Het lijkt deze week wel of mijn laptop vanzelf schrijft. Alleszins on line wil blijven, elke seconde vasthouden, nog eens omdraaien en terug beleven, de herinnering aan dezelfde week vorig jaar in het ziekenhuis, schier onbekend terrein voor onze levensluchtige dochter die we “allongé sur la plage” maar niet “au lit” kenden.

Na haar huwelijk op 8 januari, de dramatische heen - en terugtocht naar haar geliefde Wenen, haar verscheurende hoofdpijn en de noodlottige diagnose, was er nu het terug wat beter ging, “niks om ons zorgen over te maken. De donkere wolken in haar hoofd waren verdwenen”. Ook al had ze daarvoor haar mooie haar opnieuw geofferd… Alles in functie van genezen, het moest, ze had twee jonge kinderen en dan gaat een moeder niet dood....

Uitgerekend op dat moment was het ook op een ander front erg druk. Het ogenschijnlijk kleine brandje in ‘het dorp in de stad’ waarvan u het wel en wee kan volgen in ‘de buik van Antwerpen’…had negen verdiepingen op een roetkleed getrakteerd. De ene vakman volgde de andere op en dat allemaal in goede banen leiden, was een klus om 'U' tegen te zeggen… vreemd hoe algemeen aangenomen werd dat die job mij op het lijf geschreven was, wellicht zonder zich te realiseren dat zich intussen in ons gezin een ander veel ingrijpender drama voltrok …

Roosje was getrouwd op 8 januari en ik wist haar zo veilig en gelukkig geborgen onder Franks vleugels, dat ik met de moed der wanhoop dan maar mijn limieten verlegde. Stiekem hoopte ik dat hoe meer ik voor anderen kon betekenen en doen, het misschien de goden gunstig zou stemmen en mijn kind sparen, tenminste uitstel verlenen, laten leven...

Roosje en haar lieve man de dag gunnende, glipte ik ’s avonds na een ganse dag 'buik van Antwerpen', net voor het einde van het bezoekuur bij haar binnen om samen te genieten van de rust die dan over een ziekenhuis neerdaalt. De zachte verzorgende handen van de verpleging, de rust die van Frank uitging, teder aan haar zijde, opspringend bij het eerste vermoeden van een wens van haar.

De angst die me soms de keel snoerde als ik op automatische piloot de weg naar Sint- Augustinus insloeg, ebde steeds weer weg als ik bij haar was. De vermoeidheid en de stress van de dag midden werkvolk met alle zorgen van coördinatie, verbleekte in het zachte schijnsel van de ziekenhuiskamer. Geen tv, de buitenwereld was vlakbij door de pakken post met evenveel harten om onder de riem te steken, de mails, alles wat op haar afkwam intra- en extra muros. Met enkel de droefheid van haar grootste gemis....

Ik herinner me een van die avonden waar we samen genoten van de lading mooie kleren voor haar jongens. Januari is een beproefde maand om de kleerkasten weer op maat te brengen, met snelgroeiende kereltjes. Het moest deze keer zonder haar en dan durft een oma zich nogal eens te laten gaan....

Roosje was super enthousiast over elk stukje van de aankoop en dat toverde een opgewonden, ‘gezonde’ blos tevoorschijn terwijl ze de woorden sprak die ik zo graag hoorde… “Ik had het zelf niet beter gekund, mama, wel bedankt. Wat zullen ze weer mooi zijn als we ermee op stap gaan” …Met haar frêle handen pakte ze elk stuk vast en presenteerde alle combinaties die ikzelf ook voor ogen had, bij de aankoop.

"En dit, lieveling, kocht ik voor U". Omzichtig opende ze het pakje en keek me aan met dromerige ogen toen ik zei dat ze daar beslist prachtig mee zou staan op vakantie in de zon. Een zomers zijden broekpak met bloemenprint, maatje 36…"Ja, in de tuin in het zonnetje", zei ze stil, dat is waar ik aan toe ben. Nog even doorbijten."

