Bij onze eerste ontmoeting in 2012 op deze blog, wil ik U en wie u lief zijn, van harte een GEZOND nieuw jaar wensen.
Al de rest is dan maakbaar.
En gaat het toch wat minder, bewaar dan geloof, hoop en liefde om stand te houden.
Hoop met a touch of Rose doet leven
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
En het licht scheen in de duisternis .
Daar kan een verlichte kerstboom misschien wel toe bijdragen.
We zijn terug bij het prille begin van dit dagboekverhaal. Een verloederd gebouw, een paar eigenaars die niet nauw speuren en derhalve dito bewoners aantrekken. Weinig financiële armslag, maar een massa ideeën om mensen samen te brengen, waren de ingrediënten, waarmee in december 2001 een eerste stapje werd gezet om al die goede wil te concretiseren.
Kerst, feest van het Licht, voorafgegaan door 4 weken Advent. Een christelijk gegeven, geënt op oude Germaanse traditie. Vaak ook een sombere periode, donker, winter, eenzaamheid mensen betrekken en zo bijdragen tot een warmere samenleving. Maar hoe?
Voortdurend worden we bestookt met visies zonder uitvoerders. Verpakte lucht...
Gewapend met een grote strokrans trok ik ten strijde. In de inkomhall op een geïmproviseerde tafel van twee papiercontainers en een afgedankte deur etaleerde ik een berg gevarieerd groen en dennenappels uit eigen tuin. Een potje haken, een rol ijzerdraad en er gewoon mee beginnen. Verbaasde blikken bij iedereen die binnenkwam en dan die vraag om even een handje toe te steken bij het maken van een grote kerstkrans als versiering voor de hall. Toegegeven dat ook blikjes frisdrank en een pot snoepjes als subtiele verleidingstruc werden ingezet, maar feit is dat binnen de kortste keren een aantal kriebelende creatieve vingers mee de imposante krans gestalte gaven. Bij het natje en droogje groeide er een sfeer en werd ook duchtig Babels geconverseerd. Toen uiteindelijk de krans rond was en zijn plaats had ingenomen, hing hij weken als dé blikvanger onaangeroerd te gloren en in tegenstelling tot de voorspelling van de non- believers, werd er enkel fier naar gewezen, maar niet aangeraakt. De makers waren ook de behoeders
Gelukkig en misschien wel een beetje overmoedig geïnspireerd door die eerste stap, passeerde ik op weg naar huis, de stadsmagazijnen op de Luchtbal. Na even zoeken, belandde ik bij de dienst feestelijkheden, markten. Oog in oog met een paar verbouwereerde mannen, die duidelijk tegen sluitingstijd daar zo geen madammeke meer verwachtten viel ik maar meteen met de deur in huis. Jullie hebben overal in de stad kerstversieringen aangebracht en omdat ik een lichtboom zou willen op een dorp in de stad kom ik bij u om raad.
-Dorp in de stad waar is dat dan wel? Oh, ja, ze kenden het gebouw en fronsten de wenkbrauwen . Geen simpel blokske Zenne een dorp ? Eerlijkheidshalve vertelde ik dat het alleszins de bedoeling was en ook al aardig lukte zinspelend op de kersverse krans die we toch maar samen maakten een lichtboom op die hoge, brede gevel dat zou pas een ornament van formaat zijn. En waar beter dan bij deze experts kon ik mijn licht opsteken.
De bewoners van de 118 studios moesten trots zijn op hun thuis en er respect voor krijgen - "Heeft u misschien nog een lichtslang over die we kunnen huren of lenen? Het is tenslotte voor een versiering in de stad en we zullen zelf voor de uitvoering instaan." Eerst doen, dan denken ik bezondig me er wel eens aan. Toen ook, zou blijken.
Het leek wel speakers corner, want in mijn enthousiasme had ik nauwelijks gemerkt dat van tussen de rekken een paar extra luisteraars geboeid het verhaal mee volgden. Het versterkte mijn overtuiging dat als deze mannen geboeid waren, ze me misschien ook wel zouden helpen.
En zo geschiedde: na het fiat van de chef werden twee lichtslangen in de koffer van mijn wagen gelegd. Ik mocht ze lenen tot 15 januari. Met wensen voor succes en de belofte dat ze er allemaal met belangstelling naar uitkeken, reed ik in plaats van verder naar huis, terug richting stad. Naar den Eddy.
Eddy was een bezadigde dertiger, eigenaar- bewoner, die na zijn studententijd was blijven hangen en in heel wat opzichten mijn tegenpool: rustig, beredeneerd, vakkundig maar gelukkig ook wel vatbaar voor overreding J
Toegegeven: ik heb hem overrompeld, misschien zelfs overvallen maar hij was zo wijs meteen in te zien dat er toch geen ontkomen aan was
- Een gevel lichtboom dus, mevrouw Morel? En nog deze week?
- Ja, het lichtsnoer heb ik al bij, wil jij helpen om dat mogelijk te maken AUB EDDY?
Dat ik er liefst die avond zelf nog aan wilde beginnen, slikte ik snel in, toen hij beloofde een plan te tekenen en uit te dokteren hoe het veilig en stevig kon. Yes, nu was het zeker, de lichtboom zou er komen Het werd een klim- en klauterstunt op hoog niveau over 9 verdiepingen: Eddy en Benedikt op de terrassen en ik op de middenberm een stijve nek en hese stem kwekend door achterover gebogen instructies te roepen naar de acrobaten die de rondingen en doorzakkingen moesten perfectioneren in naam van de symmetrie. Een moeilijke klus zolang de lichtjes niet aangesloten waren en dus niet zo goed zichtbaar.
Le moment suprême, maar ook het uur der waarheid, was dan ook telkens het ontsteken van de lichtjes.
Het resultaat was verbluffend. In die tijd, de ijzeren (nood)brug (ont)sierde nog den Boulevard werd de gevellichtboom een fonkelend welkom of tot weerziens, voor wie de brug op- of afreed. Een veel bekeken en gefotografeerd geveljuweeltje, dat blijkbaar zelfs op heel wat wenskaarten prijkte.
In de toenemende euforie, zochten we de daaropvolgende jaren naar een formule om de ontsteking een feestelijk karakter te geven, zodat het onderliggende doel: gemeenschap vormen gediend werd. Goede relaties en lobbyen bij Ikea, maakten dat we een volle aanhangwagen kerstbomen mochten lenen om er de containerruimte voor één avond in een stemmig kerstpleintje als hart van een dorp- om te toveren. Een grote ketel warme Glühwein en kerststolletjes deden de rest. Het ene jaar zorgde een van de eigenaars voor een muziekinstallatie, het volgende jaar kwam de echtgenote van een eigenaar langs met de koorleden, die net een kerstconcert hadden verzorgd en weerklonken Vlaamse en anderstalige kerstliedjes in de hall
Maar het absolute hoogtepunt was telkens weer de aftelling met alle bewoners op de middenberm voor het gebouw, terwijl Eddy aan de schakelaar gespannen meeluisterde om op tien .één, un, uno, one en zoveel meer talen . het licht door de boom te schieten en een adembenemend, langgerekt OOOOOOOOH mét applaus uit te lokken. Kippenvelmomenten waarbij geregeld een traantje weggepinkt werd. Eddy beleefde zijn eigen kippenvelmoment, speurend naar mogelijk werkweigerige lampjes en toen die er niet waren, zich pas dan kerstman te voelen
Eens iedereen terug naar huis, werden de kerstbomen weer ingeladen en naar het Ikea bos gebracht, alles opgeruimd, de containers teruggeplaatst en de tijdschakelaar ingesteld, om de dagelijkse ochtend- en avondspits te trakteren op a touch of X-mas. Intussen heeft de VVM eigen lichtslangen aangekocht en sinds twee jaar zelfs energie- sparende LED snoeren, waarvan het resultaat op dit moment licht in de duisternis brengt en trouw herkenningspunt in de stad vormt
De intussen vergeven valse noot in dit kerstverhaal
In december 2006, bij het aanbrengen van de lichtboom, gaf een cruciale studio in het parcours niet thuis toen we aanbelden voor toegang tot het terras. Langs een buur klom Eddy dan met doodsverachting maar even over de reling, om de eerste boog te kunnen bevestigen. Plots echter ging het schuifraam open en een boze eigenaar- bewoner dreigde Eddy van het terras te duwen. Het was serieus schrikken. Eddy probeerde rustig uit te leggen dat zonder die eerste bocht, we niet verder konden en onze komst was dagen op voorhand uitvoerig ad valvas aangekondigd. Dus wat was het probleem?
Toen de discussie al te grimmig werd, belde ik ten einde raad de politie. Die ene geweigerde minuut toegang tot zijn terras, kostte ons als bereidwillige vrijwilligers, nota bene uren op een zondag, zodat we pas heel laat in de avond en verkleumd, konden afwerken. De dreiging de lichtslang alsnog door te knippen, inspireerde de politie tot de waarschuwing dat als de lampjes het de komende dagen zouden laten afweten, zij wisten waar de lamp wel brandde Gelukkig bleef het bij een loze dreiging.
Klinkt het hilarisch op papier, in het naar huis rijden, schoot mijn gemoed vol en het waren bittere tranen die over mijn bevroren wangen biggelden. Twijfel of het sop de kool waard was ebde pas weg toen ik ineengedoken en verkleumd in het vuur van de haard zat te kijken en langzaam de gloed terug te pakken kreeg. Terecht want toen de man onlangs verhuisde en afscheid kwam nemen, verontschuldigde hij zich voor het incident en dankte voor de volgehouden inspanningen. Ach, het was hem al vergeven, kwaaie dag zeker .
Zou hij ooit gemerkt hebben dat via een esthetische omleiding de lichtboom niet alleen eleganter oogde, maar tegelijk het bewuste terras omzeilde
Dat heb je dus, als Radio 2 op de achtergrond speelt enmet permissie gezegd tussen 100 en 50 zit meer ketelmuziek dan in de 900 oudjes ervoor-hartbrekertjes je nopen even op de volume+ te drukken .
En zo kwam Bridge over troubled water weer eens op me af
Bruggen bouwen, het heeft iets heroïsch niet enkel over de River Kwai.
Over troubled-, ondoorzichtig water, waarin je de bedding vol kleine zuiverende steentjes niet meer onderscheidt, waar kikkerdril het weer klaarspeelt dikkopjes te worden om straks weer lente te kwaken
Symbolisch om van oud naar nieuw een brug te bouwen. Niet brutaal breken met wat achter ons ligt, ervaring is kostbaar, maar een brug leggen naar de overkant, naar het onbekende om het met open vizier en onbevangen tegemoet te treden.
Die gedachte besluipt me, terwijl een druilerige oudejaarsavond zijn opwachting maakt en ik besef dat het hier vanavond erg stil zal blijven.
Vorig jaar ook, maar alhoewel met velen, was dat liefdevol bewust stilletjes. Roosje kampte met verschrikkelijke hoofdpijn, maar wilde geen moment missen van wat, zonder het te beseffen, haar laatste dag in het Ganzenhof, haar ouderlijke thuis zou zijn, waar ze sinds 1980 kind, tiener en twen was waar ze speelde, feestte, uittrouwde !!! ook pijn en verdriet had maar vooral verschrikkelijk graag gezien werd en wordt Vanavond is ze terug thuis. Haar urne troont tussen de fotos van haar lievelingen, veilig bij ons. Het doet goed even mijn hand op het koude metaal te leggen als een symbolische streling over haar zachte wang
Overgaan, de minder pijnlijke bewoording voor sterven is ook een brug gooien over troebel water. Afrekenen, beoordeeld worden, in het reine komen.
Bij deeltjes van de biografie waarin ik betrokken werd, grijpen de woorden van Roosjes eerste vriend me nog steeds naar de keel. "Waarom heeft ze toch eens niet meer even naar mij gebeld afscheid nemen".
Die verzuchting heeft me heel diep geraakt. Rose was niet van plan dood te gaan, lieve jongen door mijn tranen en een gemeende knuffel was dat het enige zinnige en eerlijke antwoord dat ik had.
