De eerste van alle volgende morgenden, die anders zou zijn als duizenden voordien. Nooit meer dat magische 60 33 16 op mijn schermpje .op dat verloren gelopen sms- je na. Nooit meer dat frisse: Hoi, mams, alles kits, en dan een stortvloed van verhalen over haar agenda van gisteren, vandaag en morgen Iets samen te doen vandaag? Meestal retorisch, maar de vraag alleen al volstond Lachend zei ik geregeld, stel dat ik ja zeg dan ben je gezien Met een lach kwamen we er steeds beiden mee weg maar ook vaak waren we samen weg. En altijd hielden we er dat goed gevoel aan over.
Gisteravond, 8 februari, samen met de mensen van de laatste uren bij Roosje, een jaar geleden. Samen in haar naam, dus was zij in ons midden. Momenten van verdriet die geregeld even omsloegen in blijheid. Dat ongeëvenaarde positieve, in staat de wereld anders te doen draaien is niet weg. Het is met velen gedeeld en dus vermenigvuldigd. A touch of Rose leeft in vele harten en kleurt la vie wat vaker en rose.
9 februari 2012, de eerste morning after een jaar later
Daylight, I must wait for the sunrise
I must think of a new life
And I mustn't give in.
When the dawn comes tonight will be a memory too
And a new day will begun.
Uit Cats Memories
Een andere ochtend dus. Door Rose nog geactiveerd, denk ik lachend. Ze ging niet dood No way en ze kreeg gelijk. Rose is niet dood. Dat mooie, zieke lijfje wierp ze af, maar haar ogen, haar lach, haar invloed zijn levendiger dan ooit. Boezemvriend Jurgen nam passend de woorden van Saint-Exupéry in de mond : "Le disparu, si lon vénère sa mémoire, est plus précieux et plus puissant que le vivant." gelijkend op Robespierre's vaststelling dat: 'la mort est le commencement de l' immortalité.'
Een erfenis is altijd voor de toekomst bestemd: Een steentje in de rivier verleggen, is één klein facet, met uitdeinende grote gevolgen, het betekent fundamenteel veranderen. Een knellend schoentje. En zoals de ingezwachtelde mini voetjes uit eerdere culturen enorme pijn veroorzaakten bij het losmaken, zo zal het intrappen van heilige huisjes ook pijn doen. Maar de wereld draait door, continenten verschuiven, mensen komen en gaan waarom zou men verroeste structuren de samenleving vandaag laten gijzelen. Zwijgen is géén optie in de eeuw van communicatie. Teveel potjes blijven te lang gedekt verdrukking door de macht van het zwijgen. Hoe kan je uit volle borst meezingen: Breek de stilte, sloop die muren om je heen, woord voor woord, steen voor steen als de waarheid blijvend geweld wordt aangedaan en je de lippen opeengeklemd houdt.
Ook al vind ik het heel fijn dat u plezier beleeft aan mijn schrijfselkens, ik wil niet in slaap gewiegd worden. In tegendeel, blijvend dat kleine duwtje geven tot bewustwording dat wij de wereld zijn en als het daar misloopt, wij mea culpa moeten slaan. Wij, klein grut dat niets in de pap te brokken heeft, werpt u op? Vergeet het. Ieder van ons apart, ja. Samen wordt het een ander verhaal Herinner u de TV- spot van de miereneter die gestopt wordt door de solidariteit van de groep Je in groep verplaatsen heeft zo zijn voordelen heet dat dan. En zo is het.
Geen oproep tot revolutie, wel tot kritische bewustwording die aanzet tot daden. Mag ik even refereren naar de buik van Antwerpen? Akkoord, het is geen stad, geen staat laat staan de wereld, maar het is een samenleving.... een biotoop die model kan staan die net zoals diagonaal over mijn vaste PC- muis te schuiven, schaalvergroot kan worden
Het minste vrijblijvende gesprekje met zelfs een illustere onbekende, heeft vaak een 'foert' ondertoon, verwijzing naar gekend profitariaat. En altijd is de conclusie een vraag dat vermits er niets aan gedaan wordt ' ik dan moeite zou doen?'
It's all about money?
Misschien, zeker het onethisch gebruik ervan.¨Probleem is de teloorgang van de betekenis van het woord... Eerlijk verdiende centen moeten rollen. En loon naar werk, een hanteerbare eerlijke maatstaf. Het door onze voorouders ontwikkelde vangnet voor als de goede tijden, slechte tijden worden: geen probleem, een prachtig instrument.
En dan volgt de maar: ethish is sterk verwant met eerlijk. -hoe ethisch is het om ongecontroleerd en/of onbestraft, het vangnet te herleiden tot een misbruikte geldautomaat die voorbij gaat aan de echte noden.-hoe ethisch is het als de industrietop, met ondermeer geld van de overheid (van U en mij), zichzelf gigantische bonussen uitkeert en de mensen die er werken op straat zet als de room afeschuimd is? -hoe ethisch is het dat vermeende sociaal geëngageerden uitgroeien tot vetbetaalde beheerders in zoveel maatschappijen waar ze nauwelijks iets van afweten en als die ontploffen, hun verdiensten in een veilige kluis steken? -hoe ethisch is het dat organisaties bestaansrecht blijven claimen omdat ze twee eeuwen geleden levensnoodzakelijk waren maar nu duur betaald dood gewicht zijn,de goedgelovigen belazeren en enkelingen compleet uit de wind zetten? -hoe ethisch is het dat wetenschappers en artsen, jaren op kosten van de gemeenschap studerend, die kennis met mondjesmaat en vaak zeer duur aan de zieken en zwakken in die gemeenschap slijten? -hoe ethish is het een volksvertegenwoordiger te zijn zonder dat er enige verhouding bestaat tussen de prijs die de gemeenschap ervoor betaalt en zijn inzet en/of behaald resultaat?
En het lijstje is niet exhaustief een niet alledaags woord om te zeggen dat het verre van volledig is. L état c est moi non, cest NOUS Woorden wekken, voorbeelden strekken. Leiders die het allemaal beloven, staan op vele lijsten. Niet vervallen in het m8sgevoel, weinigen...
Echt leiden is voorgaan, niet in woorden maar in daden. Het is ook dat andere lijden zonder status, hofhouding of kroon en zeker geen goud, je soms heel alleen voelen Leiden is vooropgaan, door de wind klieven, striemende klappen incasseren een traan wegvegen met je mouw, want je hebt beide handen nodig om de woekeringen die de weg versperren opzij te duwen. Leiden is je durven blootgeven, kwetsbaar opstellen, taxatie op inzet, doorzettingsvermogen, resultaat toestaan, maar vooral BLIJVEN GAAN
Het is gelukkig ook medestanders vinden. Gesteund worden in die éne onverbiddelijke eis aan jezelf : morel(e) eerlijkheid om niet op te gaan in een vormeloze massa slaafse ja- knikkers, wiens tijd het wel zal doen.
Wat hebben we vandaag geleerd? Dat je om dat vol te houden, je a touch of Rose nodig hebt
leek wel een gelegenheidsprogramma uitgerekend de n8 voor 8 Toegegeven, het was met een klein hartje dat we keken en luisterden naar mensen die vertrokken, maar onverrichter zake terugkeerden.
Heel even ervaren hoe het zal zijn, is een voorrecht, denk ik dan. Ingrijpend blijkbaar, die korte confrontatie met het hiernamaals met een grote impact op hun verdere leven van elke dag op aarde, zo getuigen ze.
Een glimp van daarboven krijgen zelfs de meest geleerde "Koppen, XXXL" moeten het doen met wat ze horen zeggen. Geen enkel bewijs dat het er is, maar ook niet dat het er niet is . Ervan uitgaan dat als je iets niet kent of snapt, het er dan ook niet is is relatief simplistisch of eerder arrogant. Natuurlijk is het spotje met Georges Clooney als Nespresso leverancier voor de hemel leuk bedacht, maar een portier die iemand terugstuurt omdat hij een levering vergat onwaarschijnlijk tenzij we uitgaan van een corrupt portierke??? Nu ja, je zou kunnen stellen dat een piano die naar beneden dondert al even onwaarschijnlijk is al moet ik dat nu toch wel even tegenspreken.
Even tussendoor vertellen: het moet tussen 1968-72 geweest zijn, dat één van mijn oud-leerlingen muziek ging studeren en op zoek was naar een tweedehands piano. Nu wij het 'driemeisjeshuis' uit waren en de piano stom bleef, (ik droomde toen al van een vleugel) mocht hij van mijn ouders weg. De verhuis naar een van mijn oud-leerlingen voelde goed, hij was dus niet echt weg zij zou hem nieuw leven inspelen. Al vernam ik jaren later dat het zover niet kwam, want bij een verhuis knapten de kabels en stortte het instrument naar beneden waar zijn laatste klanken op het voetpad uiteenspatten Gelukkig was Clooney niet in de buurt...
Maar goed, de enige getuigenissen kwamen van mensen die bijna dood waren. Duidelijke verhalen, die gelijkenissen vertonen al werden ze mijlenver van elkaar ervaren en opgetekend. Doch deze mensen keerden niet terug uit het rijk der doden. Ze zagen de weg ernaar en voelden de atmosfeer. Misschien wel de aantrekkingskracht, in elk geval onthoud ik dat ze enorm veel liefde voelden, LIEFDE die je compleet opneemt. Heel anders dan liefde vol gebreken en tekortkomingen. Nee, volmaakte, pure liefde, ontdaan van alle schijn.
Maar, werd aangevuld, er zijn ook andere ervaringen, vreselijke angstaanjagende gevoelens waar mensen dan weer liever niet over getuigen. Zou daarin dat ultieme moment van rechtvaardigheid schuilen? Zou dat een glimp zijn van het laatste oordeel? Dan hebben de bijna- doodervaringen met dergelijke consequenties een tweede kans om het tij te keren dat zou mooi zijn, toch?
Het is en blijft gissen, het zal altijd tussen geloven en niet-geloven gaan, want WETEN doen alleen zij die de overkant bereikten. En laat me stellen dat ik geloof dat het er GOED is, niet zoals wij dat verstaan, want dan zouden alle strijdvaardige mensen terug willen om af te maken waar ze in geloofden en dan zouden ze het niet goed hebben, wegens die drang.
Nee, het is er wellicht GOED in de oneindige betekenis. Zonder dat tijd nog een rol speelt, want dat is iets menselijks. Daar is alles NU, is er geen plaats voor verdriet en pijn, want die rekenen in tijd .
