Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...

Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet

Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...

Het aanzoek 

Toen ik met een paar mensen samen in de lift stond, hielden we even de deur open voor een aanstormende mede- reiziger: een jonge flink uit de kluiten gewassen kerel, zijn zwarte haardos stijf van de gel, met noordafrikaanse roots, vraagt in perfect ‘Aantwaarps’ mijn telefoonnummer. Ik kende hem niet en zei dat als hij iets wilde vragen, hij dat op dat moment mocht doen en niet hoefde te bellen.

-“Neie, ik vroag gewoen awe nummer omdak een afsprokske wil moaken….” Ik wist niet wat ik hoorde:  “is belle veur iets te goan drinken,” antwoordde hij geïrriteerd.

 "Sorry, ik heb geen dorst" wimpelde ik hem af. “Da kan, mor ik wil een reloate me aa, snaptet nie?”

Ik geloofde mijn oren niet en vond het moment geschikt deze vrijpostige tiener op zijn plaats te zetten. -“Respect voor vrouwen, al ooit van gehoord?  Uw respectloos voorstel is totaal ongepast”, gaf ik hem als repliek, echter zonder effect, toen hij bij het uitstappen nog meegaf dat “’t bleft geldig, khoer et wel”…   

Ervaring heeft me geleerd dat een assertieve houding effectiever is dan boosheid of angst en dat voornaam en beleefd blijven, naast beschaafd taalgebruik effectiever zijn dan al het overige. Gelukkig bleef het bij die eenmalige vluchtige ontmoeting...

Omgang met verscheidenheid vergt soms wat creativiteit….Ter illustratie een incident in de hall in de beginperiode van de toegangscontrole.

Een oudere man die in een studio woonde en geregeld te diep in het glas keek, bleek op een avond bestolen. Op de bewakingscamera konden we echter zien, dat hij samen met een paar jongemannen zijn studio was binnengegaan. Het nam wat tijd in beslag er samen met hem achter te komen wat er zich juist had afgespeeld. Op café had hij opgeschept over zijn voormalige geslaagde carrière, zijn betere komaf, zijn verre en exotische reizen tijdens zijn beroepsleven, zijn liefde voor mooie klassiek die hij beluisterde ......uit zijn exclusieve B&O hi- fi installatie... die hem een kapitaal had gekost.... De man dronk zich geregeld een flink stuk in de kraag en waggelde dan alleen huiswaarts, maar na zijn 'boeiend' gelal hoefde hij niet alleen naar huis die keer.

Een paar aandachtige toehoorders op café waren zo vriendelijk hem wel even te begeleiden....Dat die vermeende ‘behulpzame’ jonge mannen meer geïnteresseerd waren in zijn muziekapparatuur dan in zijn veilige thuiskomst… was wellicht niet uit te leggen geweest aan een eenzaam dronken mannetje aan lager wal...  Toen hij 'de diefstal' meldde, bewees de bewakingscamera wat ik al vreesde. Een half uurtje na hun gezamenlijke aankomst vertrokken de jongemannen alleen met een paar goed gevulde draagtassen… Ontnuchterd ontdekt ons mijnheerke de volgende dag dat zijn muziekinstallatie er samen met zijn “kater” vandoor is.

Geconfronteerd met de beelden vertelde hij eerlijk dat hij niet wist of hij hen zijn installatie misschien verkocht had. Maar dan moest hij het geld hebben en dat was niet het geval…  ” ze hadden toch kunnen weten dat ik teveel gedronken had en niet zal geweten hebben wat ik deed..…”   Wie zijn ze, ken je hun naam??? Retorische vragen uiteraard. 

Toevallig ben ik enkele dagen later in de hall als ons mijnheertje, alweer hangend tussen twee jonge mannen arriveert. Het is amper middag en zijn licht was duidelijk al uit…  Een van de ‘hulpvaardige begeleiders’ wilde net met de toegangsbadge van ons mijnheerke binnenkomen toen ik  het gezelschap de doorgang versperde. Ik stak mijn hand uit en vroeg hen mij de badge van ons mijnheerke te overhandigen. Hij gaat nu rusten en zijn roes uitslapen …zei ik, maar dat was duidelijk niet volgens plan.

Ze kwamen pal voor mij staan, terwijl ik ondertussen ons mijnheerke in de lift had kunnen zetten en zijn badge en sleutels had teruggegeven. Ik drukte op zijn verdieping en die was dus weg.

Daarop stond ik oog in oog met die gastjes, waarvan ik nu ik hen goed bekeek, quasi zeker was, dat ze al een Bang en Olufsen rijk waren of alleszins geweest waren...   Ik hield de deur tegen, terwijl zij hun schouder er tegen zetten. Na even weg en weer trekken, siste de kleinste: ‘Gaa, gaa, ze ne racist,’  met een gebaar alsof ik meteen een klets zou mogen incasseren. Daarop zet ik me schrap, ga een ministapje dichter, kijk hem recht in de ogen en houd dat zonder verpinken even vol, trek een paar diepe rimpels in mijn voorhoofd en zeg dan met grote verwondering, diep nadenkend heel nadrukkelijk: ‘dan moet jij een buitenlander zijn’

Een schot in de roos. De kleine gozer was sprakeloos.

Intussen had ik met mijn gsm reeds de politie gebeld, waar een antwoordapparaat steeds maar herhaalde dat ik aan de lijn moest blijven….  Ik liet mijn toestelletje aanstaan, zodat wanneer de verbinding tot stand zou komen, de conversatie kon gevolgd worden. In de discussie liet ik geregeld het adres vallen. Zo van: ‘jongeman, de regels in dit gebouw, Italiëlei nummer zoveel, waar u nu staat, zijn zeer duidelijk…   op Italiëlei nummer zoveel kan u niet ongevraagd binnenlopen. Dat is huisvredebreuk en de politie komt er zo aan.” Het gaf een goed gevoel dat enkele binnenkomende bewoners wat talmden in de hall, zodat ik er niet helemaal alleen stond tegenover die alleszins verbaal zeer agressieve kereltjes...

Toegegeven, het was een opluchting toen de sirene te horen was en het blauwe zwaailicht de hall in blacklight zette. Voor hen het sein om de benen te nemen. Die van de kleinste waren net iets te kort en hij werd bij de kraag gevat.  Bij de notering van zijn identiteit, werd mijn intuïtief vermoeden bevestigd: Egyptenaar…                                        Geen enkel uiterlijk kenmerk deed het vermoeden, maar het ultieme wapen me als racist te brandmerken, was erover. Niet met mij kereltje. Niet met mij....

Wie nu klassiek op B&O beluistert, zullen we nooit weten, het is alleszins ons mijnheerke niet meer... Die verhuisde kort daarna naar een beschermde woonomgeving, waar hij het hopelijk nog een tijdje uitzingt en ook in nuchtere toestand wat geluk vindt.  Of hoe een lief oud mijnheerke het spreekwoord “drank in de man, wijsheid in de kan” met scha' en schand'  had ondervonden...