Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...

Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet

Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...

Toegangscontrole: 

Waar geen mens wist, wie waar woonde, wat verzekeringswijs, maar tevens inzake verantwoordelijkheid voor heel wat onduidelijkheid zorgde, dokterden we een plan uit om daaraan te verhelpen. De vrije toegang dag en nacht tot het gebouw, de eindeloze reeks bijgemaakte sleutels, die in handen waren van bewoners, ex-bewoners, enz…. maakten van het gebouw een heuse duiventil.

Staanplaatsen in de parking werden geregeld door occasionele parkeerders ingenomen, die hun sleutel van de grote Hollander kregen Die deelde ze aan ‘maten’ uit zodat de gehuurde en betaalde plaatsen lustig werden bezet door outsiders.

Met bovendien een hoog gehalte tippelende dames die letterlijk den boulevard afschuimden, was een complex met 118 studiootjes een ideale “werkplek”.

Wie het ene zegt, denkt meteen ook het andere, en ook die ‘business’ was ruimschoots vertegenwoordigd.

Toegegeven  het politieverbod  te tippelen in de ganse atheneumbuurt, kwam onverwacht maar uitermate gelegen...

Er werd beslist een toegangscontrole systeem te installeren met programmeerbare badges. Zo kon meteen ook een uitgekiend registratiesysteem op punt gezet worden. De badges hebben een nummer en worden toegekend aan de bewoner wiens registratie ingeleverd werd. Het systeem biedt meteen ook de mogelijkheid om selectief enkel voordeur, of ook parking en/of fietsenberging toegankelijk te maken.

Anonimiteit doorbroken,  veiligheid verhoogd… 'bijna' iedereen blij… Maar alweer een doorn in het oog van enkele “andersdenkenden” die er alles aan deden om het systeem te kelderen. Ongelooflijk dat juist die gure en bewezen onbetrouwbare figuren, de privacy commissie op ons afstuurden. Een fenomeen dat we intussen kennen: het crimineel milieu dat de officiële instanties voor zijn kar spant…

Ons registratiedocument voldeed aan alle wettelijke normen en druiste op geen enkel punt in tegen de wet op de privacy, waardoor het voluit kon ingezet worden.

Een goed verstaander heeft het natuurlijk door dat voor wie met bepaalde praktijken hier in de weer was, deze registratie een blok aan het been was.

Met slechts twee bewoners per studio toelaatbaar te maken, verdween ook de aantrekkingskracht voor groepen mensen die in onmenselijke omstandigheden werden samengeperst. Met ook de naam van de effectieve bewoner op de brievenbus, werd ook het verhuren van de brievenbus niet meer zo’n lucratieve bezigheid. En reken maar dat de vindingrijkheid van misbruikers vaak versteld doet staan.

Voordien kwamen in bepaalde brievenbussen, bijna altijd van dezelfde eigenaars, meerdere brieven toe van hulporganisaties en OCMW’s  van over het ganse land. Soms woonden de geadresseerden effectief daar, maar heel vaak ook niet en werd de bus op geregelde tijdstippen geledigd door externen en woonde weer iemand anders in de studio, die dan huurde zonder brievenbus…

Eén eigenaar, gekend in heel Antwerpen- Noord als notoir huisjesmelker, verzette zich met Italiaanse heftigheid tegen elke vorm van controle. Hij meldde de politie de diefstal van zijn badges en kwam met dat PV triomfantelijk bij ons  nieuwe badges aanschaffen.

Dan worden de gestolen badges uitgeprogrammeerd en kunnen de nieuwe functioneren.  

Een paar dagen later staat de kleine Italiaan met brede smile en een set badges in het bureautje om te reclameren dat zijn badges niet marcheren, al zijn ze juist nieuw.

Inderdaad, we proberen de badge tegen de elektronische deuropener en er gebeurt niets… Nazicht van de badgenummers in de computer bevestigt wat ik intuïtief wist: de zogezegd gestolen badges zijn weer opgedoken… en hij dacht zijn ' systeem van ongecontroleerde toegang', te integreren in ons systeem.

Met mijn uitleg dat het voorgoed afgelopen is met de eindeloos bijgemaakte sleutels van weleer, en voortaan enkel nog geregistreerde bewoners een operationele badge zullen hebben en dus zullen binnen kunnen, bewerken een metamorfose. Plots staat een nijdig dreigend mannetje met deukhoed op dat de litanie van Italiaanse vloeken op me afvuurt… althans ik vermoed dat het vloeken zijn. Het voelt als een scène in the Godfather.