Aan de overkant is geen onvolmaaktheid meer, niet naar ziel, noch lichaam. Dat lichaam is sterfelijk. De ziel is dat niet. En de ziel is wie je bent: goedheid, boosaardigheid, eerlijkheid, valsheid, armoede, geldzucht, liefde, haat, blijheid, wrok
Die mix is het DNA van je ziel. Is je visum voor de overtocht. Toen Rose voor de wetenschap gestorven was en de verpleegster het raam opende om haar ziel te laten vertrekken, was dat een symbolisch hartverwarmend gebaar van troost, maar ook een gesloten raam houdt de ziel niet tegen. De dood heeft er geen pak op. Enkel mensen kunnen elkaar kwaad doen, waartegen nauwelijks kruid gewassen is. De grootste misdadigers kennen het best de wet daarom waakt aan het eind van de rit, de Opperrechter Het is de liefde die daar als wet gehanteerd wordt, die wellicht de bijna- doden zo heftig en intens konden voelen: het leven na de dood.
Nu ook Marie van drie in een slaap verzonken is waaruit ze niet meer ontwaakt, geloof ik vast dat aan de ander kant een mooie lieve engel die naar rozen geurt, jullie prinses zal opnemen in haar oneindige liefde voor haar eigen prinsen.
Er kan Marie nu niets meer gebeuren, niemand zal haar ooit kwaad, pijn of verdriet doen en wij bidden zeker vandaag dat de kr8 van 8 ook u m8 zal geven over het verdriet en de pijn.
En daar kan je klikken op de link naar een lijstje namen dat blijft aangroeien. Allemaal mensen die ingaan op de schitterende oproep van Jenny Luyts , gelanceerd op facebook, om op 8 februari 8 euro te schenken aan het psychosociaal oncologisch welzijnscentrum 'a touch of Rose'.
Samen stellen we zo een enorme ruiker rozen zonder doornen samen, die ook niet verwelken, maar geloof, hoop en héél veel liefde brengen en voor velen het verschil kunnen maken op de brug tussen hier en daar...
Op de website van de stichting kan u daar alles over lezen. Wat we samen doen in haar naam, houdt haar in ons midden. Leven na de dood is ook met z'n allen zorg dragen voor wie leeft... met 'a touch of Rose'.
Dank aan u allen, die de 8 kr8 geeft. Wil je meedoen? rek. atouchofrose BE56001-6451191-88.
Iedereen heeft dat wel eens, vermoed ik: zon baaldag. Het veel te lang in peignoir blijven rondlopen s ochtends kan soms als een eerste symptoon aanzien worden, al is dat niet noodzakelijk altijd zo. Maar vandaag bleek het erin te zitten. Dus moet ik het een halt toeroepen: de keukenkasten reorganiseren. Snoep, servietten, kaarsjes, vazen, eierdopjes, plastieken zakjes alle maten en soorten...het is er chaos... En hopla, we vliegen erin... Niks te balen, verman ik mezelf en zet mijn blik op oneindig de tuin in... Maar dan gebeurt het.
Sinds we zonne-energie genereren speelt zelfs een ijskoude dag, maar met de grote rode bol aan de hemel, ons op winst. De teller draait maar, zonder wielen of pedalen wie zingt dat daar op de radio??? Maar de keerzijde van een winterse staalblauwe hemel is de onverbiddelijke diagnose van vuile ruiten. En net nu de tuin pracht uitstraalt, elke oneffenheid verdoezeld wordt onder een witte vacht, wend ik met schaamte mijn blik af. De zon is onverbiddelijk. Vluchten kan niet meer kuisen kan nog wel Maar dan nu meteen, zonder verwijl. Vijf minuten Siberische moed om die klus te klaren.
Weliswaar nog steeds in ochtendjas, maar net zoals Sebastiaan de spin, met zijn drang tot het weven van een web, sta ik een minuut later met spons, zeemvel en klein laddertje boven een emmer dampend water, mezelf bewijzend dat je poetsen niet verleert. Mijn tempo ligt nog altijd zeer hoog, stel ik met enig genoegen vast. Het kan de vergelijking met de poetshulp zijn, of de kou, maar het is duidelijk dat wat ik zelf doe, alvast rapper doe Het resultaat is adembenemend. Ook letterlijk: mijn handen gloeien van de kou, uit mijn mond lijkt stoom te komen en mijn peignoir is bevroren. En ik, ik kan alleen maar rillen. Gelukkig onthoudt de binnenwacht zich van commentaar op mijn ietwat onverantwoord gedrag om in deze temperatuur in kamerjas ramen te zemen. Een kop hete cappuccino brengt alles weer op temperatuur en ik kijk met voldoening door het onzichtbare warmtescherm dat synoniem staat voor propere ruiten, de tuin in!
De officiële vogel teldag mag dan al voorbij zijn, ik tel met uitzicht op de vogelsite in onze tuin, zomaar met het blote oog en binnen een paar tellen, een fameus vliegend bestand, dat gedisciplineerd de voederplaatsen frequenteert. Sorry voor het taalgebruik, maar in het kader van een wetenschappelijk onderzoek scoort dergelijke terminologie stukken beter dan zeggen dat de merels en de vinken uitgehongerd lijken. Bovendien zou dat uitgehongerd reeds een interpretatie zijn van het gegeven dat, door het ter beschikking stellen van aangepaste voedingssupplementen, de aanwezige vogelpopulatie zijn natuurlijke argwaan ten overstaan van de mens, overwint en diens habitat benadert. De diepe beweegredenen om deze stap te zetten, moet eerst onderzocht worden.
En even komt koningin Fabiola me voor de geest. Zittend naast ons Roosje in de foyer van 'het Appeltje', vertelt mijn kleine meid dat in onze tuin vooral spreeuwen de dienst uitmaken, terwij hare majesteit net over adellijke merels, leeuweriken en roodborstjes in de paleistuin had gebluft... Ik herinner me nog de hilariteit over zoveel ongekunsteldheid bij de verzamelde journalisten...
Alle gekheid op een stokje, de bij de vogeltraiteur aangekochte staven, bollen en containertjes doen het uitstekend. Maar ook mijn grote schaal met fijngeplette chips en borrelnootjes uit de gereorganiseerde kast, die niet langer de vereiste geldigheidsdata haalden scoren hoog.
En dan valt mijn oog op een groen bosje met geel hangend kopje. 'Och toch', zeg ik luidop. 'Jij dacht dat het lente werd en kwam ons hoop geven op mooie warme lentedagen. De jaarlijkse domper op dat lentegevoel.' Lichtmis voorbij, de dagen een uur langer dan maakt een mens plannen.
Ook zo vorig jaar, gezeten op de rand van haar bed. Alles komt goed, hoopten we met de moed der wanhoop. Het twee jaar eerder bestelde nieuwe rieten dak op haar Wouwersnestje was bijna voltooid Is het goed gedaan? Vroeg ze. En is t schoon? En aan dat ronde dakraampje achteraan? 'Het is prachtig' zeiden we. 'Wacht maar tot de stellingen weg zullen zijn Zelfs je krokussen zijn nieuwsgierig en steken hun kopje boven en kijken bewonderend naar het vakmanschap'. 'Dan was het het wachten waard?'
En ze glimlachte, met dat onuitgesproken groot verlangen in haar ogen naar huis, naar haar twee prinsjes, naar de warmte en de liefde van haar gezin, naar 'leven'.
Dit krokusje in onze tuin, kon het niet halen, voortijdig genekt door de ongenadige vorst. Maar het was er, het verdwijnt niet onopgemerkt, het gaf kleur in het desolate witte landschap. Zijn taak is volbracht: de hoop op een nieuwe lente aankondigen, bevestigen. Dank u, klein lief bloempje, en laat je knolletje rustig verder aandikken om nog vele lentes aan te kondigen, telkens opnieuw, zoals a touch of Rose voor altijd zal herinneren aan onze lieve, liefste, onvergetelijke dochter
In één adem bid ik om genade voor al wie de oorlog met onoverwinnelijke ziektes voert ... en hun geliefden dat ze de kracht vinden om er te ZIJN.
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Het aanzoek
Toen ik met een paar mensen samen in de lift stond, hielden we even de deur open voor een aanstormende mede- reiziger: een jonge flink uit de kluiten gewassen kerel, zijn zwarte haardos stijf van de gel, met noordafrikaanse roots, vraagt in perfect Aantwaarps mijn telefoonnummer. Ik kende hem niet en zei dat als hij iets wilde vragen, hij dat op dat moment mocht doen en niet hoefde te bellen.
-Neie, ik vroag gewoen awe nummer omdak een afsprokske wil moaken . Ik wist niet wat ik hoorde: is belle veur iets te goan drinken, antwoordde hij geïrriteerd.
"Sorry, ik heb geen dorst" wimpelde ik hem af. Da kan, mor ik wil een reloate me aa, snaptet nie?
Ik geloofde mijn oren niet en vond het moment geschikt deze vrijpostige tiener op zijn plaats te zetten. -Respect voor vrouwen, al ooit van gehoord? Uw respectloos voorstel is totaal ongepast, gaf ik hem als repliek, echter zonder effect, toen hij bij het uitstappen nog meegaf dat t bleft geldig, khoer et wel
Ervaring heeft me geleerd dat een assertieve houding effectiever is dan boosheid of angst en dat voornaam en beleefd blijven, naast beschaafd taalgebruik effectiever zijn dan al het overige. Gelukkig bleef het bij die eenmalige vluchtige ontmoeting...
Omgang met verscheidenheid vergt soms wat creativiteit .Ter illustratie een incident in de hall in de beginperiode van de toegangscontrole.
Een oudere man die in een studio woonde en geregeld te diep in het glas keek, bleek op een avond bestolen. Op de bewakingscamera konden we echter zien, dat hij samen met een paar jongemannen zijn studio was binnengegaan. Het nam wat tijd in beslag er samen met hem achter te komen wat er zich juist had afgespeeld. Op café had hij opgeschept over zijn voormalige geslaagde carrière, zijn betere komaf, zijn verre en exotische reizen tijdens zijn beroepsleven, zijn liefde voor mooie klassiek die hij beluisterde ......uit zijn exclusieve B&O hi- fi installatie... die hem een kapitaal had gekost.... De man dronk zich geregeld een flink stuk in de kraag en waggelde dan alleen huiswaarts, maar na zijn 'boeiend' gelal hoefde hij niet alleen naar huis die keer.
Een paar aandachtige toehoorders op café waren zo vriendelijk hem wel even te begeleiden....Dat die vermeende behulpzame jonge mannen meer geïnteresseerd waren in zijn muziekapparatuur dan in zijn veilige thuiskomst was wellicht niet uit te leggen geweest aan een eenzaam dronken mannetje aan lager wal... Toen hij 'de diefstal' meldde, bewees de bewakingscamera wat ik al vreesde. Een half uurtje na hun gezamenlijke aankomst vertrokken de jongemannen alleen met een paar goed gevulde draagtassen Ontnuchterd ontdekt ons mijnheerke de volgende dag dat zijn muziekinstallatie er samen met zijn kater vandoor is.