Rose is altijd blijven houden van iedereen die haar pad kruiste.
Schoolvriendinnen, danspartners, partijgenoten, mede- patiënten, verpleegkundigen, de kassierster in de supermarkt, de bodes in het parlement . Liet zij, zo blijkt nu, weinig mensen onberoerd,het omgekeerde is even waar. Haar paardengeheugen en groot hart maakten dat er plaats was voor iedereen. Getuige daarvan haar verkiezing over de dood heen, als vrouw van het jaar op vele fronten. Ze werd opnieuw tot leven gewekt, al mis ik haar met de dag meer en meer
Wat een contrast met de vreugde om haar dood in een ander kamp. Terwijl zowat iedereen de snerpende pijn voelt van jonge kinderen die het belangrijkste in hun leven ontnomen wordt: MAMA, klinkt het daar als een genadeschot dat alle waarheden voorgoed in de doofpot steekt.
De breuk van een zoon met zijn familie hebben we steeds ervaren als onjuist, onbegrijpelijk en wrede science fiction.
Zijn we naïef geweest alle cowboyverhalen voor waar aan te nemen, ook al kwamen ze uit vermeende betrouwbare bron?
Open policy waarbij alles besproken kan worden, biedt betere kansen om er ook samen uit te komen. Wie de waarheid geweld wil aandoen, heeft er belang bij alle verbindingen te verbreken.
Doch, de waarheid heeft haar rechten en die ontbrekende bladzijden staan geschreven, door mij en door velen die het van op de eerste rij beleefden het zijn geen geheime documenten. Ze vormeneen bridge over troubled water.
Elke nacht kan de laatste zijn vooraleer echte en geveinsde waarheid elkaar ontmoeten tot zolang zijn het mensen die beoordelen...
Voor iedereen een veilige Sylvesteravond, met de moed terug te blikken, een avond die ik tot de laatste fractie van de laatste seconde vasthoudt geen detail te vergeten van wat mij binnenste buiten keerde.
Voor morgen wens ik iedereen eenfrisse nieuwjaarsochtend, boordevol goede wil om beter te doen, te maken, te zijn
Speciaal voor al wie ook met pijn en verdriet worstelt, zend ik een virtuele touch of Rose als zachte streling met de wens dat geloof, hoop en liefde in het nieuwe jaar uw deel mag zijn.
Toen ik nog les gaf en de week voor Kerstmis een kerstboom in de klas zette, werd het nuttige aan het aangename gekoppeld met uitleg over de jaarringen, de plaats waar dennen het best gedijen, de soorten, hun naalden, hun vruchten, hun voortplantingssysteem.
Na de examens werd tijd en ruimte voorbehouden voor verhalen rond de boom. Uiteraard het Kerstverhaal zelf, maar ook eentje over het verdriet van een Scandinavische den die omgehakt werd om op het marktplein van een grote stad te staan.
De trots om zijn uitverkiezing, woog niet op tegen het verdriet gekapt- en ver weg gebracht te worden om na een paar weken roemloos ten onder te gaan op de brandstapel.
Kerstboomverkopers zullen het misschien niet zo graag horen, maar een echte den komt er bij ons al meer dan een decennium niet meer in.
Een kleine den, gekapt voor hij mocht groeien of een grote- na jaren energie roemloos sterven. Jaar na jaar een ring naalden opbouwen, huisvesting bieden aan bosbewoners, reikhalzend in de mist naar de hemel groeiend bang kijken naar de houthakkers op zoek naar een geschikt exemplaar en dan het snerpend geluid van de onverbiddelijke zaag die onbarmhartig door het merg klieft en de elegante beauty met een plof neerlegt.
Jarenlang kozen we een boom met kluit om Kerst te parfumeren, om hem dan met Drie Koningen, als de hardheid van de bodem het tenminste toeliet, onbarmhartig naar de koude tuin te verbannen. Terwijl wij in huis nog tot Pasen naalden plukten uit zetels en tapijt, stierf de kalende boom op een eenzaam plekje uit het zicht, een langzame dood was het van de kou of natte voeten bij de lente opkuis, ging hij onverbiddelijk mee met de groendienst of spetterde nog even tegen in de vlammen En dat was het dan. Terwijl de volgende uitverkorene alweer zijn ondergang tegemoet groeide.
We vonden het geen optie meer
Met de komst van heel mooie kunstbomen, artistiek en evenwichtig op te smukken, de oproep omzichtig om te springen met de zuurstof producerende bossen, ontrading van boomverbrandingen hebben mee het pleit beslecht dat onze Kerst geen boom meer velt
Toegegeven: het opzetten van de hoge boom vereist heel wat kunst- en vliegwerk, waar ik intussen behoorlijk bedreven in ben.
Het resultaat blijft ieder jaar verrassen, net als de dozen lichtjes en versieringen die exponentieel vermeerderen tot groot jolijt van de kleinkinderen, die dolgelukkig zijn hun versieringen jaarlijks terug te zoeken en te vinden Maar sinds dit jaar is er meer.
Voortaan is onze mooie boom bij elke Kerst, de vertrouwde residentie van een paar heel mooie engelen.... in memory of .
Als vingeroefeningen in de pianolessen van weleer helpen de liedjes die ik hier aaneen rijg om " I wanna know what love is"...
Misschien ligt het wel aan de 1000 klassiekers van Radio 2, maar sinds 2de Kerstdag neemt nostalgie het geregeld van me over. De 1000 klassiekers van de grootste familie van Vlaanderen, brengt zoveel herinneringen terug tot leven. Het maakt droef, ja, maar ook dankbaar.
De bundeling van liedjes die de jaren 60, 70, 80, 90, 2000 tot vandaag kleuren, zijn als een tijdslijn, met klemtonen, die voor ieder van de vele luisteraars wellicht anders liggen hoe ze voor mij klinken, wil ik best delen
Het vele werk dat deze tijd op me afstormt bij het vertrek van de uitwisselingsstudentjes naar hun eigen kerststal, wordt begeleid door muzikale herinneringen die me dragen, zelfs optillen
Als kind herinner ik me geen radiotonen, ik betwijfel of die ooit opstond, tenzij bij mijn grootouders voor den Tour en zondagavond voor de voetbaluitslagen . Maar dat hadden we ook helemaal niet nodig, want als ons mama zong, was heel het huis vol vreugde . Ze had een erg mooie stem en of ze nu aan t koken of poetsen was, the white cliffs of Dover, de lichtjes van de Schelde en de Lieve Vrouwetoren, waren maar een paar klanken ver. Net als Madame Butterfly, the third man, Piafs Milord en zelfs Marlène nee, niet de onzichtbare geliefde van Gert van Samson, wel die van de blauwe engel, op zoek naar Sag mir wo die Blumen Sind
Als tieners met op onze kamer die mijn zus en ik deelden, een kanjer van een portatiefke, werden piraatzenders als Veronica, Radio Caroline, TF1 onze stiekeme maatjes Elvis, Richard Anthony, Claude François, Peter Kraus en Connie Frobous, Freddy Quinn, Adamo Met onze gebrekkige talenkennis kweelden we eerder phonetisch mee, vermoed ik.
Met Françoise Hardy deed de eerste melancholie haar intrede. Tous les garçons et les filles de mon âge se promènent dans la rue deux par deux .mais moi je vais seule dans la rue , lâme en peine et personne qui maime We werden zo graag droevig op tombe la neige, tu ne viendras pas ce soir , al hadden we geen idee wie er dan wel had moeten doorkomen viel er zelfs helemaal geen sneeuw
Geleidelijk aan werden de teugels een beetje gevierd. Kwam er ruimte om te verkennen On demand' au papa s'il permet , et comme il se méfie des gourmets, il vous passe la muselière
Bob Dylan maakte ons spoorwijs, nog voor er windmolens verrezen: the answer was blowin in the wind and John Denver was onze GPS: take me home, country roads, al was het me toen duidelijk dat même en chantant, je naurais pas le temps de visiter le monde entier.
Those were the days
Met haast elk van de 1000 klassiekers, wordt een stukje verleden even terug heden.
Ook de herinneringen aan onze 'ontluikende' dochters, daar gaat ze op de autoradio toen ik hen (veel te vroeg) aan een fuifje ging ophalen.
Overbezorgd noemden ze het, maar ik hoop dat ze het ervaarden als When I need you ook toen you ve lost that loving feeling aan de orde was en ik hen een dosis power of love toediende, maar eerlijkheidshalve never promised a Rose garden. Nooit gaf ik op te benadrukken dat limportant c est la Rose was en ik glimlach bij de gedachte dat javais oublié que les roses sont roses en dat even without a reason why, I have to smile.
De meeste dromen zijn bedrog, maar weten dat You never walked alone is een troostende Memory. Er zijn geen tears in heaven mag ik hopen, want mijn lady in red, mijn petite fleur weet dat als de dag van toen, hou ik van haar, Roosje, mijn Roosje.
Il est 5 heures, Paris s éveille, je nai plus sommeil.» Op mijn PC- scherm kijk ik recht in je « bright eyes » en « I will always love you ». « Maintenant je sais » que c est ma vie, c est elle qui ma choisi ».« Im a dreamer, but Im not the only one »
Les vieux mariés « zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder » en laat mi maar lopen langs de straten, op zoek naar de Roos "mais les roses d' aujourd'hui sont artificielles'...
« If you dont know me by now, You will never, never know me . »
Vind je ergens groter tegenstelling tussen de warmte van intermenselijk samenleven in koude donkere dagen en de onverschilligheid anderzijds dan in een stad.
Als klein uiteenspattend golfje in de branding maak ik in een van die donkere avonden voor kerst, deel uit van de mensenzee op de Antwerpse Meir.
Om tijdig a touch of Rose T-shirts aan een lieve oma te bezorgen als extra pakjes onder de kerstboom, gaf Ann- Marie ze mee naar kantoor van haar man in hartje stad, waar ik ze zou ophalen.
Na een heel uur amper enkele honderden meter afstand te hebben afgelegd, beschouw ik een vrijkomende parkeerplaats als een geschenk uit de hemel om me te ontdoen van het vehikel op vier wielen dat niet vooruit geraakte en zo beland ik op de Meir.
De schittering in de uitstalramen vol bling- bling, mensen met pakjes, de geur van warme wafels, de kakofonie van kerstsongs die met elke warmte opstoot uit de winkels de straat inwaaien het lijkt een leven lang geleden dat ik hier voor het laatst was Vreemde gewaarwording. Mensen die gehaast en beladen met kleurrijke pakjes, zich een weg banen, terwijl maanden lang de crisis gepredikt wordt. Groepjes jonge mensen zakken af naar Music for life onderweg nog met de spaarpot rondgaand voor ze hem afgeven aan het glazen huis Ondanks een kleine kritische bedenking of het allemaal wel maakt hun goede bedoeling me warm van binnen. Valse hoop bestaat niet, fluistert Roosje in mijn hart en zo is dat en ik kijk ze na op weg naar
De laatste klanten, verlaten gebukt onder een half neergelaten rolluik de grotten van Alibaba en de mensenzee deint langzaam uit. Door het smalle Kolvenierstraatje sta ik naast de voordeur van Roosjes eerste stadsappartementje, boven de bakker met zicht op de afzichtelijke cultuurtempel. Ze maakte er een schitterende gezellige pied à terre in de koekenstad van. Gelukkige momenten flitsen door mijn hoofd. Ik versnel mijn tred, richting geparkeerde auto terwijl ik het niet kan laten een blik over mijn schouder naar de eerste verdieping te werpen.. nee, er brandt geen licht en ze wuift niet aan het raam... nee, niet meer... Maar ik zie het nog wel, en het kushandje...
