Flink, ik heb het weer gered.
De n8 van 8 valt en stilaan ebt de energieboost, waarmee ik opkomend verdriet steevast te lijf ga, weg.
13 maanden geleden, als was het vandaag, veranderde die levenslustige Rose in de schone slaapster. In tegenstelling tot het happy end van het sprookje wekte de tedere kus van de lieve prins, haar niet terug tot leven. Nog steeds snoert de gedachte aan dat beeld me de keel. Liever dan dat het mijn hart verlamt, denk ik schamper. 
Om verdriet het hoofd te bieden, bezig ik een eigen bereide en uitgeteste therapie, waarmee het toch lukt om met een zweem van tevredenheid alsnog de n8 tegemoet te treden.
Oefening baarde kunst, al was voortdurend afscheid nemen van een reizende export manager, wel van een totaal andere grootorde dan definitief afscheid nemen van mijn kind.
Ben in het stadium waarover ook de mama van Annick Van Uytsel gewaagt: het wordt intenser. Zo heftig bij momenten dat er paniek losbarst en daar is voor mij maar één kruid tegen gewassen: een groot werk aanpakken en zo begon ik aan het opruimen van de zolder. Tenminste als ik eerst de ondoordringbare toegang kan bewerkstelligen
;-)
Gevaarlijk emotioneel terrein. Het verleden herleeft. Van de kleuterkunstwerkjes over de cursussen, de ijsschaatsen
nieuwjaarsbrieven van de kinderen en kleinkinderen, knutselwerkjes en pakken tekeningen
herinneringen aan zoveel mooie dingen
die onvoorstelbaar in waarde gestegen zijn
Net voor het slapengaan steek ik dan mijn hoofd even boven het luik en door het gepoetste zolderraam kijk ik in het lachende gezicht van een stralende volle maan. Het noorderlicht dat na de zonnestorm van de voorbije dagen zichtbaar zou zijn, is dat hier alleszins niet, maar de schitterende ster is er wel
dag lieve Rose, begint het verhaal over de voorbije eerste woensdagnamiddag van de maand, waarover ik haar mijn aards verslag uitbreng. Overbodig, maar zo kan ze mijn versie toetsen aan de werkelijkheid die haar permanent geopenbaard wordt.
Onderweg naar huis, de volle maan al hoog aan de wolkenloze hemel, zei ik daarstraks luidop, Rozeke toch, kom dan toch eens te voorschijn
laat me voelen dat het goed is
toen een groen Peugeotje 205, Roland Garros
met een wit zeildakje me voorbijstak. Hetzelfde als haar eerste wagentje
en zo was zij de muze voor dit waar gebeurd verhaal dat ik hier neerpen.
Vriend en studiegenoot Henri, intussen gewaardeerd antiquair, riep tien jaar geleden Roosjes hulp in voor het fotografisch vastleggen van een belangrijke kunstcollectie. Samen met haar compagnon de route, fotografe Marleen trok ze naar West- Vlaanderen en na een intense dag van ordenen, catalogeren en fotograferen, vertrokken beide jonge vrouwen terug naar Antwerpen.
Op de ringweg reed een wagen door het rode verkeerslicht, toen de moeder haar ruziënde kinderen op de achterbank trachtte te scheiden en zich in volle vaart in de flank van het Peugeotje boorde.
De klap was ongemeen hevig en doordat de co- pilote meteen in zwijm ging en niet reageerde op Roosje angstvragen, vreesde ze gelukkig onterecht- dat die het niet overleefd had
De toegesnelde brandweer in volle uitrusting, probeerde niet eens de reuze helm door het zijraampje te steken, om uit te leggen dat ze haar zouden moeten vrij branden
Daarop smeekte ze de brandweerman dat voorzichtig te doen, teneinde haar sierbumpertjes te sparen
De brandweerman schudde vertederd het hoofd toen hij vertelde dat die bumpertjes het minste van haar zorg zouden zijn, gezien het hele plaatje
Beiden werden naar het ziekenhuis gebracht, terwijl wij al onderweg waren. De brandweerman die op de plaats van het ongeluk de baan schoonmaakte, vertelde ons dat ze leefde en hem speciaal verzocht te zorgen dat haar autootje weg zou zijn tegen dat haar ouders zouden voorbijkomen. Want dan denken ze zeker dat ik dood ben
had ze hem toevertrouwd.
In het ziekenhuis hoorden we dat er niemand was binnengebracht
maar dat er in Kortrijk nog een tweede hospitaal was
. Toen we daar eindelijk binnenholden, vanuit het kamertje op de spoed mamas stem hoorde, was ze eindelijk gerust en verloor het bewustzijn: het was in orde, wij waren er en nu zouden we het van haar overnemen, glimlachte de spoedarts, die ons geruststelde dat het blauw zou wegtrekken, de glassplinters er zouden uitgroeien en het sleutelbeen vanzelf terug moest aaneengroeien.
Beiden mochten dezelfde avond mee terug naar Antwerpen. Roosjes bed en het badwater werden nog dagen verrijkt met splinterfijne glassplinters. Het gebroken sleutelbeen genas perfect, zelfs zonder de minste vergroeiing, door haar vastberadenheid het opspanverband dag en nacht te dragen, want een knobbel in haar décolleté: NO WAY.
s Avonds dankte ik de hemel voor de goede afloop
Het zou voor een andere keer zijn
.
Goede n8.