Geconfronteerd met de beelden vertelde hij eerlijk dat hij niet wist of hij hen zijn installatie misschien verkocht had. Maar dan moest hij het geld hebben en dat was niet het geval ze hadden toch kunnen weten dat ik teveel gedronken had en niet zal geweten hebben wat ik deed.. Wie zijn ze, ken je hun naam??? Retorische vragen uiteraard.
Toevallig ben ik enkele dagen later in de hall als ons mijnheertje, alweer hangend tussen twee jonge mannen arriveert. Het is amper middag en zijn licht was duidelijk al uit Een van de hulpvaardige begeleiders wilde net met de toegangsbadge van ons mijnheerke binnenkomen toen ik het gezelschap de doorgang versperde. Ik stak mijn hand uit en vroeg hen mij de badge van ons mijnheerke te overhandigen. Hij gaat nu rusten en zijn roes uitslapen zei ik, maar dat was duidelijk niet volgens plan.
Ze kwamen pal voor mij staan, terwijl ik ondertussen ons mijnheerke in de lift had kunnen zetten en zijn badge en sleutels had teruggegeven. Ik drukte op zijn verdieping en die was dus weg.
Daarop stond ik oog in oog met die gastjes, waarvan ik nu ik hen goed bekeek, quasi zeker was, dat ze al een Bang en Olufsen rijk waren of alleszins geweest waren... Ik hield de deur tegen, terwijl zij hun schouder er tegen zetten. Na even weg en weer trekken, siste de kleinste: Gaa, gaa, ze ne racist, met een gebaar alsof ik meteen een klets zou mogen incasseren. Daarop zet ik me schrap, ga een ministapje dichter, kijk hem recht in de ogen en houd dat zonder verpinken even vol, trek een paar diepe rimpels in mijn voorhoofd en zeg dan met grote verwondering, diep nadenkend heel nadrukkelijk: dan moet jij een buitenlander zijn
Een schot in de roos. De kleine gozer was sprakeloos.
Intussen had ik met mijn gsm reeds de politie gebeld, waar een antwoordapparaat steeds maar herhaalde dat ik aan de lijn moest blijven . Ik liet mijn toestelletje aanstaan, zodat wanneer de verbinding tot stand zou komen, de conversatie kon gevolgd worden. In de discussie liet ik geregeld het adres vallen. Zo van: jongeman, de regels in dit gebouw, Italiëlei nummer zoveel, waar u nu staat, zijn zeer duidelijk op Italiëlei nummer zoveel kan u niet ongevraagd binnenlopen. Dat is huisvredebreuk en de politie komt er zo aan. Het gaf een goed gevoel dat enkele binnenkomende bewoners wat talmden in de hall, zodat ik er niet helemaal alleen stond tegenover die alleszins verbaal zeer agressieve kereltjes...
Toegegeven, het was een opluchting toen de sirene te horen was en het blauwe zwaailicht de hall in blacklight zette. Voor hen het sein om de benen te nemen. Die van de kleinste waren net iets te kort en hij werd bij de kraag gevat. Bij de notering van zijn identiteit, werd mijn intuïtief vermoeden bevestigd: Egyptenaar Geen enkel uiterlijk kenmerk deed het vermoeden, maar het ultieme wapen me als racist te brandmerken, was erover. Niet met mij kereltje. Niet met mij....
Wie nu klassiek op B&O beluistert, zullen we nooit weten, het is alleszins ons mijnheerke niet meer... Die verhuisde kort daarna naar een beschermde woonomgeving, waar hij het hopelijk nog een tijdje uitzingt en ook in nuchtere toestand wat geluk vindt. Of hoe een lief oud mijnheerke het spreekwoord drank in de man, wijsheid in de kan met scha' en schand' had ondervonden...
Het lijkt deze week wel of mijn laptop vanzelf schrijft. Alleszins on line wil blijven, elke seconde vasthouden, nog eens omdraaien en terug beleven, de herinnering aan dezelfde week vorig jaar in het ziekenhuis, schier onbekend terrein voor onze levensluchtige dochter die we allongé sur la plage maar niet au lit kenden.
Na haar huwelijk op 8 januari, de dramatische heen - en terugtocht naar haar geliefde Wenen, haar verscheurende hoofdpijn en de noodlottige diagnose, was er nu het terug wat beter ging, niks om ons zorgen over te maken. De donkere wolken in haar hoofd waren verdwenen. Ook al had ze daarvoor haar mooie haar opnieuw geofferd Alles in functie van genezen, het moest, ze had twee jonge kinderen en dan gaat een moeder niet dood....
Uitgerekend op dat moment was het ook op een ander front erg druk. Het ogenschijnlijk kleine brandje in het dorp in de stad waarvan u het wel en wee kan volgen in de buik van Antwerpen had negen verdiepingen op een roetkleed getrakteerd. De ene vakman volgde de andere op en dat allemaal in goede banen leiden, was een klus om 'U' tegen te zeggen vreemd hoe algemeen aangenomen werd dat die job mij op het lijf geschreven was, wellicht zonder zich te realiseren dat zich intussen in ons gezin een ander veel ingrijpender drama voltrok
Roosje was getrouwd op 8 januari en ik wist haar zo veilig en gelukkig geborgen onder Franks vleugels, dat ik met de moed der wanhoop dan maar mijn limieten verlegde. Stiekem hoopte ik dat hoe meer ik voor anderen kon betekenen en doen, het misschien de goden gunstig zou stemmen en mijn kind sparen, tenminste uitstel verlenen, laten leven...
Roosje en haar lieve man de dag gunnende, glipte ik s avonds na een ganse dag 'buik van Antwerpen', net voor het einde van het bezoekuur bij haar binnen om samen te genieten van de rust die dan over een ziekenhuis neerdaalt. De zachte verzorgende handen van de verpleging, de rust die van Frank uitging, teder aan haar zijde, opspringend bij het eerste vermoeden van een wens van haar.
De angst die me soms de keel snoerde als ik op automatische piloot de weg naar Sint- Augustinus insloeg, ebde steeds weer weg als ik bij haar was. De vermoeidheid en de stress van de dag midden werkvolk met alle zorgen van coördinatie, verbleekte in het zachte schijnsel van de ziekenhuiskamer. Geen tv, de buitenwereld was vlakbij door de pakken post met evenveel harten om onder de riem te steken, de mails, alles wat op haar afkwam intra- en extra muros. Met enkel de droefheid van haar grootste gemis....
Ik herinner me een van die avonden waar we samen genoten van de lading mooie kleren voor haar jongens. Januari is een beproefde maand om de kleerkasten weer op maat te brengen, met snelgroeiende kereltjes. Het moest deze keer zonder haar en dan durft een oma zich nogal eens te laten gaan....
Roosje was super enthousiast over elk stukje van de aankoop en dat toverde een opgewonden, gezonde blos tevoorschijn terwijl ze de woorden sprak die ik zo graag hoorde Ik had het zelf niet beter gekund, mama, wel bedankt. Wat zullen ze weer mooi zijn als we ermee op stap gaan Met haar frêle handen pakte ze elk stuk vast en presenteerde alle combinaties die ikzelf ook voor ogen had, bij de aankoop.
"En dit, lieveling, kocht ik voor U". Omzichtig opende ze het pakje en keek me aan met dromerige ogen toen ik zei dat ze daar beslist prachtig mee zou staan op vakantie in de zon. Een zomers zijden broekpak met bloemenprint, maatje 36 "Ja, in de tuin in het zonnetje", zei ze stil, dat is waar ik aan toe ben. Nog even doorbijten."
Het was pikdonker toen ik haar welterusten kuste en naar de parking liep, alleen in de koude nacht. Een ziekenhuisbezoek waar je niet hoeft te troosten, maar versterkt vandaan komt. Die wonderbaarlijks touch of Rose... En toch, die ene keer...
Ik schrijf dit blogje, terwijl ik op rozen zit....die van het vasttapijt in het Marriott hotel Brussel. Vreemd hoe dat moment van zwakte me net hier terug levendig voor de geest komt. Buiten creëert de eerste sneeuw een monsterfile van meer dan 1500 km, een record... tja, we zijn nog niet thuis, zal blijken.
Als een dolk die door mijn hart sneert, herinner ik me plots de paniek die ene avond, in wat nu de laatste week van Roosjes leven heet. Ik kwam net bij haar vandaan, genoten van die paar innige, gelukkige uren, samen hardop gedroomd van mooie zomerdagen die weer zouden komen...met haar schatten in hun nieuwe leuke outfits....
Maar dan plots, stond ik met gloeiende wangen in de koude winteravond en werd overmand door een eerder ongekende wanhoop, paniek zelfs. Ik stond daar alleen op die lege parking, niet in staat het onbedaarlijk snikken tegen te houden. Ik wilde het uitschreeuwen, wat net niet gebeurde uit schroom voor de gewijde stilte rond een ziekenhuis in rust.
Het jonge meisje dat ik niet eerder had opgemerkt dat haar fietsslot ontgrendelde, was zichtbaar geschrokken door mijn onbeheerst snikken , kwam naar me toe en legde teder een arm om mijn schouder met de vraag of het ging. Nee, het gaat niet, mijn kind gaat dood, riep ik haar misschien net iets te heftig toe, en dan verontschuldigend zachter: Mijn kindje gaat dood. Het jonge meisje, leerling- verpleegster, was duidelijk aangedaan en zei troostend dat je nooit de hoop mag verliezen, dat kindjes vaak sterker zijn dat we vermoeden Ik realiseerde me later op weg naar huis, dat zij dacht aan een kindJE, een kleinkind... klein kind...
Hoe lang die wanhoop aanhield, weet ik niet, waarom het precies juist dan gebeurde, al evenmin. Maar het was zo ingrijpend, zoveel sterker dan mijn zelfbeheersing.
Ik voelde mijn lijf verscheurd worden, ik dacht dat ik daar zou neervallen en gaf er niets om, als ik dan maar niets meer hoefde te voelen.
Tot ik plots besefte daar midden in de nacht te staan wenen naast een jong, lief, onbekend meisje dat bezorgd informeerde of ze iemand voor me kon bellen. Een beetje beschaamd, herpakte ik me: het voelde als aanstellen terwijl mijn kind daarbinnen haar pijn verbijt en ik verontschuldig me bij het jonge meisje: Sorry, kindje, even een dipje. Moet jij met de fiets door die koude en in de nacht alleen naar huis?
Ik ben het gewend, antwoordde ze, en stapte gezwind haar fiets op, nog even lief wuivend terwijl ik in mijn auto stapte. Het onweer was voorbij, de storm gaan liggen, de regen van tranen kon gezapig neervallen... ik zette zelfs even verkeerdelijk de ruitenwissers van de auto aan...