Stilstaand verkeer. Contradictio in terminis die eigenlijk zelfs een beetje op mijn lachspieren werkt wringen en drukte maken om er te gaan tussen staan en op het kruispunt net te ver doorgaan, om alles te blokkeren. Even voel ik de -gelukkig nog te weerstane - drang om Mega Mindy te spelen
Dit heeft geen zin en ik snak naar een kopje troost... dus stap ik aarzelend de lobby van het hotel op de hoek binnen, ga op een krukje aan de toog zitten en bestel een reuze Cappuccino, terwijl ik bijna ongelovig en verwonderd naar mijn spiegelbeeld in het raam kijk en me afvraag of dat nu niet decadent is. Maar de rode achterlichtjes bewijzen dat ik solidair mee stilsta, zij het op een ...barkrukje... en ik schiet in de lach.
Intussen staat de maestro ietwat zenuwachtig, aangekondigde gasten tevergeefs op te wachten die staan natuurlijk ook ergens stil het weer en het verkeer... het hoort bij de toog, bedenk ik met een binnenpretje. Voor het eerst in mijn leven aan een toog zitten ik 'hoor' ons Roosje giechelen daarboven: voor alles is een eerste keer, mama en is dat nu niet leuk ?
Heerlijk, liefste kind. Doch niet de toog, maar het gelukkig gevoel zelfs hier te horen hoe bewonderd en geliefd jij bent, over de dood heen, geeft mij een warm tintelend zalig kerstgevoel... Weten hoe jouw boeken en je biografie van je man en vriend, onder zoveel kerstbomen liggen. Hoe je straks onderwerp van gesprek bent en mensen moed en kracht zullen putten uit jouw touch of Rose.
Als ik even later dan toch 'rijd' en de grote lichtboom op de gevel van ons dorp in de stad passeer, schittert hij door een waas van tranen feller dan voordien, maar mijn hart is vervuld van trots en liefde en mijn tranen smaken naar geloof, hoop en liefde en het komt als vanzelf dat je als kind eens heel erg boos op God was, omdat hij Moeder Maria, Onze -Lieve-vrouw, als Moeder van Jezus, buiten spel zette en ze lijdzaam moest aanvaarden wat God de Vader met haar kind deed... naar aanleiding van het achterblijven in de tempel, terwijl Maria hem doodsbang zocht... in het Bijbels verhaal staat er: "Maria bewaarde alles in haar hart."
-"Ah, daarom begrijpt Moeder Maria het verdriet van de mensen", was jouw kinderlijke maar zo oprechte conclusie. Dat is écht bidden... en ik hef stilletjes een weesgegroetje aan...
* Het kerstfeest was heerlijk... super lieve wensen, geschenkjes uit het hart, blije prinsessen en prinsjes... het is allemaal nog even aan 't bezinken om dan met U, lieve lezers, die mooie momenten te delen.
Gedeelde vreugde is dubbel en als we ook elkaars zorgen en kommer delen, zijn ze mogelijk iets minder zwaar om dragen... Tot dan... intussen wens ik iedereen de gloed van Kerst in oog en hart...
* uit mijn dagboek: "de buik van Antwerpen" vertel ik volgende week verder. Geniet intussen op deze blog of in het echt op de Italiêlei zelf, van de lichtkerstboom op de gevel van het 'dorp in de stad'. Hij schittert voor ieder van U...en wenst u Zalig Kerstfeest.
Het gedachtenisprentje van Vake, met op de achterkant de foto van onze nu beide overleden ouders, samen uitkijkend over de heide, zoals we hen altijd zullen herinneren... hun kroost opwachtend...
+ Dankbare herinnering aan
Gerard - Constant Van Loon
Echtgenoot van Madeleine Swinnen +Essen, °11 april 1918 - +8 december 2011
Liefste Vake,
Dag op dag 10 maanden na ons Roosje, nemen we afscheid van een bijzondere vader, groot- en overgrootvader Een rots in de branding..
.
Droef maar zeer dankbaar om een lang leven van werken en plicht, 56 jaar als de zorgzame, lieve echtgenoot aan de zijde van ons Moeke.
Een niet te verslaan team, ongelooflijk aanvullend, de perfecte mix waarin wij als jullie driemeisjeshuis onbezorgd mochten opgroeien.
Jij de onvermoeibare, hardwerkende,gedreven, sterke vader, die alles kon. De voorname, stijlvolle man, met onwrikbaar normen- en waardenbesef. De geslaagde zakenman/ industrieel met lak aan status,maar met een groot verantwoordelijkheidsgevoel, dienstvaardig, eerlijk en trouw, bezorgd om- en begaan met iedereen die je pad kruiste. Altijd met de glimlach
.
Tevredenheid werd je handelsmerk en je liet ergeen twijfel over bestaan:moest ik herbeginnen, ik zou alles juist hetzelfde terug doen .
Hoe druk het in de zaak, je levenswerk ook was,wij mochten allemaal steeds voor alles op je rekenen.
Geen enkel probleem, dat jij niet met raad en/of daad
degelijk en definitief wist op te lossen.
De 8 kleinkinderen bewonderden hunVake maak.
Na het plotse afscheid van ons Moeke, deden we zo goed mogelijk ons best je leven terug comfortabel en
kwalitatief te helpen inrichten. Dat jij die bekommernis liefdevol en dankbaar aanvaardde,resulteerde in nog10 mooie jaren in ons midden.
Dank U, liefste Vake, voor alles.
Het verwondert ons niet dat je de lieveling werd van de zorgverleners in je nieuwe thuis.
We zullen je allen missen, maar hopen en geloven dat je in liefde met ons Moeke nu geniet van de eeuwige rust ,tot we terug verenigd worden.
De familie dankt voor uwmedeleven en gebed.
Met dank voor de vele blijken van medeleven, bij het overlijden van ons Vader.
Vrijdagnamiddag hebben we in intieme kring afscheid van hem genomen. Een triest, maar mooi en innig moment, zoals hij het zal gewild- en van genoten hebben, herenigd met ons Moeke en hun kleindochter Roosje, dicht bij hen.
Toen we vanavond met z'n allen deelnamen aan de kerstlichtjes wandeling in de bossen rond het kasteel van Marnix van Sint-Aldegonde, na de kerstevocatie in de kerk van Bornem, stond de hele tocht lang een schitterende ster aan de hemel... en de kinderen telden er nog een en nog een en nog vele....
Het warme gevoel van binnen kwam dan ook niet enkel door de Glühwein achteraf.
Zopas terug uit Hasselt, waar ik samen met haar echtgenoot Frank, de Story Award Vrouw van het jaar in Roosjes naam mocht ontvangen.
In een tot de nok gevulde Ethias Arena, werden tal van Awards uitgereikt in diverse disciplines, met 'Vrouw en Man van het jaar', als apoteose.
Net als vorig jaar werden het Marie- Rose en Bart De Wever, die het betreurde niet samen het podium op te kunnen. Graag herhaal ik hierbij onze felicitaties bij Barts terechte verkiezing tot 'man van het jaar'.
Toen Roosje de Award vorig jaar op haar ziekbed overhandigd kreeg, was ze er ontroerd en erg gelukkig mee. Eenzelfde gevoel dat me vanavond overspoelt als Free Souffriau met frêle, kwetsbare stem, de roos aanheft en ons de blinkende ster overhandigt. Een ster zoals ik ze iedere avond aan de hemel zoek en vind....
Met de tweede Award is er nu één voor elk van haar prinsjes...schiet het door mijn hoofd.
Een warme knuffel van Free, met échte Mega Mindy kracht, helpt het moment te overleven. Droef, maar zeer dankbaar dat Roosje niet vergeten is, gaan mijn gedachten naar de ontelbare families, waar dagelijks gelijkaardige drama's zich voltrekken.
Via de stichting a touch of Rose zal haar geloof, hoop en liefde overleven en inspirerend werken om het lijden van anderen draaglijker te maken. Een troostende gedachte.
Tegen het felle spotlicht in, zie ik bij velen tranen blinken als een overdonderend applaus losbreekt, dat beslist tot in de hemel gehoord werd. Proficiat Roosje -lief, over de dood heen.
Wij kunnen U enkel heel gemeend dank u zeggen in haar naam en de Award met veel liefde en medeleven opdragen aan al haar lotgenoten en hun families met de wens: Leve het leven.
Op de prachtige virtuele adventskalender die we met onze kinderen en kleinkinderen delen, is er dagelijks een heel mooi levendig pre- kerst bewegend tafereel met bijpassende muziek. Ook al was het in uitgesteld relais , op woensdagnamiddag met de prinsjes de 7 eerste adventsdagen ingehaald en samen genoten. Al zorgde de bekommernis waar de snoepjes zouden uitkomen, even voor verwarring ;-) Maar de culturele smaakmakers haalden het
En dan openen we venstertje 8.
Weer de 8ste, elke maand komen we hem op de kalender tegen om telkens even expliciet stil te staan, te denken aan en de kracht te vinden om door te gaan....
Langs alle kanten vernemen we hoe mooi de biografie wel is en dat ze in alle boekenwinkels permanent aangevuld dient te worden, een gegeerd eindejaarsgeschenk, net als ook haar 2 dagboeken, Leve het leven en Geloof, hoop en liefde die nog steeds getuigen wat positivisme en veerkracht vermag. Over de dood heen.
Roosje, mijn Roosje toen je klein was las ik voor uit de vier deeltjes van Woppie, het engeltje dat op je schouders zat en steeds liet kiezen tussen goed en kwaad Je keek dan over je schouder en als je iets ondeugends deed, zei je dat het mocht van Woppie...
Echt of niet, ook de non believers weten niets zeker en wat is het gevaar om te geloven dat jij als engel naast ons staat en een doorschijnende, doch voelbare hand op tere schouders legt tegen elke vorm van eenzaamheid.
Liefste kind, op dit eigenste moment zitten we bij ons Vake. Dankbaar om dat mooie leven dat hij hier en nu zacht afrondt. Ik zoek mijn kracht in deze donkere nacht, bij jou. Wil geloven dat je hem samen met moeke opwacht, blij zult zijn hem te zien en reeds naar hem lacht Half twaalf vannacht, was zijn offer volbracht en net als bij jou, lieten we zijn ziel vertrekken naar een nieuwe dageraad.
De regen gutst in bakken neer, de wind raast door de kale takken. We drukken een laatste zoen op zijn koelende voorhoofd en bedenk weer de 8ste...
Bedankt lieve grote sterke vader, grootvader en overgrootvader.... die alles kon en alles deed. Het melancholische "I'll be home for Christmas", wordt voor jou dit jaar waar.
Vaarwel, Vake, verdriet maakt plaats voor DANKBAARHEID. Je was een schitterende vader, waaraan we zoveel te danken hebben en zoveel van leerden. En toch was jij het steeds die 'Dank U' zei. En graag gezien werd door iedereen die je pad kruiste, menselijk, zakelijk, verzorgend... iedereen is het er roerend over eens dat je een heel bijzondere man was, correct, lief en steeds bereid. Zo zal je in alle harten herinnerd worden. De grootste onderscheiding die een mens kan verdienen. We zijn altijd heel trots op je geweest, en zullen dat voor altijd blijven.
Dat hoopte ik te kopen met een kaartje voor Adamo in Antwerpen.
En er waren er meer van dat gedacht Een uitverkochte zaal enthousiaste jongeren uit de sixties die wel hun haren, maar niet hun streken verloren en handenreikend en met bloemen voor het podium staan te dringen voor een handje of tenminste een blik in de ogen van hun Salvatore.
Een koffertje vol dromen, centraal op het podium, waaruit de muzikanten tevoorschijn werden getoverd door de meester zelf om meer dan een dikke twee uur lang hun al dan niet verborgen gevoelens, klankkleur te geven.
De klein uitgevallen intussen 68- jarige Italiaan, die in 1947 de zon willens nillens moest inruilen voor een killer klimaat in België, waar zn vader mijnwerker werd, maakt nu al bijna een halve eeuw zijn grote droom waar. Een lange lijst successen, velen intussen evergreens met die herkenbare hese stem.
Wegzakkend in het pluche van de theaterzetel ervaar ik het zacht temperend licht als een overgang naar even alles achterlaten Terug naar de tijd die we op dat eigenste ogenblik, ook liefst zo graag achter ons wilden laten hoe konden we weten...
