Heb daarnet de voederplaatsen in de tuin aangevuld. Onze vogel horeca floreert. Mezenbolletjes, zadensticks, maïskolven gevarieerde maaltijd voor zwermen kleine vogeltjes, die tevergeefs in het bevroren gazon pikken. Anderzijds een periode van rust voor de wormpjes, denk ik lachend: Oef klinkt het daar diep in de grond
Roodborstje tikt aan het raam, tik tik tik, Laat mij erin, laat mij erin
t is hier zo guur en zo koud naar mijn zin, laat mij erin, tin tin tin
t meisje deed open (nu ja, meisje...) en droeg in haar schoot,
Kruimeltjes suiker en kruimeltjes brood, dat was het roodborstje best naar de zin
En t vloog het bos weder in .
Vogels op en rond de voederplank de handige gids die in onze keuken altijd bij de hand ligt, maakt dat in combinatie met de vogeldeskundige die ons Vake zaliger was, nauwelijks een vogeltje onbekend- en derhalve onbemind kon blijven
We slaan het boekje nog wel eens sporadisch open, maar de gevederde populatie in de tuin is quasi voltallig geregistreerd.
Met de rozenstruiken thermisch verpakt, de afgesloten en ingepakte buitenkranen, een pardessuke (Antwerps voor overjas) op een buitenslapende auto kunnen we de winterprik wel aan. Choukie beperkt zijn blaffend loopje door de tuin tot het reeds vaak verkende kattenspoor en vleit zich dan, tegen de natuur van een heftige Jack Russell in, zalig voor het raam onder de blauwe hemel in de warme zon .
Huiselijke taferelen die, met de schuimende Cappuccino voor mij, zouden kunnen doen vergeten dat vannacht mensen buiten sliepen bij min temperaturen. De herhaling van het laat avondjournaal, dat ik lang na middernacht vanonder een warm lichtgewicht donsdekbed bekeek, hield me wel niet uit mijn slaap, wegens gezond moe, maar spookt al heel de dag door mijn hoofd.
Nee, verwacht hier geen pleidooi om een dakloze de lege kamer in je huis aan te bieden, hoe liefelijk dat menselijk gebaar ook bedoeld zou zijn, ervaringen hebben de drempel voor dit soort liefdadigheid onneembaar verhoogd. Jammer maar helaas.
Dagelijks zie ik hen. Mensen uit arme, warme streken, gecharterd met loze beloftes door gewetenloze criminelen, die in ruil voor de spaarpot van de gelukzoekers, hen droppen in een wereld vol illusies. Koud, nat met enkel het fata morgana van een spel zonder grenzen waar alles is, maar je er niet aan kan Het samenspel met malafide huisjesmelkers dumpt hen binnen de kortste keren van de regen in de drop (zoals je al eerder kon lezen in de wekelijkse aflevering van 'de buik van Antwerpen' op deze blog). Logisch gevolg: zoals wij hen vaak over één kam scheren, doen zij dat ook met ons en is polarisatie een feit.
Waar moet rechtvaardigheid beginnen? Waar misdadigheid begint. Pak die mensenhandelaars aan in hun geldbeugel. Geef het geld terug aan de gedupeerde en een visum home. Natuurlijk moet je de schurken dan eerst kennen en kunnen pakken over de grenzen heen. CSI en andere oogverblindende series hebben er de pak van weg 'zo werkt het niet', hoor je dan teleurgesteld van de veldwerkers. Maar geduld, jongens. Jules Verne werd ooit als fantast- illusionist afgedaan maar bleek wel degelijk visionair
Maar voorlopig: wie hier is, trotseert met ons de kou, werkt voor iedere cent en zet de tering naar de nering met aan het eind van de rit het zelfgehaakt netwerk dat ons boven water houdt. Let wel, ik zeg niet het net dat ons vliegend houdt... een compleet fout signaal van heilige huisjes die gesloopt moeten worden, wil men geloofwaardig zijn.
Wie mens onder de mensen is, en zijn we dat niet allemaal, moet doordrongen zijn dat eerlijk het langst duurt, on- en overgankelijk van betekenis. We zijn enkel op doortocht, hoor. Niemand koopt leven, we lenen het van de volgende generatie...
Politici, industriëlen, advokaten, rechters, vaklui, dokters, U en ik iedereen die voor anderen wat moet betekenen, moet ook afgerekend worden op zijn morele- en niet zijn materiële waarde. Niemand mag wegkijken, want samen maken we toekomst mogelijk. Wie harder werkt verhoogt zijn kansen, wie zelfs het kleine niet eert, is zeker het grotere niet weerd... maar wie het verdient op de zwakken, de zieken, de sukkelaars op velerlei vlakken, moet dringend de hand eens in eigen boezem steken.
En dat gat in de begroting? Dat hoeft geen gat te zijn als wat er is, juist besteed wordt en niet verdwijnt in hebberige zakken. Nee, ik pleit niet voor de valkuilen van communisme, dictatuur, keizerlijke en koninklijke hoven of stammen er zijn geen ideale partijen, groeperingen, verenigingen, religies of goden . er zijn alleen héééééél veel goede mensen, met één verlangen: geluk, dat rekbare begrip tussen tevredenheid, hebberigheid...
Heeft de ene al wat meer leidersbloed, dan moet dat ook door zijn aderen stromen als compensatie voor hen die après moi le déluge aanhangen
Vertrouwend op de strijdlust van mensen die houden van het leven, dat ze verbeterd willen doorgeven, weet ik dat ®evolutie met a touch of Rose niet veraf is en dat op zekere dag, misschien inderdaad pas op het eind van de wereld, maar zeker ooit: Recht en Rechtvaardigheid zullen matchen. Geloof, hoop en liefde niets kan er tegen op en ik zal er mijn leven voor geven.
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Glimlach, je bent in beeld
Nu deze hoofdstukken uit mijn bijgehouden dagboek in partjes op deze blog verschijnen, is het de normaalste zaak van de wereld geworden dat cameras beproefde ondersteuning betekenen als men wat krom is, recht wil trekken.
Ooit was dat anders. Waar elk rechtgeaard mens alle middelen die helpen om kromme paden recht te trekken toejuicht, is het omgekeerde even waar
Dat het er in de eigenaars vergaderingen, die steeds drukker werden bijgewoond, vaak erg levendig aan toeging, had ook wel te maken met het dagboek dat ik als voorzitter bijhield en waaruit ik bij het begin een stukje bloemlezing gaf. Daardoor werd iedereen veel nauwer bij de werking betrokken en wist men veel beter van wanten. Vaak erg confronterend ook
Onze inmiddels ontmaskerde Italiaanse mede- eigenaar- huisjesmelker, die zich al opwond over de toegangscontrole en het gelimiteerde bezit van badges, waarover u in vorige bijdrage kon lezen, zag het aankondigen van camera bewaking, als een doodvonnis.
Nadat we het enkele jaren trouw volhielden iedere avond het verplicht sorteren te controleren en te corrigeren, kwam een duidelijk patroon te vinden in het foutief storten. Goede en volgehouden communicatie, een hele opdracht bij vaak wisselende bewoning, bleek niet in staat iedereen mee te krijgen. Dan wordt het zaak te weten wie iedereen voor schut zet. Plaatsnemen in de container en bij het dumpen van de foute zak de hand te grijpen en vasthouden, kan een leuk cartoon opleveren, al is een camera efficiënter.
Werd het voorstel van de elektronische bewaking algemeen op applaus onthaald, de aandachtige lezer raadt uit welke hoek de duiveltjes werden losgelaten.
Aanval op de privacy, inmenging in privé zaken een mens kan het zo gek niet bedenken met welke argumenten de snoodaards hun vrijhandelszone trachtten te vrijwaren Te gek hoe net de snoodaards de privacycommissie op ons afstuurden.
Maar het pleit was beslecht. We waren perfect in orde. Overal duidelijk aangegeven dat er camera beveiliging was. Intussen registreert de camera boven de containers al heel wat jaren feilloos de sluikstorters. Gekoppeld aan de moedige beslissing van de gemeenschap van eigenaars, dat wie niet horen wil, dan maar moet voelen, werd de controle gekoppeld aan een sanctie. Nog steeds de beste garantie om te motiveren, zo blijkt...
Wie terecht de wenkbrauwen fronst waarom mede- eigenaars goed beheer willen boycotten, krijgt door volgend waar gebeurd verhaal, meteen het antwoord
Op een avond bij het sorteren van de containers, vonden we een paar leeggehaalde portefeuilles, waar in een ervan nog een SIS-kaart en een paar oude zwart-wit fotootjes steken. Met een beetje moeite geraakte ik aan de coördinaten van de eigenaar en koos ervoor persoonlijk langs te gaan om de portefeuille terug te brengen. Doorslaggevend daarvoor waren de oude fotootjes die erin staken, waarvan een soortgelijk exemplaar van mijn eigen mama met mij aan de hand op dezelfde locatie in mijn album kleeft... een jonge vrouw met sokjes aan, een lange regenjas en een vilten hoedje, genomen op het Astridplein, periode 1946-1949. Misschien wel van dezelfde straatfotograaf Het was al tegen tienen, toen we bij het verbouwereerde dametje in Mortsel aanbelden. Zij en haar man waren pas thuis, na de hele papierwinkel van aangifte op het politiebureau.