Ik weet niet wie ze was, ik weet niet of zij weet wie mijn kindje was en dat ze enkele dagen later overleed. Het doet er ook niet toe. Ze was er op dat heel eenzaam moment waarin wanhoop het haalde op geloof, hoop en liefde een moment waar ik meteen daarna spijt over had. Het was ons Roosje onwaardig.
Ik moest dringend naar huis. Opa was al de ganse dag aan zijn bureau gekluisterd,. Geen klacht dat het zo laat was. Wel de vraag die hem wellicht al de hele middag bezighield:Wat vond Roosje van de kleren voor de jongens?
-Prachtig, zeg ik met een herwonnen enthousiasme in mijn stem.
-Heerlijk zegt opa, maar dan wel doelend op het bord soep dat ik hem eindelijk serveer
Heb daarnet de voederplaatsen in de tuin aangevuld. Onze vogel horeca floreert. Mezenbolletjes, zadensticks, maïskolven gevarieerde maaltijd voor zwermen kleine vogeltjes, die tevergeefs in het bevroren gazon pikken. Anderzijds een periode van rust voor de wormpjes, denk ik lachend: Oef klinkt het daar diep in de grond
Roodborstje tikt aan het raam, tik tik tik, Laat mij erin, laat mij erin
t is hier zo guur en zo koud naar mijn zin, laat mij erin, tin tin tin
t meisje deed open (nu ja, meisje...) en droeg in haar schoot,
Kruimeltjes suiker en kruimeltjes brood, dat was het roodborstje best naar de zin
En t vloog het bos weder in .
Vogels op en rond de voederplank de handige gids die in onze keuken altijd bij de hand ligt, maakt dat in combinatie met de vogeldeskundige die ons Vake zaliger was, nauwelijks een vogeltje onbekend- en derhalve onbemind kon blijven
We slaan het boekje nog wel eens sporadisch open, maar de gevederde populatie in de tuin is quasi voltallig geregistreerd.
Met de rozenstruiken thermisch verpakt, de afgesloten en ingepakte buitenkranen, een pardessuke (Antwerps voor overjas) op een buitenslapende auto kunnen we de winterprik wel aan. Choukie beperkt zijn blaffend loopje door de tuin tot het reeds vaak verkende kattenspoor en vleit zich dan, tegen de natuur van een heftige Jack Russell in, zalig voor het raam onder de blauwe hemel in de warme zon .
Huiselijke taferelen die, met de schuimende Cappuccino voor mij, zouden kunnen doen vergeten dat vannacht mensen buiten sliepen bij min temperaturen. De herhaling van het laat avondjournaal, dat ik lang na middernacht vanonder een warm lichtgewicht donsdekbed bekeek, hield me wel niet uit mijn slaap, wegens gezond moe, maar spookt al heel de dag door mijn hoofd.
Nee, verwacht hier geen pleidooi om een dakloze de lege kamer in je huis aan te bieden, hoe liefelijk dat menselijk gebaar ook bedoeld zou zijn, ervaringen hebben de drempel voor dit soort liefdadigheid onneembaar verhoogd. Jammer maar helaas.
Dagelijks zie ik hen. Mensen uit arme, warme streken, gecharterd met loze beloftes door gewetenloze criminelen, die in ruil voor de spaarpot van de gelukzoekers, hen droppen in een wereld vol illusies. Koud, nat met enkel het fata morgana van een spel zonder grenzen waar alles is, maar je er niet aan kan Het samenspel met malafide huisjesmelkers dumpt hen binnen de kortste keren van de regen in de drop (zoals je al eerder kon lezen in de wekelijkse aflevering van 'de buik van Antwerpen' op deze blog). Logisch gevolg: zoals wij hen vaak over één kam scheren, doen zij dat ook met ons en is polarisatie een feit.
Waar moet rechtvaardigheid beginnen? Waar misdadigheid begint. Pak die mensenhandelaars aan in hun geldbeugel. Geef het geld terug aan de gedupeerde en een visum home. Natuurlijk moet je de schurken dan eerst kennen en kunnen pakken over de grenzen heen. CSI en andere oogverblindende series hebben er de pak van weg 'zo werkt het niet', hoor je dan teleurgesteld van de veldwerkers. Maar geduld, jongens. Jules Verne werd ooit als fantast- illusionist afgedaan maar bleek wel degelijk visionair
Maar voorlopig: wie hier is, trotseert met ons de kou, werkt voor iedere cent en zet de tering naar de nering met aan het eind van de rit het zelfgehaakt netwerk dat ons boven water houdt. Let wel, ik zeg niet het net dat ons vliegend houdt... een compleet fout signaal van heilige huisjes die gesloopt moeten worden, wil men geloofwaardig zijn.
Wie mens onder de mensen is, en zijn we dat niet allemaal, moet doordrongen zijn dat eerlijk het langst duurt, on- en overgankelijk van betekenis. We zijn enkel op doortocht, hoor. Niemand koopt leven, we lenen het van de volgende generatie...
Politici, industriëlen, advokaten, rechters, vaklui, dokters, U en ik iedereen die voor anderen wat moet betekenen, moet ook afgerekend worden op zijn morele- en niet zijn materiële waarde. Niemand mag wegkijken, want samen maken we toekomst mogelijk. Wie harder werkt verhoogt zijn kansen, wie zelfs het kleine niet eert, is zeker het grotere niet weerd... maar wie het verdient op de zwakken, de zieken, de sukkelaars op velerlei vlakken, moet dringend de hand eens in eigen boezem steken.
En dat gat in de begroting? Dat hoeft geen gat te zijn als wat er is, juist besteed wordt en niet verdwijnt in hebberige zakken. Nee, ik pleit niet voor de valkuilen van communisme, dictatuur, keizerlijke en koninklijke hoven of stammen er zijn geen ideale partijen, groeperingen, verenigingen, religies of goden . er zijn alleen héééééél veel goede mensen, met één verlangen: geluk, dat rekbare begrip tussen tevredenheid, hebberigheid...
Heeft de ene al wat meer leidersbloed, dan moet dat ook door zijn aderen stromen als compensatie voor hen die après moi le déluge aanhangen
Vertrouwend op de strijdlust van mensen die houden van het leven, dat ze verbeterd willen doorgeven, weet ik dat ®evolutie met a touch of Rose niet veraf is en dat op zekere dag, misschien inderdaad pas op het eind van de wereld, maar zeker ooit: Recht en Rechtvaardigheid zullen matchen. Geloof, hoop en liefde niets kan er tegen op en ik zal er mijn leven voor geven.
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Glimlach, je bent in beeld
Nu deze hoofdstukken uit mijn bijgehouden dagboek in partjes op deze blog verschijnen, is het de normaalste zaak van de wereld geworden dat cameras beproefde ondersteuning betekenen als men wat krom is, recht wil trekken.
Ooit was dat anders. Waar elk rechtgeaard mens alle middelen die helpen om kromme paden recht te trekken toejuicht, is het omgekeerde even waar
Dat het er in de eigenaars vergaderingen, die steeds drukker werden bijgewoond, vaak erg levendig aan toeging, had ook wel te maken met het dagboek dat ik als voorzitter bijhield en waaruit ik bij het begin een stukje bloemlezing gaf. Daardoor werd iedereen veel nauwer bij de werking betrokken en wist men veel beter van wanten. Vaak erg confronterend ook
Onze inmiddels ontmaskerde Italiaanse mede- eigenaar- huisjesmelker, die zich al opwond over de toegangscontrole en het gelimiteerde bezit van badges, waarover u in vorige bijdrage kon lezen, zag het aankondigen van camera bewaking, als een doodvonnis.
Nadat we het enkele jaren trouw volhielden iedere avond het verplicht sorteren te controleren en te corrigeren, kwam een duidelijk patroon te vinden in het foutief storten. Goede en volgehouden communicatie, een hele opdracht bij vaak wisselende bewoning, bleek niet in staat iedereen mee te krijgen. Dan wordt het zaak te weten wie iedereen voor schut zet. Plaatsnemen in de container en bij het dumpen van de foute zak de hand te grijpen en vasthouden, kan een leuk cartoon opleveren, al is een camera efficiënter.
Werd het voorstel van de elektronische bewaking algemeen op applaus onthaald, de aandachtige lezer raadt uit welke hoek de duiveltjes werden losgelaten.
Aanval op de privacy, inmenging in privé zaken een mens kan het zo gek niet bedenken met welke argumenten de snoodaards hun vrijhandelszone trachtten te vrijwaren Te gek hoe net de snoodaards de privacycommissie op ons afstuurden.
Maar het pleit was beslecht. We waren perfect in orde. Overal duidelijk aangegeven dat er camera beveiliging was. Intussen registreert de camera boven de containers al heel wat jaren feilloos de sluikstorters. Gekoppeld aan de moedige beslissing van de gemeenschap van eigenaars, dat wie niet horen wil, dan maar moet voelen, werd de controle gekoppeld aan een sanctie. Nog steeds de beste garantie om te motiveren, zo blijkt...
Wie terecht de wenkbrauwen fronst waarom mede- eigenaars goed beheer willen boycotten, krijgt door volgend waar gebeurd verhaal, meteen het antwoord
Op een avond bij het sorteren van de containers, vonden we een paar leeggehaalde portefeuilles, waar in een ervan nog een SIS-kaart en een paar oude zwart-wit fotootjes steken. Met een beetje moeite geraakte ik aan de coördinaten van de eigenaar en koos ervoor persoonlijk langs te gaan om de portefeuille terug te brengen. Doorslaggevend daarvoor waren de oude fotootjes die erin staken, waarvan een soortgelijk exemplaar van mijn eigen mama met mij aan de hand op dezelfde locatie in mijn album kleeft... een jonge vrouw met sokjes aan, een lange regenjas en een vilten hoedje, genomen op het Astridplein, periode 1946-1949. Misschien wel van dezelfde straatfotograaf Het was al tegen tienen, toen we bij het verbouwereerde dametje in Mortsel aanbelden. Zij en haar man waren pas thuis, na de hele papierwinkel van aangifte op het politiebureau.
Oh, die fotootjes, die zijn het belangrijkst, snikte de dame vermoeid. Het zijn de enige die ik nog heb Bij het nemen van de bus op de Rooseveltplaats was er gedrum en toen de bus vertrok, bleek haar portefeuille niet meer in haar plastic draagtasje te steken. Het beetje gestolen geld en haar rittenkaart betekenden niets meer in vergelijking met haar geluk om de geredde souvenirs. Het voelde juist aan.
Met de politie werden de camerabeelden boven de container bekeken en wat we zagen verklaarde meteen de afkeer van onze vermeende Berlusconi, die eigenhandig een pakje portefeuilles doorzocht, het geld recupereerde en de rest dan nog verkeerdelijk in de papiercontainer dropte
Einde discussie. De camera is onverbiddelijk en het bewijs waarom hij een doorn in het oog bleek van dubieuze kereltjes die intussen een decennium later geen brood meer zien in onze veilige omgeving. En geen mens die daar om treurt...