Adamo stond al tientallen weken op 1 met zijn hit vous permettez monsieur toen ik met mijn vader op dat schier ondansbaar liedje mijn 18de levensjaar indanste. Op zijn verzoek nota bene Het was dan ook tekst die hij me aan het begin van dat nieuwe tijdperk, wilde meegeven. Zoveel was toen al duidelijk.
Met weemoed dacht ik er aan terug terwijl de enthousiaste zaal het uit volumineuze borst meekweelde.
Terwijl ik op deze grijze zondag dit blogje schrijf, zit ik naast het ziekenhuisbed van die grote sterke vader, verward en in paniek na een zware val. Hij vertelt lange verhalen, waarvan ik niet weet of ze echt- of ijlen zijn, maar ik luister en herken de stijl van de speeches en voordrachten waarmee hij naam en faam verwierf. Zijn eertijds zo vaardige en nog steeds mooie en verzorgde handen, zetten zijn woorden kracht bij en hebben aan fysieke sterkte niets verloren.
Met opwellende tranen vraag ik me vertwijfeld af of jong sterven eigenlijk wel zoveel erger is dan zo oud 'moeten' worden een keuze die bijna niemand zelf maakt. 'Het is wat het is
Terug naar onze podiumvriend.
Ootmoedig beken ik dat een chanson soms meer losmaakt dan een lied, al bevestigt de uitzondering wellicht ook hier de regel.
Deze charmezanger kent zijn publiek en bespeelt het op gepaste wijze: een paar slowkes, gevolgd door nummers met schwung als levend bewijs dat hartinfarct noch hersenbloeding, rug-, heup- of knieklachten hem van de bühne kunnen houden.
De hits volgen elkaar op. Met een zich uitslovend combo of alleen op scène met een gitaar: tombe la neige, sans toi mamie, laisse mes mains sur tes hanches, de toi à moi, accroche une larme aux nuages, 'une mèche de cheveux'...Inch Allah na 45 jaar nog steeds brandend actueel ze doen het nog steeds, net als zijn dolce Paola, inclusief met een pleidooi voor België vermomde ondersteuning voor die andere Italiaanse inwijkeling die aan een ander soort charme offensief sleutelt.
Bij de doortocht van Quand les roses, je veux mourir dans tes bras, à demain sur la lune zijn papieren zakdoekjes en een sterke arm naast me, waar ik even mag in knijpen... kwestie van overleven.
Aan alle mooie liedjes komt een eind, zelfs na verlengingen, maar recht naar huis gaan was geen optie. We rondden het avondje af met een glaasje bubbels in een sfeervol decor en kwamen tot de conclusie dat Salvatore gelijk heeft als hij zingt: Cest ma vie, c est ma vie, je ny peux rien, c est elle qui ma choisi , cest pas lenfer, cest pas le paradis c est ma vie ... geparfumeerd met a touch of Rose, pour toujours...
Marie-Rose Morel en Frank Vanhecke behoren tot de genomineerden als potentiele vrouw en man van het jaar 2011.
Voor ons zijn ze dat al... misschien ook voor u.
Zou mooi zijn de award hemelwaarts te richten: haar sterretje voor hem (én hen) nog eens extra te laten schitteren... de verbinding tussen hemel en aarde te updaten.
Weerleggen dat sterren "gewoon hemellichamen zijn, omdat dode mensen niet in de lucht hangen (!)"... Iedere dierbare die ons voorging is voor ieder van ons "man/vrouw van het jaar, vaak zelfs van ons leven"... Zo'n poll is natuurlijk ook maar wat hij is... maar als we de mogelijkheid hebben zou het jammer zijn die te laten liggen...
Sterren zijn schitterende lichtbakens, waarnaar we onze blik kunnen oprichten, als het op aarde of in ons hart even te donker wordt ...
We kunnen die stelling bewijzen door voor haar en/of hem te kiezen... Roosje én Frank samen zou schitteren op het curriculum van hun liefde. Mooi , troostend en hartverwarmend ... voor hem en voor hen !...
We werden eraan herinnerd toen we op de Rijksweg naar Bornem zondagmiddag een kolonne legervoertuigen tegenkwamen, wellicht uit een of andere historische parade weggereden 65 jaar geleden zal de euforie van bevrijding ook vreugde met immense pijn veroorzaakt hebben. Mannen, broers, zonen die niet naar huis weerkeerden, kinderen die nooit hun vader zouden kennen voor hen luidden de klokken, werd de last post geblazen... maar de vruchten van hun offer smaken, was er niet meer bij. En voor al wie hen zo lief hadden, zal de vreugde bitterzoet gesmaakt hebben...
Een soortgelijk gevoel maakte zich gisteren van me meester, toen het licht in de zaal doofde en de monoloog Wintertulpen, meesterlijk gebracht door Marleen Merckx, op de zaal werd losgelaten. Fier dat Ann- Marie het klaargespeeld heeft, maar droef omdat het zonder Marie- Rose is...
Plots was het er allemaal terug. Toen ik het bloed uit mijn hoofd voelde wegtrekken, oordeelde ik het verstandiger om de grote verdwijntruc toe te passen en de vele kinderen te vervoegen die op de georganiseerde spelletjesbeurs de nieuwste leuke gezelschapsspelen konden uittesten. Beter dan het risico te lopen met veel omhaal onderuit te gaan. Oef
Als de bewerkers van het boek dat aan de basis van Wintertulpen ligt, de dagboeken: leve het leven en geloof, hoop en liefde van Marie- Rose tot monoloog ombouwen, ga ik terug. Haar meer dan 60 000 verkochte dagboeken van geloof, hoop en liefde zijn minder somber en in staat het lood uit je vleugels te halen
Dat vleugje Rose dat haar zo uniek maakt, de humor, de tussendoortjes om van te snoepen zij het met woorden pareltjes om te koesteren
Gelukkig is na zon voorstelling een cafetaria nooit ver weg en al duurde het lang voor je aan een natje raakte, er was kans zoveel fantastische mensen te ontmoeten, allemaal geraakt door dat vleugje Rose. Een rijke ervaring te zien hoe mensen elkaar vinden in eenzelfde streven naar
Maar hoe gelukkig we ook zijn met alles wat Rose zo onder ons houdt het gemis is hartverscheurend. Hoe graag zou ik met haar nakaarten, zoals ze als tiener s nachts na een feestje aan het voeteind van ons bed kwam zitten en in geuren en kleuren haar avondje- uit kwam vertellen. Wat zou ik haar stralende blik graag terugzien om de realisatie van deze droom. Wellicht zouden we weer haar enthousiasme om nog meer hooi op de vork te nemen, een beetje trachten af te remmen en daar ook weer zeker niet in slagen .
Maar de pijn moet wijken om ruimte te geven aan het geloof dat ze er bij was/is. Dat ze glundert om het welslagen, dat ze zeker zal gezegd hebben tot haar zielsgenoten in de hemel: ons Annemaaike heeft dat goed gedaan, he? (plaagnaampje voor Ann- Marie)
Wat ik zeker weet is dat ze gelachen heeft met haar inventieve jongste. Even ontsnapt aan de controle, veroverde hij alle harten toen hij in de cafetaria met een ter plaatse gekregen spaarpotje in de ene hand, de s morgens vers geraapte noten uit onze tuin, uitdeelde en trots kwam vertellen dat de mensen ze gekocht hadden en eurocentjes in zijn spaarpot hadden gestoken
Het was even schrikken, maar toen ik zijn ongelooflijke lach zag en die van de andere kinderen in zijn kielzog, kon ik niet anders dan teruglachen en door zijn blonde kuif wrijven.
Toen ik vroeg: voor a touch of Rose? knikte hij vol overtuiging en opengesperde ogen, heftig ja Dat komt dus wel goed.
Op de terugrit, met opgetrokken knieën in het midden van de achterbank, twee warme kinderhandjes in de mijne, was de hemel heel dichtbij
Als niet- kenner ben ik slecht geplaatst om het glas rond te draaien, neus erin te steken, te gorgelen en dan een appreciatie uit te spreken, maar ik kan wel zeggen dat hij heel lekker is.
De witte Chardonnay , gebotteld in een fles met in reliëf een sierlijke en veelbetekenende R kreeg een gouden medaille 2010 van het Concours Mondial Bruxelles Wedden dat Rose nu moet lachen .;-)
De rode wijn met suggestieve naam cado is mis en bouteille au domaine Clavel
Beide flessen hebben naast hun origineel etiket ook een verwijzing naar "a touch of Rose", waardoor elke gelegenheid dat vleugje extra krijgt...
Cado
Bijna iedereen zal waarschijnlijk al wel de goedlachse wijnbouwer Pierre Clavel van het gelijknamige Domaine Clavel kennen vermoed ik. Zijn wijngaarden bevinden zich in het appellatiegebied Coteaux du Languedoc in Zuid-Frankrijk. Dit strekt zich uit over een ruim gebied tussen de steden Nîmes en Narbonne. De bodem is hier arm zoals het hoort voor elke goede wijnbodem, en dikwijls is hij kiezel- en kalkhoudend. Behalve op Domaine Clavel, daar is de bodem bezaaid met keien zoals in Châteauneuf-du-Pâpe. En dat is volgens eigenaar Pierre Clavel, het geheim van zijn superieure wijnen! Zijn nieuwste aanwinst is deze Cado, een wijn gemaakt met Grenache, Syrah en Carignan. Zoals we van hem gewoon zijn is het een heerlijke rode wijn, gevinifieerd in zijn bekende soepele, gouleyante stijl en dit alles 'betaalbaar'. Hij is gemaakt om redelijk jong te drinken bij allerlei niet te zware gerechten of als glaasje zo-maar, zonder gerecht. Best schenkt u hem tussen zijn tweede en vijfde jaar op zon graad of 16, iets frisser dus. Pierre Clavel bewijst alweer zijn groot vakmanschap met deze heerlijk lekkere wijn!
Ropiteau:
Als een Bourgognehuis zoals Ropiteau Frères, dat al meer dan 150 jaar bestaat en een vlekkeloze reputatie heeft als maker van uitzonderlijke witte Meursault s en andere grote Bourgognenamen, op een dag besluit ook een meer prijsbewuste Chardonnay Vin de Pays op de markt te brengen, dan kan u er van op aan dat ze zich niet zullen laten kennen! Ze verbinden er hun naam en reputatie immers aan en willen die ten allen koste hoog houden, alleen het allerbeste is dan goed genoeg. En we mogen wel zeggen dat ze ons niet teleur gesteld hebben, het is inderdaad een pracht van een wijn met een uiterst interessante prijs/kwaliteitsverhouding! De druiven zijn afkomstig van wijngaarden in de streek van Limoux, een van de beste Chardonnay streken in Zuid Frankrijk. Zon volle smaak en indrukwekkend evenwicht zijn uitzonderlijk in deze prijsklasse. Zijn ronde, verfrissende smaak maakt hem ideaal als glaasje-zo-maar zonder maaltijd, maar ook bij gerechten zoals kreeft, krab, garnalen, scampis, zalm, gebakken tong, tarbot en vele andere vissoorten, past hij uitstekend. Ook kip, kalkoen en parelhoen verenigen zich graag met deze mooie witte wijn. Schenk hem vanaf nu al op ongeveer 10 à 11 graden of bewaar hem gerust nog tot tot zijn derde of vierde levensjaar. Ropiteau Frères doet zijn vlekkeloze reputatie alle eer aan met deze knappe witte wijn, voortreffelijk!
Kijkend naar de slapende (b)engeltjes, herinner ik me mijn moeders woorden destijds over onze kinderen: buikje vol, harteke rust
Ook zo vanavond na het etentje in een familierestaurant, met tekenblad en kleurtjes en een chocoladefontein op het dessertenbuffet, die naam waardig. Om ook de sla verkocht te krijgen, vertelden we dat je daarvan vlug kan lopen als een haas of een konijn, was de cruciale vraag, waarop de test meteen werd uitgevoerd het voordeel van een familierestaurant met veel ruimte het werd de haas en alle sla soldaat gemaakt.