Oh, die fotootjes, die zijn het belangrijkst, snikte de dame vermoeid. Het zijn de enige die ik nog heb Bij het nemen van de bus op de Rooseveltplaats was er gedrum en toen de bus vertrok, bleek haar portefeuille niet meer in haar plastic draagtasje te steken. Het beetje gestolen geld en haar rittenkaart betekenden niets meer in vergelijking met haar geluk om de geredde souvenirs. Het voelde juist aan.
Met de politie werden de camerabeelden boven de container bekeken en wat we zagen verklaarde meteen de afkeer van onze vermeende Berlusconi, die eigenhandig een pakje portefeuilles doorzocht, het geld recupereerde en de rest dan nog verkeerdelijk in de papiercontainer dropte
Einde discussie. De camera is onverbiddelijk en het bewijs waarom hij een doorn in het oog bleek van dubieuze kereltjes die intussen een decennium later geen brood meer zien in onze veilige omgeving. En geen mens die daar om treurt...
Bijgevoegde foto is niet die uit de gerecupereerde portefeuille... wel die uit mijn foto album...
Onze oudste kleindochter ontving vanmiddag in de abdij van Bornem het H. Vormsel. Een prachtige locatie voor een sereen en zo betekenisvol gebeuren.
Tientallen jonge mensen, samen op de drempel van volwassenheid, aan de start van hun leven. Veel gelijkenissen in hun nochtans grote verscheidenheid Een ongelooflijk potentieel, de toekomst. Onterecht enkel bestempeld als de verdieners van onze pensioenen, ze zijn zoveel meer, want straks de waarheid en het leven, geënt op wat ze kennen en miskennen. En dat zijn wij .
Eén voor één treden ze aan. Geen witte pijen, geen opzichtige of gesofisticeerde outfits nee, gewoon zichzelf. Eigentijdse jeugd, symbolisch geflankeerd door een meer traditionele peter en meter. De perfecte mix
Onze hand op hun schouder, als teken van je mag op ons rekenen, ook al ga je steeds meer je eigen weg een warm gevoel, of is het die hete traan die over mijn wang biggelt
Toen haar ouders me bij haar doopsel vroegen meter te willen zijn, stelden ze de niet uitgesproken vraag hun kind te laten delen in de waarden die ook zij meekregen. Ik beloofde het.
Bij elk van onze petekinderen spraken we die belofte met een zeer grote ernst uit, al hadden we er alle vertrouwen in dat hun ouders garant zouden staan voor een integere opvoeding.
Het flitst me allemaal door het hoofd als ik met mijn grote kleindochter naar voor ga, de vormheer haar zalft en ze als bewuste christen, haar plaats tussen de andere jonge mensen terug inneemt. Ze ging net een drempel over. Proficiat zeg ik en ze straalt.
Ik bid in stilte dat mijn hand op haar schouder aanvoelt als vertrouwen in elkaar hebben.
Als een teken dat niets of niemand ooit dat vertrouwen kan schenden. Dat ik er ben. Bereikbaar, moedig en vooral onvoorwaardelijk.
Zoveel kandidaten dat één viering niet volstond en geopteerd werd voor tweemaal op één dag a full house in de abdijkerk.
Een ietwat vergeten beeld, uit de tijd dat de kerken op zondag diverse keren afgeladen vol zaten. Iets wat nu nog enkel bij communies, huwelijken of begrafenissen te beleven valt.
Vormsel klinkt in mijn oren nog steeds als Veni Creator Spiritus. En al leert mijn petekind ijverig Latijn, vandaag klinkt de boodschap veel wereldser.
Prior Johan Goossens van de abdij van Grimbergen: Het is een succes als je twee dingen van deze dag meeneemt geeft hij hen mee:
1) dat het leven een geschenk is, waaraan je navel je steeds herinnert. Je was erdoor verbonden met je moeder. Toen die levenslijn werd doorgeknipt en je eigen leven begon, bleef het litteken als bewijs dat je leven een geschenk is, waarvoor je dankbaar bent. En een geschenk pak je uit en je bekijkt wat jer ermee kan doen. Ook met je leven. En daar onlosmakelijk mee verbonden: 2) je leeft niet voor jezelf alleen.
Mogelijk ontgaat de diepgang van die te onthouden stellingen de vormelingen vandaag, maar ze zullen kiemen. Intussen hebben ze mij alvast opnieuw geraakt. Overtuigd en gesterkt om het meter- en peterschap opnieuw uit te vinden. Kerk en staat. Maak je deel uit van beiden, heb je bij beiden rechten en plichten. En die zijn bindend. Levenslang.
Zoals ik al zei: het was een mooie dag. En toen de pianist heel symbolisch l important, c est la Rose speelde, waarvoor dank... was de touch of Rose tastbaar
bijgaande foto toont slechts een deel van de groep Vormelingen van vandaag, ter gelegenheid van hun plechtige Communie vorig jaar in de kerk van Bornem, geplukt van de website van 'parochies Bornem'. Het Vormsel vandaag was in de abdijkerk Sint- Bernardus.
Via facebook kan je oproepen tot geweld en stakingen maar je kan er ook iets m8ig mee op gang trekken, zoals oproepen om op 8 februari 8 euro te schenken aan a touch of Rose. Dat initiatief ging uit van Jenny Luyts en is intussen een eigen leven aan 't leiden, waar ik helemaal warm van word.
A touch of Rose, de vzw ter nagedachtenis van Roosje, staat voor dat fysische- en psychische extraatje dat naast de zware medische behandeling patiënt en familie het geloof, de hoop en de liefde helpt bewaren en tot de laatste snik te getuigen dat het leven het waard is Het was Roosjes vast wil dat ... als ze genezen was, op te starten op oncologische afdelingen....
Grote zus Ann-Marie, longarts in het Sint- Jozefziekenhuis in Bornem, vertrouwd met de moeilijke weg van patiënten met kanker, zag in de levensmoed en het positivisme van haar zus de bevestiging dat positief blijven, geloof, hoop en liefde onmiskenbare krachten zijn om vol te houden. Ze nam het intiatief om de droom van haar zus alvast in Bornem te doen uitkomen.
De ganse crew van het Sint- Jozefziekenhuis schaarde zich achter het initiatief om a touch of Rose gestalte te geven en zo ontstond het psychosociaal oncologisch welzijnscentrum waar met kennis van zaken andere dan de louter medische curatieve kankerbehandeling aangereikt wordt. Leve het leven wordt er terug een beetje waar voor patiënt en wie hem/haar het meest nabij is. En dat zonder financiële aderlating. Want kanker maakt arm.
Als het initiatief om de stichting financieel te steunen, met de zekerheid dat de hulp bij de juiste mensen terecht komt, u aanspreekt en u wil ook andere aansporen mee te doen, verspreid dan dit bericht onder uw vrienden en de vrienden van uw vrienden en hun vrienden
Dat vleugje Rose, die touch of Rose, maakt misschien ooit ook in uw leven het verschil, al wensen we dat het een kelk is die aan u voorbij mag gaan...
Help anderen, doe het nu, dan wordt 8, waar8ig pr8ig.
Een droef, maar voorlopig « sec » berichtje om iedereen te danken voor de lieve verjaardagswensen en pakjes voor de 8ste verjaardag van Roosjes prinsje. Voorlopig staan ze hier en in het Wouwersnestje op hem te wachten... Toch heel erg bedankt voor zoveel attentvolle berichtjes, uw vragen hoe het was...
Het is dus 'ongemakkelijk' voor hun vader dat verteld wordt over feiten. Liever geen pottenkijkers. Maar ik laat niet verder toe dat hij 'achter gesloten deuren' jonge onschuldige kinderen geestelijk misbruikt. We hebben het hun mama beloofd.
Het bij vonnis vastgelegd derde weekend van de maand was, als een geschenk uit de hemel, net het weekend van de verjaardag van Alexander.
Iedereen begrijpt hoe we er allen naar uitkeken, de taart met zijn foto was besteld, de vele kaartjes en geschenkjes van de vrienden van mama stonden op de kast, zijn kroon hing aan zijn stoel
Groot was dan ook de ontgoocheling vrijdag om half vier aan de schoolpoort te moeten vaststellen hoe hun vader niet enkel met ons de vloer aanveegt, maar ook het gerecht minacht en de kinderen vrijdagmiddag onwettig van school hield en het ganse weekend onbereikbaar bleef.
Wat is de waarde van een vonnis en hoe kan het belang van het kind gediend wordt, door het van jongsaf te leren een vonnis aan de laars te lappen
Gescheiden moeders en vaders, grootouders met kleinkinderen van gescheiden ouders, grootouders van kleinkinderen waar de overlevende ouder respectloos ook de kinderen van je overleden kind manipuleert, het is tijd om samen dat getreiter en gekoejoneer aan te pakken. Niets daarvan is in het 'belang van de kleinkinderen'.
Laten we toe dat zij zo'n corrupt leven niet waard vinden geleefd te worden?
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Toegangscontrole:
Waar geen mens wist, wie waar woonde, wat verzekeringswijs, maar tevens inzake verantwoordelijkheid voor heel wat onduidelijkheid zorgde, dokterden we een plan uit om daaraan te verhelpen. De vrije toegang dag en nacht tot het gebouw, de eindeloze reeks bijgemaakte sleutels, die in handen waren van bewoners, ex-bewoners, enz . maakten van het gebouw een heuse duiventil.
Staanplaatsen in de parking werden geregeld door occasionele parkeerders ingenomen, die hun sleutel van de grote Hollander kregen Die deelde ze aan maten uit zodat de gehuurde en betaalde plaatsen lustig werden bezet door outsiders.