Bijgevoegde foto is niet die uit de gerecupereerde portefeuille... wel die uit mijn foto album...
Onze oudste kleindochter ontving vanmiddag in de abdij van Bornem het H. Vormsel. Een prachtige locatie voor een sereen en zo betekenisvol gebeuren.
Tientallen jonge mensen, samen op de drempel van volwassenheid, aan de start van hun leven. Veel gelijkenissen in hun nochtans grote verscheidenheid Een ongelooflijk potentieel, de toekomst. Onterecht enkel bestempeld als de verdieners van onze pensioenen, ze zijn zoveel meer, want straks de waarheid en het leven, geënt op wat ze kennen en miskennen. En dat zijn wij .
Eén voor één treden ze aan. Geen witte pijen, geen opzichtige of gesofisticeerde outfits nee, gewoon zichzelf. Eigentijdse jeugd, symbolisch geflankeerd door een meer traditionele peter en meter. De perfecte mix
Onze hand op hun schouder, als teken van je mag op ons rekenen, ook al ga je steeds meer je eigen weg een warm gevoel, of is het die hete traan die over mijn wang biggelt
Toen haar ouders me bij haar doopsel vroegen meter te willen zijn, stelden ze de niet uitgesproken vraag hun kind te laten delen in de waarden die ook zij meekregen. Ik beloofde het.
Bij elk van onze petekinderen spraken we die belofte met een zeer grote ernst uit, al hadden we er alle vertrouwen in dat hun ouders garant zouden staan voor een integere opvoeding.
Het flitst me allemaal door het hoofd als ik met mijn grote kleindochter naar voor ga, de vormheer haar zalft en ze als bewuste christen, haar plaats tussen de andere jonge mensen terug inneemt. Ze ging net een drempel over. Proficiat zeg ik en ze straalt.
Ik bid in stilte dat mijn hand op haar schouder aanvoelt als vertrouwen in elkaar hebben.
Als een teken dat niets of niemand ooit dat vertrouwen kan schenden. Dat ik er ben. Bereikbaar, moedig en vooral onvoorwaardelijk.
Zoveel kandidaten dat één viering niet volstond en geopteerd werd voor tweemaal op één dag a full house in de abdijkerk.
Een ietwat vergeten beeld, uit de tijd dat de kerken op zondag diverse keren afgeladen vol zaten. Iets wat nu nog enkel bij communies, huwelijken of begrafenissen te beleven valt.
Vormsel klinkt in mijn oren nog steeds als Veni Creator Spiritus. En al leert mijn petekind ijverig Latijn, vandaag klinkt de boodschap veel wereldser.
Prior Johan Goossens van de abdij van Grimbergen: Het is een succes als je twee dingen van deze dag meeneemt geeft hij hen mee:
1) dat het leven een geschenk is, waaraan je navel je steeds herinnert. Je was erdoor verbonden met je moeder. Toen die levenslijn werd doorgeknipt en je eigen leven begon, bleef het litteken als bewijs dat je leven een geschenk is, waarvoor je dankbaar bent. En een geschenk pak je uit en je bekijkt wat jer ermee kan doen. Ook met je leven. En daar onlosmakelijk mee verbonden: 2) je leeft niet voor jezelf alleen.
Mogelijk ontgaat de diepgang van die te onthouden stellingen de vormelingen vandaag, maar ze zullen kiemen. Intussen hebben ze mij alvast opnieuw geraakt. Overtuigd en gesterkt om het meter- en peterschap opnieuw uit te vinden. Kerk en staat. Maak je deel uit van beiden, heb je bij beiden rechten en plichten. En die zijn bindend. Levenslang.
Zoals ik al zei: het was een mooie dag. En toen de pianist heel symbolisch l important, c est la Rose speelde, waarvoor dank... was de touch of Rose tastbaar
bijgaande foto toont slechts een deel van de groep Vormelingen van vandaag, ter gelegenheid van hun plechtige Communie vorig jaar in de kerk van Bornem, geplukt van de website van 'parochies Bornem'. Het Vormsel vandaag was in de abdijkerk Sint- Bernardus.
Via facebook kan je oproepen tot geweld en stakingen maar je kan er ook iets m8ig mee op gang trekken, zoals oproepen om op 8 februari 8 euro te schenken aan a touch of Rose. Dat initiatief ging uit van Jenny Luyts en is intussen een eigen leven aan 't leiden, waar ik helemaal warm van word.
A touch of Rose, de vzw ter nagedachtenis van Roosje, staat voor dat fysische- en psychische extraatje dat naast de zware medische behandeling patiënt en familie het geloof, de hoop en de liefde helpt bewaren en tot de laatste snik te getuigen dat het leven het waard is Het was Roosjes vast wil dat ... als ze genezen was, op te starten op oncologische afdelingen....
Grote zus Ann-Marie, longarts in het Sint- Jozefziekenhuis in Bornem, vertrouwd met de moeilijke weg van patiënten met kanker, zag in de levensmoed en het positivisme van haar zus de bevestiging dat positief blijven, geloof, hoop en liefde onmiskenbare krachten zijn om vol te houden. Ze nam het intiatief om de droom van haar zus alvast in Bornem te doen uitkomen.
De ganse crew van het Sint- Jozefziekenhuis schaarde zich achter het initiatief om a touch of Rose gestalte te geven en zo ontstond het psychosociaal oncologisch welzijnscentrum waar met kennis van zaken andere dan de louter medische curatieve kankerbehandeling aangereikt wordt. Leve het leven wordt er terug een beetje waar voor patiënt en wie hem/haar het meest nabij is. En dat zonder financiële aderlating. Want kanker maakt arm.
Als het initiatief om de stichting financieel te steunen, met de zekerheid dat de hulp bij de juiste mensen terecht komt, u aanspreekt en u wil ook andere aansporen mee te doen, verspreid dan dit bericht onder uw vrienden en de vrienden van uw vrienden en hun vrienden
Dat vleugje Rose, die touch of Rose, maakt misschien ooit ook in uw leven het verschil, al wensen we dat het een kelk is die aan u voorbij mag gaan...
Help anderen, doe het nu, dan wordt 8, waar8ig pr8ig.
Een droef, maar voorlopig « sec » berichtje om iedereen te danken voor de lieve verjaardagswensen en pakjes voor de 8ste verjaardag van Roosjes prinsje. Voorlopig staan ze hier en in het Wouwersnestje op hem te wachten... Toch heel erg bedankt voor zoveel attentvolle berichtjes, uw vragen hoe het was...
Het is dus 'ongemakkelijk' voor hun vader dat verteld wordt over feiten. Liever geen pottenkijkers. Maar ik laat niet verder toe dat hij 'achter gesloten deuren' jonge onschuldige kinderen geestelijk misbruikt. We hebben het hun mama beloofd.
Het bij vonnis vastgelegd derde weekend van de maand was, als een geschenk uit de hemel, net het weekend van de verjaardag van Alexander.
Iedereen begrijpt hoe we er allen naar uitkeken, de taart met zijn foto was besteld, de vele kaartjes en geschenkjes van de vrienden van mama stonden op de kast, zijn kroon hing aan zijn stoel
Groot was dan ook de ontgoocheling vrijdag om half vier aan de schoolpoort te moeten vaststellen hoe hun vader niet enkel met ons de vloer aanveegt, maar ook het gerecht minacht en de kinderen vrijdagmiddag onwettig van school hield en het ganse weekend onbereikbaar bleef.
Wat is de waarde van een vonnis en hoe kan het belang van het kind gediend wordt, door het van jongsaf te leren een vonnis aan de laars te lappen
Gescheiden moeders en vaders, grootouders met kleinkinderen van gescheiden ouders, grootouders van kleinkinderen waar de overlevende ouder respectloos ook de kinderen van je overleden kind manipuleert, het is tijd om samen dat getreiter en gekoejoneer aan te pakken. Niets daarvan is in het 'belang van de kleinkinderen'.
Laten we toe dat zij zo'n corrupt leven niet waard vinden geleefd te worden?
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Toegangscontrole:
Waar geen mens wist, wie waar woonde, wat verzekeringswijs, maar tevens inzake verantwoordelijkheid voor heel wat onduidelijkheid zorgde, dokterden we een plan uit om daaraan te verhelpen. De vrije toegang dag en nacht tot het gebouw, de eindeloze reeks bijgemaakte sleutels, die in handen waren van bewoners, ex-bewoners, enz . maakten van het gebouw een heuse duiventil.
Staanplaatsen in de parking werden geregeld door occasionele parkeerders ingenomen, die hun sleutel van de grote Hollander kregen Die deelde ze aan maten uit zodat de gehuurde en betaalde plaatsen lustig werden bezet door outsiders.
Met bovendien een hoog gehalte tippelende dames die letterlijk den boulevard afschuimden, was een complex met 118 studiootjes een ideale werkplek.
Wie het ene zegt, denkt meteen ook het andere, en ook die business was ruimschoots vertegenwoordigd.
Toegegeven het politieverbod te tippelen in de ganse atheneumbuurt, kwam onverwacht maar uitermate gelegen...
Er werd beslist een toegangscontrole systeem te installeren met programmeerbare badges. Zo kon meteen ook een uitgekiend registratiesysteem op punt gezet worden. De badges hebben een nummer en worden toegekend aan de bewoner wiens registratie ingeleverd werd. Het systeem biedt meteen ook de mogelijkheid om selectief enkel voordeur, of ook parking en/of fietsenberging toegankelijk te maken.
Anonimiteit doorbroken, veiligheid verhoogd 'bijna' iedereen blij Maar alweer een doorn in het oog van enkele andersdenkenden die er alles aan deden om het systeem te kelderen. Ongelooflijk dat juist die gure en bewezen onbetrouwbare figuren, de privacy commissie op ons afstuurden. Een fenomeen dat we intussen kennen: het crimineel milieu dat de officiële instanties voor zijn kar spant
Ons registratiedocument voldeed aan alle wettelijke normen en druiste op geen enkel punt in tegen de wet op de privacy, waardoor het voluit kon ingezet worden.
Een goed verstaander heeft het natuurlijk door dat voor wie met bepaalde praktijken hier in de weer was, deze registratie een blok aan het been was.
Met slechts twee bewoners per studio toelaatbaar te maken, verdween ook de aantrekkingskracht voor groepen mensen die in onmenselijke omstandigheden werden samengeperst. Met ook de naam van de effectieve bewoner op de brievenbus, werd ook het verhuren van de brievenbus niet meer zon lucratieve bezigheid. En reken maar dat de vindingrijkheid van misbruikers vaak versteld doet staan.