Een mooie vrijdag, een zalige zaterdag en een veelbelovende zondag
Geen mooier sluitstuk van de touch of Rose week denkbaar.
Met een extra nieuw set Bey blades in de arena werden we ingewijd in een wereld van hardnekkig tollend geweld, dat voor spannende momenten zorgde. De montage van de tollen liep niet van een leien dakje, in tegenstelling tot de handigheid die Rose daarbij tentoon spreidde. Iets wat ook de kinderen zich blijkbaar nog herinnerden...Natuurlijk lieten we ons niet uit ons lood slaan en uiteindelijk kregen we het voor mekaar.
Of hij oefent stiekem met Europese collegas of hij is een natuurtalent en dan heb ik het over de onvolprezen nonkel Bak Zelfs de omwisseling van de draaitopjes of het ruilen van de aantrekveer de winnaar was tot groot jolijt nonkel Bak.
De jongens gierden het uit, toen hij overmoedig werd en bij het volgende spel iedereen waarschuwde met ik maak van iedereen waarna beiden aanvulden: kip kap , alvorens zijn bey blade te lanceren. Taferelen van drie blije jongens, die op mijn netvlies staan gebrand.
Nu kan ik me best voorstellen dat voor velen onder u bey blades een onbekend fenomeen is. In feite is het de tol in mini formaat uit onze kindertijd, die niet tussen duim en wijsvinger werd opgedraaid, maar die via een gekartelde optrekdraad gelanceerd wordt in een grote holle speciale kuip. Ze tollen samen de arena in voor, met wat verbeelding, een titanenstrijd. Eentje zonder bloedvergieten, zonder wreedheid, waarbij de tollen elkaar raken, aantrekken en afstoten, tot ze stilvallen. De langst tollende wint.
Boeiend samen bezig zijn, want er werd ook een ingewikkeld piratenschip geknutseld, waarbij de vraag of er nu nog piraten bestaan, de kans gaf een stukje hedendaagse geschiedenis te vertellen over de Somalische piraterij, het hoe en waarom... Het doet me denken aan de tijd toen ik voor de Goede Pers van Averbode in illo tempore de problematiek van de Gaza- strook, de bezette gebieden... in begrijpelijke jongerentaal mocht uitleggen. Boeiend.
Na de gezellige avond samen, zijn ze naar dromenland vertrokken... de sterren aan de hemel, de maan in volle glorie...en in de verte een vuurwerk wellicht van een of ander bevrijdigsfeest...Seffens voor we zelf slapen gaan, gaan we nog eens kijken. We tillen hen nog even voorzichtig op en met het hoofdje op onze schouder, dragen we ze voorzichtig even de badkamer in om zonder wakker te worden, een pippeltje te doen, dat hen morgenvroeg wat langer laat slapen Eens wakker is er het grote bed moment Een ritueel dat generaties overleeft: paardje rijden op onze knie of gewoon knus tussen ons in. Het kan lachen, vertellen, vragen worden Dat zien we morgen dan wel weer. Maar gezellig is het altijd. Tot de honger de kop opsteekt en dan kan het snel gaan...
Morgen zondag, pistoleetjes mét traditioneel surprise ei, warme chocolademelk, met zn allen in pyjama en ochtendjas aan de ontbijttafel. Of hoe kleine dingen in het licht van geloof, hoop en liefde, zon kracht kunnen geven.
Dan zullen we de tuin inrennen, met Choukie en een grote mand naar de paasklokkenboom, om de rijke oogst noten te oogsten. De notenkraker ligt al klaar. Kersvers geraapt, zijn ze super makkelijk te pellen en hééééérlijk.
s Namiddags hebben we afspraak bij tantAmieke en de nichtjes in Bornem, waar we met zovele sympathisanten Wintertulpen gaan plukken. Een benefietvoorstelling met Marleen Merckx voor dat mooie initiatief a touch of Rose, dat de voorbije dagen definitief van start ging.
Het zal weer veel te vlug zondagavond zijn. Het herinnert aan de internaat periode, dat wee gevoel bij het vertrek, tegelijk met het uitkijken naar de volgende keer. Het is er ook hier weer, maar het blijft ons voor hen verborgen verdrietje. We supporteren en motiveren voor flinke volgende weken op school en bij papa. Want verloren dagen keren niet weer... en dat geldt ook voor kinderen... We zijn er van overtuigd dat hun lieve mama altijd en overal heel dicht bij hen is en over hen waakt zoals alleen engelen dat kunnen en de glimlach na het gebedje voor mama vanavond, is daarvan het levende bewijs...
Foto 1: Meter Dina Tersago en Burgemeester De Boeck van Bornem knippen het lint dat door Amélie en Eline wordt gedragen, mee in naam van Alexander en Marnix...
Foto 2: Zus Ann- Marie met dochters Amélie en Eline, die ook Alexander en Marnix vertegenwoordigden, samen met Meter Dina, nonkel Bak en ik als fiere, maar ontroerde getuige dat grote zus, Roosjes droom waar maakt...
Met veel genodigden, speeches, muziek en een lint ging woensdagavond het welzijnscentrum van start in de kapel van het Sint- Jozefziekenhuis in Bornem.
Op uitnodiging van de directie van het ziekenhuis konden de vele genodigden met eigen ogen zien dat a touch of Rose er staat. Inhoudelijk maar ook qua vorm.
Een gezellige leefruimte waar niet de ziekte, maar de zieke aan zet is. Waar de ruimte, maar ook de sfeer en het klimaat bijdragen tot beterschap. Waar de geest van ons Rose inspirerend zal werken om er de moed in te houden zal men in ieder mens die hier op zoek is naar dat extraatje, de glimlach en dankbaarheid van ons Roosje herkennen
Ons Roosje komt er niet mee terug, maar haar energie, optimisme, vrolijkheid, wil om er alsnog iets van te maken, zijn hier bijna tastbaar aanwezig. En dat is méér dan de mooie foto aan de muur die herinnert aan de muze voor dit prachtig initiatief.
Patiënten en families inspireren om moed te putten uit haar voorbeeld, is de meest waardevolle erfenis die ze kon nalaten. Dagelijks wordt er in zoveel gezinnen gesproken over Marie- Rose, worden haar boeken terug ter hand genomen om nog eens in te lezen en te beseffen dat er méér is dan ziek, gekwetst, bang of droevig zijn
Vanavond vertrouwde een aanwezige arts me dat Marie- Rose wezenlijk iets had veranderd aan ziek- zijn. Dat patiënten in zijn praktijk, maar ook bij vele collegas die hem dat vertelden, haar naam en verhaal geregeld aanhalen en dat ze werkelijk geschiedenis schreef
Iedereen was het er over eens dat ze zou genieten bij het zien van zoveel interesse, van zoveel genegenheid die mensen verbindt, van zoveel inzet die dit mogelijk heeft gemaakt. Maar ze zou al denken aan het vervolg. Het volstaat niet aan dingen te beginnen maar volhouden, continu bijsturen en verbeteren en anderen motiveren om mee te doen. Aanstekelijk zijn voor anderen en hen meenemen in de wereld van geloof, hoop en liefde Maar dat gaat men hier waarmaken, je voelt de gedrevenheid om het verschil te maken. En dat zullen ze hier ook doen.
A touch of Rose betekent een vleugje Rose, maar ook raken, aanraken, geraakt worden wat ze zelf zo vaak gedaan heeft, wat zoveel mensen nu voor haar en ons betekenen. Met ons geloven, hopen dat liefde het antwoord is op vele vragen !!!
Hartverwarmend vast te stellen dat alvast het hele ziekenhuis in Bornem mee aan de kar trekt. Multidisciplinair de handen uit de mouwen steken, dat is innoverend. Elkaar niet tegenwerken maar samenwerken, uit diverse hoeken kijken hoe de volledige mens terug op weg te helpen. Leve het leven en valse hoop bestaat niet
Het was een emotioneel moment in de met roze bloemen versierde kapel van ziekenhuis, maar het was vooral heel mooi. Als moeder sta je daar en ziet die grote zus die de droom van kleine zus, (een eufemisme) gestalte geeft.
Het maakt warm en week, maar tegelijk ook sterk en moedig en iedereen weet zonder woorden wat dat betekent. De toekomst daagt ons uit om de Rose in haar prinsen tot bloei te helpen komen.
Het cordon dat Rose als onethisch wilde opbreken, wil men nu rond ons leggen.
Maar de eerste regel naar een betere samenleving heet let s face it . En we zullen het met de gedrevenhed en charmes doen die we gezien hebben bij ons Rose en wat leidde tot a touch of Rose.
In de paar fijn bedachte kleine details, was Roosje er vanavond helemaal en toch subtiel extra bij. Kleine dingen als een paar ogenschijnlijk niets zeggende kadertjes met fotos uit Gone with the Wind, North and South, Sissi fijne verwijzingen naar helemaal Rose. J
Voortaan zal de klank, de geur, de kleur van roze symbool staan voor het gedragen worden door geloof, hoop en liefde, alles wat Roosje uitstraalde. Vandaag is het internationale dag tegen kanker en worden er veel mensen verwacht die ook bij a touch of Rose een kijkje zullen komen nemen. De rode en witte wijn die ten voordele van de stichting wordt verkocht, zal in vele gezinnen, op vele feestjes, met de eindejaarsdagen, menige feesttafel een extra gezellige toets geven en wedden dat de naam van Roosje en haar prinsen vaak zal vallen en dat het toasten van harte zal zijn ter ere van
Intussen zijn alle prachtige beren geadopteerd. Geschonken door een bijzonder lieve mevrouw die Roosje goed gekend heeft en nu in liefdevolle herinnering aan haar overleden echtgenoot, ook Roosjes droom helpt uitkomen. Een mooi moment deze dame te ontmoeten en ik kan me voorstellen dat de superzachte knuffels vannacht dicht bij blije kindjes mogen slapen...
Bedankt voor alle solidariteit. Zo ook deze namiddag, waar ter gelegenheid van de nationale dag tegen kanker het ook 'open deur' in het nieuwe centrum was. Zoveel mensen die een kijkje kwamen nemen en die kennismaakten met het aanbod van diensten waarop kankerpatiënten en hun familie vanaf nu beroep kunnen doen. Nochtans wens ik voor ieder van u dat het nooit hoeft, ook al is het geruststellend te weten dat ook als dat wél het geval zou zijn 'a touch of Rose' bestaat en dat het zal helpen alsnog "la vie en rose" te mogen ervaren.
De exclusieve T- shirts (wit en fuchsia) met de pioenroos, cfr de corsage die haar poortkatheter destijds verhulde... , vonden meteen enthousiaste afnemers. Zondag bij 'Wintertulpen" zullen ze nog eens aangeboden worden aan de zaal...en de opbrengst gaat integraal naar " a Touch of Rose"...
De virtuele facebookdames, werden plots heel reëel...
Een zilverkleurige houten spiegel, medaillon met rozen: een niet- uitgepakt cadeautje voor Roosje, dat geen plaatsje meer innam in haar Wouwersnestje, krijgt nu een plaatsje in het welzijnscentrum dat zijn voltooiing nadert en waar nog een spiegel ontbrak.
De voormalige woonvertrekken van de zusters van het Sint- Jozefziekenhuis zijn dank zij vele vaardige vrijwilligers, omgetoverd tot een oase die rust en gezelligheid uitstraalt en waar het 'psychosociaal oncologisch welzijnscentrum' "a touch of Rose", een gepast onderkomen vindt. Daar zal vanaf eind deze week, het leven van kankerpatiënten en families vervuld worden met geloof, hoop en liefde: 'a touch of Rose'.
Hiermee realiseert grote zus Ann- Marie, als longarts vaak met kanker geconfronteerd, Roosjes wens.
Roosjes bedoeling was 'als ze genezen zou zijn', in oncologische centra, mindfullnesscentra -in de brede zin van het woord- op te starten en toegankelijk te maken voor alle patiënten en hun omgeving.