Met bovendien een hoog gehalte tippelende dames die letterlijk den boulevard afschuimden, was een complex met 118 studiootjes een ideale werkplek.
Wie het ene zegt, denkt meteen ook het andere, en ook die business was ruimschoots vertegenwoordigd.
Toegegeven het politieverbod te tippelen in de ganse atheneumbuurt, kwam onverwacht maar uitermate gelegen...
Er werd beslist een toegangscontrole systeem te installeren met programmeerbare badges. Zo kon meteen ook een uitgekiend registratiesysteem op punt gezet worden. De badges hebben een nummer en worden toegekend aan de bewoner wiens registratie ingeleverd werd. Het systeem biedt meteen ook de mogelijkheid om selectief enkel voordeur, of ook parking en/of fietsenberging toegankelijk te maken.
Anonimiteit doorbroken, veiligheid verhoogd 'bijna' iedereen blij Maar alweer een doorn in het oog van enkele andersdenkenden die er alles aan deden om het systeem te kelderen. Ongelooflijk dat juist die gure en bewezen onbetrouwbare figuren, de privacy commissie op ons afstuurden. Een fenomeen dat we intussen kennen: het crimineel milieu dat de officiële instanties voor zijn kar spant
Ons registratiedocument voldeed aan alle wettelijke normen en druiste op geen enkel punt in tegen de wet op de privacy, waardoor het voluit kon ingezet worden.
Een goed verstaander heeft het natuurlijk door dat voor wie met bepaalde praktijken hier in de weer was, deze registratie een blok aan het been was.
Met slechts twee bewoners per studio toelaatbaar te maken, verdween ook de aantrekkingskracht voor groepen mensen die in onmenselijke omstandigheden werden samengeperst. Met ook de naam van de effectieve bewoner op de brievenbus, werd ook het verhuren van de brievenbus niet meer zon lucratieve bezigheid. En reken maar dat de vindingrijkheid van misbruikers vaak versteld doet staan.
Voordien kwamen in bepaalde brievenbussen, bijna altijd van dezelfde eigenaars, meerdere brieven toe van hulporganisaties en OCMWs van over het ganse land. Soms woonden de geadresseerden effectief daar, maar heel vaak ook niet en werd de bus op geregelde tijdstippen geledigd door externen en woonde weer iemand anders in de studio, die dan huurde zonder brievenbus
Eén eigenaar, gekend in heel Antwerpen- Noord als notoir huisjesmelker, verzette zich met Italiaanse heftigheid tegen elke vorm van controle. Hij meldde de politie de diefstal van zijn badges en kwam met dat PV triomfantelijk bij ons nieuwe badges aanschaffen.
Dan worden de gestolen badges uitgeprogrammeerd en kunnen de nieuwe functioneren.
Een paar dagen later staat de kleine Italiaan met brede smile en een set badges in het bureautje om te reclameren dat zijn badges niet marcheren, al zijn ze juist nieuw.
Inderdaad, we proberen de badge tegen de elektronische deuropener en er gebeurt niets Nazicht van de badgenummers in de computer bevestigt wat ik intuïtief wist: de zogezegd gestolen badges zijn weer opgedoken en hij dacht zijn ' systeem van ongecontroleerde toegang', te integreren in ons systeem.
Met mijn uitleg dat het voorgoed afgelopen is met de eindeloos bijgemaakte sleutels van weleer, en voortaan enkel nog geregistreerde bewoners een operationele badge zullen hebben en dus zullen binnen kunnen, bewerken een metamorfose. Plots staat een nijdig dreigend mannetje met deukhoed op dat de litanie van Italiaanse vloeken op me afvuurt althans ik vermoed dat het vloeken zijn. Het voelt als een scène in the Godfather.
Hij raast door mijn voorstel om de nieuwe badges terug in te leveren, met inbegrip van terugbetaling van de waarborg, heen.
Ik zal ze programmeren en ze zullen werken, zo vertrekt hij met dreigend opgestoken vingertje
Blijkbaar zou hij het daar niet bij laten en enkele uren later stond ik plots oog in oog met twee mannen, die zich als huurders van betrokken eigenaar presenteerden met de vraag om een nieuwe badge. Maar voor die studio was reeds een bewoner ingeschreven met een badge op zijn naam.
Nee, die was vertrokken en had de badge mee , vertelden ze en nu konden zij niet binnen. "Geef dan een registratiepapier en ik vul het in, geef je dan een nieuwe badge?" Veiligheidshalve gaf ik hem een blad en hij vulde getrouw alles in en omdat ook het nummer van de identiteitskaart dient ingevuld te worden, werd dat ook gecheckt. Ongelooflijk maar waar, hij had zijn eigen identiteitsgegevens ingevuld.
Daarop verwees ik hen naar de eigenaar, die nieuwe badges had.
Maar ik had het duidelijk niet begrepen en voor ik het wist had ik een slag op mijn gezicht beet. Mijn brilletje vloog een eind de containerruimte in en net toen ik de tweede slag zou mogen incasseren, kwam gelukkig een man uit de parking die riep hé daar, wat heeft dat te betekenen kunt ge t halen, ja, wat meteen het sein was voor de twee om de benen te nemen.
Toen ik de politie van de aanslag verwittigde, kon ik hen naam en adres van mijn belager geven Geen onbekende, zoon van de eeuwige handlanger van de huisjesmelker, hield zich van de domme, wilde daar echt komen wonen maar bedacht zich nu toch
Tot daar het incident, dat beperkt bleef tot het neerleggen van een klacht, zonder veel gevolg, want er was geen bloed, noch arbeidsongeschiktheid.
Tenzij mijn tuimel in de afvalcontainer nog een uitloper was toen ik enkele dagen later nogal ver voorover boog en een zak uithaalde, kreeg ik een duw van iemand die verdwenen was voor ik hem zag. Half over de rand van de ijzeren container bengelend: erin wou ik niet, eruit kon ik niet kwam er iemand zijn huisvuil deponeren en wist me als bij een schommel op de voeten te drukken en zo uit de diepe bak te catapulteren. Ik keek in een gitzwart gezicht, met lachende witte tanden en kon er ondanks twee blauwe heupen en dito middenrif, uiteindelijk om lachen al bewijst het dat je blijvend moed nodig hebt, om te volharden waarin je gelooft.
Toen de malafide eigenaar naar het gerecht stapte om zijn eis voor nieuwe badges kracht bij te zetten, werden we prompt bij de verzoeningrechter uitgenodigd. Toen we daar met iets meer dan de gebruikelijke twee minuten het systeem mochten verduidelijken en ook konden aantonen dat de betrokken eigenaar het systeem wenste te verkrachten en daarvoor zelfs valsheid in geschrifte niet schuwde, vertrokken we met bemoedigende en bewonderende woorden van de rechter om onze moed het kwade te trotseren .
In een laatste stuiptrekking greep de man naar de grote middelen en belde de slotenmaker om het hele systeem te demonteren, nadat alweer een niet geregistreerde huurder probeerde binnen te geraken.
Dat veroorzaakte een enorm protest bij de bewoners. Toen ik na een telefoontje van de bewoners snel ter plaatse kwam, was het even op mijn strepen staan, maar het onheil was geschied. De elektronica was onherroepelijk beschadigd en het kostte onze vermeende Don een aardige duit om het weer helemaal oppunt te laten zetten.
Niet lang daarna verkocht hij zijn studios aan een jong meisje, dat in Mexico woonde Geen nood, de genereuze Italiaan zou wel voor de verhuring blijven zorgen
Geen dankbare taak, het meisje te overtuigen dat ze hem best bedankte voor zijn ogenschijnlijk genereus offer .
Het duurde niet lang voor de verstandhouding met de Italiaan compleet zoek was en na een aantal schermutselingen deed het meisje de studios opnieuw van de hand.
Zonder een arrivederci was daarmee het Italiaanse hoofdstuk afgerond.
Kijk wat net op mijn facebookpagina verscheen. Om helemaal warm van te worden, toch? Wat een prachtidee om die "8" een extra dimensie te geven: 8 januari, 8 februari en nu haar oudste zoontje die zondag 8 wordt...zonder mama... Maar horizontaal is 8 het symbool voor oneindig... Dank u, lieve Jenny. Als verpeegster weet u wat 'a touch of Rose' nog elke dag voor mensen betekent... geloof, hoop en liefde...
Ik wil hier een oproep lanceren ... Laat ons Marie-Rose eren door de stichting a touch of Rose te steunen ... Omdat Roosje de strijd tegen kanker mee heeft helpen bespreekbaar maken . Als we allemaal op 8 februari gewoon 8 euro op de rekening van de stichting storten .... laat het bedrag uit zeer veel 8 tjes bestaan ;-)
Zo'n hartverwarmend voorstel... mag ik zo vrij zijn te verwijzen naar de website van de stichting: www.atouchofrose.beTer info: België: op rekeningnummer 001-6451191-88 van BNP Paribas Fortis, met vermelding Gift A touch of Rose en uw email-adres (zo U dit wenst). Vanuit het buitenland: IBAN BE56 0016 4511 9188 BIC GEBABEBB
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
De rotjob van een deurwaarder
Even terug in de tijd De flamboyante Nederlander die onze klote politie en dito justitie in zijn broekzak dacht te hebben, speelde maanden ook nog kat en muis met deurwaarders.