Voordien kwamen in bepaalde brievenbussen, bijna altijd van dezelfde eigenaars, meerdere brieven toe van hulporganisaties en OCMWs van over het ganse land. Soms woonden de geadresseerden effectief daar, maar heel vaak ook niet en werd de bus op geregelde tijdstippen geledigd door externen en woonde weer iemand anders in de studio, die dan huurde zonder brievenbus
Eén eigenaar, gekend in heel Antwerpen- Noord als notoir huisjesmelker, verzette zich met Italiaanse heftigheid tegen elke vorm van controle. Hij meldde de politie de diefstal van zijn badges en kwam met dat PV triomfantelijk bij ons nieuwe badges aanschaffen.
Dan worden de gestolen badges uitgeprogrammeerd en kunnen de nieuwe functioneren.
Een paar dagen later staat de kleine Italiaan met brede smile en een set badges in het bureautje om te reclameren dat zijn badges niet marcheren, al zijn ze juist nieuw.
Inderdaad, we proberen de badge tegen de elektronische deuropener en er gebeurt niets Nazicht van de badgenummers in de computer bevestigt wat ik intuïtief wist: de zogezegd gestolen badges zijn weer opgedoken en hij dacht zijn ' systeem van ongecontroleerde toegang', te integreren in ons systeem.
Met mijn uitleg dat het voorgoed afgelopen is met de eindeloos bijgemaakte sleutels van weleer, en voortaan enkel nog geregistreerde bewoners een operationele badge zullen hebben en dus zullen binnen kunnen, bewerken een metamorfose. Plots staat een nijdig dreigend mannetje met deukhoed op dat de litanie van Italiaanse vloeken op me afvuurt althans ik vermoed dat het vloeken zijn. Het voelt als een scène in the Godfather.
Hij raast door mijn voorstel om de nieuwe badges terug in te leveren, met inbegrip van terugbetaling van de waarborg, heen.
Ik zal ze programmeren en ze zullen werken, zo vertrekt hij met dreigend opgestoken vingertje
Blijkbaar zou hij het daar niet bij laten en enkele uren later stond ik plots oog in oog met twee mannen, die zich als huurders van betrokken eigenaar presenteerden met de vraag om een nieuwe badge. Maar voor die studio was reeds een bewoner ingeschreven met een badge op zijn naam.
Nee, die was vertrokken en had de badge mee , vertelden ze en nu konden zij niet binnen. "Geef dan een registratiepapier en ik vul het in, geef je dan een nieuwe badge?" Veiligheidshalve gaf ik hem een blad en hij vulde getrouw alles in en omdat ook het nummer van de identiteitskaart dient ingevuld te worden, werd dat ook gecheckt. Ongelooflijk maar waar, hij had zijn eigen identiteitsgegevens ingevuld.
Daarop verwees ik hen naar de eigenaar, die nieuwe badges had.
Maar ik had het duidelijk niet begrepen en voor ik het wist had ik een slag op mijn gezicht beet. Mijn brilletje vloog een eind de containerruimte in en net toen ik de tweede slag zou mogen incasseren, kwam gelukkig een man uit de parking die riep hé daar, wat heeft dat te betekenen kunt ge t halen, ja, wat meteen het sein was voor de twee om de benen te nemen.
Toen ik de politie van de aanslag verwittigde, kon ik hen naam en adres van mijn belager geven Geen onbekende, zoon van de eeuwige handlanger van de huisjesmelker, hield zich van de domme, wilde daar echt komen wonen maar bedacht zich nu toch
Tot daar het incident, dat beperkt bleef tot het neerleggen van een klacht, zonder veel gevolg, want er was geen bloed, noch arbeidsongeschiktheid.
Tenzij mijn tuimel in de afvalcontainer nog een uitloper was toen ik enkele dagen later nogal ver voorover boog en een zak uithaalde, kreeg ik een duw van iemand die verdwenen was voor ik hem zag. Half over de rand van de ijzeren container bengelend: erin wou ik niet, eruit kon ik niet kwam er iemand zijn huisvuil deponeren en wist me als bij een schommel op de voeten te drukken en zo uit de diepe bak te catapulteren. Ik keek in een gitzwart gezicht, met lachende witte tanden en kon er ondanks twee blauwe heupen en dito middenrif, uiteindelijk om lachen al bewijst het dat je blijvend moed nodig hebt, om te volharden waarin je gelooft.
Toen de malafide eigenaar naar het gerecht stapte om zijn eis voor nieuwe badges kracht bij te zetten, werden we prompt bij de verzoeningrechter uitgenodigd. Toen we daar met iets meer dan de gebruikelijke twee minuten het systeem mochten verduidelijken en ook konden aantonen dat de betrokken eigenaar het systeem wenste te verkrachten en daarvoor zelfs valsheid in geschrifte niet schuwde, vertrokken we met bemoedigende en bewonderende woorden van de rechter om onze moed het kwade te trotseren .
In een laatste stuiptrekking greep de man naar de grote middelen en belde de slotenmaker om het hele systeem te demonteren, nadat alweer een niet geregistreerde huurder probeerde binnen te geraken.
Dat veroorzaakte een enorm protest bij de bewoners. Toen ik na een telefoontje van de bewoners snel ter plaatse kwam, was het even op mijn strepen staan, maar het onheil was geschied. De elektronica was onherroepelijk beschadigd en het kostte onze vermeende Don een aardige duit om het weer helemaal oppunt te laten zetten.
Niet lang daarna verkocht hij zijn studios aan een jong meisje, dat in Mexico woonde Geen nood, de genereuze Italiaan zou wel voor de verhuring blijven zorgen
Geen dankbare taak, het meisje te overtuigen dat ze hem best bedankte voor zijn ogenschijnlijk genereus offer .
Het duurde niet lang voor de verstandhouding met de Italiaan compleet zoek was en na een aantal schermutselingen deed het meisje de studios opnieuw van de hand.
Zonder een arrivederci was daarmee het Italiaanse hoofdstuk afgerond.
Kijk wat net op mijn facebookpagina verscheen. Om helemaal warm van te worden, toch? Wat een prachtidee om die "8" een extra dimensie te geven: 8 januari, 8 februari en nu haar oudste zoontje die zondag 8 wordt...zonder mama... Maar horizontaal is 8 het symbool voor oneindig... Dank u, lieve Jenny. Als verpeegster weet u wat 'a touch of Rose' nog elke dag voor mensen betekent... geloof, hoop en liefde...
Ik wil hier een oproep lanceren ... Laat ons Marie-Rose eren door de stichting a touch of Rose te steunen ... Omdat Roosje de strijd tegen kanker mee heeft helpen bespreekbaar maken . Als we allemaal op 8 februari gewoon 8 euro op de rekening van de stichting storten .... laat het bedrag uit zeer veel 8 tjes bestaan ;-)
Zo'n hartverwarmend voorstel... mag ik zo vrij zijn te verwijzen naar de website van de stichting: www.atouchofrose.beTer info: België: op rekeningnummer 001-6451191-88 van BNP Paribas Fortis, met vermelding Gift A touch of Rose en uw email-adres (zo U dit wenst). Vanuit het buitenland: IBAN BE56 0016 4511 9188 BIC GEBABEBB
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
De rotjob van een deurwaarder
Even terug in de tijd De flamboyante Nederlander die onze klote politie en dito justitie in zijn broekzak dacht te hebben, speelde maanden ook nog kat en muis met deurwaarders.
De eigenaar- verhuurder die verhuurt en het huurgeld int, inclusief verwarming, water en alle gemeenschappelijke kosten, zonder daartoe bij te dragen aan de gemeenschappelijke rekeningen, steelt en moet daarvoor vervolgd worden. Gerechtszaken kosten echter ook geld zonder resultaatsverbintenis. Artikel 64 van de basisakte voorziet een redelijke tussenoplossing waarbij de gemeenschap de kosten toch kan verhalen zonder tussenkomst van de rechter.
Het bewuste artkel zegt: Indien de studio van de in gebreke blijvende eigenaar verhuurd is, heeft de beheerder het recht zelf de huurgelden te innen tot beloop van het bedrag der verschuldigde sommen.
Ondanks deze kennis, die men van een syndicus mag verwachten, werd deze mogelijkheid onbenut gelaten waardoor de schuld hoog kon oplopen, nog aangedikt door provisies voor de huisadvocaat om op geregelde tijdstippen aanmaningen te schrijven, zonder verdere opvolging een schijnvertoning.
Nadat zijn huurders op de hoogte gebracht waren door mede- eigenaars dat op die manier voortaan de huur diende betaald te worden, kwam de Hollander in nauwe schoentjes en dreigde zijn huurders af, indien ze toch aan de VVM zouden betalen. De aangestelde deurwaarder die de huurgelden moest innen, werd van het kastje naar de muur gespeeld in een voor het juridische systeem onterend kat- en muisspelletje. Voor advocaat en deurwaarder een heuse 'win for live' Voor de gemeenschap van eigenaars, de kortste weg naar het faillissement.
De deurwaarder als postman en he doesnt ring twice
In opdracht van de VVM bezorgt de deurwaarder een exploot tot betaling van het huurgeld aan de VVM. Dat exploot is een document dat de juiste naam van de huurder en het juiste adres moet vermelden: verdiep en studio. De betekening gebeurt door het documentje af te geven aan betrokkene die aftekent voor ontvangst. Is die niet thuis, dan tekent de deurwaarder zelf en steekt het papiertje in de brievenbus. Resultaat nihil want het belandt in de vuilbak. Of de malafide huisbaas lichtte zelf de bus, of de huurder -toen vaak bewoners met lak aan elk ietwat officieel uitziend papier, cfr. de eerste hoofdstukken van dit boek... een toestand die leidde tot de registratie en de soms zelfs dagelijks aangepaste bellen- en brievenbuslijsten... ook een verhaal op zich...
Maar er stak nog meer in de hollandse trucs doos: wissel een paar bewoners onder elkaar van studio en de deurwaarder staat opnieuw op apegapen. En intussen bleef de malafide eigenaar verder huisjesmelken en innen, zonder bij te dragen aan de vaste kosten als syndicuskantoor,verwarming, water, electriciteit
Natuurlijk hadden we dat spelletje snel door en wilden de deurwaarder ter hulp snellen. We wisten waar de huurder verkast was, dus konden we hem naar de juiste studio brengen. Maar dat mocht niet! Ongelooflijk maar waar, zijn opdracht eindigde in de hall aan de bel en de brievenbus zelfs als hij overtuigd was dat de betrokkene maar een deur verder zat, moest er een nieuw exploot met dito prijskaartje aangemaakt worden. Bedenk dat de deurwaarder geen zon is die voor niets opkomt dan kost zon idioot spel veel tijd, energie en geld, en haalt niets uit, tenzij dat het de overtuiging versterkte dat we de teugels zelf in handen moesten nemen. Om misselijk van te worden, terwijl de malafide kerel zich kostelijk amuseerde op kap van ons falend systeem.
