Vele decennia geleden, ik was 17, nog in de humaniora, toen ik op 14 februari na school thuis kwam en er naast een paar pakjes en kaartjes
.een reuze ruiker rode rozen voor mij was afgegeven.
Valentijn was in die dagen nog helemaal geen commerciële bedoening. Het was een dag waarop jongens meisjes waar ze wel eens van droomden, vrijblijvend in de bloemetjes konden zetten zonder kans op gezichtsverlies, zij het met een stiekeme wens...
Voor mij was het de eerste keer dat een boeket rode rozen van een nobele onbekende en dat is niet geveinsd- bezorgd was.
Het boeket stond er toen ik van school thuiskwam en het was duidelijk niet naar de zin van mijn moeder, die hem gewoon in de tuinkamer in een emmertje had gezet. Haar bezwaar ontging me... maar het lag aan het bijhorend kaartje in
geheimschrift
Wellicht twijfelde ze aan mijn oprechtheid toen ik compleet uit de lucht viel over wie de 'aanbidder' wel zou kunnen zijn. De afzender, noch de boodschap in geheimschrift is tot op heden ontcijferd. Waarschijnlijk steekt het kaartje nog ergens in het gigantisch archief (!) uit mijn beschaafde flower power jaren en de wenkbrauwen van de vinders doen fronsen als ze het over het geheime leven van oma zaliger zullen hebben...;-)
Ten die tijd zullen mijn erfgenamen hun mobieltje met app erop richten en het raadsel oplossen.
Al wat in die dagen een broek droeg en dat waren doorgaans enkel jongens- kregen in de daaropvolgende jaren steevast dat kaartje onder de neus geduwd met de vraag het te ontcijferen
niet zozeer de inhoud dan wel de identiteit van de afzender hield me in de ban
maar geen van hen verraadde ooit zichzelf, als het al een van hen was, uiteraard.
"Zolang je niet weet wie je de bloemen stuurde, blijven ze in de tuinkamer staan, was het toch wel zware verdict van mijn moeders wil, die in die tijd ook wet was. Wie weet wie ze stuurde en ook zijn bedoelingen ken je niet, want het kaartje is onleesbaar. Dus in quarantaine...
Pittig detail: de verbanning naar de tuinkamer zorgde voor een extra lange overlevingstijd van de ruiker
In het licht van deze 'onopgeloste zaak', staat het mij nu tientallen jaren later nog steeds vrij, te fantaseren over de onbekende vermeende stiekeme minnaar, die zijn doel grandioos voorbij schoot.
Wat zou er gebeuren als ik nu via opsporing verzocht hem alsnog zou achterhalen. Alleen maar om hem te bedanken, uiteraard. Het is natuurlijk ook best mogelijk dat de milde schenker aan jeugddementie lijdt, en dat gaat niet meer over
dan herinnert hij beslist niet eens zijn escapades meer.
Nu ja, het doet er eigenlijk niet echt meer toe, al houdt zon beetje geheimzinnigheid in het leven de spanning erin. En dat, na het zien van achter de wolken
opent toch wel perspectieven...
Op zoek naar een alternatieve Valentijn? Iets voor een illustere onbekende, waarvan je toch wel zeker wil zijn dat het hem goed doet? Klik dan eens op www.atouchofrose.be en misschien wacht daar wel iemand op dat vleugje Rose als extra beetje moed om vol te houden