Het was pikdonker toen ik haar welterusten kuste en naar de parking liep, alleen in de koude nacht.  Een ziekenhuisbezoek waar je niet hoeft te troosten, maar versterkt vandaan komt. Die wonderbaarlijks touch of Rose... En toch, die ene keer...

Ik schrijf dit blogje, terwijl ik op rozen zit....die van het vasttapijt in het Marriott hotel Brussel. Vreemd hoe dat moment van zwakte me net hier terug levendig voor de geest komt. Buiten creëert de eerste sneeuw een monsterfile van meer dan 1500 km, een record... tja, we zijn nog niet thuis, zal blijken. 

Als een dolk die door mijn hart sneert, herinner ik me plots de paniek die ene avond, in wat nu de laatste week van Roosjes leven heet. Ik kwam net bij haar vandaan, genoten van die paar innige, gelukkige uren, samen hardop gedroomd van mooie zomerdagen die weer zouden komen...met haar schatten in hun nieuwe leuke outfits.... 

Maar dan plots, stond ik met gloeiende wangen in de koude winteravond en werd overmand door een eerder ongekende wanhoop, paniek zelfs. Ik stond daar alleen op die lege parking, niet in staat het onbedaarlijk snikken tegen te houden. Ik wilde het uitschreeuwen, wat net niet gebeurde uit schroom voor de gewijde stilte rond een ziekenhuis in rust. 

Het jonge meisje dat ik niet eerder had opgemerkt dat haar fietsslot ontgrendelde, was zichtbaar geschrokken door mijn onbeheerst snikken , kwam naar me toe en legde teder een arm om mijn schouder met de vraag ‘of het ging’. “Nee, het gaat niet, mijn kind gaat dood”, riep ik haar misschien net iets te heftig toe, en dan verontschuldigend zachter: “Mijn kindje gaat dood”.  Het jonge meisje, leerling- verpleegster, was duidelijk aangedaan en zei troostend dat je nooit de hoop mag verliezen, dat kindjes vaak sterker zijn dat we vermoeden… Ik realiseerde me later op weg naar huis, dat zij dacht aan een kindJE, een kleinkind... klein kind...

Hoe lang die wanhoop aanhield, weet ik niet, waarom het precies juist dan gebeurde, al evenmin. Maar het was zo ingrijpend, zoveel sterker dan mijn zelfbeheersing.  

Ik voelde mijn lijf verscheurd worden, ik dacht dat ik daar zou neervallen en gaf er niets om, als ik dan maar niets meer hoefde te voelen.

Tot ik plots besefte daar midden in de nacht te staan wenen naast een jong, lief, onbekend meisje dat bezorgd informeerde of ze iemand voor me kon bellen. Een beetje beschaamd, herpakte ik me: ‘het voelde als aanstellen terwijl mijn kind daarbinnen haar pijn verbijt’ en ik verontschuldig me bij het jonge meisje: “Sorry, kindje, even een dipje. Moet jij met de fiets door die koude en in de nacht alleen naar huis? “

‘Ik ben het gewend’, antwoordde ze, en stapte gezwind haar fiets op, nog even lief wuivend terwijl ik in mijn auto stapte. Het onweer was voorbij, de storm gaan liggen, de regen van tranen kon gezapig neervallen... ik zette zelfs even verkeerdelijk de ruitenwissers van de auto aan...

Ik weet niet wie ze was, ik weet niet of zij weet wie mijn kindje was en dat ze enkele dagen later overleed. Het doet er ook niet toe. Ze was er op dat heel eenzaam moment waarin wanhoop het haalde op geloof, hoop en liefde… een moment waar ik meteen daarna spijt over had. Het was ons Roosje onwaardig.

Ik moest dringend naar huis. Opa was al de ganse dag aan zijn bureau gekluisterd,.  Geen klacht dat het zo laat was. Wel de vraag die hem wellicht al de hele middag bezighield:“Wat vond Roosje van de kleren voor de jongens? “

-“Prachtig”, zeg ik met een herwonnen enthousiasme in mijn stem.

-“Heerlijk”… zegt opa, maar dan wel doelend op het bord soep dat ik hem eindelijk serveer…