Vind je ergens groter tegenstelling tussen de warmte van intermenselijk samenleven in koude donkere dagen en de onverschilligheid anderzijds dan in een stad.
Als klein uiteenspattend golfje in de branding maak ik in een van die donkere avonden voor kerst, deel uit van de mensenzee op de Antwerpse Meir.
Om tijdig a touch of Rose T-shirts aan een lieve oma te bezorgen als extra pakjes onder de kerstboom, gaf Ann- Marie ze mee naar kantoor van haar man in hartje stad, waar ik ze zou ophalen.
Na een heel uur amper enkele honderden meter afstand te hebben afgelegd, beschouw ik een vrijkomende parkeerplaats als een geschenk uit de hemel om me te ontdoen van het vehikel op vier wielen dat niet vooruit geraakte en zo beland ik op de Meir.
De schittering in de uitstalramen vol bling- bling, mensen met pakjes, de geur van warme wafels, de kakofonie van kerstsongs die met elke warmte opstoot uit de winkels de straat inwaaien
het lijkt een leven lang geleden dat ik hier voor het laatst was
Vreemde gewaarwording. Mensen die gehaast en beladen met kleurrijke pakjes, zich een weg banen, terwijl maanden lang de crisis gepredikt wordt. Groepjes jonge mensen zakken af naar Music for life onderweg nog met de spaarpot rondgaand voor ze hem afgeven aan het glazen huis
Ondanks een kleine kritische bedenking of het allemaal wel
maakt hun goede bedoeling me warm van binnen. Valse hoop bestaat niet, fluistert Roosje in mijn hart en zo is dat
en ik kijk ze na op weg naar
De laatste klanten, verlaten gebukt onder een half neergelaten rolluik de grotten van Alibaba en de mensenzee deint langzaam uit. Door het smalle Kolvenierstraatje sta ik naast de voordeur van Roosjes eerste stadsappartementje, boven de bakker
met zicht op de afzichtelijke cultuurtempel. Ze maakte er een schitterende gezellige pied à terre in de koekenstad van. Gelukkige momenten flitsen door mijn hoofd. Ik versnel mijn tred, richting geparkeerde auto terwijl ik het niet kan laten een blik over mijn schouder naar de eerste verdieping te werpen.. nee, er brandt geen licht
en ze wuift niet aan het raam... nee, niet meer... Maar ik zie het nog wel, en het kushandje...
Stilstaand verkeer. Contradictio in terminis die eigenlijk zelfs een beetje op mijn lachspieren werkt
wringen en drukte maken om er te gaan tussen staan
en op het kruispunt net te ver doorgaan, om alles te blokkeren. Even voel ik de -gelukkig nog te weerstane - drang om Mega Mindy te spelen
Dit heeft geen zin en ik snak naar een kopje troost... dus stap ik aarzelend de lobby van het hotel op de hoek binnen, ga op een krukje aan de toog zitten en bestel een reuze Cappuccino, terwijl ik bijna ongelovig en verwonderd naar mijn spiegelbeeld in het raam kijk en me afvraag of dat nu niet decadent is. Maar de rode achterlichtjes bewijzen dat ik solidair mee stilsta, zij het op een ...barkrukje... en ik schiet in de lach.
Intussen staat de maestro ietwat zenuwachtig, aangekondigde gasten tevergeefs op te wachten
die staan natuurlijk ook ergens stil
het weer en het verkeer... het hoort bij de toog, bedenk ik met een binnenpretje. Voor het eerst in mijn leven aan een toog zitten
ik 'hoor' ons Roosje giechelen daarboven: voor alles is een eerste keer, mama
en is dat nu niet leuk ?
Heerlijk, liefste kind. Doch niet de toog, maar het gelukkig gevoel zelfs hier te horen hoe bewonderd en geliefd jij bent, over de dood heen, geeft mij een warm tintelend zalig kerstgevoel... Weten hoe jouw boeken en je biografie van je man en vriend, onder zoveel kerstbomen liggen. Hoe je straks onderwerp van gesprek bent en mensen moed en kracht zullen putten uit jouw touch of Rose.
Als ik even later dan toch 'rijd' en de grote lichtboom op de gevel van ons dorp in de stad passeer, schittert hij door een waas van tranen feller dan voordien, maar mijn hart is vervuld van trots en liefde en mijn tranen smaken naar geloof, hoop en liefde
en het komt als vanzelf dat je als kind eens heel erg boos op God was, omdat hij Moeder Maria, Onze -Lieve-vrouw, als Moeder van Jezus, buiten spel zette en ze lijdzaam moest aanvaarden wat God de Vader met haar kind deed... naar aanleiding van het achterblijven in de tempel, terwijl Maria hem doodsbang zocht... in het Bijbels verhaal staat er: "Maria bewaarde alles in haar hart."
-"Ah, daarom begrijpt Moeder Maria het verdriet van de mensen", was jouw kinderlijke maar zo oprechte conclusie. Dat is écht bidden... en ik hef stilletjes een weesgegroetje aan...
* Het kerstfeest was heerlijk... super lieve wensen, geschenkjes uit het hart, blije prinsessen en prinsjes... het is allemaal nog even aan 't bezinken om dan met U, lieve lezers, die mooie momenten te delen.
Gedeelde vreugde is dubbel en als we ook elkaars zorgen en kommer delen, zijn ze mogelijk iets minder zwaar om dragen... Tot dan... intussen wens ik iedereen de gloed van Kerst in oog en hart...
* uit mijn dagboek: "de buik van Antwerpen" vertel ik volgende week verder. Geniet intussen op deze blog of in het echt op de Italiêlei zelf, van de lichtkerstboom op de gevel van het 'dorp in de stad'. Hij schittert voor ieder van U...en wenst u Zalig Kerstfeest.
