Wellicht sloot Eén als laatste zender het jaar 2011 af  met een terugblik maand/maand, dag per dag…

Lang kregen we niet de tijd om met een bang hart de datum in het jaaroverzicht te naderen: 8 februari...

En toch was de warmte van haar verschijning meteen tastbaar toen ze haarscherp digitaal voor ons stond. Onze mooie, krachtige, lieve dochter, zichzelf maar ook ons allemaal opnieuw overtuigend, dat doodgaan geen optie is voor een moeder… 

Haar publieke belijdenis van geloof, hoop en liefde is ook nu nog, na alles wat toch gebeurde, een houvast. En wie kan een hart onder de riem niet gebruiken.

Elke dag opnieuw kracht putten uit elke bron en hopen dat wie nog mag en/of moet hopen en vechten, dat kan doen met 'a touch of Rose'...  

Waar liep het mis met de schepping?

Mensen behoren gelukkig te zijn, geschapen naar Zijn beeld en gelijkenis…iets wat behoorlijk fout liep in het voormalige Aards Paradijs… Twee schepsels, door God neergezet in  wat ‘de hemel op aarde’ was, verknallen het in hun hoogmoed voor het ganse mensdom, met wat een simpel appeltje voor de dorst had kunnen zijn…

Een misrekening waarmee geluk voor altijd een keerzijde kreeg: verdriet. 

Gelukkig haalde de evolutietheorie onze afstamming van deze Bijbelse antecendenten in. Wie weet wat ze nog meer hadden verkorven... dan maar liever de aap...

Dit even terzijde... Want liefste lieve Rose, je was er even weer… levend en krachtig zoals ik je altijd zal herinneren. De pijnscheut door mijn hart neem ik er zonder morren bij, uit dank om dat beeld terug helder op mijn netvlies te hebben voor ik het dekbed over me heen trek en de storm buiten en in mijn hart trotseer in afwachting van het dromen over mijn historica die zelf geschiedenis is… voor eeuwig…