Heb daarnet de voederplaatsen in de tuin aangevuld. Onze vogel horeca floreert. Mezenbolletjes, zadensticks, maïskolven… gevarieerde maaltijd voor zwermen  kleine vogeltjes, die tevergeefs in het bevroren gazon pikken. Anderzijds een periode van rust voor de wormpjes, denk ik lachend: “Oef ”…klinkt het daar diep in de grond…

Roodborstje tikt aan het raam, tik tik tik, Laat mij erin, laat mij erin

’t is hier zo guur en zo koud naar mijn zin, laat mij erin, tin tin tin…

’t meisje deed open (nu ja, meisje...) en droeg in haar schoot,

Kruimeltjes suiker en kruimeltjes brood, dat was het roodborstje best naar de zin

En ’t vloog het bos weder in….

“Vogels op en rond de voederplank” de handige gids die in onze keuken altijd bij de hand ligt, maakt dat in combinatie met de vogeldeskundige die ons Vake zaliger was, nauwelijks een vogeltje onbekend- en derhalve onbemind kon blijven…

We slaan het boekje nog wel eens sporadisch open, maar de gevederde populatie in de tuin is quasi voltallig… geregistreerd.

Met de rozenstruiken thermisch verpakt, de afgesloten en ingepakte buitenkranen, een ‘pardessuke’ (Antwerps voor overjas) op een buitenslapende  auto… kunnen we de winterprik wel aan. Choukie beperkt zijn blaffend loopje door de tuin tot het reeds vaak verkende kattenspoor en vleit zich dan, tegen de natuur van een heftige Jack Russell in, zalig voor het raam ‘onder de blauwe hemel in de warme zon’….

Huiselijke taferelen die, met de schuimende Cappuccino voor mij, zouden kunnen doen vergeten dat vannacht mensen buiten sliepen bij min temperaturen. De herhaling van het laat avondjournaal, dat ik lang na middernacht vanonder een warm lichtgewicht donsdekbed bekeek, hield me wel niet uit mijn slaap, wegens gezond moe, maar spookt al heel de dag door mijn hoofd.

Nee, verwacht hier geen pleidooi om een dakloze de lege kamer in je huis aan te bieden, hoe liefelijk dat menselijk gebaar ook bedoeld zou zijn, ervaringen hebben de drempel voor dit soort liefdadigheid onneembaar verhoogd. Jammer maar helaas.

Dagelijks zie ik hen. Mensen uit arme, warme streken, gecharterd met loze beloftes door gewetenloze criminelen, die in ruil voor de spaarpot van de gelukzoekers, hen droppen in een wereld vol illusies. Koud, nat … met enkel het fata morgana van een spel zonder grenzen… waar alles is, maar je er niet aan kan… Het samenspel met malafide huisjesmelkers dumpt hen binnen de kortste keren van de regen in de drop… (zoals je al eerder kon lezen in de wekelijkse aflevering van 'de buik van Antwerpen' op deze blog). Logisch gevolg: zoals wij hen vaak over één kam scheren, doen zij dat ook met ons en is polarisatie een feit.

Waar moet rechtvaardigheid beginnen? Waar misdadigheid begint. Pak die mensenhandelaars aan in hun geldbeugel. Geef het geld terug aan de gedupeerde en een visum home. Natuurlijk moet je de schurken dan eerst kennen en kunnen pakken… over de grenzen heen. CSI en andere oogverblindende series hebben er de pak van weg… 'zo werkt het niet', hoor je dan teleurgesteld van de veldwerkers. Maar geduld, jongens.  Jules Verne werd ooit als fantast- illusionist afgedaan…maar bleek wel degelijk visionair…

Maar voorlopig: wie hier is, trotseert met ons de kou, werkt voor iedere cent en zet de tering naar de nering met aan het eind van de rit het zelfgehaakt netwerk dat ons boven water houdt. Let wel, ik zeg niet het net dat ons vliegend houdt... een compleet fout signaal van heilige huisjes die gesloopt moeten worden, wil men geloofwaardig zijn.

Wie mens onder de mensen is, en zijn we dat niet allemaal, moet doordrongen zijn dat eerlijk het langst duurt, on- en overgankelijk van betekenis. We zijn enkel op doortocht, hoor. Niemand koopt leven, we lenen het van de volgende generatie...  

Politici, industriëlen, advokaten, rechters, vaklui, dokters, U en ik…  iedereen die voor anderen wat moet betekenen, moet ook afgerekend worden op zijn morele- en  niet zijn materiële waarde. Niemand mag wegkijken, want samen maken we toekomst mogelijk. Wie harder werkt verhoogt zijn kansen, wie zelfs het kleine niet eert, is zeker het grotere niet weerd... maar wie het verdient op de zwakken, de zieken, de sukkelaars op velerlei vlakken, moet dringend de hand eens in eigen boezem steken.

En dat gat in de begroting?  Dat hoeft geen gat te zijn als wat er is, juist besteed wordt en niet verdwijnt in hebberige zakken. Nee, ik pleit niet voor de valkuilen van communisme, dictatuur, keizerlijke en koninklijke hoven of stammen… er zijn geen ideale partijen, groeperingen, verenigingen, religies of  goden…. er zijn alleen héééééél veel goede mensen, met één verlangen: geluk, dat rekbare begrip tussen tevredenheid, hebberigheid... 

Heeft de ene al wat meer leidersbloed, dan moet dat ook door zijn aderen stromen als compensatie voor hen die ‘après moi le déluge’ aanhangen …

Vertrouwend op de strijdlust van mensen die houden van het leven, dat ze verbeterd willen doorgeven, weet ik dat ®evolutie met ‘a touch of Rose’ niet veraf is en dat op zekere dag, misschien inderdaad pas op het eind van de wereld, maar zeker ooit: Recht en Rechtvaardigheid zullen matchen. Geloof, hoop en liefde… niets kan er tegen op… en ik zal er mijn leven voor geven.