Onze oudste kleindochter ontving vanmiddag in de abdij van Bornem het H. Vormsel. Een prachtige locatie voor een sereen en zo betekenisvol gebeuren.

Tientallen jonge mensen, samen op de drempel van volwassenheid, aan de start van hun leven. Veel gelijkenissen in hun nochtans grote verscheidenheid …Een ongelooflijk potentieel, de toekomst. Onterecht enkel bestempeld als de verdieners van onze pensioenen, ze zijn zoveel meer, want straks de waarheid en het leven, geënt op wat ze kennen en miskennen. En dat zijn wij….

Eén voor één treden ze aan. Geen witte pijen, geen opzichtige of gesofisticeerde outfits… nee, gewoon zichzelf. Eigentijdse jeugd, symbolisch geflankeerd door een meer ‘traditionele’ peter en meter. De perfecte mix…

Onze hand op hun schouder, als teken van “je mag op ons rekenen, ook al ga je steeds meer je eigen weg…” een warm gevoel, of is het die hete traan die over mijn wang biggelt…

Toen haar ouders me bij haar doopsel vroegen meter te willen zijn, stelden ze de niet uitgesproken vraag hun kind te laten delen in de waarden die ook zij meekregen. Ik beloofde het.

Bij elk van onze petekinderen spraken we die belofte met een zeer grote ernst uit, al hadden we er alle vertrouwen in dat hun ouders garant zouden staan voor een integere opvoeding.

Het flitst me allemaal door het hoofd als ik met mijn grote kleindochter naar voor ga, de vormheer haar zalft en ze als bewuste christen, haar plaats tussen de andere jonge mensen terug inneemt. Ze ging net een drempel over. Proficiat zeg ik en ze straalt.

Ik bid in stilte dat mijn hand op haar schouder aanvoelt als vertrouwen in elkaar hebben.

Als een teken dat niets of niemand ooit dat vertrouwen kan schenden. Dat ik er ben. Bereikbaar, moedig en vooral onvoorwaardelijk.

Zoveel kandidaten dat één viering niet volstond en geopteerd werd voor tweemaal op één dag ‘ a full house’ in de abdijkerk.

Een ietwat vergeten beeld,  uit de tijd dat de kerken op zondag diverse keren afgeladen vol zaten. Iets wat nu nog enkel bij communies, huwelijken of begrafenissen te beleven valt.

‘Vormsel’ klinkt in mijn oren nog steeds als ‘Veni Creator Spiritus’. En al leert mijn petekind ijverig Latijn, vandaag klinkt de boodschap veel wereldser.

Prior Johan Goossens van de abdij van Grimbergen: “Het is een succes als je twee dingen van deze dag meeneemt” geeft hij hen mee:

 “1) dat het leven een geschenk is, waaraan je navel je steeds herinnert. Je was erdoor verbonden met je moeder. Toen die levenslijn werd doorgeknipt en je eigen leven begon, bleef het litteken als bewijs dat je leven een geschenk is, waarvoor je dankbaar bent. En een geschenk pak je uit en je bekijkt wat jer ermee kan doen. Ook met je leven. ”   En daar onlosmakelijk mee verbonden: 2) je leeft niet voor jezelf alleen.  

Mogelijk ontgaat de diepgang van die te onthouden stellingen de vormelingen vandaag, maar ze zullen kiemen. Intussen hebben ze mij alvast opnieuw geraakt. Overtuigd en gesterkt om het meter- en peterschap opnieuw uit te vinden. Kerk en staat. Maak je deel uit van beiden, heb je bij beiden rechten en plichten. En die zijn bindend. Levenslang.

Zoals ik al zei: het was een mooie dag. En toen de pianist heel symbolisch ‘l’ important, c’ est la Rose’ speelde, waarvoor dank... was de touch of Rose tastbaar…   

bijgaande foto toont slechts een deel van de groep Vormelingen van vandaag, ter gelegenheid van hun plechtige Communie vorig jaar in de kerk van Bornem, geplukt van de website van 'parochies Bornem'. Het Vormsel vandaag was in de abdijkerk Sint- Bernardus.