Schoon lieveken, waar waarde gij, den eerste meie dag
dat gij mij geen meie bracht
En dan trakteert het Vlaamse liedeken op een menuutje van excuses
maar feit blijft: de eerste mei was het lieveken er niet en dat zal hij nu al vele decennia lang geweten hebben...
Een teder verhaal van een fijne madam dat ik als eerbetoon graag wil delen, vandaag op 1 mei.
Waarom? Zomaar, omdat de zon schijnt. Omdat er vandaag veel autos met witte lintjes rondrijden en elders rode vlaggen zwaaien
omdat het 1 mei is, herinneringen aan verlovingsfeesten, communies, dopen
hoogdagen in het Ganzenhof
de seringen bloeien, de Japanse kerselaar strooit roze troost op het gazon
het azuurblauw water wacht op onze joelende kleinkinderen
en ik denk aan Peggy
Vele decennia geleden kreeg ik muguet, zoals dat toen nog mocht heten, met de economische melding dat wat bij ons welig in t wild tiert, in Antwerpen schandalig veel geld kost voor één luttel takje. En omdat één takje geen zicht was
.;-), maakte mijn Westvlaming zijn opwachting met een bos
en betaalde zich blauw
Eenmaal samen op weg, bleek er rond 1 mei altijd wel ergens ter wereld een brandje te blussen
zodat mijn schoon lieveken nog een strofe met excuus had kunnen bijdichten
.
Wonend vlak aan een tuinwijk hebben we ons nooit de allures van villabewoners aangemeten. De aanvankelijke koudwatervrees van de buurt, was derhalve ook gauw verdwenen. Als mama met drie jonge kinderen, een man die vaak erg ver weg was en een werklust waarop ik nu met bewondering zelf terugkijk, voelde de appreciatie en genegenheid van de buren als een hart onder de riem
Peggy, een vrouw uit de tuinwijk, stak die bewondering niet onder stoelen of banken. Elk jaar op 1 mei stond ze voor mijn deur, met een geurend vers geplukt boeketje uit haar tuin, vol trots dat ze weer op tijd open waren:
Madam Morel, ik ben er met uwe meie, was haar geijkte aanhef, want gij verdient dat
Al zag ik niet meteen het verband, een beetje waardering doet iedereen deugd
zeker van een 'instituut' als Peggy, de ongekroonde moeder van de tuinwijk.
Jàààààààààren lang, ging geen eerste mei voorbij zonder
onze eigen kleine traditie
De laatste jaren ging het steeds moeizamer. De knieën, de heupen, hé manneke zei ze zonder zelfmedelijden
zolang het koppeke en mijn ventje maar goed blijven.
Hoogfeest werd nog wel hun diamanten bruiloft tussen haar verzameling popjes in klederdrachten van over de hele wereld.
Van dan af kwam Peggy steeds minder vaak buiten, steeds moeilijker te been, maar altijd goedgezind, fier en keurig gekapt vol trots op de prestaties van al hun kleinkinderen
Op 1 mei bleef ik met opzet thuis, na die ene keer dat ik onnadenkend vroeg was vertrokken en Peggy haar lelietjes- van- dalen,
wellicht teleurgesteld, op de dorpel achterliet
en ik haar de dag nadien kon danken toen ze kwam kijken of ik ze had gevonden
Zij die zoveel van muziek hield, werd uiteindelijk ook uitgenodigd voor 'the last waltz'.
Toen haar zoon zo attent was te melden dat zijn moeder in het ziekenhuis lag, gaf dat me nog de ultieme kans haar te bezoeken en dankbaar te zijn voor wie ze nog steeds was... een warme vrouw...
Eind 2006 overleed ze op 85 jaar
Tot mijn eigen laatste 1ste mei, zal ik met grote genegenheid en dankbaarheid aan haar terugdenken. En dat doe ik vandaag met dit bescheiden eerbetoon aan een warme vrouw, die nooit grijs werd....