De geëngageerde groep mede- eigenaars nam uiteindelijk het voortouw en zette de advocaat onder druk het dossier eindelijk en zonder verwijl op de rechtbank te brengen. Daar had de huisjesmelker uiteraard niet op gerekend. Eerlijk duurt het langst, letterlijk en figuurlijk, als de eerlijkheid het maar haalt dan neem ik zij het noodgedwongen- het tijd- en energieverlies op de koop toe.
De aanhouder wint!
Finaal stapten we dus naar de rechtbank en werd het hele boeltje van de Nederlander, zoals eerder in het dagboek reeds beschreven, openbaar verkocht. Met onze bedenkingen over de juridische speeltjes die aangereikt worden aan mensen van slechte wil, pleiten we voor een meer adequate aanpak van de geslepen criminaliteit. Als deurwaarders niet meer kunnen/mogen dan een briefje posten zelfs niet mogen vaststellen en/of rechtzetten dat het adres niet klopt- wat is dan hun toegevoegde waarde in het juridisch proces, buiten tijd (voor de slechterik) en ereloon (voor hemzelf) winnen?
In de 11 jaar dat we onze schouders onder de leefbaarheid van dit stukje Antwerpen zetten, en alle juridische beslommeringen die het meebracht, houd ik een zeer warme herinnering over aan een vrederechter, die naam tenminste waardig.
Toen ik in die beginperiode, vlak nadat het beheer door de mede-eigenaars was overgenomen, om de haverklap op het Vredegerecht de strijd tegen de huisjesmelkers moest aangaan, een advocaat kon/wou de gemeenschap niet meer betalen- was er een oudere rechter die zich afvroeg hoe dat kwam dat ik daar telkens als niet- advocaat optrad in een zaak die mij niet persoonlijk aanbelangde.
Ik wilde hem maar al te graag uitleggen welke strijd we aangespannen hadden, maar in de beperkte tijd voor zijn toog was dat onbegonnen werk. Een heuse verademing toen net voor zijn pensioen ik in zijn kantoor rustig het verhaal mocht doen, los van enig dossier. Ik herinner een wijze grijze man, die aandachtig en geïnteresseerd luisterde naar het hele verhaal, niet eens perfect gestructureerd, niet doorspekt met tricks and tracks van advocaten, maar het leven zoals het is. Als zon man bij het afscheid bekent heel wat opgestoken te hebben, dan hoop je een steentje verlegd te hebben. En een spaghetti arrest hoeven we niet te vrezen, want de rechter ging met pensioen. Toen ik hem vertelde een dagboek bij te houden en misschien wel ooit de buik van Antwerpen in een boek te gieten, wilde hij meteen intekenen.
Bij elk van deze schrijfsels, denk ik dankbaar aan hem terug met de verzuchting dat geen rechter een oordeel in eer en geweten zou mogen vellen, zonder het hele plaatje te kennen. En daarover kan ik intussen een aardig mondje meepraten
Dank Roosje voor die 'touch of Rose' waaruit zovelen dagelijks de kracht putten hun weg te gaan en ondanks alles hun glimlach te bewaren.
Niet makkelijk, maar mogelijk, dat deed je schitterend voor, tot je laatste snik...
Elke dag deze maand, vanaf 8 januari herbeleef ik alsof het vandaag is en opnieuw voel ik je sterkte en die krachtige hoop dat het goed moet komen... voor je twee jonge kinderen. Je grote prins wordt straks 8... het magische getal... en jij zal altijd bij hem zijn, gewoon het cijfer horiontaal leggen en glimlachen...
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Handen uit de mouwen voor een gemeenschapsproject...
Door de grotere belangstelling van eigenaars voor het reilen en zeilen van het mede- eigendom in het in eigen handen nemen van het beheer, konden heel wat positieve zaken gerealiseerd worden, zoals het eerder besproken sorteren van het huisvuil.
De met pictogrammen omzeilde hindernis om de sorteerregels in 28 talen uit te leggen, leverde aanvankelijk wel een paar flauwe plezanten inspiratie om te proberen te ontsnappen aan correct sorteren. De voorbeelden op de plaat met wat PMD is boven betrokken container, zouden niet representatief zijn: "ik drink alleen River Cola en drink alleen bier van den Aldi ...en die hangen er niet bij" .
Maar de aanzet voor veranderende mentaliteit was alleszins definitief gegeven. En reken maar dat de teugels nooit meer gevierd worden, daarvoor is de verbetering té spectaculair...
Met een bezoekje van de verantwoordelijke van de stadsreinigingsdienst, die zijn bewondering niet onder stoelen of banken stak, kregen we er een zeer waardevolle bondgenoot bij in onze gezamenlijke strijd ...
Het is uit die periode, we schrijven 2005... dat we voor het eerst terug een klein beetje financiële armslag kregen, nu de ongesorteerde peperduur betaalde huisvuilophaling wegviel.
Daardoor konden we rond de containerplaats een metalen afsluiting plaatsen, zodat vanuit de parking sluikstorten onmogelijk werd en kwam er ruimte om tezelfder tijd een fietsenparking te voorzien..
Inspelend op de groeiende tendens om zich in de stad op tweewielers te verplaatsen, lieten toenmalige eigenaars Benedikt en Eddy zich nog eens van hun handigste kant zien door in de voorgevel een toegang naar een inpandige fietsenberging uit te houwen. Een staaltje van hard labeur... en dat altijd zonder enige vergoeding. Van alle eigenaars blijft er amper één krampachtig volhouden dat "het niet kan dat mensen iets gratis doen voor anderen"... Zelfs het zwart op wit bewijs doet hem/haar de andere kant op kijken... Het zij zo... jammer voor hen.
Voor de afwerking, toen de fietsdeur erin stond, werd meteen het ganse gelijkvloerse front in een arduinen kleedje gestoken, een face lift voor een degelijke uitstraling.
Wie echter aan een gevel iets wijzigt, moet daarvoor een bouwtoelating aanvragen en dat betekent door de administratieve stadsmolen gehaald worden Eens het plan getekend kon het geloop beginnen: documenten kopiëren om toestemming te vragen, documenten invullen, aanschuiven, wachten, betalen maar het lukte en de 26 fietshaken bewijzen intussen reeds vele jaren goede dienst.
Het systeem waarbij we de kennis en vaardigheden van mede- eigenaars aanspraken om verbeteringen te helpen realiseren, was een onmisbare aanloopfase tot een gestructureerd systeem. Het blijft zaak erover te waken niet te vervallen in bureaucratie, die tijd- en geldverspillend is. Kort en creatief inspelen op al wat de gemeenschap aanbelangt is cruciaal en de kunst is te handelen alsof het voor jezelf is
Wat uiteraard uniek was en blijft aan het hele opzet, is dat alles wat gedaan wordt voor het geheel, helemaal gratis gebeurt.
Ruim 90 eigenaars, zoals die er waren aan het begin van ons experiment, genoten van de vrijwillige inzet van dat handjevol mede-eigenaars die hun nek uitstaken. Hun namen staan in mijn memorie gegrift Reinhilde, Eddy, Benedikt, Barbara, Steve, Tom, Marc, Hilde, Walter, Koen .
De 90 mede- eigenaars zijn intussen herleid tot 60, wat overleg toch iets vereenvoudigt. Uiteindelijk zijn nu alleen de RvB nog actieve leden, waarbij (mijn) dagelijkse aanwezigheid op het veld, niet onbelangrijk blijkt... De grote uitdaging is opvolging te waarborgen al wordt er niet meteen voor gevochten...
Het feit dat voor adviezen van specifieke aard, we wel steeds vaker beroep kunnen doen op mede-eigenaars en bewoners, beslagen op diverse terreinen, maakt ons beleid toch wel uniek in zijn soort. Aannemer, architect, mensen met disciplinaire capaciteiten, zelfs zielenzorgers, maar ook mensen die de bloemen op straat bewaken (dat wordt ook nog een mooi lente- hoofdstuk dat u tegoed houdt), de Opsinjoorders . iedereen heeft wel door dat samen bouwen aan een dorp in de stad een gemeenschapsgebeuren is.
En ondanks alles, is dat het gevoel, waaruit ik permanent de kracht put om door te gaan
Uit 'de Standaard der letteren' van 6 januari 2012: op nummer 1 bij informatieve non- fictie:
"Al bij al heb ik gelukkig geleefd", de biografie van Roosje door Frank en Koen geschreven aan de hand van veel getuigenissen... Dagelijks laten mensen weten het ¨PRACHTIG" te vinden en als een kostbaar kleinood te koesteren.
Intussen reeds de 3de druk!
Ik glimlach bij de gedachte aan haar schitterende ogen en stralende lach die ze ook daarboven wel zal behouden hebben, zij het... misschien toch ook wel met een traantje...
Op de vooravond van haar "gelukkige" trouwdag, zullen we proberen die ook in die geest te herinneren... dankbaar gelukkig in ons verdriet om het grote gemis.
Wellicht sloot Eén als laatste zender het jaar 2011 af met een terugblik maand/maand, dag per dag
Lang kregen we niet de tijd om met een bang hart de datum in het jaaroverzicht te naderen: 8 februari...
En toch was de warmte van haar verschijning meteen tastbaar toen ze haarscherp digitaal voor ons stond. Onze mooie, krachtige, lieve dochter, zichzelf maar ook ons allemaal opnieuw overtuigend, dat doodgaan geen optie is voor een moeder
Haar publieke belijdenis van geloof, hoop en liefde is ook nu nog, na alles wat toch gebeurde, een houvast. En wie kan een hart onder de riem niet gebruiken.
Elke dag opnieuw kracht putten uit elke bron en hopen dat wie nog mag en/of moet hopen en vechten, dat kan doen met 'a touch of Rose'...
Waar liep het mis met de schepping?
Mensen behoren gelukkig te zijn, geschapen naar Zijn beeld en gelijkenis iets wat behoorlijk fout liep in het voormalige Aards Paradijs Twee schepsels, door God neergezet in wat de hemel op aarde was, verknallen het in hun hoogmoed voor het ganse mensdom, met wat een simpel appeltje voor de dorst had kunnen zijn
Een misrekening waarmee geluk voor altijd een keerzijde kreeg: verdriet.
Gelukkig haalde de evolutietheorie onze afstamming van deze Bijbelse antecendenten in. Wie weet wat ze nog meer hadden verkorven... dan maar liever de aap...
