Eén miljoen euro kan beentje Roseline (2) redden,bloklettert het Nieuwsblad van vrijdag 9 maart.
Het bericht heeft het effect van de spreekwoordelijke rode lap op een stier. En niet enkel ter wille van de naamcombinatie Rose en Eline
Het brengt me terug naar de ziekte periode van Roosje. Gesprekken met artsen en verpleegkundigen, gekoppeld aan de ervaringen in eigen familie waar heel wat artsen actief zijn, leerden dat ziek zijn, de patiënt arm maakt.
De financieel-economische kant van die medaille én de achterkant, het menselijk lijden, beroert mij al vele decennia. En vooral uit het oogpunt dat ik rotsvast overtuigd ben, dat véél méér met véél minder kan.
Benefiets voor een levensnoodzakelijke behandeling die miljoenen kost, (1 miljoen euro = 40 miljoen Bef), hebben mij steeds opstandig gemaakt.
Vanwaar die prijs? R&D moet afgeschreven worden in de tijd voor totaal nieuwe therapieën. De patiënt is eigenlijk proefkonijn en zou in dat geval vergoed mogen worden...
Voor gekende en beproefde behandelingen is het ontwikkelingsstadium al lang voorbij is het routine en het prijskaartje vaak onterecht.
De prijs van een loodgieter die een lek repareert, en iedereen weet dat die vakmannen niet goedkoop zijn, vergelijkbaar maken met die van een chirurg, zou een eerste stap zijn, al geeft de loodgieter nog garantie.
Maar de lichaamscultus is dermate fascinerend, dat een ziek mens ALLES zou doen om leven te kopen. Maar de koop gaat vaak niet door... de rekening wel... ook al ben je verdronken in het lek dus geen garantie... Het menselijk lichaam is niet altijd voorspelbaar.
Denkend aan de enorme kost die hogere studies de gemeenschap kosten, verkleuren het plaatje. Langer studeren stelt het starten uit, maar verantwoordt nog niet om in enkele jaren iedereen achter zich te laten. Het ooit vooropgestelde idee van een studielening, terugvorderbaar zoals in andere landen, is een eerbare optie.
Dat de prijs van de hospitalisatie het niveau van een verblijf in een vijfsterren all- in formule op de Bahamas benadert, kan nog verklaard worden: gebouw, onderhoud, permanentie, medische uitrusting, administratie, catering... al geven we beslist de voorkeur aan de 5- sterren applicatie op de Bahama's...
Na een ziekenhuisverblijf of -bezoek, heb ik steeds weer dat gevoel dat ook daar meer voor minder kan... er is nonchalant omgesprongen met vierkante meters... terwijl anderzijds geklaagd wordt over plaatsgebrek... maar wellicht is dat nog een gevolg van de periode waar ruimte, verwarming, mobiliteit... geen kost waren.
'Zonder ziekenkassen zouden heel wat artsen failliet zijn', is al lang de conclusie van mijn man, die zijn krasse uitspraak stoelt op de ervaring als voormalig directeur van enerzijds een privé ziekenhuis en later als voorzitter van een OCMW. Het is geregeld stof tot vinnige discussie aan de brunch op zondag... en ik steun het argument van een zeer gemotiveerde oudste dochter, dat dan ook veel mensen geen gebruik zouden maken van de vooruitgang van de wetenschap in het voorkomen van ziektes. We zijn er ook van overtuigd dat tussen alle koren kaf schuilt, dus ook in de medische sector, maar daardoor verhoogt ook het respect voor die artsen waar patiënten meer zijn dan een hangmap in de automatisch rollende archiefkast
Ooit stonden we versteld bij het achteraf vernemen van de motivatie voor een bepaalde keuze van specialisme . Ontzetting en afgrijzen dat een bepaalde discipline verkozen wordt om de lucratieve impact. Psychiater en geriater wekten medelijden die moesten een consult lang luisteren naar een gek of een oud manneke en dat voor één nomenclatuurtje Een specialisatie waarbij je de patiënt aan t werk zet en aangesloten op een PC voor u de nummertjes laat presteren, dat is 'poen scheppen'. Nergens viel enig peilen naar de mens achter de ziekte te bespeuren. Zo snel mogelijk erbij horen... Veel tijd hebben sommigen trouwens niet als ze alle medische congressen in sneeuw- of palmlandschap bijwonen Vraagt een patiënt zich wel eens af waarom een bepaald merk van medicatie samengaat met een bepaalde arts??? Om dan nog te zwijgen van doorverwijsvergoedingen Het gezondheidswereldje heeft zo zijn eigen kwalen...
Eind de jaren 60, was mijn moeder vrijwilligster in het Kinderheil, Nu Kind en Gezin. In 40-45 was ze verpleegster en toen wij het huis uit waren, was dat als notabeel een edele taak DNA- bevestigd
Op die wekelijkse zittingen kwam na het wegen en praktische raad, ook de kinderarts langs. Toen een bepaald moment drie verkouden kindjes door hem naar het ziekenhuis werden doorverwezen, was Moeke zeer verwonderd en sprak hem daarop aan. De jonge moeders waren in paniek na die onverwachte diagnose en was een ziekenhuisopname echt noodzakelijk? Want toch wel erg ingrijpend.
Dat de kinderarts -God hebbe zijn ziel-, daarop in alle eerlijkheid aan Moeke zei dat hij een probleem had doordat de voor hem gereserveerde bedden op de pediatrie leeg stonden en deze drie voor observatie opnemen, zijn probleem voor even oploste spelde Moeke hem de les. Wat noodzakelijk is moet, maar deze drogreden is erover, zei ze. Besefte hij wel wat een impact zon beslissing had, de jonge moeders bestierven het haast van angst en schuldgevoelens en dat voor de eigen winkel.
"Daar doe ik niet aan mee", repliceerde ze waarop ze prompt de moeders aanraadde een tweede opinie in te winnen wat ze alle drie deden bij de huisarts en geen van de drie baby's gehospitaliseerd werd. Jaren later zei de kinderarts tegen Moeke dat hij eerst boos was, maar bij nader inzien respect had voor haar moed tegen gangbare praktijken in te durven gaan. "Ik denk aan U bij elke beslissende keuze die ik op dat vlak moet maken". zei hij en groter eer kon hij Moeke niet bewijzen.
Met de uitzondering die de regel bevestigt, stelt men zeer vaak vast dat vrouwen verzorgender met een zieke man overweg kunnen, dan mannen dat voor hun zieke vrouw opbrengen Omdat veralgemenen altijd een vertekend beeld geeft, gaan we daar later en op grond van feiten en cijfers, eens over doorbomen
Oproep: Dokters in charge, ruil een halve dag gesponsord ski- of andere pret voor een nieuw beentje voor Roseline. In de vele commentaren onder het artikel ..leer je wat de burger verstaat onder veranderen is nodig
De kr8 en de m8 van " a touch of Rose" en wat een verademing te weten dat bekwame specialisten op vele terreinen, belangeloos er samen de schouders onder zetten. Kankerpatiënten die blijkbaar noodzakelijke medicatie om financiële redenen limiteren, helpen om het geloof, de hoop en de liefde te bewaren om te LEVEN een betere reden kunnen hun kinderen wellicht niet bedenken en ik getuig 'uit het leven gegrepen'...
