Deel 14 De buik van Antwerpen.
Lieve lezer,
Bij onze eerste ontmoeting in 2012 op deze blog, wil ik U en wie u lief zijn, van harte een GEZOND nieuw jaar wensen.
Al de rest is dan maakbaar.
En gaat het toch wat minder, bewaar dan geloof, hoop en liefde om stand te houden.
Hoop met a touch of Rose doet leven
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
En het licht scheen in de duisternis .
Daar kan een verlichte kerstboom misschien wel toe bijdragen.
We zijn terug bij het prille begin van dit dagboekverhaal. Een verloederd gebouw, een paar eigenaars die niet nauw speuren en derhalve dito bewoners aantrekken. Weinig financiële armslag, maar een massa ideeën om mensen samen te brengen, waren de ingrediënten, waarmee in december 2001 een eerste stapje werd gezet om al die goede wil te concretiseren.
Kerst, feest van het Licht, voorafgegaan door 4 weken Advent. Een christelijk gegeven, geënt op oude Germaanse traditie. Vaak ook een sombere periode, donker, winter, eenzaamheid mensen betrekken en zo bijdragen tot een warmere samenleving. Maar hoe?
Voortdurend worden we bestookt met visies zonder uitvoerders. Verpakte lucht...
Gewapend met een grote strokrans trok ik ten strijde. In de inkomhall op een geïmproviseerde tafel van twee papiercontainers en een afgedankte deur
etaleerde ik een berg gevarieerd groen en dennenappels uit eigen tuin. Een potje haken, een rol ijzerdraad en er gewoon mee beginnen. Verbaasde blikken bij iedereen die binnenkwam en dan die vraag om even een handje toe te steken bij het maken van een grote kerstkrans als versiering voor de hall. Toegegeven dat ook blikjes frisdrank en een pot snoepjes als subtiele verleidingstruc werden ingezet, maar feit is dat binnen de kortste keren een aantal kriebelende creatieve vingers mee de imposante krans gestalte gaven. Bij het natje en droogje groeide er een sfeer en werd ook duchtig Babels geconverseerd. Toen uiteindelijk de krans rond was en zijn plaats had ingenomen, hing hij weken als dé blikvanger onaangeroerd te gloren en in tegenstelling tot de voorspelling van de non- believers, werd er enkel fier naar gewezen, maar niet aangeraakt. De makers waren ook de behoeders
Gelukkig en misschien wel een beetje overmoedig geïnspireerd door die eerste stap, passeerde ik op weg naar huis, de stadsmagazijnen op de Luchtbal. Na even zoeken, belandde ik bij de dienst feestelijkheden, markten. Oog in oog met een paar verbouwereerde mannen, die duidelijk tegen sluitingstijd daar zo geen madammeke meer verwachtten 
viel ik maar meteen met de deur in huis. Jullie hebben overal in de stad kerstversieringen aangebracht en omdat ik een lichtboom zou willen op een dorp in de stad kom ik bij u om raad.
-Dorp in de stad waar is dat dan wel? Oh, ja, ze kenden het gebouw en fronsten de wenkbrauwen . Geen simpel blokske Zenne een dorp ? Eerlijkheidshalve vertelde ik dat het alleszins de bedoeling was en ook al aardig lukte zinspelend op de kersverse krans die we toch maar samen maakten een lichtboom op die hoge, brede gevel dat zou pas een ornament van formaat zijn. En waar beter dan bij deze experts kon ik mijn licht opsteken.
De bewoners van de 118 studios moesten trots zijn op hun thuis en er respect voor krijgen - "Heeft u misschien nog een lichtslang over die we kunnen huren of lenen? Het is tenslotte voor een versiering in de stad en we zullen zelf voor de uitvoering instaan." Eerst doen, dan denken ik bezondig me er wel eens aan. Toen ook, zou blijken.
Het leek wel speakers corner, want in mijn enthousiasme had ik nauwelijks gemerkt dat van tussen de rekken een paar extra luisteraars geboeid het verhaal mee volgden. Het versterkte mijn overtuiging dat als deze mannen geboeid waren, ze me misschien ook wel zouden helpen.
En zo geschiedde: na het fiat van de chef werden twee lichtslangen in de koffer van mijn wagen gelegd. Ik mocht ze lenen tot 15 januari. Met wensen voor succes en de belofte dat ze er allemaal met belangstelling naar uitkeken, reed ik in plaats van verder naar huis, terug richting stad. Naar den Eddy.
Eddy was een bezadigde dertiger, eigenaar- bewoner, die na zijn studententijd was blijven hangen en in heel wat opzichten mijn tegenpool: rustig, beredeneerd, vakkundig maar gelukkig ook wel vatbaar voor overreding J
Toegegeven: ik heb hem overrompeld, misschien zelfs overvallen maar hij was zo wijs meteen in te zien dat er toch geen ontkomen aan was
- Een gevel lichtboom dus, mevrouw Morel? En nog deze week?
- Ja, het lichtsnoer heb ik al bij, wil jij helpen om dat mogelijk te maken AUB EDDY?