Hij raast door mijn voorstel om de nieuwe badges terug in te leveren, met inbegrip van terugbetaling van de waarborg, heen.

“Ik zal ze programmeren en ze zullen werken,” zo vertrekt hij met dreigend opgestoken vingertje…

Blijkbaar zou hij het daar niet bij laten en enkele uren later stond ik plots oog in oog met twee mannen, die zich als huurders van betrokken eigenaar presenteerden met de vraag om een nieuwe badge. Maar voor die studio was reeds een bewoner ingeschreven met een badge op zijn naam.

“Nee, die was vertrokken en had de badge mee” , vertelden ze en nu konden zij niet binnen. "Geef dan een registratiepapier en ik vul het in, geef je dan een nieuwe badge?" Veiligheidshalve gaf ik hem een blad en hij vulde getrouw alles in en omdat ook het nummer van de identiteitskaart dient ingevuld te worden, werd dat ook gecheckt.  Ongelooflijk maar waar, hij had zijn eigen identiteitsgegevens ingevuld.

Daarop verwees ik hen naar de eigenaar, die nieuwe badges had.

Maar ik had het “duidelijk niet begrepen” en voor ik het wist had ik een slag op mijn gezicht beet. Mijn brilletje vloog een eind de containerruimte in en net toen ik de tweede slag zou mogen incasseren, kwam gelukkig een man uit de parking die riep “hé daar, wat heeft dat te betekenen kunt ge ’t halen, ja”, wat meteen het sein was voor de twee om de benen te nemen.

Toen ik de politie van de ‘aanslag’ verwittigde, kon ik hen naam en adres van mijn belager geven…Geen onbekende, zoon van de eeuwige handlanger van de huisjesmelker, hield zich van de domme, wilde daar echt komen wonen… maar bedacht zich nu toch…

Tot daar het incident, dat beperkt bleef tot het neerleggen van een klacht, zonder veel gevolg, want er was geen bloed, noch arbeidsongeschiktheid.

Tenzij mijn tuimel in de afvalcontainer nog een uitloper was… toen ik enkele dagen later nogal ver voorover boog en een zak uithaalde, kreeg ik een duw van iemand die verdwenen was voor ik hem zag. Half over de rand van de ijzeren container bengelend: erin wou ik niet, eruit kon ik niet…  kwam er iemand zijn huisvuil deponeren en wist me als bij een schommel op de voeten te drukken en zo uit de diepe bak te catapulteren. Ik keek in een gitzwart gezicht, met lachende witte tanden en kon er ondanks twee blauwe heupen en dito middenrif, uiteindelijk om lachen al bewijst het dat je blijvend moed nodig hebt, om te volharden waarin je gelooft.

Toen de malafide eigenaar naar het gerecht stapte om zijn eis voor nieuwe badges kracht bij te zetten, werden we prompt bij de verzoeningrechter uitgenodigd. Toen we daar met iets meer dan de gebruikelijke twee minuten het systeem mochten verduidelijken en ook konden aantonen dat de betrokken eigenaar het systeem wenste te verkrachten en daarvoor zelfs valsheid in geschrifte niet schuwde, vertrokken we met bemoedigende en bewonderende woorden van de rechter om onze moed het kwade te trotseren….

In een laatste stuiptrekking greep de man naar de grote middelen en belde de slotenmaker om het hele systeem te demonteren, nadat alweer een niet geregistreerde huurder probeerde binnen te geraken.

Dat veroorzaakte een enorm protest bij de bewoners. Toen ik na een telefoontje van de bewoners snel ter plaatse kwam, was het even op mijn strepen staan, maar het onheil was geschied. De elektronica was onherroepelijk beschadigd en het kostte onze vermeende Don  een aardige duit om het weer helemaal oppunt te laten zetten.

Niet lang daarna verkocht hij zijn studio’s aan een jong meisje, dat in Mexico woonde… Geen nood, de genereuze Italiaan zou wel  voor de verhuring blijven zorgen…

Geen dankbare taak, het meisje te overtuigen dat ze hem best bedankte voor zijn ogenschijnlijk genereus offer….

Het duurde niet lang voor de verstandhouding met de Italiaan compleet zoek was en na een aantal schermutselingen deed het meisje de studio’s opnieuw van de hand.

Zonder een ‘arrivederci’  was daarmee het Italiaanse hoofdstuk afgerond.

Volgende week: glimlach, u bent in beeld…