Het idee overleefde ons Roosje dank zij de doortastendheid en de sterke schouders van haar zus Ann- Marie, die het ganse ziekenhuisteam warm wist te krijgen er samen voor te gaan. Dank zij de bewonderenswaardige inzet van veel vrijwilligers uit het ziekenhuis en daarbuiten, kan de stichting nu écht van start gaan.
Verhuizen, schilderen, poetsen, gordijnen maken, gulle sponsors die voor het meubilair zorgden, zelfseen complete keukenuitzet voor de kooksessies Het is intussen allemaal klaar geraakt. In één woord: hartverwarmend.
Straks zal het leven van kankerpatiënten en hun familie er hier heel wat rooskleuriger uitzien. Er zal hier gepraat, gelachen, geknutseld, gekookt worden. Er zal aandacht zijn voor relaxatie, beauty, yoga, juiste informatie over allerhande alternatieven en behandelingen...kortom, er zal... geloof, hoop en liefde leven: toverwoorden die het verschil maken.
We wensen het iedereen die hier de drempel overgaat.
Elk jaar rond deze tijd, plukte Roosje een assortiment hortensias uit de tuin en maakten we samen enkele kransen. Een heel nauwkeurig werkje, waarbij we de grote bloemen verdeelden in partjes, die we heel vast inbonden om er dan opnieuw de bloem mee samen te stellen en in de kransen te steken.
Het waren bijzondere namiddagen. Een groot groen tuinzeil op de tafel, de honden aan onze voeten, zaten we samen aan tafel achter een mand hortensias, een grote doos met ijzeren stekers, en de strooien kransen.
Uitgelezen momenten waar moeder- dochter geheimen gedeeld werden. Nu kostbare herinneringen die ik koester om er later over te vertellen tegen haar ...schoondochters misschien???
Uit de bloemen, recht uit de tuin, komt al eens een spinnetje of oorwormpje poolshoogte nemen en al durfde ik dat wel eens platdrukken, Roosje stond steevast op om het potige ding de tuin in te zetten. Het was haar idee van leven en laten leven
Vanmiddag heb ik het ceremonieel overgedaan: alleen. Een mand hortensias, een krans en de stalen pinnetjes en niet naast mij, maar in mijn hart, ons Roosje. Het heeft zelfs een paar spinnetjes en een sprinkhaantje het leven gered. Een warm gevoel van verbondenheid overspoelde me en ondanks de opkomende snerpende pijn om het gemis, kreeg ik een glimlach te voorschijn getoverd, langswaar die ene traan afgeleid werd.
Uren heb ik eraan gewerkt. Elk klein boeketje zorgvuldig ingebonden, elk plakje met een stalen haakje de strooien krans ingeprikt, tot mijn vingers zwart en gevoelloos werden. Het resultaat is zo mooi als mijn namiddag zelf. Een échte ZONdag, ondnks de regen die tegen het raam kletterde....
Deze krans gaat naar a touch of Rose, daar hoort hij thuis. Net op tijd, voor de opening donderdag...
Misschien zegt het u wel iets en ga je ook eens kijken hoe anders men met ziek zijn kan omgaan.
Lees hieronder of op www.atouchofrose.be wat er allemaal te doen is en misschien sla je de weg naar Bornem een van deze dagen ook wel in...
Vlaamse televisie-presentatrice Dina Tersago, geboren in Klein-Brabant, heeft toegezegd om dit jaar meter te zijn van ons project en zij komt dan ook om 16u op bezoek in A touch of Rose. Om 17u maakt zij de winnaars bekend van de groentecolli's die verloot worden onder de bezoekers van die dag.
Kom gerust een kijkje nemen en steun ons door aankoop van witte of rode wijn, of door het adopteren van een lieve beer voor het goede doel. De opbrengst van deze actie gaat naar de verdere uitbouw van A touch of Rose.
Op zondag 18 september 2011 om 14u kan je de aangrijpende voorstelling Wintertulpen in het CC Ter Dilft te Bornem bijwonen.
De opbrengst van deze voorstelling gaat integraal naar 'A touch of Rose'!
Wintertulpen neemt je mee in de gevoelswereld van een vrouw die verneemt dat ze borstkanker heeft. Op een heel gewone en soms zelfs grappige manier vertelt ze over het mentale en fysieke proces dat je doorloopt wanneer je deze ziekte hebt. Deze prachtige monoloog zal niemand onberoerd laten, educatief voor velen die deze ziekte nog niet van dichtbij hebben meegemaakt, herkenbaar voor velen onder ons Steph Goossens bewerkte het ontroerende boek "Chemo" van Christine Lafaille tot een boeiende en positieve monoloog die vertolkt wordt door Marleen Merckx .
Toegangskaarten kosten 12 per stuk en zijn in voorverkoop verkrijgbaar aan de receptie van Sint-Jozefkliniek Bornem & Sint-Jozefkliniek Willebroek.
Bij onze grootouders overkapte een reuze notenboom de ganse binnenkoer.
In mijn geheugen waren de zomers toen heel erg warm (cfr het blogje over de Tour) en was die reuze parasol de garantie op een frisse binnenplaats en dito woonkamer. Anderzijds was de notelaar met alle daglicht weg, waardoor iedereen die binnen kwam, steeds meteen de lichtschakelaar zocht. Maar eens het bezoek weg, ging dat licht meteen weer uit...
Waar we in onze jeugd elk weekend naar moemoe en bonpa gingen, ze woonden in het pre-autostrade tijdperk behoorlijk ver in Geel, namen we daar toen ze ouder waren de midweek bij.
Woensdagnamiddag reserveerde ons mama voor haar ouders, om samen boodschappen te doen in 't dorp (al is Geel een stad) en vermits ik heel graag auto reed, mocht ik achter het stuur.
Ook toen ik lesgaf en nog later zelf kleine kindjes had bleef de woensdagse afspraak overeind tot ... zij er niet meer waren.
Met het ouder worden, zag moemoe er tegenop naar de kapster te gaan. (erfelijk ) .
"Ons Myriam zal uw haar eens doen. Die heeft daar genoeg voor geoefend" (!) een uitspraak, waarvan alleen wij twee de draagwijdte kenden.
Het is als fezelen in het bijzijn van derden, dat doe je niet en wie A zegt, moet ook B zeggen Dus even een zijsprongetje Als ik op mijn kamer zat te studeren, kwam een van de ouders wel eens met de deur in huis vallen, toen was dat heel gewoon en niet strafbaar Blijkbaar was ik nogal vaak naarstig krulspelden aan t indraaien. Ijzeren rollen met zwarte harde stekels in de cilinder, waardoor dan een ijzeren pin werd gestoken, op gevaar af de hoofdhuid te perforeren En altijd kwam diezelde opmerking:en dat om te gaan slapen? Ja, dus. Op die ijzerwinkel legde ik mijn hoofd te rusten De tram van 7h15 halen, volstond om niet alleen bij regenachtig of mistig weer, maar gewoon al van de sprint, geen enkel spoor van de nachtelijke marteling terug te vinden. Maar zowiezo baart oefening kunst en die kwam van pas.
Gewapend met de grote blikken doos krulspelden, de ijzeren pinnen, het plixke: een paars-blauwe versteviger, de bus Elnett- satin haarlak, de puntkammen en last but not least de appelblauwzeegroene, draagbare haardroger Nova, ging het richting de barmhartige stede. Eéns per maand hadden we méér dan eerbied voor haar grijze haren Alles verliep voorspoedig, tot de haardroger werd geïnstalleerd.
De schuifknop voor temperatuurregeling in de hand, liet ze gewillig de droogkap over haar hoofd schuiven. Tot ze er plots onderuit dook met de verontschuldiging: die pinnekens branden in mijn hoofd Dat fenomeen was me niet bekend, want mijn haar droogde in bed, zonder warmtebron Maar gelijk had ze, bij het versteken van de pinnen, kon je voelen hoe gloeiend heet ze waren. Op den duur werden ook de randen van die ijzeren spelden heet en dan zei moemoe altijd lachend, t is goed dat t voor niks is, dan kan een mens al wat meer verdragen
Dat was het einde van de metalen pinnekens en de intrede van hun plastieken soortgenoten.
Als de krulspelden terug netjes in de Koninklijke koekentrommel lagen, de pinnekens gesorteerd, moemoes haar opgekamd- en in een ragfijne nevel van haarlak gehuld was, deed ze steevast haar schort uit, streek haar kleed glad om in de spiegel te gaan kijken Heerlijk hoe ze dan draaide en keerde en ik een dikke knuffel kreeg
Bij mooi weer gingen we dan samen buiten zitten op de bank onder de notelaar, want daar kwamen geen muggen dus als Kobe Ilsen voor Volt naar een afdoend middel tegen muggen zoekt, is hier het advies: onder de notelaar. De koffie met een eierkoek of rozijnen boterhammetje smaakte nergens zo goed als bij moemoe en bonpa van Geel.
Op een van die memorabele middagen, toen de massa noten opgeraapt en verdeeld waren, vertelde ik dat ik al een paar keer een noot geplant had in de tuin, maar zonder resultaat. Daarop wees moemoe naar een ogenschijnlijk onkruidje dat naast de grote boom uit de grond priemde. Dat is al een scheutje, zei ze, probeer dat eens.
Met de schop haalde ik voorzichtig het amper tien centimeter hoge groene stengeltje met één blaadje aan, uit de grond. De schelp waaruit het geboren was, hing er nog aan en met de grootste omzichtigheid werd het in een lege wekpot gestoken, klaar voor de transfer.
31 jaar later siert een kathedraal van een notelaar onze tuin. Een levend erfstuk met evenveel mooie herinneringen als er noten onder liggen. Precies een paasklokkenboom riep Alexander in de spontane open tijden, toen hij niet kon bijhouden om de vallende noten te verzamelen.
Uitgerekend onder die boom zat hij toen de eerste week/week regeling was geweest. Hij zat daar zo ver van iedereen af, alleen op de bank. Ik ging naast hem zitten en even later zei hij zomaar uit het niets: Stom he, oma. Ik heb mijn arm rond hem gelegd en gezegd, ja, heel stom jongen, maar onthoud altijd, dat één ding NOOIT verandert: dat jij onze liefste lieveling van de grote jongens bent en dat zal altijd zo blijven. Volledig overtuigd, met grote opengesperde blauwe kijkers knikte hij en zei heel lief: ja, dat weet ik , sprong van de bank en vroeg of ik de schommel zou duwen
De mand noten, de notelaar, de bank de haarfijne herinneringen dit blogje 'A thing of beauty is a joy for ever '
Heerlijk, daar is ze dan de zon. Verdenk me niet van leedvermaak nu ze er is als de kinderen terug naar school moeten. Natuurlijk was een zonnige vakantie leuker geweest, maar onderschat de waarde van een zonnige eerste schooldag niet You never get a second chance to make that first impression en dat geldt ook voor die eerste dag
In zoveel gezinnen heerste vanmorgen beslist weer een leuke drukte. Kindjes die voor het eerst loslaten zijn er steeds minder bij de autochtone schoolgangers. Crèches en onthaalmoeders deden vaak al heel wat voorbereidend werk, in tegenstelling tot bij heel wat allochtone kindjes. Voor hen is de eerste schooldag vaak ook voor het eerst moeders rok lossen en achtergelaten worden in Babel Een pleidooi voor het belang van TAAL van communicatie het begin van elk leerproces. Hoedje af voor de leerkrachten die de juiste toon zullen vinden om het beste in elk kind boven te halen.
Ook voor ons was het gisteren 31 augustus. Met de voorlopige maatregelen van de rechtbank komt de regeling van de eerste woensdagnamiddag en het derde weekend per maand, terug in voege We kijken er zo naar uit. Alexander in het tweede leerjaar, Marnix de 3de kleuterklas. Zoveel te vertellen.
Nadat de kleindochters uitvoerig hun verhaal gedaan hadden, hoopte ik dat misschien toch...
Maar ondanks de blauwe lucht, blijkt er alweer storm op komst.
