Nostalgie als balsem voor de ziel.

Dat hoopte ik te kopen met een kaartje voor Adamo in Antwerpen.

En er waren er meer van dat gedacht… Een uitverkochte zaal enthousiaste jongeren uit de sixties… die wel hun haren, maar niet hun streken verloren en handenreikend en met bloemen voor het podium staan te dringen voor een handje of tenminste een blik in de ogen van hun Salvatore.

“Een koffertje vol dromen”, centraal op het podium, waaruit de muzikanten tevoorschijn werden getoverd door de meester zelf om meer dan een dikke twee uur lang hun al dan niet verborgen gevoelens, klankkleur te geven.    

De klein uitgevallen intussen 68- jarige Italiaan, die in 1947 de zon willens nillens moest inruilen voor een killer klimaat in België, waar z’n vader mijnwerker werd, maakt nu al bijna een halve eeuw zijn grote droom waar. Een lange lijst successen, velen intussen evergreens… met die herkenbare hese stem.

Wegzakkend in het pluche van de theaterzetel ervaar ik het zacht temperend licht als een overgang naar “even alles achterlaten”…Terug naar de tijd die we op dat eigenste ogenblik, ook liefst zo graag achter ons wilden laten… hoe konden we weten...

Adamo stond al tientallen weken op 1 met zijn hit ‘vous permettez monsieur’ toen ik met mijn vader op dat schier ondansbaar liedje mijn 18^de levensjaar indanste. Op zijn verzoek nota bene… Het was dan ook tekst die hij me aan het begin van dat nieuwe tijdperk, wilde meegeven. Zoveel was toen al duidelijk.

Met weemoed dacht ik er aan terug terwijl de enthousiaste zaal het uit volumineuze  borst meekweelde.

Terwijl ik op deze grijze zondag dit blogje schrijf, zit ik naast het ziekenhuisbed van die grote sterke vader, verward en in paniek na een zware val. Hij vertelt lange verhalen, waarvan ik niet weet of ze echt- of ijlen zijn, maar ik luister en herken de stijl van de speeches en voordrachten waarmee hij naam en faam verwierf. Zijn eertijds zo vaardige en nog steeds mooie en verzorgde handen, zetten zijn woorden kracht bij en hebben aan fysieke sterkte niets verloren.

Met opwellende tranen vraag ik me vertwijfeld af of jong sterven eigenlijk wel zoveel erger is dan zo oud 'moeten' worden… een keuze die bijna niemand zelf maakt. 'Het is wat het is’…   

Terug naar onze podiumvriend.

Ootmoedig beken ik dat een ‘chanson’ soms meer losmaakt dan een lied, al bevestigt de uitzondering wellicht ook hier de regel.

Deze charmezanger kent zijn publiek en bespeelt het op gepaste wijze: een paar slowkes, gevolgd door nummers met schwung als levend bewijs dat hartinfarct noch hersenbloeding, rug-, heup- of knieklachten hem van de bühne kunnen houden.

De hits volgen elkaar op. Met een zich uitslovend combo of alleen op scène met een gitaar: ‘tombe la neige’, ‘sans toi m’amie’, ‘laisse mes mains sur tes hanches’, de toi à moi’, accroche une larme aux nuages‘, 'une mèche de cheveux'...Inch Allah’ na 45 jaar nog steeds brandend actueel… ze doen het nog steeds, net als zijn dolce Paola, inclusief met een pleidooi voor België… vermomde ondersteuning voor die andere Italiaanse inwijkeling die aan een ander soort charme offensief sleutelt.

Bij de doortocht van ‘Quand les roses’, ‘je veux mourir dans tes bras’, ‘à demain sur la lune’ … zijn papieren zakdoekjes en een sterke arm naast me, waar ik even mag in knijpen... kwestie  van overleven.

Aan alle mooie liedjes komt een eind, zelfs na verlengingen, maar recht naar huis gaan was geen optie. We rondden het avondje af met een glaasje bubbels in een sfeervol decor en kwamen tot de conclusie dat Salvatore gelijk heeft als hij zingt: “C’est ma vie, c’ est ma vie, je n’y peux rien, c’ est elle qui m’a choisi…, c’est pas l’enfer, c’est pas le paradis… c’ est ma vie’ ... geparfumeerd met ‘ a touch of Rose’, pour toujours...