Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Glimlach, je bent in beeld
Nu deze hoofdstukken uit mijn bijgehouden dagboek in partjes op deze blog verschijnen, is het de normaalste zaak van de wereld geworden dat cameras beproefde ondersteuning betekenen als men wat krom is, recht wil trekken.
Ooit was dat anders. Waar elk rechtgeaard mens alle middelen die helpen om kromme paden recht te trekken toejuicht, is het omgekeerde even waar
Dat het er in de eigenaars vergaderingen, die steeds drukker werden bijgewoond, vaak erg levendig aan toeging, had ook wel te maken met het dagboek dat ik als voorzitter bijhield en waaruit ik bij het begin een stukje bloemlezing gaf. Daardoor werd iedereen veel nauwer bij de werking betrokken en wist men veel beter van wanten. Vaak erg confronterend ook
Onze inmiddels ontmaskerde Italiaanse mede- eigenaar- huisjesmelker, die zich al opwond over de toegangscontrole en het gelimiteerde bezit van badges, waarover u in vorige bijdrage kon lezen, zag het aankondigen van camera bewaking, als een doodvonnis.
Nadat we het enkele jaren trouw volhielden iedere avond het verplicht sorteren te controleren en te corrigeren, kwam een duidelijk patroon te vinden in het foutief storten. Goede en volgehouden communicatie, een hele opdracht bij vaak wisselende bewoning, bleek niet in staat iedereen mee te krijgen. Dan wordt het zaak te weten wie iedereen voor schut zet. Plaatsnemen in de container en bij het dumpen van de foute zak de hand te grijpen en vasthouden, kan een leuk cartoon opleveren, al is een camera efficiënter. 
Werd het voorstel van de elektronische bewaking algemeen op applaus onthaald, de aandachtige lezer raadt uit welke hoek de duiveltjes werden losgelaten.
Aanval op de privacy, inmenging in privé zaken
een mens kan het zo gek niet bedenken met welke argumenten de snoodaards hun vrijhandelszone trachtten te vrijwaren
Te gek hoe net de snoodaards de privacycommissie op ons afstuurden.
Maar het pleit was beslecht. We waren perfect in orde. Overal duidelijk aangegeven dat er camera beveiliging was. Intussen registreert de camera boven de containers al heel wat jaren feilloos de sluikstorters. Gekoppeld aan de moedige beslissing van de gemeenschap van eigenaars, dat wie niet horen wil, dan maar moet voelen, werd de controle gekoppeld aan een sanctie. Nog steeds de beste garantie om te motiveren, zo blijkt...
Wie terecht de wenkbrauwen fronst waarom mede- eigenaars goed beheer willen boycotten, krijgt door volgend waar gebeurd verhaal, meteen het antwoord
Op een avond bij het sorteren van de containers, vonden we een paar leeggehaalde portefeuilles, waar in een ervan nog een SIS-kaart en een paar oude zwart-wit fotootjes steken. Met een beetje moeite geraakte ik aan de coördinaten van de eigenaar en koos ervoor persoonlijk langs te gaan om de portefeuille terug te brengen. Doorslaggevend daarvoor waren de oude fotootjes die erin staken, waarvan een soortgelijk exemplaar van mijn eigen mama met mij aan de hand op dezelfde locatie in mijn album kleeft... een jonge vrouw met sokjes aan, een lange regenjas en een vilten hoedje, genomen op het Astridplein, periode 1946-1949. Misschien wel van dezelfde straatfotograaf
Het was al tegen tienen, toen we bij het verbouwereerde dametje in Mortsel aanbelden. Zij en haar man waren pas thuis, na de hele papierwinkel van aangifte op het politiebureau.
Oh, die fotootjes, die zijn het belangrijkst, snikte de dame vermoeid. Het zijn de enige die ik nog heb
Bij het nemen van de bus op de Rooseveltplaats was er gedrum en toen de bus vertrok, bleek haar portefeuille niet meer in haar plastic draagtasje te steken. Het beetje gestolen geld en haar rittenkaart betekenden niets meer in vergelijking met haar geluk om de geredde souvenirs. Het voelde juist aan.
Met de politie werden de camerabeelden boven de container bekeken en wat we zagen verklaarde meteen de afkeer van onze vermeende Berlusconi, die eigenhandig een pakje portefeuilles doorzocht, het geld recupereerde en de rest dan nog verkeerdelijk in de papiercontainer dropte
Einde discussie. De camera is onverbiddelijk
en het bewijs waarom hij een doorn in het oog bleek van dubieuze kereltjes
die intussen een decennium later geen brood meer zien in onze veilige omgeving. En geen mens die daar om treurt...
Bijgevoegde foto is niet die uit de gerecupereerde portefeuille... wel die uit mijn foto album...
