vals werd gespeeld? Het kon toch niet dat de restauratiewerken die er gebeurd waren, geen profijt voor de beheerders opleverden.

Ja, het kon dus blijkbaar wel. Het stond zwart op wit, het was dus niet eens nodig te ‘geloven’. Het bewijs lag voor. En dat is nog steeds zo…

Toen de afrekening kwam voor de extra prestaties van het syndicuskantoor, werd een andere bestemmeling aangeduid….Juist….