De eigenaar- verhuurder die verhuurt en het huurgeld int, inclusief verwarming, water en alle gemeenschappelijke kosten, zonder daartoe bij te dragen aan de gemeenschappelijke rekeningen, steelt en moet daarvoor vervolgd worden. Gerechtszaken kosten echter ook geld zonder resultaatsverbintenis. Artikel 64 van de basisakte voorziet een redelijke tussenoplossing waarbij de gemeenschap de kosten toch kan verhalen zonder tussenkomst van de rechter.
Het bewuste artkel zegt: Indien de studio van de in gebreke blijvende eigenaar verhuurd is, heeft de beheerder het recht zelf de huurgelden te innen tot beloop van het bedrag der verschuldigde sommen.
Ondanks deze kennis, die men van een syndicus mag verwachten, werd deze mogelijkheid onbenut gelaten waardoor de schuld hoog kon oplopen, nog aangedikt door provisies voor de huisadvocaat om op geregelde tijdstippen aanmaningen te schrijven, zonder verdere opvolging een schijnvertoning.
Nadat zijn huurders op de hoogte gebracht waren door mede- eigenaars dat op die manier voortaan de huur diende betaald te worden, kwam de Hollander in nauwe schoentjes en dreigde zijn huurders af, indien ze toch aan de VVM zouden betalen. De aangestelde deurwaarder die de huurgelden moest innen, werd van het kastje naar de muur gespeeld in een voor het juridische systeem onterend kat- en muisspelletje. Voor advocaat en deurwaarder een heuse 'win for live' Voor de gemeenschap van eigenaars, de kortste weg naar het faillissement.
De deurwaarder als postman en he doesnt ring twice
In opdracht van de VVM bezorgt de deurwaarder een exploot tot betaling van het huurgeld aan de VVM. Dat exploot is een document dat de juiste naam van de huurder en het juiste adres moet vermelden: verdiep en studio. De betekening gebeurt door het documentje af te geven aan betrokkene die aftekent voor ontvangst. Is die niet thuis, dan tekent de deurwaarder zelf en steekt het papiertje in de brievenbus. Resultaat nihil want het belandt in de vuilbak. Of de malafide huisbaas lichtte zelf de bus, of de huurder -toen vaak bewoners met lak aan elk ietwat officieel uitziend papier, cfr. de eerste hoofdstukken van dit boek... een toestand die leidde tot de registratie en de soms zelfs dagelijks aangepaste bellen- en brievenbuslijsten... ook een verhaal op zich...
Maar er stak nog meer in de hollandse trucs doos: wissel een paar bewoners onder elkaar van studio en de deurwaarder staat opnieuw op apegapen. En intussen bleef de malafide eigenaar verder huisjesmelken en innen, zonder bij te dragen aan de vaste kosten als syndicuskantoor,verwarming, water, electriciteit
Natuurlijk hadden we dat spelletje snel door en wilden de deurwaarder ter hulp snellen. We wisten waar de huurder verkast was, dus konden we hem naar de juiste studio brengen. Maar dat mocht niet! Ongelooflijk maar waar, zijn opdracht eindigde in de hall aan de bel en de brievenbus zelfs als hij overtuigd was dat de betrokkene maar een deur verder zat, moest er een nieuw exploot met dito prijskaartje aangemaakt worden. Bedenk dat de deurwaarder geen zon is die voor niets opkomt dan kost zon idioot spel veel tijd, energie en geld, en haalt niets uit, tenzij dat het de overtuiging versterkte dat we de teugels zelf in handen moesten nemen. Om misselijk van te worden, terwijl de malafide kerel zich kostelijk amuseerde op kap van ons falend systeem.
De geëngageerde groep mede- eigenaars nam uiteindelijk het voortouw en zette de advocaat onder druk het dossier eindelijk en zonder verwijl op de rechtbank te brengen. Daar had de huisjesmelker uiteraard niet op gerekend. Eerlijk duurt het langst, letterlijk en figuurlijk, als de eerlijkheid het maar haalt dan neem ik zij het noodgedwongen- het tijd- en energieverlies op de koop toe.
De aanhouder wint!
Finaal stapten we dus naar de rechtbank en werd het hele boeltje van de Nederlander, zoals eerder in het dagboek reeds beschreven, openbaar verkocht. Met onze bedenkingen over de juridische speeltjes die aangereikt worden aan mensen van slechte wil, pleiten we voor een meer adequate aanpak van de geslepen criminaliteit. Als deurwaarders niet meer kunnen/mogen dan een briefje posten zelfs niet mogen vaststellen en/of rechtzetten dat het adres niet klopt- wat is dan hun toegevoegde waarde in het juridisch proces, buiten tijd (voor de slechterik) en ereloon (voor hemzelf) winnen?
In de 11 jaar dat we onze schouders onder de leefbaarheid van dit stukje Antwerpen zetten, en alle juridische beslommeringen die het meebracht, houd ik een zeer warme herinnering over aan een vrederechter, die naam tenminste waardig.
Toen ik in die beginperiode, vlak nadat het beheer door de mede-eigenaars was overgenomen, om de haverklap op het Vredegerecht de strijd tegen de huisjesmelkers moest aangaan, een advocaat kon/wou de gemeenschap niet meer betalen- was er een oudere rechter die zich afvroeg hoe dat kwam dat ik daar telkens als niet- advocaat optrad in een zaak die mij niet persoonlijk aanbelangde.
Ik wilde hem maar al te graag uitleggen welke strijd we aangespannen hadden, maar in de beperkte tijd voor zijn toog was dat onbegonnen werk. Een heuse verademing toen net voor zijn pensioen ik in zijn kantoor rustig het verhaal mocht doen, los van enig dossier. Ik herinner een wijze grijze man, die aandachtig en geïnteresseerd luisterde naar het hele verhaal, niet eens perfect gestructureerd, niet doorspekt met tricks and tracks van advocaten, maar het leven zoals het is. Als zon man bij het afscheid bekent heel wat opgestoken te hebben, dan hoop je een steentje verlegd te hebben. En een spaghetti arrest hoeven we niet te vrezen, want de rechter ging met pensioen. Toen ik hem vertelde een dagboek bij te houden en misschien wel ooit de buik van Antwerpen in een boek te gieten, wilde hij meteen intekenen.
Bij elk van deze schrijfsels, denk ik dankbaar aan hem terug met de verzuchting dat geen rechter een oordeel in eer en geweten zou mogen vellen, zonder het hele plaatje te kennen. En daarover kan ik intussen een aardig mondje meepraten
Dank Roosje voor die 'touch of Rose' waaruit zovelen dagelijks de kracht putten hun weg te gaan en ondanks alles hun glimlach te bewaren.
Niet makkelijk, maar mogelijk, dat deed je schitterend voor, tot je laatste snik...
Elke dag deze maand, vanaf 8 januari herbeleef ik alsof het vandaag is en opnieuw voel ik je sterkte en die krachtige hoop dat het goed moet komen... voor je twee jonge kinderen. Je grote prins wordt straks 8... het magische getal... en jij zal altijd bij hem zijn, gewoon het cijfer horiontaal leggen en glimlachen...
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Handen uit de mouwen voor een gemeenschapsproject...
Door de grotere belangstelling van eigenaars voor het reilen en zeilen van het mede- eigendom in het in eigen handen nemen van het beheer, konden heel wat positieve zaken gerealiseerd worden, zoals het eerder besproken sorteren van het huisvuil.
De met pictogrammen omzeilde hindernis om de sorteerregels in 28 talen uit te leggen, leverde aanvankelijk wel een paar flauwe plezanten inspiratie om te proberen te ontsnappen aan correct sorteren. De voorbeelden op de plaat met wat PMD is boven betrokken container, zouden niet representatief zijn: "ik drink alleen River Cola en drink alleen bier van den Aldi ...en die hangen er niet bij" .
Maar de aanzet voor veranderende mentaliteit was alleszins definitief gegeven. En reken maar dat de teugels nooit meer gevierd worden, daarvoor is de verbetering té spectaculair...
Met een bezoekje van de verantwoordelijke van de stadsreinigingsdienst, die zijn bewondering niet onder stoelen of banken stak, kregen we er een zeer waardevolle bondgenoot bij in onze gezamenlijke strijd ...
Het is uit die periode, we schrijven 2005... dat we voor het eerst terug een klein beetje financiële armslag kregen, nu de ongesorteerde peperduur betaalde huisvuilophaling wegviel.
Daardoor konden we rond de containerplaats een metalen afsluiting plaatsen, zodat vanuit de parking sluikstorten onmogelijk werd en kwam er ruimte om tezelfder tijd een fietsenparking te voorzien..
Inspelend op de groeiende tendens om zich in de stad op tweewielers te verplaatsen, lieten toenmalige eigenaars Benedikt en Eddy zich nog eens van hun handigste kant zien door in de voorgevel een toegang naar een inpandige fietsenberging uit te houwen. Een staaltje van hard labeur... en dat altijd zonder enige vergoeding. Van alle eigenaars blijft er amper één krampachtig volhouden dat "het niet kan dat mensen iets gratis doen voor anderen"... Zelfs het zwart op wit bewijs doet hem/haar de andere kant op kijken... Het zij zo... jammer voor hen.
Voor de afwerking, toen de fietsdeur erin stond, werd meteen het ganse gelijkvloerse front in een arduinen kleedje gestoken, een face lift voor een degelijke uitstraling.