Hoe vaak vertelde Schellemans niet het trietste verhaal, met veel pathos gebracht, dat hij getraumatiseerd was door de deurwaarders uit zijn jeugd. Roosje zette hem daarom al de jaren van hun huwelijk compleet uit de wind, zodat hij zonder enige financiële beslommering kon afstuderen en 'genezen' van zijn boosheid daarover. Maar blijkbaar inspireerde het hem alsnog om opa, oma, nonkel Frank, Ann- Marie bij deurwaardersexploot te dagvaarden. Uitgerekend op 16 september, het eerste weekend dat de jongens zouden thuiskomen, het weekend ook dat de stichting ter nagedachtenis aan Roosje: a touch of Rose (www.atouchofrose.be) van start gaat daagt hij ons allemaal voor de rechtbank om zelfs het minieme omgangsrecht met de jongens, af te nemen.
Vol ongeloof lezen we zijn aanval.
Wat hebben Rose en wij allen, meer dan drie jaar, in Godsnaam verdragen, in de hoop dat de rede het zou halen. Wat een verloren energie. Onze ontreddering is niet ingegeven uit schrik voor de rechtbank, maar door verdriet dat iemand die zoveel prachtige jaren in ons gezin cadeau kreeg, dat nu zijn kinderen wil ontzeggen. Het is sadisme, genot te vinden in het pijnigen van in eerste instantie de jonge kinderen, maar ook de hele familie aan mamas kant.
De ENIGE familie trouwens, want zonder verpinken liegt hij de rechter voor, dat er ook een goede verhouding is met de grootouders aan vaders kant Je moet maar durven als er 10 jaar géén contact was...
Arme Marie- Rose, hoeveel moed heeft ze opgebracht om te blijven geloven, hopen dat zij haar kleine jongens zou kunnen begeleiden in hun groeiproces tot eerlijke flinke mannen. Het is ons nu meer dan ooit pijnlijk duidelijk waarom sterven voor haar geen optie kon zijn. Wie beter dan zij wist waarom.
Zoals alleen een goede moeder dat kan, zocht ze mogelijkheden om haar zoontjes te beschermen. Haar moedige beslissingen kostten haar pijnlijk veel energie, maar niets was haar teveel om hun toekomst te vrijwaren. Dat ze daarbij sinds ze gescheiden leefde, op de liefdevolle steun van Frank kon rekenen, is nu voor ons allen een troost. Hoe hij de kinderen liefdevol mee leiding gaf, hoe hij hen hielp bij het afscheid nemen van mama, zo zinvol, zo teder. Het beeld waar in de kathedraal Marnix de traan wegveegt op Franks gezicht, staat op ieders netvlies gebrand. Een stabiele man.
Mijn blogje als moeder en oma die haar stervende dochter, met de hand op het hart, beloofde met de pluspapa die nog steeds nonkel Bak heet, mee voor haar kinderen te zullen instaan, wordt nu een oproep tot een veel breder maatschappelijk debat met de helft van de huwelijken die ontbonden worden, is een regeling voor de kinderen dringend aan herziening toe. Zoveel grootouders moeten met lede ogen toezien... en dan stelt men zich de vraag waarom jongeren mislopen. Het is dringend aan de orde zich te beraden om "recht" naar de letter-, of naar de geest van de wet toe te passen advocaten in familierecht met gewetensbezwaren : ze bestaan. Laat ze opstaan.
De druppel die de emmer doet overlopen....
De mensenkennis van Marie- Rose blijkt andermaal uit haar veiligheidsvoorzorgen om zeker te zijn dat de opbrengst van haar boeken integraal naar Kom op tegen Kanker zou gaan. Rechtstreeks vanuit de uitgeverij. Alsof ze wist dat zijn vraag naar de afrekening van de auteursrechten, de opbrengst en oplage van haar boeken effectief zou komen. Geschreven na haar scheiding, tijdens haar fatale ziekte...potentieel aan te boren bron???
Hiermee is toch wel de laatste deur van het fatsoen ingetrapt!
Geloof, hoop en liefde het blijft ons enig, maar stevig houvast Roosje, we laten je kinderen nooit in de steek.
Vandaag verjaart ons Rose of moet ik zeggen zou ons Roosje verjaren?
Ooit troostte ik Moeke die zich druk maakte om de leesbril die op en af ging, de souplesse die afnam, het werkritme dat wat stilviel dat er maar één remedie was om dat alles voor te blijven en dat was jong sterven het vleugje humor deed dan de rest: daar is het toch te laat voor, Moeke, dus vooruit is de weg
Roosje is nu 4everyoung, al werd ze in recordtempo rijkelijk bedeeld met alle narigheid die niet eens elk ouderwordend lichaam over zich heen krijgt. Maar nooit verloor ze haar jeugdige overmoed, haar geloof, hoop en liefde, al ging ze voor dat laatste door de hel... met aan het einde gelukkig alsnog de hemel op aarde
Vanmiddag bekeek ik met Frank haar wondermooie reeks foto albums van de laatste twee jaar. Stralende kinderen, een prachtmama met de ene keer veel-, geen-, dan weer... mooie haren .en een zorgzame evenwichtige nonkel Bak, de gangbare naam van superplus papa méér dan waardig, maar hem respectvol nooit aanmetend die nu voor hen, die warme herinneringen koestert en bewaart in dat gezellige Wouwersnestje, met die onmiskenbare touch of Rose. Zijn verdriet is ook het mijne, maar zelfs gedeeld, halveert het niet.
Die 26e augustus 1972, toen dat prachtige dochtertje in mijn armen werd gelegd, wist ik zeker dat ze heel bijzonder was. Geen zee te diep, geen berg te hoog, om alles te doen voor dit kleine mensje. Hopelijk heeft ze dat steeds gevoeld en was het deel van haar gelukkig zijn. Op de foto, de dag van haar geboorte met papa en grote zus, die nu de 'realiseerbare' wens van Rose, werkelijkheid laat worden: 'a touch of Rose'.
Rose was altijd een blij kind, voor alles had ze een oplossing, geen appel was zo zuur dat ze er niet zou doorbijten. Met haar beleefden we prachtige jaren, zo vanzelfsprekend als het was, dat onze levens verstrengeld waren, wat natuurlijk het gemis nu zo tastbaar maakt.
Maar we moeten vooruit, we deden dure beloftes. Die waar te maken vereist onze totale inzet en daarvoor moeten we sterk blijven. Samen sterk en goed blijven.
Al is het vandaag extra moeilijk.
26 augustus. De som van die twee cijfers is weerom 8 in de 8ste maand... er is iets met dat cijfer dat, zoals ik al eens schreef, op zijn zij liggend, oneindig voorstelt... het perpetuum van de haar geliefde canon van Pachelbel die ze zo mooi op dwarsfluit kon spelen.
De hortensias die we nog samen in haar tuin plantten, staan rjkelijk te bloeien. De geitjes genieten van op het dak van hun kot van een panoramisch uitzicht, de kippen zitten vredig op de decoratieve boomstronk, de hondjes liggen in het zonnetje aan onze voeten. Hier ontbreekt maar één ding: ons Rose met haar jongens. En toch ademt alles hier Rose...
Straks begint het nieuwe schooljaar. Tijd om met de jongens op stap te gaan ter voorbereiding. Ze er weer zin in geven, want goed begonnen is half gewonnen. Een nieuw uniform want ze moeten uit een doosje komen, alvast de eerste dag nieuwe schoenen, boekentas, bezoek aan de kapper
Het naderende einde van de vakantie was steeds haar moment om het ritueel van de regelmaat terug op punt te stellen. Badje, verhaaltje, gebedje, bedje de dagelijkse routine die de druk voor een schoolgaand kind aanzienlijk verlaagt. Roosje was nooit voorstaander van televisie als babysit, en wist die hang ernaar, elke twee weken, binnen de kortste keren weer op te heffen en haar jongens creatief uit de hoek te laten komen. En reken maar dat het feest was, als mama de mooiste dingen met hen knutselde. Je kon geluk hier proeven en zelfs vastpakken
Wat zouden ze weer mooie dagen samen hebben, wat zou het ook voor ons weer heerlijk zijn mee te mogen uitzien naar al het nieuwe en boeiende dat hen te wachten staat. Verweesd loop ik langs de boekentassen, tussen de fardes, de schriftjes.
Nu kan ik enkel geloven dat ze weet dat we weer on hold staan. Tegelijk hoop ik dat ze de pijn in mijn moederhart niet zo voelt en dat enkel liefde haar deel is
Mijn liefste Rose, glimlach maar, want er zijn hier en in je geliefde Wouwersnestje, heel wat prachtige rozenkaarten toegekomen van mensen die je verjaardag in herinnering brengen en je missen. Morgen zet ik een bloempje van Alexander en Marnix bij je. Zo zullen ze later weten dat ze er toch telkens bij waren, zodat ze zich nooit een schuldgevoel aanmeten. Ook oma Emma, die een dag later de kaap van 90 bereikt, feliciteer ik in hun naam, ik weet hoe graag ze elkaar zien.
Nu het nieuwe academiejaar weer van start gaat en zoals steeds de studentjes in hun studio arriveren, gedraag ik me nog steeds niet als 'gewone verhuurder. Ik steek er nog altijd te veel tijd in, zoals jullie me vaak verweten. Maar weet je lieveling, in elk van die jonge meisjes, vind ik een stukje jij. En zo verleer ik misschien niet mama of oma te zijn als ooit de kinderen je komen zoeken in mijn hart, een spier die verslapt als je ze niet oefent
1 september zal er geen stralende Rose rond 9 uur aan onze deur staan, om vol enthousiasme te vertellen hoe het afscheid aan de schoolpoort verliep. Hoe de ene doorloopt, de andere aarzelt en nog enkel keren terugkomt voor een knuffel hoe ze hen heeft beloofd er straks met oma te staan zodat ze alles in t lang en in t breed zouden kunnen vertellen.
Niet nu, maar ik vertrouw erop dat we altijd de weg naar elkaars hart zullen vinden. Jouw zonen een stukje mama hun moeder in mij en ik mijn dochter in hen.
Ga ik naar de Ijzerwake of ga ik niet De paar uren dat ik had moeten slapen, hield dat dilemma me wakker. Voor papa was het een uitgemaakte zaak dat een weide geen terrein voor zijn rolstoel was Bovendien was regen vanuit het westen aangekondigd en dan is het al helemaal onbegonnen werk daar op wielen door te ploeteren... Als zo vaak rangeer ik mijn verzuchting dan maar bij de broken dreams maar deze keer liet het me niet los.
Dat tijdens de viering een korte hulde aan enkele overleden verdienstelijke flaminganten zou gebracht worden en ons Roosje naast de vermaarde historicus- Jezuïet Karel Van Isacker zou staan voelde als een grote eer. Het aangetekende verzet van ra ra en de verwoede pogingen van een wegkwijnend rancuneus blokje, om Marie- Rose uit dat lijstje te schrappen vervulde ons met diepe walg.
Franks woorden op zijn website: dat het toch ook tot onze zo bedreigde Europese cultuur behoort, om afgunst en haat niet over de grens van de dood te tillen maakt blijkbaar geen deel uit van de cultuur die moet gehandhaafd worden.
Voor een nachtmens als ik, was het derhalve vroeg dag, toen ik het dak van mijn auto in de kofferbak liet zinken en onder een zonnige hemel richting de Westhoek vertrok. Bekend terrein, want de heimat van papa.
Het ontbreken van een gps in mijn meerderjarig karretje, was geen bezwaar om anderhalf uur later tussen de leeuwenvlaggen voor de grote wei in Steenstrate te staan. Symbolisch parkeer ik mijn auto voor het Verzoeningskruis op de grote baan.
Regenjas, laarzen, paraplu, het mag allemaal in de auto blijven want de zon is present en de temperatuur loopt op tot 27° .
Frank is al ter plaatse en wordt omringd door velen die hem blijkbaar nog steeds op handen dragen. Mooi beeld van een leider met charisma, die mensen verenigt ik begrijp Roosje hoe langer hoe beter
Op de weide blijft hij bescheiden achteraan staan, midden de mensen die hij waardeert en die hem respecteren en ik durf zeggen: graag zien.
