Iedereen heeft dat wel eens, vermoed ik: zon baaldag. Het veel te lang in peignoir blijven rondlopen s ochtends kan soms als een eerste symptoon aanzien worden, al is dat niet noodzakelijk altijd zo. Maar vandaag bleek het erin te zitten. Dus moet ik het een halt toeroepen: de keukenkasten reorganiseren. Snoep, servietten, kaarsjes, vazen, eierdopjes, plastieken zakjes alle maten en soorten...het is er chaos... En hopla, we vliegen erin... Niks te balen, verman ik mezelf en zet mijn blik op oneindig de tuin in... Maar dan gebeurt het.
Sinds we zonne-energie genereren speelt zelfs een ijskoude dag, maar met de grote rode bol aan de hemel, ons op winst. De teller draait maar, zonder wielen of pedalen wie zingt dat daar op de radio??? Maar de keerzijde van een winterse staalblauwe hemel is de onverbiddelijke diagnose van vuile ruiten. En net nu de tuin pracht uitstraalt, elke oneffenheid verdoezeld wordt onder een witte vacht, wend ik met schaamte mijn blik af. De zon is onverbiddelijk. Vluchten kan niet meer kuisen kan nog wel Maar dan nu meteen, zonder verwijl. Vijf minuten Siberische moed om die klus te klaren.
Weliswaar nog steeds in ochtendjas, maar net zoals Sebastiaan de spin, met zijn drang tot het weven van een web, sta ik een minuut later met spons, zeemvel en klein laddertje boven een emmer dampend water, mezelf bewijzend dat je poetsen niet verleert. Mijn tempo ligt nog altijd zeer hoog, stel ik met enig genoegen vast. Het kan de vergelijking met de poetshulp zijn, of de kou, maar het is duidelijk dat wat ik zelf doe, alvast rapper doe 
Het resultaat is adembenemend. Ook letterlijk: mijn handen gloeien van de kou, uit mijn mond lijkt stoom te komen en mijn peignoir is bevroren. En ik, ik kan alleen maar rillen. Gelukkig onthoudt de binnenwacht zich van commentaar op mijn ietwat onverantwoord gedrag om in deze temperatuur in kamerjas ramen te zemen. Een kop hete cappuccino brengt alles weer op temperatuur en ik kijk met voldoening door het onzichtbare warmtescherm dat synoniem staat voor propere ruiten, de tuin in!
De officiële vogel teldag mag dan al voorbij zijn, ik tel met uitzicht op de vogelsite in onze tuin, zomaar met het blote oog en binnen een paar tellen, een fameus vliegend bestand, dat gedisciplineerd de voederplaatsen frequenteert. Sorry voor het taalgebruik, maar in het kader van een wetenschappelijk onderzoek scoort dergelijke terminologie stukken beter dan zeggen dat de merels en de vinken uitgehongerd lijken. Bovendien zou dat uitgehongerd reeds een interpretatie zijn van het gegeven dat, door het ter beschikking stellen van aangepaste voedingssupplementen, de aanwezige vogelpopulatie zijn natuurlijke argwaan ten overstaan van de mens, overwint en diens habitat benadert. De diepe beweegredenen om deze stap te zetten, moet eerst onderzocht worden.
En even komt koningin Fabiola me voor de geest. Zittend naast ons Roosje in de foyer van 'het Appeltje', vertelt mijn kleine meid dat in onze tuin vooral spreeuwen de dienst uitmaken, terwij hare majesteit net over adellijke merels, leeuweriken en roodborstjes in de paleistuin had gebluft... Ik herinner me nog de hilariteit over zoveel ongekunsteldheid bij de verzamelde journalisten...
Alle gekheid op een stokje, de bij de vogeltraiteur aangekochte staven, bollen en containertjes doen het uitstekend. Maar ook mijn grote schaal met fijngeplette chips en borrelnootjes uit de gereorganiseerde kast, die niet langer de vereiste geldigheidsdata haalden scoren hoog.
En dan valt mijn oog op een groen bosje met geel hangend kopje. 'Och toch', zeg ik luidop. 'Jij dacht dat het lente werd en kwam ons hoop geven op mooie warme lentedagen. De jaarlijkse domper op dat lentegevoel.' Lichtmis voorbij, de dagen een uur langer dan maakt een mens plannen.
Ook zo vorig jaar, gezeten op de rand van haar bed. Alles komt goed, hoopten we met de moed der wanhoop. Het twee jaar eerder bestelde nieuwe rieten dak op haar Wouwersnestje was bijna voltooid Is het goed gedaan? Vroeg ze. En is t schoon? En aan dat ronde dakraampje achteraan? 'Het is prachtig' zeiden we. 'Wacht maar tot de stellingen weg zullen zijn Zelfs je krokussen zijn nieuwsgierig en steken hun kopje boven en kijken bewonderend naar het vakmanschap'. 'Dan was het het wachten waard?'
En ze glimlachte, met dat onuitgesproken groot verlangen in haar ogen naar huis, naar haar twee prinsjes, naar de warmte en de liefde van haar gezin, naar 'leven'.
Dit krokusje in onze tuin, kon het niet halen, voortijdig genekt door de ongenadige vorst. Maar het was er, het verdwijnt niet onopgemerkt, het gaf kleur in het desolate witte landschap. Zijn taak is volbracht: de hoop op een nieuwe lente aankondigen, bevestigen. Dank u, klein lief bloempje, en laat je knolletje rustig verder aandikken om nog vele lentes aan te kondigen, telkens opnieuw, zoals a touch of Rose voor altijd zal herinneren aan onze lieve, liefste, onvergetelijke dochter
In één adem bid ik om genade voor al wie de oorlog met onoverwinnelijke ziektes voert ... en hun geliefden dat ze de kracht vinden om er te ZIJN.