Wie echter aan een gevel iets wijzigt, moet daarvoor een bouwtoelating aanvragen en dat betekent door de administratieve stadsmolen gehaald worden Eens het plan getekend kon het geloop beginnen: documenten kopiëren om toestemming te vragen, documenten invullen, aanschuiven, wachten, betalen maar het lukte en de 26 fietshaken bewijzen intussen reeds vele jaren goede dienst.
Het systeem waarbij we de kennis en vaardigheden van mede- eigenaars aanspraken om verbeteringen te helpen realiseren, was een onmisbare aanloopfase tot een gestructureerd systeem. Het blijft zaak erover te waken niet te vervallen in bureaucratie, die tijd- en geldverspillend is. Kort en creatief inspelen op al wat de gemeenschap aanbelangt is cruciaal en de kunst is te handelen alsof het voor jezelf is
Wat uiteraard uniek was en blijft aan het hele opzet, is dat alles wat gedaan wordt voor het geheel, helemaal gratis gebeurt.
Ruim 90 eigenaars, zoals die er waren aan het begin van ons experiment, genoten van de vrijwillige inzet van dat handjevol mede-eigenaars die hun nek uitstaken. Hun namen staan in mijn memorie gegrift Reinhilde, Eddy, Benedikt, Barbara, Steve, Tom, Marc, Hilde, Walter, Koen .
De 90 mede- eigenaars zijn intussen herleid tot 60, wat overleg toch iets vereenvoudigt. Uiteindelijk zijn nu alleen de RvB nog actieve leden, waarbij (mijn) dagelijkse aanwezigheid op het veld, niet onbelangrijk blijkt... De grote uitdaging is opvolging te waarborgen al wordt er niet meteen voor gevochten...
Het feit dat voor adviezen van specifieke aard, we wel steeds vaker beroep kunnen doen op mede-eigenaars en bewoners, beslagen op diverse terreinen, maakt ons beleid toch wel uniek in zijn soort. Aannemer, architect, mensen met disciplinaire capaciteiten, zelfs zielenzorgers, maar ook mensen die de bloemen op straat bewaken (dat wordt ook nog een mooi lente- hoofdstuk dat u tegoed houdt), de Opsinjoorders . iedereen heeft wel door dat samen bouwen aan een dorp in de stad een gemeenschapsgebeuren is.
En ondanks alles, is dat het gevoel, waaruit ik permanent de kracht put om door te gaan
Uit 'de Standaard der letteren' van 6 januari 2012: op nummer 1 bij informatieve non- fictie:
"Al bij al heb ik gelukkig geleefd", de biografie van Roosje door Frank en Koen geschreven aan de hand van veel getuigenissen... Dagelijks laten mensen weten het ¨PRACHTIG" te vinden en als een kostbaar kleinood te koesteren.
Intussen reeds de 3de druk!
Ik glimlach bij de gedachte aan haar schitterende ogen en stralende lach die ze ook daarboven wel zal behouden hebben, zij het... misschien toch ook wel met een traantje...
Op de vooravond van haar "gelukkige" trouwdag, zullen we proberen die ook in die geest te herinneren... dankbaar gelukkig in ons verdriet om het grote gemis.
Wellicht sloot Eén als laatste zender het jaar 2011 af met een terugblik maand/maand, dag per dag
Lang kregen we niet de tijd om met een bang hart de datum in het jaaroverzicht te naderen: 8 februari...
En toch was de warmte van haar verschijning meteen tastbaar toen ze haarscherp digitaal voor ons stond. Onze mooie, krachtige, lieve dochter, zichzelf maar ook ons allemaal opnieuw overtuigend, dat doodgaan geen optie is voor een moeder
Haar publieke belijdenis van geloof, hoop en liefde is ook nu nog, na alles wat toch gebeurde, een houvast. En wie kan een hart onder de riem niet gebruiken.
Elke dag opnieuw kracht putten uit elke bron en hopen dat wie nog mag en/of moet hopen en vechten, dat kan doen met 'a touch of Rose'...
Waar liep het mis met de schepping?
Mensen behoren gelukkig te zijn, geschapen naar Zijn beeld en gelijkenis iets wat behoorlijk fout liep in het voormalige Aards Paradijs Twee schepsels, door God neergezet in wat de hemel op aarde was, verknallen het in hun hoogmoed voor het ganse mensdom, met wat een simpel appeltje voor de dorst had kunnen zijn
Een misrekening waarmee geluk voor altijd een keerzijde kreeg: verdriet.
Gelukkig haalde de evolutietheorie onze afstamming van deze Bijbelse antecendenten in. Wie weet wat ze nog meer hadden verkorven... dan maar liever de aap...
Dit even terzijde... Want liefste lieve Rose, je was er even weer levend en krachtig zoals ik je altijd zal herinneren. De pijnscheut door mijn hart neem ik er zonder morren bij, uit dank om dat beeld terug helder op mijn netvlies te hebben voor ik het dekbed over me heen trek en de storm buiten en in mijn hart trotseer in afwachting van het dromen over mijn historica die zelf geschiedenis is voor eeuwig
Bij onze eerste ontmoeting in 2012 op deze blog, wil ik U en wie u lief zijn, van harte een GEZOND nieuw jaar wensen.
Al de rest is dan maakbaar.
En gaat het toch wat minder, bewaar dan geloof, hoop en liefde om stand te houden.
Hoop met a touch of Rose doet leven
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
En het licht scheen in de duisternis .
Daar kan een verlichte kerstboom misschien wel toe bijdragen.
We zijn terug bij het prille begin van dit dagboekverhaal. Een verloederd gebouw, een paar eigenaars die niet nauw speuren en derhalve dito bewoners aantrekken. Weinig financiële armslag, maar een massa ideeën om mensen samen te brengen, waren de ingrediënten, waarmee in december 2001 een eerste stapje werd gezet om al die goede wil te concretiseren.
Kerst, feest van het Licht, voorafgegaan door 4 weken Advent. Een christelijk gegeven, geënt op oude Germaanse traditie. Vaak ook een sombere periode, donker, winter, eenzaamheid mensen betrekken en zo bijdragen tot een warmere samenleving. Maar hoe?
Voortdurend worden we bestookt met visies zonder uitvoerders. Verpakte lucht...
Gewapend met een grote strokrans trok ik ten strijde. In de inkomhall op een geïmproviseerde tafel van twee papiercontainers en een afgedankte deur etaleerde ik een berg gevarieerd groen en dennenappels uit eigen tuin. Een potje haken, een rol ijzerdraad en er gewoon mee beginnen. Verbaasde blikken bij iedereen die binnenkwam en dan die vraag om even een handje toe te steken bij het maken van een grote kerstkrans als versiering voor de hall. Toegegeven dat ook blikjes frisdrank en een pot snoepjes als subtiele verleidingstruc werden ingezet, maar feit is dat binnen de kortste keren een aantal kriebelende creatieve vingers mee de imposante krans gestalte gaven. Bij het natje en droogje groeide er een sfeer en werd ook duchtig Babels geconverseerd. Toen uiteindelijk de krans rond was en zijn plaats had ingenomen, hing hij weken als dé blikvanger onaangeroerd te gloren en in tegenstelling tot de voorspelling van de non- believers, werd er enkel fier naar gewezen, maar niet aangeraakt. De makers waren ook de behoeders
Gelukkig en misschien wel een beetje overmoedig geïnspireerd door die eerste stap, passeerde ik op weg naar huis, de stadsmagazijnen op de Luchtbal. Na even zoeken, belandde ik bij de dienst feestelijkheden, markten. Oog in oog met een paar verbouwereerde mannen, die duidelijk tegen sluitingstijd daar zo geen madammeke meer verwachtten viel ik maar meteen met de deur in huis. Jullie hebben overal in de stad kerstversieringen aangebracht en omdat ik een lichtboom zou willen op een dorp in de stad kom ik bij u om raad.
-Dorp in de stad waar is dat dan wel? Oh, ja, ze kenden het gebouw en fronsten de wenkbrauwen . Geen simpel blokske Zenne een dorp ? Eerlijkheidshalve vertelde ik dat het alleszins de bedoeling was en ook al aardig lukte zinspelend op de kersverse krans die we toch maar samen maakten een lichtboom op die hoge, brede gevel dat zou pas een ornament van formaat zijn. En waar beter dan bij deze experts kon ik mijn licht opsteken.
De bewoners van de 118 studios moesten trots zijn op hun thuis en er respect voor krijgen - "Heeft u misschien nog een lichtslang over die we kunnen huren of lenen? Het is tenslotte voor een versiering in de stad en we zullen zelf voor de uitvoering instaan." Eerst doen, dan denken ik bezondig me er wel eens aan. Toen ook, zou blijken.
Het leek wel speakers corner, want in mijn enthousiasme had ik nauwelijks gemerkt dat van tussen de rekken een paar extra luisteraars geboeid het verhaal mee volgden. Het versterkte mijn overtuiging dat als deze mannen geboeid waren, ze me misschien ook wel zouden helpen.
En zo geschiedde: na het fiat van de chef werden twee lichtslangen in de koffer van mijn wagen gelegd. Ik mocht ze lenen tot 15 januari. Met wensen voor succes en de belofte dat ze er allemaal met belangstelling naar uitkeken, reed ik in plaats van verder naar huis, terug richting stad. Naar den Eddy.