Ongevraagd, maar overduidelijk komt het Bijbelse verhaal van de farizeeër en de tollenaar me op dit moment zo levensecht voor de geest Vooraan rechtop christelijk wezen zijn, terwijl het brein koortsachtig kronkelt, op zoek naar de meest kwetsbare plek van de ander. Geef mij maar de tollenaar achteraan
En dan komt Frank ineens stilletjes naast mij staan. Ik heb door, dat het moment van de herdenking er aankomt en dat kleine steuntje bij elkaar, maakt het verschil voor ons beiden.
Onder de stralende zon weerklinkt door de gigantische luidsprekers over de muisstille weide:
Op 8 februari van dit jaar is Marie- Rose Morel zachtjes van ons heengegaan. De talentvolle jonge vrouw die blakend van zelfvertrouwen en met een groot hart, als een ware Jeanne d Arc bewust in het oog van de politieke storm is gaan staan. En in alles wat ze ondernam, altijd even strijdlustig en fel van de tongriem gesneden, tot het uiterste is doorgegaan. Mede daarom door sommigen gevreesd en vaak omstreden. Maar door anderen dan weer geliefd en aanbeden. (A.A.)
Die bronzen Jeanne d'Arc, van Moeke gekregen als tiener... daar weten ze hier toch niet van? Hoe symbolisch dat ook derden haar daar mee vergelijken...
Als later haar zonen dit alles zullen vernemen en beseffen wat een bijzondere vrouw hun mama was, zal een diep respect en grote liefde hen overspoelen en hopelijk de pijn om het verlies een beetje kunnen verzachten.
"Rozeke, toch" is het enige dat Frank zucht, ik steek hem een papieren zakdoekje toe en in een simultane beweging drogen we onze tranen .
De toespraken, muziek, bloemen- en vlaggenhulde voor mij is het allemaal even héél ver weg. Ik ben bij ons Roosje Hoor de liederen waar ze van hield, en zie haar lachende ogen en mond Geen gezicht, enkel die ogen en mond.
Misschien toch een beetje zonneslag, verman ik meteen mezelf? In elk geval doet het flesje ijskoud water van een genereus koppel medestanders deugd
We wandelen de lange weg langs het kanaal Ieper- Ijzer terug, terwijl een mooi yacht het rustige water in rimpels trekt. Vlaanderen, een land om lief te hebben
De weg naar Vlaanderen staat, het thema van de dag, is beslist ingeslagen. Wegenwerken durven lang aanslepen en vereisen bekwame coördinators.
Als was ik een headhunter, ik kreeg van velen de opdracht ingefluisterd, Frank te overtuigen van zijn kracht, macht en de vele getrouwen die verweesd op hem wachten om een eerlijk en haalbaar project voor Vlaanderen op te zetten niet tegen, maar met elkaar, zoals hij dat kan.
Daar zal ik eens héél goed over moeten nadenken. het met a touch of Rose aanpakken, maar wel zonder resultaatsverbintenis van mijn kant, omdat ik zijn afwijzing nu nog, begrijp
De naam alleen al, heeft iets nostalgisch. pukkeltjes, de hormonale aanslag op leuke tienersnuitjes, met de belofte van in wording. Jonge mensen hebben in mijn hoofd en hart altijd iets van belofte, verwachting 'in petto', geloof, hoop en liefde
Uit ervaring weet ik dat tieners verzoenen met die ettertjes op de wangen, een stevig fundament van zelfvertrouwen vergt.
Daaraan mee mogen helpen bouwen, heet: opvoeden = zo goed mogelijk voorleven open, blij en eerlijk het leven aan te durven.
Een omslachtige inleiding, al weet ik niet eens of de naam Pukkelpop met dit alles hoegenaamd maar iets te maken heeft .
Wat ik wel weet, is dat sinds deze achttiende augustus, Pukkelpop de vlag voor een tragische lading werd.
Pas nog zagen we met afgrijzen het neerstortende podium in de VS, ver weg of een soortgelijk drama voltrekt zich hier in onze Limburgse achtertuin. Luk Van der Kelen is in zijn opiniestuk in HLN van zaterdag, niet mals in zijn commentaar. Het drama als noodlot afdoen, noemt hij een fout antwoord. Als festivalland bij uitstek, moet de tienduizenden festivalgangers, optimale veiligheid geboden worden. Uiteraard.
Terugdenkend aan de windhoos die op 25 juni 1967 als een razende over Oostmalle scheerde en zelfs de kerktoren omverblies, dan vraag ik me toch af hoe een tent als 'le château', zelfs goed verankerd overeind moet blijven Misschien beter eens overwegen de weergoden in het organisatiecomité op te nemen
Het is iedereen gegund, maar dergelijke massa- manifestaties zijn niet mijn ding. Nee niet uit angst voor vallende podia, maar dat compleet en massaal uit de bol gaan, kan me niet bekoren. Ook vroeger niet. Uren staan springen, op aangeven van kostelijke entertainers, wiens muzikale kwaliteiten verdrinken in de decibels Sky diven, waarbij er geregeld eentje door het dak van uitgestrekte armen tegen de vlakte gaat niet zelden in een zee van slijk Het ongelimiteerd drankgebruik met fraaie hectoliter- statistieken die dan weer voor riante én gewraakte bonussen voor de beheerders van de brouwerijen zorgen Het zegt me niets.
Maar het drama op Pukkelpop maakt stil en noopt tot nadenken. Voor alle betrokkenen zal niets meer zijn zoals voorheen. Eenvoudig en mooi verwoord door radiomaker Koen Fillet waar hij zegt: de bijna volwassen vrouw die s morgens vertrok naar het Festival, is om 2 uur s nachts weer helemaal mijn kindje.'
Ik vernam het drama via de radio toen ik, als was het in een amfibievoertuig, over de Antwerpse Leien voer. Het oorverdovend lawaai van de reuzendruppels die in bakken neervielen, noodzaakte me de radio op zeer luid te zetten, om het tragische nieuws te vernemen.
Paniek en angst bij de ouders die geïnterviewd werden, op zoek naar hun kinderen, greep me naar de keel. Hopen dat je hen seffens tegen je kan aandrukken en zeggen "alles komt goed"... geeft je de kracht door te gaan. Dankbaarheid dat het 'mijn kind' niet is... ongeloof, dat het tussen die duizenden, juist wél 'mijn kind' is. Het is altijd iemands kind. het verdriet mag dus best collectief zijn, samen dragen...
Ook mij breekt het angstzweet uit. Die onmacht om de klok even terug te draaien en het een feest te laten zijn waar zo was naar uitgekeken, wellicht ook voor gespaard was. "If I could turn back the hands of time", Morgen diep ik dat CD-tje terug op, herinnering aan een moment waarop ik eveneens de tijd even wou terugdraaien...
Toch even ernstig blijven. Wie leeft, moet niet malen om de prijs van het ticket voor een afgelast festival. Had het plaatsgevonden, het geld was ook weg....Zelfs het tentje en de rugzak betekenen NIETS tegenover de waarde te LEVEN.
Dat echter gestolen wordt op een terrein waar allen vrienden behoren te zijn, is ronduit walgelijk. Daar zijn geen woorden voor. 'Gestolen goed gedijt niet', ik mag het hopen.
De foto van het stralende Marijke De Wilde op de rampenbladzijde in de krant, spookt al de ganse dag door mijn hoofd knappe leuke twen, herexamenvrij, die aan het einde van de vakantie nog een festivalletje meepikt voor het weer ernst wordt. Herkenbare toestanden.
Ze zijn dan eindelijk groot, verstandig, zelfstandig. Je begint in andere termen te denken: toekomstgericht, job, liefde, gezin, kindjes het zit eraan te komen.
Zijn ze samen nog zon pop up tentje gaan kopen? Werd er nog over de prijzen van festivals gepraat? Keken ze samen naar de weersverwachting en bespraken de daarbij horende kledingkeuze? Wie ging er mee? Afspraken voor de terugkeer?
Je wuift ze nog vrolijk uit, vraagt hen voorzichtig én braaf te zijn. Bel even als je veilig en wel geïnstalleerd bent op de weide Heb je alles????
-Ja, wees nu maar gerust, ik ben wel 21 hé .
Laatste dierbare herinneringen om te koesteren.
Denk niet, was ze daar maar niet geweest.
Ze WAS daar en heel graag en die ene lichtpaal viel net daar waar zij zat terwijl er zoveel plaats naast was. Dat is het noodlot... een ander antwoord kan je daar niet op geven...
Mag ik u dit gedicht even onder ogen brengen. Getuigenis dat niets zomaar is.
De tuinman en de dood
Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik, Mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot, Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant, Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan, Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" -
Van middag (lang reeds was hij heengespoed) Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt, "Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"
Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't, Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan, Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."
viel ik maar meteen met de deur in huis. Jullie hebben overal in de stad kerstversieringen aangebracht en omdat ik een lichtboom zou willen op een dorp in de stad kom ik bij u om raad. 
Toen ik nog les gaf en de week voor Kerstmis een kerstboom in de klas zette, werd het nuttige aan het aangename gekoppeld met uitleg over de jaarringen, de plaats waar dennen het best gedijen, de soorten, hun naalden, hun vruchten,
hun voortplantingssysteem.
Als vingeroefeningen in de pianolessen van weleer helpen de liedjes die ik hier aaneen rijg om " I wanna know what love is"...
Facebook
We werden eraan herinnerd toen we op de Rijksweg naar Bornem zondagmiddag een kolonne legervoertuigen tegenkwamen, wellicht uit een of andere historische parade weggereden
Als een Bourgognehuis zoals Ropiteau Frères, dat al meer dan 150 jaar bestaat en een vlekkeloze reputatie heeft als maker van uitzonderlijke witte Meursault s en andere grote Bourgognenamen, op een dag besluit ook een meer prijsbewuste Chardonnay Vin de Pays op de markt te brengen, dan kan u er van op aan dat ze zich niet zullen laten kennen! Ze verbinden er hun naam en reputatie immers aan en willen die ten allen koste hoog houden, alleen het allerbeste is dan goed genoeg. En we mogen wel zeggen dat ze ons niet teleur gesteld hebben, het is inderdaad een pracht van een wijn met een uiterst interessante prijs/kwaliteitsverhouding! De druiven zijn afkomstig van wijngaarden in de streek van Limoux, een van de beste Chardonnay streken in Zuid Frankrijk. Zon volle smaak en indrukwekkend evenwicht zijn uitzonderlijk in deze prijsklasse. Zijn ronde, verfrissende smaak maakt hem ideaal als glaasje-zo-maar zonder maaltijd, maar ook bij gerechten zoals kreeft, krab, garnalen, scampis, zalm, gebakken tong, tarbot en vele andere vissoorten, past hij uitstekend. Ook kip, kalkoen en parelhoen verenigen zich graag met deze mooie witte wijn. Schenk hem vanaf nu al op ongeveer 10 à 11 graden of bewaar hem gerust nog tot tot zijn derde of vierde levensjaar. Ropiteau Frères doet zijn vlekkeloze reputatie alle eer aan met deze knappe witte wijn, voortreffelijk!
Met veel genodigden, speeches, muziek en een lint
ging woensdagavond het welzijnscentrum van start in de kapel van het Sint- Jozefziekenhuis in Bornem.
Een warm gevoel van verbondenheid overspoelde me en ondanks de opkomende snerpende pijn om het gemis, kreeg ik een glimlach te voorschijn getoverd, langswaar die ene traan afgeleid werd.
Bij onze grootouders overkapte een reuze notenboom de ganse binnenkoer.
![203143_1027991390_5128612_n[1].jpg](http://static.skynetblogs.be/media/172336/1749115719.jpg)
De foto van het stralende Marijke De Wilde op de rampenbladzijde in de krant, spookt al de ganse dag door mijn hoofd
knappe leuke twen, herexamenvrij, die aan het einde van de vakantie nog een festivalletje meepikt voor het weer ernst wordt. Herkenbare toestanden. 
