Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...

Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet

Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...

                                Grote schoonmaak, Le grand nettoyage, Spring cleaning

Klaar voor de jaarlijkse grote schoonmaak? Tegen Pasen wordt iedereen verzocht ramen, terrassen (en daar vooral de afvoerputjes op de terrassen als u er heeft), grondig schoon te maken.

Elke studio moet WITTE gordijnen aan de ramen hebben, dat betekent gordijnen wassen…;-)

Dan verrijst met Pasen een stralend fris ‘dorp in de stad’… als eerbetoon aan alle bewoners…

Met deze boodschap in drie talen ad valvas, wordt in de weken voor Pasen iedereen aangemaand aan te knopen bij een stukje Vlaamse cultuur: de grote schoonmaak. De oorspronkelijke klemtoon van de 40- daagse vasten, zuiveren van de geest is verlegd naar het meer profane voordeel van het kuren en met de aanstormende lente inclusief bijpassende kriebels komt die drang om “schoon” te maken. Een puls die we ook in dit dorp niet onbenut laten.

Vandaar de oproep, die intussen al een week lang voor flink wat bedrijvigheid zorgt in de aanloop naar de jaarlijkse facelift van Centerbuilding. Even iedereen de handen uit de mouwen en we zijn weer op ons paasbest.

Door de optimale ligging vlak bij Universiteit Antwerpen, telt ons dorp in de stad, talloze studenten. Vaak zijn het uitwisselingsstudenten die van zowat overal naar Antwerpen Universiteitsstad afzakken. Omdat zij met de indruk die ze bij ons opdoen, ook terug naar het thuisland gaan, hechten we veel belang aan hun opvang en trachten hen dan ook een stukje Vlaanderen in het hart mee te geven. Een bewijs van hartelijke gastvrijheid, met een flinke scheut trots van een eigenheid die ons dierbaar is. 

Daar horen bepaalde tradities bij, zoals het ontsteken van de lichtjes in onze 'in Antwerpen wereldberoemde lichtkerstboom', de pannenkoeken op 2 februari, inclusief het gezegde: 'geen vrouwke zo arm, of ze maakt op Lichtmis haar panneke warm’,  de Paasklokken, Sinterklaas…

Het zijn momenten waarop we de kans grijpen iets mee te geven uit Vlaanderen, dat hen wellicht later op die data in gedachten weer even terugbrengt. Het zou jammer zijn die promotie modaliteiten onbenut te laten. Want onder de studentjes van nu, zitten de leiders van morgen ...

Dat het geen luchtspiegeling is, mag blijken uit blijvende contacten via de “sociale media”, de nieuwjaarswensen, een mailtje bij belangrijke events in hun leven...  en als verhuurders ook niet te veronachtzamen, de mond-aan-mond reclame, waardoor verblijven in Antwerpen, positief geassocieerd wordt met ons 'dorp in de stad'…

Studenten brengen leven in de brouwerij (!), dat soms ook wel eens getemperd dient te worden. Een enkele uitzondering niet te na gesproken, hebben we dat goed in de hand, tot tevredenheid van ALLE bewoning, een gezonde sociale mix.  De grote diversiteit is een open deur op de wereld. Uiteraard leveren die uiteenlopende contacten ook leuke anekdotes op, waaraan ik u graag deelgenoot maak.

Belgian beers: Meteen na hun aankomst werd een groepje Amerikaanse studenten die hier zeven maanden kwamen studeren in het kader van een uitwisselingsproject, opgepikt door ‘anciens’ voor een eerste ontdekkingstocht in de studentenbuurt. Om bij de statige historische gebouwen van het Hof van Liere te geraken, passeert men heel wat studentencafés en groot was de verbazing van de Yankees daar zonder enige restrictie de geneugten van een fris getapte pint te mogen leren kennen.

In de Verenigde Staten moet je daarvoor bewijzen 21 jaar te zijn... hier kon het zo maar. “Wonderfull, Crazy” met die superlatieven zag ik de jongste van het gezelschap enthousiast mee vertrekken. Mijn waarschuwing matig te zijn met alcohol, klonk compleet overbodig door zijn vriendelijk maar gedecideerde:  “definitlely mrs Morel, definitely” . Zo overtuigend dat twijfelen, zondig zou zijn geweest.

Toen ik enkele dagen later de groep naar de serieuze cursus zag vertrekken, miste ik mijn enthousiaste jongste… Informerend vernam ik dat hij ‘a little problem’ had en niet meekon naar de univ. Moederinstinct is niet uit te schakelen en dus ging ik toch maar eens poolshoogte nemen. Het was even schrikken toen ik in plaats van het zelfzekere baasje, in een van pijn verwrongen gezichtje keek en de stoere bink aarzelend mij zijn grote geheim toevertrouwde…  

Niet dat hij teveel had gedronken, maar Belgisch bier was heerlijk én gevaarlijk …en toen hij daar nog maar net achter was, schoof hij van het opstapje in het café en viel op zijn achterwerk. 'Lovely people' had hem met een van bloed doordrongen ‘pant’ naar het ziekenhuis gebracht alwaar 'Antwerpen modestad' haar naam eer aan deed met een kunstig genaaide snee van 15 cm. Zitten, lopen, liggen, bukken, staan….”no way”… Alleen wat rondshuifelen in pijama was hem gegund...

Zijn koffers stonden geopend op de grond, her en der rondslingerde kleren…duidelijk gepakt in snelheid…

“Zal ik even helpen je studio een beetje te organiseren?” werd met een ongelooflijk dankbare blik beantwoord. Als Mozes niet naar de berg kan, dan komt de berg toch naar Mozes, dacht ik en in een handomdraai hingen zijn kleren in de kast, vormden zijn sokken terug paren, was zijn bed opgemaakt en verhuisden de lege koffers in de ingemaakte kasten …Zo, dat zag er al helemaal anders uit en het was duidelijk dat de snee al een centimeter kleiner aanvoelde... Het fluisterend “you seem to be my mom” was beslist een compliment en ik wist dat grote jongens, mama's kindjes blijven…  de volgende dagen deed ik het nog enkele keren over tot de draadjes eruit mochten en hij “definitely” wist dat wie zijn ‘…verbrandt op de blaren moet zitten”, als je dat überhaupt dan nog kunt tenminste…’

American girls...Toen ik een paar jaar later twee Amerikaanse meisjes onder dak had en eens opmerkte dat een opgeruimde studio vééééééél groter is… hadden we een leuke babbel. Mijn ‘preekje’ dat wat oefening kunst baart en potentiële echtgenoten dat beslist op prijs stellen, bleken de dames prettig ad rem te zijn met de melding dat ze net op zoek waren naar een man met die eigenschappen… but hard to find...

Van iedere ontmoeting steekt een mens wel iets op, toch?…

Voor iedereen een 'Goede Week' in de aanloop naar een Zalig Pasen, hopelijk in lentetenue....

Volgende week: een apart verhaal...