Eddy was een bezadigde dertiger, eigenaar- bewoner, die na zijn studententijd was blijven hangen en in heel wat opzichten mijn tegenpool: rustig, beredeneerd, vakkundig maar gelukkig ook wel vatbaar voor overreding J
Toegegeven: ik heb hem overrompeld, misschien zelfs overvallen maar hij was zo wijs meteen in te zien dat er toch geen ontkomen aan was
- Een gevel lichtboom dus, mevrouw Morel? En nog deze week?
- Ja, het lichtsnoer heb ik al bij, wil jij helpen om dat mogelijk te maken AUB EDDY?
Dat ik er liefst die avond zelf nog aan wilde beginnen, slikte ik snel in, toen hij beloofde een plan te tekenen en uit te dokteren hoe het veilig en stevig kon. Yes, nu was het zeker, de lichtboom zou er komen Het werd een klim- en klauterstunt op hoog niveau over 9 verdiepingen: Eddy en Benedikt op de terrassen en ik op de middenberm een stijve nek en hese stem kwekend door achterover gebogen instructies te roepen naar de acrobaten die de rondingen en doorzakkingen moesten perfectioneren in naam van de symmetrie. Een moeilijke klus zolang de lichtjes niet aangesloten waren en dus niet zo goed zichtbaar.
Le moment suprême, maar ook het uur der waarheid, was dan ook telkens het ontsteken van de lichtjes.
Het resultaat was verbluffend. In die tijd, de ijzeren (nood)brug (ont)sierde nog den Boulevard werd de gevellichtboom een fonkelend welkom of tot weerziens, voor wie de brug op- of afreed. Een veel bekeken en gefotografeerd geveljuweeltje, dat blijkbaar zelfs op heel wat wenskaarten prijkte.
In de toenemende euforie, zochten we de daaropvolgende jaren naar een formule om de ontsteking een feestelijk karakter te geven, zodat het onderliggende doel: gemeenschap vormen gediend werd. Goede relaties en lobbyen bij Ikea, maakten dat we een volle aanhangwagen kerstbomen mochten lenen om er de containerruimte voor één avond in een stemmig kerstpleintje als hart van een dorp- om te toveren. Een grote ketel warme Glühwein en kerststolletjes deden de rest. Het ene jaar zorgde een van de eigenaars voor een muziekinstallatie, het volgende jaar kwam de echtgenote van een eigenaar langs met de koorleden, die net een kerstconcert hadden verzorgd en weerklonken Vlaamse en anderstalige kerstliedjes in de hall
Maar het absolute hoogtepunt was telkens weer de aftelling met alle bewoners op de middenberm voor het gebouw, terwijl Eddy aan de schakelaar gespannen meeluisterde om op tien .één, un, uno, one en zoveel meer talen . het licht door de boom te schieten en een adembenemend, langgerekt OOOOOOOOH mét applaus uit te lokken. Kippenvelmomenten waarbij geregeld een traantje weggepinkt werd. Eddy beleefde zijn eigen kippenvelmoment, speurend naar mogelijk werkweigerige lampjes en toen die er niet waren, zich pas dan kerstman te voelen
Eens iedereen terug naar huis, werden de kerstbomen weer ingeladen en naar het Ikea bos gebracht, alles opgeruimd, de containers teruggeplaatst en de tijdschakelaar ingesteld, om de dagelijkse ochtend- en avondspits te trakteren op a touch of X-mas. Intussen heeft de VVM eigen lichtslangen aangekocht en sinds twee jaar zelfs energie- sparende LED snoeren, waarvan het resultaat op dit moment licht in de duisternis brengt en trouw herkenningspunt in de stad vormt
De intussen vergeven valse noot in dit kerstverhaal
In december 2006, bij het aanbrengen van de lichtboom, gaf een cruciale studio in het parcours niet thuis toen we aanbelden voor toegang tot het terras. Langs een buur klom Eddy dan met doodsverachting maar even over de reling, om de eerste boog te kunnen bevestigen. Plots echter ging het schuifraam open en een boze eigenaar- bewoner dreigde Eddy van het terras te duwen. Het was serieus schrikken. Eddy probeerde rustig uit te leggen dat zonder die eerste bocht, we niet verder konden en onze komst was dagen op voorhand uitvoerig ad valvas aangekondigd. Dus wat was het probleem?
Toen de discussie al te grimmig werd, belde ik ten einde raad de politie. Die ene geweigerde minuut toegang tot zijn terras, kostte ons als bereidwillige vrijwilligers, nota bene uren op een zondag, zodat we pas heel laat in de avond en verkleumd, konden afwerken. De dreiging de lichtslang alsnog door te knippen, inspireerde de politie tot de waarschuwing dat als de lampjes het de komende dagen zouden laten afweten, zij wisten waar de lamp wel brandde Gelukkig bleef het bij een loze dreiging.
Klinkt het hilarisch op papier, in het naar huis rijden, schoot mijn gemoed vol en het waren bittere tranen die over mijn bevroren wangen biggelden. Twijfel of het sop de kool waard was ebde pas weg toen ik ineengedoken en verkleumd in het vuur van de haard zat te kijken en langzaam de gloed terug te pakken kreeg. Terecht want toen de man onlangs verhuisde en afscheid kwam nemen, verontschuldigde hij zich voor het incident en dankte voor de volgehouden inspanningen. Ach, het was hem al vergeven, kwaaie dag zeker .
Zou hij ooit gemerkt hebben dat via een esthetische omleiding de lichtboom niet alleen eleganter oogde, maar tegelijk het bewuste terras omzeilde
Dat heb je dus, als Radio 2 op de achtergrond speelt enmet permissie gezegd tussen 100 en 50 zit meer ketelmuziek dan in de 900 oudjes ervoor-hartbrekertjes je nopen even op de volume+ te drukken .
En zo kwam Bridge over troubled water weer eens op me af
Bruggen bouwen, het heeft iets heroïsch niet enkel over de River Kwai.
Over troubled-, ondoorzichtig water, waarin je de bedding vol kleine zuiverende steentjes niet meer onderscheidt, waar kikkerdril het weer klaarspeelt dikkopjes te worden om straks weer lente te kwaken
Symbolisch om van oud naar nieuw een brug te bouwen. Niet brutaal breken met wat achter ons ligt, ervaring is kostbaar, maar een brug leggen naar de overkant, naar het onbekende om het met open vizier en onbevangen tegemoet te treden.
Die gedachte besluipt me, terwijl een druilerige oudejaarsavond zijn opwachting maakt en ik besef dat het hier vanavond erg stil zal blijven.
Vorig jaar ook, maar alhoewel met velen, was dat liefdevol bewust stilletjes. Roosje kampte met verschrikkelijke hoofdpijn, maar wilde geen moment missen van wat, zonder het te beseffen, haar laatste dag in het Ganzenhof, haar ouderlijke thuis zou zijn, waar ze sinds 1980 kind, tiener en twen was waar ze speelde, feestte, uittrouwde !!! ook pijn en verdriet had maar vooral verschrikkelijk graag gezien werd en wordt Vanavond is ze terug thuis. Haar urne troont tussen de fotos van haar lievelingen, veilig bij ons. Het doet goed even mijn hand op het koude metaal te leggen als een symbolische streling over haar zachte wang
Overgaan, de minder pijnlijke bewoording voor sterven is ook een brug gooien over troebel water. Afrekenen, beoordeeld worden, in het reine komen.
Bij deeltjes van de biografie waarin ik betrokken werd, grijpen de woorden van Roosjes eerste vriend me nog steeds naar de keel. "Waarom heeft ze toch eens niet meer even naar mij gebeld afscheid nemen".
Die verzuchting heeft me heel diep geraakt. Rose was niet van plan dood te gaan, lieve jongen door mijn tranen en een gemeende knuffel was dat het enige zinnige en eerlijke antwoord dat ik had.
Rose is altijd blijven houden van iedereen die haar pad kruiste.
Schoolvriendinnen, danspartners, partijgenoten, mede- patiënten, verpleegkundigen, de kassierster in de supermarkt, de bodes in het parlement . Liet zij, zo blijkt nu, weinig mensen onberoerd,het omgekeerde is even waar. Haar paardengeheugen en groot hart maakten dat er plaats was voor iedereen. Getuige daarvan haar verkiezing over de dood heen, als vrouw van het jaar op vele fronten. Ze werd opnieuw tot leven gewekt, al mis ik haar met de dag meer en meer
Wat een contrast met de vreugde om haar dood in een ander kamp. Terwijl zowat iedereen de snerpende pijn voelt van jonge kinderen die het belangrijkste in hun leven ontnomen wordt: MAMA, klinkt het daar als een genadeschot dat alle waarheden voorgoed in de doofpot steekt.
De breuk van een zoon met zijn familie hebben we steeds ervaren als onjuist, onbegrijpelijk en wrede science fiction.
Zijn we naïef geweest alle cowboyverhalen voor waar aan te nemen, ook al kwamen ze uit vermeende betrouwbare bron?
Open policy waarbij alles besproken kan worden, biedt betere kansen om er ook samen uit te komen. Wie de waarheid geweld wil aandoen, heeft er belang bij alle verbindingen te verbreken.
Doch, de waarheid heeft haar rechten en die ontbrekende bladzijden staan geschreven, door mij en door velen die het van op de eerste rij beleefden het zijn geen geheime documenten. Ze vormeneen bridge over troubled water.
Elke nacht kan de laatste zijn vooraleer echte en geveinsde waarheid elkaar ontmoeten tot zolang zijn het mensen die beoordelen...