Dat ik er liefst die avond zelf nog aan wilde beginnen, slikte ik snel in, toen hij beloofde een plan te tekenen en uit te dokteren hoe het veilig en stevig kon. Yes, nu was het zeker, de lichtboom zou er komen Het werd een klim- en klauterstunt op hoog niveau over 9 verdiepingen: Eddy en Benedikt op de terrassen en ik op de middenberm een stijve nek en hese stem kwekend door achterover gebogen instructies te roepen naar de acrobaten die de rondingen en doorzakkingen moesten perfectioneren in naam van de symmetrie. Een moeilijke klus zolang de lichtjes niet aangesloten waren en dus niet zo goed zichtbaar.
Le moment suprême, maar ook het uur der waarheid, was dan ook telkens het ontsteken van de lichtjes.
Het resultaat was verbluffend. In die tijd, de ijzeren (nood)brug (ont)sierde nog den Boulevard werd de gevellichtboom een fonkelend welkom of tot weerziens, voor wie de brug op- of afreed. Een veel bekeken en gefotografeerd geveljuweeltje, dat blijkbaar zelfs op heel wat wenskaarten prijkte.
In de toenemende euforie, zochten we de daaropvolgende jaren naar een formule om de ontsteking een feestelijk karakter te geven, zodat het onderliggende doel: gemeenschap vormen gediend werd. Goede relaties en lobbyen bij Ikea, maakten dat we een volle aanhangwagen kerstbomen mochten lenen om er de containerruimte voor één avond in een stemmig kerstpleintje als hart van een dorp- om te toveren. Een grote ketel warme Glühwein en kerststolletjes deden de rest. Het ene jaar zorgde een van de eigenaars voor een muziekinstallatie, het volgende jaar kwam de echtgenote van een eigenaar langs met de koorleden, die net een kerstconcert hadden verzorgd en weerklonken Vlaamse en anderstalige kerstliedjes in de hall
Maar het absolute hoogtepunt was telkens weer de aftelling met alle bewoners op de middenberm voor het gebouw, terwijl Eddy aan de schakelaar gespannen meeluisterde om op tien .één, un, uno, one en zoveel meer talen . het licht door de boom te schieten en een adembenemend, langgerekt OOOOOOOOH mét applaus uit te lokken. Kippenvelmomenten waarbij geregeld een traantje weggepinkt werd. Eddy beleefde zijn eigen kippenvelmoment, speurend naar mogelijk werkweigerige lampjes en toen die er niet waren, zich pas dan kerstman te voelen
Eens iedereen terug naar huis, werden de kerstbomen weer ingeladen en naar het Ikea bos gebracht, alles opgeruimd, de containers teruggeplaatst en de tijdschakelaar ingesteld, om de dagelijkse ochtend- en avondspits te trakteren op a touch of X-mas. Intussen heeft de VVM eigen lichtslangen aangekocht en sinds twee jaar zelfs energie- sparende LED snoeren, waarvan het resultaat op dit moment licht in de duisternis brengt en trouw herkenningspunt in de stad vormt
De intussen vergeven valse noot in dit kerstverhaal
In december 2006, bij het aanbrengen van de lichtboom, gaf een cruciale studio in het parcours niet thuis toen we aanbelden voor toegang tot het terras. Langs een buur klom Eddy dan met doodsverachting maar even over de reling, om de eerste boog te kunnen bevestigen. Plots echter ging het schuifraam open en een boze eigenaar- bewoner dreigde Eddy van het terras te duwen. Het was serieus schrikken. Eddy probeerde rustig uit te leggen dat zonder die eerste bocht, we niet verder konden en onze komst was dagen op voorhand uitvoerig ad valvas aangekondigd. Dus wat was het probleem?
Toen de discussie al te grimmig werd, belde ik ten einde raad de politie. Die ene geweigerde minuut toegang tot zijn terras, kostte ons als bereidwillige vrijwilligers, nota bene uren op een zondag, zodat we pas heel laat in de avond en verkleumd, konden afwerken. De dreiging de lichtslang alsnog door te knippen, inspireerde de politie tot de waarschuwing dat als de lampjes het de komende dagen zouden laten afweten, zij wisten waar de lamp wel brandde Gelukkig bleef het bij een loze dreiging.
Klinkt het hilarisch op papier, in het naar huis rijden, schoot mijn gemoed vol en het waren bittere tranen die over mijn bevroren wangen biggelden. Twijfel of het sop de kool waard was ebde pas weg toen ik ineengedoken en verkleumd in het vuur van de haard zat te kijken en langzaam de gloed terug te pakken kreeg. Terecht want toen de man onlangs verhuisde en afscheid kwam nemen, verontschuldigde hij zich voor het incident en dankte voor de volgehouden inspanningen. Ach, het was hem al vergeven, kwaaie dag zeker .
Zou hij ooit gemerkt hebben dat via een esthetische omleiding de lichtboom niet alleen eleganter oogde, maar tegelijk het bewuste terras omzeilde 
Volgende week: meer van dat .