Dit even terzijde... Want liefste lieve Rose, je was er even weer levend en krachtig zoals ik je altijd zal herinneren. De pijnscheut door mijn hart neem ik er zonder morren bij, uit dank om dat beeld terug helder op mijn netvlies te hebben voor ik het dekbed over me heen trek en de storm buiten en in mijn hart trotseer in afwachting van het dromen over mijn historica die zelf geschiedenis is voor eeuwig
Bij onze eerste ontmoeting in 2012 op deze blog, wil ik U en wie u lief zijn, van harte een GEZOND nieuw jaar wensen.
Al de rest is dan maakbaar.
En gaat het toch wat minder, bewaar dan geloof, hoop en liefde om stand te houden.
Hoop met a touch of Rose doet leven
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
En het licht scheen in de duisternis .
Daar kan een verlichte kerstboom misschien wel toe bijdragen.
We zijn terug bij het prille begin van dit dagboekverhaal. Een verloederd gebouw, een paar eigenaars die niet nauw speuren en derhalve dito bewoners aantrekken. Weinig financiële armslag, maar een massa ideeën om mensen samen te brengen, waren de ingrediënten, waarmee in december 2001 een eerste stapje werd gezet om al die goede wil te concretiseren.
Kerst, feest van het Licht, voorafgegaan door 4 weken Advent. Een christelijk gegeven, geënt op oude Germaanse traditie. Vaak ook een sombere periode, donker, winter, eenzaamheid mensen betrekken en zo bijdragen tot een warmere samenleving. Maar hoe?
Voortdurend worden we bestookt met visies zonder uitvoerders. Verpakte lucht...
Gewapend met een grote strokrans trok ik ten strijde. In de inkomhall op een geïmproviseerde tafel van twee papiercontainers en een afgedankte deur etaleerde ik een berg gevarieerd groen en dennenappels uit eigen tuin. Een potje haken, een rol ijzerdraad en er gewoon mee beginnen. Verbaasde blikken bij iedereen die binnenkwam en dan die vraag om even een handje toe te steken bij het maken van een grote kerstkrans als versiering voor de hall. Toegegeven dat ook blikjes frisdrank en een pot snoepjes als subtiele verleidingstruc werden ingezet, maar feit is dat binnen de kortste keren een aantal kriebelende creatieve vingers mee de imposante krans gestalte gaven. Bij het natje en droogje groeide er een sfeer en werd ook duchtig Babels geconverseerd. Toen uiteindelijk de krans rond was en zijn plaats had ingenomen, hing hij weken als dé blikvanger onaangeroerd te gloren en in tegenstelling tot de voorspelling van de non- believers, werd er enkel fier naar gewezen, maar niet aangeraakt. De makers waren ook de behoeders
Gelukkig en misschien wel een beetje overmoedig geïnspireerd door die eerste stap, passeerde ik op weg naar huis, de stadsmagazijnen op de Luchtbal. Na even zoeken, belandde ik bij de dienst feestelijkheden, markten. Oog in oog met een paar verbouwereerde mannen, die duidelijk tegen sluitingstijd daar zo geen madammeke meer verwachtten viel ik maar meteen met de deur in huis. Jullie hebben overal in de stad kerstversieringen aangebracht en omdat ik een lichtboom zou willen op een dorp in de stad kom ik bij u om raad.
-Dorp in de stad waar is dat dan wel? Oh, ja, ze kenden het gebouw en fronsten de wenkbrauwen . Geen simpel blokske Zenne een dorp ? Eerlijkheidshalve vertelde ik dat het alleszins de bedoeling was en ook al aardig lukte zinspelend op de kersverse krans die we toch maar samen maakten een lichtboom op die hoge, brede gevel dat zou pas een ornament van formaat zijn. En waar beter dan bij deze experts kon ik mijn licht opsteken.
De bewoners van de 118 studios moesten trots zijn op hun thuis en er respect voor krijgen - "Heeft u misschien nog een lichtslang over die we kunnen huren of lenen? Het is tenslotte voor een versiering in de stad en we zullen zelf voor de uitvoering instaan." Eerst doen, dan denken ik bezondig me er wel eens aan. Toen ook, zou blijken.
Het leek wel speakers corner, want in mijn enthousiasme had ik nauwelijks gemerkt dat van tussen de rekken een paar extra luisteraars geboeid het verhaal mee volgden. Het versterkte mijn overtuiging dat als deze mannen geboeid waren, ze me misschien ook wel zouden helpen.
En zo geschiedde: na het fiat van de chef werden twee lichtslangen in de koffer van mijn wagen gelegd. Ik mocht ze lenen tot 15 januari. Met wensen voor succes en de belofte dat ze er allemaal met belangstelling naar uitkeken, reed ik in plaats van verder naar huis, terug richting stad. Naar den Eddy.
Eddy was een bezadigde dertiger, eigenaar- bewoner, die na zijn studententijd was blijven hangen en in heel wat opzichten mijn tegenpool: rustig, beredeneerd, vakkundig maar gelukkig ook wel vatbaar voor overreding J
Toegegeven: ik heb hem overrompeld, misschien zelfs overvallen maar hij was zo wijs meteen in te zien dat er toch geen ontkomen aan was
- Een gevel lichtboom dus, mevrouw Morel? En nog deze week?
- Ja, het lichtsnoer heb ik al bij, wil jij helpen om dat mogelijk te maken AUB EDDY?
Dat ik er liefst die avond zelf nog aan wilde beginnen, slikte ik snel in, toen hij beloofde een plan te tekenen en uit te dokteren hoe het veilig en stevig kon. Yes, nu was het zeker, de lichtboom zou er komen Het werd een klim- en klauterstunt op hoog niveau over 9 verdiepingen: Eddy en Benedikt op de terrassen en ik op de middenberm een stijve nek en hese stem kwekend door achterover gebogen instructies te roepen naar de acrobaten die de rondingen en doorzakkingen moesten perfectioneren in naam van de symmetrie. Een moeilijke klus zolang de lichtjes niet aangesloten waren en dus niet zo goed zichtbaar.
Le moment suprême, maar ook het uur der waarheid, was dan ook telkens het ontsteken van de lichtjes.
Het resultaat was verbluffend. In die tijd, de ijzeren (nood)brug (ont)sierde nog den Boulevard werd de gevellichtboom een fonkelend welkom of tot weerziens, voor wie de brug op- of afreed. Een veel bekeken en gefotografeerd geveljuweeltje, dat blijkbaar zelfs op heel wat wenskaarten prijkte.
In de toenemende euforie, zochten we de daaropvolgende jaren naar een formule om de ontsteking een feestelijk karakter te geven, zodat het onderliggende doel: gemeenschap vormen gediend werd. Goede relaties en lobbyen bij Ikea, maakten dat we een volle aanhangwagen kerstbomen mochten lenen om er de containerruimte voor één avond in een stemmig kerstpleintje als hart van een dorp- om te toveren. Een grote ketel warme Glühwein en kerststolletjes deden de rest. Het ene jaar zorgde een van de eigenaars voor een muziekinstallatie, het volgende jaar kwam de echtgenote van een eigenaar langs met de koorleden, die net een kerstconcert hadden verzorgd en weerklonken Vlaamse en anderstalige kerstliedjes in de hall
Maar het absolute hoogtepunt was telkens weer de aftelling met alle bewoners op de middenberm voor het gebouw, terwijl Eddy aan de schakelaar gespannen meeluisterde om op tien .één, un, uno, one en zoveel meer talen . het licht door de boom te schieten en een adembenemend, langgerekt OOOOOOOOH mét applaus uit te lokken. Kippenvelmomenten waarbij geregeld een traantje weggepinkt werd. Eddy beleefde zijn eigen kippenvelmoment, speurend naar mogelijk werkweigerige lampjes en toen die er niet waren, zich pas dan kerstman te voelen
Eens iedereen terug naar huis, werden de kerstbomen weer ingeladen en naar het Ikea bos gebracht, alles opgeruimd, de containers teruggeplaatst en de tijdschakelaar ingesteld, om de dagelijkse ochtend- en avondspits te trakteren op a touch of X-mas. Intussen heeft de VVM eigen lichtslangen aangekocht en sinds twee jaar zelfs energie- sparende LED snoeren, waarvan het resultaat op dit moment licht in de duisternis brengt en trouw herkenningspunt in de stad vormt
De intussen vergeven valse noot in dit kerstverhaal
In december 2006, bij het aanbrengen van de lichtboom, gaf een cruciale studio in het parcours niet thuis toen we aanbelden voor toegang tot het terras. Langs een buur klom Eddy dan met doodsverachting maar even over de reling, om de eerste boog te kunnen bevestigen. Plots echter ging het schuifraam open en een boze eigenaar- bewoner dreigde Eddy van het terras te duwen. Het was serieus schrikken. Eddy probeerde rustig uit te leggen dat zonder die eerste bocht, we niet verder konden en onze komst was dagen op voorhand uitvoerig ad valvas aangekondigd. Dus wat was het probleem?
Toen de discussie al te grimmig werd, belde ik ten einde raad de politie. Die ene geweigerde minuut toegang tot zijn terras, kostte ons als bereidwillige vrijwilligers, nota bene uren op een zondag, zodat we pas heel laat in de avond en verkleumd, konden afwerken. De dreiging de lichtslang alsnog door te knippen, inspireerde de politie tot de waarschuwing dat als de lampjes het de komende dagen zouden laten afweten, zij wisten waar de lamp wel brandde Gelukkig bleef het bij een loze dreiging.
Klinkt het hilarisch op papier, in het naar huis rijden, schoot mijn gemoed vol en het waren bittere tranen die over mijn bevroren wangen biggelden. Twijfel of het sop de kool waard was ebde pas weg toen ik ineengedoken en verkleumd in het vuur van de haard zat te kijken en langzaam de gloed terug te pakken kreeg. Terecht want toen de man onlangs verhuisde en afscheid kwam nemen, verontschuldigde hij zich voor het incident en dankte voor de volgehouden inspanningen. Ach, het was hem al vergeven, kwaaie dag zeker .
Zou hij ooit gemerkt hebben dat via een esthetische omleiding de lichtboom niet alleen eleganter oogde, maar tegelijk het bewuste terras omzeilde
Het resultaat is adembenemend. Ook letterlijk: mijn handen gloeien van de kou, uit mijn mond lijkt stoom te komen en mijn peignoir is bevroren. En ik, ik kan alleen maar rillen. Gelukkig onthoudt de binnenwacht zich van commentaar op mijn ietwat onverantwoord gedrag om in deze temperatuur in kamerjas ramen te zemen. Een kop hete cappuccino brengt alles weer op temperatuur en ik kijk met voldoening door het onzichtbare warmtescherm dat synoniem staat voor propere ruiten, de tuin in!
die van het vasttapijt in het Marriott hotel Brussel. Vreemd hoe dat moment van zwakte me net hier terug levendig voor de geest komt. Buiten creëert de eerste sneeuw een monsterfile van meer dan 1500 km, een record... tja, we zijn nog niet thuis, zal blijken. 
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