Voor iedereen een veilige Sylvesteravond, met de moed terug te blikken, een avond die ik tot de laatste fractie van de laatste seconde vasthoudt geen detail te vergeten van wat mij binnenste buiten keerde.
Voor morgen wens ik iedereen eenfrisse nieuwjaarsochtend, boordevol goede wil om beter te doen, te maken, te zijn
Speciaal voor al wie ook met pijn en verdriet worstelt, zend ik een virtuele touch of Rose als zachte streling met de wens dat geloof, hoop en liefde in het nieuwe jaar uw deel mag zijn.
Toen ik nog les gaf en de week voor Kerstmis een kerstboom in de klas zette, werd het nuttige aan het aangename gekoppeld met uitleg over de jaarringen, de plaats waar dennen het best gedijen, de soorten, hun naalden, hun vruchten, hun voortplantingssysteem.
Na de examens werd tijd en ruimte voorbehouden voor verhalen rond de boom. Uiteraard het Kerstverhaal zelf, maar ook eentje over het verdriet van een Scandinavische den die omgehakt werd om op het marktplein van een grote stad te staan.
De trots om zijn uitverkiezing, woog niet op tegen het verdriet gekapt- en ver weg gebracht te worden om na een paar weken roemloos ten onder te gaan op de brandstapel.
Kerstboomverkopers zullen het misschien niet zo graag horen, maar een echte den komt er bij ons al meer dan een decennium niet meer in.
Een kleine den, gekapt voor hij mocht groeien of een grote- na jaren energie roemloos sterven. Jaar na jaar een ring naalden opbouwen, huisvesting bieden aan bosbewoners, reikhalzend in de mist naar de hemel groeiend bang kijken naar de houthakkers op zoek naar een geschikt exemplaar en dan het snerpend geluid van de onverbiddelijke zaag die onbarmhartig door het merg klieft en de elegante beauty met een plof neerlegt.
Jarenlang kozen we een boom met kluit om Kerst te parfumeren, om hem dan met Drie Koningen, als de hardheid van de bodem het tenminste toeliet, onbarmhartig naar de koude tuin te verbannen. Terwijl wij in huis nog tot Pasen naalden plukten uit zetels en tapijt, stierf de kalende boom op een eenzaam plekje uit het zicht, een langzame dood was het van de kou of natte voeten bij de lente opkuis, ging hij onverbiddelijk mee met de groendienst of spetterde nog even tegen in de vlammen En dat was het dan. Terwijl de volgende uitverkorene alweer zijn ondergang tegemoet groeide.
We vonden het geen optie meer
Met de komst van heel mooie kunstbomen, artistiek en evenwichtig op te smukken, de oproep omzichtig om te springen met de zuurstof producerende bossen, ontrading van boomverbrandingen hebben mee het pleit beslecht dat onze Kerst geen boom meer velt
Toegegeven: het opzetten van de hoge boom vereist heel wat kunst- en vliegwerk, waar ik intussen behoorlijk bedreven in ben.
Het resultaat blijft ieder jaar verrassen, net als de dozen lichtjes en versieringen die exponentieel vermeerderen tot groot jolijt van de kleinkinderen, die dolgelukkig zijn hun versieringen jaarlijks terug te zoeken en te vinden Maar sinds dit jaar is er meer.
Voortaan is onze mooie boom bij elke Kerst, de vertrouwde residentie van een paar heel mooie engelen.... in memory of .
Als vingeroefeningen in de pianolessen van weleer helpen de liedjes die ik hier aaneen rijg om " I wanna know what love is"...
Misschien ligt het wel aan de 1000 klassiekers van Radio 2, maar sinds 2de Kerstdag neemt nostalgie het geregeld van me over. De 1000 klassiekers van de grootste familie van Vlaanderen, brengt zoveel herinneringen terug tot leven. Het maakt droef, ja, maar ook dankbaar.
De bundeling van liedjes die de jaren 60, 70, 80, 90, 2000 tot vandaag kleuren, zijn als een tijdslijn, met klemtonen, die voor ieder van de vele luisteraars wellicht anders liggen hoe ze voor mij klinken, wil ik best delen
Het vele werk dat deze tijd op me afstormt bij het vertrek van de uitwisselingsstudentjes naar hun eigen kerststal, wordt begeleid door muzikale herinneringen die me dragen, zelfs optillen
Als kind herinner ik me geen radiotonen, ik betwijfel of die ooit opstond, tenzij bij mijn grootouders voor den Tour en zondagavond voor de voetbaluitslagen . Maar dat hadden we ook helemaal niet nodig, want als ons mama zong, was heel het huis vol vreugde . Ze had een erg mooie stem en of ze nu aan t koken of poetsen was, the white cliffs of Dover, de lichtjes van de Schelde en de Lieve Vrouwetoren, waren maar een paar klanken ver. Net als Madame Butterfly, the third man, Piafs Milord en zelfs Marlène nee, niet de onzichtbare geliefde van Gert van Samson, wel die van de blauwe engel, op zoek naar Sag mir wo die Blumen Sind
Als tieners met op onze kamer die mijn zus en ik deelden, een kanjer van een portatiefke, werden piraatzenders als Veronica, Radio Caroline, TF1 onze stiekeme maatjes Elvis, Richard Anthony, Claude François, Peter Kraus en Connie Frobous, Freddy Quinn, Adamo Met onze gebrekkige talenkennis kweelden we eerder phonetisch mee, vermoed ik.
Met Françoise Hardy deed de eerste melancholie haar intrede. Tous les garçons et les filles de mon âge se promènent dans la rue deux par deux .mais moi je vais seule dans la rue , lâme en peine et personne qui maime We werden zo graag droevig op tombe la neige, tu ne viendras pas ce soir , al hadden we geen idee wie er dan wel had moeten doorkomen viel er zelfs helemaal geen sneeuw
Geleidelijk aan werden de teugels een beetje gevierd. Kwam er ruimte om te verkennen On demand' au papa s'il permet , et comme il se méfie des gourmets, il vous passe la muselière
Bob Dylan maakte ons spoorwijs, nog voor er windmolens verrezen: the answer was blowin in the wind and John Denver was onze GPS: take me home, country roads, al was het me toen duidelijk dat même en chantant, je naurais pas le temps de visiter le monde entier.
Those were the days
Met haast elk van de 1000 klassiekers, wordt een stukje verleden even terug heden.
Ook de herinneringen aan onze 'ontluikende' dochters, daar gaat ze op de autoradio toen ik hen (veel te vroeg) aan een fuifje ging ophalen.
Overbezorgd noemden ze het, maar ik hoop dat ze het ervaarden als When I need you ook toen you ve lost that loving feeling aan de orde was en ik hen een dosis power of love toediende, maar eerlijkheidshalve never promised a Rose garden. Nooit gaf ik op te benadrukken dat limportant c est la Rose was en ik glimlach bij de gedachte dat javais oublié que les roses sont roses en dat even without a reason why, I have to smile.
De meeste dromen zijn bedrog, maar weten dat You never walked alone is een troostende Memory. Er zijn geen tears in heaven mag ik hopen, want mijn lady in red, mijn petite fleur weet dat als de dag van toen, hou ik van haar, Roosje, mijn Roosje.
Il est 5 heures, Paris s éveille, je nai plus sommeil.» Op mijn PC- scherm kijk ik recht in je « bright eyes » en « I will always love you ». « Maintenant je sais » que c est ma vie, c est elle qui ma choisi ».« Im a dreamer, but Im not the only one »
Les vieux mariés « zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder » en laat mi maar lopen langs de straten, op zoek naar de Roos "mais les roses d' aujourd'hui sont artificielles'...
« If you dont know me by now, You will never, never know me . »
Vind je ergens groter tegenstelling tussen de warmte van intermenselijk samenleven in koude donkere dagen en de onverschilligheid anderzijds dan in een stad.
Als klein uiteenspattend golfje in de branding maak ik in een van die donkere avonden voor kerst, deel uit van de mensenzee op de Antwerpse Meir.
Om tijdig a touch of Rose T-shirts aan een lieve oma te bezorgen als extra pakjes onder de kerstboom, gaf Ann- Marie ze mee naar kantoor van haar man in hartje stad, waar ik ze zou ophalen.
Na een heel uur amper enkele honderden meter afstand te hebben afgelegd, beschouw ik een vrijkomende parkeerplaats als een geschenk uit de hemel om me te ontdoen van het vehikel op vier wielen dat niet vooruit geraakte en zo beland ik op de Meir.
De schittering in de uitstalramen vol bling- bling, mensen met pakjes, de geur van warme wafels, de kakofonie van kerstsongs die met elke warmte opstoot uit de winkels de straat inwaaien het lijkt een leven lang geleden dat ik hier voor het laatst was Vreemde gewaarwording. Mensen die gehaast en beladen met kleurrijke pakjes, zich een weg banen, terwijl maanden lang de crisis gepredikt wordt. Groepjes jonge mensen zakken af naar Music for life onderweg nog met de spaarpot rondgaand voor ze hem afgeven aan het glazen huis Ondanks een kleine kritische bedenking of het allemaal wel maakt hun goede bedoeling me warm van binnen. Valse hoop bestaat niet, fluistert Roosje in mijn hart en zo is dat en ik kijk ze na op weg naar
De laatste klanten, verlaten gebukt onder een half neergelaten rolluik de grotten van Alibaba en de mensenzee deint langzaam uit. Door het smalle Kolvenierstraatje sta ik naast de voordeur van Roosjes eerste stadsappartementje, boven de bakker met zicht op de afzichtelijke cultuurtempel. Ze maakte er een schitterende gezellige pied à terre in de koekenstad van. Gelukkige momenten flitsen door mijn hoofd. Ik versnel mijn tred, richting geparkeerde auto terwijl ik het niet kan laten een blik over mijn schouder naar de eerste verdieping te werpen.. nee, er brandt geen licht en ze wuift niet aan het raam... nee, niet meer... Maar ik zie het nog wel, en het kushandje...
Stilstaand verkeer. Contradictio in terminis die eigenlijk zelfs een beetje op mijn lachspieren werkt wringen en drukte maken om er te gaan tussen staan en op het kruispunt net te ver doorgaan, om alles te blokkeren. Even voel ik de -gelukkig nog te weerstane - drang om Mega Mindy te spelen
Dit heeft geen zin en ik snak naar een kopje troost... dus stap ik aarzelend de lobby van het hotel op de hoek binnen, ga op een krukje aan de toog zitten en bestel een reuze Cappuccino, terwijl ik bijna ongelovig en verwonderd naar mijn spiegelbeeld in het raam kijk en me afvraag of dat nu niet decadent is. Maar de rode achterlichtjes bewijzen dat ik solidair mee stilsta, zij het op een ...barkrukje... en ik schiet in de lach.
Intussen staat de maestro ietwat zenuwachtig, aangekondigde gasten tevergeefs op te wachten die staan natuurlijk ook ergens stil het weer en het verkeer... het hoort bij de toog, bedenk ik met een binnenpretje. Voor het eerst in mijn leven aan een toog zitten ik 'hoor' ons Roosje giechelen daarboven: voor alles is een eerste keer, mama en is dat nu niet leuk ?
Heerlijk, liefste kind. Doch niet de toog, maar het gelukkig gevoel zelfs hier te horen hoe bewonderd en geliefd jij bent, over de dood heen, geeft mij een warm tintelend zalig kerstgevoel... Weten hoe jouw boeken en je biografie van je man en vriend, onder zoveel kerstbomen liggen. Hoe je straks onderwerp van gesprek bent en mensen moed en kracht zullen putten uit jouw touch of Rose.
Als ik even later dan toch 'rijd' en de grote lichtboom op de gevel van ons dorp in de stad passeer, schittert hij door een waas van tranen feller dan voordien, maar mijn hart is vervuld van trots en liefde en mijn tranen smaken naar geloof, hoop en liefde en het komt als vanzelf dat je als kind eens heel erg boos op God was, omdat hij Moeder Maria, Onze -Lieve-vrouw, als Moeder van Jezus, buiten spel zette en ze lijdzaam moest aanvaarden wat God de Vader met haar kind deed... naar aanleiding van het achterblijven in de tempel, terwijl Maria hem doodsbang zocht... in het Bijbels verhaal staat er: "Maria bewaarde alles in haar hart."
-"Ah, daarom begrijpt Moeder Maria het verdriet van de mensen", was jouw kinderlijke maar zo oprechte conclusie. Dat is écht bidden... en ik hef stilletjes een weesgegroetje aan...
* Het kerstfeest was heerlijk... super lieve wensen, geschenkjes uit het hart, blije prinsessen en prinsjes... het is allemaal nog even aan 't bezinken om dan met U, lieve lezers, die mooie momenten te delen.
Gedeelde vreugde is dubbel en als we ook elkaars zorgen en kommer delen, zijn ze mogelijk iets minder zwaar om dragen... Tot dan... intussen wens ik iedereen de gloed van Kerst in oog en hart...
* uit mijn dagboek: "de buik van Antwerpen" vertel ik volgende week verder. Geniet intussen op deze blog of in het echt op de Italiêlei zelf, van de lichtkerstboom op de gevel van het 'dorp in de stad'. Hij schittert voor ieder van U...en wenst u Zalig Kerstfeest.
Het gedachtenisprentje van Vake, met op de achterkant de foto van onze nu beide overleden ouders, samen uitkijkend over de heide, zoals we hen altijd zullen herinneren... hun kroost opwachtend...
+ Dankbare herinnering aan
Gerard - Constant Van Loon
Echtgenoot van Madeleine Swinnen +Essen, °11 april 1918 - +8 december 2011
Liefste Vake,
Dag op dag 10 maanden na ons Roosje, nemen we afscheid van een bijzondere vader, groot- en overgrootvader Een rots in de branding..
.
Droef maar zeer dankbaar om een lang leven van werken en plicht, 56 jaar als de zorgzame, lieve echtgenoot aan de zijde van ons Moeke.
Een niet te verslaan team, ongelooflijk aanvullend, de perfecte mix waarin wij als jullie driemeisjeshuis onbezorgd mochten opgroeien.
Jij de onvermoeibare, hardwerkende,gedreven, sterke vader, die alles kon. De voorname, stijlvolle man, met onwrikbaar normen- en waardenbesef. De geslaagde zakenman/ industrieel met lak aan status,maar met een groot verantwoordelijkheidsgevoel, dienstvaardig, eerlijk en trouw, bezorgd om- en begaan met iedereen die je pad kruiste. Altijd met de glimlach
.
Tevredenheid werd je handelsmerk en je liet ergeen twijfel over bestaan:moest ik herbeginnen, ik zou alles juist hetzelfde terug doen .
Hoe druk het in de zaak, je levenswerk ook was,wij mochten allemaal steeds voor alles op je rekenen.
Geen enkel probleem, dat jij niet met raad en/of daad
degelijk en definitief wist op te lossen.
De 8 kleinkinderen bewonderden hunVake maak.
Na het plotse afscheid van ons Moeke, deden we zo goed mogelijk ons best je leven terug comfortabel en
kwalitatief te helpen inrichten. Dat jij die bekommernis liefdevol en dankbaar aanvaardde,resulteerde in nog10 mooie jaren in ons midden.
Dank U, liefste Vake, voor alles.
Het verwondert ons niet dat je de lieveling werd van de zorgverleners in je nieuwe thuis.
We zullen je allen missen, maar hopen en geloven dat je in liefde met ons Moeke nu geniet van de eeuwige rust ,tot we terug verenigd worden.
De familie dankt voor uwmedeleven en gebed.
Met dank voor de vele blijken van medeleven, bij het overlijden van ons Vader.
Vrijdagnamiddag hebben we in intieme kring afscheid van hem genomen. Een triest, maar mooi en innig moment, zoals hij het zal gewild- en van genoten hebben, herenigd met ons Moeke en hun kleindochter Roosje, dicht bij hen.
Toen we vanavond met z'n allen deelnamen aan de kerstlichtjes wandeling in de bossen rond het kasteel van Marnix van Sint-Aldegonde, na de kerstevocatie in de kerk van Bornem, stond de hele tocht lang een schitterende ster aan de hemel... en de kinderen telden er nog een en nog een en nog vele....
Het warme gevoel van binnen kwam dan ook niet enkel door de Glühwein achteraf.
Zopas terug uit Hasselt, waar ik samen met haar echtgenoot Frank, de Story Award Vrouw van het jaar in Roosjes naam mocht ontvangen.
In een tot de nok gevulde Ethias Arena, werden tal van Awards uitgereikt in diverse disciplines, met 'Vrouw en Man van het jaar', als apoteose.
Net als vorig jaar werden het Marie- Rose en Bart De Wever, die het betreurde niet samen het podium op te kunnen. Graag herhaal ik hierbij onze felicitaties bij Barts terechte verkiezing tot 'man van het jaar'.
Toen Roosje de Award vorig jaar op haar ziekbed overhandigd kreeg, was ze er ontroerd en erg gelukkig mee. Eenzelfde gevoel dat me vanavond overspoelt als Free Souffriau met frêle, kwetsbare stem, de roos aanheft en ons de blinkende ster overhandigt. Een ster zoals ik ze iedere avond aan de hemel zoek en vind....
Met de tweede Award is er nu één voor elk van haar prinsjes...schiet het door mijn hoofd.
Een warme knuffel van Free, met échte Mega Mindy kracht, helpt het moment te overleven. Droef, maar zeer dankbaar dat Roosje niet vergeten is, gaan mijn gedachten naar de ontelbare families, waar dagelijks gelijkaardige drama's zich voltrekken.
Via de stichting a touch of Rose zal haar geloof, hoop en liefde overleven en inspirerend werken om het lijden van anderen draaglijker te maken. Een troostende gedachte.
Tegen het felle spotlicht in, zie ik bij velen tranen blinken als een overdonderend applaus losbreekt, dat beslist tot in de hemel gehoord werd. Proficiat Roosje -lief, over de dood heen.
Wij kunnen U enkel heel gemeend dank u zeggen in haar naam en de Award met veel liefde en medeleven opdragen aan al haar lotgenoten en hun families met de wens: Leve het leven.
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
viel ik maar meteen met de deur in huis. Jullie hebben overal in de stad kerstversieringen aangebracht en omdat ik een lichtboom zou willen op een dorp in de stad kom ik bij u om raad. 
Toen ik nog les gaf en de week voor Kerstmis een kerstboom in de klas zette, werd het nuttige aan het aangename gekoppeld met uitleg over de jaarringen, de plaats waar dennen het best gedijen, de soorten, hun naalden, hun vruchten,
hun voortplantingssysteem.
Als vingeroefeningen in de pianolessen van weleer helpen de liedjes die ik hier aaneen rijg om " I wanna know what love is"...
